OPINION

Όταν ακούω τη λέξη ήρωας μου έρχεται στο μυαλό ένας εξαιρετικός άνθρωπος που ανιδιοτελώς έχει κάνει μια μεγάλη θυσία για το κοινό καλό, έχει πέσει για τη προστασία της χώρας του, ή ακόμα έχει ξοδέψει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, για την ευημερία των γύρω του, ή των ανθρώπων όλου του κόσμου. Ένας ήρωας στα μάτια μου είναι ένα ον με πλούσια αρετή, περίσσιο θάρρος, που δίνει το σωστό παράδειγμα σε μικρούς και μεγάλους.

Οι ήρωες, δεν έχουν πάντα το καλύτερο παρελθόν. Ο Ηρακλής, ο μεγαλύτερος ήρωας των αρχαίων χρόνων, χρειάστηκε να περάσει πολλές δυσκολίες για να μπορέσει να εξαγνιστεί όταν σκότωσε τη γυναίκα και τα παιδία του. Ωστόσο, στον μύθο του Ξενοφώντα, ο Ηρακλής μεταξύ του άνετου και εύκολου δρόμου που θα του επέφερε ευχαρίστηση και απόλαυση, και του δύσβατου και γεμάτου κοφτερές πέτρες δρόμου της αρετής, που θα του επέφερε τιμή και την αναγνώριση των συνάνθρωπων του, επέλεξε τον δεύτερο.

Στα αρχαία χρόνια ο όρος σήμαινε έναν νεκρό άντρα που συνηθιζόταν να τιμάται, καθώς είτε όταν ήταν στη ζωή, είτε με τον θάνατό του, έδινε δύναμη στους ζωντανούς. Στην αρχαία γλώσσα η λέξη «ήρως» σήμαινε την τοπική θεότητα μιας περιοχής, ίσως οι αρχαίοι πίστευαν ότι αυτή ήταν η επόμενη ζωή ενός ενάρετου ανθρώπου.

Στις μέρες μας, τα πρότυπα των ηρώων δεν ταυτίζονται πάντα με αυτά των αρχαίων χρόνων. Σίγουρα υπάρχουν γνωστά και άγνωστα πρότυπα ανθρώπων που κάνουν το καλό, όμως αρκετοί «ήρωες» δεν υποστηρίζουν τις πανανθρώπινες αξίες του παρελθόντος.

Η ηρωοποίηση του Τζορτζ Φλόιντ

Στις 25 Μαΐου, ο 46χρονος Τζορτζ Φλόιντ δολοφονήθηκε από έναν αστυνομικό στη Μινεάπολη της Μινεσότα, λόγο υποψιών για χρησιμοποίηση από μέρους του ενός πλαστού χαρτονομίσματος. Ο αστυνομικός πατούσε τον λαιμό του αφροαμερικανού για περίπου 9 λεπτά πριν αυτός ξεψυχήσει.

Λίγο μετά την δολοφονία, διαμαρτυρίες για αστυνομική βία και ρατσισμό εναντίων των μαύρων συνέβησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε διάφορα μέρη του κόσμου. Οι διαδηλωτές διεκδικώντας εκδίκηση πολλές φορές με βίαιο τρόπο για τον θάνατο του Φλόιντ, κατέκλυσαν και στην κυριολεξία έκαψαν πόλεις των ΗΠΑ. Τα γεγονότα δίχασαν τις Ηνωμένες Πολιτείες για παραπάνω από δύο μήνες. Αφότου η δικαιοσύνη αποδόθηκε, οι βίαιες συγκρούσεις συνεχίστηκαν.

Όμως ποιος ήταν ο Τζορτζ Φλόιντ, ο άνθρωπος που λόγω του άδικου θανάτου του πυροδότησε τις πρωτοφανείς εξεγέρσεις στις ΗΠΑ και τον κόσμο;

Σύμφωνα με το Snopes, και έγραφα του δικαστηρίου του Χάρρις στο Χιούστον, ο Φλόιντ έχει συλληφθεί συνολικά 9 φορές από την αστυνομία για κλοπές και κατοχή ναρκωτικών.

Η πρώτη σύλληψη έγινε το 1997 όταν βρέθηκε να διανέμει λιγότερο από ένα γραμμάριο κοκαΐνης και του επιβλήθηκε ποινή 6 μηνών. Από εκείνη τη χρονιά έως και το 2017, ακολούθησαν εγκλήματα κατοχής μικρό-ποσοτήτων κοκαΐνης και καταπάτησης ιδιωτικής ιδιοκτησίας.

Το 2017, ένα από τα σοβαρότερα εγκλήματα του Φλόιντ ήταν η απόπειρα κλοπής και απειλή με όπλο. Ο Φλόιντ, ντυμένος με μια μπλε στολή και προσποιούμενος τον εργαζόμενο στην υπηρεσία νερού, μπήκε με τη βοήθεια συνεργών σε ένα σπίτι και απείλησε την κάτοικο του σπιτιού τοποθετώντας το πιστόλι που έφερε μαζί του στη περιοχή της κοιλιάς της. Υπάρχουν εκδοχές που θέλουν τη γυναίκα να ήταν έγκυος τη στιγμή εκείνη παρόλο που κάτι τέτοιο δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί.

Ο Τζορτζ Φλόιντ και η ομάδα του αναζητούσαν λεφτά και ναρκωτικά, ωστόσο έφυγαν από την οικία με κοσμήματα και το κινητό της γυναίκας. Βρέθηκε ένοχος το 2009 και πέρασε πέντε χρόνια στη φυλακή. Όταν τον Ιανουάριο του 2013 αφέθηκε ελεύθερος ήταν ήδη 40 χρονών.

Οι τοξικολογικές εξετάσεις που έγιναν στη σορό του μία ημέρα μετά τον θάνατό του έδειξαν, πως ήταν υπό την επήρεια φαιντανύλης και είχε πρόσφατα χρησιμοποιήσει μεθαμφεταμίνες καθώς και άλλες ουσίες. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν δικαιολογεί την πράξη των αστυνομικών, αν και ειδικοί είπαν πως μπορούν να χρησιμοποιηθεί ως ελαφρυντικό, καθώς συνέργησαν ώστε η πίεση στον λαιμό του να καταστεί θανάσιμη.

Μετά τον θάνατό του, έγινε σύμβολο κατά του υποτιθέμενου ρατσισμού και τις αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ και τον κόσμο, με κάποιους να επαναφέρουν το ζήτημα της θανατικής ποινής ως τιμωρία. Το κίνημα Black lives matter, που σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του έχει ως στόχο «να εξουδετερώσει την κυριαρχία της λευκής φυλής», τον έκανε σημαία για τον αντιστασιακό του αγώνα και προκάλεσε πολλές καταστροφές στο όνομά του.

Ίσως οι αναταραχές να μην είχαν τόσο μεγάλη έκταση εάν δεν είχαμε τις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές στον ορίζοντα.

Η ηρωοποίηση του Παύλου Φύσσα

Ο Παύλος Φύσσας, καλλιτέχνης της υπόγειας ραπ σκηνής, δολοφονήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 στο Κερατσίνι, από το μέλος της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, Γιώργο Ρουπακιά. Στις 7 Οκτωβρίου, ο Ρουπακιάς μαζί με 15 ακόμα μέλη της Χρυσής Αυγής κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία.

Ο Φύσσας με τη μουσική του ανέδειξε την αντιφασιστική του δράση και μίλησε για τα ευαίσθητα θέματα του προσφυγικού καθώς και για την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Ο στενός οικογενειακός και φιλικός του κύκλος, αναφέρει πως ο Φύσσας δεν ήταν μέλος κάποιας οργάνωσης, την ώρα που κάποιοι υποστηρίζουν πως ανήκε στην ομάδα Αντικαπιταλιστική αριστερή συνεργασία για την ανατροπή (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), χωρίς ωστόσο να έχει αποδειχτεί κάτι τέτοιο. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ακούγοντας κάποια από τα τραγούδια του, καταλαβαίνουμε πως είχε σαφές πολιτικό στίγμα, που σχετίζεται με ακροαριστερές ομάδες, όπως η Αντίφα.

Την ταραγμένη περίοδο της ελληνικής οικονομικής κρίσης, δημοσιεύτηκε ένα τραγούδι για την Άνγκελα Μέρκελ με ερμηνευτή τον Παύλο Φύσσα. Στο συγκεκριμένο τραγούδι τον ακούμε να χρησιμοποιεί βίαια και αποκρουστικά σχόλια για την Γερμανίδα καγκελάριο.

Το 2013 στην εκπομπή «κουνάβια», δήλωσε πως τα έσοδα από ένα ραπ φεστιβάλ, οργανωμένο από τον ίδιο, θα πήγαιναν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ίσως όμως δεν είναι αυτός ο κύριος λόγος που απέκτησε τόση μεγάλη απήχηση.

Μετά τον θάνατό του έγινε σύμβολο και ίσως πρότυπο από πολλούς νέους, φοιτητές μέλη ακροαριστερών οργανώσεων και όχι μόνο. Την περίοδο της δίκης της Χρυσής Αυγής, το πανεπιστήμιο Πειραιά τοποθέτησε στην πρόσοψη του κτιρίου του ένα γκρίζο πανό με την εικόνα του, ενώ παρόμοιο πανό τοποθετήθηκε στον πύργο του Πειραιά από την Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας (ΚΝΕ).

Το 2014 στο Κερατσίνι, τοποθετήθηκε μνημείο στην μνήμη του, ενώ η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Σοφία Βούλτεψη μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, τόνισε στο Kontra Channel πως: «Πιστεύω ότι πρέπει να αγιοποιηθεί ο Φύσσας από την εκκλησία, γιατί καταφέραμε με τη θυσία του αυτό το πράγμα»

Ας επιστρέψουμε στην λογική

Οποιοδήποτε είδος βίας είναι καταδικαστέο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια δολοφονική επίθεση. Εάν ζούμε σε μια ευνομούμενη κοινωνία, θα υπάρξει τιμωρία για το κακό.

Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στις μέρες μας αντανακλούν την ταραχώδη περίοδο που ζούμε, και πως πολλά πράγματα, ενώ φαίνονται να γίνονται για κάποιους λόγους, στη πραγματικότητα γίνονται για άλλους. Δεν είμαι αυτός που θα πει στον καθένα ποιόν ήρωα να πάρει ως πρότυπο, όμως παρατηρώ πως τα ποινικά γεγονότα των δολοφονιών των Φλόιντ και Φύσσα, χρησιμοποιούνται από συγκεκριμένες ομάδες για πολιτικούς σκοπούς και εγκαθίδρυση πολιτικών ιδεολογιών.

Ας επιστρέψουμε στην λογική, ας έχουμε κριτική σκέψη και ας μην παρασυρόμαστε από το ρεύμα. Στην ερώτηση λοιπόν επιλέγει τους ήρωές μας, η απάντηση βρίσκεται στον κάθε ένα από εμάς. Ο καθένας μας, έχει την δυνατότητα να αναδείξει ή να υποβαθμίσει ένα γεγονός και αυτή είναι μια δύναμη που δεν μπορεί καθόλου να υποτιμηθεί. Επιλέγουμε τους ήρωες μας με λογική;

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

 

 

 

 

Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων «Το Έτος της Δικαίωσης» που πραγματεύονται το σκάνδαλο Russiagate ή αλλιώς Obamagate, που διερευνάται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στις ΗΠΑ. Μπορείτε να διαβάσετε τα προηγούμενα άρθρα εδώ:

Το Έτος της Δικαίωσης, Μέρος 1
Το Έτος της Δικαίωσης, Μέρος 2: Υποστράτηγος Μάικλ Φλυν
Το Έτος της Δικαίωσης, Μέρος 3: Σβετλάνα Λόκοβα

 

Σχολιασμός

Για να αποκαλύψει τι γνώριζε για την εξαιρετικά ασυνήθιστη παρακολούθηση στην ομάδα μετάβασης ενός νεοεκλεγέντος προέδρου, ο Αμερικανός βουλευτής Ντέβιν Νούνες (Ρ – Καλιφ.) αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την θέση του προέδρου της Μόνιμης Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής (HPSCI) ) ενώ βρισκόταν υπό έρευνα.

Αφότου απαλλάχθηκε από υποψίες διαρροής διαβαθμισμένων πληροφοριών και αποκαταστάθηκε στην προεδρία του, οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης αποφάσισαν να τον καταστρέψουν, μαζί με την οικογένειά του, καθώς συνέχισε πεισματικά να διερευνά το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο της σύγχρονης ιστορίας.

Για περισσότερα από τρία χρόνια, κορυφαίοι πολιτικοί ελίτ σε αυτήν την χώρα επέμεναν ότι ο Νούνες μιλούσε για τρελές θεωρίες συνωμοσίας, ότι ήταν ένας απατεώνας – αν όχι ένας απόλυτος προδότης της χώρας του – και εργαλείο των Ρώσων.

Ωστόσο, επέμεινε.

Στο τέλος, όπως πίστευε πάντα, ήρθε η δικαίωση για τον Νούνες.

Ο Νούνες είναι μέλος του Κογκρέσου για την 22η Περιφέρεια της Καλιφόρνια από το 2003. Προήδρευσε του HPSCI από το 2015 έως το 2018, προτού χάσει την θέση που πήγε στον βουλευτή Άνταμ Σιφ (Δ-Καλιφ.).

Είναι ασφαλές να πούμε ότι δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στην ιστορία των ΗΠΑ που κακοποιήθηκαν και συκοφαντήθηκαν επειδή είπαν την αλήθεια για πολύ σοβαρά ζητήματα μεγάλου εθνικού ενδιαφέροντος με τον τρόπο που το έπαθε ο Νούνες, αφότου έβγαλε το καπάκι από το σκάνδαλο κατασκοπείας σε συνέντευξη Τύπου στην Ουάσινγκτον τον Μάρτιο του 2017.

Εκεί ο Νούνες αποκάλυψε ότι τα μέλη της μεταβατικής ομάδας του εισερχόμενου προέδρου είχαν υποστεί κατασκοπεία από την απερχόμενη κυβέρνηση Ομπάμα.

Εκείνη την εποχή, η δήλωση δεν πήρε την προσοχή που θα έπρεπε, καθώς η παρακολούθηση των ανθρώπων της μετάβασης Τραμπ ονομάστηκε «τυχαία» και όχι σκόπιμη.

Πολλοί άνθρωποι θα είχαν εγκαταλείψει μέχρι τώρα και θα έλεγαν στον εαυτό τους ότι απλώς δεν άξιζε τον κόπο. Θα έλεγαν, καθώς οι μακρόσυρτοι μήνες κυλούσαν αργά, ότι το κόστος της μάχης για να παρουσιαστεί η αλήθεια ήταν υπερβολικό για αυτούς και την οικογένειά τους.

Αλλά ο Νούνες δεν τα παράτησε. Γνώριζε τι διακυβεύεται σε αυτό το σκάνδαλο και ήταν αποφασισμένος να το φέρει στο φως παρά τις πιέσεις.

Διακυβεύτηκε η ίδια η χώρα μας. Και ευχαριστώ τον Θεό ότι ένας πατριώτης όπως ο Νούνες ήταν εκεί για να αντισταθεί στην παρανομία και να ηχήσει τον συναγερμό, όταν η μοίρα της χώρας μας ήταν αβέβαιη.

Μερικοί δεν θα δεχτούν ποτέ την δικαίωση του Νούνες, φυσικά. Το μίσος και τα ψέματα έχουν διαστρεβλώσει το μυαλό τους. Ένα παράδειγμα του επιπέδου πλύσης εγκεφάλου που αντιμετώπισε ο Νούνες είναι η Wikipedia.

Η τρέχουσα σελίδα της Wikipedia για τον Νούνες είναι ένα απόλυτο αστείο. Τα άτομα που διαχειρίζονται αυτήν τη σελίδα πρέπει να ντρέπονται για τον εαυτό τους. Εάν διαβάσετε αυτόν τον ιστότοπο, δεν θα γνωρίζετε ότι ο Νούνες έχει δικαιωθεί εντελώς σχετικά με τους ισχυρισμούς του για τα ακόλουθα:

1. Δεν υπήρχαν στοιχεία συμπαιγνίας Τραμπ – Ρωσίας στις εκλογές, όπως έδειξαν τόσο η τελική αναφορά του ειδικού συμβούλου Ρόμπερτ Μιούλερ, όσο και η αναφορά κατάχρησης της FISA από τον Γενικό Επιθεωρητή του Υπουργείου Δικαιοσύνης (ΥΔ) Μάικλ Χόροβιτζ.

2. Το FBI απέκρυψε τα απαλλακτικά στοιχεία και παραπλάνησε το Δικαστήριο Εποπτείας Πληροφοριών Εξωτερικού, για να εγκρίνει ένταλμα κατασκοπίας FISA, και μετά τρεις ανανεώσεις του εντάλματος, για κατασκοπεία πάνω στον σύμβουλο της εκστρατείας Τραμπ, Κάρτερ Πέιτζ. Δύο από αυτά τα εντάλματα κρίθηκαν παράνομα και τα άλλα δύο είναι υπό εξέταση. Πουθενά δεν αναφέρεται αυτό στη σελίδα της Wikipedia που μιλά για την δράση του Νούνες στο θέμα της FISA.

3. Ήταν πράγματι παράνομη αποκάλυψη επαγγελματικών πληροφοριών, που διαπράχθηκε από τους αξιωματούχους της κυβέρνησης Ομπάμα, αυτό που έγινε στον εισερχόμενο σύμβουλο εθνικής ασφαλείας Μάικλ Φλυν, και ίσως και σε άλλους αξιωματούχους της ομάδας μετάβασης του Τραμπ. Ο αναπληρωτής διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ODNI) Ρίτσαρντ Γκρένελ μόλις την περασμένη εβδομάδα κυκλοφόρησε μια λίστα με συγκεκριμένους αξιωματούχους που συμμετείχαν στην δημοσιοποίηση στοιχείων για τον Φλυν.

Για την περασμένη εβδομάδα, μεγάλο μέρος της προσοχής στην Ουάσινγκτον σχετικά με το σκάνδαλο Spygate έχει περιστραφεί γύρω από τον Γκρένελ, ο οποίος αποχαρακτήρισε και δημοσίευσε έναν κατάλογο συγκεκριμένων αξιωματούχων της κυβέρνησης Ομπάμα που υπέβαλαν αιτήματα για την αποκάλυψη πληροφοριών του Φλυν.

Υποπτεύομαι ότι συνέβη το εξής: Η κυβέρνηση Ομπάμα όχι μόνο κατασκόπευε και αποκάλυπτε τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες του Φλυν, αλλά και άλλων μελών της ομάδας μετάβασης του Τραμπ. Δεν νομίζω ότι ο Νούνες έδωσε συνέντευξη Τύπου μόνο και μόνο επειδή κάποιος του έδειξε τον Φλυν να συνομιλεί με τον τότε Ρώσο πρέσβη Κισλυάκ.

Θυμάστε ποιοι ανήκαν στην ομάδα μετάβασης του Τραμπ;

Ο Νούνες ήταν ένας εξ αυτών, όπως και οι Τζεφ Σέσσιονς, Τζάρεντ Κούσνερ, Μάικ Πενς, Ρούντυ Τζουλιάνι, Ντόναλντ Τραμπ ο νεότερος, Ιβάνκα Τραμπ και Έρικ Τραμπ.

Και φυσικά, ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ.

Μοιάζει όλο και περισσότερο ότι αξιωματούχοι του Ομπάμα δεν κατασκόπευαν μόνο τον εισερχόμενο σύμβουλο εθνικής ασφαλείας του Τραμπ, αλλά ίσως επίσης έκλεψαν και δημοσίευσαν τα μηνύματα επικοινωνίας του εισερχόμενου γενικού εισαγγελέα και του προέδρου της HPSCI – ενός βουλευτή που είναι επίσης μέλος της Συμμορίας των Οκτώ (διακομματική ομάδα βουλευτών που λαμβάνουν εμπιστευτικές πληροφορίες από τον εκτελεστικό βραχίονα των ΗΠΑ).

Ο Νούνες τόνισε, όταν αποκάλυψε την παράνομη παρακολούθηση και δημοσιοποίηση που έγινε, ότι πουθενά σε αυτές τις καταγραφές κατασκοπείας, δεν υπάρχουν μέλη της ομάδας μετάβασης που μιλούν σε Ρώσους ή συζητούν για την Ρωσία, για εξωτερική πολιτική, ή για θέματα σχετικά με συλλογή πληροφοριών. Επομένως, για ποιον λόγο αυτές οι επικοινωνίες εκλάπησαν, καταγράφηκαν, και δημοσιεύτηκαν από υψηλόβαθμους αξιωματούχους του Ομπάμα;

Πιστεύω ότι θα σύντομα θα το γνωρίζουμε.

Ο Μπράιαν Κέιτς είναι αρθρογράφος με έδρα το Νότιο Τέξας και συγγραφέας του «Κανείς δεν ζήτησε την γνώμη μου … Αλλά είναι η παρακάτω!» [Nobody Asked For My Opinion … But Here It Is Anyway!]
Λαμβάνει μηνύματα στο Twitter στο @drawandstrike.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.

Άρθρο γνώμης

Το Facebook και το Twitter έχουν πάρει εξαιρετικά αυστηρά μέτρα εναντίον της New York Post σχετικά με ένα άρθρο για τον γιο του πρώην αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν.

Αυτή είναι η πρώτη φορά που εταιρείες κοινωνικών μέσων ενημέρωσης ανέλαβαν άμεση δράση εναντίον ενός ειδησεογραφικού άρθρου από έναν εκ των κορυφαίων εκδοτών των ΗΠΑ (η New York Post συγκαταλέγεται στις πέντε κορυφαίες εφημερίδες σύμφωνα με την κυκλοφορία της).

Εάν κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά, οι ενέργειες του Facebook και του Twitter φαίνονται αυθαίρετες, χωρίς συνοχή ή βάσιμο λόγο.

Ο υπάλληλος επικοινωνιών του Facebook, Άντι Στόουν, είπε σε μια δήλωση ότι η πλατφόρμα «μειώνει την κυκλοφορία» του άρθρου της Post, τονίζοντας ότι η ενέργεια έγινε πριν το άρθρο ελεγχθεί (όσο αμφιλεγόμενοι και να είναι οι ίδιοι οι «υπεύθυνοι επαλήθευσης»). Αυτό εγείρει ερωτήματα σχετικά με τον κύριο λόγο πίσω από την κίνηση του Facebook να περιορίσει την εμβέλεια και να λογοκρίνει αποτελεσματικά το άρθρο.

Το Twitter προχώρησε ένα βήμα παραπέρα από το Facebook, προσθέτοντας ετικέτες προειδοποίησης σε τουίτς και απαγόρευε στους χρήστες να δημοσιεύουν το σύνδεσμο που οδηγούσε στο άρθρο -τόσο δημόσια όσο και σε άμεσα μηνύματα- και να προβαίνει σε κλείδωμα ορισμένων χρηστών που το έκαναν, συμπεριλαμβανομένου της ίδιας της New York Post και της γραμματέας Τύπου του Λευκού Οίκου Κέλι ΜακΕνάνι.

Αφού αγωνίστηκε για να δικαιολογήσει αυτή την πράξη  λογοκρισίας, το Twitter αργότερα ισχυρίστηκε ότι η δημοσίευση του άρθρου παραβίαζε τις πολιτικές του σχετικά με τις «προσωπικές και ιδιωτικές πληροφορίες» και της «Πολιτικής περί παραβίασης υλικού».

Σε ξεχωριστή δήλωση, το Twitter είπε ότι η πλατφόρμα «απαγορεύει τη χρήση της υπηρεσίας για τη διανομή περιεχομένου που αποκτάται χωρίς άδεια».

Μήπως αυτό σημαίνει ότι η προώθηση όλων των ειδησεογραφικών άρθρων που περιέχουν διαρροή εγγράφων θα απαγορευτεί από την πλατφόρμα; Και άραγε αυτό το πρότυπο θα εφαρμοστεί ισάξια σε όλους τους οργανισμούς μέσων ενημέρωσης;

Σύμφωνα με τα καινούργια πρότυπα του Twitter, μερικά κομμάτια της σπουδαιότερης δημοσιογραφίας που έχει παραχθεί ποτέ -η οποία βασιζόταν συχνά στην διαρροή εγγράφων- δεν έχει θέση στην πλατφόρμα του.

Οι κανόνες του Twitter και του Facebook είναι τόσο επικίνδυνα ασαφείς που οι πλατφόρμες οι ίδιες μπορούν να επιλέξουν ποιό περιεχόμενο να λογοκρίνουν ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Δεν είναι κρυφό ότι καθώς οι δύο εταιρείες μεγαλώνουν σε μέγεθος και επιρροή τα τελευταία χρόνια, το ίδιο ισχύει και για τον έλεγχό τους πάνω στον δημόσιο διάλογο.

Θα ήταν δικαίωμά τους να το κάνουν ως εκδότες, αλλά, το Twitter και το Facebook αρνούνται κατηγορηματικά αυτή την προσφώνηση. Αντ ‘αυτού υποστηρίζουν ότι είναι ανοιχτές πλατφόρμες, και με αυτόν τον τρόπο τους παρέχετε προστασία σύμφωνα με το Άρθρο 230 του νόμου «περί ευπρέπειας στις επικοινωνίες».

Το Facebook και το Twitter έχουν πλέον, δημόσια και κατάφωρα, ξεπεράσει το όριο αυτό, με αποτέλεσμα, όπως ακριβώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που λογοκρίνουν, να έχουν αποτελεσματικά αναλάβει τον ρόλο του εκδότη. Και θα πρέπει να μετριούνται στα ίδια πρότυπα ανάλυψης ευθυνών.

Από τον Dennis Prager.

Σχολιασμός

Πριν από τέσσερις μήνες, έγραψα μια στήλη με τίτλο «Το παγκόσμιο κλείσιμο μπορεί να είναι το μεγαλύτερο λάθος στην ιστορία». Εξήγησα ότι το «“λάθος” και το “κακό” δεν είναι συνώνυμα. Το κλείσιμο είναι λάθος. Το Ολοκαύτωμα, η δουλεία, ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ούτω καθεξής, ήταν κακά. Τα μαζικά λάθη γίνονται από αλαζονικούς ανόητους. Τεράστια κακά διαπράττονται από κακούς ανθρώπους».

Όσον αφορά την οικονομική καταστροφή στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο — ειδικά μεταξύ των φτωχών του κόσμου που εξαρτώνται από την Αμερική και άλλες χώρες του πρώτου κόσμου για το εισόδημά τους μέσω των εξαγωγών και του τουρισμού — έγραψα, «Είναι ο πανικός και η υστερία, όχι ο κορωνοϊός, που δημιούργησε αυτήν την καταστροφή».

Δυστυχώς, είχα δίκιο.

Ο κόσμος έπρεπε να είχε ακολουθήσει το παράδειγμα της Σουηδίας. Αυτή η χώρα δεν κλειδώθηκε ποτέ και έχει κρατήσει ακόμη και παιδιά κάτω των 16 ετών στο σχολείο συνεχόμενα. Όπως ανέφερε το Reuters στις 15 Ιουλίου, ο αριθμός των παιδιών της Σουηδίας μεταξύ 1 και 19 ετών που απεβίωσαν από την COVID-19 είναι μηδέν. Και το ποσοστό των παιδιών που προσβλήθηκαν από την ασθένεια ήταν ακριβώς το ίδιο στη Σουηδία όπως και στη Φινλανδία, η οποία έκλεισε τα σχολεία της.

Όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς, η Σουηδική Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας ανέφερε ότι «η σύγκριση της συχνότητας εμφάνισης της COVID-19 σε διαφορετικά επαγγέλματα δεν έδειξε αυξημένο κίνδυνο για τους εκπαιδευτικούς». Ωστόσο, με λίγες εξαιρέσεις, οι δάσκαλοι στο Λος Άντζελες και αλλού αρνούνται να μπουν σε μια τάξη με μαθητές. Η περιφρόνησή τους για το επάγγελμά τους βρήκε κάποια μεγαλύτερη μόνο σε εκείνη της ένωσης δασκάλων του Λος Άντζελες, που ανακοίνωσε ότι οι εκπαιδευτικοί δεν θα συνεχίσουν να διδάσκουν μέχρι να πτωχευθεί η αστυνομία.

Οι άνθρωποι που υπερασπίζονται το κλείσιμο και κλείνουν τα σχολεία επισημαίνουν ότι η Σουηδία έχει το όγδοο υψηλότερο ποσοστό θανάτων (ανά εκατομμύριο) στον δυτικό κόσμο. Όμως, περιττό να πούμε, αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ζήτημα του αν η Σουηδία είχε δίκιο να διατηρεί ανοιχτά τα σχολεία ή αν η χώρα μας έκανε λάθος να τα κλείσει, πόσω μάλλον να τα κρατάει κλειστά τώρα. Η συντριπτική πλειονότητα των θανάτων από COVID-19 στη Σουηδία ήταν σε άτομα άνω των 70 ετών, και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν άτομα άνω των 80 ετών και με μη φυσιολογικό ανοσοποιητικό σύστημα.

Το Reuters ανέφερε ότι τρεις ξεχωριστές έρευνες, συμπεριλαμβανομένης μίας από την UNICEF, «έδειξαν ότι τα παιδιά της Σουηδίας τα πήγαν καλύτερα από τα παιδιά σε άλλες χώρες κατά την διάρκεια της πανδημίας, τόσο όσον αφορά την εκπαίδευση όσο και την ψυχική υγεία».

Για περισσότερο από ένα μήνα, η Σουηδία δεν είχε σχεδόν κανένα θάνατο από την COVID-19, ενώ ολόκληρη η κοινωνία παραμένει ανοιχτή και σχεδόν κανείς δεν φοράει μάσκα. (Στην Ολλανδία, επίσης, κανείς δεν φοράει μάσκα.) Ασχέτως προθέσεων και σκοπών, ο ιός έχει τελειώσει στην Σουηδία.

Ζω στην Καλιφόρνια, πολιτεία που διέπεται από τον πιο επικίνδυνο των ηγετών: έναν ανόητο με απεριόριστη δύναμη. Παρά το γεγονός ότι η Καλιφόρνια κατατάσσεται 28η μεταξύ των 50 πολιτειών σε θανάτους ανά εκατομμύριο, ο κυβερνήτης Γκάβιν Νιούσομ έχει καταστρέψει και συνεχίζει να καταστρέφει δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις και αμέτρητους αριθμούς νοικοκυριών. Το να συνεχίσει να απαγορεύει — μισό χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας — το φαγητό στο εσωτερικό των εστιατορίων οδηγεί σε προβλεπόμενο μόνιμο κλείσιμο για περίπου 1 σε κάθε 3 εστιατόρια της πολιτείας. Η ίδια τρομερή καταστροφή πιθανότατα θα επηρεάσει τις επιχειρήσεις λιανικής και υπηρεσίες όπως τα κομμωτήρια και τα σαλόνια καλλωπισμού. Αλλά όλη αυτή η ανθρώπινη τραγωδία — για να μην αναφέρουμε την αυξημένη κατάθλιψη και τις αυτοκτονίες μεταξύ των νέων και την αυξημένη κακοποίηση παιδιών και συντρόφων — δεν σημαίνει τίποτα για τον Νιούσομ, για τον δήμαρχο του Λος Άντζελες Έρικ Γκαρσέττι ή για την Los Angeles Times, της οποίας οι συντάκτες και οι αρθρογράφοι συνεχίζουν να προωθούν το κλείσιμο ενώ λαμβάνουν τους μισθούς τους.

Γιατί οι άνθρωποι μπορούν να τρώνε χωρίς μάσκα σε ένα αεροπλάνο — εκατοστά, όχι δύο μέτρα, από αγνώστους — αλλά δεν μπορούν να φάνε σε ένα εστιατόριο στην Καλιφόρνια, το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από το εσωτερικό ενός αεροπλάνου, ενώ κάθονται δύο μέτρα από τους άλλους; Επειδή ο Νιούσομ το διέταξε, η Los Angeles Times το υποστήριξε και, σαν πρόβατα, οι Καλιφόρνιοι το έχουν αποδεχθεί.

Σύμφωνα με την Ένωση Μουσείων της Καλιφόρνια: «Τα μουσεία χάνουν πάνω από 22 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα λόγω της καραντίνας σε όλη την πολιτεία. Από την 1η Αυγούστου 2020, τα μουσεία της Καλιφόρνια έχουν χάσει περισσότερα από 2,9 δισεκατομμύρια δολάρια σε έσοδα. Τα μουσεία έχουν οικονομικό αντίκτυπο 6,55 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην οικονομία της Καλιφόρνια, υποστηρίζουν 80.722 θέσεις εργασίας και δημιούργησαν 492 εκατομμύρια δολάρια σε φορολογικά έσοδα για την Πολιτεία της Καλιφόρνια το 2017 και πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε ομοσπονδιακούς φόρους».

Και η Αμερικανική Συμμαχία των Μουσείων εξέδωσε αποτελέσματα από μια έρευνα στις 22 Ιουλίου που προειδοποιεί ότι 1 στα 3 μουσεία μπορεί να κλείσει για πάντα καθώς οι πηγές χρηματοδότησης και τα οικονομικά αποθέματα εξαντλούνται.

Στις 3 Αυγούστου, το The Wall Street Journal έγραψε: «Τον Μάρτιο… Υπήρχε ευρεία δημόσια υποστήριξη για τους συνετούς στόχους της αποτροπής της πλήρωσης κλινών των νοσοκομείων και της αγοράς χρόνου για τους επιστήμονες για την ανάπτυξη θεραπειών». Αλλά η αριστερά — τα μέσα ενημέρωσης και οι Δημοκρατικοί κυβερνήτες και δήμαρχοι —μετακίνησαν αμέσως τους στόχους σε «μείωση της καμπύλης», και «σωτηρία μιας ζωής», και έτσι μπόρεσαν να αποφύγουν τις συνέπειες των πράξεών τους, που κατέστρεψαν ζωές και νοικοκυριά.

Τελειώνω με τα λόγια ενός Σουηδού γιατρού, του Σεμπάστιαν Ράσγουορθ:
«Η Covid έχει τελειώσει στην Σουηδία. Οι άνθρωποι έχουν επιστρέψει στην φυσιολογική ζωή και σχεδόν κανείς δεν γίνεται φορέας της νόσου πλέον. Είμαι πρόθυμος να στοιχηματίσω ότι οι χώρες που έχουν κλείσει τελείως θα δουν τους αριθμούς να εκτοξεύονται μόλις ανοίξουν. Εάν αυτή είναι η περίπτωση, τότε δεν υπήρχε νόημα να κλείσουν … Το πλήρες κλείσιμο με στόχο την μείωση των συνολικών θανάτων έχει νόημα μόνο αν πρόκειται να μείνεις κλειστός μέχρι την εμφάνιση ενός εμβολίου. Αυτό μπορεί να πάρει χρόνια. Καμία χώρα δεν είναι πρόθυμη να περιμένει τόσο.»

Το κλείσιμο είναι έγκλημα. Αλλά ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι υποστηρίζεται από τόσο πολλούς Αμερικανούς. Αυτή η χώρα είναι αγνώριστη για εμάς που ζήσαμε την πανδημία του 1968-1970, η οποία σκότωσε, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων και Πρόληψης των ΗΠΑ, περίπου 100.000 Αμερικανούς — το αντίστοιχο των 170.000 Αμερικανών του 2020. Τίποτα δεν είχε κλείσει. Κανείς δεν είχε φορέσει μάσκα.

Ο Ντένις Πράγκερ είναι παρουσιαστής ραδιοφωνικής εκπομπής με παναμερικανική εμβέλεια, και αρθρογράφος. 

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Από τον Ken Coleman.

Οι πρώτες σου μέρες στη δουλειά μπορεί να είναι μια πολύ συναισθηματική εμπειρία. Είσαι ενθουσιασμένος για τις νέες δυνατότητες, αλλά και λίγο νευρικός για την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου στη καριέρα σου. Υπάρχει η πίεση της απόδοσης και η προσδοκία της επίτευξης μεγάλων πραγμάτων. Υπάρχουν και πολλοί καινούριοι άνθρωποι για να γνωρίσεις. Μπορεί να αισθάνεσαι, σαν να κολυμπάς σε βαθιά και άγνωστα νερά!

Ίσως να αισθανθείς πιο προσγειωμένος και σίγουρος, εάν αφιερώσεις λίγο χρόνο για να προετοιμαστείς για αυτήν τη μετάβαση. Μπορεί να μην είσαι σε θέση να αποφύγεις πλήρως τις αναταραχές, αλλά παρακάτω βρίσκονται μερικές ιδέες που θα σε βοηθήσουν να κάνεις τις πρώτες σου μέρες στη δουλειά επιτυχείς και λιγότερο πιεστικές.

Προγραμμάτισε τις μετακινήσεις σου

Μην αργήσεις την πρώτη μέρα στη δουλειά! Χρησιμοποίησε αυτές τις συμβουλές:

• Μετακινήσου νωρίς το πρωί για να αποφύγεις την κίνηση.
• Βρες από πριν μια θέση στάθμευσης.
• Βάλε πολλά ξυπνητήρια σε περίπτωση που σε πάρει ο ύπνος στο πρώτο.
• Υπολόγισε επιπλέον 20 λεπτά στην οδήγηση.

Επίλεξε τα ρούχα σου με σύνεση

Το τι θα φοράς δημιουργεί μια ισχυρή πρώτη εντύπωση. Επίλεξε κάτι άνετο αλλά και επαγγελματικό, για το νέο σου εργασιακό περιβάλλον.

Μην προσπαθείς να αποδείξεις την αξία σου

Δεν χρειάζεται να πετύχεις όλους τους στόχους, ή να επηρεάσεις όλους τους συναδέλφους σου, στην πρώτη σου μέρα. Να είσαι απλά παρών και βίωσέ το.

Χρησιμοποίησε ένα πραγματικό σημειωματάριο

Υπέβαλε όσες περισσότερες ερωτήσεις μπορείς και πάρε ένα σημειωματάριο για να γράφεις τις απαντήσεις. Το στυλό και το χαρτί είναι προφανείς τρόποι για να δείξεις πως είσαι έτοιμος να μάθεις. Πληκτρολογώντας στο τηλέφωνό σου, ακόμη και αν κρατάς σημειώσεις, στέλνει την λάθος εντύπωση.

Διατήρησε το πρόγραμμα του γεύματός σου ανοιχτό

Να είσαι διαθέσιμος για γεύμα με τους συναδέλφους σου την πρώτη σου μέρα. Επειδή είσαι «καινούριος», αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να επεκτείνεις την πρόσκληση και σε άλλους. Βγαίνοντας έξω για φαγητό την πρώτη σου μέρα, σου δίνει τη δυνατότητα να ανησυχείς για ένα πράγμα λιγότερο στο σπίτι. Επίσης, θα μπορούσες να κάνεις ορισμένες παραγωγικές συζητήσεις.

Εξερεύνησε τον χώρο

Εξερεύνησε και παρατήρησε τον νέο χώρο εργασίας σου. Εξοικειώσου με τις εγκαταστάσεις, την διαρρύθμιση, το που βρίσκονται οι χώροι διαλείμματος, το ψυγείο και που μπορείς να έχεις ένα φλιτζάνι καφέ για τις ενεργειακές απογευματινές σου πτώσεις. Επίσης, αφιέρωσε λίγο χρόνο για να εγκατασταθείς στον δικό σου χώρο.

Γνώρισε τους συναδέλφους σου

Θα συναντήσεις πολλούς νέους ανθρώπους. Και ναι, θα ξεχάσεις τα ονόματα όλων και θα πρέπει να τους ρωτήσεις πάλι. Μην αφήσεις αυτό το γεγονός να σε εμποδίσει από το να έχεις μια ειλικρινή χειραψία, ένα μεγάλο χαμόγελο και το να είσαι ανοιχτός και καλοσυνάτος.

Γνώρισε τον προϊστάμενό σου

Όλοι ξέρουν πως πρέπει να συναντήσουν τον προϊστάμενό τους, την πρώτη εβδομάδα στη δουλειά. Θέλω να δείξεις προθυμία στις πρώτες συζητήσεις με τον προϊστάμενό σου. Θα πρέπει να σου εξηγήσει με σαφήνεια τι είναι αυτό που περιμένει από εσένα, ώστε να μπορείς να γνωρίζεις, να αποδεχτείς και να μεγιστοποιήσεις τον εργασιακό σου ρόλο. Δείξε ενδιαφέρον επίσης, για τη ζωή του εκτός εργασίας. Αυτό το άτομο θα έχει τεράστιο αντίκτυπο στην καριέρα σου, οπότε ξεκίνα να χτίζεις την μεταξύ σας σχέση.

Μάθε την δομή της εταιρίας

Οι περισσότερες εταιρείες διαθέτουν ένα επίσημο οργανόγραμμα που εξηγεί την λειτουργική τους δομή. Ζήτησε να δεις το συγκεκριμένο διάγραμμα και ρώτησε τον προϊστάμενό σου, να σου εξηγήσει πώς λειτουργούν όλα. Πάρε μια γεύση στο που βρίσκεσαι η θέση σου, μέσα στη συνολική εικόνα.

Αφομοίωσε την κουλτούρα της εταιρίας

Η κουλτούρα της εταιρίας είναι η προσωπικότητα, οι πεποιθήσεις και οι αξίες του οργανισμού, όλα αυτά ενωμένα. Θα ήταν καλό να μάθεις λίγο για την κουλτούρα της εταιρίας κατά τη διαδικασία των συνεντεύξεων, αλλά τώρα, καλείσαι να δεις από πρώτο χέρι πως εκδηλώνεται καθημερινά.

Να ακούς δύο φορές περισσότερο από όσο μιλάς

Πάρε όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες πριν ξεκινήσεις να εκφράζεις τις δικές σου απόψεις. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, εάν καλείσαι να αναλάβεις κάποια ηγετική θέση. Δεν μπορείς να δημιουργείς αναστάτωση διαταράσσοντας την κουλτούρα, προτού αποδείξεις ότι είσαι ειλικρινής και άξιος εμπιστοσύνης.

Κατανόησε τις παροχές προς εσένα

Επικοινώνησε με το τμήμα του ανθρώπινου δυναμικού και θέσε ορισμένες βασικές ερωτήσεις σχετικά με τις παροχές. Παρακάτω, βρίσκονται ορισμένα θέματα που πιθανόν να θέλεις να συζητήσεις:

• Υγειονομική ασφάλιση, όρασης και οδοντιατρικής
• Άδεια ασθενείας, αμειβόμενη άδεια και διακοπές
• Ευκαιρίες για συμμέτοχή σε δραστηριότητες (αγώνες μπέιζμπολ, κανείς;)

Να θυμάσαι πως κανείς δεν περιμένει από εσένα να τα κάνεις όλα σωστά αμέσως. Όμως, ακολουθώντας αυτά τα απλά βήματα, θα αποκτήσεις προβάδισμα!

Ο Κεν Κόουλμαν, είναι ραδιοφωνικός παραγωγός του The Ken Coleman Show και συγγραφέας βιβλίων best seller, συμπεριλαμβανομένου του «The Proximity Principle: The Proven Strategy That Will Lead to the Career You Love.»

Ακολουθήστε τον Ken στο KenColeman.com και στο Twitter @KenColeman.

Γράφει ο James McKinney

Σχολιασμός

 

Καραντίνα = απομόνωση των ασθενών.

Τυραννία = απομόνωση των υγιών.

Μας λείπει το θάρρος, χάνουμε την ελπίδα. Μην αφήσετε τον φόβο να καταστρέψει τη ζωή σας. Μην το βάζετε κάτω και μην παραδοθείτε στην προπαγάνδα και την πολιτική. Οι λειτουργοί του κράτους αρχικά ενεργούσαν με βάση το χειρότερο σενάριο. Καθώς  περισσότερη επιστήμη και δεδομένα έχουν πέσει πάνω στο τραπέζι, ορισμένοι πολιτικοί τα αγνοούν εις βάρος της κοινωνίας μας. Πρέπει να το ξεπεράσουμε και να επιστρέψουμε στη ζωή μας. Η πανδημία COVID-19 δεν είναι αυτό που κάποτε φανταζόμασταν. Κάποιους πολιτικούς όμως δεν τους ενδιαφέρει, και χάνουμε την ουσία.

Θυμάστε τις 15 ημέρες για να επιβραδύνουμε τη μετάδοση; Μήνες τώρα είμαστε σε ένα άνευ προηγουμένου εγκλεισμό. Μπορούμε να πάμε στο καζίνο, αλλά δεν μπορούμε να πάμε στην εκκλησία; Γιατί οι μικρές επιχειρήσεις, ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας μας καταστράφηκαν ενώ μεγάλες εταιρείες όπως το Home Depot και η Amazon είναι ανοιχτές και ακμάζουσες; Γιατί εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να μην εργάζονται; Γιατί τα παιδιά μας στερούνται αξιοπρεπούς εκπαίδευσης – για να προστατεύσουν τους συνδικαλιστές δασκάλους ενώ πηγαίνουν για ψώνια στο τοπικό Costco ή στο Target; Πώς γίνεται οτιδήποτε απ’ όλα αυτά να βγάζει κάποιο νόημα;

Όλο αυτό έχει καταλήξει ως μια κρίση των μέσων ενημέρωσης – και πολιτικά φτιαγμένη – με στόχο την υπονόμευση της πίστης στη κυβέρνηση Τραμπ, τη δημιουργία φόβου και τον εκφοβισμό των ανθρώπων που αμφισβητούν τις μεγάλες κυβερνητικές αποφάσεις και τους λεγόμενους «ειδικούς». Οι πολιτικοί πράκτορες εκμεταλλεύονται την COVID-19 εις βάρος των πολιτών μας.

Ο αριθμός των θετικών κρουσμάτων, και όχι ο αριθμός των θανάτων, οδηγεί σε υστερία τα μέσα ενημέρωσης – πρόκειται για πολιτική προπαγάνδα. Οι θάνατοι έχουν μειωθεί σημαντικά, αλλά τα θετικά τεστ αυξάνονται. Γιατί αυτό; Επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κάνει πάνω από 70 εκατομμύρια τεστ. Αλλά τα τεστ είναι πολύ ευαίσθητα για να προβλέψουν με ακρίβεια τα συμπτώματα και την εξάπλωση. Σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο των New York Times, πιθανώς το 90% των ατόμων που είναι θετικοί δεν είναι μολυσματικοί, καθιστώντας τα τεστ αμφισβητήσιμα.

Η παραπληροφόρηση των μέσων δημιουργεί πανικό και κοινωνική πίεση, αφήνοντας τις υφασμάτινες πάνες πάνω στα πρόσωπά μας. Η αποτελεσματικότητα της μάσκας είναι υποθετική. Έχουν περιορισμένη ικανότητα να σταματήσουν έναν ιό 125 νανομέτρων, αυξάνουν την πρόσληψη CO2 και  μας απομονώνουν τον ένα από τον άλλο. Μελέτες έχουν διαπιστώσει – πριν κι από τις τελευταίες συστάσεις – ότι οι απλές υφασμάτινες μάσκες έχουν περιορισμένη ικανότητα να σταματήσουν έναν ιό.

Οι αρνητικές συνέπειες της χρήσης μάσκας είναι γνωστές και ο λόγος για τον οποίο το CDC δεν πρότεινε να τις φοράμε αρχικά. Μόνο μετά την πίεση των μέσων ενημέρωσης και τις προσπάθειες της κυβέρνησης να δείξουν ότι «έκαναν κάτι» έγινε δημοφιλής η «μάσκα ντροπής». Και, παρεμπιπτόντως, η ντροπή  ήρθε μετά την έξαρση του ιού.

Οι νοσηλείες μειώνονται σημαντικά. Οι θεραπείες λειτουργούν για πολλούς. Κάθε ορολογική μελέτη δείχνει ότι ο ιός έχει εξαπλωθεί πολύ περισσότερο από ό,τι πιστεύαμε αρχικά – επομένως πολύ λιγότερο θανατηφόρος.

Από τα τελευταία στοιχεία, η COVID-19 έχει περίπου 0,055% θνησιμότητα συγκριτικά με τον πληθυσμό των ΗΠΑ, με μια αναμενόμενη μικρή αύξηση μέχρι το τέλος του έτους. Υπολογίζεται ότι 0,05% του πληθυσμού των ΗΠΑ πέθανε από τη γρίπη του Χονγκ Κονγκ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, περίπου το ίδιο με ένα προηγούμενο μεγάλο κρούσμα γρίπης στη δεκαετία του 1950. Η μέση ηλικία θανάτου για την COVID-19 είναι πάνω από 80 χρονών. Το προσδόκιμο ζωής στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι 78. Ενενήντα τέσσερα τοις εκατό των θανάτων ήταν άτομα με «σημαντικά» θέματα υγείας, κυρίως άτομα άνω των 60 ετών. Λιγότεροι από 10.000 θάνατοι καταγράφηκαν ως COVID-19 χωρίς πρόσθετα προβλήματα υγείας.

Εάν είστε κάτω των 50 ετών, είναι πιο πιθανό να πεθάνετε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα καθώς πηγαίνετε στην εργασία σας παρά από COVID-19. Εάν είστε κάτω των 18 ετών, είναι πιο πιθανό να πεθάνετε από πνιγμό την ώρα που τρώτε χοτ ντογκ ή αυτοκτονία παρά από  COVID-19. Αλλά τα σχολεία μας είναι κλειστά; Οι πιο ευάλωτες οικογένειές – τα φτωχότερα παιδιά – είναι απομονωμένες στο σπίτι, με περιορισμένο (και αν υπάρχει) ίντερνετ, χωρίς υποστήριξη ή με γονείς που χάνουν τη δουλειά τους. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του CDC, η οικιακή κακοποίηση ολοένα και αυξάνεται και ο αριθμός των αυτοκτονιών ανεβαίνει, ειδικά στους νέους μας. Ένας στους τέσσερις 18 έως 24 ετών που ερωτήθηκαν αναλογίζονταν την απόλυτη απόδραση από τον φόβο και τον πόνο. Πώς μπορούν οι τοπικοί ηγέτες να επιτρέψουν στις καραντίνες να συνεχίσουν σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία;

Ο πανικός είναι ανεξέλεγκτος. Το μίσος εκρήγνυται στους δρόμους μας, ειδικά σε πολιτείες και πόλεις που διέπονται από προοδευτικούς πολιτικούς που χρησιμοποιούν αυτήν την κρίση για να διατηρήσουν την εξουσία. Οι περισσότερες συντηρητικές πολιτείες  είναι ανοιχτές και ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές στην προστασία των ευάλωτων.

Γιατί λοιπόν είμαστε ακόμα έγκλειστοι; Απλό. Όλα είναι πολιτική. Μερικοί κυβερνήτες διατηρούν τους υγιείς υπό τυραννία και αφήνουν το μίσος να ανθίσει στους δρόμους.

Η ουσία: Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι πολιτικοί οπορτουνιστές και οι μη εκλεγμένοι αξιωματούχοι υγείας δημιουργούν μια απίστευτη οικονομική βλάβη και έναν απαράδεκτο τρόπο ζωής στην Αμερική για το αμφισβητήσιμο επιχείρημα των περισσότερων θετικών κρουσμάτων – αυτό πρέπει να σταματήσει. Πολιτικοί και διαχειριστές πρέπει να λογοδοτήσουν. Δεν θα τελειώσει έως ότου αρκετοί άνθρωποι ξεσηκωθούν και πουν σε αυτούς που χρησιμοποιούν αυτήν την κρίση ως πολιτικό όπλο, αρκετά!

Για όσους διατρέχουν κίνδυνο, είναι συνετό να αναλάβετε την προσωπική ευθύνη όπως θα κάνατε με οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Μην περιμένετε ένα εμβόλιο – πιθανότατα δεν θα λειτουργήσει – κανένα εμβόλιο δεν έχει εξαλείψει ποτέ έναν κορωνοϊό, μεταλλάσσονται. Αλλά ο εγκλεισμός των υγιών ανθρώπων δεν έχει λογική. Η ζωή είναι γεμάτη κινδύνους, δεν υπάρχουν εγγυήσεις – πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας. Όλο αυτό το επεισόδιο είναι γεμάτο από άγνοια, εξαπάτηση και προπαγάνδα και διαιρεί την Αμερική. Θάρρος ένταντι του φόβου. Ελπίδα έναντι του μίσους. Εκλέξτε ηγέτες που υποστηρίζουν την ελευθερία έναντι της καταπίεσης.

Ο υπολοχαγός Τζέιμς ΜακΚίννεϊ είναι συνταξιούχος αξιωματικός του Στρατού των ΗΠΑ με περισσότερα από 30 χρόνια υπηρεσίας σε στρατηγικές, τακτικές και ειδικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο. Υπηρέτησε ως ανώτερος αξιωματούχος της άμυνας και αμυντικός προστάτης, αναπληρωτής αρχηγός καταπολέμησης της τρομοκρατίας για την αμερικανική διοίκηση του Ειρηνικού, αξιωματικός βοήθειας ασφαλείας για τις πρεσβείες των ΗΠΑ στην Αλβανία και τη Δημοκρατία της Γεωργίας, και πολιτικο-στρατιωτικός σύμβουλος του διοικητή του στρατού των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Τώρα είναι σύμβουλος και υπηρετεί στο διοικητικό συμβούλιο της Saturna Capital.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις των The Epoch Times.

Σε τι διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.

[give_form id=”3924″]

Γράφει ο Roger L. Simon

Σχολιασμός

Πάντα πίστευα ότι θα πήγαινα στην Νέα Υόρκη όταν πάρω σύνταξη. Μεγάλωσα εκεί.

Στη δεκαετία του 1950, ήταν ένα υπέροχο μέρος. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε τώρα ότι οι φίλοι μου και εγώ, οκτώ ετών περίπου, θα παίρναμε την γραμμή Jerome-Woodlawn προς το Μπρονξ μόνοι μας και θα καθόμασταν στις ακριανές, φθηνές θέσεις για να παρακολουθήσουμε τους αγαπημένους μας Yankees, συζητώντας ποιος ήταν καλύτερος, Μάικυ Μαντλ ή Γουίλυ Μέις, έως ότου θα είχαμε ήδη αργήσει για το βραδινό στο σπίτι.

Σήμερα, κανένας γονέας μεσαίας τάξης, ή οποιοσδήποτε γονέας με το κεφάλι βιδωμένο ακόμη και ελαφρώς καλά, δεν θα σκεφτόταν καν κάτι τέτοιο για ένα μικρό παιδί. Είναι πολύ επικίνδυνο, για να το θέσω ήπια.

Η πόλη βρίσκεται σε φλόγες — μεταφορικά, ηθικά και κυριολεκτικά, με έμφαση στο κυριολεκτικά— με το ποσοστό των δολοφονιών να υπερδιπλασιάζεται από πέρυσι και οι πυροβολισμοί να αυξάνονται 45 τοις εκατό. (Όχι ότι κανένας, όπως έγραψε η Νικόλ Τζελίνας στην New York Post, φαίνεται να νοιάζεται.)

Η αλήθεια είναι ότι οι Νεοϋορκέζοι δεν μπορούν κανέναν άλλον να κατηγορήσουν παρά τον εαυτό τους, για την τρομερή παρακμή της κάποτε θαυμάσιας πόλης τους που ήταν ο φθόνος του κόσμου, όχι και τόσο πολλά χρόνια πριν.

Μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν ήξεραν ότι ο δήμαρχος Μπιλ ντε Μπλάσιο θα ήταν ο χειρότερος τοπικός πολιτικός που υπήρξε από την εποχή του Νέρωνα, αλλά τον επέλεξαν και είχαν ένα τέλειο παράδειγμα από τη δεκαετία του 1990 για το τι θα σήμαινε αυτό.

Αυτές ήταν οι μέρες που ο Ντέιβιντ Ντίκινς ήταν δήμαρχος. Οι μπάτσοι ήταν παράλυτοι και η Νέα Υόρκη ήταν τόσο γεμάτη εγκληματικότητα όσο η Γκόθαμ στις ταινίες Batman. Με τον ντε Μπλάσιο, έχουμε, στα λόγια αυτού του πολύτιμου Νεοϋορκέζου Γιόγκι Μπέρα, déjà vu ακόμα μια φορά. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, είναι χειρότερο, πολύ χειρότερο, χωρίς σημάδια βελτίωσης.

Κανείς δεν τραγουδά «Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη, είναι μια υπέροχη πόλη!» πια. Σίγουρα όχι ο Φρανκ Σινάτρα ή ο Τζιν Κέλλυ. (Βλέποντας την χαρά σε αυτό το παλιό κλιπ ραγίζει η καρδιά σου για την Νέα Υόρκη και το Χόλιγουντ ταυτόχρονα — διπλό χτύπημα. Ή τι θα λέγατε για αυτό, με τον Τζίμυ Κάγκνυ να αποχαιρετά το Μπρόντγουεϊ; Ή για την Πασχαλινή Παρέλαση του Ίρβινγκ Μπερλίν, με την Πέμπτη Λεωφόρο πλήρως οχυρωμένη λόγω της βίας;)

Οι περισσότεροι Νεοϋορκέζοι με τους οποίους μιλάω στο τηλέφωνο (είναι δύσκολο για εμένα να πάω εκεί. Ως κάτοικος του Τενεσί, θα πρέπει να απομονωθώ για δύο εβδομάδες) θέλουν να φύγουν. Αναρωτιούνται αν θα μπορούσαν να πουλήσουν τα διαμερίσματά τους — κάποτε ένα περιουσιακό στοιχείο χρυσωρυχείο.

Άλλοι έχουν ήδη αποχωρήσει, ζουν σε παραθεριστικές κατοικίες στο Κονέκτικατ ή στο Λονγκ Άιλαντ χωρίς να σχεδιάζουν μια άμεση επιστροφή.

Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει όταν βλέπουμε τις καταστάσεις τρέλας που θυμίζουν Ιερώνυμο Μπος έξω από το Δημαρχείο (για πόσες μέρες τώρα;) με διαμαρτυρόμενους που απαιτούν ακόμη περισσότερη σάρκα, και δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ, από τους ίδιους ανθρώπους — την αστυνομία — που έδωσαν την ζωή τους για αυτούς την 11η Σεπτεμβρίου;

Το πλέον διάσημο βίντεο της νεαρής λευκής γυναίκας, ντεζαμπιγέ, που γυροφέρνει και ουρλιάζει σε έναν αστυνομικό που υποθέτει ότι δεν πήγε ποτέ σε πανεπιστήμιο και τον αποκαλεί «μαύρο Ιούδα», πιθανότατα θα περάσει στην ιστορία ως το ιστορικό κατώτατο σημείο αναγνώρισης της εποχής μας.

Και τώρα ο πρώην δήμαρχός τους θέλει να γράψει τις λέξεις «Black Lives Matter» στον Trump Tower. Τώρα θα δει!

Φυσικά, δεν πρόκειται ο ντε Μπι να σκεφτεί ότι μπορεί ο ίδιος να είναι ο λαϊκιστής, όχι ο Τραμπ. Αυτού του είδους οι σκέψεις είναι πέραν του βεληνεκούς των Δημοκρατικών πολιτικών και των οπαδών τους σε αυτήν την εποχή της μέγιστης προβολής. (Η «τοιχογραφία» του Black Lives Matter έχει αναβληθεί προσωρινά.)

Η Νέα Υόρκη ήταν κάποτε ένας τόπος υψηλής γνώσης (και αυτογνωσίας) όπου τέθηκαν τάσεις και καλλιεργήθηκαν ιδέες. Τώρα, η χωρίς σκέψη διαμαρτυρία του πιο μηχανικού και εγκεφαλικά νεκρού είδους κυριαρχεί, με αγάλματα να βεβηλώνονται και με αθώους ανθρώπους να δέχονται κατάρες και επιθέσεις στους δρόμους.

 

Η πόλη οδηγεί ακόμα το έθνος, αλλά το οδηγεί προς το κακό.

Όλοι αυτοί οι δυσαρεστημένοι Νεοϋορκέζοι με τους οποίους μιλάω… ακούγεται σαν προβλήματα των πλουσίων. Αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Αυτοί ήταν καλοί άνθρωποι που ήθελαν το καλύτερο για όλους. Τώρα δεν θέλουν να είναι στην πόλη, που πολλοί από εμάς πιστεύαμε, σωστά ή λανθασμένα, ότι ήταν το κέντρο του σύμπαντος.

Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ θέλω και πολύ να πάω εκεί αυτές τις μέρες, τουλάχιστον έως ότου τα πράγματα βελτιωθούν. Ως άλλος Τζίμυ Κάγκνυ στο κλιπ που παρέπεμψα παραπάνω: «Δώστε τους χαιρετισμούς μου στο Broadway!» αλλά σε αντίθεση με τον Τζίμυ, στα λόγια της ιδιοφυΐας του κωμικού μιούζικαλ Τζορτζ Μ. Κόαν, δεν είμαι σίγουρος ότι «θα είμαι εκεί πολύ σύντομα».

Ο Roger L. Simon είναι βραβευμένος συγγραφέας, σεναριογράφος και συνιδρυτής της PJ Media. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι «Ξέρω Καλύτερα: Πώς ο ηθικός ναρκισσισμός καταστρέφει την χώρα μας, εάν δεν το έχει ήδη κάνει» και το «GOAT» (μυθιστόρημα).

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

Αν εκτιμάτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία μας, βοηθήστε μας να συνεχίσουμε. Στηρίξτε την αλήθεια και την παράδοση.

[give_form id=”3924″]