Πίνακας περιεχομένων (συνέχεια)

6. Οι νέοι μαρξιστές που λατρεύουν τον Σατανά

7. Η Μεγάλη Πορεία της αριστεράς μέσα από τα ιδρύματα

8. Πολιτική Ορθότητα: Η αστυνομία σκέψης του διαβόλου

9. Η εξάπλωση του σοσιαλισμού στην Ευρώπη

10. Γιατί εξαπατώμαστε από τα τεχνάσματα του διαβόλου;

Παραπομπές (συνέχεια)

6. Οι νέοι μαρξιστές που λατρεύουν τον Σατανά

Όταν η επανάσταση των δρόμων των Δυτικών νέων βρισκόταν σε πλήρη κλιμάκωση την δεκαετία του 1960, υπήρξε κάποιος που απέρριπτε την αφέλεια, αφοσίωση και ιδεαλισμό τους. «Εάν ο πραγματικός ριζοσπάστης βρίσκει ότι το να έχει μακριά μαλλιά δημιουργεί ψυχολογικά εμπόδια στην επικοινωνία και οργάνωση, κόβει τα μαλλιά του», είπε. Αυτός ήταν ο Σωλ Ολίνσκυ, ένας ακραίος (ριζοσπάστης) ακτιβιστής που έγραψε βιβλία, δίδαξε μαθητές, και προσωπικά επέβλεψε την εφαρμογή των θεωριών του, και τελικά έγινε ο «παρακομμουνιστής» υποκινητής [ταραχών κ.α.] με την πιο δραματική επιρροή για δεκαετίες.

Πέρα από την λατρεία του για τον Λένιν και Κάστρο, ο Ολίνσκυ επίσης εξύμνησε ανοιχτά τον ίδιο τον διάβολο. Στο βιβλίο του Κανόνες για Ριζοσπάστες, ένα από τα εισαγωγικά σχόλια αναφέρει: «Για να μην ξεχάσουμε τουλάχιστον μια φευγαλέα ευχαριστία στον πρώτο ριζοσπάστη: από όλους τους μύθους μας, μυθολογία, και ιστορία (και ποιος ξέρει που τελειώνει η μυθολογία και που αρχίζει η ιστορία — ή ποια είναι ποια), στον πρώτο ριζοσπάστη γνωστό στον άνθρωπο που επαναστάτησε κατά του κατεστημένου και το έκανε τόσο αποτελεσματικά που τουλάχιστον κέρδισε ένα δικό του βασίλειο — στον Λούσιφερ».

Ο λόγος για τον οποίον ο Ολίνσκυ ονομάζεται καλύτερα ως «παρακομμουνιστής», είναι ότι σε αντίθεση με την Παλιά Αριστερά (πολιτικούς αριστερούς) της δεκαετίας του 1930 και την Νέα Αριστερά (πολιτισμικούς αριστερούς) του 1960, ο Ολίνσκυ αρνήθηκε να ονομάσει ξεκάθαρα τα πολιτικά του ιδεώδη. Η γενική άποψή του ήταν ότι ο κόσμος έχει τους «έχοντες», «τους έχοντες λίγα θέλοντες περισσότερα», και τους «μη έχοντες». Καλούσε τους «μη έχοντες» να επαναστατήσουν κατά των «εχόντων» με κάθε τρόπο και να υφαρπάξουν πλούτο και εξουσία ώστε να επιτύχουν μια πλήρως «ισότιμη» κοινωνία. Ήθελε να πάρει την εξουσία μέσω οποιασδήποτε πιθανής οδού, ενώ ταυτόχρονα καταστρέφει το υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Αποκαλέστηκε ο Λένιν της μετακομμουνιστικής αριστεράς και ο «Σουν Τζου» της. [1]

Στο Κανόνες για Ριζοσπάστες, που εκδόθηκε το 1971, ο Ολίνσκυ έφτιαξε συστηματικά την θεωρία του και τις μεθόδους για οργάνωση κοινότητας. Αυτοί οι κανόνες περιλαμβάνουν , «Μια τακτική που συνεχίζεται για πάρα πολύ γίνεται βάρος», «Διατηρείστε την πίεση», «Η απειλή προκαλεί συνήθως περισσότερο φόβο από το ίδιο το πράγμα», «Η γελοιοποίηση είναι το πιο δυνατό όπλο του ανθρώπου», και «Επιλέξτε στόχο, παγώστε τον, προσωποποιήστε τον, και πολώστε τον». [2] Η ουσία των κανόνων του ήταν το να χρησιμοποιεί ανήθικα μέσα για την επίτευξη των στόχων του και για να πάρει εξουσία [ή δύναμη].

Η φύση των φαινομενικά ξερών κανόνων του Ολίνσκυ για οργάνωση κοινότητας γίνεται σαφής όταν εφαρμόζονται στον πραγματικό κόσμο. Όταν ο Πόλεμος του Βιετνάμ βρισκόταν ακόμα εν εξελίξει το 1972, ο Τζωρτζ Χ. Γ. Μπους, τότε Αμερικανός απεσταλμένος στα Ηνωμένα Έθνη, έδωσε μια ομιλία στο Πανεπιστήμιο Τουλέιν. Φοιτητές του πανεπιστημίου που αντιτίθονταν στον πόλεμο ζήτησαν συμβουλή από τον Ολίνσκυ, ο οποίος είπε ότι η διαδήλωση με τους συνήθεις τρόπους μάλλον θα είχε ως αποτέλεσμα απλώς να αποβληθούν. Έτσι πρότεινε να φορέσουν στολές της Κου Κλουξ Κλαν, και όποτε ο Μπους υπερασπιζόταν τον Πόλεμο του Βιετνάμ, θα σηκώνονταν με πινακίδες και θα έλεγαν «Η ΚΚΚ υποστηρίζει τον Μπους». Οι φοιτητές το έκαναν «με πολύ επιτυχή αποτελέσματα που τράβηξαν την προσοχή». [3]

Ο Ολίνσκυ και οι ακόλουθοί του ήταν κατευχαριστημένοι με δύο άλλες διαδηλώσεις που είχε οργανώσει. Το 1964, σε διαπραγματεύσεις με αρχές της πόλης του Σικάγο, ο Ολίνκσυ κατασκεύασε το εξής σχέδιο: οργάνωσε 2500 ακτιβιστές να καταλάβουν τις τουαλέτες του Διεθνούς Αερολιμένα Ο’Χέιρ του Σικάγο, ενός από τους μεγαλύτερους στον κόσμο, για να εξαναγκάσει την λειτουργία του να κατακερματιστεί και να σταματήσει. Προτού πραγματικά φέρει εις πέρας το σχέδιο, το έκανε να διαρρεύσει, έτσι εξαναγκάζοντας τις αρχές να διαπραγματευτούν. [4]

Για να εξαναγκάσει την Κόντακ, τον μεγαλύτερο εργοδότη στο Ρότσεστερ, Νέα Υόρκη, να αυξήσει την αναλογία μαύρων προς λευκών εργαζομένων, ο Ολίνσκυ βρήκε μια παρόμοια τακτική. Εκμεταλλευόμενος μια σημαντική πολιτιστική παράδοση στην πόλη —μια ερχόμενη παράσταση της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Ρότσεστερ— ο Ολίνσκυ σχεδίασε να αγοράσει εκατοντάδες εισιτήρια για τους ακτιβιστές του και να τους ταΐσει ψητά φασόλια πριν ώστε να γεμίσουν το θέατρο και να καταστρέψουν την παράσταση με αέρια. Αυτό το επεισόδιο δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά η απειλή του, καθώς και άλλες τακτικές του Ολίνσκυ, βελτίωσαν την θέση του στις διαπραγματεύσεις.

Το βιβλίο του Ολίνσκυ αφήνει την εντύπωση ενός κακού, ψυχρού, και υπολογιστικού ατόμου. Η χρήση της «οργάνωσης κοινότητας» που έκανε ήταν πραγματικά μια μορφή σταδιακής επανάστασης. [5]

Οι διαφορές του Ολίνκσυ και των προκατόχων του ήταν αρκετές. Αρχικά, τόσο οι Παλιοί όσο και οι Νέοι Αριστεροί, ήταν τουλάχιστον ιδεαλιστές στα λόγια τους, ενώ ο Ολίνκσυ έβγαλε από την «επανάσταση» το ιδεαλιστικό της προσωπείο και την εξέθεσε σαν μια γυμνή πάλη για εξουσία. Όταν έδινε εκπαίδευση για «οργανώσεις κοινοτήτων», θα ρωτούσε κάθε τόσο τους εκπαιδευόμενους: «Γιατί οργανώνεστε;» Κάποιοι θα έλεγαν ότι ήταν για να βοηθήσουν άλλους, αλλά ο Ολίνσκυ θα βρυχόταν: «Θέλετε να οργανωθείτε για εξουσία!» [6]

Στο εκπαιδευτικό εγχειρίδιο που είχαν οι ακόλουθοι του Ολίνσκυ έλεγε: «Δεν είμαστε ηθικοί με το να μην θέλουμε εξουσία. … Είμαστε πραγματικά δειλοί αν δεν θέλουμε εξουσία», και «Η εξουσία είναι καλή. … Η έλλειψη εξουσίας είναι κακή». [7]

Δεύτερον, ο Ολίνσκυ δεν είχε σε μεγάλη εκτίμηση τους επαναστατικούς νέους του ’60 που ήταν ανοιχτά εναντίον της κυβέρνησης και της κοινωνίας. Τόνισε ότι όποτε είναι δυνατόν, κάποιος θα πρέπει να μπαίνει στο σύστημα, και ταυτόχρονα να περιμένει τον χρόνο που θα παρουσιαστεί μια ευκαιρία για να το υπονομεύσει εκ των έσω.

Τρίτον, ο ύστατος στόχος του Ολίνκσυ ήταν να υπονομεύσει και να καταστρέψει, όχι να ωφελήσει οποιαδήποτε ομάδα. Έτσι, στην εφαρμογή του σχεδίου του, ήταν απαραίτητο να αποκρύψει τον πραγματικό σκοπό με τοπικούς ή φτιαχτούς στόχους που φαίνονταν να έχουν κάποια λογική ή να είναι άκακοι ως στόχοι, ώστε να κινητοποιήσει μεγάλα πλήθη για να αναλάβουν δράση. Όταν οι άνθρωποι συνήθιζαν να κινητοποιούνται, ήταν σχετικά ευκολότερο να τους κινητοποιήσει για να πράξουν προς την κατεύθυνση πιο ριζοσπαστικών στόχων.

Στους Κανόνες για Ριζοσπάστες, ο Ολίνκσυ λέει: «Οποιαδήποτε επαναστατική αλλαγή πρέπει να έρθει μετά από μια παθητική, υποστηρικτική, μη προκλητική συμπεριφορά για αλλαγή, μέσα στις μάζες των ανθρώπων μας. … Να θυμάστε: μόλις οργανώσεις ανθρώπους για κάτι που συμφωνούν πολλοί όπως η μόλυνση, τότε ένα οργανωμένο πλήθος έχει δημιουργηθεί. Από εκεί είναι εύκολο και φυσικό βήμα να πας στην πολιτική μόλυνση, στην μόλυνση του Πενταγώνου».

Ένας επικεφαλής των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία που ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον Ολίνσκυ εξέφρασε την ουσία της ριζοσπαστικοποίησης των διαδηλώσεων: «Το θέμα δεν είναι ποτέ το θέμα, το θέμα είναι πάντα η επανάσταση». Η ριζοσπαστική αριστερά μετά το ’60 ήταν βαθιά επηρεασμένη από τον Ολίνσκυ, και πάντα διαμόρφωνε την αντίδραση σε κάθε κοινωνικό θέμα σε δυσαρέσκεια με την καθεστηκυία τάξη γενικά, ως ένα σκαλοπάτι για την προώθηση του επαναστατικού στόχου.

Τέταρτον, ο Ολίνσκυ μετέτρεψε την πολιτική σε ανταρτοπόλεμο χωρίς περιορισμούς. Εξηγώντας την στρατηγική του για οργάνωση κοινότητας, ο Ολίνσκυ είπε στους ακολούθους του ότι χρειάζεται να χτυπήσουν τα μάτια, αυτιά, και μύτη του εχθρού. Όπως γράφει στους Κανόνες για Ριζοσπάστες: «Πρώτα τα μάτια. Αν έχετε οργανώσει μια τεράστια, μαζική οργάνωση ανθρώπων, μπορείτε να την παρελάσετε εμφανώς μπροστά στον εχθρό σας και ανοιχτά να δείξετε την δύναμή σας. Δεύτερον τα αυτιά. Αν η οργάνωσή σας είναι μικρή σε αριθμούς, τότε κάνετε ό,τι και ο Γυδεών: κρύψτε τα μέλη στο σκοτάδι αλλά ξεσηκώστε θόρυβο και αλαλαγή που θα κάνει τον ακροατή να πιστέψει ότι η οργάνωσή σας αριθμεί πολύ περισσότερους απ΄ ότι έχει. Τρίτον, την μύτη. Αν η οργάνωσή σας είναι πολύ μικρή ακόμα και για θόρυβο, βρωμίστε το μέρος».

Πέμπτον, από τις πράξεις του στην πολιτική, ο Ολίνκσυ έδωσε έμφαση στην χρήση των πιο κακών πτυχών της ανθρώπινης φύσης, όπως της οκνηρίας, απληστίας, ζήλιας, και μίσους. Κάποιες φορές, συμμετέχοντες στις εκστρατείες του θα κέρδιζαν μικρά οφέλη, αλλά αυτό τους έκανε απλώς πιο κυνικούς και ξεδιάντροπους. Για να υπονομεύσει το πολιτικό σύστημα και την κοινωνική δομή των ελεύθερων χωρών, ο Ολίνσκυ με χαρά θα οδηγούσε τους ακολούθους του σε ηθική χρεοκοπία. Από αυτό, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αν πραγματικά κέρδιζε την εξουσία, δεν θα φρόντιζε ούτε θα λυπούνταν τους πρώην συντρόφους του.

Δεκαετίες αργότερα, δύο διάσημες μορφές στην αμερικανική πολιτική που επηρεάστηκαν βαθιά από τον Ολίνσκυ, βοήθησαν στην αρχή της σιωπηλής επανάστασης που έχει υπονομεύσει τον αμερικανικό πολιτισμό, παραδόσεις, και αξίες. Την ίδια στιγμή, οι χωρίς περιορισμούς, αντάρτικου τύπου διαδηλώσεις που δίδασκε ο Ολίνσκυ έγιναν δημοφιλείς στην Αμερική από την δεκαετία του 1970 και μετά. Αυτό φαίνεται καθαρά από την διαμαρτυρία «εμετού» το 1999 κατά του Οργανισμού Παγκόσμιου Εμπορίου στο Σιάτλ (όπου οι διαδηλωτές πήραν φάρμακο που προκαλούσε εμετό, και μετά έκαναν εμετό στην πλατεία μπροστά από το συνεδριακό κέντρο), από το κίνημα Κατάκτηση της Γουόλ Στριτ, από το κίνημα Αντίφα, και ούτω καθεξής.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι σε μια από τις πρώτες σελίδες του Κανόνες για Ριζοσπάστες, ο Ολίνσκυ έδωσε την «αναγνώρισή μου στον πρώτο ριζοσπάστη», Λούσιφερ. Επιπλέον, σε συνέντευξή του στο περιοδικό Πλέιμποϊ λίγο πριν τον θάνατό του, ο Ολίνσκυ είπε ότι όταν πέθαινε, θα επέλεγε «ανεπιφύλακτα να πάω στην κόλαση» και θα άρχιζε να οργανώνει το προλεταριάτο εκεί επειδή «είναι οι άνθρωποί μου». [8]

7. Η Μεγάλη Πορεία της αριστεράς μέσα από τα ιδρύματα

Ήταν ο Αντόνιο Γκράμσι, ένας διάσημος Ιταλός κομμουνιστής, ο οποίος προώθησε την ιδέα της διεξαγωγής μιας «μεγάλης πορείας μέσω των ιδρυμάτων». Διαπίστωσε ότι είναι δύσκολο να υποκινήσει ανθρώπους με πίστη να ξεκινήσουν μια επανάσταση για να ανατρέψουν μια νόμιμη κυβέρνηση, και έτσι για να φέρουν μια επανάσταση, οι κομμουνιστές βασίζονται σε έναν μεγάλο αριθμό στρατιωτών στην κοινωνία, που μοιράζονται το σκοτεινό τους όραμα για την ηθική, την πίστη και παραδόσεις. Η επανάσταση του προλεταριάτου, τότε, πρέπει να ξεκινήσει με την ανατροπή της θρησκείας, της ηθικής και του πολιτισμού.

Μετά την αποτυχία των επαναστάσεων του δρόμου την δεκαετία του 1960, οι επαναστάτες άρχισαν να εισέρχονται στον ακαδημαϊκό χώρο. Πήραν πτυχία· έγιναν διανοούμενοι, καθηγητές, κυβερνητικοί αξιωματούχοι και δημοσιογράφοι· και εισήλθαν στον κύριο κορμό της κοινωνίας, στην «καλή» κοινωνία, για να πραγματοποιήσουν τη «μεγάλη πορεία μέσω των ιδρυμάτων». Έτσι, διείσδυσαν και κατέστρεψαν τα ιδρύματα που είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της ηθικής της δυτικής κοινωνίας. Αυτό περιλαμβάνει την εκκλησία, την κυβέρνηση, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα νομοθετικά και δικαστικά όργανα, τον κόσμο της τέχνης, τα μέσα ενημέρωσης και τις ΜΚΟ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, από τη δεκαετία του 1960, είναι σαν ασθενής με μια πάθηση, που δεν μπορεί να εντοπίσει την αιτία. Παραμαρξιστικές ιδέες έχουν βυθιστεί βαθιά στην αμερικανική κοινωνία και έκαναν κάθε τόσο μετάσταση.

Μεταξύ των πολλών επαναστατικών θεωριών και στρατηγικών που έχουν προταθεί, η στρατηγική Cloward-Piven που πρότειναν δύο κοινωνιολόγοι από το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια έγινε από τις πιο γνωστές, και δοκιμάστηκε, με κάποιο βαθμό επιτυχίας.

Η βασική ιδέα της στρατηγικής είναι η χρήση του συστήματος κρατικής πρόνοιας για να αναγκάσει την κυβέρνηση να καταρρεύσει. Σύμφωνα με την κυβερνητική πολιτική των ΗΠΑ, ο αριθμός των ατόμων που δικαιούνται παροχές πρόνοιας είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των ατόμων που λαμβάνουν πραγματικά παροχές. Εφόσον αυτά τα άτομα ενθαρρύνονται ή οργανώνονται για να πάρουν κρατικές παροχές, σύντομα θα εξαντλήσουν τα κυβερνητικά κεφάλαια, διασφαλίζοντας ότι η κυβέρνηση θα καταστραφεί οικονομικά.

Η Εθνική Οργάνωση για τα Δικαιώματα Πρόνοιας βρίσκεται πίσω από την εφαρμογή αυτής της στρατηγικής. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, από το 1965 έως το 1974, ο αριθμός των μονογονεϊκών οικογενειών που λάμβαναν παροχές αυξήθηκε από 4,3 εκατομμύρια σε 10,8 εκατομμύρια — υπερδιπλασιασμός. Το 1970, 28 τοις εκατό του ετήσιου προϋπολογισμού της Νέας Υόρκης δαπανήθηκε σε δαπάνες πρόνοιας. Κατά μέσο όρο, για κάθε δύο άτομα που εργάζονταν, ένα άτομο λάβαινε παροχές. Από το 1960 έως το 1970, ο αριθμός των ατόμων που λάμβαναν παροχές στη Νέα Υόρκη αυξήθηκε από 200.000 σε 1,1 εκατομμύρια. Το 1975, η πόλη είχε σχεδόν χρεοκοπήσει.

Η στρατηγική Cloward – Piven προορίζεται να δημιουργήσει μια κρίση. Έτσι, μπορεί να θεωρηθεί ως μια άλλη εφαρμογή των θεωριών του Ολίνσκυ, μία από τις οποίες είναι να «χρησιμοποιήσεις τους κανόνες του εχθρού εναντίον του».

Από την μπολσεβίκικη επανάσταση με επικεφαλής τον Λένιν, το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν καλό στην μηχανορραφία και δολοπλοκία. Με έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων, δημιούργησε ισχυρές «επαναστάσεις» και «κρίσεις» που θα μπορούσε στη συνέχεια να επωφεληθεί.

Παρόμοια πράγματα συμβαίνουν στην αμερικανική πολιτική. Για παράδειγμα, μερικές από τις ιδέες της αριστεράς στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι τόσο ριζοσπαστικές που φαίνονται ακατανόητες για τους περισσότερους ανθρώπους. Γιατί, για παράδειγμα, οι νομοθέτες και οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι φαίνεται να εκπροσωπούν μόνο τη φωνή των ακραίων μειονοτήτων (όπως οι τρανσέξουαλ), αλλά αγνοούν τα σημαντικά ζητήματα βιοπορισμού της πλειοψηφίας; Η απάντηση είναι απλή: Δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική κοινή γνώμη.

Ο Λένιν κάποτε είπε ότι τα εργατικά συνδικάτα (ενώσεις) είναι «οι ζώνες μετάδοσης από το Κομμουνιστικό Κόμμα στις μάζες». [9] Οι κομμουνιστές διαπίστωσαν ότι όσο ελέγχουν τα συνδικάτα, ελέγχουν μεγάλο αριθμό ψήφων. Όσο ελέγχουν τις ψήφους, μπορούν να βάζουν τους εκλεγμένους αξιωματούχους και τους νομοθέτες να κάνουν αυτό που οι κομμουνιστές ζητούν. Επομένως, οι κομμουνιστές επιδιώκουν να αποκτήσουν τον έλεγχο των εργατικών συνδικάτων, ελέγχοντας έτσι έναν μεγάλο αριθμό εκλεγμένων αξιωματούχων και βουλευτών για να μετατρέψουν το πολιτικό πρόγραμμα υπονόμευσης των κομμουνιστών σε αυτό της αριστερής πολιτικής.

Ο Κλίον Σκάουσεν (W. Cleon Skousen) έγραψε στο βιβλίο του «Ο γυμνός κομμουνιστής» (The Naked Communist) ότι ένας από τους 45 στόχους των κομμουνιστών είναι να «ελέγξει ένα ή και τα δύο πολιτικά κόμματα στις Ηνωμένες Πολιτείες», και αυτό επιτυγχάνεται μέσω μιας τέτοιας επιχείρησης. Οι απλοί εργαζόμενοι αναγκάζονται να προσχωρήσουν στα εργατικά συνδικάτα προκειμένου να διατηρήσουν τα βασικά τους δικαιώματα και συμφέροντα, και έτσι γίνονται πιόνια των συνδικάτων. Μια ίδια ακριβώς αρχή υπάρχει κατά την καταβολή τελών προστασίας σε συμμορίες οργανωμένου εγκλήματος.

Η ανάλυση του Λόντον για το πώς τα κομμουνιστικά κόμματα υπονομεύουν δημοκρατικές χώρες μιλά για αυτό. Χωρίζει την διαδικασία σε τρία βήματα:

Βήμα πρώτο: Διαμόρφωση πολιτικής. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η Σοβιετική Ένωση και οι σύμμαχοί της διαμόρφωσαν πολιτικές με στόχο τις δημοκρατικές χώρες. Ο σκοπός ήταν να διεισδύσουν και να αποσυνθέσουν αυτές τις χώρες, μεταμορφώνοντάς τες ειρηνικά εκ των έσω.

Βήμα δεύτερο: Κατήχηση. Κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, χιλιάδες κομμουνιστές από όλο τον κόσμο εκπαιδεύονταν κάθε χρόνο στη Σοβιετική Ένωση και στις ανατολικές σοσιαλιστικές χώρες. Η εκπαίδευση επικεντρώθηκε στον τρόπο χρήσης των εργατικών κινημάτων, των κινημάτων ειρήνης, των εκκλησιών, και των μη κυβερνητικών ομάδων για να επηρεάσουν τα αριστερά κόμματα στις χώρες τους.

Βήμα τρίτο: Υλοποίηση. Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, τοπικές σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ομάδες στις δυτικές χώρες άρχισαν να διαδραματίζουν έναν πιο κυρίαρχο ρόλο. Ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών που επηρεάστηκαν από την κομμουνιστική ιδεολογία εισήλθαν στις θέσεις της κοινωνίας που έχαιραν σεβασμού. Ασχολήθηκαν είτε με την πολιτική, την εκπαίδευση ή την ακαδημαϊκή έρευνα, ή μπήκαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή σε μη κυβερνητικές οργανώσεις. Χρησιμοποιούν εμπειρίες που έχουν συσσωρευτεί σε αρκετές γενιές για να μεταλλάξουν τις Ηνωμένες Πολιτείες εκ των έσω, και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν σχεδόν πέσει στα χέρια τους.

Τα συστήματα δημοκρατικών χωρών σχεδιάστηκαν αρχικά για άτομα με μια συγκεκριμένη ηθική κατάσταση και πρότυπο ηθικής. Για όσους χρησιμοποιούν οποιοδήποτε μέσο για να επιτύχουν κακούς σκοπούς, αυτά τα συστήματα έχουν πολλά κενά προς εκμετάλλευση. Υπάρχουν πολλοί επιφανειακά νόμιμοι τρόποι ανατροπής μιας ελεύθερης κοινωνίας.

Υπάρχει ένα ρητό στην Κίνα που λέει: «Δεν φοβόμαστε τις πράξεις των κλεφτών· φοβόμαστε την σκέψη τους». Οι κομμουνιστές και αυτοί που από άγνοια δρουν για λογαριασμό τους προσπαθούν να ανατρέψουν το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα των ελεύθερων κοινωνιών με όποιο τρόπο μπορούν. Μετά από δεκαετίες κομμουνιστικού σχεδιασμού και επιχειρήσεων, οι κυβερνήσεις και οι κοινωνίες των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων δυτικών χωρών έχουν διαβρωθεί σοβαρά, καθώς κομμουνιστική σκέψη και στοιχεία έχουν εισέλθει στο πολιτικό σώμα των ΗΠΑ.

8. Πολιτική ορθότητα: Η αστυνομία σκέψης του διαβόλου

Οι κομμουνιστικές χώρες ασκούν αυστηρό έλεγχο στην ομιλία και τη σκέψη. Ωστόσο, από τη δεκαετία του 1980, μια άλλη μορφή ελέγχου λόγου και σκέψης έχει εμφανιστεί στη Δύση. Η αστυνομία σκέψης χρησιμοποιεί το σύνθημα της «πολιτικής ορθότητας» για να προωθηθεί ευρύτατα και επιθετικά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα, χρησιμοποιώντας συνθήματα και μαζική κριτική για τον περιορισμό λόγου και σκέψης. Παρόλο που πολλοί έχουν ήδη αισθανθεί την κακή δύναμη αυτού του ελέγχου, δεν έχουν κατανοήσει την ιδεολογική του προέλευση.

Φράσεις όπως «πολιτική ορθότητα», μαζί με την «πρόοδο» και «αλληλεγγύη», χρησιμοποιούνται από καιρό από τα κομμουνιστικά κόμματα. Η επιφανειακή τους έννοια είναι να αποφεύγουν τη χρήση γλώσσας που εισάγει διακρίσεις έναντι μειονοτήτων, γυναικών, ατόμων με ειδικές ανάγκες και άλλων. Για παράδειγμα, οι «μαύροι» καλούνται «Αφροαμερικανοί», οι Αμερικανοί Ινδιάνοι καλούνται «Ιθαγενείς Αμερικανοί», οι παράνομοι μετανάστες καλούνται «εργαζόμενοι χωρίς έγγραφα», και ούτω καθεξής.

Ωστόσο, η κρυφή συνέπεια πίσω από την πολιτική ορθότητα είναι η ταξινόμηση των ατόμων σε ομάδες ανάλογα με το πόσο «θύματα» είναι. Όσοι είναι οι πιο καταπιεσμένοι θα πρέπει, συνεπώς, να έχουν τον μεγαλύτερο σεβασμό και ευγένεια. Αυτή η αξιολόγηση που βασίζεται αποκλειστικά στην ταυτότητα κάποιου, αγνοώντας την προσωπική συμπεριφορά και ταλέντο, είναι η βάση αυτού που ονομάζεται «πολιτική ταυτότητας».

Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι εξαιρετικά δημοφιλής στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες δυτικές χώρες. Σύμφωνα με μια τέτοια λογική, οι μαύρες λεσβίες, που καταπιέζονται σχετικά με φυλή, φύλο, και σεξουαλική προτίμηση, κατατάσσονται στην πρώτη γραμμή των θυμάτων. Στο άλλο άκρο, οι λευκοί, ετεροφυλόφιλοι άντρες θεωρούνται οι πιο προνομιούχοι και, στη λογική της πολιτικής θυμάτων, πρέπει να βρίσκονται στο κάτω μέρος του τοτέμ.

Αυτός ο τύπος ταξινόμησης είναι πανομοιότυπος με αυτό που συμβαίνει στις κομμουνιστικές χώρες, όπου τα άτομα ταξινομήθηκαν στις «πέντε τάξεις του κόκκινου» ή στις «πέντε τάξεις του μαύρου» ανάλογα με τον πλούτο και την τάξη τους πριν από την επανάσταση. Το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα εξάλειψε και καταπίεσε τους ιδιοκτήτες γης και τους καπιταλιστές λόγω της «λανθασμένης» ταξικής τους θέσης, επιτέθηκε στους μορφωμένους ονομάζοντάς τους «δυσώδης παλιά ένατη» και φώναζε: «οι φτωχοί είναι οι πιο έξυπνοι, οι ευγενείς, οι πιο χαζοί».

Για πολύπλοκους ιστορικούς λόγους, συμπεριλαμβανομένων κοινωνικών και ατομικών λόγων, ορισμένες ομάδες έχουν χαμηλότερη πολιτική και κοινωνικοοικονομική θέση, το οποίο δεν μπορεί απλά να εξηγηθεί ως καταπίεση. Αλλά η πολιτική ορθότητα δημιουργεί ένα τεχνητό όριο στο μυαλό των ανθρώπων. Δημιουργεί μια απόλυτη πόλωση, λέγοντας ότι μόνο εκείνοι που συμφωνούν με τους ισχυρισμούς της πολιτικής ορθότητας πρέπει να θεωρηθούν ηθικοί, ενώ εκείνοι που διαφωνούν κατηγορούνται ως ρατσιστές, σεξιστές, ομοφοβικοί, αντι-Ισλάμ, και ούτω καθεξής.

Τα πανεπιστήμια, που πρέπει να καλλιεργούν μια ατμόσφαιρα ελεύθερης έκφρασης, έχουν γίνει φυλακές για το μυαλό. Ο κόσμος έχει φιμωθεί και είναι ανίκανος να αντιμετωπίσει ανοιχτά και ειλικρινά διάφορα ζητήματα στην πολιτική, τα οικονομικά και τον πολιτισμό. Στο όνομα της πολιτικής ορθότητας, ορισμένες οργανώσεις εργάζονται για να απομακρύνουν περαιτέρω την παραδοσιακή θρησκεία από την δημόσια σφαίρα. Επιπλέον, ορισμένες χώρες έχουν επεκτείνει τον ορισμό της «ρητορικής μίσους» και έχουν εφαρμόσει αυτόν τον διευρυμένο ορισμό στον νόμο, χρησιμοποιώντας έτσι τον νόμο για να υποχρεώσουν σχολεία, μέσα ενημέρωσης και εταιρείες Διαδικτύου να συμμορφωθούν. [10] Αυτό είναι ένα βήμα προς τους ίδιους περιορισμούς στον λόγο, με αυτούς που υπάρχουν στα κομμουνιστικά κράτη.

Μετά τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016, οι Ηνωμένες Πολιτείες πολώθηκαν περαιτέρω. Πορείες διαδηλώσεων ξέσπασαν σε μεγάλες πόλεις, και σημειώθηκαν παραβιάσεις της ελευθερίας του λόγου με μεγαλύτερη συχνότητα. Τον Σεπτέμβριο του 2017, μια εμφάνιση του συντηρητικού συγγραφέα Μπεν Σαπίρο, ο οποίος είχε προσκληθεί να μιλήσει στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϋ, εκτροχιάστηκε λόγω των απειλών βίας της οργάνωσης Αντίφα. Η αστυνομία του Μπέρκλεϋ ήταν σε ετοιμότητα και απέστειλε τρία αστυνομικά ελικόπτερα· τα μέτρα ασφαλείας εκτιμάται ότι κόστισαν πάνω από $600.000. [11]

Ένας δημοσιογράφος ρώτησε έναν νεαρό φοιτητή διαδηλωτή: «Τι γίνεται με την Πρώτη Τροποποίηση;» Στο οποίο ο φοιτητής απάντησε ότι δεν ήταν πλέον ένα σχετικό έγγραφο. [12] Κατά ειρωνικό τρόπο, ένα χαρακτηριστικό συμβάν που σηματοδότησε την έναρξη του φοιτητικού κινήματος το 1964, ήταν ένας αγώνας για την ελευθερία του λόγου στο Μπέρκλεϋ. Αυτές τις μέρες, η αριστερά χρησιμοποιεί την ελευθερία λόγου στις προσπάθειές της να στερήσει από άλλους να έχουν μια καλή διέξοδο για τη δική τους φωνή.

Τον Μάρτιο του 2017, ο Αμερικανός κοινωνικός επιστήμονας Τσαρλς Μάρρεϋ κλήθηκε να μιλήσει στο Middlebury College στο Βερμόντ. Ευρισκόμενος εκεί, υπέστη σωματική επίθεση και ένας συνοδός καθηγητής του πανεπιστημίου τραυματίστηκε. Τον Μάρτιο του 2018, η καθηγήτρια Έιμυ Γουόξ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια απαλλάχθηκε από ορισμένα καθήκοντα διδασκαλίας μετά τη δημοσίευση ενός «πολιτικά μη ορθού» άρθρου. [13] Άλλοι οργανισμοί, οι οποίοι ενεργούν υπό το όνομα της εναντίωσης προς το μίσος, έχουν χαρακτηρίσει συνηθισμένες συντηρητικές ομάδες ως «ομάδες μίσους». Επιπλέον, υπήρξαν περιπτώσεις συντηρητικών συγγραφέων και επιστημόνων που απειλήθηκαν για να μην μιλήσουν ή να μην συμμετάσχουν σε διάφορες εκδηλώσεις. [14]

Η εισβολή στην ελευθερία του λόγου από την αριστερά δεν είναι μια κανονική συζήτηση μεταξύ ατόμων με διαφορετικές ιδέες. Αντίθετα, πρόκειται για το φάντασμα του κομμουνισμού που χρησιμοποιεί άτομα με κακή πρόθεση, προκαλώντας τους να αποκρύψουν την αλήθεια και να καταστείλουν τις ορθές, ή τουλάχιστον φυσιολογικές, φωνές. Η πολιτική ορθότητα, στην ουσία, αφορά την αντικατάσταση ορθών πολιτικών και ηθικών προτύπων με αποκλίνοντα. Είναι η αστυνομία σκέψης του διαβόλου.

9. Η εξάπλωση του σοσιαλισμού στην Ευρώπη

Η Σοσιαλιστική Διεθνής αναπτύχθηκε από την Δεύτερη Διεθνή, που ιδρύθηκε από τον Ένγκελς το 1889. Όταν ιδρύθηκε η Δεύτερη Διεθνής, υπήρχαν περισσότερα από 100 πολιτικά κόμματα σε όλο τον κόσμο που βασίζονταν στον μαρξισμό. Από αυτά, 66 ήταν κυβερνώντα κόμματα που προσχώρησαν στον σοσιαλισμό στις αντίστοιχες χώρες τους. Το όνομα «Σοσιαλιστική Διεθνής» δημιουργήθηκε το 1951 μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η οργάνωση αποτελούταν από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα από όλο τον κόσμο.

Σοσιαλιστικά κόμματα που προέρχονται από την Δεύτερη Διεθνή υπάρχουν παντού στην Ευρώπη. Πολλά από αυτά έγιναν ακόμη και κυβερνώντα κόμματα. Οι πρώτοι σοσιαλιστές περιελάμβαναν τον Λένιν, ο οποίος υποστήριζε την βίαιη επανάσταση, και ανθρώπους όπως ο Καρλ Γιόχαν Κάουτσκυ και ο Έντουαρντ Μπέρνσταϊν, οι οποίοι υποστήριζαν την «προοδευτική» μεταρρύθμιση.

Μέσα στη Σοσιαλιστική Διεθνή, η σοσιαλιστική δημοκρατία και ο δημοκρατικός σοσιαλισμός είναι σχεδόν πανομοιότυπα. Και οι δύο προωθούν την ιδέα ότι ο σοσιαλισμός είναι το νέο σύστημα που θα αντικαταστήσει τον καπιταλισμό. Επί του παρόντος, η Σοσιαλιστική Διεθνής αποτελείται από περισσότερες από 160 οργανώσεις και μέλη. Είναι ο μεγαλύτερος διεθνής πολιτικός οργανισμός στον κόσμο.

Το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, που δραστηριοποιείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι επίσης σύμμαχος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Τα μέλη του είναι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της ΕΕ και των γύρω χωρών. Ιδρύθηκε το 1992 και τα μέλη του μπορούν να βρεθούν στους περισσότερους κορυφαίους ευρωπαϊκούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Μέχρι τώρα, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα έχει 32 κόμματα-μέλη από 25 χώρες της ΕΕ και την Νορβηγία, καθώς και οκτώ συνεργαζόμενα μέλη και πέντε παρατηρητές, συνολικά 45 πολιτικά κόμματα. Ασχολείται με ένα τεράστιο φάσμα δραστηριοτήτων. Οι κύριοι στόχοι που διεκδικεί το ίδιο το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι η ενίσχυση του σοσιαλιστικού και σοσιαλδημοκρατικού κινήματος εντός της ΕΕ και σε ολόκληρη την Ευρώπη και η ανάπτυξη στενής συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων-μελών, των κοινοβουλευτικών ομάδων και των παρόμοιων. Ουσιαστικά, λειτουργεί για την έντονη προώθηση του σοσιαλισμού.

Το Σουηδικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, το κυβερνών κόμμα της Σουηδίας, δηλώνει ανοιχτά ότι χρησιμοποιεί τον μαρξισμό ως θεωρητικό οδηγό του. Κατά τη διάρκεια των αρκετών δεκαετιών υπό την εξουσία του, προώθησε τις σοσιαλιστικές ιδεολογίες της ισότητας και των κρατικών επιδομάτων. Πορτρέτα του Μαρξ και του Ένγκελς κρέμονται ακόμα στις αίθουσες του κόμματος σήμερα.

Οι κατευθυντήριες αρχές του Εργατικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου βασίζονται στον σοσιαλισμό Φάμπιαν. Όπως συζητήθηκε νωρίτερα, ο σοσιαλισμός Φάμπιαν είναι απλώς μια άλλη εκδοχή του μαρξισμού, αλλά τονίζει τη χρήση βαθμιαίων μεθόδων για την πραγματοποίηση της μετάβασης από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό. Υποστηρίζει επίσης υψηλούς φόρους, υψηλά επιδόματα πρόνοιας και άλλες σοσιαλιστικές ιδέες. Το Εργατικό Κόμμα υπήρξε το κυβερνών κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες και ανέκαθεν υποστήριζε τις σοσιαλιστικές ιδέες της Φάμπιαν.

Το Βρετανικό Κομμουνιστικό Κόμμα είναι επίσης πολύ ενεργό στην προσπάθεια να επηρεάσει την βρετανική πολιτική, έχει ακόμα και τη δική του εφημερίδα, την Morning Star. Το κόμμα ιδρύθηκε το 1920, και κατά τη διάρκεια της ακμής του, τα μέλη του εκλέχτηκαν στη Βουλή των Κοινοτήτων. Στην αρχή των γενικών εκλογών του 2017 στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Βρετανικό Κομμουνιστικό Κόμμα ανακοίνωσε ξαφνικά ότι σκοπεύει να στηρίξει τον κορυφαίο αριστερό πολιτικό του Εργατικού Κόμματος.

Ένα σημαντικό μέλος του Εργατικού Κόμματος επί 40 χρόνια προωθεί τον σοσιαλισμό και την εθνικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων. Τον Σεπτέμβριο του 2015, έγινε επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος, με τεράστιο προβάδισμα 60 τοις εκατό. Αυτός ο πολιτικός υπήρξε εδώ και χρόνια εξέχων συμμετέχων σε εκδηλώσεις και δραστηριότητες του LGBT. Όταν ένας δημοσιογράφος του BBC ρώτησε τις απόψεις του για τον Μαρξ, επαίνεσε τον Μαρξ ως σπουδαίο οικονομολόγο και «συναρπαστική φιγούρα που παρατήρησε πολλά και από τον οποίον μπορούμε να μάθουμε πολλά».

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι το μεγαλύτερο κεντροαριστερό πολιτικό κόμμα της Γαλλίας και μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και του Κόμματος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. Ο επικεφαλής του εξελέγη για να ηγηθεί της χώρας το 2012.

Ο Ιταλός βετεράνος κομμουνιστής Αντόνιο Γκράμσι όχι μόνο ίδρυσε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας το 1921, αλλά και υπηρέτησε ως γενικός γραμματέας του. Μέχρι τη δεκαετία του 1990, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας ήταν πολύ ενεργό, διατηρώντας για πολύ καιρό τη θέση του ως το δεύτερο μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα της χώρας. Το 1991, το κόμμα μετονομάστηκε σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς.

Η Γερμανία δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι η γενέτειρα του Μαρξ και του Ένγκελς, και έδρα της Σχολής της Φρανκφούρτης, μια άλλης έκφρασης του μαρξισμού, με μεγάλη επιρροή.

Άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, έχουν ενεργά κομμουνιστικά πολιτικά κόμματα με σημαντική επιρροή. Όλη η Ευρώπη — όχι μόνο οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης — κυριαρχείται από τον κομμουνισμό. Οι μη κομμουνιστικές χώρες της Βόρειας Ευρώπης, της Νότιας Ευρώπης και της Δυτικής Ευρώπης προωθούν σκόπιμα ή ακούσια και υιοθετούν κομμουνιστικές ιδεολογίες και πολιτικές. Λέγοντας ότι η Ευρώπη είναι «στα χέρια του εχθρού» δεν είναι υπερβολή.

10. Γιατί εξαπατώμαστε από τα τεχνάσματα του διαβόλου;

Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Πωλ Χολλάντερ, στο βιβλίο του «Πολιτικοί προσκυνητές», γράφει τις ιστορίες πολλών νεαρών διανοουμένων ερωτευμένων με τον κομμουνισμό, που ταξίδεψαν στη Σοβιετική Ένωση, τη μαοϊκή Κίνα και την κομμουνιστική Κούβα. Ενώ γίνονταν τρομακτικές κακοποιήσεις, σε αυτούς τους νεαρούς πολιτικούς προσκυνητές δεν έδειξαν τίποτα και, όταν επέστρεψαν στις χώρες τους, έγραψαν με ενθουσιασμό βιβλία που εξυμνούσαν τις σοσιαλιστικές πολιτικές. [15]

Η κομμουνιστική ιδεολογία είναι μια ιδεολογία του διαβόλου, και καθώς έχει περάσει ο καιρός, οι άνθρωποι έχουν δει όλο και πιο ξεκάθαρα ότι οπουδήποτε πηγαίνει ο κομμουνισμός, συνοδεύεται από βία, ψέματα, πόλεμο, πείνα και δικτατορία. Το ερώτημα είναι, γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που βοηθούν ολόψυχα τον διάβολο να διαδώσει τα ψέματά του, ακόμη και γινόμενοι υπάκουα εργαλεία του;

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, άνθρωποι σε διαφορετικές χρονικές περιόδους έχουν προσελκυστεί από τον κομμουνισμό για διαφορετικούς λόγους. Τα πολύ πρώιμα μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ ήταν μετανάστες. Η οικονομική τους κατάσταση ήταν χαμηλή και ήταν δύσκολο για αυτούς να γίνουν ένα με την τοπική κοινότητα. Έτσι προσχώρησαν στο Κόμμα κυρίως λόγω επιρροών από τις πατρίδες τους (κυρίως Ρωσία και χώρες της Ανατολικής Ευρώπης).

Μετά την Μεγάλη Ύφεση, η επιρροή του μαρξισμού στη Δύση αυξήθηκε δραματικά και σχεδόν ολόκληρη η τάξη των διανοουμένων στη Δύση άρχισε να παίρνει μια αριστερή στροφή. Πολλοί διανοούμενοι πήγαν να επισκεφθούν τη Σοβιετική Ένωση και, αφού επέστρεψαν στην χώρα τους, έδωσαν ομιλίες και έγραψαν βιβλία που προωθούσαν την κομμουνιστική ιδεολογία. Οι εμπλεκόμενοι περιελάμβαναν πολλούς στοχαστές, συγγραφείς, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους με επιρροή στην κοινωνία.

Η γενιά των baby boomer εισήλθε στο πανεπιστήμιο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, μεγαλώνοντας σε μεταπολεμικό πλούτο, αλλά παραπλανήθηκαν από κομμουνιστικές ιδεολογίες ώστε να υιοθετήσουν άλλες αντιπολιτισμικές στάσεις, που είχαν την μορφή αντιπολεμικών διαμαρτυριών, φεμινισμού και παρόμοιων. Στην επόμενη γενιά μαθητών διδασκόταν αριστερίζουσα ύλη από τα σχολικά βιβλία τους, επειδή οι καθηγητές τους ήταν οι «καθηγητές ριζοσπάστες» — έτσι η «πορεία του κομμουνισμού μέσω των ιδρυμάτων» είχε τελικά ολοκληρωθεί, ξεκινώντας έναν κύκλο που είχε σκοπό να αυτοαναπαράγεται και να διατηρείται για πάντα.

Σε ένα βιβλίο αφιερωμένο στην έκθεση της φύσης του κομμουνισμού, το Masters of Deceit, (Τεχνίτες εξαπάτησης) ο διευθυντής του FBI Τ. Έντγκαρ Χούβερ, του οποίου η θητεία διήρκησε 37 χρόνια, ταξινόμησε τους κομμουνιστές ακτιβιστές σε πέντε ομάδες: ανοιχτά μέλη του κόμματος, υπόγεια μέλη του κόμματος, συνταξιδιώτες, οπορτουνιστές (εκείνοι που υποστηρίζουν το κόμμα για προσωπικό συμφέρον), και εξαπατημένοι. [16] Στην πραγματικότητα, υπάρχουν ελάχιστοι κομμουνιστές ακτιβιστές εξαιρετικά κακοί και σκληροπυρηνικοί. Δεν είναι πολύ περισσότερο η αλήθεια, ότι η πλειοψηφία των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος απλώς έχει εξαπατηθεί;

Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι Τζον Σίλας Ρηντ και Έντγκαρ Σνόου έπαιξαν σημαντικούς ρόλους στην προώθηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας σε όλο τον κόσμο, με το βιβλίο του Ρηντ «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» και του Σνόου «Κόκκινο άστρο πάνω από την Κίνα». Ο Ρηντ είναι ένας από τους τρεις Αμερικανούς που θάφτηκε στη Νεκρόπολη του Τείχους του Κρεμλίνου, πράγμα που σημαίνει ότι ο ίδιος ήταν κομμουνιστής ακτιβιστής. Η περιγραφή του για την Οκτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν αντικειμενική αναφορά των πραγματικών γεγονότων, αλλά προσεκτικά επεξεργασμένη πολιτική προπαγάνδα.

Ο Σνόου ήταν συνταξιδιώτης του κομμουνισμού. Το 1936, η περίληψη της συνέντευξης που παρείχε σε ένα μέλος του Κ.Κ.Κ. περιελάμβανε ερωτήσεις σε δώδεκα τομείς, όπως διπλωματία, άμυνα ενάντια στην εισβολή του εχθρού, απόψεις για άνισες συνθήκες, ξένες επενδύσεις, απόψεις για τους Ναζί (Εθνικοί Σοσιαλιστές) και άλλα. Αργότερα, ο Μάο Τσε Τουνγκ συναντήθηκε με τον Σνόου σε ένα σπήλαιο στο Σανμπέι (το βόρειο τμήμα της επαρχίας Σανσί) για να απαντήσει σε ερωτήσεις έτσι ώστε να δημιουργηθεί μια ευνοϊκή εντύπωση για το Κ.Κ.Κ. Ο νεαρός και αφελής Σνόου χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο από το δόλιο Κ.Κ.Κ. για να μεταδώσει τα προσεκτικά επεξεργασμένα ψέματά του στον κόσμο.

Ο Γιούρι Μπεζμένοφ, πρώην κατάσκοπος της KGB, περιέγραψε το πως υποδεχόταν ξένους «φίλους» όταν δούλευε ως κατάσκοπος. Το πρόγραμμά τους ετοιμαζόταν εν μέρει από την Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης. Οι επισκέψεις τους σε εκκλησίες, σχολεία, νοσοκομεία, νηπιαγωγεία, εργοστάσια και άλλα, ήταν ετοιμασμένες εκ των προτέρων. Οι εμπλεκόμενοι ήταν κομμουνιστές ή πολιτικά αξιόπιστοι και είχαν εκπαιδευτεί για να είναι βέβαιο ότι θα μιλούσαν με μία φωνή. Ανέφερε ως παράδειγμα τη στιγμή που το Look, ένα μεγάλο αμερικανικό περιοδικό τη δεκαετία του 1960, έστειλε δημοσιογράφους στη Σοβιετική Ένωση και κατέληξε να εκτυπώσει υλικό που ετοίμασαν οι σοβιετικές δυνάμεις ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων φωτογραφιών και κειμένου.

Έτσι, η σοβιετική προπαγάνδα δόθηκε στο κοινό υπό το όνομα ενός αμερικανικού περιοδικού, παραπλανώντας τους Αμερικανούς. Ο Μπεζμένοφ είπε ότι πολλοί δημοσιογράφοι, ηθοποιοί και διάσημοι αθλητές μπορούν να δικαιολογηθούν στο ότι δεν μπορούσαν να δουν την πραγματικότητα κατά την επίσκεψή τους στη Σοβιετική Ένωση, αλλά η συμπεριφορά πολλών δυτικών πολιτικών ήταν ασυγχώρητη. Έφτιαχναν ψέματα και ήθελαν συνεργασία με σοβιετικούς κομμουνιστές για να αποκτήσουν φήμη και κέρδος, είπε, αποκαλώντας τους ηθικά διεφθαρμένους. [17]

Στο βιβλίο «Μπορείτε ακόμα να εμπιστευτείτε τους κομμουνιστές… πως είναι κομμουνιστές» (You Can Still Trust the Communists … to Be Communists) ο Δρ. Φρεντ Σβαρτς ανέλυσε γιατί μερικοί νέοι από πλούσιες οικογένειες ήθελαν τον κομμουνισμό. Ανέφερε τέσσερις λόγους: Πρώτον, απογοήτευση με τον καπιταλισμό. Δεύτερον, πίστη σε μια υλιστική φιλοσοφία της ζωής. Τρίτο, διανοητική ύβρις, και τέταρτο, μια ανεκπλήρωτη θρησκευτική ανάγκη. Η διανοητική ύβρις αναφέρεται στην εμπειρία των νέων ηλικίας από 18 έως 20 ετών που εύκολα πέφτουν θύματα της κομμουνιστικής προπαγάνδας λόγω της μερικής κατανόησης της ιστορίας που έχουν, της δυσαρέσκειας προς την εξουσία, και της επιθυμίας τους να επαναστατήσουν κατά της παράδοσης, της εξουσίας και του εθνικού πολιτισμού στον οποίον μεγάλωσαν.

Η «ανεκπλήρωτη θρησκευτική ανάγκη» αναφέρεται στο γεγονός ότι ο καθένας έχει ένα είδος θρησκευτικής ώθησης μέσα του, που τον οδηγεί στην θέληση για υπέρβαση του εαυτού. Ωστόσο, ο αθεϊσμός και η θεωρία της εξέλιξης που ενσταλάσσονται από την εκπαίδευσή τους, τους κάνουν να μην μπορούν να αντλήσουν ικανοποίηση από τις παραδοσιακές θρησκείες. Η κομμουνιστική φαντασία της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας εκμεταλλεύεται αυτήν την λανθάνουσα ανθρώπινη ανάγκη και χρησιμεύει ως ψεύτικη θρησκεία τους. [18]

Οι διανοούμενοι έτειναν να ξεγελαστούν από ριζοσπαστικές ιδεολογίες. Ένα τέτοιο φαινόμενο έχει τραβήξει την προσοχή των ειδικών. Στο βιβλίο του «The Opium of the Intellectuals» (Το όπιο των διανοούμενων), ο Γάλλος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Ρέυμοντ Άρον επεσήμανε ότι, από τη μια πλευρά, οι διανοούμενοι του 20ου αιώνα επέκριναν έντονα το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα, ενώ από την άλλη πλευρά, ανέχθηκαν γενναιόδωρα ή ακόμη και έχουν κλείσει τα μάτια στη δικτατορία και σφαγή στα κομμουνιστικά κράτη. Θεώρησε τους αριστερούς διανοούμενους που μετέτρεψαν την ιδεολογία τους σε μια κοσμική θρησκεία ως υποκριτές, επιπόλαιους και φανατικούς.

Στο βιβλίο του «Intellectuals: From Marx and Tolstoy to Sartre and Chomsky», (Διανοούμενοι: Από τον Μαρξ και Τολστόυ στον Σαρτρ και Τσόμσκυ) ο Πωλ Τζόνσον, Βρετανός ιστορικός, ανέλυσε τις ζωές και τις ριζοσπαστικές πολιτικές απόψεις του Ρουσσώ και δώδεκα διανοούμενων που τον ακολούθησαν. Διαπίστωσε ότι είχαν όλοι τις μοιραίες αδυναμίες της αλαζονείας και του εγωκεντρισμού. [19]

Στο βιβλίο του «Intellectuals and Society» (Διανοούμενοι και κοινωνία), ο Αμερικανός ειδικός Τόμας Σόγουελ επεσήμανε επίσης εκτενώς την εξαιρετική αλαζονεία αυτών των διανοουμένων.

Αυτοί οι ειδικοί έχουν βασίσει την ανάλυσή τους για τους κομμουνιστές διανοούμενους σε προσεκτική κρίση και ανάλυση, αλλά θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε έναν άλλο λόγο, τον οποίο δεν έχουν καλύψει, που εξηγεί γιατί οι διανοούμενοι μπορούν να ξεγελαστούν τόσο εύκολα.

Ο κομμουνισμός είναι μια δαιμονική ιδεολογία που δεν ανήκει σε κανέναν παραδοσιακό πολιτισμό στην ανθρώπινη κοινωνία. Επειδή πολεμά την ανθρώπινη φύση, δεν μπορεί ποτέ να αναπτυχθεί φυσικά από τον άνθρωπο, αλλά πρέπει να ενισχυθεί και να ενσταλαχθεί από το εξωτερικό. Υπό την επίδραση του αθεϊσμού και του υλισμού, οι σύγχρονοι ακαδημαϊκοί και εκπαιδευτικοί έχουν εγκαταλείψει την πίστη στον Θεό. Η τυφλή πίστη στην επιστήμη και η λατρεία της λεγόμενης ανθρώπινης λογικής το κάνουν δυνατό οι άνθρωποι να γίνουν σκλάβοι αυτής της δαιμονικής ιδεολογίας.

Από τη δεκαετία του 1960, ο κομμουνισμός έχει εμπλακεί σε μια μεγάλης κλίμακας εισβολή στην αμερικανική εκπαίδευση. Ακόμα χειρότερα, πολλοί νέοι — έχοντας βομβαρδιστεί από αριστερά μέσα ενημέρωσης και έχοντας λάβει μια απλοποιημένη εκπαίδευση— αφήνονται στην τηλεόραση, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, το Διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα. Μετατρέπονται σε «χιονονιφάδες», άτομα που τους λείπει η γνώση, μια παγκόσμια άποψη, μια αίσθηση ευθύνης, μια αίσθηση ιστορίας και η ικανότητα να αντιμετωπίζουν προκλήσεις. Με τις κομμουνιστικές ιδεολογίες ή αυτές που πηγάζουν από εκεί, που έχουν ενσταλαχθεί σε αυτούς από τη γενιά των γονιών τους, παθαίνουν πλύση εγκεφάλου και στο εξής χρησιμοποιούν ένα στρεβλωμένο πλαίσιο για την αξιολόγηση των νέων γεγονότων που βλέπουν και ακούν. Δηλαδή, τα κομμουνιστικά ψέματα έχουν σχηματίσει μια μεμβράνη γύρω τους, εμποδίζοντάς τους να έχουν μια σαφή εικόνα της πραγματικότητας.

Για να εξαπατήσει τους ανθρώπους, ο δαίμονας εκμεταλλεύτηκε εκτενώς τις ανθρώπινες αδυναμίες της ηλιθιότητας, της άγνοιας, του εγωισμού, της απληστίας και ευκολοπιστίας. Εν τω μεταξύ, ο ιδεαλισμός και οι ρομαντικές φαντασιώσεις μιας όμορφης ζωής έχουν επίσης γίνει μοχλός εκμετάλλευσης. Αυτό είναι το πιο θλιβερό από όλα.

Στην πραγματικότητα, ένα κομμουνιστικό κράτος δεν μοιάζει με τις ρομαντικές φαντασιώσεις των αληθινών πιστών του κομμουνισμού. Αν πραγματικά ζούσαν υπό ένα κομμουνιστικό καθεστώς, αντί απλώς να επισκέπτονται την χώρα σε μια ευχάριστη περιοδεία, μπορεί να το συνειδητοποιήσουν.

*****

Το κομμουνιστικό φάντασμα διείσδυσε στη Δύση μεταμφιεσμένο. Μόνο όταν υπερβούμε τα συγκεκριμένα φαινόμενα και κοιτάξουμε τα πράγματα από ένα υψηλότερο επίπεδο, μπορούμε πραγματικά να δούμε το πρόσωπο και τους στόχους του φαντάσματος.

The real reason the specter could attain its goal is because humans abandoned their belief in gods and relaxed their moral standards. Only by revivifying our belief in gods, purifying our minds, and elevating our morality can we rid ourselves of demonic influence and control. If all of human society returned to tradition, the specter would have no place to hide.

Ο πραγματικός λόγος που το φάντασμα μπόρεσε να επιτύχει τον στόχο του είναι επειδή οι άνθρωποι εγκατέλειψαν την πίστη τους στους θεούς και χαλάρωσαν τα ηθικά τους πρότυπα. Μόνο αναζωογονώντας την πίστη μας στους θεούς, εξαγνίζοντας το μυαλό μας και ανυψώνοντας την ηθική μας, μπορούμε να απαλλαγούμε από την δαιμονική επιρροή και έλεγχο. Εάν όλη η ανθρώπινη κοινωνία επέστρεφε στην παράδοση, το φάντασμα δεν θα είχε κανένα μέρος να κρυφτεί.

Διαβάστε ολόκληρη την σειρά εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας.

Το επόμενο κεφάλαιο θα αναρτηθεί προσεχώς.

Παραπομπές (συνέχεια)

[1] David Horowitz, Barack Obama’s Rules for Revolution: The Alinsky Model (Sherman Oaks, CA: David Horowitz Freedom Center, 2009), pp. 6, 16.

[2] Saul Alinsky, “Tactics,” Rules for Radicals: A Practical Primer for Realistic Radicals (New York: Vintage Books, 1971).

[3] David Horowitz, Barack Obama’s Rules for Revolution: The Alinsky Model (Sherman Oaks, CA: David Horowitz Freedom Center, 2009), pp. 42–43.

[4] “Playboy Interview with Saul Alinsky,” New English Review, https://www.newenglishreview.org/custpage.cfm?frm=189050&sec_id=189050

[5] David Horowitz, Barack Obama’s Rules for Revolution: The Alinsky Model (Sherman Oaks, CA: David Horowitz Freedom Center, 2009).

[6] Ryan Lizza, “The Agitator,” The New Republic, March 19, 2007, https://newrepublic.com/article/61068/the-agitator-barack-obamas-unlikely-political-education

[7] Ibid.

[8] “Playboy Interview with Saul Alinsky,” New English Review, https://www.newenglishreview.org/custpage.cfm?frm=189050&sec_id=189050.

[9] V. I. Lenin, “Draft Theses on the Role and Functions of The Trade Unions Under the New Economic Policy,” https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1921/dec/30b.htm.

[10] Nathan Pinkoski, “Jordan Peterson Marks Right And Left’s Side-Switch On Free Expression,” The Federalist, February 2, 2018. http://thefederalist.com/2018/02/02/jordan-peterson-marks-fulcrum-right-lefts-side-switch-free-expression/

[11] Andrew O’Reilly, “Antifa protests mean high security costs for Berkeley Free Speech Week, but who’s paying the bill?” Fox News, September 15, 2017. http://www.foxnews.com/us/2017/09/15/antifa-protests-mean-high-security-costs-for-berkeley-free-speech-week-but-whos-paying-bill.html.

[12] Chris Pandolfo, “TRUE COLORS: Student Leader Says 1A Doesn’t Apply to Ben Shapiro,” Conservative Review. October 20, 2017. https://www.conservativereview.com/news/true-colors-student-leader-says-1a-doesnt-apply-to-ben-shapiro/.

[13] Jessica Schladebeck, “Penn Law professor loses teaching duties for saying black students ‘rarely’ earn top marks,” New York Daily News, March 15, 2018, http://www.nydailynews.com/news/national/law-professor-upenn-loses-teaching-duties-article-1.3876057.

[14] “Campus Chaos: Daily Shout-Downs for a Week,” National Review, October 12, 2017, https://www.nationalreview.com/corner/campus-chaos-daily-shout-downs-week-free-speech-charles-murray/.

[15] Paul Hollander, Political Pilgrims (New York: Oxford University Press, 1981).

[16] J. Edgar Hoover, Masters of Deceit (New York: Henry Holt and Company, 1958), 81-96.

[17] Tomas Schuman (Yuri Bezmenov), No “Novoste” Is Good News (Los Angeles: Almanac, 1985), 65–75.

[18] Fred Schwarz and David Noebel, You Can Still Trust the Communists…to Be Communists (Socialists and Progressives too) (Manitou Springs, Colo.: Christian Anti-Communism Crusade, 2010), pp. 44–52.

[19] Paul Johnson, Intellectuals: From Marx and Tolstoy to Sartre and Chomsky, 2007 revised edition (Harper Perennial), p. 225.