Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο Τζο Μπάιντεν παρέλειψε να αναφερθεί έστω και λίγο στη βία που κατακλύζει τόσες πολλές πόλεις στην Αμερική.
Του ήταν δύσκολο να κάνει μια τέτοιου είδους αναφορά χωρίς να αποκαλύψει τις τρομερές πολιτικές που κρύβονται πίσω από το κόμμα του σε αυτές τις πόλεις.
Από το Πόρτλαντ -όπου οι αιματηρές εξεγέρσεις συνεχίζονται για ογδόντα ημέρες χωρίς τέλος- μέχρι τη Νέα Υόρκη -την πόλη που κάποτε όλοι ζήλευαν, η οποία έχει πλέον μετατραπεί σε σκουπιδότοπο και αποχωρητήρια για τους άστεγους ναρκομανείς και τους παιδεραστές, ενώ οι πολίτες της άρχισαν να τρέπονται σε φυγή- οι Δημοκρατικοί αξιωματούχοι έχουν αποδειχθεί ότι είναι μια ομάδα από πριμαντόνες που χάθηκαν ανάμεσα στην συμπάθειά τους για τους διαδηλωτές (συμπεριλαμβανομένων των βίαιων με τους οποίους φαίνεται ορισμένοι να ταυτίζονται) και σε μια απόλυτη ανιδεότητα για το πώς να χειριστούν αυτή την κλιμακούμενη κατάσταση.
Ό,τι κι αν κάνουν, δεν τολμούν να προσβάλουν τους οσιοποιημένους διαδηλωτές καλώντας την αστυνομία, μην τυχόν και αυτοί (Δημοκρατικοί δήμαρχοι, κυβερνήτες, γενικοί εισαγγελείς και ούτω καθεξής) κατηγορηθούν για ρατσισμό — ένα παιχνίδι ανόητων, αφού όλοι, στο τέλος, δακτυλοδείχνονται ως ρατσιστές. Έτσι πηγαίνουν τα πράγματα στην Αμερική του σήμερα.
Εξαιρέσεις είναι φυσικά οι δήμαρχοι του Σιάτλ και του Σικάγου οι οποίοι, με μια απίστευτη υποκρισία, άρχισαν ξαφνικά να καλούν τους αστυνομικούς να τους προστατεύσουν, όταν τα σπίτια τους δέχτηκαν επίθεση, κάτι που δεν έκαναν ποτέ για τους ανθρώπους των πόλεών τους, ειδικά για τους φτωχούς, που προσποιούνται ότι υποστηρίζουν.
Στην περίπτωση του Σικάγου, για χρόνια βλέπουμε τα σώματα να σωριοάζονται το ένα πάνω στο άλλο, καθώς η πόλη έχει μετατραπεί σε πεδίο δολοφονιών για τους μαύρους.
Εν τω μεταξύ οι αστυνομικοί, που εργάζονται σκληρά, υπό την συνεχή επίθεση των ηθικών ναρκισσιστών της αριστεράς, συνταξιοδοτούνται με ρυθμό ρεκόρ σε ολόκληρη την χώρα -ποιός θα μπορούσε να τους κατηγορήσει- αφήνοντας τις πόλεις ανυπεράσπιστες, ενώ η ηγεσία της Antifa και των Black Lives Matter συνεχίζουν να επιζητούν την επανάσταση.
Αξίζει να θυμόμαστε ότι οι ηγέτες των BLM είναι όπως ανοιχτά δηλώνουν οι ίδιοι, «εκπαιδευμένοι μαρξιστές». Ο μαρξισμός έχει οδηγήσει σε πολύ περισσότερους θανάτους -περίπου εκατό εκατομμύρια- από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, ιδεολογία ή πανδημία στην ιστορία του κόσμου, συνδυασμένες.
Όσον αφορά το χάος και τις δολοφονίες, η αριστερά κερδίζει το προβάδισμα με διαφορά. Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους, ούτε καν το ISIS που μπόρεσε να σκοτώσει 20.000 άτομα μόνο στο Ιράκ σε διάστημα δύο χρόνων. Κατά κάποιον τρόπο, η επιθυμία της αριστεράς για αιματοχυσία είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτη (βλέπε Γαλλική Επανάσταση), παρομοίως και το επίπεδο της καταστολής, όπως μπορούμε να δούμε από την σημερινή Κίνα, όπου ακόμα υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης – όσο απίστευτο κι αν ακούγεται μετά το Άουσβιτς – με πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους εσώκλειστους.
Ο Τζο Μπάιντεν είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έκανε κάτι για αυτό. Όπως φάνηκε, δεν είχε το θάρρος να αναφέρει στην ομιλία του έστω και μια λέξη σχετικά με την βία στις αμερικανικές πόλεις (ή στις κινέζικες). Πού λοιπόν να βρεί το θάρρος να κάνει κάτι για οτιδήποτε απ’ όλα αυτά, όντας «αλυσοδεμένος» από το αριστερό κομμάτι του κόμματός του;
Πρόσφατα, ένα μέλος του Κογκρέσου, η Αριάνα Πρίσλεϊ (Δ-Μασ.), ζήτησε τη συνέχιση των «αναταραχών». Όχι ότι χρειαζόταν βέβαια, η βία τείνει να τρέφεται από τον εαυτό της και να μεγαλώνει όταν δεν υπάρχει αντίσταση (βλέπε Γαλλική Επανάσταση και πάλι).
Για αυτόν και μόνο τον λόγο είναι πιθανότερο να δούμε περισσότερη βία με μια κυβέρνηση Μπάιντεν απ’ ό,τι με μια δεύτερη προεδρία Τραμπ.
Εάν κερδίσει ο Τραμπ, θα υπάρξει αναμφίβολα μια άμεση αντίδραση, που πιθανόν να ξεπεράσει εκείνη μετά την πρώτη νίκη του, που ήταν σε βρεφικό στάδιο. Αλλά μην ανησυχώντας πλέον για την επανεκλογή, θα καταστείλει γρήγορα τους βίαιους διαδηλωτές και τους ταραξίες στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας, φέρνοντας ανακούφιση στους περισσότερους Αμερικανούς, ακόμη και σε εκείνους που δεν θέλουν να το παραδεχτούν.
Ο Μπάιντεν και οι υπόλοιποι Δημοκρατικοί καθώς και η χορωδία τους των μέσων μαζικής ενημέρωσης, είναι φυλακισμένοι σε μια μορφή νοσταλγίας της δεκαετίας του ’60, ειδικά οι νεότεροι που δεν την έζησαν. Νομίζουν ότι αυτές οι μέρες ήταν «πολύ ‘κουλ’ για το σχολείο». (Ως κάποιος που τις έζησε, επιτρέψτε μου να εκνευριστώ.)
Αυτή η επιθυμία του να είσαι «κουλ», μια αξιολύπητη μορφή συμμόρφωσης στην πραγματικότητα, αποτελεί την βάση της άρνησής τους για αντιμετώπιση της βίας. Το αποτέλεσμα είναι ηθική και προσωπική σύγχυση, όπως βλέπουμε με τους κατοίκους του Άνω Δυτικού Μανχάταν που δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει, καθώς πηγαίνουν στο Zabar’s για να αγοράσουν μπέιγκελ, και πρέπει να αλλάζουν πεζοδρόμια για να αποφύγουν την κλοπή (ή και ακόμα χειρότερα) από έναν από τους διάφορους ναρκομανείς και ανώμαλους που στέκονται στην μπροστινή πόρτα.
Ή με τους πολύ φιλοαριστερούς κατοίκους του δυτικού Λος Άντζελες, όπως μαθαίνω από φίλους που ζουν ακόμα εκεί, οι οποίοι δεν οδηγούν πλέον με ανοιχτές τις οροφές των κάμπριο αυτοκινήτων τους, επειδή φοβούνται ότι ένας άστεγος θα πηδήξει στο κάθισμα δίπλα τους στον πλησιέστερο σηματοδότη.
Ή με αυτούς στα προάστια του Πόρτλαντ που συγκλονίστηκαν εκείνη την νύχτα από την όψη της Antifa – ή το BLM ήταν; – να κάνει πορεία στους αψεγάδιαστους δρόμους τους, κρατώντας ψηλά στον αέρα φώτα σε στυλ ΚΚΚ, φωνάζοντας ότι έφτασε η ώρα τους.
Αυτοί οι άνθρωποι σκέφτοναι ακόμα να ψηφίσουν τον Μπάιντεν; Δυστυχώς, οι περισσότεροι θα το κάνουν. Αλλά πολλοί από εμάς δεν θα το κάνουμε. Εκτιμούμε την ζωή μας και τις οικογένειές μας.
Ο Roger L. Simon είναι βραβευμένος μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος υποψήφιος για Όσκαρ, συνιδρυτής της PJ Media, και τώρα αρθρογράφος της Epoch Times. Μπορείτε να τον βρείτε στο Parler και στο Twitter @rogerlsimon.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.
Σε τι διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό. Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.
Η οικονομία και η χώρα μας, όπως την γνωρίζουμε, είναι σε τρελή κατάσταση αυτήν τη στιγμή. Αλλά δεν χρειάζεται να ζείτε με φόβο. Θέλω να πάρετε μια βαθιά ανάσα και να γνωρίζετε ότι μπορείτε να ελέγξετε το οικονομικό σας μέλλον. Εδώ είναι τρία πράγματα που πρέπει να κάνετε με τα χρήματά σας εδώ και τώρα.
1. Καταγράψτε τους οικονομικούς σας στόχους
Πρόσφατα διάβασα για μια έρευνα του Χάρβαρντ σχετικά με τους γραπτούς στόχους. Ρώτησαν φοιτητές εάν είχαν θέσει σαφείς, καταγραμμένους [σε χαρτί] στόχους για το μέλλον τους και αν έκαναν σχέδια για την επίτευξή τους. Μόνο το 3 τοις εκατό είχε γράψει τους στόχους και τα σχέδιά του. Το δεκατρία τοις εκατό είχε στόχους, αλλά δεν τους είχε γράψει. Και το 84% των ερωτηθέντων δεν είχε καθόλου στόχους.
Δέκα χρόνια αργότερα ρώτησαν και πάλι τους πρώην φοιτητές. Το 13 τοις εκατό που είχε στόχους που δεν γράφτηκαν κέρδιζε διπλάσια χρήματα από το 84 τοις εκατό που δεν είχε καθόλου στόχους. Αλλά εδώ είναι το πραγματικά εντυπωσιακό: Το 3 τοις εκατό που είχε γράψει τους στόχους του κέρδιζε 10 φορές περισσότερα από το άλλο 97 τοις εκατό συνδυασμένο.
Αυτή είναι η δύναμη ενός καταγεγραμμένου στόχου. Δεν μπορώ να τονίσω αρκετά πόσο σημαντικό είναι να καταγράφετε τους στόχους σας. Οι στόχοι σας μπορεί να είναι οτιδήποτε, από το να ξεφύγετε από το χρέος μέχρι το τέλος του έτους, μέχρι να κάνετε ένα σχέδιο για συνταξιοδότηση. Ακόμη και ο προϋπολογισμός των εξόδων σας μετρά ως γραπτός στόχος για τα χρήματά σας κάθε μήνα.
Όταν γράφετε έναν στόχο, έχετε το κίνητρο να επιμείνετε. Θα δουλέψετε πιο σκληρά και θα κινήσετε ουρανό και γη για να τον πραγματοποιήσετε.
2. Δημιουργήστε ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης
Ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης μετατρέπει μια κρίση σε μια απλή αναστάτωση.
Στην Ramsey Solutions, διδάσκουμε τα «7 μικρά βήματα». Σας βοηθούν να ξεφύγετε από το χρέος και να χτίσετε μια ζωή που αγαπάτε. Το Βήμα 1 είναι να δημιουργήσετε ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης $1.000 ως μαξιλάρι σας, ενώ βγαίνετε από το χρέος. Στη συνέχεια, εξοφλήστε όλο το χρέος χρησιμοποιώντας την «χιονοστοιβάδα χρέους». Σε αυτό το βήμα, απαριθμείτε τα χρέη σας από το μικρότερο στο μεγαλύτερο (ανεξάρτητα από το επιτόκιο) και τα εξουδετερώνετε ένα ένα. Μόλις ξεπληρώσετε όλο το χρέος, εξοικονομήστε τρεις έως έξι μήνες για να δημιουργήσετε το ταμείο έκτακτης ανάγκης σας, που χρηματοδοτήθηκε πλήρως από εσάς.
Μπορείτε να φανταστείτε μια ζωή χωρίς χρέος και ένα ταμείο έκτακτης ανάγκης στην τράπεζα; Όχι μόνο είστε σε ισχυρή οικονομική θέση, αλλά δεν ανησυχείτε ούτε για μια οικονομική κρίση. Αυτή η ηρεμία είναι ανεκτίμητη!
3. Αλλάξτε την νοοτροπία σας σχετικά με τα χρήματα
Λαμβάνετε μια προσφορά πιστωτικής κάρτας στο εμπορικό κέντρο με μια καταπληκτική προσφορά σε πράγματα που απλά δεν μπορείτε να αγνοήσετε. Οι φίλοι σας σάς προσκαλούν σε διακοπές, και αντί να τις χάσετε, χρησιμοποιείτε το ταμείο έκτακτης ανάγκης σας. Ήρθε η ώρα να στείλετε τα παιδιά σας στο πανεπιστήμιο, και έτσι παίρνετε ένα «Γονικό δάνειο PLUS». Αλλά καμία από αυτές τις επιλογές δεν θα κάνει εσάς ή τα παιδά σας να κερδίσετε στην οικονομική σφαίρα.
Εδώ είναι που η αυτογνωσία είναι το κρίσιμο. Μην αφήσετε μια παλιά συνήθεια ή έναν «εύκολο» δρόμο ανάκαμψης να σας επηρεάσει και καταστρέψτε την πρόοδό σας. Πρέπει να γνωρίσετε τον εαυτό σας αρκετά καλά για να ξέρετε από τι θα μπείτε σε πειρασμό και από τι να προφυλαχθείτε.
Έχετε εργαστεί πολύ σκληρά για να αφήσετε μια στιγμιαία απόσπαση της προσοχής να πάρει αυτό που έχετε χτίσει. Εάν είστε έτοιμοι να σταματήσετε να ανησυχείτε, να αγχώνεστε και να χάνετε ύπνο για τα χρήματα μια και καλή, πρέπει να πείτε ποτέ ξανά. Ποτέ ξανά δεν θα είστε στο έλεος μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Ποτέ ξανά δεν θα σας κρατήσουν τα χρήματα ξυπνητούς την νύχτα.
Μόλις δεσμευτείτε προς τους στόχους σας, βγείτε από το χρέος, αποταμιεύσετε για το ταμείο έκτακτης ανάγκης σας και αλλάξετε την νοοτροπία σας, τίποτα δεν μπορεί να σας σταματήσει!
Η Rachel Cruze είναι η παρουσιάστρια του The Rachel Cruze Show και του The Rachel Cruze Show Podcast, και επιτυχημένη συγγραφέας των «Love Your Life, Not Theirs» και «Smart Money Smart Kids», μεταξύ άλλων, τα οποία συνέγραψε με τον πατέρα της, Ντέιβ Ράμσυ. Ακολουθήστε την Cruze στο RachelCruze.com και στο Twitter @RachelCruze.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Ο τυπικός σοσιαλιστής σήμερα δεν είναι κάποιος συνδικαλιστής που θέλει υψηλότερους μισθούς. Είναι μια τρανσέξουαλ περιβαλλοντο-φεμινίστρια που συμμετέχει στις συγκεντρώσεις των Antifa και Black Lives Matter και ρίχνει τσιμεντόλιθους στους πολιτικούς της αντιπάλους.
Το βλέπουμε στις ταραχές και τις λεηλασίες που σάρωσαν την χώρα μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ. Η σοσιαλιστική αριστερά σήμερα ασχολείται λιγότερο με την εργατική εκμετάλλευση από την μπουρζουαζία και περισσότερο με την φυλή, το φύλο και τα παράπονα των τρανσέξουαλ, όλα θέματα της πολιτικής ταυτοτήτων. Το αποκαλώ σοσιαλισμό ταυτοτήτων.
Οι σημερινοί σοσιαλιστές θέλουν μια Αμερική που ενσωματώνει τις ομάδες που θεωρούνταν αποκλεισμένες παλαιότερα, ενώ αποκλείει την ομάδα που ήταν παλαιότερα ενσωματωμένη. «Εάν είστε λευκοί, άρρενες, ετεροφυλόφιλοι και θρησκευτικά και/ή κοινωνικά συντηρητικοί», γράφει στο ιστολόγιό του ο Ροντ Ντρέερ, «δεν υπάρχει θέση για εσάς» στην προοδευτική αριστερά. Αντιθέτως, πρέπει τώρα να αναμένεται ότι στην κοινωνία «άνθρωποι σαν εσάς πρόκειται να πρέπει να χάσουν τη δουλειά και την επιρροή τους».
Με άλλα λόγια, για τους σοσιαλιστές ταυτοτήτων και για την αριστερά γενικότερα, οι μαύροι και οι Λατίνοι είναι μέσα· οι λευκοί είναι έξω. Οι γυναίκες είναι μέσα· οι άντρες είναι έξω. Οι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ, μαζί με άλλους, πιο εξωτικούς τύπους είναι μέσα· οι ετεροφυλόφιλοι είναι έξω. Οι παράνομοι είναι μέσα· οι ημεδαποί πολίτες είναι έξω. Κάποιος μπορεί να πιστεύει ότι αυτά είναι όλα μέρος της πολιτικής της ένταξης, αλλά αν το πιστεύουμε αυτό παίρνουμε μόνο τη μισή εικόνα. Το θέμα, για την αριστερά, δεν είναι απλώς να συμπεριλάβει, αλλά και να αποκλείσει, να απομακρύνει τους αντιπάλους της από την πατρίδα τους.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Για να κατανοήσουμε τον σοσιαλισμό ταυτοτήτων, πρέπει να μάθουμε για τον άνθρωπο που κατάλαβε πώς να δημιουργήσει τα διάφορά του σκέλη, τον Χέρμπερτ Μαρκούζε.
Η επανάσταση του Μαρκούζε
Ένας Γερμανός φιλόσοφος εν μέρει εβραϊκής καταγωγής, ο Μαρκούζε σπούδασε υπό τον φιλόσοφο Χάιντεγκερ προτού δραπετεύσει από τη Γερμανία πριν από τη ναζιστική εξουσία. Μετά από κάποιον χρόνο στο Κολούμπια, το Χάρβαρντ και Μπραντέι, ο Μαρκούζε μετακόμισε στην Καλιφόρνια, όπου πήρε μια θέση στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια–Σαν Ντιέγκο και έγινε ο γκουρού της Νέας Αριστεράς στη δεκαετία του ’60.
Ο Μαρκούζε επηρέασε μια ολόκληρη γενιά νέων ριζοσπαστών, από τον συνιδρυτή του Weather Underground Μπιλ Έιερς έως τον ακτιβιστή Yippie Άμπι Χόφμαν και τον Τομ Χέιντεν, πρόεδρο της ακτιβιστικής ομάδας Student for a Democratic Society (SDS). Η Άντζελα Ντέιβις, που αργότερα προσχώρησε στους Μαύρους Πάνθηρες και διεκδίκησε επίσης την αντιπροεδρία υπό το Κομμουνιστικό Κόμμα, ήταν μαθήτρια του Μαρκούζε και επίσης στον στενό του κύκλο. Ήταν ο Μαρκούζε, είπε η Ντέιβις, ο οποίος «μου δίδαξε ότι ήταν δυνατόν να είμαι ακαδημαϊκός, ακτιβίστρια, διανοούμενη και επαναστάτρια».
Ο Μαρκούζε υποκίνησε τους ακτιβιστές της δεκαετίας του 1960 να καταλάβουν κτίρια και να ανατρέψουν την ιεραρχία του πανεπιστημίου, ως ένα είδος πρώτου βήματος για την υποδαύλιση σοσιαλιστικής επανάστασης στην Αμερική. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ρόναλντ Ρήγκαν — τότε κυβερνήτης της Καλιφόρνιας — έκανε δυνατή την απόλυση του Μαρκούζε. Ωστόσο, ο Μαρκούζε διατήρησε τη διασημότητα και την επιρροή του στους ριζοσπάστες της εποχής. Φυσικά, δεν δημιούργησε τις δυνάμεις του σοσιαλισμού ταυτοτήτων, αλλά είδε, ίσως νωρίτερα από οποιονδήποτε άλλον, πώς θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για έναν νέο και «βιώσιμο» σοσιαλισμό στην Αμερική. Αυτός είναι ο σοσιαλισμός που αντιμετωπίζουμε τώρα.
Για να κατανοήσουμε το πρόβλημα που είχε ο Μαρκούζε, πρέπει να πάμε πίσω μέχρι τον Μαρξ. Ο Μαρξ είδε τον εαυτό του ως προφήτη, όχι υποκινητή, για την έλευση του σοσιαλισμού. Θεωρούμε τον Μαρξ ως ένα είδος ακτιβιστή, που προσπάθησε να οργανώσει μια εργατική επανάσταση, αλλά ο Μαρξ τόνισε εξαρχής ότι η σοσιαλιστική επανάσταση θα έρθει αναπόφευκτα· τίποτα δεν έπρεπε να γίνει για να την προκαλέσει. Η μαρξιστική άποψη συνοψίζεται καλά από έναν από τους Γερμανούς οπαδούς του Μαρξ, τον Καρλ Κάουτσκυ, ο οποίος έγραψε: «Το καθήκον μας δεν είναι να οργανώσουμε την επανάσταση αλλά να οργανώσουμε τον εαυτό μας για την επανάσταση. Δεν είναι να κάνουμε την επανάσταση, αλλά να την εκμεταλλευτούμε».
Αλλά τι συμβαίνει όταν η εργατική τάξη νιώθει πολύ ασφαλής και ικανοποιημένη για εξέγερση; Ο Μαρξ δεν το περίμενε αυτό. Στην πραγματικότητα, η έλλειψη έστω και μίας εργατικής εξέγερσης του είδους που προέβλεπε ο Μαρξ, οπουδήποτε στον κόσμο, είναι μια πλήρης και αποφασιστική διάψευση του «επιστημονικού» μαρξισμού. Στις αρχές του 20ού αιώνα, οι μαρξιστές σε όλο τον κόσμο γνώριζαν πλήρως αυτό το πρόβλημα. Ο Λένιν το έλυσε συγκεντρώνοντας έναν επαγγελματικό στρατό επαναστατών. Εάν η επανάσταση δεν θα γίνει από την εργατική τάξη, επέμεινε, θα έπρεπε να γίνει για αυτούς.
Ο Μαρκούζε καθόρισε το πρόβλημα με τον ίδιο τρόπο που έκανε ο Λένιν: Εάν η εργατική τάξη δεν είναι υπέρ του σοσιαλισμού, πού μπορώ να βρω ένα νέο προλεταριάτο για να τον φέρει; Ο Μαρκούζε γνώριζε ότι οι σύγχρονες βιομηχανικές χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν μπορούσαν να έχουν πληθυσμούς αγροτών χωρίς γη και επαγγελματιών στρατιωτών — τα απομεινάρια μιας καθυστερημένης φεουδαρχικής κοινωνίας — στα οποία βασίστηκε ο Λένιν. Ποιος λοιπόν θα μπορούσε να πάρει τον ρόλο του ανύπαρκτου προλεταριάτου που θα χρειαζόταν για να προκαλέσει την αναστάτωση που χρειάζεται για τον σοσιαλισμό στην Αμερική;
«Ανύψωση συνείδησης»
Ο Μαρκούζε κοίταξε τριγύρω για να εντοπίσει ποιες ομάδες είχαν μια φυσική αντιπάθεια στον καπιταλισμό. Ο Μαρκούζε ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί στους μποέμ καλλιτέχνες και διανοούμενους που από καιρό μισούσαν τον βιομηχανικό πολιτισμό, εν μέρει επειδή θεωρούσαν τον εαυτό τους ανώτερο από τους επιχειρηματίες και τους καταστηματάρχες. Αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι «παρίες» ήταν φυσικοί νεοσύλλεκτοι για αυτό που ο Μαρκούζε ονόμαζε Μεγάλη Άρνηση — την βαθιά άρνηση της κοινωνίας της ελεύθερης αγοράς.
Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ότι αυτοί οι μποέμ βρίσκονταν σε μικρούς τομείς της δυτικής κοινωνίας: στην περιοχή Σβάμπινγκ του Μονάχου, στην Αριστερή Όχθη του Παρισιού, στο χωριό Γκρίνουιτς στη Νέα Υόρκη και σε λίγες μόνο πανεπιστημιουπόλεις. Από μόνοι τους, δεν ήταν αρκετοί ούτε για να πραγματοποιήσουν μια διαδήλωση, πόσω μάλλον να κάνουν επανάσταση.
Έτσι ο Μαρκούζε έπρεπε να ψάξει περαιτέρω. Έπρεπε να σκεφτεί έναν τρόπο να βάλει την μποέμ κουλτούρα στην θέση του παγιωμένου πολιτισμού, να κάνει τους παρίες να φαίνονται φυσιολογικοί και να μετατρέψει τους φυσιολογικούς ανθρώπους σε παρίες. Ξεκίνησε με μια πολύ περίεργη ομάδα προλεταρίων: τους νέους της δεκαετίας του 1960. Εδώ, τελικά, ήταν μια ομάδα που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα μαζικό κίνημα.
Όμως τι ομάδα! Ευτυχώς, ο Μαρξ δεν ήταν κοντά να την δει· θα είχε ξεσπάσει σε γέλια. Άμπι Χόφμαν; Τζέρι Ρούμπιν; Μάριο Σάβιο; Πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι αυτής της αξιολύπητης κατάστασης, αυτά τα νωθρά, κακομαθημένα παράγωγα της μεταπολεμικής ευημερίας, αυτές οι παρωδίες της ανθρωπότητας, αυτοί οι λάγνοι βαριεστημένοι αργόσχολοι εντελώς αποξενωμένοι από τα προβλήματα του πραγματικού κόσμου, και νευρωτικά εστιασμένοι στον εαυτό τους, τα ναρκωτικά τους και την σεξουαλική τους ζωή και την τρελή «μουσική», να λειτουργήσουν ως τάγματα εφόδου της επανάστασης;
Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (1898-1979), γεννημένος στην Γερμανία Αμερικανός φιλόσοφος και ακραίος πολιτικός θεωρητικός, σχετιζόμενος με την Κριτική Θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης. (Keystone/Getty Images)
Ο Μαρκούζε απάντησε: «Ανυψώνοντας την συνείδησή τους». Οι φοιτητές ήταν ήδη κάπως αποξενωμένοι από την ευρύτερη κοινωνία. Ζούσαν σε αυτές τις σοσιαλιστικές κομμούνες που ονομάζονταν πανεπιστήμια. Θεωρούσαν δεδομένες τις ανέσεις τους. Αχάριστοι «γυμνοσάλιαγκες» [οκνηροί] που ήταν, περιφρονούσαν αντί να εκτιμούν τους γονείς τους για τις θυσίες που έκαναν για λογαριασμό τους. Αναζήτησαν «κάτι περισσότερο», μια μορφή αυτοεκπλήρωσης που ξεπερνούσε την υλική ολοκλήρωση.
Εδώ, ο Μαρκούζε αναγνώρισε, ήταν η πραγματική πρώτη ύλη από την οποία ο σοσιαλισμός δημιουργείται σε μια πλούσια, επιτυχημένη κοινωνία. Ίσως υπήρχε ένας τρόπος να τους διδάξει την καταπίεση, να μετατρέψει την κακή διάθεση από το πνευματικό τους κενό, σε πολιτική δυσαρέσκεια. Ο Μαρκούζε ήταν πεπεισμένος ότι μια ακτιβιστική ομάδα καθηγητών θα μπορούσε να «ανυψώσει» τη συνείδηση μιας ολόκληρης γενιάς φοιτητών, ώστε να μπορούν να αισθάνονται υποκειμενικά καταπιεσμένοι ακόμη και αν δεν υπήρχαν αντικειμενικές δυνάμεις που τους καταπιέζουν. Τότε θα γίνονταν ακτιβιστές για να πολεμήσουν όχι ενάντια στην καταπίεση κάποιου άλλου, αλλά για την δική τους.
Φυσικά θα χρειαζόταν κάποια δουλειά για να μετατρέψει εγωιστές εγωκεντρικούς φοιτητές σε ακτιβιστές με ενός είδους κοινωνικής συνείδησης. Αλλά για την απίστευτη καλή τύχη του Μαρκούζε, η δεκαετία του ’60 ήταν η δεκαετία του πολέμου του Βιετνάμ. Οι φοιτητές αντιμετώπιζαν την προοπτική επιστράτευσης. Έτσι είχαν εγωιστικούς λόγους να αντιταχθούν στον πόλεμο. Ωστόσο, αυτός ο εγωισμός θα μπορούσε να αξιοποιηθεί διδάσκοντας στους φοιτητές ότι δεν ήταν φυγόστρατοι δειλοί· αντίθετα, ήταν ευγενείς αντιστεκόμενοι μέρος ενός παγκόσμιου αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Με αυτόν τον τρόπο, η ίδια η κακή συνείδηση θα μπορούσε να στρατολογηθεί για λογαριασμό του αριστερού ακτιβισμού.
Ο Μαρκούζε απεικόνισε τον Χο Τσι Μιν και τους Βιετκόνγκ ως ένα είδος προλεταριάτου του Τρίτου Κόσμου, αγωνιζόμενο να απελευθερωθεί από την αμερικανική ηγεμονία. Αυτό αντιπροσώπευε μια μεταφορά μαρξιστικών κατηγοριών. Η νέα εργατική τάξη ήταν οι «μαχητές της ελευθερίας» του Βιετνάμ. Οι κακοί καπιταλιστές ήταν Αμερικανοί στρατιώτες που υπηρετούσαν εξ ονόματος της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Η μεγαλοφυΐα του Μαρκούζε ήταν να πει στους αριστερούς φοιτητές της δεκαετίας του 1960 ότι οι Βιετναμέζοι «μαχητές της ελευθερίας» δεν θα μπορούσαν να πετύχουν χωρίς αυτούς.
«Μόνο η εσωτερική αποδυνάμωση της υπερδύναμης», έγραψε ο Μαρκούζε στο «Ένα δοκίμιο για την απελευθέρωση», «μπορεί τελικά να σταματήσει τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό της καταστολής στις καθυστερημένες χώρες».
Στο όραμά του, οι φοιτητές ήταν οι «μαχητές της ελευθερίας» μέσα στην κοιλιά του καπιταλιστικού θηρίου. Μαζί, οι επαναστάτες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό θα συνεργάζονταν στην Μεγάλη Άρνηση. Θα τερμάτιζαν από κοινού τον πόλεμο και θα λύτρωναν το Βιετνάμ και την Αμερική. Και πώς θα έμοιαζε αυτή η λύτρωση; Στα λόγια του Μαρκούζε, «Συλλογική ιδιοκτησία, συλλογικός έλεγχος και σχεδιασμός των μέσων παραγωγής και διανομής». Με άλλα λόγια, κλασικός σοσιαλισμός.
Αντικαθιστώντας την κοινωνική τάξη
Εντάξει, λοιπόν τώρα έχουμε τους νέους. Ποιον άλλον; Ο Μαρκούζε κοίταξε γύρω από την Αμερική για περισσότερους υποψήφιους προλετάριους και βρήκε, εκτός από τους φοιτητές, τρεις ομάδες ώριμες για κατάληψη. Η πρώτη ήταν το κίνημα της Μαύρης Δύναμης, το οποίο βοηθούσε το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων. Η ομορφιά αυτής της ομάδας, από την άποψη του Μαρκούζε, είναι ότι δεν θα χρειαζόταν να εκπαιδευθούν στην τέχνη του παράπονου· οι μαύροι είχαν παράπονα για αιώνες.
Κατά συνέπεια, εδώ ήταν μια ομάδα που θα μπορούσε να κινητοποιηθεί ενάντια στο status quo και αν το status quo μπορούσε να ταυτιστεί με τον καπιταλισμό, ιδού μια ομάδα που θα έπρεπε να είναι ανοιχτή στον σοσιαλισμό. Μέσα από ένα είδος μαρξιστικής μετάθεσης, οι «μαύροι» θα γίνουν η εργατική τάξη, οι «λευκοί» η καπιταλιστική τάξη. Η φυλή, σε αυτήν την ανάλυση, αντικαθιστά την τάξη. Έτσι παίρνουμε τον Αφρο-σοσιαλισμό, και από εκεί είναι ένα σύντομο βήμα προς τον Λατίνο-σοσιαλισμό και κάθε άλλο είδος εθνοτικού σοσιαλισμού.
Μια άλλη αναδυόμενη πηγή δυσαρέσκειας ήταν οι φεμινίστριες. Ο Μαρκούζε αντιλήφθηκε ότι με αποτελεσματική «ανύψωση» της συνείδησης, αυτές θα μπορούσαν επίσης να διδαχθούν να βλέπουν τον εαυτό τους ως καταπιεσμένο προλεταριάτο. Αυτό φυσικά θα απαιτούσε μια άλλη μαρξιστική μεταφορά: «Οι γυναίκες» θα θεωρούνταν τώρα ως εργατική τάξη και οι «άντρες» η καπιταλιστική τάξη· η κατηγορία τάξης αλλάζει τώρα με το φύλο.
«Το κίνημα γίνεται ριζοσπαστικό», έγραψε ο Μαρκούζε, «στον βαθμό στον οποίο στοχεύει, όχι μόνο στην ισότητα εντός της δομής εργασίας και αξιών της καθιερωμένης κοινωνίας… αλλά μάλλον σε μια αλλαγή στην ίδια την δομή». Ο στόχος του Μαρκούζε δεν ήταν μόνο η πατριαρχία· ήταν η μονογαμική οικογένεια. Σε Γκραμσιανούς όρους, ο Μαρκούζε θεωρούσε την ίδια την ετεροφυλόφιλη οικογένεια ως έκφραση αστικού πολιτισμού, οπότε κατά την άποψή του, η κατάργηση της οικογένειας θα βοηθούσε στην επιτάχυνση της εμφάνισης του σοσιαλισμού.
Ο Μαρκούζε δεν έγραψε συγκεκριμένα για ομοφυλόφιλους ή τρανσέξουαλ, αλλά γνώριζε πολύ καλά από εξωτικές και τρελές μορφές σεξουαλικής συμπεριφοράς και η λογική του σοσιαλισμού ταυτοτήτων μπορεί εύκολα να επεκταθεί σε όλες αυτές τις ομάδες. Για άλλη μια φορά χρειαζόμαστε κάποια δημιουργική μαρξιστική μετάθεση. Οι ομοφυλόφιλοι και οι τρανσέξουαλ γίνονται το ακόμα πιο νέο προλεταριάτο και οι ετεροφυλόφιλοι — ακόμη και οι μαύροι και θηλυκοί ετεροφυλόφιλοι — γίνονται καταπιεστές τους.
Ρίζες της αλληλεπικάλυψης
Βλέπουμε εδώ τις ρίζες της «αλληλεπικάλυψης». Όπως θεωρεί τώρα η αριστερά, μια μορφή καταπίεσης είναι καλή, αλλά δύο είναι καλύτερες και τρεις ή περισσότερες είναι το καλύτερο. Το συγκεντρωτικό παράδειγμα του σοσιαλισμού ταυτοτήτων είναι ένας μαύρος ή καφέ άντρας που μετατρέπεται σε γυναίκα, με καταγωγή Τρίτου Κόσμου, και προσπαθεί παράνομα να μπει σε αυτήν τη χώρα, επειδή η χώρα του — ουπς, της — λέγεται ότι εξαφανίστηκε από τον χάρτη λόγω κλιματικής αλλαγής.
Αυτές οι τελευταίες εξελίξεις ξεπερνούν τον Μαρκούζε. Δεν ήξερε για την αλληλεπικάλυψη, αλλά αναγνώρισε το αναδυόμενο περιβαλλοντικό κίνημα ως ευκαιρία περιορισμού και ρύθμισης του καπιταλισμού. Ο στόχος, τόνισε, ήταν «να οδηγήσει την οικολογία στο σημείο που δεν είναι πλέον περιορισμένη μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο», αν και αναγνώρισε ότι αυτό «σημαίνει πρώτα την επέκταση της κίνησης μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο».
Ο Μαρκούζε ανέστρεψε επίσης τον Φρόιντ για να υποστηρίξει την «απελευθέρωση» του έρωτα. Ο Φρόιντ ισχυριζόταν ότι ο πρωτόγονος άνθρωπος είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένος στην «αρχή της ευχαρίστησης», αλλά καθώς προχωρά ο πολιτισμός, η αρχή της ευχαρίστησης πρέπει να εξαρτάται από αυτό που ο Φρόιντ ονόμασε «αρχή της πραγματικότητας». Με άλλα λόγια, ο πολιτισμός είναι το προϊόν της υποταγής του ενστίκτου στη λογική. Η καταστολή, υποστήριξε ο Φρόιντ, είναι το απαραίτητο τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για τον πολιτισμό.
Ο Μαρκούζε υποστήριξε ότι σε κάποιο σημείο, ωστόσο, ο πολιτισμός φτάνει σε ένα σημείο όπου οι άνθρωποι μπορούν να πάνε προς τα πίσω. Μπορούν να απελευθερώσουν τα πολύ φυσικά ένστικτα που έχουν κατασταλεί για τόσο πολύ καιρό και να υποτάξουν την αρχή της πραγματικότητας στην αρχή της ευχαρίστησης. Αυτό θα συμπεριλάμβανε την δημιουργία αυτού που ο Μαρκούζε ονόμασε «πολυμορφική σεξουαλικότητα» και την «επανενεργοποίηση όλων των ερωτογόνων ζωνών». Βρισκόμαστε κοντά πλέον στο πλήρες σύνολο των παράξενων σύγχρονων δραστηριοτήτων, από την αμφιφυλοφιλία έως την τρανσεξουαλικότητα και πέρα από αυτά.
Ο Μαρκούζε αναγνώρισε ότι η κινητοποίηση όλων αυτών των ομάδων — φοιτητές, περιβαλλοντιστές, μαύροι, φεμινίστριες, ομοφυλόφιλοι — θα απαιτούσε χρόνο και θα απαιτούνταν πολλή «ανύψωση» συνείδησης ή επανεκπαίδευση. Είδε το πανεπιστήμιο ως τον ιδανικό χώρο για την εκτέλεση αυτού του έργου, για αυτό αφιέρωσε τη ζωή του στη διδασκαλία και την εκπαίδευση μιας γενιάς σοσιαλιστών και αριστερών ακτιβιστών. Με την πάροδο του χρόνου, ο Μαρκούζε πίστευε ότι το πανεπιστήμιο θα μπορούσε να παράγει έναν νέο τύπο πολιτισμού και ότι ο πολιτισμός θα έκανε μετάσταση έπειτα στην ευρύτερη κοινωνία για να μολύνει τα μέσα ενημέρωσης, τον κινηματογράφο, ακόμα και τον τρόπο ζωής των τιτάνων της ίδιας της καπιταλιστικής τάξης.
Το έργο του Μαρκούζε — η κατάκτηση του αμερικανικού πανεπιστημίου, για να γίνει ένα εργαλείο σοσιαλιστικής καθοδήγησης — δεν πέτυχε στη ζωή του. Στην πραγματικότητα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πήρε δρόμο όταν ο Ρήγκαν πίεσε τους προέδρους του πανεπιστημιακού συστήματος να μην ανανεώσουν το συμβόλαιο του Μαρκούζε. Με τον καιρό όμως, ο Μαρκούζε πέτυχε, καθώς η ακτιβιστική γενιά της δεκαετίας του 1960 πήρε σταδιακά τα ελίτ πανεπιστήμια. Σήμερα, η σοσιαλιστική κατήχηση είναι ο κανόνας στην αμερικανική πανεπιστημιούπολη και το όνειρο του Μαρκούζε έχει πραγματοποιηθεί.
«Καταπιεστική ανοχή»
Ο Μαρκούζε είναι επίσης ο φιλόσοφος της Antifa. Υποστήριξε, σε ένα διάσημο δοκίμιο που ονομάζεται «Repressive Tolerance» [Καταπιεστική Ανοχή], ότι η ανοχή δεν είναι κανόνας ή δικαίωμα που πρέπει να επεκταθεί σε όλους τους ανθρώπους. Ναι, η ανοχή είναι καλή, αλλά όχι όταν πρόκειται για άτομα που δεν μπορούν να ανεχθούν κάτι. Είναι εντάξει να είμαστε μη ανεκτικοί εναντίον τους, να τους εμποδίζουμε, να σταματάμε τις εκδηλώσεις τους, να τους εμποδίζουμε να μιλήσουν, ακόμη και να καταστρέφουμε την καριέρα και την περιουσία τους.
Ο Μαρκούζε δεν χρησιμοποίησε τον όρο «μίσος», αλλά εφυήρε το επιχείρημα ότι είναι εντάξει να έχεις μίσος εναντίον όσων μισούν. Για τον Μαρκούζε, δεν υπήρχαν όρια σε αυτό που θα μπορούσε να γίνει για να δυσφημιστούν και να καταστραφούν αυτοί οι άνθρωποι. Ήθελε η αριστερά να τους νικήσει «με κάθε δυνατό τρόπο». Ο Μαρκούζε ενέκρινε ακόμη και ορισμένες μορφές εγχώριας τρομοκρατίας, όπως τον βομβαρδισμό από το Weather Underground στο Πεντάγωνο, με το επιχείρημα ότι οι δράστες προσπαθούσαν να σταματήσουν μια μεγαλύτερη βία που οι δυνάμεις των ΗΠΑ επιβάλλουν σε ανθρώπους στο Βιετνάμ και σε άλλες χώρες.
Ο κόσμος μας είναι πολύ διαφορετικός τώρα από ό,τι ήταν την δεκαετία του 1960, και όμως υπάρχουν τόσα πολλά που φαίνονται περίεργα οικεία. Όσον αφορά τον σοσιαλισμό ταυτοτήτων, εξακολουθούμε να ζούμε με την κληρονομιά του Μαρκούζε.
Ο Dinesh D’Souza είχε μια εξέχουσα καριέρα ως συγγραφέας, ειδικός και διανοούμενος στην δημόσια σφαίρα, και έχει γίνει επίσης βραβευμένος σκηνοθέτης. Το νέο του βιβλίο είναι «Ηνωμένες Πολιτείες του Σοσιαλισμού: Ποιος είναι πίσω από αυτό. Γιατί είναι κακό. Πώς να το σταματήσουμε».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων «Το Έτος της Δικαίωσης» που πραγματεύονται το σκάνδαλο Russiagate ή αλλιώς Obamagate, που διερευνάται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στις ΗΠΑ. Μπορείτε να διαβάσετε τα υπόλοιπα άρθρα εδώ:
Πριν τελειώσει το έτος 2020, πιστεύω ότι έξι άτομα που στοχεύτηκαν και δυσφημίστηκαν ως προδότες από την φάρσα του Russiagate θα έχουν δικαιωθεί εντελώς.
Η πρώτη στήλη σε αυτήν τη σειρά άρθρων επικεντρώθηκε στον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, πώς επέμεινε ότι το Russiagate ήταν φάρσα και πόσα στοιχεία έχουν αποκαλυφθεί που επιβεβαιώνουν αυτά που έλεγε.
Στη δεύτερη στήλη, συζητήθηκε η μακροχρόνια υπόθεση του υποστράτηγου Μάικλ Φλυν και πώς τον στόχευσαν βρώμικοι αστυνομικοί μέσα από το DOJ/FBI.
Αυτό το τρίτο μέρος καλύπτει τη Σβετλάνα Λόκοβα, η οποία ήταν Ιστορικός Πληροφοριών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ με ειδίκευση στην κατασκοπεία της σοβιετικής εποχής.
Ήταν έτσι, μέχρι που κάποιο ανώνυμο άτομο άρχισε να τροφοδοτεί ιστορίες στα μέσα ενημέρωσης για το πώς ένας Ρώσος πράκτορας στο Κέιμπριτζ προσπάθησε ανοιχτά να συμβιβάσει τον στρατηγό Φλυν το 2014, όταν ήταν ακόμα επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας (DIA). Ως άμεσο αποτέλεσμα αυτών των ψεύτικων ιστοριών που κυκλοφόρησαν στα μέσα ενημέρωσης, η Λόκοβα έχασε τη θέση της στο Κέιμπριτζ καθώς και ένα συμβόλαιο βιβλίου.
Η Λόκοβα υποψιάζεται έντονα ότι η ανώνυμη πηγή αυτών των κατηγοριών ήταν ο πρώην καθηγητής του Κέιμπριτζ και πληροφοριοδότης του FBI Στέφαν Χάλπερ, κάτι που ο Χάλπερ αρνήθηκε.
Σύμφωνα με την Λόκοβα, ο στόχος ήταν να τεθεί ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ, υποστράτηγος Μάικλ Φλυν, υπό υποψίες ότι είναι Ρώσος πράκτορας μέσω μιας σειράς στοχευμένων διαρροών στα μέσα ενημέρωσης.
Λόγω αυτών των διαρροών, αυτή η αθώα ακαδημαϊκός του Κέιμπριτζ κατέληξε να χάσει τη δουλειά της και σύρθηκε μέσα στο μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο στην ιστορία.
Η κ. Λόκοβα ετοιμάζει ένα βιβλίο για τον Χάλπερ, «The Spider: Stefan A. Halper and the Dark Web of a Coup», [Η Αράχνη: Ο Στέφαν Α. Χάλπερ και ο Σκοτεινός Ιστός ενός Πραξικοπήματος] το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει τον Αύγουστο.
Τον Φεβρουάριο του 2014, όταν ο Φλυν ήταν ακόμα διευθυντής της DIA, προσκλήθηκε να παρακολουθήσει το ετήσιο Σεμινάριο της Κοινότητας Πληροφοριών του Cambridge, το οποίο περιελάμβανε ένα ιδιωτικό δείπνο. Παρευρέθηκαν επίσης στο δείπνο ο Σερ Ρίτσαρντ Ντίαρλοβ και ο Κρίστοφερ Άντριου, πρώην κορυφαίοι αξιωματούχοι της MI6, και ο σύνδεσμος της DIA του Ηνωμένου Βασιλείου Νταν Ο’Μπράιεν. Με άλλα λόγια, αυτό το δωμάτιο ήταν γεμάτο με μακροχρόνιους επαγγελματίες πληροφοριών. Έχετε υπόψη αυτό καθώς βλέπετε την ιστορία να εκτυλίσσεται.
Η ανώνυμη πηγή είπε σε δημοσιογράφους ότι όλοι αυτοί οι επισκέπτες στο δείπνο κοιτούσαν γύρω τους με αυξανόμενη ανησυχία καθώς η Λόκοβα άρχισε να προσπαθεί να «συμβιβάσει» τον διευθυντή της DIA (το οποίο υποθέτω σημαίνει ότι προσπαθούσε να τον αποπλανήσει μέσα σε ένα πολύ γεμάτο δωμάτιο).
Στη συνέχεια ισχυρίστηκε ότι ο Φλυν και η Λόκοβα — που είχαν μόλις συναντηθεί για πρώτη φορά — άφησαν το δείπνο μαζί, δημιουργώντας μεγάλη ανησυχία στους άλλους προσκεκλημένους.
Τόσο πολύ ανησύχησαν αυτοί οι θεατές για τις κατάφωρες προσπάθειες της Λόκοβα να συμβιβάσει τον διευθυντή της DIA, που κανείς δεν είπε αυτό το γελοίο παραμύθι στα μέσα ενημέρωσης μέχρι τρία χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 2017, μετά τις εκλογές και αφού ο Φλυν είχε ήδη παραιτηθεί από Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ.
Τώρα, εάν αυτή η ιστορία που είπε αυτή η ανώνυμη πηγή σας φαίνεται εντελώς παράλογη, δεν είστε μόνοι.
Γκρεμίζοντας το ψέμα
Η πρώτη εξιστόρηση αυτής της αφήγησης Φλυν-Λόκοβα εμφανίστηκε στην Wall Street Journal στις 17 Μαρτίου 2017, με τίτλο «Ο Μάικ Φλυν δεν ανέφερε την αλληλεπίδρασή του το 2014 με Ρωσο-βρετανή υπήκοο».
Η πρώτη παράγραφος αυτής της ιστορίας περιέχει ένα ολοφάνερο ψέμα:
«Ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας Μάικ Φλυν αλληλεπίδρασε με μια διδακτορική φοιτήτρια με διπλή Ρωσική και Βρετανική υπηκοότητα σε μια διάσκεψη ασφαλείας του Ηνωμένου Βασιλείου το 2014, μια επαφή που έγινε γνωστή στην αμερικανική κοινότητα πληροφοριών, αλλά ο κ. Φλυν, τότε διευθυντής της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας, δεν αποκάλυψε, σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν το θέμα».
Όπως ανέφερα προηγουμένως, ο σύνδεσμος της DIA στο Ηνωμένο Βασίλειο, Νταν Ο’Μπράιεν, ήταν παρών και θα είχε παρατηρήσει τις αλληλεπιδράσεις του Φλυν με την Λόκοβα.
Το άρθρο ισχυρίζεται ότι ο Φλυν και η Λόκοβα κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον. Σύμφωνα με την Λόκοβα, αυτό δεν ισχύει, καθώς κάθονταν σε διαφορετικές πλευρές του τραπεζιού.
Η ιστορία ισχυρίζεται επίσης ότι ο Φλυν και η Λόκοβα εγκατέλειψαν το δείπνο του Κέιμπριτζ μαζί. Στην πραγματικότητα, ο Φλυν άφησε το δείπνο μαζί με τον Ο’Μπράιεν και η Λόκοβα έφυγε με τον σύντροφό της.
Ο Χάλπερ, η φερόμενη πηγή των ισχυρισμών, δεν ήταν ο ίδιος παρών σε αυτό το δείπνο του 2014. Έτσι, εάν αποδειχθεί ότι ήταν η πηγή για αυτό το άρθρο της WSJ και για παρόμοιες ιστορίες, οι εταιρείες που δημοσίευσαν αυτούς τους ισχυρισμούς θα έχουν κάποιες εξηγήσεις να δώσουν.
Η λυπηρή αλήθεια είναι ότι αυτή η ψεύτικη ιστορία για τον Φλυν και την Λόκοβα έκανε την δουλειά της. Ταυτόχρονα με άλλες ψεύτικες ιστορίες που κυκλοφόρησαν στα μέσα ενημέρωσης εκείνη την εποχή, εκκινήθηκε μια ισχυρή αφήγηση ότι είχε αποδειχθεί ότι ο Φλυν ήταν Ρώσος πράκτορας.
Επί του παρόντος, ο Αμερικανός Εισαγγελέας του Έθνους Τζον Ντούραμ ερευνά την προέλευση του σκανδάλου Spygate. Από όσα έμαθα για την κ. Λόκοβα μέσω της έρευνάς μου και των αλληλεπιδράσεων μαζί της, εάν τελικά υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο Στέφαν Χάλπερ ήταν πίσω από αυτές τις ψεύτικες ιστορίες για αυτήν, πρόκειται πραγματικά να μετανιώσει που την επέλεξε να παίξει τη Ρωσίδα Μάτα Χάρι.
Εάν δεν το έχει ήδη.
Ο Brian Cates είναι αρθρογράφος με έδρα το Νότιο Τέξας και συγγραφέας του βιβλίου «Κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη μου … Αλλά εδώ είναι ούτως ή άλλως!» [Nobody Asked For My Opinion … But Here It Is Anyway!]
Λαμβάνει μηνύματα στο Twitter @drawandstrike.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Το γνωρίζατε;
Η Epoch Times είναι η πρώτη και μοναδική εφημερίδα που εκθέτει την πραγματική φύση, τον αντίκτυπο και τον τελικό στόχο του κομμουνισμού. Εξηγούμε τη ζημιά του στα ηθικά μας θεμέλια και στις ανατολικές και δυτικές παραδόσεις. Συζητάμε επίσης τα αποτελέσματα του σοσιαλισμού και τον αντίκτυπό του στην οικονομική και πολιτική σταθερότητα των χωρών.
Το ότι παραμένει στην εξουσία ο σοσιαλιστής δικτάτορας της Βενεζουέλας Νικολά Μαδούρο αποτελεί απόδειξη [της λειτουργίας] των όπλων του στρατού του, της καταστολής της μυστικής αστυνομίας, των βασανιστηρίων επί της φιλοδημοκρατικής του αντιπολίτευσης και της κακοήθους βοήθειας τεσσάρων φίλων δικτατοριών, της Ρωσίας, του Ιράν, της Κούβας και της Κίνας.
Μέχρι τον Ιανουάριο του 2020, τον μήνα κατά τον οποίο ένας σύμμαχος του Μαδούρο προσέλαβε φανταχτερούς εκπροσώπους ομάδων συμφερόντων [λόμπι] για να επηρεάσουν το Κογκρέσο ώστε να μειωθούν οι κυρώσεις, οι προοπτικές αποστολής του σε κουβανική εξορία φαίνονταν καλύτερες. Χειροκροτήματα και από τις δύο πλευρές χαιρέτησαν τον μεγάλο εχθρό της Βενεζουέλας του Μαδούρο, τον Χουάν Γκουάιντο, όταν ο Γκουάιντο παρευρέθηκε στην ετήσια ομιλία του προέδρου προς την Σύγκλητο ως προσκεκλημένος του Λευκού Οίκου.
Ο Γκουάιντο ήταν πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης της Βενεζουέλας, όταν ήταν ακόμα ένα δημοκρατικά εκλεγμένο φόρουμ. Ο Μαδούρο έκλεψε τις εκλογές του 2019. Αψηφώντας τα όπλα του Μαδούρο, η συνέλευση κήρυξε τον Γκουάιντο «προσωρινό πρόεδρο». Οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν στη δημιουργία συνασπισμού 59 εθνών για να τον υποστηρίξουν. Ο συνασπισμός χαρακτήρισε την επανεκλογή του Μαδούρο παράνομη και ζήτησε να παραιτηθεί: Μια τολμηρή, διπλωματική προσπάθεια ανατροπής του τυράννου και ένα στοίχημα άξιο δοκιμής, λαμβάνοντας υπόψη την καταστροφή του καθεστώτος.
Το Ηνωμένο Βασίλειο εκτιμά ότι από το 2014, περίπου 5,5 εκατομμύρια πολίτες της Βενεζουέλας έχουν εγκαταλείψει τη χώρα — περίπου το 17% του πληθυσμού. Δεκαετίες σοσιαλιστικού χαλασμού και κλεπτοκρατείας έχουν καταστρέψει αυτό που κάποτε ήταν το πλουσιότερο έθνος της Νότιας Αμερικής.
Ωστόσο, η στρατηγική χαρακτηρισμού του Μαδούρο ως παράνομο στις αρχές του 2019 στηρίχτηκε στο ότι οι στρατιώτες της Βενεζουέλας ίσως αυτομολούσαν μαζικά στον Γκουάιντο.
Το 2020, ο στρατός συνεχίζει να υποστηρίζει τον Μαδούρο. Γιατί; Το στράτευμα συμμετέχει στις παράνομες δραστηριότητες κλοπής του καθεστώτος, έτσι η υπακοή πληρώνεται σε μετρητά και προνόμια. Η κλίκα του Μαδούρο έχει διατηρήσει τον έλεγχο σε περιοχές υψηλής οικονομικής αξίας, όπως η παραγωγή πετρελαίου. Οι στρατιωτικοί πιστοί του καθεστώτος ελέγχουν τη διανομή τροφίμων και αρνούνται να δώσουν στους αντιπάλους του. Ωστόσο, είναι πρόθυμοι να πουλήσουν σε λιμοκτονούντες πολίτες τρόφιμα και, πιθανώς, οδοντόκρεμα, για μετρητά — οι δωροδοκίες καταβάλλονται σε κοσμήματα, ευρώ ή δολάρια.
Προσθέστε έναν θανάσιμο λόγο. Το εξειδικευμένο προσωπικό ασφαλείας της Ρωσίας και της Κούβας προστατεύει τον Μαδούρο — και μπορούν να απειλήσουν ανώτερους αξιωματικούς που θα μπορούσαν να εγκαταλείψουν τον αρχηγό.
Τον Ιανουάριο του 2020, 75 αλεξιπτωτιστές του στρατού των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν στη γειτονική Κολομβία για να συμμετάσχουν σε μια άσκηση με τις κολομβιανές δυνάμεις. Σε διπλωματική ομιλία, ήταν μια υπενθύμιση των δυνατοτήτων των ΗΠΑ.
Ωστόσο, τον Φεβρουάριο, μετά από επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, ο Μαδούρο ανακοίνωσε ότι ήταν έτοιμος για πόλεμο. Δεν φοβόταν τη μάχη! Ο Λαβρόφ είχε προφανώς επιβεβαιώσει την ισχυρή ρωσική υποστήριξη για το καθεστώς του. Τα αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας είναι εξασφαλισμένα με «μελλοντική αξία» που μπορούν να αγοράσουν ισχυρούς φίλους, όπως Κουβανούς σωματοφύλακες, ακόμη και ρώσικα και κινέζικα βέτο στα ΗΕ. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές των ΗΠΑ, τα ρωσικά συμφέροντα πετρελαίου είναι μεσάζοντες στο 60 τοις εκατό του πετρελαίου της Βενεζουέλας και βοηθούν στην απόκρυψη των εξαγωγικών προορισμών. Οι εξαγωγές πετρελαίου πληρώνουν το καθεστώς. Ωστόσο, στο εσωτερικό της χώρας, η Βενεζουέλα αντιμετωπίζει έλλειψη βενζίνης.
Τον Μάρτιο, το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών αντέδρασε. Οι εισαγγελείς των ΗΠΑ άσκησαν ποινική δίωξη στον Μαδούρο με κατηγορίες διακίνησης ναρκωτικών. Η Ουάσινγκτον προσέφερε αμοιβή $15 εκατομμυρίων για τη σύλληψη του Μαδούρο.
Δυστυχώς, στις 3 Μαΐου (ίσως στις 2 Μαΐου), συνέβη ένα φαιδρό περιστατικό. Μισθοφόροι στρατιώτες και αυτομολήσαντες στρατιωτικοί της Βενεζουέλας — ίσως 60 — εισήλθαν στη Βενεζουέλα. Μερικοί μισθοφόροι ήταν πρώην Πράσινοι Μπερέδες. Φαίνεται ότι οι σχεδιαστές είχαν διαβάσει το λαμπρό μυθιστόρημα του Φρέντερικ Φόρσαϊθ «The Dogs of War». Οι πράξεις τους, ωστόσο, ανήκαν στα Κούτσουρα του Πολέμου. Περίπου είκοσι συνελήφθησαν γρήγορα, οκτώ σκοτώθηκαν. Ένας Αμερικανός είπε ότι η κατάληψη ενός αεροδρομίου και η σύλληψη του Μαδούρο ήταν οι αντικειμενικοί στόχοι.
Ο Μαδούρο διαμαρτυρόταν για μια εβδομάδα. Ο Γκουάιντο δήλωσε πως δεν εμπλεκόταν. Η επίθεση έχει τη μυρωδιά μιας στημένης από τον αντίπαλο επιχείρησης.
Αλλά εδώ είναι τα βαθιά νέα. Από την μέρα της φάρσας, ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο κατέστησε σαφές ότι η Ουάσινγκτον κλιμακώνει τον διπλωματικό και οικονομικό της πόλεμο στον Μαδούρο.
Στις 13 Μαΐου, η Βενεζουέλα και η Κούβα επανεμφανίστηκαν στον κατάλογο των ΗΠΑ, χωρών που δεν συνεργάζονται πλήρως με την αντιτρομοκρατική. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν το καθεστώς Μαδούρο ότι φιλοξενεί απατεώνες Κολομβιανούς αντάρτες και τρομοκράτες. Σε διπλωματικό λόγο, η Βενεζουέλα διεξάγει μυστικό πόλεμο εναντίον του γείτονά της. Αυτό θα προσθέσει αυστηρότερες κυρώσεις.
Στις 20 Μαΐου, ο Πομπέο ανακοίνωσε ότι «οι κάτοικοι της Βενεζουέλας που έχουν ανάγκη» (στρατόπεδα προσφύγων) θα λάβουν $138 εκατομμύρια σε ανθρωπιστική βοήθεια. Στις 29 Μαΐου, επιβεβαίωσε πάλι την αμερικανική αποδοχή για την ηγεσία του Γκουάιντο.
Στις 2 Ιουνίου, για άλλη μια φορά, διπλωμάτες των ΗΠΑ επιτέθηκαν στο σημείο διασταύρωσης [των ναυτιλιακών γραμμών] του πετρελαίου επιβάλλοντας κυρώσεις σε τέσσερις εταιρείες που εμπλέκονται στο λαθρεμπόριο πετρελαίου της Βενεζουέλας.
Ο στόχος αυτών των πολιτικών και οικονομικών ποινών: να μειωθεί το κέρδος υπακοής στο διεφθαρμένο καθεστώς του Μαδούρο.
Ο Austin Bay είναι Συνταγματάρχης (ε.α.) στην Εφεδρεία του Αμερικανικού Στρατού, συγγραφέας, αρθρογράφος, και διδάσκων στρατηγικής πράξης και θεωρίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Το τελευταίο βιβλίο του είναι το «Κοκτέιλ από την Κόλαση: Πέντε Πόλεμοι που Διαμόρφωσαν τον 21ο αιώνα».
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντανακλούν κατ’ ανάγκην τις απόψεις της Epoch Times.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Το γνωρίζατε;
Η Epoch Times είναι η πρώτη και μοναδική εφημερίδα που εκθέτει την πραγματική φύση, τον αντίκτυπο και τον τελικό στόχο του κομμουνισμού. Εξηγούμε τη ζημιά του στα ηθικά μας θεμέλια και στις ανατολικές και δυτικές παραδόσεις. Συζητάμε επίσης τα αποτελέσματα του σοσιαλισμού και τον αντίκτυπό του στην οικονομική και πολιτική σταθερότητα των χωρών.
Καθώς το προσωπείο ευγενικών λόγων μεταξύ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών συνεχίζει να χαλά, η βάναυση αντίθεση μεταξύ του ολοκληρωτικού και του ρεπουμπλικανικού καθεστώτος καθίσταται σαφέστερη.
Προσευχόμαστε με θέρμη για την αποφυγή μιας μάστιγας πραγματικού πολέμου με την Κίνα, αλλά πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουμε κάποιες δύσκολες αλήθειες για οποιαδήποτε αντιπαράθεση βρίσκεται αναπόφευκτα μπροστά μας.
Θα πρέπει να θεωρείται πράξη Πρόνοιας ή αλλιώς ακραία τύχη που κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Σύμμαχοι μπόρεσαν να κυριαρχήσουν στις δυνάμεις του Άξονα προτού οι τελευταίοι είχαν την δυνατότητα να αναπτύξουν πυρηνικά όπλα. Σκεφτείτε πόσο εύκολα τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Ίσως να μην είμαστε τόσο τυχεροί την επόμενη φορά.
Ενώ ο στρατός των ΗΠΑ ανησυχεί για πράγματα όπως η φυλετική διάκριση σε απαιτήσεις ύψους για πιλότους μαχητικών αεροσκαφών, οι Κινέζοι εφαρμόζουν τεχνολογία που θα μπορούσε ενδεχομένως να εξουδετερώσει οποιοδήποτε στρατηγικό πλεονέκτημα έχουμε σήμερα. Γνωρίζουμε ότι οι Κινέζοι χρησιμοποιούν αυτήν τη στιγμή τεχνολογία 5G στον στρατό τους και, εάν πιστέψουμε σε κάποια άρθρα, ήδη αναπτύσσουν τεχνολογία 6G.
Μεγάλο μέρος της τεχνολογίας τους έχει κλαπεί ή αγοράστηκε εύκολα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα δυτικά έθνη. Είναι σαφές ότι δεν έχουμε λάβει σοβαρά υπόψη την στρατιωτική απειλή που θέτει η Κίνα και υπερεκτιμήσαμε κατά πολύ τη δική μας δύναμη.
Γιατί το αφήσαμε να συμβεί;
Μια εξήγηση είναι ότι εξαπατηθήκαμε εύκολα στο να αποδεχτούμε ευχάριστες αφηγήσεις. Για παράδειγμα, είναι εύκολο τώρα να σκεφτούμε ότι η ιστορία των δύο παγκοσμίων πολέμων είναι μια απλή ιστορία του καλού εναντίον του κακού και ότι ήταν αναπόφευκτο να κερδίσουν οι καλοί — εκείνοι που εκτιμούν την δημοκρατική κυβέρνηση. Αυτή είναι αφέλεια της υψηλότερης τάξης.
Ωστόσο, οι αριστερίζουσες ελίτ μας — αριστερά και δεξιά — έχουν επιδείξει παρόμοια αφέλεια επιτρέποντας στο Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) να κερδίσει μια καλή θέση σχεδόν σε κάθε αμερικανικό θεσμικό όργανο στο οποίο βασιζόμαστε για τη διατήρηση του καθεστώτος μας: στην ακαδημαϊκή κοινότητα, τη βιομηχανία, τα μέσα ενημέρωσης , και τους κύριους φορείς πολιτισμού (δηλαδή, αθλητισμός, μουσική και κινηματογράφος).
Το πρόγραμμα της παγκοσμιοποίησης έχει πλέον αποκαλυφθεί πως είναι ένα στημένο παιχνίδι, που ωφελεί κυρίως τους ολιγάρχες των πολυεθνικών και το ΚΚΚ. Αυτή η ρύθμιση έθεσε τις Ηνωμένες Πολιτείες σε επικίνδυνα αδύναμη θέση, προσκαλώντας μια πρόκληση από την Κίνα.
Είναι πλέον επιτακτική ανάγκη οι Ηνωμένες Πολιτείες να αξιοποιήσουν — όχι να εκπορνεύσουν — τα μοναδικά πλεονεκτήματα της ελεύθερης κοινωνίας μας για τη διατήρηση ανεξάρτητης και συντριπτικής τεχνολογικής και στρατιωτικής κυριαρχίας ως στρατηγική αποτροπή ενάντια σε έναν πόλεμο με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας. Η ακεραιότητα των ιδρυμάτων μας δεν είναι προς πώληση.
Ο γερουσιαστής του Αρκάνσας Τομ Κόττον πρότεινε τον νόμο FORCE, σκοπός του οποίου είναι «να αποτρέψει τις κινεζικές στρατιωτικές φιλοδοξίες στον Ινδο-Ειρηνικό», και αυτό είναι μια καλή αρχή. Ωστόσο, απαιτεί να ξοδεύουμε πολλά χρήματα και ήδη αντιμετωπίζουμε επικίνδυνα ελλείμματα.
Ο καλύτερος τρόπος για να υποστηρίξετε τα φυσικά πλεονεκτήματα της ελεύθερης κοινωνίας μας είναι να ανοίξουμε ξανά την οικονομία το συντομότερο δυνατόν και να αφαιρέσουμε όλους τους τεχνητούς περιορισμούς (δηλαδή, περιττή ελεγκτική γραφειοκρατία) από την καινοτομία.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του ιού, βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά αδύναμη θέση, και παρόλο που ο ιός έχει επίσης πλήξει την Κίνα, πρέπει να θεωρήσουμε θέμα εθνικής άμυνας το να ανακτήσουμε την οικονομία μας και να την έχουμε σε λειτουργική κατάσταση σύντομα.
Ωστόσο, καθώς ανοικοδομούμε την οικονομία μας, πρέπει να επανεκτιμήσουμε την αφήγηση και τις πολιτικές που εφαρμόσαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Νίξον, το βρήκαμε επωφελές — έναντι της απειλής της Σοβιετικής Ένωσης — να έχουμε σχέσεις με την κομμουνιστική Κίνα και να κάνουμε εμπόριο πιστεύοντας πως δεν θα μας εξαπατήσουν. Σε απάντηση, η Κίνα πρόδωσε την εμπιστοσύνη μας σε κάθε μέρος που τους αφήσαμε.
Η αφήγηση ότι το ΚΚΚ θα γίνει πιο φιλικό και δημοκρατικό εάν μοιραζόμαστε μαζί τους τους καρπούς της ελεύθερης κοινωνίας είναι επικίνδυνη αφέλεια. Ακόμα πιο επικίνδυνη και πιο αφελής, ωστόσο, είναι η αφήγηση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα κερδίζουν πάντα μεγάλους πολέμους απλώς και μόνο επειδή είμαστε οι καλοί και άρα αξίζουμε να κερδίσουμε, και αυτό μας οδήγησε να σκεφτούμε ότι μπορούμε να είμαστε ανίκανοι να είμαστε απρόσεκτοι στις σχέσεις μας με την Κίνα.
Στις «Εις εαυτόν» σκέψεις του που έκανε με μεγάλη ικανότητα, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος θεώρησε ότι «όταν αποκαλείς κάποιον “αναξιόπιστο” ή “αχάριστο”, στρέψε την επίπληξη στον εαυτό σου. Εσύ έκανες λάθος. Υποθέτοντας ότι κάποιος με αυτά τα χαρακτηριστικά άξιζε την εμπιστοσύνη σου».
Επομένως, μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να κατηγορήσουμε όταν περιμένουμε από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς να ενεργήσει με καλή πίστη και όταν ξεχνάμε την παλιά ρωμαϊκή παροιμία, «Si vis pacem, para bellum» — αν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο.
Ο Clifford Humphrey, εξωτερικός συνεργάτης της Epoch Times, κατάγεται από την Γουόρμ Σπρινγκς, Τζα. Είναι κάτοχος διδακτορικού στην πολιτική από το Πανεπιστήμιο Χιλσντέιλ στο Μίσιγκαν. Ακολουθήστε τον στο Twitter @cphumphrey.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων «Το Έτος της Δικαίωσης» που πραγματεύονται το σκάνδαλο Russiagate ή αλλιώς Obamagate, που διερευνάται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στις ΗΠΑ. Μπορείτε να διαβάσετε τα υπόλοιπα άρθρα εδώ:
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ εξέπληξε τους πάντες στις 15 Μαρτίου, κάνοντας ξαφνικά ένα tweet σχετικά με μια πιθανή «πλήρη χάρη» για τον πρώην σύμβουλό του για την εθνική ασφάλεια, τον απόστρατο Υποστράτηγο Μάικλ Φλυν.
Άμεσα ξέσπασε θυμός για το tweet του Trump για διάφορους λόγους.
Η χώρα βρίσκεται επί του παρόντος σε μια σοβαρή εθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης που προκαλείται από τον ιό του ΚΚΚ, έτσι πολλοί φωνάζουν ότι ο Τραμπ πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτό αντί για την υπόθεση του Φλυν. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν ένα tweet του βουλευτή Άνταμ Σιφ (Δ-Καλιφ).
Ο κύριος λόγος για την αναταραχή είναι ο εξής: Για περισσότερα από τρία χρόνια, το σκαλπ του Φλυν που κρεμόταν από την ζώνη της ομάδας του ειδικού συμβούλου Ρόμπερτ Μάλερ θεωρείτο ένα τεράστιο τρόπαιο στον πόλεμο τόσο των Δημοκρατικών όσο και των ΜΜΕ ενάντια στον σημερινό πρόεδρο.
Η ξαφνική εισαγωγή της ιδέας ότι ο Φλυν μπορεί να μην «χάσει το σκαλπ του» τελικά, θα ήταν το πιο πικρό χάπι που θα μπορούσε να καταπιεί η «Αντίσταση στον Τραμπ».
Όμως, η «επίσημη ιστορία» για το πώς έγινε η λήψη του σκαλπ του Φλυν έχει δημιουργήσει πολλά σοβαρά ερωτήματα από τότε που άρχισε η διαδικασία εξέτασης της ένστασής του στο δικαστήριο του δικαστή Ράντολφ Κοντρέρας την 1η Δεκεμβρίου 2017. Πολύ σοβαρές κατηγορίες για κρατική κακοδιαχείριση από βασικούς ανθρώπους του Υπουργείου Δικαιοσύνης (ΥΔ) και του FBI, που εμπλέκονται στην υπόθεσή του, έχουν ισοπεδωθεί, με βάση δημοσίως διαθέσιμα στοιχεία.
Γνωρίζαμε πολύ λίγα για το Spygate [σκάνδαλο κατασκοπείας] την 1η Δεκεμβρίου 2017, την ημέρα που ο Φλυν παρουσιάστηκε στην πρώτη συνεδρίαση της ένστασής του στην αίθουσα του Κοντρέρας. Αυτό δεν ισχύει πλέον τον Μάρτιο του 2020.
Έχουμε μάθει πολλά από τότε για το FBI, το οποίο χρησιμοποίησε επαφές του με δημοσιογράφους για να σπείρει με στρατηγικό τρόπο διαρροές στις εθνικές ειδήσεις που στοχοποιούν τον Φλυν ως βασικό μέρος της φάρσας του Russiagate [υποτιθέμενο σκάνδαλο Ρωσίας]. Αυτό εξανάγκασε την παραίτηση του στρατηγού από την θέση Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ.
Αυτές οι ίδιες στρατηγικές διαρροές χρησιμοποιήθηκαν για να εκκινήσουν μια έρευνα περί ψευδορκίας εναντίον του Φλυν, η οποία κατέληξε στο ότι το FBI παρέδωσε την υπόθεσή του στο γραφείο του ειδικού συμβούλου Μάλερ. Οι εισαγγελείς κινήθηκαν τόσο γρήγορα για να εξασφαλίσουν μια διαπραγμάτευση με τους πρώην δικηγόρους του Φλυν, ώστε να μην έχει αποδοθεί ποτέ επίσημο κατηγορητήριο σε αυτήν την υπόθεση.
Η επόμενη εξέλιξη που αναμένεται σε αυτό το μακροχρόνιο φιάσκο υπόθεσης είναι ο δικαστής Έμετ Σάλλιβαν να αποφασίσει εάν ο στρατηγός μπορεί να αποχωρήσει από την δίκη, και η δίκη να τερματιστεί.
Ένα από τα δύο πράγματα πρόκειται να συμβεί:
1. Ο Σάλλιβαν δεν επιτρέπει στον Φλυν να αποχωρήσει από την δίκη και τον καταδικάζει, πράγμα που σημαίνει ότι ο Φλυν θα είναι τότε καταδικασμένος για παράνομη πράξη, άρα μπορεί αμέσως να του αποδοθεί η πλήρης προεδρική χάρη που εξετάζει ο Τραμπ.
2. Ή ο Σάλλιβαν επιτρέπει στον Φλυν να αποχωρήσει από την δίκη, και στη συνέχεια εναπόκειται στον επικεφαλής εισαγγελέα Μπράντον Βαν Γκρακ να αποφασίσει εάν θα προχωρήσει.
Αλλά ο Βαν Γκρακ γνωρίζει πολύ καλά τι θα συμβεί αν αυτή η υπόθεση εκδικαστεί: η επικεφαλής σύμβουλος υπεράσπισης του Φλυν, Σίντνεϋ Πάουελ, θα τον ανάγκαζε να θέσει τους Τζέιμς Κόμεϋ, Άντριου ΜακΚέιμπ, Πήτερ Στροκ και Λίζα Πέιτζ στη θέση του μάρτυρα.
Και η Πάουελ δεν θα σταματούσε εκεί. Θα επέμενε επίσης να καλέσει στο βήμα τον δεύτερο πράκτορα που ήταν παρών στη συνέντευξη με τον Φλυν στις 24 Ιανουαρίου 2017 στον Λευκό Οίκο.
Ο Βαν Γκρακ θα έπρεπε να καλέσει τον ειδικό πράκτορα του FBI Τζόσεφ Πιέντκα.
Αυτό θα αποτελούσε ένα τεράστιο πρόβλημα για τον Βαν Γκρακ, διότι οι κύριοι παίκτες που δημιούργησαν την υπόθεση ψευδορκίας εναντίον του Φλυν είναι οι ίδιοι πλέον, βασικοί στόχοι σε μια ομοσπονδιακή ποινική έρευνα που διενεργείται από το ΥΔ από τον Εισαγγελέα του Έθνους Τζον Ντούραμ.
Πολλοί από τους ίδιους πρώην υπαλλήλους του FBI δεν συμμετείχαν μόνο στη δημιουργία της υπόθεσης ψευδορκίας εναντίον του Φλυν, αλλά και στις παράνομες χρήσεις του Δικαστηρίου της FISA σχετικά με το ένταλμα για τον Κάρτερ Πέιτζ και τις ανανεώσεις του.
Η τρέχουσα αντίληψή μου είναι ότι εάν ο Σάλλιβαν επιτρέψει τον τερματισμό της δίκης, ο Βαν Γκρακ πρόκειται να κινηθεί αμέσως για να απορρίψει την υπόθεση και όχι να επιχειρήσει να παράγει μια απόφαση.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι εισαγγελείς του Μάλερ επιδιώκουν να καθυστερήσουν τα πάντα μέχρι να δουν τι έχει βρει και συλλέξει ο Ντούραμ και η ερευνητική του ομάδα κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους σχετικά με την προέλευση του Russiagate.
Όσο περισσότερα ανακαλύπτουμε για αυτούς τους βρώμικους αστυνομικούς, τόσο χειρότεροι φαίνονται και τόσο καλύτερος φαίνεται ο Φλυν. Και δεν είναι μόνο ο Φλυν· είναι το ίδιο και για όλους τους άλλους που έχουν στοχευθεί σε αυτό το συνεχώς αυξανόμενο σκάνδαλο Spygate.
Αυτό δεν είναι ατύχημα ή τυχαία σύμπτωση. Είναι μια πολύ αποκαλυπτική τάση.
Ο Brian Cates είναι αρθρογράφος με έδρα το Νότιο Τέξας και συγγραφέας του βιβλίου «Κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη μου … Αλλά εδώ είναι ούτως ή άλλως!» (“Nobody Asked For My Opinion … But Here It Is Anyway!”)
Λαμβάνει μηνύματα στο Twitter @drawandstrike.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Το γνωρίζατε;
Η Epoch Times είναι η πρώτη και μοναδική εφημερίδα που εκθέτει την πραγματική φύση, τον αντίκτυπο και τον τελικό στόχο του κομμουνισμού. Εξηγούμε τη ζημιά του στα ηθικά μας θεμέλια και στις ανατολικές και δυτικές παραδόσεις. Συζητάμε επίσης τα αποτελέσματα του σοσιαλισμού και τον αντίκτυπό του στην οικονομική και πολιτική σταθερότητα των χωρών.
Ορισμένοι Καναδοί φαίνεται να αντιμετωπίζουν πρόβλημα με το να ακούνε άτομα με τα οποία διαφωνούν.
Δημοσιογράφοι της National Post παραπονέθηκαν πρόσφατα στους συντάκτες τους πως μια στήλη του Ρεξ Μέρφυ, στην οποία ισχυριζόταν ότι ο Καναδάς δεν ήταν μια ρατσιστική κοινωνία, ήταν πρόχειρη, ανίδεη και απάνθρωπη προς τους μαύρους και αυτόχθονες. Ισχυρίστηκαν ότι με τη δημοσίευση ενός τέτοιου άρθρου, η εφημερίδα έκανε τους έγχρωμους δημοσιογράφους να αισθάνονται ανεπιθύμητοι. Ακολούθησε ένα δίωρο μίτινγκ με θέμα τον ρατσισμό στη National Post.
Στο Έντμοντον, μια καθηγήτρια ανθρωπολογίας απολύθηκε από τη διοικητική της θέση, επειδή πίστευε στην ύπαρξη του βιολογικού φύλου και έθεσε θέμα το να επιτρέπονται οι τρανς γυναίκες σε γυναικείες φυλακές. Προφανώς αυτό έκανε μερικούς μαθητές να αισθανθούν ‘άβολα’. Ένας λειτουργός του Ινστιτούτου Σπουδών και Υπηρεσιών Σεξουαλικής Μειονότητας του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα ισχυρίστηκε ότι η απόλυση του καθηγητή δεν παραβίαζε την ακαδημαϊκή ελευθερία, η οποία προφανώς δεν καλύπτει την έκφραση τόσο εξευτελιστικών απόψεων.
Η δικηγόρος Ντανιέλ Ρομπιτάι αναγκάστηκε να ακυρώσει μια διάλεξη της στο Πανεπιστήμιο Wilfrid Laurier, επικαλούμενη απειλές από φοιτητές διαδηλωτές, οι οποίοι δήλωσαν πως η παρουσία της στην πανεπιστημιούπολη θα μπορούσε να αφήσει τραύμα στα θύματα σεξουαλικής επίθεσης. Το έγκλημά της ήταν να εκπροσωπήσει νόμιμα τον Τζιαν Γκομεσί, ο οποίος είχε απαλλαγεί από τέτοιες κατηγορίες.
Τα καναδικά πανεπιστήμια είναι διάσημα στο να αποτρέπουν την εμφάνιση ομιλητών των οποίων οι ιδέες έρχονται σε αντίθεση με το κυρίαρχο πολιτιστικό ρεύμα και που αντιτίθενται από φοιτητές ακτιβιστές. Εάν οι ομάδες αυτές υπόσχονται διαταραχή, οι διαχειριστές δεν ανταποκρίνονται διασφαλίζοντας την ελευθερία του λόγου, αλλά απαιτώντας τεράστια τέλη ασφαλείας ($28.000 σε μία υπόθεση) – δίνοντας έτσι στους διαδηλωτές το νικηφόρο βέτο.
Έχουν υπάρξει πολλά παραδείγματα τέτοιας συμπεριφοράς στη Βόρεια Αμερική τα τελευταία χρόνια: σωματικές επιθέσεις σε ομιλητές, συναντήσεις έχουν διακοπεί, κωμικοί κατηγορούνται για εγκλήματα μίσους και άτομα με διαφορετικές απόψεις σχετικά με το κλίμα, το σεξ και τη φυλή έχουν απομακρυνθεί και απολυθεί. Όταν ένας ιστορικός διαβάζει για τέτοια επεισόδια, αρχίζει και νοιώθει άβολα.
Οι Γάλλοι επαναστάτες, στους οποίους παραχωρήθηκαν τα δικαιώματα ενός ελεύθερου Τύπου και του ελεύθερου διαλόγου, στο νέο σύνταγμα του 1789, έσπευσαν γρήγορα να στερήσουν από τους αντιπάλους τους τα δικαιώματα αυτά κάθε φορά που η παράταξή τους πήρε την εξουσία. Ο Νόμος των Υπόπτων του 1793 καθιστούσε παράνομο το να μιλάει κάποιος σκληρά για όσους έχουν την εξουσία, να «παραπλανούν τη γνώμη» ή «να καταστρέφουν τη δημόσια συνείδηση». Πριν από πολύ καιρό, αυτοί οι ίδιοι ριζοσπάστες εκτελέστηκαν για προσβολή των ευαισθησιών της κλίκας που τους έδιωξε.
Κατά τη διάρκεια των ετών πριν από την ανάληψη των Ναζί, η πολιτική στη Γερμανία διεξαγόταν συχνά με εκφοβισμό. Ανταγωνιστικοί παραστρατιωτικοί, όπως οι Ναζί Sturmabteilung, το κομμουνιστικό κόμμα Red-Front Fighter’s, τα Ατσάλινα Κράνη και το Reichsbanner των σοσιαλοδημοκρατών αναλάμβαναν να σπάσουν στο ξύλο τους αντίπαλους ομιλητές, να καταστρέψουν τα τυπογραφικά πιεστήρια τους και να εμποδίσουν τη διανομή αντιπολιτευτικού υλικού. Όταν ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία το 1933, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για την πλήρη κατάργηση της ελευθερίας του λόγου.
Σε κομμουνιστικές χώρες όπως η Κούβα, η ελευθερία δεν θεωρείται ως τρόπος ενθάρρυνσης της ανοιχτής συζήτησης ή προώθησης μεταρρυθμίσεων· κάποιος είναι ελεύθερος μόνο να κάνει ή να πει αυτό που το κυβερνών κόμμα θεωρεί ότι είναι προς συμφέρον της χώρας. Στο Θιβέτ, ένας άνδρας που επιχείρησε να κάνει διάλογο με έναν αξιωματούχο σε μια «εκστρατεία επανεκπαίδευσης» καταδικάστηκε σε τρία χρόνια “επανεκπαίδευσης μέσω εργασίας”. Αξιωματούχοι κομμουνιστές από το Λάος συνέλαβαν έναν νεαρό ακτιβιστή του περιβάλλοντος που χρησιμοποίησε το Facebook για να ζητήσει βοήθεια για τα θύματα των πλημμυρών. Αυτό ερχόταν σε αντίθεση με την κυβερνητική γραμμή πως όλα έβαιναν καλώς και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης πέντε ετών για τη διάδοση “κρατικής προπαγάνδας”.
Η Κίνα απαγορεύει κάθε συζήτηση που έχει να κάνει με τα γεγονότα που συνέβησαν στην Πλατεία Τιενανμέν το 1989 και ελέγχει το Διαδίκτυο για να το διασφαλίσει· αυτό όμως είναι το λιγότερο από τις αμαρτίες αυτής της χώρας ενάντια στην ελευθερία: τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας λαογκάι είναι γεμάτα πολιτικούς αντιφρονούντες και εκείνους που βγήκαν μπροστά για τη θρησκευτική ελευθερία.
Η λογοκρισία σε χώρες όπως ο Καναδάς χρησιμοποιείται συχνότερα ως όπλο από εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι θύματα – το φαινόμενο του εκφοβισμού. Ορισμένες φυλετικές ή σεξουαλικές μειονότητες και οι υπερασπιστές τους κατηγορούν τους αντιπάλους τους ότι καλλιεργούν “μίσος” και επειδή κανένας άνθρωπος με αξιοπρέπεια δεν μπορεί να υποστηρίξει το μίσος, αυτή η τεχνική έχει ως αποτέλεσμα να χρωματίζει τους αντιπάλους τους ως φανατικούς των οποίων οι απόψεις μπορεί να αγνοηθούν ή να παραποιηθούν από τα μέσα ενημέρωσης. Ομάδες πίεσης απαιτούν οι πανεπιστημιουπόλεις να είναι «ασφαλείς χώροι» όπου μπορούν να είναι απαλλαγμένοι από απόψεις που τους προσβάλλουν.
Ο ελεύθερος λόγος δεν είναι απλώς ένα αφηρημένο δικαίωμα – είναι ο τρόπος με τον οποίο μια υγιής κοινωνία επιλύει τα προβλήματά της. Η πληροφόρηση είναι δύναμη και δεν πρέπει να ενθαρρύνουμε την καταστολή της από εταιρείες, πολιτικούς, ομάδες πίεσης ή ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι αισθάνονται “άβολα”. Όπως έχει δείξει η Ναντίν Στρόσσεν της Αμερικανικής Ένωσης Πολιτικών Ελευθεριών στο «ΜΙΣΟΣ: Γιατί πρέπει να το αντισταθούμε με ελευθερία λόγου, όχι λογοκρισία», η δημιουργία νομοθεσίας κατά των αντίθετων απόψεων είναι στην καλύτερη περίπτωση αναποτελεσματική και συχνά αντιπαραγωγική.
Οι αντιφατικές ή οι μειονοτικές ιδέες δεν εξαφανίζονται απλώς και μόνο επειδή καταστέλλονται από εκφοβιστές, όχλους των υπερ-δικαίων ή κυβερνητικών υπαγορεύσεων. Και μια χώρα που επιτρέπει τη σιωπή της διαφορετικότητας χάνει τον ισχυρισμό της πως είναι δημοκρατική.
Ο Γκέρρυ Μπάουλερ είναι Καναδός ιστορικός και αξιότιμο μέλος στο Frontier Center for Public Policy.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της The Epoch Times.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Μια φορά κι έναν καιρό, στον ψηλό γκρίζο πύργο ενός κάστρου πολύ μακριά, μια όμορφη πριγκίπισσα αιχμαλωτίστηκε από έναν άγριο και φοβερό δράκο. Μόνο η αγάπη ενός γενναίου ιππότη σε λαμπερή πανοπλία θα μπορούσε να την απελευθερώσει από τα νύχια της τρομερής κακίας.
Έτσι πάει η αρχέτυπη ιστορία, η κλασική ιστορία του καλού εναντίον του κακού, το όμορφο και ισχυρό που μάχεται το άσχημο και άγριο.
Είναι συμβολικό της σημερινής αφήγησης. Το να πούμε ότι η COVID-19 έχει προκαλέσει χάος δεν θα ήταν υπερβολή, αλλά θα ήταν επίσης μια λανθασμένη κατεύθυνση στη μεγαλύτερη ιστορία.
Αρχικά, «μείωση της καμπύλης» σήμαινε την αποφυγή επικείμενης αύξησης των λοιμώξεων που θα μπορούσαν να κατακλύσουν ένα ιατρικό σύστημα. Ωστόσο, εβδομάδες μετά την κρίση, τα αποτελέσματα δεν πλησίασαν τις αρχικές προβλέψεις, παρά την υιοθέτηση πολιτικής που κατέγραφε υπερβολικά παραπάνω αριθμούς για τα κρούσματα και τους θανάτους από την COVID.
Η γιατρός Ντέμπορα Μπιρξ, συντονίστρια απόκρισης της ομάδας εργασίας του Λευκού Οίκου για την COVID-19, εξέφρασε πρόσφατα την ανησυχία ότι ακόμη και κυβερνητικά στατιστικά διογκώθηκαν κατά 25 τοις εκατό, σύμφωνα με πληροφορίες, λέγοντας: «Δεν υπάρχει τίποτα από το CDC που να εμπιστεύομαι». Το Κολοράντο μείωσε αμέσως τον αριθμό των θανάτων του κατά 24%.
Παρά την αβεβαιότητα, οι «πολιτικοί-ειδικοί ιατρικής» προειδοποιούν ότι το άνοιγμα της οικονομίας μπορεί να έχει άλλες επιπτώσεις, και πρέπει να μείνουμε κλειστοί για τους επόμενους μήνες ή χρόνια. Πώς μετατράπηκε η «μείωση της καμπύλης» σε «έως ότου υπάρξει θεραπεία»;
Εννοούσαν μια διαφορετική καμπύλη — την οικονομική καμπύλη — που στηρίχθηκε στην αμερικανική ελευθερία και εφευρετικότητα, εμπνευσμένη από τις οικονομικές πολιτικές του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.
Σκεφτήκαμε ότι αυτό γινόταν για τα κρούσματα COVID-19.
Λάθος. Έχει να κάνει με την δύναμη. Και την ελευθερία.
Και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν και τα δύο.
Στην Κίνα και τους φίλους της δεν αρέσει αυτό.
Αυτό είναι ένα παιχνίδι δύναμης της Κίνας προς τον ελεύθερο κόσμο. Ο ιός χρησιμεύει ως όχημα για κομμουνισμό, και το ιππικό του είναι τα μέσα ενημέρωσης, με ορισμένους από τους δικούς μας πολιτικούς ως στρατηγούς να σχεδιάζουν τοπικές επιθέσεις. Πρόβλεψαν 2,2 εκατομμύρια θανάτους, προκαλώντας γενικό πανικό, επικαλούμενοι τον πλέον απαξιωμένο καθηγητή που μας έδωσε την ασθένεια τρελών αγελάδων που είχε προβληθεί με τελείως παράλογη υπερβολή, τη γρίπη των πτηνών και τη γρίπη των χοίρων. Διαδώστε τον φόβο, διότι οι άνθρωποι θα συμμορφωθούν όταν φοβούνται.
Ο τρόμος είναι μια κομμουνιστική τακτική.
Αυτό που ο κομμουνισμός δεν μπορεί να ελέγξει το καταστρέφει λόγω φόβου. Έκθεμα Α: ο κορωνοϊός. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ), το οποίο ορίζει τα πάντα στην Κίνα, έκρυψε τον ιό ενώ τον εξήγαγε, επιτρέποντας διεθνείς αεροπορικές αναχωρήσεις από την Γουχάν, αλλά όχι εσωτερικές πτήσεις. Το ΚΚΚ εξαφάνισε οποιονδήποτε επέκρινε το καθεστώς, από τον πρώτο που είπε την αλήθεια, τον γιατρό Λι Γουενλιάνγκ, μέχρι τον φοιτητή Τζανγκ Γουενμπίν, ο οποίος κάλεσε τον Κινέζο επικεφαλής Σι Τζινπίνγκ να παραιτηθεί.
Η κομμουνιστική Κίνα στρίμωξε την αγορά στις ιατρικές προμήθειες και στη συνέχεια έβαλε βαριές τιμές στις χώρες που είχαν αποδυναμωθεί από τον ιό της. Είχε ήδη επεκτείνει τη δύναμή της σε διεθνείς θαλάσσιες διαδρομές. Τώρα επιδιώκει να ελέγξει τα λιμάνια και απειλεί να επιτάξει διαύλους επικοινωνίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μόλις βίωσαν ένα Περλ Χάρμπορ του τρέχοντος αιώνα, και πολεμάμε έναν ασύμμετρο πόλεμο.
Ο ιός του κομμουνισμού, ένας μακροχρόνιος και προσκεκλημένος διαμένων των σχολείων και πανεπιστημίων μας, έχει μολύνει σοβαρά του επικεφαλής των Δημοκρατικών και τους λακέδες τους στα ΜΜΕ. Όχι λιγότεροι από 39 αξιωματούχοι της διοίκησης Ομπάμα συμμετείχαν στην κατασκοπεία ιδιωτών πολιτών των ΗΠΑ κατά τη μετάβαση της κυβέρνησης στην νέα κυβέρνηση Τραμπ, επιδιώκοντας να δυσφημίσουν και να καταστρέψουν την προεδρία του. Με άλλα λόγια, πραξικόπημα.
Τα βρώμικα τεχνάσματα είναι μια κομμουνιστική τακτική.
Η πρώην πρέσβειρα των Η.Ε. Σαμάνθα Πάουερ, ζήτησε να αποκαλυφθεί επτά φορές ο στρατηγός Μάικλ Φλυν, σε λιγότερο από δύο μήνες, και στη συνέχεια δήλωσε στο Κογκρέσο αργότερα την ίδια χρονιά ότι δεν είχε «ανάμνηση» αυτού. Ο υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν είπε αρχικά στον οικοδεσπότη του ABC News, Γιώργο Στεφανόπουλο: «Δεν γνωρίζω τίποτα για αυτές τις κινήσεις για την διερεύνηση του Μάικλ Φλυν», πριν δηλώσει: «Γνώριζα ότι είχαν ζητήσει έρευνα, αλλά αυτό είναι το μόνο που ξέρω για αυτό».
Οι υπηρεσίες πληροφοριών και δικαιοσύνης κατέστρεψαν ζωές ανθρώπων για πολιτικό κέρδος.
Το ψέμα είναι μια κομμουνιστική τακτική.
Θα ήταν η ιδιωτική ζωή απλών πολιτών απρόσβλητη από το μανιασμένο κυνήγι τους για δύναμη; Ο οικοδεσπότης της εκπομπής του HBO, Μπιλ Μάχερ, ήλπιζε για ύφεση και απλώς για να δυσκολέψει τον Τραμπ ας καταστρεφόταν η Αμερική. Η Υπηρεσία Εσωτερικών Εσόδων του Ομπάμα στόχευσε υποστηρικτές του Tea Party. Τώρα, το κλείσιμο απαγόρευσε την εκκλησιαστική λειτουργία ενώ απλώς έβαλε πρόστιμα στους παρόχους αμβλώσεων, και τρόφιμοι απελευθερώθηκαν από τη φυλακή, ελεύθεροι να διαπράξουν περαιτέρω εγκλήματα. Ποιος από τους ιδρυτές της χώρας μας θα φανταζόταν ένα έθνος επικεντρωμένο στην εξάλειψη νέων αθώων ζωών και της ηθικής ταυτόχρονα;
Η απόλυτη απάθεια για το κόστος της απόκρισης στον ιό του ΚΚΚ, στις ανθρώπινες ζωές, αποδεικνύει ότι οι κομμουνιστικές συμπάθειες υπάρχουν σε αφθονία στις πόλεις και πολιτείες μας.
Η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής είναι μια κομμουνιστική τακτική.
Εξαναγκάζοντας κρατικές δαπάνες πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, γεμάτες με απροσδιόριστη χρηματοδότηση και παράπλευρα έργα, σε μια προσπάθεια τύπου Cloward-Piven ώστε να χρεοκοπήσει η κυβέρνηση, προκαλεί χασμουρητά σε ένα βασίλειο υπνοβατών, αλλά αυτό το παραμύθι έγινε πραγματικότητα και το έθνος πρέπει να σώσει την Πριγκίπισσά μας Ελευθερία.
Το χάος είναι μια κομμουνιστική τακτική.
Η Αμερική έχει πολεμήσει στο παρελθόν, αλλά έχουμε γίνει μαλθακοί. Τώρα μια νεότερη γενιά πρέπει να μεγαλώσει γρήγορα. Ο πολεμιστής που σκοτώνει τον δράκο ανακαλύπτει τη δύναμή του αντιμετωπίζοντας αντιξοότητες. Η αφύπνιση συμβολίζει το ότι ακολουθούμε την συνείδησή μας, την γνώση του καλού και του κακού, και επιλέγουμε μια πλευρά.
Ο κομμουνισμός αρνείται τον συμβιβασμό και απαιτεί την απόλυτη καταστροφή όλων όσων αυτό το έθνος θεωρεί πολύτιμα. Πρέπει να είμαστε εξίσου αφοσιωμένοι. Οι Αμερικανοί πατριώτες πρέπει να ενωθούν σε αυτόν τον αγώνα για ζωή και ελευθερία, παρά την εχθρική διείσδυση στα δημόσια αξιώματα και στον Τύπο. Οι αντίπαλοί μας είναι και οι εγχώριοι κομμουνιστές εδώ, μέσα στα σύνορά μας, και το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα στο εξωτερικό.
Πρέπει να υπερασπιστούμε την Πριγκίπισσα Ελευθερία στον πύργο της Liberty Bell.
Ας νικήσουμε τον κινέζικο δράκο.
#SlaytheDragon
Η Sam Sorbo είναι ηθοποιός, παρουσιάστρια ραδιοφωνικής εκπομπής και συγγραφέας του «They are Your Kids: An Inspirational Journey from Self-Doubter to Home School Advocate». [Είναι τα παιδιά σου: Ένα ταξίδι από την αμφισβήτηση στην υποστήριξη της οικιακής εκπαίδευσης].
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Γνωρίζατε ότι είμαστε ανεξάρτητοι;
Η Epoch Times είναι ανεξάρτητη από οποιαδήποτε επιρροή από εταιρείες, κυβερνήσεις ή πολιτικά κόμματα. Ο μόνος μας στόχος είναι να δίνουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι προς το κοινό.
Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αντιμετώπισε ένα φαινομενικά ανυπέρβλητο πρόβλημα. Πάλι.
Αφού πέρασε μέσα από μια ψεύτικη προσπάθεια απομάκρυνσής του, από την πανδημία του ιού του ΚΚΚ — η οποία συνδυάστηκε με ένα κλείσιμο της οικονομίας που ποτέ παλιότερα δεν είχε επιχειρηθεί — η κυβέρνηση Τραμπ αντιμετώπισε ξαφνικά μια κλιμακούμενη σειρά ταυτόχρονων βίαιων ταραχών σε πόλεις σε ολόκληρο το έθνος.
Ειρηνικές διαμαρτυρίες σε ολόκληρη τη χώρα μετά το θάνατο υπό αστυνομική κράτηση ενός μαύρου που ονομαζόταν Τζορτζ Φλόιντ στη Μινεάπολη, γρήγορα μετατράπηκαν σε μια σειρά βίαιων πανεθνικών ταραχών.
Αποδείχθηκε ότι μεγάλο μέρος αυτής της ταραχής-εξέγερσης που παρατηρήθηκε σε ολόκληρη την Αμερική ενορχηστρώθηκε από αναρχικές ομάδες που ανήκουν στην, ή συνδέονται με, την οργάνωση «Antifa».
Ο Τραμπ και ο Γενικός Εισαγγελέας Γουίλιαμ Μπαρ στις 31 Μαΐου ανακοίνωσαν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα ονομάσει την Antifa τρομοκρατική ομάδα και ότι όλες οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες επιβολής του νόμου συντονίζουν τώρα τις προσπάθειές τους μέσω των 56 αντιτρομοκρατικών ομάδων του FBI για να «εντοπίσουν εγκληματίες διοργανωτές και υποκινητές».
Ενώ οι Δημοκρατικοί και τα μέσα ενημέρωσης περίμεναν να πάρουν τις σκηνές που τόσο λαχταρούσαν — τον Τραμπ να στέλνει στρατιώτες εφ όπλου λόγχη, να επιτίθενται στους «ειρηνικούς διαδηλωτές» — αυτό που πήραν αντ’ αυτού ήταν η ξαφνική εμφάνιση μερικών ομοσπονδιακών τακτικών μονάδων από το FBI , την Μυστική Υπηρεσία, την Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών, την Υπηρεσία Ελέγχου Αλκοόλ, Καπνού, Όπλων και Εκρηκτικών, την Υπηρεσία Επιβολής Νόμου των ΗΠΑ, την Υπηρεσία Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων και άλλες υπηρεσίες, με πλήρη εξοπλισμό, πολλοί χωρίς τυφέκια και σίγουρα χωρίς ξιφολόγχες.
Καθώς ολόκληρο το έθνος πρόκειται να ανακαλύψει αργοπορημένα, οι ομοσπονδιακοί πράκτορες δεν χρειάζονται την άδεια κυβερνητών ή δημάρχων προτού μπορέσουν να εισέλθουν σε μια πολιτεία ή μια πόλη για να επιβάλουν ομοσπονδιακούς νόμους και να συλλάβουν όσους τους παραβιάζουν.
Και συμβαίνει να είναι ομοσπονδιακό έγκλημα η διεξαγωγή τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον αμερικανικών κοινοτήτων.
Φαίνεται ότι το παιχνίδι μεταξύ ορισμένων κυβερνητών και δημάρχων των Δημοκρατών ήταν να αρνούνται να καλέσουν την Εθνική Φρουρά, κάνοντας επίσης τις αστυνομικές υπηρεσίες τους να σταματήσουν και δίνοντας έτσι στους ταραχοποιούς-εξεγερμένους «χώρους προς καταστροφή», κάτι που θα έκανε την κατάσταση να γίνει τόσο άσχημη που ο Τραμπ θα αναγκαζόταν να δράσει.
Και η ενέργεια που περίμεναν να κάνει ο πρόεδρος ήταν να πάρει τον έλεγχο από τους κυβερνήτες και να στείλει τον ενεργό στρατό για την αποκατάσταση της τάξης. Αυτό θα τους επέτρεπε να παίξουν την αφήγησή τους «Τραμπ ο δικτάτορας» μέχρι τις εκλογές.
Αλλά ο Τραμπ δεν έκανε αυτό που περίμεναν.
Αν μπορούσα να δω ξεκάθαρα τι δόλωμα προσπαθούσε η προοδευτική αριστερά να βάλει για τον Τραμπ από εδώ στο Νότιο Τέξας, τότε φυσικά ο πρόεδρος θα μπορούσε να το δει αυτό και ο ίδιος.
Έτσι, ο Τραμπ δεν έστειλε τον ενεργό στρατό και η αριστερά δεν πρόκειται να πάρει τις εικόνες που ποθούσε, τακτικών στρατιωτικών μονάδων να κυνηγούν τους ταραχοποιούς στους δρόμους.
Όπως έκανε με την ανταπόκρισή του στον ιό του ΚΚΚ, ο Τραμπ απέφυγε την παγίδα που στήθηκε για αυτόν, κόβοντας τον Γόρδιο Δεσμό που του παρουσιάστηκε.
Θυμηθείτε ότι οι Δημοκρατικοί και τα μέσα ενημέρωσης πέρασαν μήνες προσπαθώντας να εκφοβίσουν αυτόν τον επικεφαλής [της κυβέρνησης] ώστε να πάρει τον έλεγχο από τους δημοκρατικούς κυβερνήτες και να χειριστεί την απόκριση στον ιό σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Όταν δεν προσπαθούσαν να τον δελεάσουν να το κάνει αυτό, προσπαθούσαν να τον δελεάσουν να κρατικοποιήσει διάφορες βασικές βιομηχανίες.
Ο Τραμπ αρνήθηκε να το κάνει και αυτό.
Ενώ δεν έκανε αυτό που ήλπιζαν με ανυπομονησία να κάνει, οι εχθροί του Τραμπ παραπονούνταν χωρίς ισχύ καθώς δημιούργησε μια άνευ προηγουμένου συμμαχία μεταξύ ομοσπονδιακών οργανισμών και ιδιωτικής βιομηχανίας, παρόμοιες της οποίας έχουμε να δούμε από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ενώ οι «ειδικοί» χάιδευαν τα πηγούνια τους μπροστά από τις τηλεοπτικές κάμερες και έκριναν ότι θα χρειαστούν μήνες, αν όχι χρόνια, για την επίλυση των τεσσάρων μεγαλύτερων αναγκών — αναπνευστικά μηχανήματα, ερευνητικές δοκιμές για τον ιό, παραγωγή προσωπικού προστατευτικού εξοπλισμού, και ένα εμβόλιο — ο Τραμπ και η επιλεγμένη ομάδα του αντιμετώπισαν αυτά τα προβλήματα με καινοτόμο δημιουργικότητα. Κατήργησαν τεράστιες ποσότητες γραφειοκρατίας και είχαν αποτελέσματα σε λίγες μέρες και εβδομάδες — όχι σε μήνες και χρόνια όπως προβλεπόταν.
Επειδή ο Τραμπ χειρίστηκε με επιτυχία το τεράστιο απρόσμενο συμβάν της πανδημίας του ιού του ΚΚΚ, και όπως έδειξε η έκθεση για τις νέες θέσεις εργασίας για τον Μάιο, χειρίστηκε επίσης με επιτυχία το κλείσιμο της οικονομίας, οι Δημοκρατικοί κινήθηκαν αμέσως για να προσπαθήσουν να μετατρέψουν τις εθνικές ταραχές σε πολιτικό τους όφελος.
Αλλά ο Τραμπ είναι απλά πολύ έξυπνος για αυτούς τους ανθρώπους. Έστειλε τους ομοσπονδιακούς, οι οποίοι πέρασαν την περασμένη εβδομάδα ήσυχα εξουδετερώνοντας τους Antifa πίσω από τα παρασκήνια. Και τώρα βασικά έχει τελειώσει.
Για άλλη μια φορά, εκείνοι χάνουν, αυτός κερδίζει.
Ο Brian Cates είναι αρθρογράφος με έδρα το Νότιο Τέξας και συγγραφέας του βιβλίου «Κανείς δεν ζήτησε τη γνώμη μου … Αλλά εδώ είναι ούτως ή άλλως!»
Λαμβάνει μηνύματα στο Twitter @drawandstrike.
Ακολουθήστε την Epoch Times στο Twitter: @EpochTimesGr
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.
Αμερόληπτα και ανεξάρτητα νέα
Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.
