OPINION

Γράφει ο Roger L. Simon

Σχολιασμός

 

Πολλοί έχουν συζητήσει και ο Ρούντυ Τζουλιάνι εξήγησε αόριστα μόνο στην εκπομπή του Λόου Ντομπς, λέγοντας ότι είχαν «διαφορετικές θεωρίες» της υπόθεσης, το γιατί η νομική ομάδα του Τραμπ διαχωρίστηκε από την Σίντνεϊ Πάουελ.

Η απλούστερη υπόθεση έχει ως εξής: Αυτό που διερευνά η Πάουελ – περίπλοκη διακρατική απάτη με υπολογιστές, που περιλαμβάνει πολλές χώρες, όχι μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες, με τεράστιες συνέπειες για το δημοκρατικό σύστημα παγκοσμίως – χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο για να εξηγηθεί και να αποδειχθεί, από τον διαθέσιμο χρόνο για μια ένσταση στις προεδρικές εκλογές πριν από την επικύρωση των ψήφων και την συνάντηση του Κολλεγίου Εκλεκτόρων.

Αυτό επιβεβαιώθηκε από συζητήσεις που διεξήγαγα με δύο άντρες σε θέση να καταλάβουν πολλά για αυτήν την απάτη για την οποία λένε ότι προήλθε και εξακολουθεί να αναδίδεται σε μεγάλο βαθμό από την Βενεζουέλα (με λίγη βοήθεια από φίλους στην Κούβα, το Ιράν και την Χεζμπολάχ, πιθανώς και άλλους).

Αυτοί οι άντρες επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμοι επειδή φοβούνται για την ασφάλειά τους όταν εργάζονται σε ξένα εδάφη, όπως συμβαίνει συχνά.

Ένας από αυτούς είναι πρώην αξιωματικός της CIA που υπηρέτησε στη Διεύθυνση Επιχειρήσεων, και ως αρχηγός σταθμού σε διάφορες χώρες. Ο άλλος έχει γεννηθεί στην Βενεζουέλα και ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα τελευταία χρόνια, σε συνεργασία με την Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) και άλλους, εργάστηκαν για να «αλλάξουν» επικεφαλής και στρατιωτικό προσωπικό εντός του κατεστημένου της Βενεζουέλας και της Κούβας, πολλοί από τους οποίους ασχολήθηκαν ή είχαν πληροφορίες σχετικά με το εκτεταμένο εμπόριο ναρκωτικών που πραγματοποιείται από αυτές τις δύο χώρες, καθώς και από το Ιράν και τη Χεζμπολάχ.

Αυτή η εγκληματική επιχείρηση δισεκατομμυρίων δολαρίων, ιδιαίτερα όσον αφορά τη Χεζμπολάχ σε αυτήν την περίπτωση, βρισκόταν στο χείλος δημόσιας έκθεσης και ποινικής δίωξης που τελικά αγνοήθηκε, όπως ανέφερε το Politico, από την κυβέρνηση Ομπάμα μετά από τις προτροπές των μουλάδων, προκειμένου να προστατευτεί η τότε νέα Συμφωνία Ιράν.

Μερικά από αυτά που μου είπαν αυτοί οι άντρες μπορούν να επιβεβαιωθούν, άλλα όχι, για λόγους εκτός του ελέγχου του οποιουδήποτε αυτή τη στιγμή. Το αφήνω στους αναγνώστες να αποφασίσουν μόνοι τους.

Παρ’ όλα αυτά, ως αναφορά, και για να κατανοήσουμε τι αντιμετωπίζουμε, τα ακόλουθα μέλη της ηγεσίας της Βενεζουέλας κατηγορούνται επί του παρόντος στις Ηνωμένες Πολιτείες για διακίνηση ναρκωτικών: Πρόεδρος Νίκολας Μαδούρο, επικεφαλής της Εθνικής Συνέλευσης Ντιοσδάδο Τσαμπέλλο, υπουργός πετρελαίου Ταρέκ Ελ Αϊσσαμί, αντιπρόεδρος Ντέλσι Ροντρίγκεζ, πρώην αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών, Ούγκο Καρβαγιάλ, και ο αρχηγός του στρατού της Βενεζουέλας, Βλαντιμίρ Παντρίνο.

Για να δοθεί μια ιδέα της έκτασης του εγκλήματος, ο κακόφημος Μεξικανός «narcotrafficante» Ελ Τσάπο λεγόταν ότι άξιζε 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Ντιοσδάδο Τσαμπέλλο, μου είπε ένας από τους πληροφοριοδότες μου, αξίζει πάνω από 20 δισεκατομμύρια δολάρια! Αυτό τον βάζει ανάμεσα στους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Βάλτε μέσα και τα πετροδολάρια – η Βενεζουέλα, σε οποιαδήποτε κατάσταση, έχει μια από τις πλουσιότερες πετρελαιοπαραγωγές στον πλανήτη – με δολάρια ναρκωτικών και έχετε ένα κοκτέιλ τεράστιων κερδών.

Smartmatic

Οι δύο άνδρες μίλησαν μαζί μου σχετικά με την προέλευση του συστήματος Smartmatic, το οποίο σύγκριναν σε κάποιες πτυχές με την 9/11 [11η Σεπτεμβρίου], αναφέροντας ότι ήταν ένα άλλο παράδειγμα του πώς τείνουμε να υποτιμούμε τους αντιπάλους μας, σε αυτήν την περίπτωση τις δυνατότητες του υπολογιστή τους.

Με την Κίνα και τη Ρωσία για να ανησυχούμε, η Βενεζουέλα ήταν λίγο πολύ εκτός του ραντάρ μας, αλλά, λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω στοιχεία, δεν θα έπρεπε. Η άρχουσα τάξη τους – όχι ο λαός τους, σαφώς – έχει αρκετό κεφάλαιο κίνησης για να κάνει τόση ζημιά όσο οποιοσδήποτε.

Περισσότερο από μια απλή Δημοκρατία Μπανάνας, είναι ένα μεγεθυνόμενο εγκληματικό κράτος με πλοκάμια που φτάνουν στην Κολομβία και πέρα από τον Ατλαντικό, σε ένα από τα μεγάλα κόμματα της συμμάχου μας στο ΝΑΤΟ, Ισπανίας, μου είπαν.

Αλλά πίσω στην Smartmatic.

Το 1998, ο σοσιαλιστής Ούγκο Τσάβες, στον δρόμο του να είναι ισόβια ο μέγιστος ηγέτης, άλλαξε το σύνταγμα της χώρας του, και έτσι μπόρεσε να υπηρετήσει μια εξαετή θητεία αντί για πενταετή – με την επιφύλαξη ότι αν το 20 τοις εκατό των πολιτών της Βενεζουέλας υπέγραφε έκκληση που απαιτεί ανάκληση, θα διεξάγονταν εκλογές.

Προς έκπληξη του Τσάβες, μια τέτοια έκκληση επρόκειτο να γίνει, και η προσπάθειά του να ακυρώσει τις υπογραφές απέτυχε.

Ένα σύστημα έπρεπε να επινοηθεί για να εγγυηθεί τη νίκη του caudillo στο επικείμενο δημοψήφισμα ανάκλησης της προεδρίας.

Εδώ αρχίζει η Smartmatic, μια εταιρεία που ιδρύθηκε στο Ντελαγουέρ τον Απρίλιο του 2000 από τρεις νέους μηχανικούς λογισμικού της Βενεζουέλας.

Τον Ιανουάριο του 2004, μια κυβερνητική υπηρεσία της Βενεζουέλας, ανέφερε η New York Times, επένδυσε 200.000 δολάρια σε μια εταιρεία τεχνολογίας που ανήκε σε αυτούς τους τρεις.

Επένδυση ενός επιχειρηματία

Σύμφωνα με τους κυρίους με τους οποίους μίλησα, τα χρήματα αυτά προέρχονταν από έναν επιχειρηματία που είχε προσεγγιστεί από την κουβανική υπηρεσία πληροφοριών για να πραγματοποιήσει την απαραίτητη επένδυση στην νεογέννητη Smartmatic προκειμένου να βελτιώσει την τεχνολογία της στο απαραίτητο επίπεδο.

(Σημείωση: Από τον καιρό του Τσάβες, η κουβανική υπηρεσία πληροφοριών είχε σχεδόν πλήρη έλεγχο σημαντικών ενεργειών της Βενεζουέλας, συμπεριλαμβανομένης της επιλογής του Μαδούρο για αντικατάσταση του Τσάβες όταν πέθανε από καρκίνο, σύμφωνα με τις πηγές μου.)

Αυτός ο ίδιος επιχειρηματίας, μου είπαν, «αυτομόλησε» και επί του παρόντος προστατεύεται από μια από τις υπηρεσίες μας – πιθανώς την DEA – σε μια ξένη χώρα όπου δίνει ενοχοποιητικά στοιχεία σε ποινική δίωξη κατά της κυβέρνησης της Βενεζουέλας.

Μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αλιεύονται πληροφορίες από τις οποίες θα μπορούμε να μάθουμε κάτι. Μία από τις λυπηρές πτυχές της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι ότι οι υπηρεσίες μας, όπως η DEA, φαίνεται να εξακολουθούν να κρατούν μυστικά η μία από την άλλη. Στο βαθμό που είναι γνωστό, το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν συμμετέχει ακόμη.

Αυτός ο επιχειρηματίας είναι ο δεύτερος που έκανε ένορκες βεβαιώσεις για αυτό το ζήτημα μετά από τον αξιωματικό του στρατού της Βενεζουέλας που ανέφερε η Σίντνεϊ Πάουελ πριν από μερικές εβδομάδες.

Λίγο μετά την επένδυση αυτού του επιχειρηματία (Αύγουστος 2004), ο Ούγκο Τσάβες κέρδισε το δημοψήφισμα μόνο για καταγγελθεί ως δόλιο από τοπικές οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων.

Αυτό το τελευταίο επιβεβαιώνεται σε μια εκτενή συνέντευξη στην Αγγλική γλώσσα στην Ντέμπι Ντ’Σούζα, της Μαρία Κορίνα Ματσάδο, επικεφαλής ενός οργανισμού πολιτικών δικαιωμάτων και πολιτικού της Βενεζουέλας, η οποία έχει υποστεί δίωξη.

Μεταξύ άλλων, η κ. Κορίνα Ματσάδο μιλάει για την σύσταση της Súmate, μιας ad hoc ομάδας που μπόρεσε να συγκεντρώσει τις απαραίτητες υπογραφές για τις εκλογές ανάκλησης σε μια μέρα (2 Φεβρουαρίου 2003), συγκεντρώνοντας συνολικά 3 εκατομμύρια όταν μόνο 2,4 εκατομμύρια ήταν απαραίτητες.

Αλλά αυτό ήταν ένα εξαιρετικά ευτυχισμένο διάλειμμα στην τραγωδία που είναι η Βενεζουέλα. Ένας Βολιβιανός φίλος μου, πρόσφατος επισκέπτης της χώρας, μου είπε ότι είδε ανθρώπους να λιμοκτονούν στους δρόμους τους, που έμοιαζαν με εικόνες από το Ολοκαύτωμα.

Ιδιοκτησία

Αλλά πίσω στην Smartmatic. Ποιος την κατέχει; Δεν είναι σαφές, παρόλο που υποτίθεται ότι ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες (βλ. παραπάνω). Μέχρι το 2006 χρησιμοποιήθηκε σε αμφισβητούμενες εκλογές στην Αργεντινή, όπως λέγεται για την επίλυση τους, και το 2011 εμφανίστηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο από τον αναπληρωτή γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Λόρδο Μάλλοκ-Μπράουν, «ο οποίος ανέλαβε ηγετικές θέσεις σε ταμεία και ινστιτούτα του [Τζορτζ] Σόρος το 2007.»

Χμμμ…

Εξίσου σημαντικό, ένα e-mail που διέρρευσε μέσω της WikiLeaks του 2006 λέει αυτήν την ιστορία:

«Η Smartmatic ισχυρίστηκε ότι είναι προέλευσης ΗΠΑ, αλλά οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της – πιθανότατα ελίτ Βενεζουελιανοί πολλών πολιτικών φατριών – παραμένουν κρυμμένοι πίσω από έναν ιστό εταιρειών στις Κάτω Χώρες και στα Μπαρμπάντος. … Η εταιρεία θεωρείται ότι τώρα απομακρύνεται από εκλογικά γεγονότα της Βενεζουέλας, εστιάζοντας πλέον σε άλλα μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών μέσω της θυγατρικής της, Sequoia.»

Πέρα από τους τρεις αρχικούς μηχανικούς λογισμικού, η Smartmatic και μετά η Sequoia, είχαν τουλάχιστον τριάντα ανώνυμους επενδυτές, συμπεριλαμβανομένου, πιθανώς, ενός τότε αντιπροέδρου της Βενεζουέλας, όπως βρέθηκε στο σύστημα του WikiLeaks στο CARACAS 00002063 001.2 OF 004.

Dominion

Αλλά πού συνδέεται η Dominion; Δεν ήταν αυτοί που είχαν τις μηχανές ψηφοφορίας των ΗΠΑ; Λοιπόν, το 2010, αφού εργάστηκε πάνω από πέντε χρόνια για την Smartmatic, ο πρώην αντιπρόεδρος της Sequoia, που ήταν επίσης ο αρχιτέκτονας λογισμικού τους, Έρικ Κούμερ, πήγε στην Dominion Voting Systems ως αντιπρόεδρος ανάπτυξης λογισμικού των ΗΠΑ.

Οι απαντήσεις από ανθρώπους των Dominion/Smartmatic/Sequoia ήταν από εσκεμμένα αδιαφανείς έως αηδιαστικά ανειλικρινείς δημόσιες σχέσεις. Μόνο μια αληθινή εγκληματολογική έρευνα στα πληροφοριακά συστήματά τους θα λύσει τα πάντα, για να μην αναφέρουμε την πλήρη εγκατάλειψη της ψηφοφορίας μέσω υπολογιστή (πιθανώς τη σωστή προσέγγιση).

Τα μυστήρια αφθονούν, και, χωρίς αμφιβολία, η Σίντνεϊ Πάουελ θα συμφωνούσε. Ανεξάρτητα από το μέγεθος Κράκεν που θα δημοσιοποιήσει, μπορεί να υπάρχουν πάντα περισσότερα.

Ένα από αυτά που ισχυρίζονται οι πηγές μου, και κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω, είναι ότι κάποιος ψηλά στη Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή [του Δημοκρατικού κόμματος ΗΠΑ] είναι «πρώην» Τσαβίστα.

Δολιοφθορά των εκλογών μας

Ένας άλλος σχετίζεται με ένα ταξίδι στην Πόλη του Μεξικού στις 21 Οκτωβρίου 2020, που πραγματοποίησε ο Πρέσβης Ρίτσαρντ Γκρενέλ – ένας άντρας που χαίρει μεγάλου θαυμασμού από τις πηγές μου και από εμένα.

Ο πρέσβης Γκρενέλ πήγε εκεί για να συναντηθεί με τον Χόργκε Ροντρίγκες, τον αδελφό της σημερινής αντιπροέδρου της Βενεζουέλας Ντέλσι Ροντρίγκες (δείτε τη λίστα των κατηγοριών παραπάνω). Ο Χόργκε είναι ένας άνθρωπος, μπορούμε να υποθέσουμε, τεράστιου πλούτου και κάτι σαν «δύναμη πίσω από τον θρόνο», όπως και η αδελφή του Ντέλσι.

Όπως εξηγεί η New York Times, εν μέσω της αναμενόμενης για αυτήν έκπληξης και διόγκωσης του γεγονότος ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν ενημερώθηκε για τη συνάντηση, ο σκοπός ήταν να διαπραγματευτεί την αναχώρηση του Μαδούρο και Σία, απελευθερώνοντας έτσι τον λαό της Βενεζουέλας από τον μακρύ εθνικό τους εφιάλτη.

Ήταν ένας αξιέπαινος στόχος, σίγουρα, αλλά σίγουρος για αποτυχία για λόγους άγνωστους στον πρέσβη Γκρενέλ. (Επικοινώνησα μαζί του για να το συζητήσω αυτό, αλλά δεν δέχτηκε.)

Σύμφωνα με τις πηγές μου, ο Ροντρίγκες γνώριζε καλά τότε ότι η ηγεσία της χώρας του συμμετείχε στο σαμποτάζ των εκλογών μας μέσω του συστήματος υπολογιστών τους.

Αυτό κάνει κάθε διαπραγμάτευση χωρίς πρακτική αξία, αλλά περισσότερο από αυτό ο Ροντρίγκες περιφρόνησε πραγματικά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε τέτοιο βαθμό που δεν θα ήθελε ούτε να ακούσει για συμφωνία.

Ο Γκρενέλ δεν θα μπορούσε να το ξέρει αυτό, ανέφεραν οι πηγές μου, αλλά το μίσος του Χόργκε θα είχε ως κίνητρο περισσότερα από τον συνηθισμένο αντι-αμερικανισμό. Είχε εκδίκηση μέσα του. Παρόλο που ο ίδιος ο Χόργκε μπορεί πλέον να αποκαλείται άνετα «μπολιγάρχης» (οι σημερινοί πλούσιοι επιχειρηματίες της Βενεζουέλας – ολιγάρχες της επανάστασης των Μπολιβάρων), ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής αντάρτης που, πριν από πολλά χρόνια, σκοτώθηκε.

Ο Χόργκε κατηγορεί την CIA.

Καθώς πληκτρολογώ αυτό, έχουν έρθει νέα ότι η Σίντνεϊ Πάουελ πρόκειται να απελευθερώσει το πρώτο «Κράκεν» της, σχετικά με εκλογική απάτη στην Γεωργία. Όπως έγραψα πριν από κάποιες μέρες, νίκη, ήττα, ή ισοπαλία, τα στοιχεία της πρέπει να δημοσιοποιηθούν για το δικό μας καλό, αλλά περισσότερο για αυτό των παιδιών και εγγονών μας.

Κάτι έχει πάει πραγματικά στραβά.

Ο Roger L. Simon είναι βραβευμένος συγγραφέας, υποψήφιος για Όσκαρ σεναριογράφος, συνιδρυτής της PJ Media, και τώρα, αρθρογράφος διαφόρων θεμάτων στην Epoch Times. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι «Ξέρω Καλύτερα: Πώς ο ηθικός ναρκισσισμός καταστρέφει την χώρα μας, εάν δεν το έχει ήδη κάνει» και το «GOAT» (μυθιστόρημα).
Βρείτε τον στο Parler @rogerlsimon.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

 

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την αλήθεια, μοιραστείτε αυτό το άρθρο με φίλους σας.

Από τον Wesley J. Smith.
Ενημέρωση: 24 Δεκεμβρίου

 

Σχολιασμός

«Τώρα είναι η ώρα να κάνετε ό,τι σας λένε», είπε ο γιατρός Άντονυ Φαούτσι στους Αμερικανούς στις 12 Νοεμβρίου. Ο Φαούτσι είχε καλές προθέσεις: Πίσω από τον αυταρχικό τόνο, επιθυμεί με όλη του την καρδιά να μην αρρωστήσουν οι άνθρωποι. Αλλά αυτή η απλή πρόταση διακήρυξης, εξέθεσε την πεποίθησή του ότι οι «ειδικοί» πρέπει να αποφασίζουν τα σημαντικά ζητήματα και οι υπόλοιποι από εμάς θα πρέπει να ακολουθούν υπάκουα.

Οι τεχνοκρατικές παρορμήσεις του Φαούτσι εκτέθηκαν ακόμη περισσότερο σε ένα συλλογικό άρθρο στην έκδοση του Cell της 3ης Σεπτεμβρίου, ενός γνωστού επιστημονικού περιοδικού, στο οποίο προειδοποίησε για μια επικείμενη «πανδημική εποχή» κατά την οποία θα υπομείνουμε επανειλημμένα επεισόδια παγκόσμιας ασθένειας.

Για να αποφευχθεί η καταστροφή, έγραψε ο Φαούτσι, πρέπει να εξουσιοδοτήσουμε τον ΟΗΕ και άλλους διεθνείς οργανισμούς να «ξαναχτίσουν την υποδομή της ανθρώπινης ύπαρξης, από πόλεις μέχρι σπίτια και χώρους εργασίας, από συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, μέχρι χώρους αναψυχής και συγκέντρωσης.»

Μια τέτοια τεράστια επανάσταση θα απαιτούσε την εξαναγκαστική πλήρη μεταστροφή των κοινωνιών από πάνω μέχρι κάτω και από μέσα μέχρι έξω. Όλα θα βρίσκονταν υπό συζήτηση. «Το μεγαλύτερο ανάμεσά τους», είπε ο Φαούτσι με πόμπο, «είναι να μειώσουμε την πολυκοσμία στο σπίτι, στην εργασία και σε δημόσιους χώρους, καθώς και η ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών διαταραχών όπως η αποψίλωση των δασών, η έντονη αστικοποίηση και η εντατική κτηνοτροφία.»

Δεν είναι μόνο ο Φαούτσι που έχει τέτοιες σκέψεις. Η παγκόσμια συνεργασία με τους πανδημικούς περιορισμούς απελευθέρωσε την επιθυμία της άρχουσας τάξης να θεσπίσει μια υπερ-τεχνοκρατική επικυριαρχία. Το τσούρμο του Νταβός ηγείται της επίθεσης. Όπως εξήγησε ο Κλάους Σβαμπ, ιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (ΠΟΦ, WEF), σε μια στήλη του Ιουνίου, η «καλή πλευρά» της πανδημίας ήταν ότι έδειξε «πόσο γρήγορα μπορούμε να κάνουμε ριζικές αλλαγές στον τρόπο ζωής μας».

Για να ενθαρρύνει ακόμη μεγαλύτερη διεθνή υποταγή, το WEF ξεκίνησε την «Πρωτοβουλία Μεγάλης Επαναφοράς (Great Reset)» με τον μετριοπαθή στόχο (έγραψε σαρκαστικά) της καθολικής «αναβάθμισης όλων των πτυχών των κοινωνιών και των οικονομιών μας, από την εκπαίδευση έως τις κοινωνικές συμβάσεις και τις συνθήκες εργασίας» με «κάθε κλάδο, από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο ως την τεχνολογία, μεταμορφωμένο.» Αυτός είναι κεντρικός έλεγχος με μεθαμφεταμίνη!

Ας την ονομάσουμε Νέα Τάξη Πραγμάτων της Μεγάλης Επαναφοράς. Ο απώτερος στόχος της; Να εφαρμόσει στρατηγικές ελέγχου της συμπεριφοράς κατά της πανδημίας στο όνομα της διάσωσης του πλανήτη από την – ΕΚΠΛΗΞΗ! – κλιματική αλλαγή.

«Καθώς τα μέτρα παραμονής στο σπίτι εφαρμόστηκαν σε όλο τον κόσμο», αναφέρει ο ιστότοπος Great Reset, «στο Διαδίκτυο εμφανίστηκαν εντυπωσιακές εικόνες καθαρών ουρανών πάνω από το Λος Άντζελες, ξαφνικά εμφανίστηκαν βουνοκορφές των Ιμαλαΐων στην Ινδία και δορυφορικές εικόνες μειωμένης ρύπανσης στην Κίνα. Αν και πολύ μικρής διάρκειας, αυτές οι σκηνές παρείχαν μια γεύση του τι θα μπορούσε να είναι εφικτό… αν δεν μολύναμε τον αέρα και δεν επιταχυνόταν η κλιματική καταστροφή.»

Θυμάστε τους απαίσιους περιορισμούς για τον ιό; Σίγουρα, αύξησαν την κοινωνική απομόνωση, τις ιδέες αυτοκτονίας και τον εθισμό στα οπιοειδή, για να μην αναφέρουμε ότι προκαλούν οικονομική κατάρρευση. Αλλά έι! Ήταν υπέροχοι για το περιβάλλον! Και μαντέψτε τι, αγόρια και κορίτσια! Πρέπει να πληρώνουμε περισσότερα για τον άνθρακα. «Οι οικονομολόγοι έχουν προσδιορίσει δύο μορφές τιμολόγησης άνθρακα ως ιδιαίτερα ευέλικτες και αποτελεσματικές: Συστήματα ελέγχου ποσότητας εκπομπών (ή «αγορές άνθρακα») και τέλη ή φόρους άνθρακα, συνήθως με έσοδα που επιστρέφονται στο κοινό.» Ακούγεται σαν σχέδιο Πόντζι σε εμένα. [Εξαπατητικά προγράμματα «επενδύσεων»].

Όπως κάθε επαναστατικό κίνημα, η Νέα Τάξη Πραγμάτων της Μεγάλης Επαναφοράς χρειάζεται έναν ολέθριο εχθρό. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι αυτός ο αντίπαλος ρόλος αποδίδεται στην πίστη στο έθνος-κράτος, που δυσφημίζεται ως άμυαλος ξενοφοβικός εθνικισμός.

«Η εθνικιστική αντίδραση έχει καταστήσει την αποτελεσματική παγκόσμια διακυβέρνηση πιο δύσκολη και πιο απαραίτητη», δηλώνει η WEF χωρίς ειρωνεία. Με άλλα λόγια, όταν όσοι πιστεύουν στην εθνική κυριαρχία αντιστέκονται πραγματικά στην τεχνοκρατία, οι παγκοσμιοποιητές δεν χρειάζεται να ακούσουν. Απλώς σημαίνει ότι πρέπει να διπλασιάσουν τις προσπάθειές τους.

Οι κυβερνώσες ελίτ και οι ιεράρχες του παγκοσμίου πολιτιστικού κατεστημένου έχουν επίσης προσφερθεί εθελοντικά στην υπηρεσία της Μεγάλης Επαναφοράς. Ο πρίγκιπας – να ζήσει η βασίλισσα – Κάρολος πιστεύει ότι η COVID-19 παρείχε μια «χρυσή ευκαιρία» να «επαναπροσδιορίσουμε (reset) τον εαυτό μας» και, μεταξύ άλλων δράσεων, να δημιουργήσουμε έναν τρόπο που θα παράγει «μηδενικές εκπομπές άνθρακα» – που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την πανδημία.

Πιο δυσοίωνα ακόμα, ο Πάπας Φραγκίσκος υποστήριξε πρόσφατα την ενίσχυση των εξουσιών των Ηνωμένων Εθνών, ώστε «η έννοια της οικογένειας των εθνών να αποκτήσει πραγματικά δόντια». Άουτς.

Με ομοιωματικά, έρχεται ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος είπε ότι γεγονότα όπως μια μάστιγα «είναι η αιτία για κοινωνική και οικονομική αλλαγή». Ο πρωθυπουργός του Καναδά Τρουντώ φάνηκε ακόμη πιο ενθουσιώδης, αποκαλώντας την πανδημία «μια ευκαιρία για επαναφορά (reset)» ώστε «να φανταστούμε εκ νέου οικονομικά συστήματα που αντιμετωπίζουν πραγματικά παγκόσμιες προκλήσεις όπως η ακραία φτώχεια, η ανισότητα και η αλλαγή του κλίματος», τα οποία, και πάλι, απέχουν πολύ από την αντιμετώπιση της COVID-19.

Τα καθιερωμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι επίσης σύμμαχοι. Το περιοδικό Time, ως ένα μόνο παράδειγμα, αφιέρωσε πρόσφατα μια ιστορία εξωφύλλου στην Μεγάλη Επαναφορά, που περιλάμβανε συνεντεύξεις με «κορυφαίους στοχαστές» που έλεγαν «πώς να μεταμορφώσουμε τον τρόπο που ζούμε και εργαζόμαστε».

Περιττό να πούμε ότι οι μεγάλοι εγκέφαλοι υποστηρίζουν τεχνοκρατικές λύσεις. Ο Κένγκο Σακουράντα, διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου Σόμπο ΑΕ, δηλώνει: «Στην παρούσα μορφή του, ο καπιταλισμός δεν συνεισφέρει πραγματικά στην ευμάρεια της ανθρωπότητας. Πρέπει να φανταστούμε εκ νέου τον καπιταλισμό, να βάλουμε μέσα κοινωνική βιωσιμότητα και την ευμάρεια των ανθρώπων.»

Επιτρέψτε μου να μεταφράσω: Ο ιδιωτικός τομέας θα γίνει ο κύριος μοχλός εξαναγκασμού της κοινωνικής μεταμόρφωσης της Μεγάλης Επαναφοράς – τάση που ήδη εκδηλώνεται.

Πράγματι, σε άλλο άρθρο, ο πρίγκιπας Χάρρυ και η Μέγκαν Μαρκλ (οϊμέ!) «συζητούν την παραπληροφόρηση με τους μεγαλύτερους επικριτές της Σίλικον Βάλεϋ.» Δεν με εξέπληξε, ότι το άρθρο υποστηρίζει ακόμα μεγαλύτερη λογοκρισία των κοινωνικών πλατφόρμων από ό,τι έχουμε δει ήδη. «Εξαρτάται από τις εταιρείες τεχνολογίας να περιορίζουν οι ίδιες το περιεχόμενό τους – ή, αν δεν μπορέσουν, οι κυβερνήσεις να έλθουν και να επιβάλλουν περιορισμούς.» Σε μια τόσο αυταρχικά ελεγχόμενη συζήτηση, μαντέψτε ποιες απόψεις θα επιτρέπεται να διαδίδονται ανοιχτά, και ποιες θα καταπνίγονται.

Έως τώρα, η Μεγάλη Επαναφορά ήταν κυρίως λόγια και όχι δράσεις. Αυτό ίσως λόγω του προέδρου Τραμπ, που δεν είναι ένας από τους υποστηρικτές της επαναφοράς και επαναδημιουργίας.

Αν έχουμε έναν πρόεδρο Τζο Μπάιντεν – που καυχήθηκε ότι θα «ακολουθήσει την επιστήμη» – μπορείτε να αναμένετε να τον δείτε να συμμετέχει σε συστήματα συγκεντρωτικού ελέγχου για την επαναδημιουργία της υποδομής της ανθρώπινης ύπαρξης, την εγκαθίδρυση μιας Μεγάλης Επαναφοράς, ή όπως θέλει κάποιος να ονομάσει την μεγάλη εκκολαπτόμενη τεχνοκρατία. Αν συμβεί αυτό, ο Φαούτσι δεν θα είναι ο μόνος που θα μας κάνει μάθημα να «κάνουμε αυτό που μας λένε».

Ο βραβευμένος συγγραφέας Γουέσλυ Τ. Σμιθ είναι πρόεδρος του Κέντρου Ανθρώπινης Αριστείας στο Ινστιτούτο Discovery.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την αλήθεια, μοιραστείτε αυτό το άρθρο με φίλους σας.

Σχολιασμός

Γράφει ο Wesley J. Smith

«Φανταστείτε έναν κόσμο που κυβερνάται από επιστήμονες και όχι από πολιτικούς», διακήρυσσε ένα tweet από τον ιστότοπο Physics-astronomy.org. Ο υπαινιγμός του μηνύματος είναι σαφής: Η κοινωνία θα ήταν καλύτερη εάν οι επιστήμονες ήλεγχαν τη δημόσια πολιτική.

Τι επικίνδυνη ιδέα! Κυβερνώμενοι από επιστήμονες είναι κάτι που όχι μόνο θα απαιτούσε την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού τεχνοκρατισμού – ένα καθεστώς εμπειρογνωμόνων, αλλά θα ήταν επίσης κάτι το αντιεπιστημονικό, διότι έτσι συνδυάζεται η ζωτικής σημασίας συνεισφορά της επιστήμης στην πρόοδο και την εκμάθηση με τα εντελώς διαφορετικά καθήκοντα της δημιουργίας αποτελεσματικής πολιτικής και καθορισμού προτεραιοτήτων.

Σκεφτείτε το. Η επιστήμη, κατανοώντας την σωστά, είναι μια ισχυρή μέθοδος για την κατανόηση του φυσικού μας κόσμου. Τα εργαλεία της Επιστήμης είναι η παρατήρηση, η υπόθεση, ο πειραματισμός, οι δοκιμές, το συμπέρασμα, η διάψευση και τα παρόμοια.

Για να είναι αποτελεσματική, η επιστήμη πρέπει να εφαρμόζεται αντικειμενικά. Σκοπός της δεν είναι να βρει αυτό που οι επιστήμονες θέλουν να είναι αληθινό, αλλά μάλλον να εξακριβώσουν στοιχεία σχετικά με τη λειτουργία του φυσικού κόσμου.

Υπό αυτήν την έννοια, η επιστήμη είναι ανήθικη. Έτσι, ενώ η επιστήμη είναι πολύ αποτελεσματική στην απόκτηση γνώσης, δεν μπορεί να μας ενημερώσει για το τι είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, ηθικό ή ανήθικο. Αυτή είναι η δουλειά της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της ηθικής και τα παρόμοια.

Η «διακυβέρνηση» είναι μια περίπλοκη δέσμευση. Ναι, η δημιουργία αποτελεσματικής δημόσιας πολιτικής απαιτεί ακριβή δεδομένα. Αλλά σε αντίθεση με την επιστήμη, η διακυβέρνηση είναι ουσιαστικά ένα υποκειμενικό εγχείρημα. Απαιτεί ένα σύστημα αξιών βάση του οποίου να κρίνει και να εφαρμόζει τις πληροφορίες που η επιστήμη διακρίνει.

Πάρτε το ηθικά αμφιλεγόμενο ζήτημα της έκτρωσης. Η επιστήμη μας ενημερώνει ότι ένα ανθρώπινο έμβρυο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Η επιστήμη περιγράφει επίσης τις ιδιότητες του εμβρύου σε διαφορετικά στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης, για παράδειγμα, όταν η καρδιά αρχίζει να χτυπά.

Αλλά η επιστήμη δεν μπορεί να μας πει εάν η έκτρωση ενός εμβρύου είναι ηθικά σωστό. Ούτε μπορεί να εξισορροπήσει τις ανταγωνιστικές έννοιες του καλού, στην περίπτωση της άμβλωσης, την σωματική αυτονομία μιας γυναίκας με την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ως εκ τούτου, οι «κυβερνώντες» επιστήμονες δεν θα είναι πιο ικανοί στο να αποφασίσουν για την πολιτική των αμβλώσεων, σε σύγκριση με τους πολιτικούς.

Η διακυβέρνηση συνεπάγεται επίσης τη σύναψη συμβιβασμών, το οποίο δεν θεωρείται γνώρισμα της επιστημονικής έρευνας. Πάρτε για παράδειγμα την COVID. Η επιστήμη μπορεί να μας πει τη φύση της νόσου, τα συμπτώματά της, τον τρόπο με τον οποίο εξαπλώνεται και τα βήματα που θα οδηγήσουν στην απόλυτη εξάλειψή της.

Όμως η επιστήμη δεν μπορεί να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις στο πως να εφαρμοστούν αποτελεσματικά τα μέτρα που θα εξισορροπήσουν την κατάσταση στο σύνολό της. Για παράδειγμα, πώς να εξισορροπηθεί η οικονομική βλάβη, που προκαλείται από τις επαναλαμβανόμενες καραντίνες και η κατάθλιψη, που προκύπτει από την απομόνωση των ηλικιωμένων, έναντι της πιθανότητας ότι ένας γενικός εγκλεισμός θα εμποδίσει την εξάπλωση της ασθένειας; Αυτό δεν είναι ένα αυστηρά επιστημονικό ζήτημα.

Επίσης, αν ο εξαναγκαστικός εμβολιασμός προκαλέσει την έντονη αντίσταση του κόσμου, δε θα ήταν επιζήμιος στην καταπολέμηση της πανδημίας συνολικά; Και πάλι, αυτό είναι πέρα από τον έλεγχο της επιστήμης.

Οι υποστηρικτές του συνθήματος «ακολουθήστε τους επιστήμονες» το γνωρίζουν. Τότε λοιπόν, ποιο είναι το νόημα της προώθησης του «αφήστε τους επιστήμονες να αποφασίσουν;»

Η σύντομη απάντηση; Ιδεολογία. Ο επιστημονικός τομέας γίνεται όλο και περισσότερο ιδεολογικός, με μεγάλα επιστημονικά περιοδικά να προωθούν συχνά ακραία προοδευτικές πολιτικές ατζέντες, κρύβοντας την προκατάληψή τους πίσω από την εξουσία που το κοινό χορηγεί στην επιστήμη.

Πέρα από την πολιτική, οι υποστηρικτές της διακυβέρνησης από επιστήμονες προωθούν ένα σύστημα πεποιθήσεων γνωστό ως «επιστημονισμός». Παρά τις ομοιότητες των λέξεων, η «επιστήμη» και ο «επιστημονισμός» είναι έννοιες παράδοξες. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η επιστήμη είναι μια μέθοδος εκμάθησης αντικειμενικών στοιχείων. Αλλά στην εφαρμογή της είναι ανήθικη – γι’ αυτό η αναζήτηση επιστημονικής γνώσης πρέπει να διέπεται από ηθικούς περιορισμούς, όπως για παράδειγμα ο Κώδικας της Νυρεμβέργης που προστατεύει τους ανθρώπους από το να μετατραπούν σε πειραματόζωα χωρίς τη θέλησή τους.

Αντίθετα, ο επιστημονισμός προωθεί μια υποκειμενική κοσμοθεωρία. Όπως γράφει ο συνάδελφός μου στο Discovery Institute Τζον Γουέστ στο «The Magician’s Twin», ο επιστημονισμός είναι «η λανθασμένη πεποίθηση ότι η σύγχρονη επιστήμη παρέχει τη μόνη αξιόπιστη μέθοδο γνώσης για τον κόσμο και το συμπέρασμα ότι οι επιστήμονες έχουν το δικαίωμα να υπαγορεύουν την ηθική μιας κοινωνίας, τα θρησκευτικά πιστεύω, ακόμη και κυβερνητικές πολιτικές μόνο και μόνο εξαιτίας της επιστημονικής τους εμπειρίας».

Πώς να ξεχωρίσουμε αυτές τις δύο έννοιες στον πραγματικό κόσμο; Η γενετική είναι επιστήμη, ένας κλάδος της βιολογίας που ασχολείται με τη μελέτη των γονιδίων και της κληρονομικότητας των οργανισμών. Για παράδειγμα, οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει οκτώ γονίδια που οδηγούν έναν άνθρωπο να έχει κόκκινα μαλλιά. Αυτό είναι απλά αυτό που είναι. Δεν προϋποθέτει την εκχώρηση οποιασδήποτε αξίας σε αυτό το χαρακτηριστικό.

Αντιθέτως, η ευγονική είναι ένα παράδειγμα επιστημονισμού. Η ευγονική υποστηρίζει ότι επιστημονικά, κάποια ανθρώπινα όντα είναι «κατάλληλα» και άξια ζωής, έναντι άλλων που θεωρούνται «ακατάλληλοι», και είναι επιτακτική ανάγκη να αποβληθούν από την αλυσίδα της κληρονομικότητας.

Δυστυχώς για την Αμερική, πολλές πολιτείες ακολούθησαν την ψευδοεπιστήμη και θέσπισαν νόμους ακούσιας στείρωσης σύμφωνα με τους οποίους περισσότεροι από 60.000 αθώοι άνθρωποι στερήθηκαν του δικαιώματός τους να αποκτήσουν παιδιά. Βλέπετε τον κίνδυνο τώρα στο «να αφήσουμε τους επιστήμονες να κυβερνήσουν;»

Λοιπόν, ας μη συνηγορούμε πλέον στην επιβολή της τάξης από ειδικούς. Σίγουρα χρειαζόμαστε επιστήμονες να ενημερώνουν τους κυβερνητικούς ηγέτες με ακρίβεια για τα γεγονότα του φυσικού κόσμου και να παρέχουν τις καλύτερες, αντικειμενικές προβλέψεις τους σχετικά με τα πιθανά οφέλη και τις συνέπειες διαφόρων πολιτικών προσεγγίσεων.

Αλλά για τη δημιουργία νομοσχεδίων, κανόνων, κανονισμών και οδηγιών απαιτούνται πολλά περισσότερα. Χρειάζεται σοφία, ηθική και η ικανότητα δημιουργίας απαραίτητων συμβιβασμών μεταξύ ανταγωνιστικών πολιτικών συνιστωσών, κάτι που είναι πολύ πιο πέρα από την ικανότητα των επιστημόνων.

Ο βραβευμένος συγγραφέας Wesley J. Smith είναι πρόεδρος του Discovery Institute’s Center on Human Exceptionalism.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

 

Από τον Γουόλτερ Ι. Γουίλλιαμς

Σχολιασμός

Μερικά χρόνια πριν, το Πρότζεκτ Βαλτιμόρη άρχισε μια έρευνα στο σχολικό σύστημα της Βαλτιμόρης. Αυτό που βρήκαν ήταν μια απόλυτη ντροπή. Σε 19 από τα 39 λύκεια της Βαλτιμόρης, από τους 3.084 μαθητές, μόνο 14 εξ αυτών, ή λιγότερο από 1 τοις εκατό, είχαν επάρκεια στα μαθηματικά. Σε 13 λύκεια της Βαλτιμόρης, ούτε ένας μαθητής δεν έγραψε βαθμό επάρκειας στα μαθηματικά. Σε πέντε λύκεια της πόλης της Βαλτιμόρης, ούτε ένας μαθητής δεν έγραψε βαθμό επαρκή σε μαθηματικά και γλώσσα. Παρά αυτές τις εκπαιδευτικές αναπηρίες, περίπου 70 τοις εκατό των μαθητών πήραν απολυτήριο και τους δόθηκε ένα πτυχίο λυκείου – ένα ψευδές πτυχίο λυκείου.

Η Περιοχή Κοινότητας των Δημοσίων Σχολείων του Ντιτρόιτ είχε την χαμηλότερη βαθμολογία στην χώρα σε σύγκριση με 26 άλλες αστικές περιοχές στην γλώσσα και μαθηματικά σε επίπεδο τετάρτης δημοτικού και δευτέρας γυμνασίου. Ένα πρόσφατο βίντεο συλλαμβάνει κάποια από αυτήν την κακή εκπαίδευση στα λύκεια του Μιλγουόκι: Σε δύο λύκεια της πόλης, μόνο ένας μαθητής έγραψε επαρκώς στα μαθηματικά και κανείς δεν είχε επάρκεια στα Αγγλικά. Παρ΄ όλα αυτά, τα σχολεία ξόδεψαν μια ολόκληρη εβδομάδα μαθαίνοντας για «συστημικό ρατσισμό» και για τον ακτιβισμό των «Black Lives Matter». Παρεμπιπτόντως, ένα άρθρο της 19ης Νοεμβρίου του Milwaukee Journal Sentinel ρωτά: «Πόσους Μαύρους καθηγητές είχατε; Εγώ είχα μόνο δύο.» Το άρθρο καταλήγει: «Για μελλοντικούς Μαύρους μαθητές, ο αριθμός πρέπει να αυξηθεί.» Η Νέα Υόρκη είναι ένα από τα πολλά σχολικά συστήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες που έχει σκοπό να αρχίσει σχέδια μαθήματος σχετικά με το Black Lives Matter. Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας της Ν.Υ., οι καθηγητές θα εμβαθύνουν στον «συστημικό ρατσισμό», αστυνομική βία, και λευκό προνόμιο στις τάξεις τους.

Θα έπρεπε να θεωρήσουμε ως αίτιο αυτής της εκπαιδευτικής τραγωδίας την φυλετική διάκριση, ή να ισχυριστούμε πως είναι μια κληρονομιά της σκλαβιάς; Η έρευνα του δρ. Τόμας Σόγουελ στο «Εκπαίδευση: Υποθέσεις Έναντι Ιστορίας» τεκμηριώνει την εκπαιδευτική αριστεία στο λύκειο Φρέντερικ Ντάγκλας της Βαλτιμόρης και αλλού. Αυτή η εκπαιδευτική αριστεία συνέβη κατά τα τέλη του αιώνα του 1800 και έως τα μέσα του αιώνα του 1900, μια περίοδος όπου η μαύροι ήταν πολύ φτωχότεροι απ΄ ότι σήμερα και αντιμετώπιζαν δριμεία φυλετική διάκριση. Το Λύκειο Φρέντερικ Ντάγκλας των περασμένων ετών παρήγαγε πολλούς διακεκριμένους αποφοίτους, όπως τον Τούργκοντ Μάρσαλ και Καμπ Κάλλογουεϊ, και αρκετούς δικαστές, βουλευτές, και ηγέτες των κοινωνικών δικαιωμάτων. Το Λύκειο Φρέντερικ Ντάγκλας ήταν δεύτερο στην χώρα σε μαύρους διδάκτορες μεταξύ των αποφοίτων του.

Επίσης, στο βιβλίο του Σόγουελ «Εκπαίδευση: Υποθέσεις Έναντι Ιστορίας» υπάρχει η ιστορία του Λυκείου Πωλ Λώρενς Ντάνμπαρ, ενός μαύρου δημόσιου σχολείου στην Ουάσινγκτον. Από το 1899, οι μαθητές του έγραφαν καλύτερα σε διαγωνίσματα ολόκληρης της πόλης, σε σύγκριση με οποιοδήποτε λευκό σχολείο της πόλης. Από την ίδρυσή του το 1870 έως το 1955, οι περισσότεροι απόφοιτοί του πήγαιναν σε πανεπιστήμιο. Οι διακεκριμένοι απόφοιτοι του Ντάνμπαρ περιλαμβάνουν τον Αμερικανό βουλευτή της Συγκλήτου Έντουαρντ Μπρουκ, τον γιατρό Τσαρλς Ντρου, και κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σχεδόν μια δεκάδα ταγματαρχών, εννέα συνταγματάρχες και αντισυνταγματάρχες, και έναν ταξίαρχο. Σήμερα τα λύκεια Πωλ Λώρενς Ντάνμπαρ και Φρέντερικ Ντάγκλας έχουν μαθησιακό υλικό σε ποσότητα που θα ακουγόταν απίστευτη στους προκατόχους τους. Όμως, το ότι έχουν αυτούς τους πόρους δεν είχε κανένα αποτέλεσμα όσον αφορά την μαθησιακή επίτευξη ενός καλού επιπέδου.

Εάν αποδεχτούμε την ιδέα ότι η σαπισμένη εκπαίδευση δεν είναι κάτι προαποφασισμένο, τότε διερωτώμαι πότε η μαύρη κοινότητα θα απαιτήσει ένα τέλος σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον που καταδικάζει τόσους πολλούς νέους στην μετριότητα. Μπορείτε να στοιχηματίσετε τα χρήματα για το ενοίκιο, ότι οι λευκοί αριστερίζοντες και οι μαύροι υψηλού εισοδήματος δεν πρόκειται να αποδεχθούν τον τύπο εκπαίδευσης για τα παιδιά τους που οι περισσότεροι μαύροι λαμβάνουν.

Το σχολικό κλίμα, που σπάνια συζητάται, παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση. Κατά το σχολικό έτος 2017-18, υπήρχαν σύμφωνα με εκτίμηση, 962.300 βίαια επεισόδια και 467.100 μη βίαια επεισόδια σε αμερικανικά δημόσια σχολεία ανά το έθνος. Σχολεία με 1.000 ή περισσότερους μαθητές είχαν τουλάχιστον έναν αστυνομικό. Περίπου 90 τοις εκατό αυτών των αστυνομικών φέρουν όπλο. Εκτός της βίας, υπάρχουν πολλά περιστατικά ωμής ασέβειας προς τους διδάσκοντες. Μαθητές πρώτης και δευτέρας δημοτικού να λένε σε δασκάλους να «Βγάλουν τον [αισχρό] σκασμό» και να εκτοξεύουν αισχρότητες σε δασκάλους.

Χρόνια πριν, το μεγαλύτερο μέρος της συμπεριφοράς των νέων ανθρώπων που βλέπουμε σήμερα δεν θα γινόταν ποτέ ανεκτό. Υπήρχε το γραφείο του υποδιευθυντή όπου θα δινόταν σωματική ποινή για τις πολύ μεγάλες παρεκτροπές. Αν το παιδί ήταν αρκετά μη σοφό ώστε να πει στους γονείς του τι έγινε, μπορεί να είχε περισσότερη τιμωρία στο σπίτι. Σήμερα, δυστυχώς, έχουμε αντικαταστήσει μεθόδους που είχαν αποτέλεσμα με μεθόδους που ακούγονται καλές και συμπονετικές. Και γινόμαστε μάρτυρες των αποτελεσμάτων.

Ο δρ. Γουόλτερ Ι. Γουίλλιαμς ήταν Διακεκριμένος Καθηγητής οικονομικών John M. Olin στο Πανεπιστήμιο George Mason του Φέρφαξ. Συγγραφέας πολλών βιβλίων και αποδέκτης πολλών βραβείων και διακρίσεων, συμμετείχε σε πολλά διοικητικά συμβούλια και συμβουλευτικές επιτροπές, μεταξύ αυτών στο Ίδρυμα Hoover, στο κολλέγιο Grove City, στο Ινστιτούτο Cato, στο Ινστιτούτο Οικονομικών Υποθέσεων και στο Ίδρυμα Πολιτιστικής Κληρονομιάς (Heritage Foundation). Ο Γουίλλιαμς απεβίωσε στις 2 Δεκεμβρίου.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.

Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την αλήθεια, μοιραστείτε αυτό το άρθρο με φίλους σας.

 

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Σχολιασμός

Όπως ανέφερα σε μια προηγούμενη στήλη, βάσει των διαθέσιμων στο κοινό στοιχείων, η οικογένεια Μπάιντεν ήταν πιθανώς απειλή για την εθνική ασφάλεια, τον καιρό που ο Τζο Μπάιντεν ήταν αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Και δεν έχουμε δει ακόμη όλα τα στοιχεία που υπήρχαν στον φορητό υπολογιστή του Χάντερ Μπάιντεν.

Εάν η οικογένεια Μπάιντεν εισέλθει στον Λευκό Οίκο, όλα τα ίδια θέματα που τους καθιστούσαν απειλή για την εθνική ασφάλεια στο παρελθόν, δεν θα επανεμφανίζονταν απλώς, η απειλή θα ενισχυόταν επίσης, καθώς ο Μπάιντεν θα είχε ένα πολύ πιο ισχυρό και μεγαλύτερης επιρροής αξίωμα.

Ακόμα και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι σκοτεινές επιχειρηματικές συναλλαγές που έκανε η οικογένεια Μπάιντεν σε χώρες όπως η Κίνα, το Ιράκ και η Ουκρανία, εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικά ζητήματα ασφάλειας.

Δεν υπάρχει κανένας ευγενικός τρόπος να το θέσουμε αυτό: Ο Χάντερ Μπάιντεν αποτελεί απειλή εκβιασμού. Δεδομένων όσσων έχουν ήδη αποκαλυφθεί από τον φορητό υπολογιστή, σχεδόν δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο νεότερος Μπάιντεν θα ήταν πρωταρχικός στόχος των ξένων υπηρεσιών πληροφοριών – και αυτό με την υπόθεση ότι δεν έχει ήδη συμβιβαστεί.

Το ιστορικό διαφθοράς ήταν πάντα «ανοιχτό μυστικό»

Η οικογενειακή διαφθορά των Μπάιντεν ήταν πάντα ένα από τα μεγαλύτερα ανοιχτά μυστικά στην Ουάσινγκτον. Όλοι γνώριζαν για αυτό, συζητούνταν και δημοσιεύθηκαν άρθρα για το θέμα στα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης. Αλλά έπειτα δεν έγινε τίποτα για κανένα από αυτά τα πράγματα.

Πολλά άρθρα ειδήσεων γράφτηκαν αλλά «ενοχλητικές ερωτήσεις» σχεδόν δεν ερωτήθηκαν καθόλου το 2012 μετά την παραχώρηση στον Τζιμ Μπάιντεν ενός συμβολαίου κατασκευής 1,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όταν ο Τζο ήταν ο επικεφαλής της κυβέρνησης Ομπάμα στο Ιράκ. Αυτό συνέβη παρόλο που ο Τζιμ Μπάιντεν δεν είχε προηγούμενη εμπειρία στον κατασκευαστικό κλάδο.

Στη συνέχεια, ο Χάντερ Μπάιντεν τον Απρίλιο του 2014 φαίνεται πως προικίστηκε με μια εξαιρετικά προσοδοφόρα εταιρική θέση στο διοικητικό συμβούλιο της ουκρανικής εταιρείας ενέργειας ονόματι Burisma. Αυτό συνέβη λίγο αφότου ο πατέρας του έγινε ο ανώτερος άνθρωπος του Λευκού Οίκου του Ομπάμα που χειριζόταν την Ουκρανία. Εκείνη την εποχή, δημοσιεύθηκαν αρκετές ειδήσεις που διστακτικά υποδείκνυαν ότι ο νεότερος Μπάιντεν δεν είχε απολύτως καμία εμπειρία στον κλάδο της ενέργειας.

Έτσι, παρά τον Τζιμ Μπάιντεν που δεν έχει κατασκευαστική εμπειρία και τον Χάντερ Μπάιντεν που δεν διαθέτει εμπειρογνωμοσύνη στον ενεργειακό κλάδο, προσφέρθηκαν δημόσια προσοδοφόρες επιχειρηματικές συμφωνίες και θέση σε διοικητικό συμβούλιο. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουμε γιατί. Είχε πολλά περισσότερα να κάνει με το επώνυμό τους από οποιαδήποτε δεξιότητα ή ιστορικό εργασίας είχαν.

Αυτό φαινόταν άσχημο εκείνη την εποχή, και έτσι τέθηκαν ερωτήματα. Αλλά ο Τζο Μπάιντεν είχε μια τυπική τακτική που τον είχε υπηρετήσει καλά για χρόνια όποτε κάποιος ενοχλητικός δημοσιογράφος τολμούσε να τον ρωτήσει για αυτές τις κατάφωρες συγκρούσεις συμφερόντων.

Ο αντιπρόεδρος θα έλεγε με έντονο τρόπο ότι αυτές οι συγκρούσεις συμφερόντων δεν υπήρχαν καν, και θα δήλωνε ότι δεν συζήτησε ποτέ αυτές τις ξένες επιχειρηματικές συμφωνίες ή θέσεις εργασίας με τα μέλη της οικογένειάς του. Ο Μπάιντεν θα ισχυριζόταν ότι δεν είχε καμία σχέση με κανένα από αυτά, δεν συζητήθηκε ποτέ μέσα στην οικογένεια και έτσι το ζήτημα θα ξεφούσκωνε πάλι – τουλάχιστον για λίγο.

Αυτή η υπεράσπιση ήταν πάντα παράλογη, και μάλιστα τώρα είναι ακόμη περισσότερο, μετά από αυτό που αποκάλυψαν ο φορητός υπολογιστής και καταγγέλοντες όπως ο Τόνυ Μπομπουλίνσκι.

Παρά τις πρόσφατες εξελίξεις, ο Μπάιντεν αρνήθηκε πεισματικά να σκεφτεί νέες απαντήσεις για αυτά τα σημαντικά ερωτήματα. Εκδίδει ολοένα και πιο θυμωμένες αρνήσεις και στη συνέχεια το αφήνει γρήγορα.

Μπάιντεν: Ενθουσιώδης μαζορέτα του καθεστώτος του ΚΚΚ

Όσο περισσότερα έρχονται στο φως, τόσο πιο πολύ πιθανό φαίνεται ότι ο Μπάιντεν επηρεάζεται αδικαιολόγητα από το καθεστώς στο Πεκίνο. Υπήρξε ανέκαθεν μια από τις πιο ενθουσιώδεις μαζορέτες του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ) μεταξύ του κατεστημένου των πολιτικών ελίτ.

Από την ιστορική επίσκεψη του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον στην Κίνα το 1972 (η οποία συνέβη επίσης όταν ο Μπάιντεν μπήκε για πρώτη φορά στη Γερουσία των ΗΠΑ), οράματα επένδυσης στις τεράστιες κινεζικές αγορές χόρευαν στα κεφάλια των «μεσιτών» της Αμερικής σε Ουάσινγκτον και Γουόλ Στριτ.

Η πρόσφατη πανδημία, η συντριβή των φιλοδημοκρατικών διαμαρτυριών του Χονγκ Κονγκ, η μεταχείριση του λαού των Ουιγούρων και η δειλία του ΝΒΑ είναι η ωμή πραγματικότητα στην οποία οδήγησε η απληστία ορισμένων. Οι Αμερικανοί πολιτικοί και οι εταιρείες χαιρετούν δουλικά τους πραγματικούς τυράννους εδώ και αρκετό καιρό. Αυτή η άθλια συμπεριφορά μόλις δεν είχε λάβει μεγάλη προσοχή, μέχρι φέτος.

Μόνο όταν ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του 2016, υπήρξε για πρώτη φορά κάποια σοβαρή ανατροπή των υπονομευτικών δραστηριοτήτων της Κίνας στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού.

Δεκαετίες ξοδεύτηκαν στέλνοντας βασικές βιομηχανίες των ΗΠΑ σε ξένα έθνη όπως η Κίνα. Τώρα, ως ζήτημα ζωτικής σημασίας εθνικής ασφάλειας μετά την πανδημία του ιού του ΚΚΚ, ο πρόεδρος Τραμπ έχει ξεκινήσει μια πολύ αναγκαία αποσύνδεση από την Κίνα, φέρνοντας αυτές τις βιομηχανίες πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτή η σαφής στρατηγική του Τραμπ είναι κάτι που πολλές πολιτικές ελίτ στην Αμερικανική Σύγκλητο, σε think tank της Ουάσινγκτον, και στις εταιρείες λόμπυ της Γουόλ Στριτ, προσπαθούν να σταματήσουν απεγνωσμένα. Αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες όντας εξαιρετικά παχυλά αμοιβόμενοι για την αποσυναρμολόγηση της αμερικανικής βιομηχανίας, και την αποστολή της με κοντέινερ σε μέρη όπως η Κίνα.

Ο Μπάιντεν το έχει ήδη ξεκαθαρίσει πως αν πάρει την εξουσία στον Λευκό Οίκο, σκοπεύει απόλυτα να αναστρέψει όλες τις δράσεις του Τραμπ στην σχέση με το Ιράν, την Ρωσία, και πιθανότατα την Κίνα.

Απλώς για αυτόν τον λόγο και μόνο, πιστεύω είναι εκτός σύγκρισης σημαντικό ο Τραμπ να νικήσει στις αγωγές του και ο Τζο Μπάιντεν να μην γίνει ποτέ πρόεδρος.

Ο Μπάιντεν υπόσχεται πλήρη ανατροπή κρίσιμων κυβερνητικών κανόνων που έθεσε ο Τραμπ

Ο Μπάιντεν δεν είναι ντροπαλός όταν καυχιέται για το τι θα κάνει αν μπει στον Λευκό Οίκο. Θα αρχίσει μια πλήρη ανατροπή σχεδόν κάθε μίας κρίσιμης κυβερνητικής δράσης του Τραμπ τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Οι επιπτώσεις αυτού είναι βαρύτατες.

Ένα παράδειγμα, είναι δύσκολο να δούμε πως η οποιαδήποτε από τις συνθήκες ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και των Αράβων γειτόνων του θα μπορούσε να επιβιώσει μια θητεία Μπάιντεν. Θέλει πραγματικά να ασπαστεί και πάλι το Ιράν, και να επαναφέρει την ιρανική συμφωνία.

Ο Μπάιντεν έχει επίσης καυχηθεί ότι θα ανατρέψει πλήρως την μεταναστευτική στρατηγική του Τραμπ, θα σταματήσει την κατασκευή του συνοριακού τείχους, και θα ανοίξει πάλι τα σύνορα.

Στην οικονομία, ο σύμβουλος του Μπάιντεν μιλά για εθνικό περιορισμό καραντίνας, τεσσάρων έως έξι εβδομάδων. Αυτό θα πάρει την ανακάμπτουσα οικονομία και θα την χτυπήσει, ίσως σε σημείο από το οποίο δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακάμψει.

Φυσικά, ο Μπάιντεν δεν θα έχει την συνταγματική εξουσία να επιβάλει ένα εθνικό κλείσιμο, όπως δεν θα έχει εξουσία να επιβάλει τον εθνικό νόμο μάσκας για τον οποίον μιλάει συχνά. Αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι σε αυτό το σημείο οι κυβερνήτες των μπλε πολιτειών και οι Δημοκρατικοί δήμαρχοι των μεγάλων πόλεων θα κάνουν ό,τι τους πουν.

Συνεπώς, είναι απολύτως κρίσιμο ο Μπάιντεν να μην μπει στον Λευκό Οίκο. Οι επόμενες εβδομάδες έως τις 14 Δεκεμβρίου, ημέρα της προγραμματισμένης ψηφοφορίας του Σώματος Εκλεκτόρων, πρόκειται να είναι κρίσιμη για την μοίρα αυτού του έθνους – και του μεγαλύτερου μέρους του υπόλοιπου κόσμου.

Ο Μπράιαν Κέιτς είναι αρθρογράφος με έδρα το Νότιο Τέξας και συγγραφέας του «Nobody Asked For My Opinion … But Here It Is Anyway!»
Λαμβάνει μηνύματα στο Twitter στο @drawandstrike.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.

 

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Σχολιασμός

Το έτος 2020 υπήρξε δικαίωση για πολλούς από τους ανθρώπους που ήταν στόχοι της μαζικής και συνεχώς διευρυνόμενης φάρσας του Russiagate (ρωσικής συμπαιγνίας). Το αυτό καταγράφω σε μια σειρά εδώ στην Epoch Times:

Μέρος 1: Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, Μέρος 2: Υποστράτηγος (ε.α.) Μάικλ Φλυν, Μέρος 3: Ιστορικός Σβετλάνα Λόκοβα, και, Μέρος 4: Βουλευτής Ντέβιν Νούνες (Ρ-Καλιφ.)

Σε αυτό το πέμπτο τμήμα, φτάνουμε στον Κάρτερ Γ. Πέιτζ, τον πρώην σύμβουλο της εκστρατείας Τραμπ που κατηγορήθηκε από μερικούς από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στον κόσμο ότι ήταν προδότης της χώρας του.

Ο Πέιτζ έχει μια σημαντική ιστορία να πει, και μπορείτε να τη διαβάσετε στο νέο του βιβλίο που κυκλοφόρησε στις 25 Αυγούστου, «Κατάχρηση και Εξουσία: Πώς ένας αθώος Αμερικανός συκοφαντήθηκε σε μια προσπάθεια πραξικοπήματος κατά του προέδρου».

Αφότου ο τότε υποψήφιος Τραμπ ανέφερε το όνομα του Πέιτζ σε δημοσιογράφους της Washington Post, που έθεταν επιθετικές ερωτήσεις σχετικά με την έλλειψη εμπειρίας εξωτερικής πολιτικής του δισεκατομμυριούχου ακινήτων, ο πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και ο απόφοιτος της Αννάπολης προσέλκυσε ξαφνικά πολλή προσοχή από πολλά μέσα ενημέρωσης.

Τα περισσότερα από αυτές τα αρχικά άρθρα των μέσων μαζικής ενημέρωσης γράφτηκαν σκόπιμα για να δημιουργήσουν μια αφήγηση ότι ο Πέιτζ ήταν μια διεφθαρμένη προσωπικότητα που έπρεπε να διερευνηθεί διεξοδικά από τις αρμόδιες αρχές.

Όπως ο ίδιος ο Πέιτζ γράφει στο βιβλίο του:

«Με στόχευσαν οι πολιτικοί εχθροί του Ντόναλντ Τραμπ εντός του FBI, του Υπουργείου Δικαιοσύνης και αλλού, που αποφάσισαν να με κάνουν Έκθεμα Α΄ σε μια φανταστική ιστορία συνωμοσίας Τραμπ-Ρωσίας».

Μια βασική στρατηγική που χρησιμοποιήθηκε για να παρουσιάσει τον Πέιτζ ως «Έκθεμα Α΄» στη θεωρία συνωμοσίας Τραμπ-Ρωσίας, χρησιμοποίησε αυτούς τους ισχυρούς ανθρώπους που έκαναν χρήση των εκτεταμένων εταιρικών επαφών τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να «σπείρουν» στον εκλογικό κύκλο ειδήσεων, πολλές ιστορίες για αυτόν τον μυστηριώδη και σκοτεινό τύπο Πέιτζ, και το πόσο άνετα υποτίθεται ότι ένιωθε κοντά στην ρωσική κυβέρνηση.

Πολλά από αυτά τα «άρθρα ειδήσεων» υπαινίχθηκαν έντονα ότι κάποιος, ίσως το FBI, θα πρέπει πραγματικά να ερευνήσει αυτόν τον ύποπτο χαρακτήρα.

Αφού συνειδητοποίησε ότι γινόταν ταχύτατα αγωγός για μια συντονισμένη επίθεση συκοφάντησης προς ολόκληρη την προεδρική εκστρατεία του Τραμπ, από κορυφαίους αξιωματούχους της ανώτατης κυβέρνησης, καθώς και από ισχυρά μέσα ενημέρωσης και πολιτικά πρόσωπα, ο Πέιτζ παραιτήθηκε από σύμβουλος στις 26 Σεπτεμβρίου 2016.

Αυτό δεν άλλαξε τίποτα. Το FBI υπέβαλε ένταλμα επιτήρησης που στόχευε τον Πέιτζ στο Δικαστήριο Εποπτείας Ξένων Πληροφοριών (FISA), τον επόμενο μήνα.

Όπως γράφει ο Πέιτζ στο τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου του:

«Συνειδητοποίησα ότι το FBI, οπλισμένο με την ικανότητα να κοιτάζει αναδρομικά τις επικοινωνίες και τις επαφές μου εντός της εκστρατείας, με βρήκε ως μια βολική πλατφόρμα από την οποία θα εκκινούσε πολιτική έρευνα και συκοφαντία κατά του Ντόναλντ Τραμπ τις τελευταίες εβδομάδες πριν από τις εκλογές».

Ο ρόλος του φακέλου Στηλ στην στόχευση του Πέιτζ

Όπως ανέφερα σε μια προηγούμενη στήλη, η χρήση του ψεύτικου φακέλου του πρώην πράκτορα της MI6 Κρίστοφερ Στηλ από το FBI για να εκκινηθούν έρευνες επί των συνεργατών του Πέιτζ και των συνεργατών του Τραμπ, Πωλ Μάναφορτ, Μάικλ Κόεν, και του αποστράτου υποστρατήγου Μάικλ Φλυν, ήταν δυνατή μόνο εάν κανείς δεν εξέτασε με κριτική ματιά τους ισχυρισμούς και την πηγή.

Με τη δημοσίευση του φακέλου από το ΜΜΕ BuzzFeed τον Ιανουάριο του 2017, η τότε εκστρατεία των ΜΜΕ σχετικά με τα άψογα διαπιστευτήρια του Στηλ κατάφερε να αποκρύψει και να καθυστερήσει την συνειδητοποίηση του πλήρους παραλογισμού αυτού που είχε πραγματικά συμβεί.

Ο μύθος του Στηλ να είναι ένας ατρόμητος πράκτορας πληροφοριών, του οποίου οι πολύ συνδεδεμένες πηγές στο Κρεμλίνο αποκάλυψαν μια σοβαρή απειλή εθνικής ασφάλειας που αφορούσε μια προεδρική εκστρατεία γεμάτη μυστικές μαριονέτες του Πούτιν, μόνο αργά και με μεγάλη αντίσταση υποχώρησε στην αλήθεια καθώς πέρασαν τα χρόνια:

Ο Στηλ ήταν στην πραγματικότητα απλώς ένας πολύ καλά αμειβόμενος πολιτικός φαντασιαστής που δούλευε για την εκστρατεία της Χίλαρι Κλίντον, ο οποίος πήρε πληροφορίες από φαντασιακές υποθέσεις που έκανε ένας ερευνητικός βοηθός χαμηλού επιπέδου στο Brookings Institution στην Ουάσινγκτον, και τις έδωσε στο FBI και σε δημοσιογράφους ως κρατικές πληροφορίες από υψηλά ιστάμενους του Κρεμλίνου.

Οι ισχυρισμοί στον φάκελο για τον Πέιτζ ήταν όλοι καταφανώς περίεργοι.

Η προσφορά δωροδοκίας που δεν υπήρξε ποτέ

Ο φάκελος ισχυρίζεται ότι ο πρώην πρόεδρος της εκστρατείας Τραμπ, Μάναφορτ, χρησιμοποιούσε τον Πέιτζ ως διαμεσολαβητή για την κυβέρνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν κατά την διάρκεια επισκέψεων στη Ρωσία. Κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις επισκέψεις, ο φάκελος ισχυρίζεται ότι ο Πέιτζ συναντήθηκε με τον Ιγκόρ Σέτσιν, έναν άνθρωπο που θεωρείται από πολλούς ως δεύτερος στην εξουσία μετά τον ίδιο τον Πούτιν και ο οποίος είναι επίσης ο πρόεδρος της τεράστιας εταιρείας πετρελαίου Rosneft.

Ο Στηλ ισχυρίστηκε ότι η πηγή του του είπε ότι ο Σέτσιν έκανε μια τεράστια προσφορά δωροδοκίας στον Πέιτζ: Εάν ο Τραμπ κερδίσει τις εκλογές και άρει τις ρωσικές κυρώσεις, ο Σέτσιν ήταν έτοιμος να μεταφέρει το 19 τοις εκατό των μετοχών της Rosneft – ποσό που θα αξίζει πολλά δισεκατομμύρια δολάρια – στον έλεγχο του Τραμπ και των συνεργατών του.

Τα προβλήματα με αυτόν τον ισχυρισμό είναι πολλά, ένα από τα οποία είναι ότι ο Πέιτζ λέει μέχρι σήμερα ότι δεν έχει συναντήσει ποτέ τον Τραμπ, δεν έχει συναντήσει τον Μάναφορτ, και σίγουρα δεν έχει ποτέ συναντήσει τον Σέτσιν. Και δεν υπάρχουν στοιχεία που αντικρούουν τους ισχυρισμούς του Πέιτζ.

Το ότι ένας υποψήφιος και ένας διευθυντής προεκλογικής εκστρατείας θα έστελναν έναν χαμηλής θέσης μη πληρωμένο εθελοντή εκστρατείας που δεν είχαν καν συναντήσει, σε μια τόσο ευαίσθητη αποστολή, γίνεται δύσκολα πιστευτό. Αψηφά επίσης την κοινή λογική ότι κατά την πρώτη συνάντησή του με κάποιον που δεν ήταν καν στον εσωτερικό κύκλο του Τραμπ, ο Σέτσιν θα πρότεινε μια τόσο εντυπωσιακή δωροδοκία.

Θα επισημάνω επίσης ότι είναι καταγεγραμμένο σε δημόσια έγγραφα ότι όταν το FBI τελικά βρήκε χρόνο να ρωτήσει την υποτιθέμενη πηγή του Στηλ για αυτόν τον απίστευτο ισχυρισμό δωροδοκίας, η πηγή το αρνήθηκε πλήρως.

Και παρ΄ όλα αυτά, αυτός ο γελοίος ισχυρισμός δωροδοκίας σε έναν ψεύτικο φάκελο, εκκίνησε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση παρακολούθησης στην προεδρική εκστρατεία, επειδή οι αστυνομικοί του FBI επιμένουν ότι το πήραν στα σοβαρά.

Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο ψεύτικος φάκελος του Στηλ μεταμόρφωσε τον Πέιτζ σε κάποιον που δεν υπήρξε ποτέ, και διεφθαρμένοι αστυνομικοί και πράκτορες της υπηρεσίας πληροφοριών χρησιμοποίησαν αυτήν την διαστρεβλωμένη εικόνα του Πέιτζ για να τους βοηθήσει να εκκινήσουν μια τεραστίων διαστάσεων φάρσα σε ολόκληρη την χώρα.

Ο Πέιτζ ακούραστα επιμένει από τα πρώτα στάδια αυτής της φάρσας ότι είναι αθώος. Τα στοιχεία που έχουν βρεθεί τα επόμενα χρόνια υποστηρίζουν την θέση του.

Για να κάνουν τον Πέιτζ να φαίνεται προδότης της χώρας του, κρατικοί ανώτατοι αξιωματούχοι, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς, παραβίασαν τους όρκους τους, το Σύνταγμα, και διέπραξαν πολλαπλά ομοσπονδιακά εγκλήματα.

Ο Εισαγγελέας του Έθνους Τζον Ντούραμ λέγεται πως τελειώνει την ποινική έρευνά του για το πως συγκεκριμένα έγινε η φάρσα του Russiagate (ρωσικής συμπαιγνίας). Αναμένεται ότι θα αποδώσει ευθύνες στους αυτουργούς, καθώς έχει ήδη παραδώσει ένα κατηγορητήριο κατά του πρώην δικηγόρου του FBI Κέβιν Κλάινσμιθ, που ομολόγησε ένοχος. Θα υπάρξουν πιθανότατα πολλοί περισσότεροι.

Στο τέλος, πιστεύω πως ο Πέιτζ θα επανορθωθεί πλήρως δημόσια, και αυτοί που παραβίασαν τον νόμο και τα δικαιώματά του ώστε να χτυπήσουν τον Τραμπ, θα πάνε στην φυλακή.

Ο Μπράιαν Κέιτς είναι αρθρογράφος με έδρα το Νότιο Τέξας και συγγραφέας του «Nobody Asked For My Opinion … But Here It Is Anyway!»
Λαμβάνει μηνύματα στο Twitter στο @drawandstrike.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Σε αυτό το μεγαλειώδες σύμπαν, ο δαίμονας του κομμουνισμού δημιουργεί προβλήματα

Απάτη και διαφθορά καταστρέφουν ένα μεγάλο έθνος

Οι μηχανορραφίες φέρνουν στους ανθρώπους μεγαλύτερη απόγνωση

Πότε η δικαιοσύνη θα αποκατασταθεί και η συνείδησή μας θα επανέλθει;

Λι Χονγκτζί
8 Νοεμβρίου 2020

Ο κ. Λι Χονγκτζί είναι ο ιδρυτής της πνευματικής εξάσκησης του Φάλουν Γκονγκ.