Μήνας: Μάρτιος 2023

Στον νομό Αργολίδας περιοδεύει σήμερα Παρασκευή, ο Αλέξης Τσίπρας και στη συνέχεια θα πραγματοποιήσει ομιλία στην Καλαμάτα.

Ειδικότερα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ στις 11:00 θα περιοδεύσει στην αγορά του ‘Αργους και εν συνεχεία, στις 12:00 θα επισκεφθεί το εργοστάσιο κατασκευής Ηλιακών θερμοσιφώνων «Δήμας ΑΕΒΕ» (2χλμ Εθνικής οδού ‘Αργους-Ναυπλίου).

Στις 19:00 ο κ. Τσίπρας θα πραγματοποιήσει ανοιχτή ομιλία στην Καλαμάτα (Κλειστό Γυμναστήριο Παραλίας).

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Twitter @epochtimesgreece

Την Περιφερειακή Ενότητα Έβρου επισκέπτεται σήμερα Παρασκευή 31 Μαρτίου ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Ειδικότερα ο κ. Μητσοτάκης το πρωί θα επισκεφθεί την Ορεστιάδα, το Διδυμότειχο και το Σουφλί.

Το απόγευμα ο πρωθυπουργός θα παραστεί και θα μιλήσει στην εκδήλωση για την υπογραφή της σύμβασης κατασκευής – επέκτασης του φράχτη και συνοδών έργων, κατά μήκος της ελληνοτουρκικής μεθορίου στην Π.Ε. Έβρου.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Twitter @epochtimesgreece

Ένα απομονωμένο καταφύγιο σκαμμένο και χτισμένο στον γυμνό βράχο μιας βουνοκορφής των ιταλικών Δολομιτικών Άλπεων, στο βουνό Κριστάλλο, είναι ένα εντυπωσιακό θέαμα. Ο μοναδικός τρόπος να πάει κανείς εκεί είναι είτε να ακολουθήσει ένα επικίνδυνο μονοπάτι είτε με ελικόπτερο. Ενώ την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου προσέφερε προστασία στους στρατιώτες, το καταφύγιο Μπούφφα ντι Περρέρο ανακαινίστηκε πρόσφατα, κάνοντας την εμφάνισή του στον χάρτη των προορισμών.

Η ονομασία του οφείλεται στον Συνταγματάρχη Κάρλο Μπούφφα ντι Περρέρο, διοικητή του τάγματος Καντόρε. Κατά τη διάρκεια του πολέμου χρησίμευε ως αποθήκη στρατιωτικού εξοπλισμού και ως καταφύγιο από τα στοιχεία της φύσης για τις ταξιαρχίες των Ιταλών Αλπινιστών που μάχονταν κατά των αυστριακών στρατευμάτων.

Η θέση και η κατασκευή του του παρέχουν ιδανική κάλυψη καθώς, ενσωματωμένο όπως είναι απόλυτα στη βουνοπλαγιά, σε υψόμετρο 2.760 μέτρων, είναι ορατό μόνο από μπροστά.

Η κατασκευή του περιλαμβάνει πέτρινους τοίχους, κεκλιμένη σκεπή, δύο πόρτες, τέσσερα παράθυρα με σκούρα και μερικά απότομα σκαλοπάτια σκαμμένα στον βράχο, που οδηγούν κάτω στην κοιλάδα.

Το καλοκαίρι του 2022, το 6^ο Σύνταγμα Αλπινιστών ανέβηκε στο βουνό Κριστάλλο για να επισκεφθεί το καταφύγιο και να το επισκευάσει, αφού η σκεπή του είχε καταρρεύσει κατόπιν δυνατής χιονόπτωσης 18 μήνες νωρίτερα, σύμφωνα με ανακοίνωση της διαδικτυακής εφημερίδας Il Dolomiti.

Για να φτάσουν στο καταφύγιο, πέρασαν από το «Σιδερένιο Μονοπάτι» (Via Ferrata Ivano Dibona), χρησιμοποιώντας σκοινένιες σκάλες, σκαλοπάτια και συρματόσκοινα, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή με τους Αλπινιστές του 20^ου αιώνα.

Η διαδρομή φημίζεται για την κρεμαστή γέφυρα που περιλαμβάνει, μήκους 30 μέτρων. Το πέρασμα της γέφυρας προκαλεί «μοναδικά συναισθήματα», σύμφωνα με την Cortina Dοlomiti. Το μονοπάτι και η γέφυρα φέρουν ακόμα ίχνη των μαχών.

Το ανακαινισμένο καταφύγιο εγκαινιάστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2022, ημερομηνία που αναγράφεται σε αναμνηστική πλακέτα.

Ο Ματέο Περόνι, ορειβάτης και YouTuber, έκανε μια κυκλική διαδρομή περίπου 20 χλμ. μέχρι το καταφύγιο, μαζί με δύο φίλους και ένα GoPro και μοιράστηκε στο YouTube κάποια από τα πλάνα που τράβηξε.

Περνώντας από απόκρημνα χιονισμένα μονοπάτια και γραφικές κορυφές, οι τρεις φίλοι κατάφεραν να φτάσουν στον προορισμό τους. Πέρασαν μια νύχτα στο καταφύγιο, απολαμβάνοντας τη φιλόξενη ζέστη της ξυλόσομπας και τον ύπνο τους στις ξύλινες κουκέτες. Επέστρεψαν στην αφετηρίας τους 13 ώρες αργότερα.

Το Μπούφφα ντι Περρέρο είναι ένα πραγματικά μοναδικό καταφύγιο. Ίσως είναι ένας καλός προορισμός για τους περιπετειώδεις τύπους, αλλά όχι και τόσο κατάλληλος για τους άπειρους και τους λιγόψυχους.

Μετάφραση: Αλία Ζάε

Κάθε μικρή ή μεγάλη βόλτα στον «Δρόμο του Νερού», στο περιβαλλοντικό μονοπάτι βορειοανατολικά της πόλης της Καβάλας, θυμίζει στον ανήσυχο περιπατητή την ιστορία ενός πολύτιμου αγαθού. Το νερό, στα τέλη του 15ου αιώνα έπρεπε να διανύσει μια τεράστια απόσταση, με αφετηρία τα βουνά και χάρη στην κλίση του εδάφους και τα πέτρινα υδατογεφύρια της εποχής να φτάσει μέχρι την άνυδρη χερσόνησο της Παναγίας, τη σημερινή παλιά πόλη της Καβάλας. Ένα από τα πιο εμβληματικά μνημεία της Καβάλας, οι Καμάρες, ήταν η κατάληξη αυτού του υδάτινου μονοπατιού, όπου μέσω ενός κτιστού αγωγού μεταφερόταν το νερό από το βουνό στην πόλη.

Συνολικού μήκους 10,5 χλμ, το ξεχωριστό αυτό μονοπάτι, εύκολο και βατό, ξεκινά από το χωριό της Παλαιάς Καβάλας, διέρχεται μέσα από ένα τυπικό μεσογειακό τοπίο, παρέχει θέα στα τενάγη των Φιλίππων, στο Θρακικό πέλαγος και τη Θάσο. Στο μέσο περίπου αυτής της διαδρομής, ο επισκέπτης συναντά τη «Μάνα του Νερού», την κύρια πηγή που υδροδότησε επί αιώνες την πόλη της Καβάλας. Από εκεί και έως την απόληξή του στις παρυφές της Καβάλας, η διαδρομή κινείται πάνω στον κτιστό αγωγό του μεσαιωνικού υδραγωγείου. Περνά τις πετρόχτιστες υδατογέφυρες που χρησιμοποιήθηκαν για τη διέλευσή του πάνω από τις ρεματιές. Συναντά ερείπια από τις κρήνες και τις ποτίστρες που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες πεζών και ζώων. Διασταυρώνεται με δεξαμενές που αναλάμβαναν τον καθαρισμό του νερού.

Το ιδιαίτερο αυτό μονοπάτι ανασυνθέτει μια διαδρομή αιώνων, γνωστή από την περίοδο της Τουρκοκρατίας ως «δρόμος του νερού», μια ονομασία που έχει διατηρηθεί αναλλοίωτη μέχρι τις μέρες μας. Αυτό οφείλεται και στη διαχρονική προσπάθεια του δήμου να αναδείξει αυτή την ξεχωριστή ιστορική διαδρομή, καθώς επιτρέπει στους δημότες να επανασυνδεθούν με την πρόσφατη τοπική ιστορία τους, δεδομένου ότι το μονοπάτι αποτελούσε πριν από τον πόλεμο τον πλέον δημοφιλή τρόπο πρόσβασης στην πόλη για τους κατοίκους των ορεινών κοινοτήτων του δήμου Καβάλας.

Η οριστική επίλυση του προβλήματος της υδροδότησης

Στο μυαλό όλων των Καβαλιωτών, η υδροδότηση της πόλης είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τον αείμνηστο δήμαρχο Ευάγγελο Ευαγγελίου. Που αν και διορίστηκε δήμαρχος την περίοδο της δικτατορίας, εντούτοις άνοιξε τον δρόμο για το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο έργο υποδομής στη νεότερη ιστορία της πόλης, αυτό της μεταφοράς νερού από τις πηγές της Βοϊράνης στο Καλαμπάκι Δράμας μέχρι την Καβάλα.

Μέχρι και σήμερα, η υδροδότηση της πόλης γίνεται χάρη στη μέριμνα αυτού του ανθρώπου, που για λογαριασμό του δήμου αγόρασε μια υδροφόρα πηγή, δίνοντας οριστικό τέλος στο μείζον πρόβλημα της υδροδότησης της πόλης. Τα έργα που θα εκτελούνταν στην πόλη στις αρχές της δεκαετίας του 1970 θα την έσκαβαν απ’ άκρη σ’ άκρα. Ήταν έργα εντυπωσιακά και μοναδικά για την εποχή τους που όμως θ’ άλλαζαν ριζικά την εικόνα της για τα επόμενα πενήντα χρόνια.

Καμάρες: Ένα εντυπωσιακό έργο υδροδότησης

Μπορεί το 1969 η μεταφορά του νερού ήταν μια δύσκολη υπόθεση, το 1525 όμως ήταν σχεδόν αδύνατη! Κι αν πριν από σαράντα χρόνια έπρεπε απλώς να σκαφτεί η πόλη για να περάσουν οι σωλήνες, στα τέλη του 15ου αιώνα έπρεπε να κτιστεί ένα εντυπωσιακό υδραγωγείο για να μεταφέρει το νερό, μεταμορφώνοντας κυριολεκτικά την άνυδρη χερσόνησο της Παναγίας από ένα μικρό και ασήμαντο οικισμό σε μια μεγάλη αναπτυσσόμενη πόλη.

Το πιο αναγνωρίσιμο μνημείο της Καβάλας, οι Καμάρες, έχει μήκος 270 μέτρα και μέγιστο ύψος 25 μέτρα. Είναι κτισμένο από ντόπιο γρανίτη και πλίνθους. Πατά πάνω σε 18 ογκώδη μεσόβαθρα και φέρει διπλή και σε ορισμένα σημεία τριπλή σειρά επάλληλων τόξων. Κατασκευάστηκε για να γεφυρώσει το χαμηλό μέρος που χωρίζει τη χερσόνησο της Παναγίας από τα απέναντι υψώματα. Έτσι, το νερό έφτανε στις δημόσιες κρήνες, τις δεξαμενές, τα λουτρά και τα ιδρύματα της παλιάς πόλης.

Ο ιστορικός και συγγραφέας Κυριάκος Λυκουρίνος σημειώνει με έμφαση: «Το έργο ήταν μεγάλο, δυσανάλογο με το μέγεθος του τότε ασήμαντου οικισμού. Παρόμοιο υδραγωγείο της οθωμανικής περιόδου, τέτοιας κλίμακας και τόσο ισχυρής κατασκευής, δεν εντοπίζεται αλλού. Πιθανολογείται λοιπόν ότι στον ίδιο χώρο υπήρχε υδραγωγείο παλαιότερης περιόδου, πάνω στα απομεινάρια του οποίου κτίστηκαν οι Καμάρες».

Οι δημόσιες κρήνες

Στα χρόνια εγκατάστασης των προσφύγων, η Καβάλα αντιμετώπισε τεράστιο πρόβλημα υδροδότησης. Ο πληθυσμός της αυξήθηκε υπερβολικά από 25.000 σε 50.000 και εσωτερικό δίκτυο ύδρευσης δεν υπήρχε. Το νερό έφτανε στην παλιά πόλη μέρα παρά μέρα και μόνο για λίγες ώρες και οι κοινόχρηστες βρύσες γίνονταν θέατρο ομηρικών καυγάδων για το σπάνιο αγαθό. Στο διάστημα, λοιπόν, 1914-1928, η πόλη δοκιμαζόταν με τραγικό τρόπο από την έλλειψη νερού, γεγονός που οδήγησε σε συστηματικές προσπάθειες για αντιμετώπιση του προβλήματος. Το παλιό αυτό υδραγωγείο ύδρευε την πόλη της Καβάλας μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Διατηρήθηκε σε καλή κατάσταση για τέσσερις αιώνες, χάρη στη συνεχή και συστηματική συντήρησή του και τις κατά καιρούς επισκευές.

Στις μέρες μας, «Ο Δρόμος του Νερού» αποτελεί ένα από ομορφότερα περιβαλλοντικά και ιστορικά μονοπάτια της ανατολικής Μακεδονίας. Πριν από λίγα χρόνια, η ανάδειξή του ανάχθηκε στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Ανταγωνιστικότητα και Επιχειρηματικότητα της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και χρηματοδοτήθηκε με 561.150 ευρώ.

Το έργο αυτό περιελάμβανε κατασκευαστικές εργασίες διαμόρφωσης και οργάνωσης του μονοπατιού, καθαρισμούς, μικρής κλίμακας βοηθητικά έργα, οργανωμένες θέσεις θέας, υπαίθρια περίπτερα πληροφόρησης, τοποθέτηση πινακίδων σήμανσης και κατεύθυνσης, ενημέρωσης και ερμηνείας του περιβάλλοντος. Όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα έργα εξασφάλισαν την άνετη περιήγηση σε ένα από τα σπουδαιότερα μονοπάτια της περιοχής, που χαίρονται μικροί και μεγάλοι.

Σύμφωνα με μια έρευνα από ερευνητές στο Ισραήλ που δημοσιεύετηκε στο περιοδικό Cell, τα φυτά που βιώνουν άγχος από αφυδάτωση ή κόψιμο των στελεχών τους, εκπέμπουν ήχους. Οι ερευνητές ηχογράφησαν τους ήχους και η συχνότητα τους ήταν πολύ υψηλή για να τους ανιχνεύσουν τα αυτιά μας, αλλά μπορούν πιθανότατα να ακουστούν από έντομα, άλλα θηλαστικά και πιθανώς άλλα φυτά.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μικρόφωνα για να καταγράψουν υγιή και αγχωμένα φυτά καπνού και ντομάτας, πρώτα σε έναν ηχομονωμένο ακουστικό θάλαμο και στη συνέχεια σε ένα πιο θορυβώδες περιβάλλον θερμοκηπίου. Στρέσαραν τα φυτά με δύο τρόπους: με το να μην τα ποτίζουν για αρκετές ημέρες και να κόβουν τους βλαστούς τους. Αφού ηχογράφησαν τα φυτά, οι ερευνητές εκπαίδευσαν έναν αλγόριθμο μηχανικής μάθησης για να διαφοροποιήσει τα φυτά που δεν έχουν υποστεί πίεση με τα διψασμένα και τα κομμένα φυτά.

Η ομάδα διαπίστωσε ότι τα στρεσαρισμένα φυτά εκπέμπουν περισσότερους ήχους από τα φυτά που δεν έχουν στρες. Οι ήχοι των φυτών μοιάζουν με κρότους και ένα μεμονωμένο στρεσαρισμένο φυτό εκπέμπει περίπου 30-50 τέτοιους ήχους ανά ώρα σε φαινομενικά τυχαία διαστήματα, ενώ τα μη στρεσαρισμένα φυτά εκπέμπουν πολύ λιγότερους ήχους.

Τα φυτά που πιέστηκαν λόγω της έλλειψης νερού άρχισαν να εκπέμπουν θορύβους προτού αφυδατωθούν εμφανώς και η συχνότητα των ήχων κορυφώθηκε έπειτα από πέντε ημέρες χωρίς νερό πριν μειωθεί ξανά καθώς τα φυτά ξεράθηκαν. Τα είδη του ήχου που εκπέμπονταν, διέφεραν ανάλογα με την αιτία του στρες. Ο αλγόριθμος μηχανικής μάθησης ήταν σε θέση να διαφοροποιήσει με ακρίβεια την αφυδάτωση και το στρες από κόψιμο και μπορούσε επίσης να διακρίνει εάν οι ήχοι προέρχονταν από φυτό ντομάτας ή καπνού.

Παρόλο που η έρευνα επικεντρώθηκε σε αυτά τα δύο φυτά, λόγω της ευκολίας ανάπτυξης και τυποποίησής τους στο εργαστήριο, η ερευνητική ομάδα κατέγραψε επίσης μια ποικιλία άλλων ειδών. «Διαπιστώσαμε ότι πολλά φυτά, για παράδειγμα το καλαμπόκι, το σιτάρι, το σταφύλι και οι κάκτοι, εκπέμπουν ήχους όταν είναι αγχωμένα», αναφέρει η Λίλαχ Χαντάνι, κύρια συγγραφέας της μελέτης, εξελικτική βιολόγος και θεωρητικός στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ.

Παρόλο που έχουν καταγραφεί υπερηχητικές δονήσεις από φυτά στο παρελθόν, αυτή είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται ότι αυτές μεταφέρονται με τον αέρα, γεγονός που τις κάνει πιο σχετικές με άλλους οργανισμούς στο περιβάλλον. Ο ακριβής μηχανισμός πίσω από αυτούς τους θορύβους δεν είναι ξεκάθαρος, αλλά οι ερευνητές εικάζουν ότι μπορεί να οφείλεται στο σχηματισμό και το σκάσιμο φυσαλίδων αέρα στο αγγειακό σύστημα του φυτού, μια διαδικασία που ονομάζεται σπηλαίωση.

Είναι επίσης, ασαφές το αν τα φυτά παράγουν αυτούς τους ήχους για να επικοινωνήσουν με άλλους οργανισμούς ή όχι, αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν αυτοί οι ήχοι έχει μεγάλες οικολογικές και εξελικτικές επιπτώσεις. «Είναι πιθανό ότι οι άλλοι οργανισμοί θα μπορούσαν να εξελιχθούν για να ακούσουν και να ανταποκριθούν σε αυτούς τους ήχους», αναφέρει η Λίλαχ Χαντάνι και προσθέτει: «Για παράδειγμα, ένας σκόρος που σκοπεύει να γεννήσει αυγά σε ένα φυτό ή ένα ζώο που σκοπεύει να φάει ένα φυτό θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τους ήχους για να βοηθηθούν στην απόφασή τους».

Άλλα φυτά θα μπορούσαν επίσης, να ακούνε και να επωφελούνται από τους ήχους. Είναι γνωστό από προηγούμενες έρευνες ότι τα φυτά μπορούν να ανταποκριθούν σε ήχους και δονήσεις και μελέτες έχουν δείξει ότι αλλάζουν την έκφραση των γονιδίων τους ως απόκριση στους ήχους. Η Λίλαχ Χαντάνι και άλλα μέλη της ερευνητικής ομάδας είχαν εντοπίσει στο παρελθόν ότι φυτά αυξάνουν τη συγκέντρωση των σακχάρων στο νέκταρ τους, όταν «ακούνε» τους ήχους που κάνουν οι επικονιαστές.

Οι συγγραφείς της μελέτης αναφέρουν ότι οι ηχογραφήσεις των φυτών θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε γεωργικά συστήματα άρδευσης για την παρακολούθηση της κατάστασης ενυδάτωσης των καλλιεργειών και για να βοηθήσουν στην πιο αποτελεσματική κατανομή του νερού.

Μ.Κουζινοπούλου

Μια περήφανη μαμά από το Κολοράντο έχει γίνει viral επειδή μοιράστηκε αποσπάσματα από το φουσκωτό αγοράκι της που σε ηλικία ενός έτους είχε το μισό της μέγεθος. Πλέον είναι ένα μικρό παιδί, και εξακολουθεί να κατακτά το διαδίκτυο με την ολοένα αυξανόμενη γλυκύτητά του.

Η 29χρονη μαμά Ναμπίλ Κάρτερ, 29 έχει δύο παιδιά με τον 32χρονο σύζυγό της, Τάιλερ Κάρτερ: την κόρη Άρια, 5 ετών, και τον γιο Άτλας, 2 ετών. Η Ναμπίλ έμεινε έγκυος στον Άτλας στην αρχή της πανδημίας COVID-19 και ισχυρίζεται ότι ήταν μια «εύκολη εγκυμοσύνη», παρά την έντονη ναυτία, τις καούρες και την εξάντληση προς το τέλος.

Ο Άτλας γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 2021 με βάρος 8 κιλά.

«Ήταν μεγαλύτερος από το πρώτο μου παιδί κατά τη γέννησή του κατά 2 κιλά, οπότε από την αρχή ήξερα ότι θα ήταν μεγαλύτερος», δήλωσε η Ναμπίλ στους Epoch Times. «Στο πρώτο βίντεο που δημοσίευσα μαζί του, ήταν 8 μηνών. Εγώ είμαι 1,80 μ.».

Η μαμά, η οποία θήλασε αποκλειστικά τον Άτλας για τον πρώτο χρόνο του, δεν έβαλε ποτέ το αγοράκι της σε κάποια ειδική δίαιτα και επιμένει ότι η απότομη ανάπτυξή του δεν μπήκε ποτέ εμπόδιο σε τίποτα. Ο Άτλας έχει κερδίσει ένα παρατσούκλι από τη μαμά του: «το γλυκό μου παχάκι».

«Ήταν παχουλός, αλλά όχι με ανθυγιεινό τρόπο», δήλωσε η Ναμπίλ. «Τον πήγαμε στις κανονικές παιδιατρικές επισκέψεις του και ο γιατρός του δεν ανησύχησε ποτέ, απλώς ήταν ερωτευμένος με τα ψωμάκια του και με το πόσο υγιής και μεγάλος ήταν.

«Ο Άτλας ήταν πάντοτε δημοφιλής στο κοινό», είπε. «Όπου κι αν πάω, κάποιος σχολιάζει γι’ αυτόν. Όταν ήταν μικρότερος με σταματούσαν άνθρωποι για να με ρωτήσουν αν μπορούν να σφίξουν τα χεράκια του!»

Στην πορεία, η περήφανη μαμά δεν γλίτωσε από τα σχόλια των ανθρώπων που ανησυχούσαν για το εντυπωσιακό μέγεθος του γιου της.

«Μισούσα να με αποκαλούν “κακή μαμά” επειδή έβλεπαν ότι το μωρό μου είχε ψωμάκια. Όλα αυτά είναι ένα σωρό ανοησίες», δήλωσε η ίδια. «Τα μωρά έχουν όλα τα σχήματα και τα μεγέθη και ο γιος μου είναι η απόδειξη ότι, παρόλο που μπορεί να είναι μεγαλόσωμα τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, μόλις αρχίσουν να περπατούν, τα χάνουν. Αυτό δεν σημαίνει πάντα ότι κάτι δεν πάει καλά».

Ο Άτλας είναι σήμερα ένα «δραστήριο, χαρούμενο» υγιές νήπιο που ζυγίζει 33 κιλά. Αυτό που αγαπάει περισσότερο είναι να παίζει κυνηγητό και κρυφτούλι, ειδικά με τη μεγάλη του αδελφή, την πιο αγαπημένη του συμπαίκτρια.

«Είναι αχώριστοι», δήλωσε η Ναμπίλ. «Η Άρια προσέχει πάντα τον Άτλας και είναι μια καταπληκτική μεγάλη αδελφή».