Μήνας: Μάρτιος 2023

Ένα απομονωμένο καταφύγιο σκαμμένο και χτισμένο στον γυμνό βράχο μιας βουνοκορφής των ιταλικών Δολομιτικών Άλπεων, στο βουνό Κριστάλλο, είναι ένα εντυπωσιακό θέαμα. Ο μοναδικός τρόπος να πάει κανείς εκεί είναι είτε να ακολουθήσει ένα επικίνδυνο μονοπάτι είτε με ελικόπτερο. Ενώ την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου προσέφερε προστασία στους στρατιώτες, το καταφύγιο Μπούφφα ντι Περρέρο ανακαινίστηκε πρόσφατα, κάνοντας την εμφάνισή του στον χάρτη των προορισμών.

Η ονομασία του οφείλεται στον Συνταγματάρχη Κάρλο Μπούφφα ντι Περρέρο, διοικητή του τάγματος Καντόρε. Κατά τη διάρκεια του πολέμου χρησίμευε ως αποθήκη στρατιωτικού εξοπλισμού και ως καταφύγιο από τα στοιχεία της φύσης για τις ταξιαρχίες των Ιταλών Αλπινιστών που μάχονταν κατά των αυστριακών στρατευμάτων.

Η θέση και η κατασκευή του του παρέχουν ιδανική κάλυψη καθώς, ενσωματωμένο όπως είναι απόλυτα στη βουνοπλαγιά, σε υψόμετρο 2.760 μέτρων, είναι ορατό μόνο από μπροστά.

 

 

 

Η κατασκευή του περιλαμβάνει πέτρινους τοίχους, κεκλιμένη σκεπή, δύο πόρτες, τέσσερα παράθυρα με σκούρα και μερικά απότομα σκαλοπάτια σκαμμένα στον βράχο, που οδηγούν κάτω στην κοιλάδα.

Το καλοκαίρι του 2022, το 6^ο Σύνταγμα Αλπινιστών ανέβηκε στο βουνό Κριστάλλο για να επισκεφθεί το καταφύγιο και να το επισκευάσει, αφού η σκεπή του είχε καταρρεύσει κατόπιν δυνατής χιονόπτωσης 18 μήνες νωρίτερα, σύμφωνα με ανακοίνωση της διαδικτυακής εφημερίδας Il Dolomiti.

Για να φτάσουν στο καταφύγιο, πέρασαν από το «Σιδερένιο Μονοπάτι» (Via Ferrata Ivano Dibona), χρησιμοποιώντας σκοινένιες σκάλες, σκαλοπάτια και συρματόσκοινα, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή με τους Αλπινιστές του 20^ου αιώνα.

Η διαδρομή φημίζεται για την κρεμαστή γέφυρα που περιλαμβάνει, μήκους 30 μέτρων. Το πέρασμα της γέφυρας προκαλεί «μοναδικά συναισθήματα», σύμφωνα με την Cortina Dοlomiti. Το μονοπάτι και η γέφυρα φέρουν ακόμα ίχνη των μαχών.

Το ανακαινισμένο καταφύγιο εγκαινιάστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2022, ημερομηνία που αναγράφεται σε αναμνηστική πλακέτα.

 

 

Ο Ματέο Περόνι, ορειβάτης και YouTuber, έκανε μια κυκλική διαδρομή περίπου 20 χλμ. μέχρι το καταφύγιο, μαζί με δύο φίλους και ένα GoPro και μοιράστηκε στο YouTube κάποια από τα πλάνα που τράβηξε.

Περνώντας από απόκρημνα χιονισμένα μονοπάτια και γραφικές κορυφές, οι τρεις φίλοι κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους. Πέρασαν μια νύχτα στο καταφύγιο, απολαμβάνοντας τη φιλόξενη ζέστη της ξυλόσομπας και τον ύπνο τους στις ξύλινες κουκέτες. Επέστρεψαν στην αφετηρίας τους 13 ώρες αργότερα.

Το Μπούφφα ντι Περρέρο είναι ένα πραγματικά μοναδικό καταφύγιο. Ίσως είναι ένας καλός προορισμός για τους περιπετειώδεις τύπους, αλλά όχι και τόσο κατάλληλος για τους άπειρους και τους λιγόψυχους.

 

 

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Κάθε μικρή ή μεγάλη βόλτα στον «Δρόμο του Νερού», στο περιβαλλοντικό μονοπάτι βορειοανατολικά της πόλης της Καβάλας, θυμίζει στον ανήσυχο περιπατητή την ιστορία ενός πολύτιμου αγαθού. Το νερό, στα τέλη του 15ου αιώνα έπρεπε να διανύσει μια τεράστια απόσταση, με αφετηρία τα βουνά και χάρη στην κλίση του εδάφους και τα πέτρινα υδατογεφύρια της εποχής να φτάσει μέχρι την άνυδρη χερσόνησο της Παναγίας, τη σημερινή παλιά πόλη της Καβάλας. Ένα από τα πιο εμβληματικά μνημεία της Καβάλας, οι Καμάρες, ήταν η κατάληξη αυτού του υδάτινου μονοπατιού, όπου μέσω ενός κτιστού αγωγού μεταφερόταν το νερό από το βουνό στην πόλη.

Συνολικού μήκους 10,5 χλμ, το ξεχωριστό αυτό μονοπάτι, εύκολο και βατό, ξεκινά από το χωριό της Παλαιάς Καβάλας, διέρχεται μέσα από ένα τυπικό μεσογειακό τοπίο, παρέχει θέα στα τενάγη των Φιλίππων, στο Θρακικό πέλαγος και τη Θάσο. Στο μέσο περίπου αυτής της διαδρομής, ο επισκέπτης συναντά τη «Μάνα του Νερού», την κύρια πηγή που υδροδότησε επί αιώνες την πόλη της Καβάλας. Από εκεί και έως την απόληξή του στις παρυφές της Καβάλας, η διαδρομή κινείται πάνω στον κτιστό αγωγό του μεσαιωνικού υδραγωγείου. Περνά τις πετρόχτιστες υδατογέφυρες που χρησιμοποιήθηκαν για τη διέλευσή του πάνω από τις ρεματιές. Συναντά ερείπια από τις κρήνες και τις ποτίστρες που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες πεζών και ζώων. Διασταυρώνεται με δεξαμενές που αναλάμβαναν τον καθαρισμό του νερού.

Το ιδιαίτερο αυτό μονοπάτι ανασυνθέτει μια διαδρομή αιώνων, γνωστή από την περίοδο της Τουρκοκρατίας ως «δρόμος του νερού», μια ονομασία που έχει διατηρηθεί αναλλοίωτη μέχρι τις μέρες μας. Αυτό οφείλεται και στη διαχρονική προσπάθεια του δήμου να αναδείξει αυτή την ξεχωριστή ιστορική διαδρομή, καθώς επιτρέπει στους δημότες να επανασυνδεθούν με την πρόσφατη τοπική ιστορία τους, δεδομένου ότι το μονοπάτι αποτελούσε πριν από τον πόλεμο τον πλέον δημοφιλή τρόπο πρόσβασης στην πόλη για τους κατοίκους των ορεινών κοινοτήτων του δήμου Καβάλας.

Η οριστική επίλυση του προβλήματος της υδροδότησης

Στο μυαλό όλων των Καβαλιωτών, η υδροδότηση της πόλης είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τον αείμνηστο δήμαρχο Ευάγγελο Ευαγγελίου. Που αν και διορίστηκε δήμαρχος την περίοδο της δικτατορίας, εντούτοις άνοιξε τον δρόμο για το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο έργο υποδομής στη νεότερη ιστορία της πόλης, αυτό της μεταφοράς νερού από τις πηγές της Βοϊράνης στο Καλαμπάκι Δράμας μέχρι την Καβάλα.

Μέχρι και σήμερα, η υδροδότηση της πόλης γίνεται χάρη στη μέριμνα αυτού του ανθρώπου, που για λογαριασμό του δήμου αγόρασε μια υδροφόρα πηγή, δίνοντας οριστικό τέλος στο μείζον πρόβλημα της υδροδότησης της πόλης. Τα έργα που θα εκτελούνταν στην πόλη στις αρχές της δεκαετίας του 1970 θα την έσκαβαν απ’ άκρη σ’ άκρα. Ήταν έργα εντυπωσιακά και μοναδικά για την εποχή τους που όμως θ’ άλλαζαν ριζικά την εικόνα της για τα επόμενα πενήντα χρόνια.

Καμάρες: Ένα εντυπωσιακό έργο υδροδότησης

Μπορεί το 1969 η μεταφορά του νερού ήταν μια δύσκολη υπόθεση, το 1525 όμως ήταν σχεδόν αδύνατη! Κι αν πριν από σαράντα χρόνια έπρεπε απλώς να σκαφτεί η πόλη για να περάσουν οι σωλήνες, στα τέλη του 15ου αιώνα έπρεπε να κτιστεί ένα εντυπωσιακό υδραγωγείο για να μεταφέρει το νερό, μεταμορφώνοντας κυριολεκτικά την άνυδρη χερσόνησο της Παναγίας από ένα μικρό και ασήμαντο οικισμό σε μια μεγάλη αναπτυσσόμενη πόλη.

Το πιο αναγνωρίσιμο μνημείο της Καβάλας, οι Καμάρες, έχει μήκος 270 μέτρα και μέγιστο ύψος 25 μέτρα. Είναι κτισμένο από ντόπιο γρανίτη και πλίνθους. Πατά πάνω σε 18 ογκώδη μεσόβαθρα και φέρει διπλή και σε ορισμένα σημεία τριπλή σειρά επάλληλων τόξων. Κατασκευάστηκε για να γεφυρώσει το χαμηλό μέρος που χωρίζει τη χερσόνησο της Παναγίας από τα απέναντι υψώματα. Έτσι, το νερό έφτανε στις δημόσιες κρήνες, τις δεξαμενές, τα λουτρά και τα ιδρύματα της παλιάς πόλης.

Ο ιστορικός και συγγραφέας Κυριάκος Λυκουρίνος σημειώνει με έμφαση: «Το έργο ήταν μεγάλο, δυσανάλογο με το μέγεθος του τότε ασήμαντου οικισμού. Παρόμοιο υδραγωγείο της οθωμανικής περιόδου, τέτοιας κλίμακας και τόσο ισχυρής κατασκευής, δεν εντοπίζεται αλλού. Πιθανολογείται λοιπόν ότι στον ίδιο χώρο υπήρχε υδραγωγείο παλαιότερης περιόδου, πάνω στα απομεινάρια του οποίου κτίστηκαν οι Καμάρες».

Οι δημόσιες κρήνες

Στα χρόνια εγκατάστασης των προσφύγων, η Καβάλα αντιμετώπισε τεράστιο πρόβλημα υδροδότησης. Ο πληθυσμός της αυξήθηκε υπερβολικά από 25.000 σε 50.000 και εσωτερικό δίκτυο ύδρευσης δεν υπήρχε. Το νερό έφτανε στην παλιά πόλη μέρα παρά μέρα και μόνο για λίγες ώρες και οι κοινόχρηστες βρύσες γίνονταν θέατρο ομηρικών καυγάδων για το σπάνιο αγαθό. Στο διάστημα, λοιπόν, 1914-1928, η πόλη δοκιμαζόταν με τραγικό τρόπο από την έλλειψη νερού, γεγονός που οδήγησε σε συστηματικές προσπάθειες για αντιμετώπιση του προβλήματος. Το παλιό αυτό υδραγωγείο ύδρευε την πόλη της Καβάλας μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Διατηρήθηκε σε καλή κατάσταση για τέσσερις αιώνες, χάρη στη συνεχή και συστηματική συντήρησή του και τις κατά καιρούς επισκευές.

Στις μέρες μας, «Ο Δρόμος του Νερού» αποτελεί ένα από ομορφότερα περιβαλλοντικά και ιστορικά μονοπάτια της ανατολικής Μακεδονίας. Πριν από λίγα χρόνια, η ανάδειξή του ανάχθηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Ανταγωνιστικότητα και Επιχειρηματικότητα της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και χρηματοδοτήθηκε με 561.150 ευρώ.

Το έργο αυτό περιελάμβανε κατασκευαστικές εργασίες διαμόρφωσης και οργάνωσης του μονοπατιού, καθαρισμούς, μικρής κλίμακας βοηθητικά έργα, οργανωμένες θέσεις θέας, υπαίθρια περίπτερα πληροφόρησης, τοποθέτηση πινακίδων σήμανσης και κατεύθυνσης, ενημέρωσης και ερμηνείας του περιβάλλοντος. Όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα έργα εξασφάλισαν την άνετη περιήγηση σε ένα από τα σπουδαιότερα μονοπάτια της περιοχής, που χαίρονται μικροί και μεγάλοι.

Σύμφωνα με μια έρευνα από ερευνητές στο Ισραήλ που δημοσιεύετηκε στο περιοδικό Cell, τα φυτά που βιώνουν άγχος από αφυδάτωση ή κόψιμο των στελεχών τους, εκπέμπουν ήχους. Οι ερευνητές ηχογράφησαν τους ήχους και η συχνότητα τους ήταν πολύ υψηλή για να τους ανιχνεύσουν τα αυτιά μας, αλλά μπορούν πιθανότατα να ακουστούν από έντομα, άλλα θηλαστικά και πιθανώς άλλα φυτά.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μικρόφωνα για να καταγράψουν υγιή και αγχωμένα φυτά καπνού και ντομάτας, πρώτα σε έναν ηχομονωμένο ακουστικό θάλαμο και στη συνέχεια σε ένα πιο θορυβώδες περιβάλλον θερμοκηπίου. Στρέσαραν τα φυτά με δύο τρόπους: με το να μην τα ποτίζουν για αρκετές ημέρες και να κόβουν τους βλαστούς τους. Αφού ηχογράφησαν τα φυτά, οι ερευνητές εκπαίδευσαν έναν αλγόριθμο μηχανικής μάθησης για να διαφοροποιήσει τα φυτά που δεν έχουν υποστεί πίεση με τα διψασμένα και τα κομμένα φυτά.

Η ομάδα διαπίστωσε ότι τα στρεσαρισμένα φυτά εκπέμπουν περισσότερους ήχους από τα φυτά που δεν έχουν στρες. Οι ήχοι των φυτών μοιάζουν με κρότους και ένα μεμονωμένο στρεσαρισμένο φυτό εκπέμπει περίπου 30-50 τέτοιους ήχους ανά ώρα σε φαινομενικά τυχαία διαστήματα, ενώ τα μη στρεσαρισμένα φυτά εκπέμπουν πολύ λιγότερους ήχους.

Τα φυτά που πιέστηκαν λόγω της έλλειψης νερού άρχισαν να εκπέμπουν θορύβους προτού αφυδατωθούν εμφανώς και η συχνότητα των ήχων κορυφώθηκε έπειτα από πέντε ημέρες χωρίς νερό πριν μειωθεί ξανά καθώς τα φυτά ξεράθηκαν. Τα είδη του ήχου που εκπέμπονταν, διέφεραν ανάλογα με την αιτία του στρες. Ο αλγόριθμος μηχανικής μάθησης ήταν σε θέση να διαφοροποιήσει με ακρίβεια την αφυδάτωση και το στρες από κόψιμο και μπορούσε επίσης να διακρίνει εάν οι ήχοι προέρχονταν από φυτό ντομάτας ή καπνού.

Παρόλο που η έρευνα επικεντρώθηκε σε αυτά τα δύο φυτά, λόγω της ευκολίας ανάπτυξης και τυποποίησής τους στο εργαστήριο, η ερευνητική ομάδα κατέγραψε επίσης μια ποικιλία άλλων ειδών. «Διαπιστώσαμε ότι πολλά φυτά, για παράδειγμα το καλαμπόκι, το σιτάρι, το σταφύλι και οι κάκτοι, εκπέμπουν ήχους όταν είναι αγχωμένα», αναφέρει η Λίλαχ Χαντάνι, κύρια συγγραφέας της μελέτης, εξελικτική βιολόγος και θεωρητικός στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.

Παρόλο που έχουν καταγραφεί υπερηχητικές δονήσεις από φυτά στο παρελθόν, αυτή είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται ότι αυτές μεταφέρονται με τον αέρα, γεγονός που τις κάνει πιο σχετικές με άλλους οργανισμούς στο περιβάλλον. Ο ακριβής μηχανισμός πίσω από αυτούς τους θορύβους δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά οι ερευνητές εικάζουν ότι μπορεί να οφείλεται στο σχηματισμό και το σκάσιμο φυσαλίδων αέρα στο αγγειακό σύστημα του φυτού, μια διαδικασία που ονομάζεται σπηλαίωση.

Είναι επίσης, ασαφές το αν τα φυτά παράγουν αυτούς τους ήχους για να επικοινωνήσουν με άλλους οργανισμούς ή όχι, αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν αυτοί οι ήχοι έχει μεγάλες οικολογικές και εξελικτικές επιπτώσεις. «Είναι πιθανό ότι οι άλλοι οργανισμοί θα μπορούσαν να εξελιχθούν για να ακούσουν και να ανταποκριθούν σε αυτούς τους ήχους», αναφέρει η Λίλαχ Χαντάνι και προσθέτει: «Για παράδειγμα, ένας σκόρος που σκοπεύει να γεννήσει αυγά σε ένα φυτό ή ένα ζώο που σκοπεύει να φάει ένα φυτό θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τους ήχους για να βοηθηθούν στην απόφασή τους».

Άλλα φυτά θα μπορούσαν επίσης, να ακούνε και να επωφελούνται από τους ήχους. Είναι γνωστό από προηγούμενες έρευνες ότι τα φυτά μπορούν να ανταποκριθούν σε ήχους και δονήσεις και μελέτες έχουν δείξει ότι αλλάζουν την έκφραση των γονιδίων τους ως απόκριση στους ήχους. Η Λίλαχ Χαντάνι και άλλα μέλη της ερευνητικής ομάδας είχαν εντοπίσει στο παρελθόν ότι φυτά αυξάνουν τη συγκέντρωση των σακχάρων στο νέκταρ τους, όταν «ακούνε» τους ήχους που κάνουν οι επικονιαστές.

Οι συγγραφείς της μελέτης αναφέρουν ότι οι ηχογραφήσεις των φυτών θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε γεωργικά συστήματα άρδευσης για την παρακολούθηση της κατάστασης ενυδάτωσης των καλλιεργειών και για να βοηθήσουν στην πιο αποτελεσματική κατανομή του νερού.

Μ.Κουζινοπούλου

Της  Venus Upadhayaya

Μετάφραση: Αλία Ζάε

ΒΑΡΑΝΑΣΙ, ΙΝΔΙΑ – Ο Σουπρίγιο Μαΐτρο είναι διπλωματούχος τραγουδιστής  της Ντρουπάντ, το αρχαιότερο παραδοσιακό είδος της ινδικής μουσικής. Έχει τραγουδήσει στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο και είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Η μόνη εμπειρία που του λείπει στον τομέα του είναι η σαντάνα, η άσκηση στον ιερό δρόμο που οδηγεί στις αρχαίες γιογκικές παραδόσεις της Ινδίας.

Σαντάνα σημαίνει καλλιέργεια του πνεύματος για την ολοκλήρωση του εαυτού και η Ντρουπάντ -ένα είδος μουσικής που ανάγεται σε μια από τις παλαιότερες Ινδουιστικές γραφές, τη «Σάμα Βέδα» – μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο διαλογισμού.

Για Ινδούς μουσικούς σαν τον Μαΐτρο, που θέλουν να συνεχίσουν να μαθαίνουν και να εξελίσσονται ακόμα κι όταν φαίνεται να έχουν κατακτήσει πλήρως την τέχνη τους, η επιθυμία για αυτό-εκπλήρωση και πνευματική ανύψωση έρχεται φυσικά. Αυτή η επιθυμία τον έφερε άλλωστε στα Γκατ και τις όχθες του Γάγγη, στην αρχαία πόλη Κάσι – το σημερινό Βαρανάσι.

Στο Κάσι οι άνθρωποι πήγαιναν για να βρουν τη γνώση, τη φώτιση στην ινδουιστική, τη βουδιστική ή τη ζαϊνιστική θρησκεία ή απλά για να αφήσουν αυτή τη ζωή από μια ιερή πόλη. Οι ιστορίες για διαλογιστές, μουσικούς, λογίους, ακόμα και για καλλιτέχνες και αναζητητές από τη Δύση που αναζητούσαν επίσης την αυτο-εκπλήρωση, είναι άφθονες σε αυτήν τη γεμάτη παράδοξα πόλη.

Πώς αποφασίζει κάποιος να εγκαταλείψει όσα έχει πετύχει στη ζωή και την καριέρα του, να αφήσει πίσω του τις ανέσεις και να έρθει εδώ για να βρει την πνευματικότητα της κλασικής ινδικής μουσικής; Για τον Μαΐτρο είναι λογικό, μια φυσική εξέλιξη: «Αν το μάνγκο δεν είχε φλούδα, τι θα κρατούσε τη σάρκα; Κάποιοι άνθρωποι με περιορισμένη αντίληψη νομίζουν ότι το μάνγκο είναι μόνο η φλούδα του.»

Με άλλα λόγια, αυτό που μαθαίνουμε στην επιφάνεια δεν είναι ποτέ ολόκληρη η αλήθεια, η οποία πάντα κρύβεται στο βάθος.

Στο γραφικό Άσσι-Γκατ του Κάσι, ο Μαΐτρο έχει ένα εξέχοντα σύντροφο: τον Ραβισανκάρ Σούκλα, έναν ιερέα που παίζει το πακαβάι, ένα αρχαίο βαρελόσχημο τύμπανο, το οποίο – κατά τους μύθους – παιζόταν από τον Γκανέσα, τον θεό της γνώσης στην Ινδουιστική θρησκεία.

Οι πρώτοι που ακολούθησαν την παράδοση της Ντρουπάντ, σύμφωνα με τον Σούκλα, πίστευαν ότι ήταν μια μουσική φόρμα δημιουργημένη από τους θεούς. Ο Μαΐτρο προσθέτει ότι «παλιά, παιζόταν στους ναούς. Τραγουδούσαν μόνο τις Βέδες, ιδίως τη Σάμα Βέδα. Τότε, το ζητούμενο δεν ήταν η μουσική αλλά η ψαλμωδία». Εξηγεί, επίσης, ότι, παραδοσιακά, οι ψαλμοί είχαν ορισμένα μέτρα, τονισμούς και σβάρας, νότες. «Ήταν συστηματοποιημένοι. Κοιτάξτε το Σανσκριτικό μέτρο, είναι πολύ πειθαρχημένο.»

Οι Βέδες, το παλαιότερο δείγμα κλασικής σανσκριτικής λογοτεχνίας, μεταδίδονταν προφορικά, με έναν πολύ συγκεκριμένο και κωδικοποιημένο τρόπο. Σήμερα, στους μη ειδικούς οι ψαλμοί ίσως ακούγονται σαν τραγούδι.

 

Εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο τρεις νότες, τις οποίες ακολουθούσε η Σάμα Βέδα, την οποία ακολουθούσε η πραμπάντ – σύνθεση γραμμένη για τους θεούς, βασισμένη σε ιστορίες από τη μυθολογία.

Ο Μαΐτρο και ο Σούκλα κάθονται σε ένα μικρό δωμάτιο. Μόλις ο πρώτος αρχίζει να παίζει τον ηλεκτρικό ταμπουρά (ένα κουτί που προσομοιάζει στο παραδοσιακό ινδικό έγχορδο όργανο, το οποίο χρησιμοποιείται σε όλα τα είδη της παραδοσιακής ινδικής μουσικής), ο Σούκλα αρχίζει να  ζυμώνει  αλεύρι.

«Τοποθετούμε το ζυμάρι στο κέντρο της μικρότερης, δεξιάς πλευράς του πακαβάι, για να κάνουμε τον ήχο πιο μπάσο», εξηγεί ο Σούκλα. «Χρειάζεται μεγάλη εμπειρία –μια ολόκληρη ζωή- για να μάθει κανείς να φτιάχνει το ζυμάρι σωστά», προσθέτει ο Μαΐτρο.

Η Ινδία έχει μυστικές μουσικές παραδόσεις. Παραδείγματος χάριν, υπάρχουν ακόμα ναοί, στους οποίους η μουσική έχει ενσωματωθεί μέσα σε σμιλευμένους πέτρινους κίονες, οι οποίοι παίζουν μουσική όταν κολλιούνται. Αυτή η μουσικο-αρχιτεκτονική τεχνική δεν ασκείται πλέον.

Το πιο γνωστό μουσικό μνημείο είναι ο Ναός Σρι Βίταλα στο Χάμπι, από τον 15ο αιώνα.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα  η σχέση μεταξύ μουσικής και ύλης, όπως μας δείχνει και το κόλπο με το ζυμάρι ή οι μουσικοί κίονες, επισημαίνει ο Σούκλα.

Η φωνή του Μαΐτρο ενώνεται με τον ύμνο του ταμπουρά και τον βαθύ ήχο του πακαβάι και αρχίζει να ψέλνει τη ράγκα Γιαμάν, μια εσπερινή κλασική μελωδία που είναι από τις πρώτες που διδάσκονται οι νέοι μαθητές της Ντρουπάντ.

Η ράγκα, λέει ο Μαΐτρο, είναι «περίπου σαν την κλασική μελωδία», αλλά είναι και κάτι περισσότερο. «Σε μένα είναι μια οργανωμένη διαίσθηση, την οποία μου είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσω. Είναι ένα θεμελιώδες στοιχείο της ινδικής μουσικής. Όπως ένας γραμματικός κανόνας, που μας βοηθά να καταλάβουμε τη μουσική διαισθητικά.

»Υπάρχουν άπειρες ράγκες στην Ντρουπάντ. Έχουν κατηγοριοποιηθεί σε διαφορετικούς αριθμούς σε διαφορετικά παραδοσιακά κείμενα. Οι μουσικοί  όμως συνεχίζουν να συνθέτουν καινούριες ράγκες.»

Μουσική παράδοση

Στην Ινδία, ιδιαίτερα στο Κάσι, υπάρχει ένα μωσαϊκό ήχων που συνοδεύουν κάθε πτυχή της καθημερινότητας: δίπλα στα κορναρίσματα, ακούγεται ένας πωλητής φλάουτων που παίζει όμορφες μελωδίες, ενώ κάθε βράδυ προστίθενται οι ήχοι των ψαλμών, των κυμβάλων, των κουδουνιών κλπ. από την εσπερινή προσευχή.

Ο Μαΐτρο παρατηρεί ότι στη συγκεκριμένη πόλη η μουσική συνείδηση είναι τονισμένη, ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς που δεν έχουν λάβει κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση.

«Αυτός ο φλαουτίστας, που βλέπετε κοντά στο τεϊοποτείο, παίζει ράγκες. Τον ρώτησα πού έμαθε και μου απάντησε ότι έμαθε ακούγοντας στην πόλη. Δεν είναι συνηθισμένο να μαθαίνεις ράγκες απλά ακούγοντας κλασική ινδική μουσική. Αλλά σε αυτή την πόλη, η κλασική ινδική μουσική υπάρχει παντού, είναι μέρος της πόλης και της καθημερινής ζωής. Άνθρωποι όπως ο φλαουτίστας δεν γνωρίζουν καν πόσο υψηλό επίπεδο μουσικής συνείδησης έχουν», εξηγεί και συμπληρώνει:

«Δεν έχουν εγωισμό και περηφάνεια. Εδώ, ακόμα κι ένας βαρκάρης ξέρει τάαν (συγκεκριμένη φωνητική τεχνική που χρησιμοποιείται στις ράγκες).»

«Η Ντρουπάντ έχει παράδοση, χωρίς παράδοση τίποτα δεν γίνεται. Η μουσική είναι σαντάνα. Στη σαντάνα όσο περισσότερο καλλιεργείσαι τόσο περισσότερο το ξέρεις. Το άτομο που κάνει σαντάνα θα είναι πιο ήσυχο και θα περιβάλλεται από φως», λέει ο Σούκλα. Το Κάσι είναι μια πνευματική πόλη και καθώς το κοινό έρχεται με πίστη, αντιλαμβάνεται τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο.

Για τον Σούκλα, οι μουσικές παραδόσεις είναι όπως το σχολείο. Αν πας σε όλες τις τάξεις, αυξάνονται οι γνώσεις και η αντίληψή σου.

«Όμως, στην κλασική ινδική μουσική δεν έχουν σημασία τα πτυχία, αλλά η παράδοση. Όσο πιο αφοσιωμένος είσαι τόσο πιο ξεκάθαρος. Έτσι γίνεται και στις υπόλοιπες κλασικές παραδοσιακές μεθόδους μάθησης, όπως η νταγιάνα (διαλογισμός) και η σανυάσα (απάρνηση). Όσο πιο αφοσιωμένος είσαι τόσο πιο πολλά κερδίζεις.»

 

Μια περήφανη μαμά από το Κολοράντο έχει γίνει viral επειδή μοιράστηκε αποσπάσματα από το φουσκωτό αγοράκι της που σε ηλικία ενός έτους είχε το μισό της μέγεθος. Πλέον είναι ένα μικρό παιδί, και εξακολουθεί να κατακτά το διαδίκτυο με την ολοένα αυξανόμενη γλυκύτητά του.

Η 29χρονη μαμά Ναμπίλ Κάρτερ, 29 έχει δύο παιδιά με τον 32χρονο σύζυγό της, Τάιλερ Κάρτερ: την κόρη Άρια, 5 ετών, και τον γιο Άτλας, 2 ετών. Η Ναμπίλ έμεινε έγκυος στον Άτλας στην αρχή της πανδημίας COVID-19 και ισχυρίζεται ότι ήταν μια «εύκολη εγκυμοσύνη», παρά την έντονη ναυτία, τις καούρες και την εξάντληση προς το τέλος.

Ο Άτλας γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 2021 με βάρος 8 κιλά.

 

«Ήταν μεγαλύτερος από το πρώτο μου παιδί κατά τη γέννησή του κατά 2 κιλά, οπότε από την αρχή ήξερα ότι θα ήταν μεγαλύτερος», δήλωσε η Ναμπίλ στους Epoch Times. «Στο πρώτο βίντεο που δημοσίευσα μαζί του, ήταν 8 μηνών. Εγώ είμαι 1,80 μ.».

Η μαμά, η οποία θήλασε αποκλειστικά τον Άτλας για τον πρώτο χρόνο του, δεν έβαλε ποτέ το αγοράκι της σε κάποια ειδική δίαιτα και επιμένει ότι η απότομη ανάπτυξή του δεν μπήκε ποτέ εμπόδιο σε τίποτα. Ο Άτλας έχει κερδίσει ένα παρατσούκλι από τη μαμά του: «το γλυκό μου παχάκι».

«Ήταν παχουλός, αλλά όχι με ανθυγιεινό τρόπο», δήλωσε η Ναμπίλ. «Τον πήγαμε στις κανονικές παιδιατρικές επισκέψεις του και ο γιατρός του δεν ανησύχησε ποτέ, απλώς ήταν ερωτευμένος με τα ψωμάκια του και με το πόσο υγιής και μεγάλος ήταν.

«Ο Άτλας ήταν πάντοτε δημοφιλής στο κοινό», είπε. «Όπου κι αν πάω, κάποιος σχολιάζει γι’ αυτόν. Όταν ήταν μικρότερος με σταματούσαν άνθρωποι για να με ρωτήσουν αν μπορούν να σφίξουν τα χεράκια του!»

 

 

Στην πορεία, η περήφανη μαμά δεν γλίτωσε από τα σχόλια των ανθρώπων που ανησυχούσαν για το εντυπωσιακό μέγεθος του γιου της.

«Μισούσα να με αποκαλούν “κακή μαμά” επειδή έβλεπαν ότι το μωρό μου είχε ψωμάκια. Όλα αυτά είναι ένα σωρό ανοησίες», δήλωσε η ίδια. «Τα μωρά έχουν όλα τα σχήματα και τα μεγέθη και ο γιος μου είναι η απόδειξη ότι, παρόλο που μπορεί να είναι μεγαλόσωμα τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, μόλις αρχίσουν να περπατούν, τα χάνουν. Αυτό δεν σημαίνει πάντα ότι κάτι δεν πάει καλά».

Ο Άτλας είναι σήμερα ένα «δραστήριο, χαρούμενο» υγιές νήπιο που ζυγίζει 33 κιλά. Αυτό που αγαπάει περισσότερο είναι να παίζει κυνηγητό και κρυφτούλι, ειδικά με τη μεγάλη του αδελφή, την πιο αγαπημένη του συμπαίκτρια.

«Είναι αχώριστοι», δήλωσε η Ναμπίλ. «Η Άρια προσέχει πάντα τον Άτλας και είναι μια καταπληκτική μεγάλη αδελφή».

 

 

Μια ομάδα, με επικεφαλής το βρετανικό Πανεπιστήμιο Ντέρχαμ, ανακάλυψε μια από τις μεγαλύτερες μαύρες τρύπες, με μάζα πάνω από 30 δισεκατομμύρια φορές τη μάζα του Ήλιου, αξιοποιώντας το φαινόμενο που ονομάζεται «βαρυτικός φακός».

Η ομάδα χρησιμοποίησε τον βαρυτικό φακό, όπου το βαρυτικό πεδίο ενός γαλαξία στο προσκήνιο κάμπτει το φως από ένα πιο μακρινό αντικείμενο και το μεγεθύνει. Επίσης, χρησιμοποίησε προσομοιώσεις με τη βοήθεια υπερυπολογιστή που βρίσκεται στο συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο και εικόνες εξαιρετικά υψηλής ανάλυσης από το τηλεσκόπιο Hubble της NASA για να εξετάσει προσεκτικά πώς κάμπτεται το φως από μια μαύρη τρύπα μέσα σε ένα γαλαξία εκατοντάδες εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. Οι αστρονόμοι εντόπισαν μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα, την πρώτη που βρέθηκε χρησιμοποιώντας αυτή την τεχνική, σύμφωνα με την οποία η ομάδα προσομοιώνει το φως που ταξιδεύει στο Σύμπαν εκατοντάδες χιλιάδες φορές.

«Αυτή η μαύρη τρύπα, που είναι περίπου 30 δισεκατομμύρια φορές η μάζα του Ήλιου μας, είναι μία από τις μεγαλύτερες που έχουν εντοπιστεί ποτέ και στο ανώτατο όριο του πόσο μεγάλες πιστεύουμε ότι μπορούν να γίνουν θεωρητικά οι μαύρες τρύπες. Επομένως είναι μια εξαιρετικά συναρπαστική ανακάλυψη», δηλώνει ο επικεφαλής συγγραφέας, Τζέιμς Ναϊτινγκέιλ, από το Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Ντέρχαμ.

Ο ίδιος προσθέτει ότι ο βαρυτικός φακός «καθιστά δυνατή τη μελέτη των ανενεργών μαύρων τρυπών, κάτι που τώρα δεν είναι δυνατόν σε μακρινούς γαλαξίες. Αυτή η προσέγγιση θα μπορούσε να μας επιτρέψει να εντοπίσουμε πολλές περισσότερες μαύρες τρύπες πέρα από το τοπικό μας σύμπαν και να αποκαλύψουμε πώς εξελίχθηκαν πιο πίσω στον κοσμικό χρόνο».

Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύονται σήμερα στο περιοδικό «Monthly Notices» της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας.

Μ. Κουζινοπούλου