Η εταιρεία συμβούλων McKinsey & Company κατέληξε σε διακανονισμό ύψους 650 εκατομμυρίων δολαρίων με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ (DOJ) για τον ρόλο της στην ενίσχυση των πωλήσεων του OxyContin, ενός εξαιρετικά εθιστικού οπιοειδούς, για λογαριασμό της Purdue Pharma, σύμφωνα με δικαστικά έγγραφα που κατατέθηκαν στην Βιρτζίνια την Παρασκευή.
Η συμφωνία επιτρέπει στην εταιρεία να αποφύγει την ποινική δίωξη εάν καταβάλει το ποσό και ακολουθήσει συγκεκριμένους όρους για πέντε χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της διακοπής κάθε εργασίας που σχετίζεται με την πώληση, την εμπορία, ή την προώθηση ελεγχόμενων φαρμάκων.
Ο διακανονισμός περιλαμβάνει επίσης την συμφωνία του Μάρτιν Έλλινγκ, πρώην ανώτερου εταίρου της McKinsey, να δηλώσει ένοχος για παρεμπόδιση της δικαιοσύνης επειδή διέγραψε έγγραφα από το φορητό του υπολογιστή αφού έλαβε γνώση των ερευνών για την Purdue Pharma, όταν αυτή ήταν πελάτης της McKinsey, αναφέρεται στα έγγραφα.
Το υπουργείο Δικαιοσύνης δήλωσε ότι ο Έλλινγκ, 60 ετών, πολίτης των ΗΠΑ που διαμένει σήμερα στην Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης, αναμένεται να εμφανιστεί στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Άμπινγκντον της Βιρτζίνια για να δηλώσει την ενοχή του και να καταδικαστεί σε μεταγενέστερες ημερομηνίες. Σύμφωνα με τα έγγραφα του δικαστηρίου, ο Έλλινγκ εργάστηκε σε διάφορους ρόλους στην McKinsey από το 1993 έως το 2021, και τελικά έγινε ανώτερος εταίρος.
Σε απάντηση του διακανονισμού, η McKinsey εξέφρασε μεταμέλεια για την εμπλοκή της με την Purdue Pharma σε δήλωση προς το Associated Press.
«Θα έπρεπε να είχαμε εκτιμήσει την βλάβη που προκαλούσαν τα οπιοειδή στην κοινωνία μας και δεν θα έπρεπε να είχαμε αναλάβει εργασίες πωλήσεων και μάρκετινγκ για την Purdue Pharma», ανέφερε η εταιρεία. «Αυτή η τρομερή κρίση της δημόσιας υγείας και η προηγούμενη εργασία μας για τους κατασκευαστές οπιοειδών θα αποτελούν πάντα πηγή βαθιάς λύπης για την εταιρεία μας».
Απαιτώντας λογοδοσία
Ο διακανονισμός αυτός αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης προσπάθειας των ομοσπονδιακών εισαγγελέων να καταστήσουν τις εταιρείες υπόλογες για τον ρόλο τους στην κρίση εθισμού και κατάχρησης ναρκωτικών φαρμάκων στις ΗΠΑ, σύμφωνα με δελτίο Τύπου του Γραφείου Δημοσίων Υποθέσεων του Υπουργείου Δικαιοσύνης την Παρασκευή.
«Η McKinsey συνωμότησε με την Purdue Pharma για να “εκτοξεύσει” τις πωλήσεις του OxyContin κατά την διάρκεια μιας μανιασμένης επιδημίας οπιοειδών – μιας επιδημίας που συνεχίζει να αποδεκατίζει οικογένειες και κοινότητες σε όλη την χώρα. Το σημερινό πρωτοποριακό ψήφισμα καθιστά σαφή την δέσμευση του γραφείου μας να καταστήσει τις ισχυρές εταιρείες υπεύθυνες για τον ρόλο τους στην επιδημία των οπιοειδών, ακόμη και αν δεν παρασκεύαζαν, δεν πωλούσαν, ή δεν διέθεταν τα φάρμακα», δήλωσε ο εισαγγελέας των ΗΠΑ Τζόσουα Λέβυ για την περιφέρεια της Μασαχουσέτης.
«Εταιρείες συμβούλων όπως η McKinsey θα πρέπει να λάβουν το μήνυμα: αν οι συμβουλές που δίνετε σε εταιρείες σε αίθουσες συνεδριάσεων και παρουσιάσεις PowerPoint βοηθούν και υποθάλπουν εγκληματική δραστηριότητα, θα σας κυνηγήσουμε και θα αποκαλύψουμε την αλήθεια».
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, τα οπιοειδή έχουν συνδεθεί με περισσότερους από 80.000 ετήσιους θανάτους σε ορισμένα τελευταία χρόνια, με την παράνομη φεντανύλη να αποτελεί την κύρια αιτία την τελευταία δεκαετία. Νωρίτερα στην επιδημία οπιοειδών, τα συνταγογραφούμενα χάπια ήταν η κύρια αιτία θανάτου.
Τα τελευταία 15 χρόνια, η McKinsey έλαβε περισσότερα από 93 εκατομμύρια δολάρια από την Purdue για εργασίες που εκτέλεσε, συμπεριλαμβανομένων στρατηγικών για τη βελτίωση των πωλήσεων του OxyContin. Οι εισαγγελείς ισχυρίζονται ότι η McKinsey γνώριζε τους κινδύνους που συνδέονται με το OxyContin και τα προηγούμενα νομικά ζητήματα της Purdue Pharma, αλλά επέλεξε να συνεργαστεί μαζί της παρ’ όλα αυτά.
Ένα από τα καθήκοντα της McKinsey, σύμφωνα με τις δικαστικές καταθέσεις, φέρεται να ήταν η εύρεση συνταγογράφων που θα δημιουργούσαν τις περισσότερες πρόσθετες συνταγές εάν οι πωλητές της Purdue απευθύνονταν σε αυτούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα συνταγές που «δεν αφορούσαν ιατρικά αποδεκτές ενδείξεις, ήταν ανασφαλείς, αναποτελεσματικές, και ιατρικά περιττές, και οι οποίες συχνά εκτρέπονταν για χρήσεις που δεν είχαν νόμιμο ιατρικό σκοπό», ισχυρίζεται η κατάθεση.
Ο Κρίστοφερ Κάβανο, εισαγγελέας των ΗΠΑ για την Δυτική Περιφέρεια της Βιρτζίνια, δήλωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Βοστώνη ότι υπάρχει αντίκτυπος των ενεργειών της McKinsey στον πραγματικό κόσμο.
«Αυτό δεν ήταν υποθετικό», είπε. «Αυτό δεν ήταν απλώς μάρκετινγκ. Ήταν μια στρατηγική. Εκτελέστηκε και λειτούργησε».
Σύμφωνα με τη δικαστική κατάθεση, οι σύμβουλοι της McKinsey φέρονται να συνόδευαν τους εμπορικούς αντιπροσώπους της Purdue σε επισκέψεις σε συνταγογράφους και φαρμακεία το 2013, στο πλαίσιο μιας προσπάθειας να «εκτοξεύσουν» τις πωλήσεις της Purdue.
Το 2014, η McKinsey φέρεται να εντόπισε μικρές κλινικές που συνταγογραφούσαν περισσότερα οπιοειδή από ολόκληρα νοσοκομειακά συστήματα και πρότεινε τη στόχευσή τους για αυξημένες πωλήσεις, σύμφωνα με τη δικαστική κατάθεση και την πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Η εταιρεία συμβούλων φέρεται επίσης να προσπάθησε να επηρεάσει τους ομοσπονδιακούς κανονισμούς ώστε το OxyContin σε υψηλές δόσεις να υπόκειται στην ίδια εποπτεία με τα οπιοειδή χαμηλότερης δόσης και να καταστήσει την εκπαίδευση των συνταγογράφων προαιρετική και όχι υποχρεωτική, ανέφερε η κυβέρνηση στις καταθέσεις της.
Ο πρόσφατος ομοσπονδιακός διακανονισμός ακολουθεί προηγούμενες κυρώσεις της McKinsey να καταβάλει περίπου 765 εκατομμύρια δολάρια σε πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις και 78 εκατομμύρια δολάρια σε ταμεία υγείας και ασφαλιστικές εταιρείες για τον ρόλο της στην κρίση των οπιοειδών.
Η Purdue έχει αντιμετωπίσει και άλλες έρευνες σχετικά με τη λειτουργία της, με τρία στελέχη της να δηλώνουν ένοχα για κατηγορίες περί παραποίησης της μάρκας το 2007 και την ίδια την εταιρεία να δηλώνει ένοχη για ποινικές κατηγορίες το 2020, συμφωνώντας σε πρόστιμα και κατασχέσεις ύψους 8,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Τον Οκτώβριο του 2022, ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπίνγκ πραγματοποίησε μια μυστική σύσκεψη, στην οποία έδωσε οδηγίες σε ανώτατους κρατικούς αξιωματούχους – που επιβλέπουν τις πολιτικές, τις υπηρεσίες πληροφοριών και τις επιχειρήσεις επιρροής – για μια νέα, παγκόσμιας εμβέλειας στρατηγική κατά της θρησκευτικής ομάδας Φάλουν Γκονγκ, όπως αποκαλύπτουν οι Epoch Times.
Στην καρδιά της νέας στρατηγικής του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) κατά του Φάλουν Γκονγκ βρίσκονται εκστρατείες παραπληροφόρησης μέσω influencer στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα δυτικά MME, καθώς και η εκμετάλλευση του αμερικανικού νομικού συστήματος κατά εταιρειών που ίδρυσαν ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ.
Οι λεπτομέρειες της μυστικής σύσκεψης του 2022 δόθηκαν από τον Γιουάν Χονγκμπίνγκ, Κινέζο νομικό, αυτοεξόριστο στην Αυστραλία, ο οποίος διατηρεί επαφές με ανώτατους πολιτικούς κύκλους στην Κίνα. Η αφήγησή του βασίζεται σε πληροφορίες που έλαβε από δύο πηγές: ένα μέλος οικογένειας βετεράνων του ΚΚΚ, που τώρα αντιτίθεται στον Σι, και ένα μέλος του κόμματος που μιλάει για λόγους συνείδησης.
Η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε λίγο πριν από το 20ο Εθνικό Κογκρέσο, στο οποίο ο Σι εξασφάλισε μια πρωτοφανή τρίτη θητεία ως ηγέτης του Κόμματος. Ο Σι είπε στους αξιωματούχους κατά τη διάρκεια της σύσκεψης ότι οι προηγούμενες προσπάθειες της κυβέρνησης να καταστείλουν το Φάλουν Γκονγκ στο εξωτερικό είχαν ουσιαστικά αποτύχει.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, το Φάλουν Γκονγκ ήταν η ταχύτερα αναπτυσσόμενη πνευματική άσκηση στην Κίνα. Βασισμένο στις αρχές της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας, και σε διαλογιστικές ασκήσεις, το Φάλουν Γκονγκ διδάσκει στους ασκούμενους να βελτιώνουν τον ηθικό τους χαρακτήρα. Το 1999, το ΚΚΚ είδε την αυξανόμενη δημοτικότητά του ως απειλή και ξεκίνησε μια εκστρατεία δίωξης για να το εξαλείψει. Από τότε, οι ασκούμενοι υφίστανται σοβαρές διώξεις από το ΚΚΚ, περιλαμβανομένων εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων σε εκτεταμένη κλίμακα.
Οι οδηγίες του Σι, οι οποίες δεν είχαν αναφερθεί προηγουμένως, φαίνεται να οδήγησαν σε μια κλιμάκωση της μακροχρόνιας επιχείρησης κατά των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ στο εξωτερικό – μια εκστρατεία που έχει ρίξει τη σκιά της στη ζωή εκείνων που αναζητούν καταφύγιο στην Αμερική και αλλού.
«Κακή κατάσταση»
Η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε από την Επιτροπή Πολιτικών και Νομικών Υποθέσεων και παρακολουθήθηκε από τους υπουργούς Εθνικής Ασφάλειας και Κρατικής Ασφάλειας, τον γραμματέα και αρκετούς αναπληρωτές γραμματείς της Επιτροπής Πολιτικών και Νομικών Υποθέσεων, αξιωματούχους από το Υπουργείο Εξωτερικών, καθώς και από το Τμήμα Ενιαίου Εργασιακού Μετώπου, την κύρια κινεζική υπηρεσία που αναλαμβάνει τις επιχειρήσεις επιρροής στο εξωτερικό, σύμφωνα με τον Γιουάν.
Ο Γιουάν ανέφερε ότι ένας από τους κύριους λόγους που ο Σι θεωρούσε αποτυχημένες τις διεθνείς προσπάθειες κατά του Φαλούν Γκονγκ ήταν η ανάπτυξη των μέσων ενημέρωσης που ίδρυσαν οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ, τα οποία χαρακτήρισε ο Σι ως την κύρια «εχθρική δύναμη» κατά του ΚΚΚ, όχι μόνο στην κινεζική αλλά και στην αγγλική γλώσσα.
Τα μέσα ενημέρωσης που ιδρύθηκαν από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ είναι οι Epoch Times και το New Tang Dynasty Television (NTD), τα οποία ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αρχικά στα κινεζικά και τώρα σε πολλές γλώσσες, με παραρτήματα σε όλον τον κόσμο.
Αίθουσα ελέγχου τηλεοπτικού σταθμού του τηλεοπτικού δικτύου NTD, ενός από τα μέσα ενημέρωσης που εκθέτει το ΚΚΚ, στα κεντρικά γραφεία του στη Νέα Υόρκη. (φωτ. αρχείου, The Epoch Times)
Ο Σι είπε ότι παρά τον μεγάλο αριθμό ανθρώπινων πόρων, υλικών πόρων και χρημάτων που δαπανήθηκαν για σειρά ετών, το ΚΚΚ όχι μόνο δεν κατάφερε να καταστείλει τη δράση των μέσων ενημέρωσης του Φάλουν Γκονγκ, αλλά αντίθετα τους επέτρεψε να πρωτοστατήσουν διεθνώς στην αντίσταση κατά του ΚΚΚ στη βιομηχανία των ΜΜΕ.
Ο ηγέτης του ΚΚΚ περιέγραψε την κατάσταση ως «κακή» και είπε ότι ήταν μια σημαντική παράλειψη των υπεύθυνωναξιωματούχων.
Δήλωσε επίσης ότι πιστεύει πως η αποτυχία οφείλεται εν μέρει στην έλλειψη «στρατηγικού σχεδιασμού» και «ενδελεχούς, αποφασιστικής συντονισμένης δράσης», σύμφωνα με τον Γιουάν.
Επιπλέον, ο Σι θεώρησε τις υπάρχουσες τακτικές καταστολής ως «πολύ συγκρατημένες, συντηρητικές και όχι αρκετά δημιουργικές» και ενώ το καθεστώς έχει επενδύσει σημαντικούς πόρους στην προσπάθεια, μεγάλο μέρος αυτών, μετά από επιθεώρηση, αποδείχθηκε ότι σπαταλήθηκαν λόγω διαφθοράς.
Ο Σι είπε στους παρευρισκόμενους να αρχίσουν «να καλλιεργήσουν νέες δυνάμεις κατά του Φάλουν Γκονγκ» και να επανεκτιμήσουν το τρέχον προσωπικό που έχει αναλάβει αυτήν την αποστολή στο εξωτερικό, επιβάλλοντας ποινές ή απομακρύνοντας άτομα αν χρειαστεί.
Αλλαγή πλεύσης
«Διείσδυση, αποδόμηση και διάλυση»: αυτές ήταν οι στρατηγικές μέθοδοι που χρησιμοποιούσαν οι κινεζικές επιχειρήσεις επιρροής εναντίον στόχων στην κινεζική διασπορά, περιλαμβανομένου του Φάλουν Γκονγκ.
Όμως, δεν ήταν επαρκείς.
Μέχρι τώρα, ήταν το Υπουργείο Εξωτερικών και το Γραφείο 610 — ένας παράνομος μηχανισμός υπεύθυνος για την καταστολή του Φάλουν Γκονγκ — που πραγματοποιούσαν την εκστρατεία στο εξωτερικό. Ο Γιουάν είπε ότι ο Σι διέταξε αναδιάρθρωση της δομής, αναθέτοντας στην Κεντρική Επιτροπή Πολιτικών και Νομικών Υποθέσεων, η οποία επιβλέπει όλες τις αρχές επιβολής του νόμου, να συντονίσει την αποστολή τόσο στην Κίνα όσο και στο εξωτερικό.
Υπό την επίβλεψη της επιτροπής, το Υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας, με περίπου 2 εκατομμύρια αξιωματικούς επιβολής του νόμου, ανέλαβε την καταστολή στην Κίνα.
Το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας, η κορυφαία υπηρεσία κατασκοπείας της Κίνας, ανέλαβε την επίθεση κατά του Φάλουν Γκονγκ στο εξωτερικό, με το Τμήμα Ενιαίου Εργασιακού Μετώπου, το τμήμα του ΚΚΚ για τις επιχειρήσεις επιρροής στο εξωτερικό, και το αρμόδιο τμήμα του υπουργείου Εξωτερικών να παίζουν υποστηρικτικό ρόλο.
«Για να χτυπήσεις ένα φίδι, πρέπει να χτυπήσεις στην έβδομη ίντσα», παρέθεσε ο Σι στη σύσκεψη. Το κινεζικό αυτό ρητό σημαίνει να χτυπάς εκεί που πονάει περισσότερο.
Ο Κινέζος νομικός Γιουάν Χονγκμπίνγκ σε φωτογραφία αρχείου. (Chen Ming/The Epoch Times)
Ο Σι έδωσε οδηγίες στους αξιωματούχους να χρησιμοποιήσουν το «νόμο» και την παραπληροφόρηση, αναπτύσσοντας μέσα ενημέρωσης χωρίς ανιχνεύσιμες συνδέσεις με το ΚΚΚ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να επιτεθούν στο Φάλουν Γκονγκ. Τους είπε να επικεντρωθούν στη συκοφάντηση του ιδρυτή του Φάλουν Γκονγκ, Λι Χονγκτζι, και στην αποδυνάμωση των μέσων ενημέρωσης που έχουν ιδρυθεί από το Φάλουν Γκονγκ, μέσω εσωτερικών πρακτόρων.
Ο λόγος για την απόφαση να χρησιμοποιηθούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα δυτικά ΜΜΕ στον «πολέμο» της κοινής γνώμης είναι ότι ο Σι πιστεύει πως η χρήση των κρατικών ΜΜΕ του ΚΚΚ δεν είναι αποτελεσματική στο εξωτερικό, επειδή θεωρούνται ευρέως προπαγανδιστικά.
Ο δυτικός Τύπος χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια σε πολέμους προπαγάνδας κομμουνιστικών χωρών.
«Αυτό που κάνει το ΚΚΚ είναι ακριβώς αυτό που έκαναν οι Σοβιετικοί προσπαθώντας να μεταφέρουν την αφήγησή τους, την προπαγάνδα τους, σε αναγνωρισμένες δυτικές εφημερίδες, περιοδικά και μέσα ενημέρωσης», δήλωσε στους Epoch Times ο Ρόναλντ Τζ. Ράιχλακ, διακεκριμένος καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή και ειδικός στην παραπληροφόρηση.
Ο Κέισι Φλέμινγκ, διευθύνων σύμβουλος της BlackOps Partners και ειδικός στην αντικατασκοπεία, δήλωσε ότι το ΚΚΚ ασχολείται με αυτό για δεκαετίες και «έχουν γίνει πάρα πολύ καλοί σε αυτό» και ότι χάρη στις νέες τεχνολογίες μπορούν να το κλιμακώσουν.
«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν τεράστιο αντίκτυπο παγκοσμίως: τα ψευδή μηνύματα διαδίδονται άμεσα και είναι ικανά να ανατρέπουν τις απόψεις των ανθρώπων, όπως και την ελευθερία μας στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού», δήλωσε ο Φλέμινγκ στους Epoch Times.
Νέος αρχηγός ασφαλείας
Μερικές μέρες μετά το Κογκρέσο του Κόμματος, το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας απέκτησε νέο ηγέτη, τον Τσαν Γισίν.
Ο Τσαν είχε προηγουμένως υπηρετήσει ως δήμαρχος της Γούχαν και αργότερα ως γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Πολιτικών και Νομικών Υποθέσεων. Κατά τη διάρκεια της θητείας του και στα δύο πόστα, η καταστολή κατά του Φαλούν Γκονγκ αυξήθηκε.
Άλλος πληροφοριοδότης, που εμφανίστηκε τον περασμένο μήνα, υπέδειξε επίσης τον Τσαν ως υπεύθυνο για την εκστρατεία κατά του Φάλουν Γκονγκ στο εξωτερικό.
Ο πληροφοριοδότης είπε ότι ο Τσαν θεωρεί το ζήτημα ως πολιτικό του κεφάλαιο και φιλοδοξεί να «λύσει το θέμα Φάλουν Γκονγκ μέχρι το τέλος του έτους».
Η άνοδος του αρχηγού της κατασκοπείας σε αυτή τη θέση συνοδεύτηκε από αύξηση των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Δεκάδες χιλιάδες ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ υπήρξαν θύματα παρενόχλησης ή σύλληψης την περίοδο που ο Τσαν ήταν επικεφαλής της Κεντρικής Επιτροπής Πολιτικών και Νομικών Υποθέσεων, ενώ εκατοντάδες έχουν πεθάνει, σύμφωνα με ατελείς εκτιμήσεις του Minghui.org, οργανισμός που συλλέγει αναφορές απευθείας από την Κίνα.
Εν τω μεταξύ, η Γούχαν, η πόλη στην οποία προΐστατο αμέσως πριν, έγινε πρότυπο της καταστολής. Η επιτροπή έστειλε ακόμη και άτομα στο κέντρο πλύσης εγκεφάλου της Γούχαν— μια εγκατάσταση που χρησιμοποιείται για να εξαναγκάζει ανθρώπους να αποκηρύξουν την πίστη τους — έτσι ώστε να μάθουν τις τακτικές και να τις εφαρμόσουν σε εθνικό επίπεδο, σύμφωνα με το Minghui.
Στο εξωτερικό, το υπουργείο του Τσαν διαθέτει δίκτυα που μπορούν να αναπτυχθούν άμεσα. Μια επιστολή που απέκτησαν οι Epoch Times από τον Μάρτιο του 2021 δείχνει ότι η υπηρεσία και το Υπουργείο Δημόσιας Ασφάλειας επιβλέπουν από κοινού ένα «Γραφείο Αντι-Φάλουν Γκονγκ Βορείου Αμερικής».
Ένα άτομο με το όνομα Γου Σιουχούα είχε μόλις αναλάβει τη διεύθυνση του γραφείου, σύμφωνα με την επιστολή. Η επιστολή τον πιστώνει για τον «σχεδιασμό και την οργάνωση πολλών αποστολών για να παρεμποδίσει» τις προσπάθειες των ασκούμενων του Φάλουν Γκονγκ να διαδώσουν πληροφορίες για την καταστολή στην Κίνα και τον περιγράφει ως άτομο με «εκτεταμένη εμπειρία κατά του Φάλουν Γκονγκ».
Λίγες είναι οι πληροφορίες για αυτό το γραφείο στο διαδίκτυο, κάτι που δείχνει ότι πρόκειται για έναν από τους μηχανισμούς του Κόμματος που λειτουργεί κρυφά. Εκτός από το γραφείο της Βόρειας Αμερικής, το καθεστώς έχει ενσωματώσει και ένα παράνομο δίκτυο πρακτόρων που δρουν με άλλους τρόπους. Το 2023, το FBI συνέλαβε δύο πράκτορες του ΚΚΚ που λειτουργούσαν ένα μυστικό αστυνομικό τμήμα στο Μανχάταν, χρησιμοποιώντας μια φιλοκινεζική πολιτική οργάνωση ως προκάλυμμα.
(Επάνω) Δύο Κινέζοι αστυνομικοί συλλαμβάνουν έναν ασκούμενο του Φάλουν Ντάφα στην πλατεία Τιενανμέν στο Πεκίνο στις 10 Ιανουαρίου 2000. (Κάτω) Ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ συμμετέχουν σε εκδήλωση στο National Mall της Ουάσιγκτον, στις 20 Ιουλίου 2023. (Chien-Min Chung/AP Photo, Samira Bouaou/The Epoch Times)
«Συστηματικό και πλήρες σχέδιο»
Η διεθνής εκστρατεία κατά του Φάλουν Γκονγκ και των συναφών με αυτό ομάδων έχει ενταθεί σημαντικά το τελευταίο έτος.
Δεκάδες λογαριασμοί κοινωνικών μέσων έχουν εμφανιστεί βάλλοντας κατά του Φάλουν Γκονγκ και του Shen Yun Performing Arts, της εταιρείας παραστατικών τεχνών που ιδρύθηκε από ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ για να προβάλλει τις παραδόσεις της Κίνας, πριν τις καταστρέψει ο κομμουνισμός.
Ένας Κινεζο-Αμερικανός που ασκεί επιρροή στα κοινωνικά μέσα ανέλαβε δημοσίως την ευθύνη για τη βοήθεια στην εφημερίδα The New York Times για την δημοσίευση αρκετών άρθρων κατά του Shen Yun.
«Εγώ ήμουν αυτός που συνέστησε τους ανθρώπους [πρώην καλλιτέχνες του Shen Yun] στους New York Times, ειδικά για τις αρχικές συνεντεύξεις. Βρήκαν επιπλέον άτομα μέσα από αυτό», έγραψε στο X μετά τη δημοσίευση ενός άρθρου κατά του Shen Yun νωρίτερα φέτος.
Το συγκεκριμένο άτομο καυχήθηκε και για τις καταγγελίες κατά του Shen Yun στις αρχές της πολιτείας της Νέας Υόρκης, προκειμένου να ληφθούν νομικά μέτρα κατά της καλλιτεχνικής ομάδας. Ενθάρρυνε και άλλους να κάνουν το ίδιο.
Πέρυσι, παρακολουθήθηκε από τις αρχές κοντά στην πανεπιστημιούπολη του Shen Yun. Το FBI εξέδωσε προειδοποίηση προς τις τοπικές αρχές περιγράφοντας τον ως «δυνητικά ένοπλο και επικίνδυνο». Τώρα αντιμετωπίζει κατηγορίες για παράνομη οπλοφορία.
Τα άρθρα της New York Times προσπάθησαν να συκοφαντήσουν το Shen Yun, δημιουργώντας μία παραποιημένη εικόνα για το πρόγραμμα πρακτικής που επιτρέπει σε έναν περιορισμένο αριθμό ταλαντούχων μαθητών από δύο συνδεδεμένα θρησκευτικά σχολεία τέχνης, την Ακαδημία Fei Tian και το Κολλέγιο Fei Tian, να περιοδεύουν με το Shen Yun. Η δημοσίευση των πρόσφατων άρθρων συνέπεσε με την κατάθεση μιας πολιτικής αγωγής από μια πρώην μαθήτρια που ισχυρίστηκε παραβιάσεις εργασιακών δικαιωμάτων.
Στιγμιότυπο από τη χορογραφία «Κυματιστά μανίκια», από το πρόγραμμα του Shen Yun Performing Arts του 2009. (Shen Yun Performing Arts)
Η γυναίκα που κατέθεσε την αγωγή συνδέεται με ένα κινεζικό κυβερνητικό φορέα και έχει δώσει συνεντεύξεις σε άτομα που χρησιμοποιεί το κινεζικό καθεστώς για να επιτεθούν στο Shen Yun, σύμφωνα με δήλωση του Shen Yun.
Σύμφωνα με δύο πληροφοριοδότες που μίλησαν στο Κέντρο Πληροφοριών Φάλουν Ντάφα τον Αύγουστο, μια συνάντηση του Υπουργείου Δημόσιας Ασφάλειας δύο μήνες νωρίτερα είχε ζητήσει από όλες τις κυβερνήσεις των επαρχιών να «υποστηρίξουν πλήρως» το άτομο επιρροής που μίλησε στους New York Times παρέχοντας «όλες τις κακόβουλες πληροφορίες για το Φάλουν Γκονγκ» που είχε συλλέξει το υπουργείο εσωτερικά.
Το ΚΚΚ ενίσχυσε τις προσπάθειές του να κατά του Shen Yun, χρησιμοποιώντας το αμερικανικό νομικό σύστημα.
Οι αμερικανικές αρχές τον Σεπτέμβριο και τον Νοέμβριο καταδίκασαν δύο Κινέζους πράκτορες που συνωμότησαν να δωροδοκήσουν έναν πράκτορα της φορολογικής υπηρεσίας των ΗΠΑ με 50.000 δολάρια για να ανοίξει έρευνα κατά του Shen Yun. Τα χρήματα ελήφθησαν από αξιωματούχους του ΚΚΚ κατά τις επισκέψεις τους στην Κίνα.
Οι ίδιοι δύο πράκτορες είχαν ταξιδέψει στην Κομητεία Όραντζ της Νέας Υόρκης, όπου έχει την έδρα του το Shen Yun, για να παρακολουθήσουν τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ και να συλλέξουν πληροφορίες που θα χρησίμευαν ως «βάση για μια πιθανή περιβαλλοντική αγωγή που θα εμπόδιζε την ανάπτυξη της κοινότητας του Φάλουν Γκονγκ στην Κομητεία Όραντζ», σύμφωνα με τα έγγραφα του δικαστηρίου.
Ανεξάρτητα, ένας Αμερικανός (που σχετίζεται με την Κίνα) ξεκίνησε μια σειρά αβάσιμων περιβαλλοντικών αγωγών κατά του Shen Yun. Στην τελευταία υπόθεση, ο δικαστής Κέννεθ Κάρας του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Νότιας Περιφέρειας της Νέας Υόρκης απέρριψε την αγωγή λόγω ατελειών με προειδοποίηση, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να κατατεθεί ξανά.
Εν τω μεταξύ, την περασμένη εβδομάδα, ένας Κινέζος πολίτης καταδικάστηκε για κατασκοπεία κατά του Φάλουν Γκονγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Κήπος έξω από τη Νότια Πύλη της πανεπιστημιούπολης Dragon Springs στο Cuddebackville της Νέας Υόρκης, την 1η Οκτωβρίου 2023. (Cara Ding/The Epoch Times)
Κλήση για επαγρύπνηση
Η κλιμάκωση της διακρατικής καταστολής κατά του Φάλουν Γκονγκ έχει ανησυχήσει Αμερικανούς νομοθέτες όπως ο βουλευτής Σκοτ Πέρι (Ρ-Πενσυλβάνια).
«Είναι αδιανόητο και εξαιρετικά ανησυχητικό μία εχθρική χώρα να χρησιμοποιεί τα όργανα της ομοσπονδιακής μας κυβέρνησης κατά των ιδεολογικών της αντιπάλων», δήλωσε ο Πέρι στους Epoch Times. Ήταν ο χορηγός του Falun Gong Protection Act (Νόμου Προστασίας του Φάλουν Γκονγκ) στη Βουλή, ένα νομοσχέδιο που έχει στόχο να λογοδοτήσει το ΚΚΚ για το έγκλημα των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων.
Άλλοι νομοθέτες εξέφρασαν παρόμοιες ανησυχίες για την «εξαγωγή» των παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΚΚΚ στην Αμερική.
Ο βουλευτής Μάικλ ΜακΚωλ (Ρ-Τέξας), πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, δήλωσε: «Καταδικάζω σθεναρά τις νέες προσπάθειες της Κίνας […] της φιλοδημοκρατικής ομάδας Φάλουν Γκονγκ, στις ΗΠΑ και στο εξωτερικό».
«Το ΚΚΚ έχει ιστορία καταπίεσης φιλοδημοκρατικών ομάδων πέρα από τα σύνορά του, καθώς προσπαθεί να ενισχύσει τη αυταρχική του επιρροή στον λαό του», δήλωσε στους Epoch Times, προσθέτοντας ότι επαινεί τις αμερικανικές αρχές για την «προστασία της ζωής των δημοκρατικών ακτιβιστών, των πολιτικών ελευθεριών και του κράτους δικαίου».
Η βουλευτής Μισέλ Στηλ (Ρ-Καλιφόρνια) έχει προηγουμένως ζητήσει νομικά μέσα για την αντιμετώπιση της διακρατικής καταστολής του καθεστώτος κατά των αντιφρονούντων. Όπως και οι άλλοι, πιστεύει ότι το Πεκίνο οφείλει να λογοδοτήσει για τις πράξεις του.
«Επί 25 χρόνια, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας διώκει τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ και όσους επιθυμούν να ασκούν την πίστη τους χωρίς κυβερνητική παρέμβαση. Τα καταπιεστικά καθεστώτα, όπως το ΚΚΚ, πρέπει να λογοδοτήσουν για τις επιθέσεις τους κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσω παραπληροφόρησης και καταπίεσης», δήλωσε στους Epoch Times.
Για να αντιμετωπιστούν οι κρυφές κινεζικές επιχειρήσεις, ο βουλευτής Τζιμ Μπανκς (Ρ-Ιντιάνα), ο οποίος εκλέχθηκε τον Νοέμβριο στη Γερουσία, ανέφερε το «Countering China’s Political Warfare Act» («Νόμο Αντιμετώπισης της Πολεμικής Πολιτικής της Κίνας») που εισήγαγε. Το Κογκρέσο πρέπει να περάσει το νομοσχέδιο για να «επιβάλει κυρώσεις σε ομάδες του ΚΚΚ, όπως το United Front, που διεξάγουν πολιτικό πόλεμο κατά των Αμερικανών πολιτών και Κινέζων αντιφρονούντων στο αμερικανικό έδαφος», δήλωσε στους Epoch Times.
(Επάνω αριστερά) Ο βουλευτής Scott Perry (R-Pa.) στη Ροτόντα του Καπιτωλίου των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον στις 25 Ιουνίου 2024. Η βουλευτής Michelle Steel (R-Calif.), σε αυτή τη φωτογραφία αρχείου. Ο βουλευτής Jim McGovern (D-Mass.) στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ στις 30 Ιανουαρίου 2018. (Κάτω αριστερά) Ο βουλευτής Jim Banks (R-Ind.) στο Καπιτώλιο στις 27 Μαρτίου 2019. Ο βουλευτής André Carson (D-Ind.) στην Ουάσινγκτον στις 8 Ιουνίου 2017. Ο αντιπρόσωπος Michael McCaul (R-Texas), πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων, στην Ουάσινγκτον στις 29 Αυγούστου 2023. (Madalina Vasiliu/The Epoch Times, Yiyuan Chang/NTD, Samira Bouaou/The Epoch Times, York Du/NTD, Larry French/Getty Images for Starz)
Ο Πέρι δήλωσε ότι δεδομένου ότι το ΚΚΚ είναι αντίπαλος, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να είναι σε επιφυλακή.
«Πρέπει να αυξήσουμε την επιτήρηση σε όλες τις δραστηριότητές τους με τη σκέψη ότι αυτοί θα κάνουν αυτά τα πράγματα σκόπιμα, και όταν διαπιστώνουμε ότι αυτό ισχύει, πρέπει να επιβάλουμε σοβαρές, αυστηρές και ξαφνικές συνέπειες.»
Εδώ βλέπει μια ευκαιρία να «στείλουμε ένα ισχυρότερο μήνυμα» στο ΚΚΚ και στον Σι Τζινπίνγκ.
«Το κλείσιμο των προξενείων και άλλοι διπλωματικοί τρόποι μπορούν να είναι πράγματα που θα εξετάσουμε» αν το καθεστώς θέλει να ακολουθήσει αυτή τη στρατηγική, είπε, προσθέτοντας:
«Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας είναι ουσιαστικά μια εγκληματική οργάνωση που κυβερνά μια χώρα» και, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιτρέπουν σε εγκληματικές οργανώσεις να χρησιμοποιούν τα κυβερνητικά συστήματα για να διώκουν αντιπάλους ή να παραβιάζουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, «σίγουρα δεν πρέπει να επιτραπεί αυτό και στο ΚΚΚ».
ΤΑΪΠΕΙ, Ταϊβάν—Ένας Ταϊβανέζος χειρουργός και τέσσερα άλλα άτομα κατηγορούνται για παράνομη μεσολάβηση σε μεταμόσχευση οργάνων στην Κίνα, σε μια υπόθεση που μια τοπική ομάδα ιατρικής υποστήριξης χαρακτήρισε ανησυχητική, καθώς το Πεκίνο προμηθεύεται όργανα από κρατούμενους συνείδησης.
Ο χειρουργός, Τσεν Γιαο-λι, κατηγορείται ότι οργάνωσε μια εγκληματική ομάδα που βοήθησε να σταλούν 10 Ταϊβανέζοι ασθενείς στην Κίνα για χειρουργεία μεταμόσχευσης οργάνων από το 2016 έως το 2019, σύμφωνα με ανακοίνωση του γραφείου των εισαγγελέων στην επαρχία Τσανγκχουά της Νότιας Ταϊβάν στις 25 Νοεμβρίου.
Ο Τσεν κατηγορείται για παραβίαση του Νόμου για τις Μεταμοσχεύσεις Ανθρωπίνων Οργάνων του νησιού, ο οποίος αναφέρει ότι οποιοδήποτε μεταμοσχευθέν όργανο «πρέπει να παρέχεται ή να αποκτάται δωρεάν» και ότι «άτομα που μεσολαβούν σε μεταμοσχεύσεις οργάνων ή στην παροχή και απόκτηση οργάνων» μπορεί να φυλακιστούν για έως πέντε χρόνια και να επιβληθεί πρόστιμο έως και 1,5 εκατομμύρια NT$ (περίπου 46.200 $).
Ο Τσεν είχε εργαστεί στο κέντρο μεταμοσχεύσεων οργάνων του Χριστιανικού Νοσοκομείου Τσανγκχουά.
Μετά την ανακοίνωση της δίωξης, το νοσοκομείο δήλωσε ότι ο Τσεν δεν εργάζεται εκεί από τον Ιούλιο του 2022. Οι εισαγγελείς του Τσανγκχουά άρχισαν την έρευνα για τον Τσεν τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς.
Το νοσοκομείο προειδοποίησε τους κατοίκους να μην ταξιδεύουν στην Κίνα για μεταμοσχεύσεις ήπατος, επικαλούμενο αναφορές και την προειδοποίηση του ΟΗΕ για τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων από την κινεζική κυβέρνηση, που στοχοποιεί τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ, τους κρατούμενους συνείδησης, τους Ουιγούρους και τους Χριστιανούς. Προσέθεσε ότι απαγορεύει την ανήθικη και παράνομη ιατρική συμπεριφορά και σέβεται τα αποτελέσματα των δικαστικών ερευνών.
Ο Ντέιβιντ Χουάνγκ, αντιπρόεδρος και εκπρόσωπος του Συλλόγου Ταϊβανέζικης Διεθνούς Υποστήριξης Μεταμοσχεύσεων Οργάνων, δήλωσε ότι η υπόθεση αποτελεί σημαντικό ορόσημο.
Είναι η πρώτη δίωξη κατά των παράνομων μεσαζόντων οργάνων από τότε που η Ταϊβάν τροποποίησε τον Νόμο για τις Μεταμοσχεύσεις Ανθρώπινων Οργάνων το 2015, προκειμένου να απαγορεύσει τη χρήση οργάνων από εκτελεσθέντες κρατούμενους, καθώς και την πώληση, αγορά και μεσολάβηση οργάνων.
«Ελπίζω ότι αυτή η δίωξη θα προσελκύσει την προσοχή των τοπικών πολιτών και της κυβέρνησης. Η μετάβαση στην Κίνα για μεταμόσχευση οργάνου ενέχει ιατρικούς, ηθικούς και νομικούς κινδύνους», είπε ο Χουάνγκ σε μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προς τους Epoch Times.
Οι Epoch Times έχουν ζητήσει σχόλιο από το Νοσοκομείο Ιατρικής Σχολής Τσουνγκ Σαν, όπου ο Τσεν εργάζεται ως αναπληρωτής διευθυντής στο κέντρο μεταμοσχεύσεων ήπατος.
Μεταμοσχεύσεις ήπατος και νεφρού
Οι εισαγγελείς ισχυρίζονται ότι ο Τσεν, ενώ εργαζόταν στο κέντρο μεταμοσχεύσεων, είχε τους ασθενείς του να επικοινωνούν με έναν συνεργό που έφερε το επώνυμο Χουάνγκ, ο οποίος ήταν επικεφαλής μιας ανώνυμης βιοτεχνολογικής εταιρείας. Ο Χουάνγκ φέρεται να διευθέτησε για έξι Ταϊβανέζους ασθενείς να υποβληθούν σε μεταμόσχευση ήπατος ή νεφρού σε νοσοκομείο στην πόλη Τσινγκντάο, στην επαρχία Σαντόνγκ της ανατολικής Κίνας.
Ο Χουάνγκ φέρεται να χρέωσε κάθε ασθενή από 5 εκατομμύρια NT$ έως 7,5 εκατομμύρια NT$ (περίπου 154.000 έως 231.000 $) για μεταμόσχευση ήπατος και από 3 εκατομμύρια NT$ έως 3,5 εκατομμύρια NT$ (περίπου 92.400 έως 107.800 $) για μεταμόσχευση νεφρού. Η σύζυγός του, που φέρει το επώνυμο Γιανγκ, συνέδεσε τους ασθενείς με γιατρούς στο Νοσοκομείο του Πανεπιστημίου Τσινγκντάο για να κανονίσουν τις επεμβάσεις.
Ο Τσεν φέρεται επίσης να επισκέφθηκε το κινεζικό νοσοκομείο στην Τσινγκντάο για να «δώσει οδηγίες» μέσα στην αίθουσα χειρουργείου κατά τη διάρκεια των επεμβάσεων μεταμόσχευσης ήπατος, σύμφωνα με τους εισαγγελείς.
Επιπλέον, ο Τσεν φέρεται να έδωσε εντολή σε μια Ταϊβανέζα νοσοκόμα να ταξιδέψει στην Κίνα για να παρέχει μετεγχειρητική φροντίδα, έναντι πληρωμής 200.000 NT$ (περίπου 6.150 $) ανά ασθενή.
Ο Τσεν συνεργάστηκε επίσης με έναν συνεργό με το επώνυμο Λιν, ο οποίος για χρόνια παρείχε «υπηρεσίες μεταμοσχεύσεων οργάνων» μεταξύ Ταϊβάν και Κίνας, για να υποβληθούν τέσσερις Ταϊβανέζοι σε μεταμόσχευση ήπατος ή νεφρού στην Τσανγκσά, στην επαρχία Χουνάν της κεντρικής Κίνας. Οι δύο στη συνέχεια μοίρασαν τις πληρωμές.
Οι εισαγγελείς επιδιώκουν ποινή φυλάκισης έξι ετών για τον Τσεν και τριών ετών για κάθε έναν από τους τέσσερις συνεργούς του. Στοχεύουν να κατασχέσουν τα παράνομα κέρδη της ομάδας, που ανέρχονται σε περίπου 20,4 εκατομμύρια NT$ (περίπου 628.000 $).
Ο Τσεν φέρεται να κέρδισε πάνω από 14,8 εκατομμύρια NT$ (περίπου 455.600 $) κατά τη διάρκεια της τριετίας. Επέστρεψε 83.060 $ κατά τη διάρκεια της έρευνας και οι εισαγγελείς έχουν κατασχέσει την περιουσία του για να τον εμποδίσουν να «απολαμβάνει τα παράνομα κέρδη», δήλωσε το γραφείο των εισαγγελέων του Τσανγκχουά.
Η Χσιέ πρέπει τώρα να επιστρέψει 1,1 εκατομμύρια NT$ (περίπου 33.800 $) από τα παράνομα κέρδη της στο πλαίσιο της συμφωνίας της με τους εισαγγελείς, οι οποίοι συμφώνησαν σε αναστολή δίωξης εναντίον της νοσοκόμας.
«Πολύ επικίνδυνες» οι μεταμοσχεύσεις οργάνων στην Κίνα
Οι Ταϊβανέζοι εισαγγελείς προειδοποίησαν τους ανθρώπους για τους κινδύνους που συνεπάγονται οι μεταμοσχεύσεις οργάνων στην Κίνα.
Οι περισσότεροι από τους ασθενείς που εμπλέκονταν, επιβίωσαν μόνο για δύο ή τρία χρόνια μετά τις μεταμοσχεύσεις οργάνων, ανέφεραν. Κάποιοι πέθαναν μέσα σε μία εβδομάδα μετά την επιστροφή τους στην Ταϊβάν.
«Αυτό δείχνει ότι οι χειρουργικές επεμβάσεις μεταμόσχευσης οργάνων που περιλαμβάνουν μεσολαβητές και είναι αδιαφανείς είναι εξαιρετικά επικίνδυνες», ανέφερε η ανακοίνωση Τύπου.
Η επιτροπή Κίνας με έδρα το Λονδίνο, το 2019, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων συνέβαινε σε «σημαντική κλίμακα» στην Κίνα, με τους ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ να αποτελούν την κύρια πηγή οργάνων. Οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ, μια πνευματική πρακτική γνωστή επίσης ως Φάλουν Ντάφα, είναι στόχοι δίωξης από το καθεστώς της Κίνας από το 1999.
Η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ψήφισε τον Νόμο Προστασίας του Φάλουν Γκονγκ (H.R. 4132) τον Ιούνιο.
Εάν εφαρμοστεί, η νομοθεσία θα απαιτούσε από τον πρόεδρο να παρέχει στις αρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές μια λίστα ξένων ατόμων που «εν γνώσει τους και άμεσα συμμετείχαν ή διευκόλυναν την εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας». Αυτά τα άτομα θα αντιμετώπιζαν κυρώσεις, όπως απαγόρευση εισόδου στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο γερουσιαστής Μάρκο Ρούμπιο (Ρ-Φλόριντα) εισήγαγε την εκδοχή της νομοθεσίας για την Γερουσία (S.4914) τον Ιούλιο. Ο Ρούμπιο έχει προταθεί από τον εκλεγμένο πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ για τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Ο Ντέιβιντ Χουάνγκ από την Ταϊβανέζικη Ένωση Διεθνούς Υποστήριξης Μεταμοσχεύσεων Οργάνων συνεχάρη τις νομοθετικές προσπάθειες στις ΗΠΑ. Εάν η Γερουσία περάσει τη νομοθεσία, δήλωσε ο Χουάνγκ, θα είναι «μια ιστορική στιγμή».
Η επιστημονική έρευνα εδώ και καιρό είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από αμέτρητες προόδους οι οποίες επιμηκύνουν και βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής. Ωστόσο, νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Medicine υποδηλώνει ότι συγκεκριμένες συμπεριφορές ανάμεσα στους ερευνητές πιθανόν να περιορίζουν αυτές τις προόδους.
Η κύρια ανησυχία είναι η πόλωση μέσα στην επιστημονική κοινότητα – ένα φαινόμενο κατά το οποίο οι ερευνητές αποτυγχάνουν να εξετάσουν αντικειμενικά όλες τις διαθέσιμες αποδείξεις ή να λάβουν υπόψιν ότι οι μακροχρόνιες πεποιθήσεις μπορεί να είναι λανθασμένες,
Η πόλωση στην επιστήμη είναι αρκετά ανησυχητική, είπε στους Epoch Times σε μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ο Τιάγκο Κρουβινέλ, αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο και συν-συγγραφέας της μελέτης. «Πιστεύουμε ότι είναι πιο διαδεδομένο στην έρευνα από ότι περιμέναμε», είπε. «Με την παραπληροφόρηση να γίνεται όλο και πιο προσβάσιμη και ορατή στο διαδίκτυο, οι ερευνητές έχουν αυξανόμενα υιοθετήσει έναν πιο αιχμηρό τόνο για να προστατέψουν τις απόψεις τους, πιθανόν για να προστατέψουν την επιστήμη.»
Μια τέτοια προστατευτική προσέγγιση, ωστόσο, μπορεί να είναι αντιπαραγωγική. Αυτός ο πιο αιχμηρός τόνος είναι ένας δείκτης μια πολωμένης προσέγγισης, η οποία δεν προάγει την κριτική σκέψη, σύμφωνα με τον Κρουβινέλ. Ένας μονόπλευρος λόγος μπορεί να μειώσει την διαφάνεια σε ποικίλες επιστημονικές εξελίξεις και εναλλακτικές λύσεις, εν τέλη περιορίζοντας την ικανότητα της κοινωνίας να αντιμετωπίζει περίπλοκα προβλήματα.
Αναγνωρίζοντας την πολωμένη και μη έρευνα
Για να επεξηγήσουμε τα πολωμένα μηνύματα στην έρευνα, λάβετε υπόψιν αυτό το παράδειγμα: Τα εμβόλια είναι 100% ασφαλή, και οποιοσδήποτε το αμφισβητεί αυτό είναι ανίδεος.
Ένας τέτοιου είδους ισχυρισμός είναι ένα πολωμένο μήνυμα, σύμφωνα με τους ερευνητές. Χαρακτηρίζεται από σκληρούς, κατηγορηματικούς τόνους και μια αδιαμφισβήτητη πίστη σε μία και μόνο άποψη, κάτι το οποίο μπορεί να πυροδοτήσει έντονα συναισθήματα και να ενθαρρύνει την ομαδική πίστη. Τα πολωμένα μηνύματα συχνά συνδέονται με διαμάχη, σαρκασμό, κομματισμό, υστερία, πειστικότητα και σκεπτικισμό. Όταν μια τέτοια άποψη επικρατεί, αποθαρρύνει τους ανθρώπους από το να αμφισβητήσουν τις υπάρχουσες ιδέες.
Αντιθέτως, η μη πολωμένη έρευνα παρουσιάζει ουδέτερα, ισορροπημένα επιχειρήματα και χρησιμοποιεί όρους που αναγνωρίζουν την αβεβαιότητα. Τυπικά συνδέεται με την αντικειμενικότητα, την περιεκτικότητα, την αμερόληπτη εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων, την αξιοπιστία και την ποικιλία.
Προειδοποιητικά σημάδια πολωμένης έρευνας
Οι συγγραφείς της έρευνας προτείνουν ένα σύστημα κωδικοποίησης χαρακτηρισμών για την αναγνώριση της πόλωσης στην έρευνα. Δείκτες κλειδιά περιλαμβάνουν ότι η έρευνα:
Επιμένει ότι μια συγκεκριμένη άποψη είναι η σωστή
Παρουσιάζει το μήνυμά της με δραματικό τρόπο και χρησιμοποιεί έντονες λέξεις
Επιλέγει επιλεγμένους ειδικούς για να υποστηρίξει τις απόψεις της
Δεν περιλαμβάνει την αντίθετη άποψη
Χρησιμοποιεί πολιτική ή οπαδικά επιχειρήματα για να υπερασπιστεί την επιστημονική θέση
Δίνει έμφαση στις ατέλειες των αντίθετων απόψεων
Παράγοντες που οδηγούν την πόλωση
Αρκετοί παράγοντες συνεισφέρουν στην πόλωση στην επιστημονική έρευνα, σύμφωνα με τους ερευνητές, περιλαμβάνοντας την αβεβαιότητα και την αποτυχία να αμφισβητήσουν την ομόφωνη γνώμη.
Η αβεβαιότητα σχετικά με την σωστή λύση για ένα ζήτημα είναι αυτό που κινεί την επιστημονική εξέλιξη. Ωστόσο, όταν η κοινωνία φοβάται ένα ζήτημα, ποθεί την βεβαιότητα για να καθησυχαστεί, κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε μονόπλευρα μηνύματα.
Η αποτυχία της αμφισβήτησης της ομόφωνης γνώμης προάγει την ομαδική αλληλεγγύη μεταξύ των υποστηρικτών ενός ζητήματος ενώ ταυτόχρονα αποξενώνει τους σκεπτικιστές αυτού – αντί να ενθαρρύνει τον εποικοδομητικό διάλογο.
Οι εγγενείς προκαταλήψεις ενός ατόμου μπορούν να οδηγήσουν σε μια εδραιωμένη άποψη, είπε στους Epoch Times σε μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ο Τζόναθον Άντερσον, ερευνητικός επιστήμονας και αναπληρωτής καθηγητής στο University of California Davis Institute for Regenerative Cures (Ινστιτούτο Αναγεννητικών Θεραπειών Ντέιβις του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια).
«Είναι στην ανθρώπινη φύση να αντιστέκεται κανείς στο να αλλάξει γνώμη για κάτι που ήδη πιστεύει ότι είναι αληθινό», είπε. «Αυτό αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα αν η ιδέα προέρχεται από ένα άλλο άτομο ή μια ομάδα.»
Όταν η χρηματοδότηση επηρεάζει τα ευρήματα
Η φαρμακευτική βιομηχανία χρηματοδοτεί κάποια έρευνα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και ασφάλεια των φαρμάκων και των ιατρικών συσκευών, οδηγώντας σε πιθανές οικονομικές συγκρούσεις συμφερόντων οι οποίες μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα μη έγκυρα ευρήματα. Για παράδειγμα, μια αναθεώρηση του 2017 που δημοσιεύθηκε στην Cochrane Database of Systematic Reviews (Βάση Δεδομένων Συστηματικών Αναθεωρήσεων Cochrane) βρήκε πως οι μελέτες χρηματοδοτούμενες από την βιομηχανία έχουν ευνοϊκότερα αποτελέσματα και συμπεράσματα από τις μελέτες που λαμβάνουν χορηγία από άλλες πηγές.
Ενώ οι συγκρούσεις οικονομικών συμφερόντων δεν αποτελούν παραδείγματα πόλωσης από μόνα τους, μπορούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες που την ευνοούν, σημείωσε ο Κρουβινέλ.
«Αυτού του είδους τα σενάρια μπορούν να επηρεάσουν τα επιστημονικά αποτελέσματα, όπου παρουσιάζονται μονάχα οι ευνοϊκές πτυχές των φαρμάκων, ενώ τα πιθανά μειονεκτήματα αποκρύπτονται», είπε. «Αυτή η κατάσταση προηγείται της πόλωσης, καθώς το κοινό μπορεί ακόμη να μην γνωρίζει τα αποτελέσματα.»
Ο κύκλος της επιστημονικής πόλωσης
Για να δώσει ένα παράδειγμα του πως η πόλωση μπορεί να γίνει αυτοενισχυτική, ο Κρουβινέλ παρουσιάζει ένα κοινό σενάριο:
«Φανταστείτε ότι μια ερευνητική ομάδα είναι αποφασισμένη να αποδείξει έναν συσχετισμό μεταξύ δύο παραγόντων, του Α και του Β», είπε. «Παρουσιάζουν τα ευρήματά τους υπό αυτό το φως, υπερασπιζόμενη την ιδέα τους στους ομότιμους συναδέλφους τους και την κοινωνία», πρόσθεσε. «Καθώς αποκτούν κύρος και επιρροή, ίσως να αναπτύξουν – ενσυνείδητα ή όχι – μια αμυντική στάση για να προστατέψουν την θεωρία τους.»
Ο Κρουβινέλ το αντιπαραβάλλει αυτό με μια άλλη ομάδα επιστημόνων που βρίσκουν τον συσχετισμό μεταξύ του Α και του Β να είναι αβάσιμος ή ανεπαρκής για την εξήγηση του φαινομένου. Ενδεχομένως να καταστείλουν την τάση τους προς αμφισβήτηση, φοβούμενοι την γελοιοποίηση ή τον αποκλεισμό από τον επιστημονικό και δημόσιο κύκλο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η αρχική θεωρία τότε αρχίζει να αντιμετωπίζεται ως γεγονός, ενισχυμένη από την εξουσία των υποστηρικτών της.
Όταν προκύπτει μια πρόκληση, αυτές οι εναλλακτικές θεωρίες αντιμετωπίζουν όχι μόνο τον επιστημονικό έλεγχο αλλά συχνά βιώνουν σαρκασμό και περιφρόνηση, είπε ο Κρουβινέλ.
«Αυτές οι δυναμικές μπορούν επίσης να λειτουργήσουν αντιστρόφως», σημείωσε. «Οι αποδεδειγμένες θεωρίες μπορούν να αμφισβητηθούν επιθετικά από ομάδες με πολιτική ή οικονομική ισχύ, επιβραδύνοντας την κοινωνική ομόφωνη γνώμη και την ανάπτυξη αποτελεσματικών πολιτικών», είπε ο Κρουβινέλ.
Η ουσία είναι πως όταν η έρευνα και η ιατρική πρακτική γίνονται πολωμένες, οι άνθρωποι υποφέρουν, είπε ο Άντερσον. « Τα οφέλη και οι τεχνολογίες για την υγεία που αλλάζουν την ζωή δεν προοδεύουν με τον ρυθμό που θα έπρεπε σε τέτοιου είδους περιβάλλοντα.»
Όταν συζητάμε για τη «νοοτροπία του πλούσιου έναντι του φτωχού», συχνά αναφερόμαστε στις υποκείμενες στάσεις, συμπεριφορές και συνήθειες που διαμορφώνουν την προσέγγισή μας στη ζωή. Αυτά τα βαθιά ριζωμένα μοτίβα μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για την επιτυχία ή να εμποδίσουν την πρόοδό μας, συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Όπως επισημαίνει ο Ντέιβιντ Μέλτζερ, το «99%» συχνά υιοθετεί μια «νοοτροπία έλλειψης», πιστεύοντας ότι οι πόροι είναι περιορισμένοι και ο ανταγωνισμός έντονος. Αυτή η προοπτική μπορεί να οδηγήσει σε μια «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», καθώς η εστίαση σε αυτό που μας λείπει μπορεί να προσελκύσει περισσότερα από τα ίδια. Αντίθετα, το «1%» συνήθως υιοθετεί μια «νοοτροπία αφθονίας», βλέποντας τον κόσμο ως ένα μέρος γεμάτο ευκαιρίες και δυνατότητες. Μπορεί να καλλιεργούμε εν αγνοία μας συνήθειες που ενισχύουν μια νοοτροπία έλλειψης, όπως αυτές οι 10 ανεπαίσθητες αλλά επιβλαβείς συνήθειες:
1.Παράπονα αλλά όχι δράση
Όταν οι άνθρωποι έχουν μια νοοτροπία έλλειψης, παραπονιούνται για τις συνθήκες τους χωρίς να κάνουν τίποτα για να τις βελτιώσουν. Αντί να βλέπουν τα προβλήματα ως προκλήσεις που πρέπει να ξεπεραστούν, τα βλέπουν ως οδοφράγματα. Το να παραπονιέσαι είναι εύκολο- το να βρεις μια λύση είναι δύσκολο. Ωστόσο, με το να παραπονιέστε, παραιτείστε από τη δύναμή σας να αλλάξετε.
Εναλλακτική λύση για την νοοτροπία αφθονίας: Το πρώτο βήμα είναι η αναγνώριση του προβλήματος και το δεύτερο η ανάληψη δράσης. Η επίλυση προβλημάτων είναι μια κρίσιμη συνήθεια για την επιτυχία. Οι άνθρωποι με νοοτροπία αφθονίας είναι προνοητικοί, αναζητούν λύσεις και αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις πράξεις τους.
2.Περιμένοντας την «τέλεια στιγμή»
Η αναμονή της τέλειας στιγμής για να δράσετε είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων με νοοτροπία έλλειψης. Λόγω των δυσμενών συνθηκών, καθυστερούν να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες. Σπάνια υπάρχει η τέλεια στιγμή. Όσο περισσότερο περιμένετε, τόσο περισσότερες ευκαιρίες χάνετε.
Εναλλακτική λύση για τη νοοτροπία αφθονίας: Ένα άτομο με νοοτροπία αφθονίας γνωρίζει ότι η πρόοδος είναι συχνά «ακατάστατη». Παρά την αβεβαιότητα, αναλαμβάνουν δράση, εμπιστευόμενοι ότι θα μάθουν στην πορεία. Ως αποτέλεσμα, καταλαβαίνουν ότι το να ξεκινήσουν είναι συχνά πιο σημαντικό από το να γίνουν όλα τέλεια αμέσως.
3.Απόδοση ευθυνών στις εξωτερικές συνθήκες
Σε μια νοοτροπία έλλειψης, οι προσωπικές αποτυχίες αποδίδονται σε άλλους ή σε εξωτερικούς παράγοντες. Αποφεύγοντας την προσωπική ευθύνη, το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών σας κρατάει καθηλωμένους στη θέση σας, είτε πρόκειται για την οικονομία, είτε για την ανατροφή σας, είτε για κακή τύχη. Όπως το έθεσε ο Ρόμπερτ Άντονι: «Όταν κατηγορείς τους άλλους, παραιτείσαι από τη δύναμή σου να αλλάξεις».
Εναλλακτική λύση για τη νοοτροπία αφθονίας: Μια νοοτροπία αφθονίας χαρακτηρίζεται συνήθως από «ακραία» ανάληψη ευθύνης. Τα επιτυχημένα άτομα αναζητούν τρόπους βελτίωσης όταν τα πράγματα πάνε στραβά, αντί να βρίσκουν «αποδιοπομπαίους τράγους». Ως αποτέλεσμα, γνωρίζουν ότι η υπευθυνότητα «γεννά» την ανάπτυξη.
4.Παραμονή σε «ζώνη άνεσης»
Η παραμονή στη ζώνη άνεσής σας είναι ένας σίγουρος τρόπος για να διατηρήσετε μια νοοτροπία έλλειψης. Σας εμποδίζει να πάρετε ρίσκα ή να «προκαλέσετε» τον εαυτό σας για να αναπτυχθείτε, με αποτέλεσμα να επιλέγετε την ασφάλεια αντί της προόδου, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.
Εναλλακτική λύση για τη νοοτροπία αφθονίας: Ωστόσο, η νοοτροπία της αφθονίας αγκαλιάζει την ταλαιπωρία. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι η ανάπτυξη συμβαίνει όταν βγαίνουν από τη ζώνη άνεσής τους. Ως αποτέλεσμα, αναλαμβάνουν υπολογισμένα ρίσκα, γνωρίζοντας ότι η αποτυχία είναι συχνά μέρος της διαδικασίας. Θυμηθείτε: «Μόνο όσοι ρισκάρουν να πάνε πολύ μακριά μπορούν ενδεχομένως να ανακαλύψουν πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κανείς». -Τόμας Στερνς Έλιοτ
5. Εστίαση στα προβλήματα, όχι στις λύσεις
Οι άνθρωποι με νοοτροπία έλλειψης τείνουν να εστιάζουν στα αρνητικά και όχι στα θετικά. Όταν εστιάζουν στα εμπόδια, τείνουν να παραβλέπουν τις δημιουργικές λύσεις ή τους τρόπους για να προχωρήσουν μπροστά.
Εναλλακτική λύση για τη νοοτροπία αφθονίας: Μια νοοτροπία αφθονίας εστιάζει στις λύσεις. Όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα, οι άνθρωποι αναζητούν λύσεις που θα τους πάνε μπροστά. Αντί να εστιάζουν στους περιορισμούς, αυτή η συνήθεια προάγει την ανθεκτικότητα και την καινοτομία. Όταν αντιμετωπίζουν εμπόδια στην επίτευξη των οικονομικών τους στόχων, για παράδειγμα, δημιουργούν έναν προϋπολογισμό, παρακολουθούν την πρόοδό τους και συμβουλεύονται επαγγελματίες.
6.Άμεση ικανοποίηση
Μια νοοτροπία έλλειψης τροφοδοτείται από την άμεση ικανοποίηση. Είναι η συνήθεια να δίνεται προτεραιότητα στη βραχυπρόθεσμη ευχαρίστηση έναντι της μακροπρόθεσμης επιτυχίας. Αλλά, στις παρορμητικές δαπάνες και την αναβλητικότητα, η προτεραιότητα στις γρήγορες νίκες μπορεί να υπονομεύσει τη μελλοντική ανάπτυξη.
Εναλλακτική λύση για τη νοοτροπία αφθονίας: Αντίθετα, τα άτομα με νοοτροπία αφθονίας υιοθετούν μια μακροπρόθεσμη οπτική. Καθυστερώντας την ικανοποίηση, αποκομίζουν τα οφέλη αργότερα στη ζωή τους. Κατανοούν τη σημασία της υπομονής και της πειθαρχίας για την επίτευξη βιώσιμης επιτυχίας.
7.Συγκρίνοντας τον εαυτό σας με άλλους
Μια άλλη συνήθεια που καλλιεργεί μια νοοτροπία έλλειψης είναι η σύγκριση του εαυτού σας με τους άλλους. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε φθόνο, αποθάρρυνση και αίσθημα ανεπάρκειας. Η συνεχής σύγκριση του εαυτού σας με τους άλλους καθιστά δύσκολο να αναγνωρίσετε και να εκτιμήσετε την πρόοδο που έχετε κάνει.
Εναλλακτική λύση για τη νοοτροπία αφθονίας: Ένα άτομο με νοοτροπία αφθονίας εστιάζει στο δικό του «ταξίδι». Κατά την άποψή τους, η επιτυχία είναι μια ατομική προσπάθεια και η σύγκριση «κλέβει» τη χαρά από όσους προσπαθούν γι’ αυτήν. Χωρίς να μειώνουν τη δική τους επιτυχία, γιορτάζουν την επιτυχία των άλλων.
8.Σκέψεις έλλειψης
Οι άνθρωποι με νοοτροπία έλλειψης πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν ποτέ αρκετά για όλους, λόγω της έλλειψης. Είναι σύνηθες γι’ αυτούς να συσσωρεύουν πόρους, να ζηλεύουν τις επιτυχίες των άλλων και να λειτουργούν από ένα «μέρος» φόβου και έλλειψης.
Εναλλακτική λύση για τη νοοτροπία αφθονίας: Η αφθονία είναι το θεμέλιο μιας νοοτροπίας αφθονίας. Τα επιτυχημένα άτομα πιστεύουν ότι όλοι μπορούν να πετύχουν, να βγάλουν χρήματα και να έχουν ευκαιρίες. Επιδεικνύουν γενναιοδωρία, συνεργασία και διαμοιρασμό των πόρων.
9.Αποφυγή της αυτοβελτίωσης
Οι άνθρωποι με νοοτροπία έλλειψης συχνά αποφεύγουν την αυτοβελτίωση, πιστεύοντας ότι γνωρίζουν ήδη αρκετά ή ότι αυτά που δεν γνωρίζουν τους περιορίζουν. Αποτυγχάνοντας να επενδύσουν στη μάθηση και την ανάπτυξη, παραμένουν στάσιμοι.
Εναλλακτική λύση για τη νοοτροπία αφθονίας: Για να καλλιεργήσετε μια νοοτροπία αφθονίας, πρέπει να μαθαίνετε και να βελτιώνεστε συνεχώς. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι η επένδυση στον εαυτό τους αποδίδει τα καλύτερα μερίσματα, είτε μέσω του διαβάσματος, είτε μέσω της ανάπτυξης δεξιοτήτων, είτε μέσω της καθοδήγησης.
10.Φόβος της αποτυχίας
Είναι σύνηθες για τους ανθρώπους με νοοτροπία έλλειψης να παραλύουν από το φόβο της αποτυχίας. Λόγω του φόβου τους για την αποτυχία, αποφεύγουν να παίρνουν ρίσκα ή να εξερευνούν νέες ευκαιρίες. Ως αποτέλεσμα, η καινοτομία και η ανάπτυξη καταπνίγονται.
Εναλλακτική λύση για τη νοοτροπία αφθονίας: Η νοοτροπία αφθονίας αγκαλιάζει την αποτυχία ως μέρος του ταξιδιού. Ένα άτομο με αυτή τη νοοτροπία κατανοεί ότι η αποτυχία είναι ένα «σκαλοπάτι» προς την επιτυχία. Με άλλα λόγια, οι αποτυχίες αντιμετωπίζονται ως μαθήματα και όχι ως ήττες από αυτές.
Τελικές σκέψεις
Χτίζουμε διακριτικά νοοτροπίες έλλειψης μέσω των επιλογών που κάνουμε και των συνηθειών που καλλιεργούμε. Ευτυχώς, έχετε τη δύναμη να αλλάξετε τη νοοτροπία σας. Μόλις αποκτήσετε επίγνωση αυτών των επιβλαβών συνηθειών, μπορείτε να μετατοπιστείτε προς μια νοοτροπία που προωθεί την αφθονία, την ανάπτυξη και την ανθεκτικότητα. Όταν γίνονται μικρές αλλαγές στη συμπεριφορά, επιτυγχάνονται μεγάλες αλλαγές στη ζωή.
Ο Louis A. Ruprecht Jr. είναι ο πρώτος κάτοχος της Έδρας Θρησκευτικών Σπουδών William M. Suttles στο Τμήμα Ανθρωπολογίας, καθώς και ο διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια. στην Ατλάντα της Τζόρτζια (ΗΠΑ). Το τελευταίο βιβλίο του καθηγητή Ρούπρεχτ είναι το Reach Without Grasping: Anne Carson’s Classical Desires (εκδ. Rowman and Littlefield, 2022). Επί του παρόντος εργάζεται πάνω σε ένα νέο βιβλιογραφικό σχέδιο με τον προσωρινό τίτλο The Renaissance Sappho: Fulvio Orsini’s Songs of Nine Illustrious Women (1568). Για το έργο του, τη μεταφορά των αρχαίων ιδεών στους σύγχρονους μελετητές μέσω του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Georgia State University, ο Δρ Ρούπρεχτ έχει λάβει το παράσημο του Τάγματος του Φοίνικα, διάσημο σε μορφή σταυρού από λευκό σμάλτο, και άργυρο ή χρυσό, που φέρει στο κέντρο του τον φοίνικα, σύμβολο της αναγέννησης του Ελληνικού έθνους.
Ο καθηγητής Ρούπρεχτ μίλησε στο Rethinking Greece* σχετικά με την έννοια του «κοσμοπολίτικου ελληνισμού», που χρησιμοποιείται στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Τζόρτζια ως ένας τρόπος επαναπροσδιορισμού της ελληνικής εμπειρίας ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομιάς, που ανήκει εξίσου σε όλους – για τη μετασχηματιστική ηθική αξία της ελληνικής τραγωδίας και τις πολιτικές συνέπειές της στις σύγχρονες δημοκρατίες, για το πώς οι θρησκευτικές ανησυχίες για την «ειδωλολατρική τέχνη» ξεπεράστηκαν από την πίστη στις αρετές της κλασικής τέχνης, για την κατανόηση της τραγικής και μετασχηματιστικής διάστασης του έρωτα όπως εμφανίζεται στην ποίηση της Σαπφούς, και τέλος, για το μέλλον των τμημάτων κλασικών σπουδών στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Όπως σημειώνει ο καθηγητής Ρούπρεχτ, «τα πιο επιτυχημένα προγράμματα κλασικών σπουδών μού φαίνεται ότι έχουν ξεπεράσει τις αυστηρά φιλολογικές και αυστηρά κλασικιστικές προσεγγίσεις του αρχαίου κόσμου και αξιοποιούν τους πόρους της ανθρωπολογίας, μεταξύ άλλων κλάδων, ώστε το αρχαίο υλικό να απευθυνθεί σε πιο σύγχρονες ανησυχίες. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη υπήρξε η εφαρμογή των κατηγοριών της ταυτότητας στον αρχαίο κόσμο: φυλή και εθνικότητα, φύλο, σεξουαλικότητα, θρησκεία και τάξη».
Ήσασταν ο διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια από το 2012. Ποια είναι η θέση των Ελληνικών Σπουδών σε ένα σύγχρονο Πανεπιστήμιο; Πώς μπορούν ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός και η αρχαία ελληνική ιστορία να φωτίσουν τις σύγχρονες ανησυχίες;
Ο όρος «ελληνικός» είναι διφορούμενος, αλλά αυτή η ασάφεια μπορεί να είναι και γόνιμη και παραγωγική. Ο όρος είναι πολύ λιγότερο οικείος στο βορειοαμερικανικό κοινό από ό,τι ο όρος «Έλληνας», και έτσι τείνει να χρειάζεται κάποιες εξηγήσεις. Η δική μου άποψη είναι ότι ο όρος περιλαμβάνει τα πάντα, από τα πρώτα υλικά της Μεσογειακής Εποχής του Χαλκού, τα θαύματα της Κλασικής και της Ελληνιστικής περιόδου, την παράδοξη εγκυκλοπαιδική επικράτηση του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής γλώσσας κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο, τα κορυφαία βυζαντινά επιτεύγματα κ.ο.κ., μέχρι και τις σύγχρονες ποιητικές συνεισφορές του Κωνσταντίνου Καβάφη (1863-1933), του Γιώργου Σεφέρη (1900-1971) και του Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996), για να μην αναφέρουμε τα εκπληκτικά σύγχρονα ελληνικά επιτεύγματα στον κινηματογράφο, τη μουσική και το θέατρο. Πρόκειται πράγματι για μια πλούσια και εκτεταμένη κληρονομιά.
Από θεσμική άποψη, η κληρονομιά αυτή τείνει να μοιράζεται μεταξύ των τμημάτων των Κλασικών ή/και των Κλασικών Σπουδών, τα οποία καλύπτουν τις αρχαιότητες, και των τμημάτων των Νεοελληνικών Σπουδών, τα οποία καλύπτουν κυρίως τους δύο προηγούμενους αιώνες. Το βυζαντινό υλικό τείνει να υποβαθμίζεται από αυτές τις θεσμικές ρυθμίσεις.
Υπάρχει ένας περίεργος θρησκευτικός λόγος για κάποια από αυτά, πιστεύω. Αν κοιτάξουμε τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται η θρησκευτική ιστορία στα περισσότερα προτεσταντικά σεμινάρια στις ΗΠΑ, τότε θα δούμε ότι δίνεται μεγάλη προσοχή στις απαρχές: στην Εβραϊκή Βίβλο και την Καινή Διαθήκη, στην πρώιμη εκκλησιαστική ιστορία και στην ιστορία της πρώιμης κοινωνικής και θεσμικής διαμόρφωσης. Αλλά στη συνέχεια κάνουμε ένα άλμα προς τα εμπρός, στον Λούθηρο, τον Καλβίνο και τους νεότερους. Ο Μεσαίωνας τείνει να υποτιμάται, καθώς, από προτεσταντική σκοπιά, η περίοδος αυτή θεωρείται σε μεγάλο βαθμό ως η ιστορία μιας σειράς υπερβολών και λαθών. Βλέπετε αυτή την προκατάληψη ζωντανή και ακμαία στα σχόλια του Έντουαρντ Γκίμπονς για τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Όταν διορίστηκα διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, αποφάσισα να εργαστώ ενάντια σε αυτού του είδους την κατάτμηση. Ήθελα να ενσωματώσω την Αρχαιολογία, την Κλασική Φιλολογία, τον Κινηματογράφο, την Ιστορία, τη Λογοτεχνία, τη Μουσική και το Θέατρο πιο απρόσκοπτα σε μια φιλόδοξη σειρά δημόσιων προγραμμάτων. Ήθελα επίσης να εξετάσω το ελληνικό υλικό με τους ευρύτερους δυνατούς όρους: Εποχή του Χαλκού, Αρχαϊκή, Κλασική, Ελληνιστική, Βυζαντινή και Σύγχρονη Εποχή. Τελευταία, ωθήσαμε το ιστορικό πλαίσιο ακόμη και στη Μεσολιθική και Παλαιολιθική περίοδο, καθώς τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν γίνει πολλές συναρπαστικές προνεολιθικές αρχαιολογικές ανακαλύψεις στην Ελλάδα, τόσο στην ηπειρωτική όσο και στη νησιωτική χώρα.
Προκειμένου να γιορτάσουμε αυτό το εύρος και να εκφράσουμε τις εκτεταμένες ελληνικές μας δεσμεύσεις, καθιέρωσα τον «κοσμοπολίτικο ελληνισμό» ως θεματικό άξονα του Κέντρου. Η ιδέα είναι προϊόν της τεράστιας επέκτασης του ελληνιστικού πολιτισμού στον απόηχο των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μια απλουστευμένη μορφή της ελληνικής γλώσσας έγινε η γλώσσα της διπλωματίας και του εμπορίου. Ο ελληνικός πολιτισμός έγινε ένα είδος «πολιτισμού-ομπρέλας», που συγκρατούσε μια εθνοτικά και πολιτισμικά ποικιλόμορφη αυτοκρατορία.
Οι μεγάλες φιλοσοφικές σχολές που εμφανίστηκαν μετά τον Αριστοτέλη (ο οποίος ήταν δάσκαλος του Αλεξάνδρου) – ιδιαίτερα οι Επικούρειοι, οι Σκεπτικιστές και οι Στωικοί – εμφανίστηκαν όλες ως προσπάθειες να σκεφτούν φιλοσοφικά με όρους ευρύτερους από ό,τι επέτρεπε η πιο στενά ελληνική οπτική του Αριστοτέλη. Η Αίγυπτος, η Μεσοποταμία και η Ινδία δεν ήταν πλέον σημαντικά σημεία μόνο στον ελληνιστικό χάρτη, αλλά ήταν και φιλοσοφικά σημαντικά σημεία με νέους και δημιουργικούς τρόπους.
Ο Διόνυσος καβάλα σε έναν πάνθηρα. Ca. 120 – 8ος αιώνας π.Χ., Δήλος.
Ο Διογένης από τη Σινώπη, ο οποίος πέθανε την ίδια χρονιά με τον Αλέξανδρο (323 π.Χ.), έλαβε συγχαρητήρια από τον Αλέξανδρο για την έντονη ανεξαρτησία του, την αυτονομία του και τη φαινομενικά διαβολική ηθική του στάση. Ο Διογένης επινόησε επίσης τον όρο κοσμοπολίτης ή «πολίτης του κόσμου». Το έκανε ως απάντηση στην ερώτηση από πού ήταν (ήταν από τη Σινώπη της Μικράς Ασίας). Η απάντησή του – «η πόλη μου (πόλις) είναι ο κόσμος (κόσμος)» – είχε σκοπό να ξεφύγει από τη δύναμη και την προβολή του ερωτήματος από πού προερχόμαστε. Το από πού προερχόμαστε, υπέδειξε, ήταν λιγότερο καθοριστικό, λιγότερο ενδιαφέρον φιλοσοφικά, από το πού επιθυμούμε να πάμε. Ο κόσμος μας υποτίθεται ότι θα γινόταν μεγαλύτερος και πιο φιλοσοφικά επεκτατικός. Η αφετηρία μας δεν περιορίζει ούτε καθορίζει το πού μπορούμε να καταλήξουμε.
Είναι διαφωτιστικό να φανταστεί κανείς αυτό ως τη δήλωση ενός Έλληνα φιλοσόφου από τη Μικρά Ασία. Εν ολίγοις, οι Έλληνες πάντα ταξίδευαν – ο αυτοπροσδιορισμός τους με έναν ναυτικό πολιτισμό είχε κάποια σχέση με αυτό. Ο ελληνικός αποικισμός των ακτών της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας δημιούργησε ένα δίκτυο παράλιων πόλεων και λιμανιών σε όλη τη Μεσόγειο, που επέτρεψε τέτοια ταξίδια και μάλιστα τα εξυμνούσε. Η ελληνική διασπορά έχει πράγματι μια πολύ μακρά και πολύ πλούσια ιστορία – ο κοσμοπολιτισμός είναι μια από τις κύριες αρετές της.
Σήμερα, η ελληνική διασπορά είναι εντυπωσιακά παγκόσμια. Το Τορόντο και η Μελβούρνη είναι μεγάλες και εξέχουσες ελληνικές πόλεις. Ακόμα και η Ατλάντα φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες Έλληνες, που αποκαλούν την πόλη σπίτι τους για περισσότερα από εκατό χρόνια. Φιλοξενεί ένα σημαντικό και δραστήριο ελληνικό προξενείο. Είναι μια ορθόδοξη ελληνική μητρόπολη με περισσότερες από 70 ενορίες. Είναι, με όλους αυτούς τους τρόπους, μια συναρπαστική απεικόνιση του ελληνικού διεθνισμού και των κοσμοπολίτικων δεσμεύσεών του.
Σε μια ιστορική στιγμή, κατά την οποία τα αμερικανικά πανεπιστήμια έχουν εντείνει τις δεσμεύσεις τους στον διεθνισμό και έχουν ανοίξει τις πόρτες τους για να επιτρέψουν την είσοδο ενός πολύ μεγαλύτερου αριθμού αλλοδαπών φοιτητών, οι ηθικές δεσμεύσεις που ενσαρκώνει ο Ελληνισμός, τόσο ιστορικά όσο και φιλοσοφικά, φαίνονται μοναδικά κατάλληλες για τη συγκεκριμένη στιγμή.
Εδώ στην Ατλάντα έχουμε χρησιμοποιήσει την έννοια του κοσμοπολίτικου Ελληνισμού ως έναν τρόπο για να επαναπροσδιορίσουμε την ελληνική εμπειρία – τον Ελληνισμό με την πληρέστερη έννοια – ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της Παγκόσμιας Κληρονομιάς που ανήκει εξίσου σε όλους. Εδώ, πιστεύω, βρίσκουμε την πιο παραγωγική «εκλεκτική συγγένεια» μεταξύ του Ελληνισμού και του σύγχρονου ερευνητικού Πανεπιστημίου.
Τι σημαίνει για εσάς ο «ελληνισμός», η «ελληνική σκέψη»ή αυτό που έχετε αποκαλέσει «ελληνικό φαινόμενο»;
Στην προηγούμενη απάντησή μου έδωσα μια ιδέα της απάντησής μου σε αυτό το ερώτημα. Στο δικό μου έργο, έχω προσπαθήσει να σκιαγραφήσω το μακρύ ιστορικό τόξο του ελληνισμού, το οποίο, βέβαια, βασίζεται στην ελληνική αρχαιολογία, αλλά εστιάζει περισσότερο στο πώς οι τρόποι του ελληνισμού προσαρμόστηκαν και μεταφράστηκαν σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους και άλλα πολιτισμικά περιβάλλοντα.
Στο Was Greek Thought Religious? On the Use and Abuse of Hellenism from Rome to Romanticism (2002) [Ήταν η ελληνική σκέψη θρησκευτική; Για τη χρήση και κατάχρηση του Ελληνισμού, από τη Ρώμη έως τον Ρομαντισμό], προσπάθησα να δείξω πώς οι ίδιοι οι όροι, «ελληνισμός» και «Έλληνας», είχαν μετατοπιστεί στις ελληνικές τους σημασίες και είχαν υποστεί ποικίλες μεταφράσεις στα λατινικά και αργότερα στις ρομανικές γλώσσες. Οι θρησκευτικές αλλαγές είχαν μεγάλη σχέση με αυτές τις μετατοπίσεις του νοήματος. Ένα από τα νοήματα που ενσωματώθηκαν αργότερα στους όρους Έλληνες και Ελληνισμός ήταν τα «παγανιστές» και «παγανισμός», αντίστοιχα. Η μετατόπιση από τον «παγανισμό» στον χριστιανισμό αντιπροσωπεύει έτσι μια σεισμική πολιτισμική αλλαγή στην ιστορία της λεκάνης της Μεσογείου.
Ωστόσο, αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι, ενώ από τη μια πλευρά, η μετάβαση από την παραδοσιακή ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό άλλαξε τα πάντα, από την άλλη πλευρά, άλλαξε ελάχιστα. Οι εκχριστιανισμένοι Έλληνες στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνέχισαν να ντύνονται, να τρώνε, να ασχολούνται με τη φιλανθρωπία και να παντρεύονται όπως έκαναν και πριν. Ο καθαρά χριστιανικός πολιτισμός, που άλλαξε αυτούς τους παραδοσιακούς τρόπους ζωής, αναδύθηκε πολλούς αιώνες αργότερα.
Αυτό που υποδηλώνει είναι ότι καλά θα κάνουμε να προσέξουμε την ταυτόχρονη συνέχεια και ασυνέχεια στη μακρά ιστορία του Ελληνισμού. Οι συνέχειες είναι για μένα εξαιρετικά υποβλητικές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μεγάλο μέρος της επιστημονικής μου έρευνας επικεντρώνεται στις μεταγενέστερες επαναλήψεις των ελληνικών σχημάτων σε τομείς τόσο διαφορετικούς όπως η τέχνη και η καλλιτεχνική έκθεση στα μουσεία, ο δημοκρατικός πολιτισμός και η δημοκρατική πολιτική, η ερωτική επιθυμία και η ηθική ψυχολογία, καθώς και με θεατρικές έννοιες όπως η τραγωδία και η κωμωδία, για τις οποίες θα πω περισσότερα παρακάτω.
Πλάκα με τον Άγιο Παύλο και τους μαθητές του (περ. 1160-80): Η επιγραφή σε αυτή την πλάκα αναφέρεται στις επιστολές που απηύθυνε ο Παύλος στις διάφορες πρωτοχριστιανικές κοινότητες (προς Ρωμαίους, Κορινθίους, Φιλιππησίους) μεταξύ των οποίων ταξίδεψε, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη.
Ολοκλήρωσα το Ήταν η ελληνική σκέψη θρησκευτική; με ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στην αναβίωση των ελληνικών Ολυμπιακών Αγώνων το 1896. Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες μου φαίνονται ως το πιο δραματικό και παγκόσμιο παράδειγμα νεοελληνικού κινήματος στην παγκόσμια ιστορία. Είναι αξιοσημείωτο γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ότι η ιστορία της Ολυμπιακής Αναβίωσης έχει ξεχαστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό μέσα σε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα. Η θρησκεία, όπως αποδεικνύεται, διαπερνά την ολυμπιακή ιστορία.
Οι αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες καθιερώθηκαν ως θρησκευτικό τελετουργικό γεγονός στο ιερό του Δία στην Ολυμπία το 776 π.Χ. (ή γύρω στο 776 π.Χ.). Απαγορεύτηκαν από τον χριστιανό αυτοκράτορα Θεοδόσιο για θρησκευτικούς λόγους το 393 μ.Χ. Ένα ουσιαστικό μέρος της υπόθεσης για την αναβίωσή τους το 1896 ήταν επίσης θρησκευτικό, όπως προκύπτει από τις ομιλίες και τα γραπτά του «ανακαινιστή» τους, Πιερ ντε Κουμπερτέν [Pierre de Coubertin, 1863-1937]. Εν ολίγοις, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ιδρύθηκαν, ακυρώθηκαν και αναβίωσαν, για θρησκευτικούς λόγους.
Ποιοι ήταν αυτοί οι λόγοι είναι ένα θεμελιώδες ιστορικό ζήτημα. Όπως σημείωσα παραπάνω, ο ελληνισμός – που αντιμετωπίζεται ως ένα τεράστιο αρχείο πολιτιστικής εμπειρίας – παρείχε επίσης ένα πνευματικό θεμέλιο για τον σύγχρονο διεθνισμό και τον κοσμοπολιτισμό. Στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο αθλητισμός εμπορεύεται το νόμισμα του περιορισμού: όρια που επιβάλλονται από κανόνες, όρια που επιβάλλονται από γραμμές και περιορισμούς, όρια που επιβάλλονται από την ίδια τη φυσική μας ενσάρκωση. Είναι η προσεκτική χορογραφία αυτών των ορίων που επιτρέπει να έρθει στο προσκήνιο η υπέρβαση. Εξάλλου, πρέπει να έχουμε κάτι για να υπερβούμε. Αυτός, υποθέτω, είναι ένας λόγος για τον οποίο ο αθλητισμός αποτελούσε σημαντικό πολιτιστικό χώρο, καθώς και πηγή προβληματισμού, τόσο για τους φιλοσόφους όσο και για τους θρησκευτικούς στοχαστές στην αρχαιότητα, και για τον οποίο συνεχίζει να είναι έτσι και σήμερα.
Στην ομιλία σας κατά την παραλαβή του ελληνικούπαράσημου, του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος του Φοίνικα, σημειώσατε ότι «η ελληνική τραγωδία προορίζεται να γίνει σχεδία της δημοκρατικής ελπίδας». Θα μπορούσατε να επεκταθείτε επί του θέματος;
Η φράση «μια σχεδία ελπίδας» προέρχεται από τον Ραλφ Έλισον [Ralph Ellison, 1914-1994], από τον νέο πρόλογο που συνέταξε για την επετειακή έκδοση των 30 χρόνων του κλασικού μυθιστορήματός του Αόρατος Άνθρωπος. Εκτός από συγγραφέας δυνατών μυθιστορημάτων που εξετάζουν τη δυναμική της φυλής και της εθνικότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Έλισον ήταν αναμφισβήτητα ο καλύτερος δημοκρατικός δοκιμιογράφος που ανέδειξαν οι ΗΠΑ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παραθέτω το εν λόγω απόσπασμα:
«Έτσι, αν το ιδανικό της επίτευξης μιας πραγματικής πολιτικής ισότητας μας διαφεύγει στην πραγματικότητα – όπως συνεχίζει να συμβαίνει – υπάρχει ακόμα διαθέσιμο εκείνο το μυθιστορηματικό όραμα μιας ιδανικής δημοκρατίας, στο οποίο το πραγματικό συνδυάζεται με το ιδανικό και μας δίνει αναπαραστάσεις μιας κατάστασης πραγμάτων, στην οποία οι υψηλά ιστάμενοι και οι χαμηλά ιστάμενοι, οι μαύροι και οι λευκοί, οι Βόρειοι και οι Νότιοι, οι γηγενείς και οι μετανάστες συνδυάζονται για να μας διηγηθούν υπερβατικές αλήθειες και δυνατότητες, όπως αυτές που ανακάλυψε ο Μαρκ Τουέιν όταν έβαλε τον Χακ και τον Τζιμ να ταξιδεύουν με μία σχεδία.
»Πράγμα που μου υπέδειξε ότι ένα μυθιστόρημα θα μπορούσε να διαμορφωθεί ως μια σχεδία ελπίδας, αντίληψης και ψυχαγωγίας που θα μπορούσε να μας βοηθήσει να επιπλεύσουμε καθώς προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε τις αγκυλώσεις και τις δίνες που σηματοδοτούν την ταλαντευόμενη πορεία του έθνους μας προς και μακριά από το δημοκρατικό ιδεώδες.» [1]
Μου φαίνεται ότι αυτό που ο Έλισον έβλεπε ως ρόλο του μυθιστορήματος στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες εκπληρωνόταν στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία κατά τις δραματικές γιορτές. Στην Ποιητική, τους προβληματισμούς του Αριστοτέλη για την αρχαία ελληνική τραγωδία, παρατηρείται ότι η τραγωδία αποτελεί μίμηση μιας πράξης που είναι:
«…σοβαρή, ολοκληρωμένη και έχει ένα ορισμένο μέγεθος. Έχει τη μορφή της παρουσίασης παρά της αφήγησης. Μέσω του οίκτου και του φόβου [δι’ ελέου και φόβου (ελληνικά στη συνέντευξη-σ.τ.μ.)] καταφέρνει την κάθαρση αυτών των συναισθημάτων.» (Ποιητική, 1449b25)
Υπήρξε μεγάλη συζήτηση σχετικά με τον όρο κάθαρση, ο οποίος ήταν εν μέρει ιατρικός όρος που υποδήλωνε μια κάθαρση ή καθαρισμό, στο ιατρικό πλαίσιο. Αυτή δεν μπορεί να είναι η έννοια εδώ, αφού η τραγωδία δεν εξαλείφει τα συναισθήματα του οίκτου και του φόβου. Εξακολουθούμε να λυπούμαστε την Αντιγόνη στο τέλος της τραγωδίας της και εξακολουθούμε να φοβόμαστε την τρομερή μοίρα που οδήγησε τον Οιδίποδα στην καταστροφή. Προτιμώ να σκέφτομαι την κάθαρση ως «μεταμόρφωση» σε σχέση με την τραγωδία. Το ελληνικό κοινό που παρακολουθούσε τα έργα του Σοφοκλή και άλλων έφευγε από το θέατρο του Διονύσου με τον οίκτο και τον φόβο του να έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, σε κάτι που θα μπορούσαμε να νοήσουμε ως «συμπόνια».
Αυτή είναι η μετασχηματιστική ηθική αξία της ελληνικής τραγωδίας και υποδηλώνει ότι η τραγωδία εξερευνά ένα πολύ ιδιαίτερο είδος πόνου και δυστυχίας. Η τραγωδία εξερευνά το πλήρες φάσμα των δυνατοτήτων του τι μπορούν να επιλέξουν να κάνουν τα ελεύθερα ανθρώπινα όντα. Συχνά δημιουργείται μεγάλος πόνος από τις επιλογές τους. Αλλά ο πόνος και η δυστυχία είναι η πρώτη λέξη της τραγωδίας, όχι η τελευταία. Η τραγωδία είναι τελικά ένα ελπιδοφόρο είδος, καθώς η τραγωδία παρουσιάζει μορφές πόνου, όπως του Οιδίποδα, που μπορούν να είναι λυτρωτικές. Ο Σοφοκλής μάς δείχνει ότι, μετά από όλες τις δοκιμασίες του, ο Οιδίπους έγινε κάτι σαν θεός στο ιερό άλσος του Κολωνού και το πνεύμα του έγινε μια διαρκής ευλογία για την πόλη της Αθήνας. Τα βάσανά του μετατράπηκαν σε λύτρωση και ο τρόμος που ένιωσαν αρχικά οι άνθρωποι, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τη μοιραία κατάρα του Οιδίποδα, μετατράπηκε σε συμπόνια και φροντίδα.
«Η τραγωδία εξερευνά το πλήρες φάσμα των δυνατοτήτων του τι μπορούν να επιλέξουν να κάνουν τα ελεύθερα ανθρώπινα όντα.» Η Κατίνα Παξινού στη Μήδεια του Ευριπίδη (1956) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. (Πηγή: Εθνικό Θέατρο της Ελλάδος)
Ο εξαιρετικός κριτικός θεάτρου του Μπρόντγουεϊ Γουώλτερ Κερρ [Walter Kerr, 1913-1996] δημοσίευσε το 1967 μια πρωτοποριακή μελέτη με τίτλο Tragedy and Comedy (Τραγωδία και κωμωδία). Το επιχείρημά του ακούγεται αντιφατικό μέχρι να το σκεφτείτε. Η τραγωδία, υποστηρίζει, προηγείται της κωμωδίας. Ιστορικά μιλώντας, τα τραγικά φεστιβάλ στην Αθήνα δημιουργήθηκαν περισσότερο από μία γενιά πριν από τα κωμικά φεστιβάλ. Ο Κερρ επιμένει επίσης ότι η τραγωδία προηγείται φιλοσοφικά. Οι λόγοι για τους οποίους το λέει αυτό είναι πολύπλοκοι. Οι κωμωδίες δεν τελειώνουν καλά και οι τραγωδίες δεν τελειώνουν άσχημα. Οι τραγωδίες, στην πραγματικότητα, μπορούν να τελειώσουν με όλους τους διαφορετικούς τρόπους – το τέλος δεν είναι το νόημα μιας τραγωδίας. Στην πραγματικότητα, οι τραγωδίες δείχνουν πέρα από το τέλος τους σε ένα νέο και πιο ανοιχτό μέλλον. Ξεπερνούν τα όρια της σκηνής όπου παίζονται. Η κωμωδία, αντίθετα, παραμένει στη σκηνή και είναι ριζωμένη στο έδαφος. Η κωμωδία είναι κατά βάση σκληρή- μας καλεί να γελάσουμε με αυτό που μας τρομάζει. Η κωμωδία δεν προσφέρει κανένα μέλλον – απλά σταματά και η αυλαία κλείνει. Χωρίς μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα. «Η τραγωδία είναι το είδος που υπόσχεται αίσιο τέλος», καταλήγει ο Κερρ. «Είναι επίσης το είδος που είναι ρεαλιστικό ως προς το θέμα.» [2]
Έγραψα τη διδακτορική μου διατριβή για την έννοια της τραγωδίας στην αρχαία Αθήνα, στον πρώιμο χριστιανισμό και στη σύγχρονη ηθική φιλοσοφία. Είχα την τύχη να μπορέσω να ζήσω στην Αθήνα για τα δύο χρόνια που έκανα την έρευνα και τη συγγραφή. Αυτή η εργασία έγινε τελικά το πρώτο μου βιβλίο, το Tragic Posture and Tragic Vision: Against the Modern Failure of Nerve (Τραγική στάση και τραγικό όραμα: Κατά της σύγχρονης αποτυχίας του θάρρους), που εκδόθηκε το 1994. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο η αθηναϊκή τραγωδία αποτέλεσε πρότυπο για τα Συνοπτικά Ευαγγέλια. Εκεί, επίσης, γινόμαστε μάρτυρες τρομερού πόνου στην απεικόνιση των Παθών του Χριστού, αλλά η μορφή του πόνου που παρουσιάζεται, όσο τρομερή κι αν είναι, πιστεύεται ότι υποδεικνύει τη λύτρωση. Αυτό είναι το μυστήριο της μετασχηματιστικής κάθαρσης, και έχει τόσο πολιτικές όσο και θρησκευτικές συνέπειες. Το πρώιμο κίνημα του Ιησού ήταν μια κοινότητα θεμελιωμένη στη συμπόνια και τη συμφιλιωτική αγάπη. Οι σύγχρονες δημοκρατίες εδράζονται σε συμπονετικές κοινωνικές πρακτικές που αποσκοπούν στην ανύψωση των αξιών της ισότητας και της αδελφοσύνης, στην απελευθέρωση των πλήρων δυνατοτήτων όλων των πολιτών μας.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι έβλεπαν πολύ καθαρά τους πολιτικούς και θρησκευτικούς σκοπούς της τραγωδίας. Η πόλη χρηματοδοτούσε τις γιορτές κάθε χρόνο και η παρουσία τους θεωρούνταν πολιτικό καθήκον. Από καιρό αναρωτιόμουν ποιο θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο δημοκρατικό ανάλογο αυτού του πνεύματος της θαυμάσιας δραματικής περίστασης στο Θέατρο του Διονύσου κάτω από την αθηναϊκή Ακρόπολη. Ο Ραλφ Έλλισον [Ralph Ellison], καθώς και ο Κορνέλ Γουέστ [Cornel West], βλέπουν αυτό το πνεύμα της τραγωδίας ζωντανό και ακμαίο στη μουσική παράδοση των μπλουζ. Η μουσική μπλουζ προέκυψε επίσης από την παράδοση της μουσικής του γκόσπελ. Όλες αυτές οι μουσικές νότες είναι τραγικές, γι’ αυτό και τελικά εδράζονται στη συμπόνια και την ελπίδα, και γι’ αυτό μπορούν να διεκδικήσουν τη λυτρωτική αγάπη ως υπερβατική αξία.
Ο Αμερικανός συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Ραλφ Έλλισον είδε το πνεύμα της τραγωδίας ζωντανό και ακμαίο στη μουσική παράδοση των μπλουζ.
Μια παλαιότερη θεωρία της «εκκοσμίκευσης», στις δεκαετίες του 1950 και 1960, υποστήριζε ότι η θρησκεία ήταν προορισμένη να εξαφανιστεί στη σύγχρονη εποχή. Κατά κάποιο τρόπο, θεωρήθηκε ότι η παραδοσιακή θρησκευτική πίστη δεν θα μπορούσε να αντέξει τις προκλήσεις των νέων επιστημών της Αστροφυσικής, της Κοσμολογίας και της Εξέλιξης. Οι κοινωνικοί επιστήμονες που το πίστευαν αυτό δυσκολεύτηκαν πολύ να εξηγήσουν την άνοδο και την ανανέωση της πολιτικής θρησκείας σε όλον τον κόσμο, το 1979-1980. Αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ινδία, το Ιράν και το Ισραήλ – συνέβη στο Βατικανό και συνέβη και στις ΗΠΑ. Ο πρώην καθηγητής μου και στενός προσωπικός μου φίλος Μπρους Μπ. Λώρενς [Bruce B. Lawrence] έγραψε το 1990 την πρώτη συγκριτική μελέτη αυτού του φαινομένου με τίτλο Defenders of God: The Fundamentalist Revolt Against the Modern Age (Υπερασπιστές του Θεού: Η εξέγερση των φονταμενταλιστών ενάντια στη σύγχρονη εποχή). Ένας άλλος στενός προσωπικός φίλος, ο Τζέφρυ Στάουτ [Jeffrey Stout], έγραψε την καλύτερη μελέτη που έχει παραχθεί μέχρι σήμερα σχετικά με τους περιορισμούς αυτής της εκδοχής του κοσμικισμού και της εκκοσμίκευσης, σε ένα βιβλίο με τίτλο Democracy and Tradition (Δημοκρατία και Παράδοση), το 2004.
Είναι σαφές ότι η θρησκεία δεν έχει εξαφανιστεί.
Η δική μου άποψη για τη σύγχρονη εποχή είναι ότι αντιπροσωπεύει μια επαναστατική περίοδο κατά την οποία η θρησκεία πηγαίνει αλλού, όχι μακριά. Οι θρησκευτικές παρορμήσεις και οι πνευματικές ενέργειες δεν περιορίζονται ποτέ αυστηρά μέσα σε εκκλησίες, συναγωγές, τζαμιά, ναούς ή ό,τι άλλο. Μου προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση οι τρόποι με τους οποίους οι παραδοσιακά θρησκευτικές ενέργειες έχουν τεθεί στην υπηρεσία της τέχνης – τόσο για τους καλλιτέχνες που παράγουν τα έργα τους όσο και για τους θεατές που προσκυνούν για να τα δουν. Με μια λέξη, τα δημόσια μουσεία τέχνης είναι από τα εξαιρετικότερα και πιο πρωτότυπα μέρη όπου έχει πάει η θρησκεία στη σύγχρονη εποχή.
Λίγοι σύγχρονοι επισκέπτες των δημόσιων μουσείων τέχνης σήμερα εξετάζουν το θρησκευτικό ενδιαφέρον των συλλογών κατά την ίδρυσή τους. Από τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο, μέχρι τη Φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο, το Μπελβεντέρε του Απόλλωνα και την Ομάδα Λαοκόων στα Μουσεία του Βατικανού και τα Αιγινήτικα Γλυπτά από το Ναό της Αφαίας, που σήμερα στεγάζονται στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου, η κλασική αγαλματοποιία αποτελούσε την καρδιά (αν όχι στην πραγματικότητα την ψυχή) των περισσότερων δημόσιων μουσείων τέχνης κατά τις πρώτες γενιές αυτού που θεωρώ ως «εποχή των μουσείων» (1767-1830).
Λεπτομέρεια από τα στοιχεία του αετώματος του ναού της Αφαίας στην κεντρική Γλυπτοθήκη του Μονάχου
Στο βιβλίο μου Winckelmann and the Vatican‘s First Profane Museum (Ο Βίνκελμαν και το πρώτο κοσμικό μουσείο του Βατικανού, 2011), καθώς και σε επόμενα άρθρα που δημοσιεύθηκαν το 2018 και το 2022, έχω παρουσιάσει τα αρχειακά στοιχεία από τη Βιβλιοθήκη του Βατικανού και τα Μυστικά Αρχεία της Βιβλιοθήκης του Βατικανού, τα οποία επιβεβαιώνουν ότι ο Γιόχαν Γιοάχιμ Βίνκελμαν [Johann Joachim Winckelmann, 1717-1768], περισσότερο γνωστός ως νεοκλασικός ευαγγελιστής και ιστορικός τέχνης, ήταν επίσης ο ημι-μυστικός επιμελητής του πρώτου «Κοσμικού Μουσείου» του Βατικανού. Χάρηκα που η τελευταία ειδική έκθεση που επιμελήθηκαν τα Μουσεία του Βατικανού πριν από το λουκέτο του COVID επικεντρώθηκε σε αυτή την ιστορία. Η έκθεση «Winckelmann: Αριστουργήματα σε όλο το Μουσείο του Βατικανού» παρουσιάστηκε στο κοινό από τις 9 Νοεμβρίου 2018 έως τις 9 Μαρτίου 2019.
Ιδρύθηκε το 1767, επεκτάθηκε και ολοκληρώθηκε το 1792, λεηλατήθηκε από τις δυνάμεις της Γαλλικής Επανάστασης υπό τον Ναπολέοντα το 1796 και αργότερα επαναπατρίστηκε στο Βατικανό το 1818. Το μικρό μουσείο του Βίνκελμαν «επιμελήθηκε πρώτα το κοσμικό», γεγονός που με τη σειρά του επέτρεψε την πολιτιστική και ιστορική εξημέρωση όσων μέχρι τότε θεωρούνταν κυρίως ως «ειδωλολατρικά είδωλα». Νομίζω ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτά τα αγάλματα δεν είχαν αλλάξει, στις περισσότερες περιπτώσεις, για αρκετές χιλιάδες χρόνια, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που αναστηλώθηκαν. Αντίθετα, ο τρόπος που βλέπουμε αυτά τα αγάλματα, ο τρόπος που τα κοιτάμε, έχει αλλάξει δραματικά.
Έτσι, τα αγάλματα των ελληνικών θεών και ηρώων, τα περισσότερα από τα οποία ήταν γυμνά, νομιμοποιήθηκαν και εξημερώθηκαν στη συμβολική πρωτεύουσα του χριστιανικού κόσμου (Ρώμη). Αυτό συνέβη σε στάδια, αλλά στάδια που ήταν σωρευτικά και που εξελίχθηκαν με εκπληκτική ταχύτητα. Αυτά τα «ειδωλολατρικά είδωλα» θεωρήθηκαν αρχικά ως «ωραία τέχνη», στη συνέχεια ως υποδείγματα «ιδανικής ομορφιάς», και ακόμη αργότερα ως «εθνικός θησαυρός». Μετά το Βατερλώ, όλες οι προηγούμενες θρησκευτικές ανησυχίες σχετικά με το Museo Profano του Βατικανού είχαν εξαφανιστεί – οι καρδινάλιοι και ο Πάπας ήθελαν απλώς πίσω τους εθνικούς θησαυρούς τους.
Αυτό που ο Χανς Μπέλτινγκ [Hans Belting] ονόμασε Εποχή της Τέχνης, η οποία ήταν επίσης η αρχή αυτού που εγώ ονομάζω Εποχή των Μουσείων, προσφέρει μια εκπληκτική μελέτη περίπτωσης του περιστασιακού φλερτ με τις ειδωλολατρικές φόρμες, που θα είχε πολύ μεγάλη πολιτιστική εμβέλεια και επιρροή τόσο στον κόσμο της Μεσογείου όσο και πέρα από αυτόν. Οι θρησκευτικές ανησυχίες για την ειδωλολατρική τέχνη ξεπεράστηκαν από την πίστη στην πνευματική δύναμη της ιδανικής ομορφιάς και τις υπερβατικές αρετές της κλασικής τέχνης.
Το έργο σας επικεντρώνεται στον τρόπο με τον οποίο οι ελληνικές πολιτιστικές μορφές προσαρμόστηκαν σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους, ενώ το θέμα του σεμιναρίου σας στο Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα το επόμενο έτος θα είναι ο Έρωτας. Πώς έχει μεταμορφωθεί η έννοια του Έρωτα από την αρχαιότητα;
Εδώ και πολλά χρόνια διδάσκω ένα μάθημα με τίτλο «Θρησκεία και Σεξουαλικότητα». Νομίζω ότι το «Έρως στην Αρχαιότητα» θα μπορούσε να είναι ένα καλύτερο όνομα για το μάθημα, καθώς το μυστήριο με το οποίο ξεκινώ περιλαμβάνει το ερώτημα πώς να μεταφράσουμε καλύτερα την ελληνική λέξη έρως. Είναι εντυπωσιακό, αν και ατυχές, ότι ο όρος «ερωτικός» (erotic) στα σύγχρονα αγγλικά έχει μια πιο στενά σεξουαλική χροιά. Αντίθετα, οι αρχαίοι ελληνικοί όροι έρωςκαι τα ερωτικά υπονοούσαν κάτι σαν παθιασμένη και συγκλονιστική επιθυμία, μια επιθυμία που έχει τη δύναμη να αναιρέσει εντελώς το άτομο που τη βιώνει.
Τα αφροδίσια αναφέρονταν στις σεξουαλικές εμπειρίες ενός ατόμου στα αρχαία ελληνικά – τα ερωτικά αναφέρονταν σε κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο μυστηριώδες, ακόμη και ιερό.
Τοιχογραφία που δείχνει μια γυναίκα που υποτίθεται ότι είναι η Σαπφώ και κρατάει εργαλεία γραφής, από την Πομπηία. Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης.
Η Σαπφώ από τη Λέσβο (η οποία δραστηριοποιήθηκε ποιητικά γύρω στο 600 π.Χ.) ήταν διάσημη, μεταξύ άλλων, για την ιδιαίτερη ικανότητά της να επινοεί νέους όρους. Ήταν η πρώτη που αποκάλεσε τον έρωτα «γλυκόπικρο» (ο όρος της ήταν γλυκύπικρον, στα αιολικά ελληνικά). Σε αυτό το ποιητικό απόσπασμα (#130), η Σαπφώ αναφέρει επίσης τον έρωτα ως «λυσιμελή» (lusimelês).
Ο όρος είναι μια ρητορική ηχώ του ομηρικού ιδιωματισμού για τον θάνατο, όπου όταν ένας πολεμιστής έχει χτυπηθεί από ακόντιο ή σπαθί λέγεται ότι τα μέλη του «λύθηκαν». Το σώμα καταρρέει, μην έχοντας πλέον τον έλεγχο του εαυτού του, και η ψυχή δραπετεύει βογκώντας μέσα από την πύλη του στόματος του ετοιμοθάνατου. Η Σαπφώ παίρνει αυτή την εικόνα από το πεδίο της μάχης και την τοποθετεί δραματικά μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Ο έρωτας δεν είναι υπό τον έλεγχό μας – συχνά φαίνεται ο έρωτας να ελέγχει εμάς.
Η Σαπφώ, όπως και άλλοι αρχαϊκοί Έλληνες λυρικοί ποιητές, παρομοιάζει μια τέτοια ερωτική εμπειρία με τον θάνατο. Στο εξίσου διάσημο Απόσπασμα Ερωτικού
Τριγώνου (#31), λέει ρητά ότι η θέα του αγαπημένου της να μιλάει σε κάποιον άλλον την τρελαίνει σχεδόν, με σωματικά συμπτώματα, έτσι ώστε να φαίνεται σχεδόν νεκρή μες στο μυαλό της. Όπως το θέτει η Αν Κάρσον [Anne Carson], «η αλλαγή του εαυτού είναι απώλεια του εαυτού γι’ αυτούς τους ποιητές». [3]
Η ιδιοφυΐα της Σαπφούς, όπως και του Σωκράτη, ήταν να βλέπει την αλλαγή του εαυτού της και ως μια μορφή ψυχικής μεταμόρφωσης. Η δύναμη του έρωτα έγκειται στην ικανότητά του να μας μεταμορφώνει. Πρόκειται για μια μεταμόρφωση που είναι επώδυνη, όσο ευλογημένη κι αν φαίνεται επίσης. Ο όρος της Σαπφούς «γλυκόπικρος» αποτυπώνει αρκετά καλά αυτή την τραγική και μεταμορφωτική διάσταση των ερωτικών. Η ιδέα κορυφώνεται με τον εκπληκτικό ισχυρισμό του Σωκράτη στον Φαίδρο (244a-245c) ότι ο έρωτας είναι πράγματι μια τρέλα, αλλά ότι ορισμένες μορφές τρέλας είναι στην πραγματικότητα δώρα από τους θεούς.
Η παθιασμένη επιθυμία είναι ακριβώς ένα τέτοιο δώρο, που διευρύνει τους ηθικούς και συναισθηματικούς μας ορίζοντες, δημιουργώντας νέες διαστάσεις συμπόνιας και φροντίδας. Μπορεί κανείς να επιθυμεί με πάθος ένα άλλο πρόσωπο – μπορεί να επιθυμεί με πάθος ένα θεϊκό ον. Τα ερωτικάδιαθέτουν ένα ευρύ φάσμα και μια ιερή συμβολική διάσταση. Έτσι, ακόμη και στην αρχαιότητα, η θρησκεία πήγαινε αλλού.
Η Αν Κάρσον, της οποίας το Eros the Bittersweet αναφέρθηκε παραπάνω, ανέπτυξε μια ολόκληρη φιλοσοφία του έρωτα που στηρίζεται στα ποιητικά αποσπάσματα της Σαπφούς και στον Φαίδρο του Πλάτωνα. Προσφέρει μια υπέροχη αναλογία μεταξύ του φλερτ της γνώσης και του φλερτ του έρωτα. Το να ερωτεύεσαι και το να γνωρίζεις εμπεριέχουν και τα δύο παθιασμένη επιθυμία – και οι δύο μεταμορφώνουν και διευρύνουν αναγκαστικά τον εαυτό. Πρόκειται για εμπειρίες όπου το κεφάλι και η καρδιά διαπλέκονται και η προσοχή μας γίνεται απείρως λεπτότερη.
Θα ήταν απελπιστικά μειωτικό να εξισώσουμε τον έρωτα με το σεξ, όπως προσπάθησαν να κάνουν ορισμένοι σύγχρονοι στοχαστές. Οφείλουμε τη σύγχρονη αντίληψή μας για τη «σεξουαλική ταυτότητα» στη σύγχρονη ψυχολογία, η οποία ασχολήθηκε με την έννοια αυτή στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι μετασχηματισμοί που εμπλέκονται σε μια τέτοια έννοια είναι εκτεταμένοι. Το σεξ, άλλωστε, είναι κάτι που κάνουν πολλοί άνθρωποι (όχι όλοι). Η σεξουαλική ταυτότητα, αντίθετα, είναι κάτι που έχουν όλοι οι άνθρωποι (ακόμη και ο «άγαμος» είναι μια σεξουαλική ταυτότητα).
Η διάκριση μεταξύ του είναι και του πράττειν ήταν πολύ σημαντική στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι η σημερινή μας εκδοχή των «πολιτισμικών πολέμων», τουλάχιστον στη σεξουαλική τους διάσταση, έχει περισσότερο νόημα αν δώσουμε προσοχή σε αυτήν τη διάκριση. Οι νόμοι έχουν σχεδιαστεί για να ρυθμίζουν τη δραστηριότητα, όχι την ταυτότητα. Αλλά το ηθικό διακύβευμα μιας συζήτησης αυξάνεται αναγκαστικά όταν συζητάμε για την ταυτότητά μας, για το ποιοι είμαστε, και όχι για το τι μπορούμε ή δεν μπορούμε να επιλέξουμε να κάνουμε.
Κατά ειρωνικό τρόπο, όταν η κλασική φιλολογία και η ψυχολογία αναδύθηκαν ως πανεπιστημιακές επιστήμες στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, τότε τα ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα της Σαπφούς έγιναν κεντρικά και πρόσφατα αμφιλεγόμενα. Δεδομένου ότι καταγόταν από το νησί της Λέσβου και ότι συλλογιζόταν με τόσο πάθος τις νεαρές γυναίκες του κύκλου της, ο όρος «λεσβία» συνδέθηκε με τη νέα ψυχολογική κατηγορία της σεξουαλικής ταυτότητας. Ορισμένοι ρομαντικοί εξήραν τα πάθη της Σαπφούς, ενώ ορισμένοι βικτωριανοί βρήκαν δημιουργικούς τρόπους να αποερωτικοποιήσουν την ποίησή της, όταν δεν την καταδίκαζαν ευθέως. Αυτή η αμφιταλαντευόμενη χρήση μιας αρχαίας Ελληνίδας ποιήτριας για την επιβεβαίωση ή την αντιμετώπιση των σύγχρονων ηθικών απόψεων για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα συνεχίστηκε και τους επόμενους αιώνες.
Η τετράτομη Ιστορία της σεξουαλικότητας (1976-1984) του Μισέλ Φουκώ προσπάθησε να αφηγηθεί αυτή την ιστορία. Ενώ πρόκειται για μια περίπλοκη ιστορία κατά τον Φουκώ, νομίζω ότι το ηθικό της δίδαγμα είναι πολύ κομψό και αρκετά απλό. Το σεξουαλικό υποκείμενο, κατέληξε ο Φουκώ, είναι σαφώς σύγχρονο, προϊόν της ψυχολογίας και του ενδιαφέροντός της για τη διαμόρφωση της σεξουαλικής ταυτότητας. Αλλά το επιθυμητικό υποκείμενο είναι αιώνιο. Η Σαπφώ και ο Πλάτωνας είναι δύο από τους πιο εύγλωττους αρχαίους υποστηρικτές της επιθυμίας. Όπως γνώριζαν καλά, ο έρωτας αλλάζει τον εαυτό, διευρύνοντας τα όριά του και τις πνευματικές του δυνατότητες. Μας αποδίδεται ένας ευρύτερος και πιο περιεκτικός εαυτός, πιο ικανός για συμπόνια και φροντίδα.
Η Καναδή ποιήτρια και κλασικίστρια Αν Κάρσον, ανέπτυξε μια ολόκληρη φιλοσοφία του έρωτα που στηρίχθηκε στα ποιητικά αποσπάσματα της Σαπφούς και στον «Φαίδρο» του Πλάτωνα.
Ποιο είναι το μέλλον των Ελληνικών Σπουδών στα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ;
Το 1903, μόλις επτά χρόνια μετά τη Σύγχρονη Ολυμπιακή Αναβίωση, οι δευτεροετείς φοιτήτριες του Κολλεγίου Barnard στη Νέα Υόρκη προκάλεσαν τις πρωτοετείς φοιτήτριες σε μια σειρά αθλητικών και καλλιτεχνικών αγώνων. Έτσι γεννήθηκαν οι «Ελληνικοί Αγώνες» στο Μπάρναρντ. Εξελίχθηκαν σε ένα εξαιρετικό πολιτιστικό φαινόμενο και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στο ευρύτερο κοινό – έγιναν μία από τις πιο περιζήτητες εκδηλώσεις στο Μανχάταν. Οι γυναίκες του Μπάρναρντ αφιέρωναν τους αγώνες κάθε χρόνο σε έναν διαφορετικό ελληνικό θεό, συνέθεταν μουσική και ποίηση, σχεδίαζαν κοστούμια, ακόμη και κατασκεύαζαν άρματα, όλα καινούργια για τον διαγωνισμό κάθε έτους.
Την επαναστατική άνοιξη και το καλοκαίρι του 1968, φοιτητές πανεπιστημίων σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ ζήτησαν ριζικές αλλαγές στα πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδών και άλλες εκπαιδευτικές πρακτικές. Στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, ακριβώς απέναντι από το Μπάρναρντ στο Μπρόντγουεϊ, οι φοιτητές κατέλαβαν τα κτίρια της διοίκησης και άντεξαν για εβδομάδες προτού αποβληθούν με τη βία. Τα αιτήματά τους ήταν πολλά, μεταξύ των οποίων καλύτεροι μισθοί για το πανεπιστημιακό προσωπικό, πιο δίκαιες πανεπιστημιακές πρακτικές απόκτησης ακινήτων στη γειτονιά Morningside, απεμπλοκή του πανεπιστημίου από τις στρατιωτικές συμβάσεις και δημιουργία νέων προγραμμάτων σπουδών στις Αφροαμερικανικές Σπουδές και τις Γυναικείες Σπουδές.
Η φοιτητική κατάληψη στο Κολούμπια έτυχε να ξεκινήσει την εβδομάδα του Απριλίου που ήταν προγραμματισμένοι να διεξαχθούν οι Ελληνικοί Αγώνες στο Κολέγιο Μπάρναρντ. Σε ένδειξη αλληλεγγύης στις φοιτήτριες της απέναντι πλευράς του δρόμου, οι γυναίκες του Μπάρναρντ ακύρωσαν τους Ελληνικούς Αγώνες του 1968. Την επόμενη χρονιά ακύρωσαν οριστικά τους Ελληνικούς Αγώνες, θεωρώντας ότι «δεν έχουν πλέον σχέση» με τις ανησυχίες των φοιτητών.
Εξέγερση των φοιτητών του Πανεπιστημίου Κολούμπια, 1968.
Από αυτή την ιστορική απόσταση, μπορούμε να καταλάβουμε τι σκέφτονταν οι γυναίκες του Μπάρναρντ. Απέρριπταν τους παραδοσιακούς τρόπους με τους οποίους διδάσκονταν τα ελληνικά στο Μπάρναρντ και αλλού, από τότε που καθιερώθηκε η Κλασική Φιλολογία τον 19ο αιώνα και οι Ελληνικοί Αγώνες το 1903. Απέρριπταν την απαρχαιωμένη ρητορική που ισχυριζόταν ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήταν ο «μεγαλύτερος πολιτισμός» και η αρχαία Ελλάδα η μοναδική «παιδική ηλικία της Ευρώπης». Απέρριψαν τον έμμεσο ταξισμό και τον ελιτισμό της κλασικής μάθησης. Επιθυμούσαν να αντικαταστήσουν αυτές τις κλασικίζουσες ευαισθησίες με πιο πολυπολιτισμικές και πολυεθνικές. Τους φοιτητές αυτούς οφείλουμε να ευχαριστήσουμε για τη δημιουργία τμημάτων Αφροαμερικανικών Σπουδών και Γυναικείων Σπουδών σε όλες τις ΗΠΑ (αλλά και στην Ευρώπη). Αλλά μία από τις ακούσιες συνέπειες αυτών των μεταρρυθμίσεων του προγράμματος σπουδών ήταν η περιθωριοποίηση των Κλασικών και των Κλασικών Σπουδών.
Ποτέ δεν ήταν μια πρόταση είτε-είτε, αλλά άρχισε να φαίνεται έτσι. Τώρα, περισσότερο από μια γενιά μετά από αυτές τις κρίσιμες μεταρρυθμίσεις του προγράμματος σπουδών, είμαστε σε καλύτερη θέση να επαναδιατυπώσουμε αυτές τις προτάσεις του προγράμματος σπουδών με τη μορφή ενός ερωτήματος «τόσο το ένα όσο και το άλλο». Δεν υπάρχει ασυμβίβαστο μεταξύ της ύπαρξης ισχυρών προγραμμάτων Αφροαμερικανικών ή Αφρικανικών Σπουδών, Γυναικείων Σπουδών και Κλασικών Σπουδών.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, τα πιο επιτυχημένα προγράμματα Κλασικών Σπουδών μού φαίνεται ότι έχουν ξεπεράσει τις αυστηρά φιλολογικές και αυστηρά κλασικιστικές προσεγγίσεις του αρχαίου κόσμου και έχουν αξιοποιήσει τους πόρους της ανθρωπολογίας, μεταξύ άλλων κλάδων, για να μπορέσουν τα αρχαία υλικά να μιλήσουν για πιο σύγχρονες ανησυχίες. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτη ήταν η εφαρμογή των κατηγοριών της ταυτότητας στον αρχαίο κόσμο: φυλή και εθνικότητα, φύλο, σεξουαλικότητα, θρησκεία και τάξη. Η αρχαία Ελλάδα παρέχει ένα θαυμάσιο και εκτεταμένο αρχείο προβληματισμού για όλες αυτές τις έννοιες και τους προβληματισμούς. Στις προηγούμενες παρατηρήσεις μου, για παράδειγμα, πρότεινα μια σημαντική διάσταση της διαφορετικότητας της Ελλάδας στους ερωτικούς της προβληματισμούς.
Ο στόχος τώρα είναι να παρουσιαστεί η συνεχιζόμενη σημασία του Ελληνισμού με νέους όρους: ως αποφασιστικά κοσμοπολίτικη και ως ένα ουσιαστικό κομμάτι της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε τον Ελληνισμό στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια υπό την αιγίδα του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών. Η πρόταση συνεχίζει να αποδίδει καρπούς.
Η Μάντισεν Γουίλκοξ επέλεξε να περπατήσει ένα δύσκολο μονοπάτι και μοιράζεται αυτό που τη βοηθά να παραμένει δυνατή μπροστά στις αντιξοότητες: την πίστη της στον Θεό.
Η 29χρονη μητέρα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης της (τριάντα δύο εβδομάδων τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές). Κυοφορεί το τρίτο της μωρό – ένα αγόρι το οποίο η ίδια και ο 34χρονος σύζυγός της, Ντάριν Γουίλκοξ, ονόμασαν Τσάρλι.
Έχοντας λάβει μια μοιραία διάγνωση για τον αγέννητο γιο τους, η Μάντισεν και ο Ντάριν αποφάσισαν με γενναιότητα να μην τερματίσουν την εγκυμοσύνη. Αντιθέτως, η σπαρακτική διάγνωση έκανε το ζευγάρι να δει τη ζωή με νέα μάτια.
«Κοιτάζω τα [δύο] παιδιά μου σαν να είναι κινούμενα θαύματα επειδή είναι τόσο τέλεια και υγιή», δήλωσε στους Epoch Times. «Η πίστη μου είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπόρεσα να αντιμετωπίσω όλη αυτή τη διαδικασία.»
Η Μάντισεν λέει ότι η εμπειρία ήταν επίσης «τόσο χρήσιμη» για να διδάξουν στα παιδιά τους για τον Θεό και τη στοργική του συμπόνια.
Το ζευγάρι λέει ότι η όλη εμπειρία τους βοήθησε να διδάξουν στα παιδιά τους μερικά από τα «σπουδαιότερα μαθήματα και αξίες της ζωής». (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Οι Γουίλκοξ έχουν επιλέξει να δώσουν το παράδειγμα στην οικογένειά τους, δείχνοντας στον 6χρονο Χάβιν και στον 3χρονο Χάρβεϊ πώς οι δυσκολίες μπορούν να ξεπεραστούν μέσω της πίστης.
«Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να δω καθαρά το χέρι του Θεού στη ζωή μας και πώς μας έσπρωξε να πάρουμε την καλύτερη απόφαση για την οικογένειά μας», δήλωσε η Μάντισεν. «Πιστεύω ότι ο Θεός μας δίνει δοκιμασίες για να μας ενδυναμώσει και να μας μεταμορφώσει. Πιστεύω ότι ο Θεός με εμπιστεύτηκε για να κουβαλήσω αυτόν τον άγγελο, οπότε Τον εμπιστεύομαι για να με βοηθήσει να το ξεπεράσω.
«Το να κυοφορήσω τον Τσάρλι με ευλόγησε με περισσότερους τρόπους από όσους μπορώ να μετρήσω.»
Η διάγνωση
Ήταν Φεβρουάριος και οι Γουίλκοξ ήταν ενθουσιασμένοι όταν έμαθαν ότι σύντομα θα καλωσόριζαν ένα αγοράκι στην ευτυχισμένη οικογένειά τους.
Ωστόσο, περίπου έξι εβδομάδες στο πρώτο τρίμηνο, η Μάντισεν άρχισε να έχει επιπλοκές. Μετά από υπερηχογράφημα, διαγνώστηκε με ένα μικρό υποχοριονικό αιμάτωμα (ένας θρόμβος αίματος που σχηματίστηκε λόγω ρήξης αιμοφόρου αγγείου) και τέθηκε σε πυελική ανάπαυση για δύο εβδομάδες. Το αιμάτωμα σύντομα εξαφανίστηκε και όλα φαίνονταν καλά.
Αφού έφτασε στο δεύτερο τρίμηνο, ωστόσο, η Μάντισεν άρχισε να έχει περισσότερες κηλίδες. Ένα δεύτερο υπερηχογράφημα αποκάλυψε ότι είχε άλλο ένα αιμάτωμα και ότι ο εγκέφαλος του μωρού της δεν αναπτυσσόταν σωστά. Η τεχνικός υπερήχων δυσκολευόταν επίσης να εντοπίσει το ρινικό οστό του μωρού.
Υπερηχογράφημα του μικρού Τσάρλι στη μήτρα της μητέρας του. (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Στις 18 εβδομάδες, οι χειρότεροι φόβοι της Μάντισεν ήρθαν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια μιας εξέτασης, όταν η τεχνικός υπερήχων ήταν ήσυχη για ασυνήθιστο χρονικό διάστημα.
«Μετά από κάτι που έμοιαζε με μια αιωνιότητα σιωπής, ο Ντάριν τη ρώτησε τελικά πώς φαίνονται τα πράγματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις λέξεις που βγήκαν από το στόμα της. Το μόνο που είπε ήταν: «Ανησυχώ»», δήλωσε η Μάντισεν.
Η καρδιά της Μάντισεν άρχισε να χτυπάει γρήγορα, καθώς ένιωσε ένα άσχημο προαίσθημα στο στομάχι της. Δεν άργησε να έρθει ο γιατρός στο δωμάτιο και να δώσει στους ανήσυχους γονείς τη διάγνωση: Αλοβιακή Ολοπροσεγκεφαλία (Alobar Holoprosencephaly-HPE) – μια συγγενής διαταραχή κατά την οποία ο εγκέφαλος του μωρού δεν χωρίζεται σε αριστερό και δεξί ημισφαίριο.
Το ζευγάρι έμαθε ότι ο μικρός Τσάρλι είχε επίσης πολλαπλά καρδιακά ελαττώματα. Η διάγνωση της Alobar HPE, είπε ο γιατρός, είναι θανατηφόρα.
«Μόλις το άκουσα, ήταν εκείνη τη στιγμή που η ψυχή μου εγκατέλειψε το σώμα μου», είπε. «Στη συνέχεια, μας είπε ότι οι περισσότεροι ασθενείς με αυτή τη διάγνωση επιλέγουν τη διακοπή της κύησης και ύστερα έφυγε από το δωμάτιο για να μας αφήσει λίγο μόνους.»
Η έγκυος μαμά λέει ότι η διάγνωση του αγέννητου μωρού της της έδωσε «μια νέα εκτίμηση για το πόσο απίστευτη είναι πραγματικά η εγκυμοσύνη και η ζωή». (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Η συντετριμμένη μητέρα ένιωσε ότι θα κάνει εμετό, οπότε έτρεξε στον νεροχύτη. Αλλά πριν προλάβει να φτάσει εκεί, τα πόδια της λύγισαν κάτω από τα πόδια της. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς και να λέει: «Πώς θα το πούμε στα παιδιά;».
«Όλος μου ο κόσμος ένιωθα ότι κατέρρεε και ασφυκτιούσα», είπε. «Με κατέλαβε το γεγονός ότι μόλις μας είχαν πει ότι το μωρό μας δεν θα επιβιώσει.»
«Πήγαμε σε εκείνο το ραντεβού υποπτευόμενοι το σύνδρομο Ντάουν, όχι μια θανατηφόρα διάγνωση. Ήταν το τελευταίο πράγμα που περιμέναμε να ακούσουμε.»
Μια απόφαση γεμάτη προσευχή
Η μοιραία διάγνωση ανάγκασε τη Μάντισεν να επανεξετάσει τις έντονες απόψεις της υπέρ της ζωής. Παρόλο που παρέμεινε αντίθετη στην άμβλωση, δεν ήταν σίγουρη για το τι ήταν το «ηθικά σωστό».
«Μόλις αναγκαστήκαμε να πάρουμε μια απόφαση, έπρεπε να επανεκτιμήσουμε όλα όσα πιστεύαμε ή σκεφτόμασταν», είπε. «Είναι αδύνατο να πάρεις μια απόφαση όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την επιλογή του πότε και πώς θα φύγει από τη ζωή το μωρό σου.»
«Η λήψη της απόφασης να κυοφορήσω τον Τσάρλι μέχρι τέλους ήταν μια πολύ απόφαση που πήραμε μετά από πολύ προσευχή. Προσευχόμασταν κάθε βράδυ για να πάρουμε την καλύτερη απόφαση για την οικογένειά μας και ζητούσαμε από τον Θεό να μας βοηθήσει να πάρουμε τη σωστή απόφαση.»
Μετά από πολλή σκέψη, το ζευγάρι αποφάσισε αρχικά να κάνει έκτρωση για ιατρικούς λόγους. Πίστευαν ότι η πρόωρη πρόκληση τοκετού θα έσωζε τον Τσάρλι από τον πόνο και θα τον άφηνε «ανθρώπινα» να φύγει από τη ζωή – αντί να περιμένουν να πάρει την τελευταία του πνοή μετά τη γέννηση. Πίστευαν επίσης ότι θα γλίτωνε την οικογένειά τους από επιπλέον τραύματα.
«Κοιτάζοντας πίσω τώρα, βλέπω ότι έκανα λάθος που το σκέφτηκα αυτό», είπε. «Το να τον κυοφορώ είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να είχε συμβεί για την οικογένειά μας.»
Η Μάντισεν λέει ότι η απόφασή τους να κυοφορήσει τον Τσάρλι μέχρι τέλους τους βοήθησε να διδάξουν στα δύο παιδιά τους τη συμπόνια του Θεού. (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Η Μάντισεν θυμάται ότι όταν αποφάσισαν για πρώτη φορά να κάνουν έκτρωση, αντιμετώπισαν πολλαπλά εμπόδια. Το Planned Parenthood ήταν κλεισμένο για εβδομάδες, οπότε η Μάντισεν δεν θα μπορούσε να κλείσει ραντεβού μέχρι την 26η εβδομάδα της εγκυμοσύνης της, κάτι που θα ήταν πολύ αργά. Έμαθε επίσης ότι η ασφάλειά της δεν θα κάλυπτε τη διαδικασία.
«Μετά από όλα αυτά τα εμπόδια, είχαμε αρκετές άλλες επιλογές [για να κάνουμε έκτρωση]. Ωστόσο, αισθανθήκαμε μέσα μας ότι αυτή ήταν η απάντηση που ζητούσαμε από τον Θεό. Είχε ξεκαθαρίσει ότι έπρεπε να κρατήσουμε τον Τσάρλι και ότι η διακοπή της εγκυμοσύνης δεν ήταν η σωστή απόφαση για την οικογένειά μας», είπε.
«[Ε]μείς πιστεύουμε ότι ο χρόνος μας εδώ στη γη είναι ένα μικρό στίγμα στην αιωνιότητα, οπότε αυτό με βοηθάει να ξέρω ότι θα ξαναδώ τον Τσάρλι -και θα επανενωθούμε όλοι μαζί».
Σήμερα, η Μάντισεν παραμένει σίγουρη για την επιλογή που έκανε και που επιβεβαιώνει τη ζωή.
Οπλισμένη με πίστη για να αντιμετωπίσει το άγνωστο
Ο Τσάρλι αναμένεται να γεννηθεί τον Οκτώβριο και η περίοδος προετοιμασίας για τη γέννησή του ήταν γεμάτη από άγνωστα πράγματα.
«Πραγματικά δεν έχουμε ιδέα πόσο καιρό θα ζήσει», δήλωσε η Μάντισεν. «Πρέπει ουσιαστικά να προετοιμαστούμε για κάθε αποτέλεσμα.»
Η ίδια και ο σύζυγός της έχουν έρθει πιο κοντά μέσα από τις κοινές τους δοκιμασίες, καθώς διανύουν τον ένατο χρόνο του γάμου τους.
Το ζευγάρι λέει ότι η εμπειρία αυτή εδραίωσε τον δεσμό τους ως αντρόγυνο και ευλόγησε τον γάμο τους με «τόσους πολλούς τρόπους». (Ευγενική προσφορά της Μάντισεν Γουίλκοξ)
Η Μάντισεν λέει ότι αν μπορούσε να μιλήσει στον εαυτό της εκείνες τις τραγικές πρώτες ημέρες μετά τη διάγνωση, θα υπενθύμιζε στον εαυτό της να παραμείνει παρών στη στιγμή και να βασιστεί στην πίστη. Είναι επίσης ευγνώμων για την υποστήριξη της οικογένειάς της, των φίλων της, ακόμη και των ακολούθων του λογαριασμού της στο TikTok, @mamafitmadz.
Η γενναία μαμά επιθυμεί να ευχαριστήσει όσους της έδειξαν αγάπη και συμπόνια και προσευχήθηκαν για εκείνη κατά τη διάρκεια των δοκιμασιών της.
«Σημαίνει τόσα πολλά», είπε, «και δεν θα ξεχάσω ποτέ κανέναν που μου έδειξε καλοσύνη, αγάπη και συμπόνια μέσα από αυτό το ταξίδι».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τελευταίοι μήνες ήταν απίστευτα δύσκολοι, αλλά η οικογένεια συνεχίζει να στηρίζεται στη δύναμη και την πίστη. Τελικά, το ζευγάρι έχει βρει γαλήνη αφήνοντας τις δοκιμασίες του στα χέρια του Θεού.
«Χαίρομαι τόσο πολύ που αφήσαμε την απόφασή μας στον Θεό και που Τον ακούσαμε, γιατί κοιτάζοντας πίσω τώρα, συνειδητοποιώ ότι η απόφαση για το πώς και πότε ο Τσάρλι θα κληθεί στον ουρανό δεν εξαρτάται από μένα – εξαρτάται από τον Θεό. Και έχω τόση ειρήνη γνωρίζοντας αυτό», είπε.
«Θα είναι πάντα ο γιος μας, θα είναι πάντα το τρίτο μας μωρό και τα δύο μου παιδιά θα ξέρουν πάντα ότι έχουν έναν μικρό αδελφό να τα προσέχει.»
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ – Το κινεζικό καθεστώς ενδέχεται να έχει ακούσια αυτοεμπλακεί στο έγκλημα των εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων στην προσπάθειά του να δυσφημίσει τον πρώτο επιζώντα που βγήκε δημόσια από την Κίνα, λένε παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σε μια σπάνια δημόσια αντίδραση, μια σειρά από κινεζικά κρατικά μέσα και αστυνομικά γραφεία δημοσίευσαν ένα εκτενές άρθρο που επιτίθεται σε έναν ασκούμενο του Φάλουν Γκονγκ, ο οποίος τώρα βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο οποίος βγήκε δημόσια εβδομάδες νωρίτερα λέγοντας την ιστορία του- ότι του αφαιρέθηκαν δια της βίας τμήματα του ήπατος και του πνεύμονα ενώ βρισκόταν στο κινεζικό σύστημα φυλακών.
Ο 59χρονος Τσενγκ Πέιμινγκ υπέστη έξι χρόνια βασανιστηρίων ενώ βρισκόταν στη φυλακή της κομμουνιστικής Κίνας επειδή ασκούσε Φάλουν Γκονγκ – μια παραδοσιακή πνευματική άσκηση που υποστηρίζει τις αξίες της αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας, την οποία το Πεκίνο προσπάθησε να εξαλείψει με έναν συνδυασμό προπαγάνδας, απειλών και βασανιστηρίων τα τελευταία 25 χρόνια.
Στη φυλακή, ο Τσενγκ είπε ότι οι φρουροί τον ανάγκαζαν να πίνει υψηλής συγκέντρωσης αλατόνερο, τον έδεναν με αλυσίδες στα τέσσερα άκρα του και τον τέντωναν σχεδόν στα όριά του, και τον υπέβαλλαν σε συνεδρίες συνεχών ηλεκτροσόκ στα απόκρυφα μέρη του – οι ίδιες κακοποιήσεις που ανέφεραν πολλοί φυλακισμένοι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ.
Επίσης, είναι καλά τεκμηριωμένο ότι οι φυλακισμένοι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ αποτελούν τη μεγαλύτερη πηγή οργάνων που τροφοδοτούν την κρατική βιομηχανία εξαναγκαστικών αφαιρέσεων οργάνων της Κίνας, σύμφωνα με έρευνες του δικαστηρίου της Κίνας με έδρα το Λονδίνο.
Η απίθανη επιβίωση του Τσενγκ
Τον Νοέμβριο του 2004, στα μισά της οκταετούς ποινής του, ο Τσενγκ αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα για να διαμαρτυρηθεί για την αμείλικτη κακοποίηση- κατάπιε ένα αμβλύ καρφί και μια μικρή σκουριασμένη λεπίδα.
Οι δεσμοφύλακες έσπευσαν αμέσως στο δωμάτιο, τον έριξαν κάτω και τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο, οι δεσμοφύλακες απαίτησαν να υπογράψει χαρτιά που συναινούσαν σε χειρουργική επέμβαση. Όταν αρνήθηκε, έξι φρουροί τον καθήλωσαν και τον νάρκωσαν.
Ανέκτησε τις αισθήσεις του τρεις ημέρες αργότερα, δεμένος με αλυσίδες σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι και με ένα κόψιμο 14 ιντσών γύρω από το αριστερό του στήθος. Στη συνέχεια ο Τσενγκ στάλθηκε πίσω στη φυλακή.
Ο Τσενγκ Πέιμινγκ, ασκούμενος του Φάλουν Γκονγκ, στον οποίο αφαιρέθηκε μέρος του ήπατος και του πνεύμονα στην Κίνα, δείχνει την ουλή του μετά από συνέντευξη Τύπου στην Ουάσιγκτον στις 9 Αυγούστου 2024. (Madalina Vasiliu/The Epoch Times)
Δεκαέξι μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2006, τον πήγαν ξαφνικά ξανά στο νοσοκομείο, λέγοντάς του ότι έπρεπε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση υψηλού κινδύνου με υψηλό ποσοστό θνησιμότητας επειδή είχε καταπιεί άλλη μια λεπίδα – κάτι που δεν είχε κάνει.
Ο Τσενγκ είπε ότι ήταν σίγουρος ότι αυτή τη φορά ήθελαν να τον σκοτώσουν και προσπάθησε να δραπετεύσει. Άδραξε την ευκαιρία όταν οι φρουροί αποκοιμήθηκαν και το έσκασε με επιτυχία.
Αποδεικνύεται ότι αυτό συνέβη λίγες ημέρες πριν από την εμφάνιση των πρώτων πληροφοριοδοτών στους Epoch Times, με ιστορίες για τις αφαίρεσεις οργάνων που λαμβάνουν χώρα μυστικά σε κινεζικές κρατικές ιατρικές εγκαταστάσεις. Ο Τσενγκ είπε ότι όταν άκουσε αυτές τις αναφορές, έτρεμε σκεπτόμενος τι θα μπορούσε να του είχε συμβεί.
Από τότε που δραπέτευσε από την Κίνα, έχει υποβληθεί σε πολλαπλές ιατρικές εξετάσεις. Τρεις ειδικοί ιατροί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ταϊβάν επιβεβαιώνουν ότι ένα τμήμα του ήπατος και του πνεύμονά του αφαιρέθηκε χειρουργικά.
Ως ο πρώτος γνωστός επιζών αυτών των εγκλημάτων, ο Τσενγκ αποφάσισε ότι ήταν έτοιμος να πει την ιστορία του.
Παραδέχεται περισσότερα από όσα θα ήθελε
Το ευρέως διαδεδομένο άρθρο με την απάντηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας (ΚΚΚ) στις κατηγορίες του Τσενγκ δεν ασχολήθηκε με όσα υπέστη. Αντ’ αυτού, περιέγραψε τη συνέντευξη Τύπου του Ιουλίου ως διεξαγόμενη σε ένα «χαμηλοτάβανο, στενόχωρο» δωμάτιο, αρνήθηκε τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων χονδρικά, χαρακτηρίζοντάς τες «φήμες» που «δυτικές αντι-κινεζικές δυνάμεις» διαιώνισαν, και ισχυρίστηκε ότι η χειρουργική επέμβαση του Τσενγκ ήταν για την αφαίρεση της λεπίδας και του καρφιού.
Παρ’ όλες τις διαψεύσεις, το καθεστώς μπορεί να παραδέχθηκε περισσότερα από όσα ήθελε.
Η Νίνα Σέι είναι η διευθύντρια του Κέντρου για τη Θρησκευτική Ελευθερία στο Ινστιτούτο Hudson. Λέει ότι το άρθρο του καθεστώτος παρείχε κρίσιμα στοιχεία για την ιστορία του Τσενγκ που προηγουμένως έλειπαν.
«Πώς ήξερα ότι ήταν φυλακισμένος; Δεν το ήξερα αυτό. Δεν είχα αποδείξεις γι’ αυτό. Δεν νομίζω ότι είχε αποδείξεις γι’ αυτό, αλλά έδωσαν αποδείξεις γι’ αυτό», δήλωσε η Σέι στους Epoch Times.
Η Νίνα Σέι, ανώτερη συνεργάτης και διευθύντρια του Κέντρου για τη Θρησκευτική Ελευθερία στο Ινστιτούτο Hudson, μιλάει σε ενημέρωση για τις εξαναγκαστικές αφαίρεσεις οργάνων που πραγματοποιήθηκε στο κτίριο γραφείων του Cannon House στην Ουάσιγκτον, στις 4 Σεπτεμβρίου 2024. (Alex Martin για τους Epoch Times)
Είπε ότι το άρθρο βοήθησε επίσης να επιβεβαιωθεί ότι ο Τσενγκ στάλθηκε στη φυλακή για τις πεποιθήσεις του, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και η χειρουργική επέμβαση όντως έγινε και είχε ως αποτέλεσμα την ουλή.
Επιπλέον, το ΚΚΚ έχει ξεφύγει από το μοτίβο του να εκδίδει απλώς γενικές, γενικευμένες αρνήσεις – ένα σημάδι ότι θεωρεί την υπόθεση αρκετά σοβαρή ώστε να δικαιολογεί ένα συγκεκριμένο σχόλιο, δήλωσε ο Ρόμπερτ Ντέστρο, ο οποίος διευκόλυνε τη διαφυγή του Τσενγκ στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν ήταν βοηθός υπουργός Εξωτερικών για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την εργασία.
«Εκπλήσσομαι που υπάρχει οποιοδήποτε επίσημο αφήγημα», δήλωσε στους Epoch Times.
«Όπως θα λέγαμε εμείς οι δικηγόροι, αυτό είναι μια ‘παραδοχή κατά συμφέροντος’», είπε, αναφερόμενος στο όταν κάποιος κάνει μια δήλωση εκτός δικαστηρίου που μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του ως αποδεικτικό στοιχείο.
Η Σέι δήλωσε ότι το άρθρο δείχνει ότι οι κινεζικές αρχές βρίσκονται «σε άμυνα». Είναι σημαντικό, πρόσθεσε, ότι οι διαψεύσεις προβάλλονται από τη δημόσια ασφάλεια και όχι από τις ιατρικές αρχές και ότι η χειρουργική επέμβαση έγινε παρά τη θέλησή του.
«Είναι σχεδόν μια παραδοχή ότι εμπλέκονται σε αυτό», είπε. «Το να έχουμε αυτή την περίεργη απάντηση, αυτή την πραγματικά αρκετά καταδικαστική απάντηση […] ότι ήταν πράγματι κρατούμενος, ότι ήταν πράγματι σε νοσοκομείο, ότι πράγματι υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση χωρίς τη συγκατάθεσή του – είναι καταδικαστικό.»
Όπως συνηθίζεται σε τέτοια δημοσιεύματα, το άρθρο δεν φέρει το όνομα του συγγραφέα, ούτε αναφέρθηκε άμεσα κάποιος που θα ήταν εξοικειωμένος με την υπόθεση του Τσενγκ. Η μόνη πηγή που παραθέτει το άρθρο σχετικά με τον Τσενγκ είναι μια απροσδιόριστη «αρμόδια υπηρεσία».
Ο Ντέιβιντ Μάτας, ένας Καναδός δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων που ερευνά τις εξαναγκαστικές αφαιρέσεις οργάνων στην Κίνα από το 2006, δήλωσε ότι το άρθρο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια «ανακύκλωση της παλιάς προπαγάνδας τους».
«Δεν υπάρχει σχεδόν καμία πρόταση εκεί μέσα που να είναι ακριβής ή να βγάζει νόημα», δήλωσε στους Epoch Times. «Δεν υπάρχει τίποτα επί της ουσίας».
Ο Ντέιβιντ Μάτας, βραβευμένος Καναδός δικηγόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέλος του Order of Canada («Τάγματος του Καναδά») και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Διεθνούς Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Δημοκρατική Ανάπτυξη με έδρα το Τορόντο, μιλάει κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στην Ουάσινγκτον στις 9 Αυγούστου 2024. (Madalina Vasiliu/The Epoch Times)
Σημείωσε ότι το άρθρο βασίζεται κυρίως στον κακό χαρακτηρισμό του Φάλουν Γκονγκ και στη δυσφήμιση των ανθρώπων που μιλούν. Για παράδειγμα, ο Σερ Τζέφρι Νάις, ένας αξιοσέβαστος δικηγόρος και δικαστής που προήδρευσε στο Δικαστήριο της Κίνας και ο οποίος έχει επίσης ερευνήσει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά των Ουιγούρων στη Σιντζιάνγκ, έγινε, σύμφωνα με το άρθρο, ένας «έμπειρος ειδικός πράκτορας του Ηνωμένου Βασιλείου» που πέρασε την καριέρα του «κατασκευάζοντας ψευδείς κατηγορίες με βάση τους γεωπολιτικούς στόχους της Δύσης».
Ο Μάτας χαρακτήρισε την επίθεση χαρακτήρα εναντίον του Νάις «γελοία».
«Ρεαλιστικά, το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι πολύ πιο επιζήμιο για την Κίνα από τους ανθρώπους που λένε την αλήθεια για την Κίνα», δήλωσε ο Μάτας. «Είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα που εμπλέκεται στη μαζική πείνα, στην Πολιτιστική Επανάσταση και στη σφαγή της πλατείας Τιενανμέν, στην καταστολή του Θιβέτ, του Σιντζιάνγκ και του Χονγκ Κονγκ».
«Το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι αντι-Κινεζικό και καλύπτει τα δικά του λάθη κατηγορώντας τους άλλους για τα δικά τους λάθη».
Άσκοπη χειρουργική επέμβαση
Οι ιατρικές διαδικασίες στις οποίες υποβλήθηκε ο Τσενγκ έθεσαν υπό αμφισβήτηση την κινεζική αφήγηση, σύμφωνα με τον Τόρστεν Τρέι, διευθυντή της ομάδας ιατρικής δεοντολογίας Doctors Against Forced Organ Harvesting (Γιατροί Ενάντια στις Εξαναγκαστικές Αφαιρέσεις Οργάνων).
«Μπορείτε να πείτε ότι αυτό είναι ένα προφανές ψέμα», δήλωσε στους Epoch Times.
Όταν κάποιος καταπίνει ξένα αντικείμενα, οι γιατροί συνήθως κάνουν ενδοσκόπηση για να εξετάσουν το εσωτερικό του σώματος. Αυτό είναι συνηθισμένο και στην Κίνα. Ένα νοσοκομείο στην πόλη Σιάν της κεντρικής Κίνας περιέθαλψε περίπου 600 ασθενείς μεταξύ 2011 και 2020 για την αφαίρεση ξένων αντικειμένων που είχαν καταπιεί. Η ενδοσκόπηση πέτυχε στο 99,5% των περιπτώσεων, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που αφορούσαν λεπίδες ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα.
Η ενδοσκόπηση, σε ένα σενάριο όπως αυτό του Τσενγκ, θα ήταν η πρώτη επιλογή, δήλωσε ο Τρέι.
«Γιατί να αφαιρέσουν μέρος του πνεύμονα; Γιατί να αφαιρέσουν μέρος του ήπατος; Δεν βγάζει νόημα», είπε.
Ο Δρ Τόρστεν Τρέι, ιδρυτής και διευθυντής της οργάνωσης «Γιατροί Ενάντια στις Εξαναγκαστικές Αφαίρεσεις Οργάνων», σε εκδήλωση για τις εξαναγκαστικές αφαίρεσεις οργάνων στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ στη Βοστώνη, στις 7 Μαρτίου 2024. (Samira Bouaou/The Epoch Times)
Ακόμη και αν θεωρούσαν κρίσιμο να ανοίξουν το στομάχι του για να βγάλουν τα αντικείμενα, πρόσθεσε, θα το έκαναν από μπροστά, όχι από το πλάι.
«Δεν θα περνούσατε από την περιοχή των πνευμόνων για να τα βγάλετε αυτά».
Δεν είναι ακόμη σαφές γιατί οι Κινέζοι γιατροί αφαίρεσαν μόνο τμήματα των οργάνων του Τσενγκ κατά την πρώτη επέμβαση και τον άφησαν να ζήσει. Αυτό που συμβαίνει συνήθως στην Κίνα, είναι ότι η αφαίρεση οργάνων είναι και η μορφή εκτέλεσης, γι’ αυτό και δεν υπήρξε ποτέ πριν κάποιος επιζών που να μαρτυρήσει.
Ο Τρέι πρότεινε ότι το νοσοκομείο μπορεί να έκανε πειράματα ή να εκπαίδευε τους γιατρούς στον τομέα αυτό. Μπορεί να εξερευνούσαν μια διαφορετική τεχνική χειρουργικής επέμβασης ή να έκαναν έρευνα για τους ιστούς οργάνων.
Η Γουέντι Ρότζερς, καθηγήτρια κλινικής ηθικής και πρόεδρος της συμβουλευτικής επιτροπής του Διεθνούς Συνασπισμού για τον τερματισμό της κατάχρησης μεταμοσχεύσεων στην Κίνα (End Transplant Abuse in China-ETAC), έχει δηλώσει στο παρελθόν ότι η μερική αφαίρεση ήπατος μπορεί να πραγματοποιηθεί όταν ο λήπτης είναι παιδί.
Ο Μάτας δήλωσε στην εκπομπή «American Thought Leaders» του EpochTV ότι όλα αυτά είναι πιθανά, αλλά τελικά «εναπόκειται πραγματικά στην κινεζική κυβέρνηση ή στο νοσοκομείο να εξηγήσουν τι έκαναν».
Ο Τρέι, σημειώνοντας τη χρονική στιγμή, αναρωτήθηκε αν οι κινεζικές αρχές μπορεί να πήραν είδηση την προσπάθεια των πληροφοριοδοτών να δημοσιοποιήσουν το έγκλημα και «να ήθελαν να κλείσουν τις εκκρεμότητες» φέρνοντας τον Τσενγκ πίσω στο νοσοκομείο για να τον σκοτώσουν.
Τι συμβαίνει τώρα;
Σήμερα, ο Τσενγκ περπατάει και μιλάει κανονικά, αλλά λέει ότι δεν ήταν ποτέ ο ίδιος μετά τη δοκιμασία του στο νοσοκομείο.
«Η ουλή 35 εκατοστών στο αριστερό μου θώρακα πάλλεται με κάθε χτύπο του σφυγμού μου», δήλωσε σε εκδήλωση Τύπου στις 3 Σεπτεμβρίου, προσθέτοντας ότι δυσκολεύεται να αναπνεύσει τη νύχτα.
Προέτρεψε τη διεθνή κοινότητα να πιέσει το Πεκίνο να ανοίξει τις φυλακές και τα νοσοκομεία για ανεξάρτητη έρευνα από τον έξω κόσμο.
Οι διοργανωτές της εκδήλωσης κοινοποίησαν ένα υποστηρικτικό μήνυμα του βουλευτή Γκας Μπιλιράκη (R-Fla.), ο οποίος δήλωσε ότι η «αποτρόπαια πρακτική» της εξαναγκαστικής αφαίρεσης οργάνων έχει εδώ και καιρό «σκουπιστεί κάτω από το χαλί» και αξίζει πιο δυναμικές ενέργειες από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
«Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να εκφοβίζεται, να εξαναγκάζεται από την πατρογονική του πατρίδα, να φυλακίζεται ή να δολοφονείται εξαιτίας των πεποιθήσεών του», ανέφερε στη δήλωσή του.
Ο Μάτας εκτιμά ότι το ΚΚΚ θα μπορούσε να κερδίζει έως και 9 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως από το εμπόριο οργάνων.
Για τον πρώην βουλευτή Φρανκ Γουλφ, ο οποίος υπηρέτησε 34 χρόνια στο Κογκρέσο και δύο θητείες στην Επιτροπή των ΗΠΑ για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία (που λήγει τον Μάιο), το θέμα είναι αρκετά τρομακτικό, ανεξάρτητα από την κλίμακα.
Ο Φρανκ Γουλφ, επίτροπος της Επιτροπής των ΗΠΑ για τη Διεθνή Θρησκευτική Ελευθερία (U.S. Commission on International Religious Freedom-USCIRF) και πρώην βουλευτής της Βιρτζίνια, μιλάει κατά τη διάρκεια ολονυκτίας υπό το φως των κεριών για τα θύματα της σφαγής στην πλατεία Τιενανμέν το 1989 στην Ουάσινγκτον στις 2 Ιουνίου 2023. (Madalina Vasiliu/The Epoch Times)
«Αν ένα άτομο το περάσει αυτό – μπορείτε να φανταστείτε να αφαιρείται από τον αδελφό σας ή τη μητέρα σας ή τον πατέρα σας […] η καρδιά, ο κερατοειδής χιτώνας ή το νεφρό; Είναι μια μεγάλη επιχείρηση και πρέπει να σταματήσει», δήλωσε στους Epoch Times.
Ακούγοντας τι συνέβη στον Τσενγκ είναι «αηδιαστικό», λέει η Σέι. «Πέρασε από την κόλαση και γύρισε πίσω», είπε. Πρόσθεσε ότι ο Τσενγκ ήταν «τυχερός που γλίτωσε τη ζωή του», διότι ένας άγνωστος αριθμός άλλων ανθρώπων δεν το έχει καταφέρει.
Τόσο η Σέι όσο και ο Ντέστρο θεωρούν ενθαρρυντικό να βλέπουν μέλη του Κογκρέσου να λαμβάνουν μέτρα για τον περιορισμό του φαινομένου. Η Βουλή των Αντιπροσώπων, τον Ιούνιο, ψήφισε την Πράξη Προστασίας του Φάλουν Γκονγκ για να ζητήσει τον τερματισμό της δίωξης του Φάλουν Γκονγκ και να επιβάλει κυρώσεις σε όσους είναι συνένοχοι στην εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων. Με λίγες ημέρες να απομένουν για τη νομοθετική περίοδο του Κογκρέσου, ο Ντέστρο ελπίζει ότι η Γερουσία μπορεί να σπεύσει για να το περάσει και αυτή.
«Ας έχουμε λίγο ηθικό θάρρος εδώ και ας σηκώσουμε το ανάστημά μας», δήλωσε ο Ντέστρο.
ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ-Ο ηγέτης της Κίνας Σι Τζινπίνγκ ανέβασε τους τόνους στις προσπάθειές του να στρατολογήσει τον Παγκόσμιο Νότο στην αντιδυτική «Νέα Τάξη Πραγμάτων» του.
Ο Σι υπόσχεται σχεδόν 51 δισεκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδότηση στις αφρικανικές χώρες για τα επόμενα τρία χρόνια και δεσμεύεται να τις θέσει στην πρώτη γραμμή μιας παγκόσμιας «επανάστασης των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας».
Η κυβέρνησή του χρησιμοποίησε την περασμένη εβδομάδα το Φόρουμ για τη Συνεργασία Κίνας-Αφρικής (Forum on China-Africa Cooperation-FOCAC) στο Πεκίνο, στο οποίο συμμετείχαν 50 Αφρικανοί ηγέτες και το οποίο το κινεζικό υπουργείο Εξωτερικών χαρακτήρισε «το μεγαλύτερο διπλωματικό γεγονός που έχει φιλοξενήσει η Κίνα τα τελευταία χρόνια», για να ενισχύσει τους εμπορικούς και στρατιωτικούς δεσμούς με τις αφρικανικές χώρες.
Ο Κινέζος ηγέτης υποσχέθηκε επίσης να βοηθήσει στη «δημιουργία τουλάχιστον 1 εκατομμυρίου θέσεων εργασίας για την Αφρική» και 141 εκατομμύρια δολάρια σε επιχορηγήσεις για στρατιωτική βοήθεια, λέγοντας ότι το Πεκίνο θα «παράσχει εκπαίδευση σε 6.000 στρατιωτικούς και 1.000 αστυνομικούς και στελέχη της αστυνομίας από την Αφρική».
Αλλά, ανάμεσα σε όλες τις υποσχέσεις και τις υποσχέσεις, στις ιδιωτικές συναντήσεις του Σι με αρκετούς Αφρικανούς ηγέτες, τόνισε τη σημασία της συμμαχίας της Αφρικής με την Κίνα ενάντια στη «δυτική ηγεμονία».
Σε μια κοινή δήλωση, ο Σι και οι Αφρικανοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Σίριλ Ραμαφόσα, προέδρου της μεγαλύτερης οικονομίας της ηπείρου, της Νότιας Αφρικής, συμφώνησαν να «συνεργαστούν για την οικοδόμηση ενός ισότιμου και εύρυθμου πολυπολικού κόσμου και μιας καθολικά επωφελούς και χωρίς αποκλεισμούς οικονομικής παγκοσμιοποίησης».
Ο Μίχαελ Σουμάν, ανώτερος συνεργάτης του Παγκόσμιου Κόμβου Κίνας του Ατλαντικού Συμβουλίου, δήλωσε στους Epoch Times ότι αυτό είναι «διπλωματικός κώδικας για να πούμε ότι ο κόσμος είναι άνισος και άτακτος λόγω της δυτικής κυριαρχίας και ότι είναι καιρός για εναλλακτικές λύσεις υπό την ηγεσία της Κίνας».
Χρησιμοποιώντας το παγκόσμιο αναπτυξιακό πρόγραμμά της, την Πρωτοβουλία Ζώνης και Δρόμου (Belt and Road Initiative-BRI), η Κίνα έχει κατακλύσει την Αφρική για περισσότερο από μια δεκαετία με έργα υποδομής πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία έχουν επίσης αφήσει πολλά έθνη υπερχρεωμένα στο Πεκίνο.
Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, η Κίνα έχει δανείσει 182 δισεκατομμύρια δολάρια σε 49 αφρικανικές κυβερνήσεις από το 2000.
Αλλά η οικονομία της Κίνας έχει επιβραδυνθεί τα τελευταία χρόνια, με το Πεκίνο να μειώνει τη χρηματοδότηση των μεγαλεπήβολων έργων, ενώ ταυτόχρονα απαιτεί την αποπληρωμή των δανείων που συχνά έχουν ως αποτέλεσμα οι αφρικανικές χώρες να περικόπτουν δαπάνες για ζωτικές δημόσιες υπηρεσίες όπως η υγειονομική περίθαλψη.
Μόνο η Κένυα, η μεγαλύτερη οικονομία της Ανατολικής Αφρικής, χρωστάει στην Κίνα 8 δισεκατομμύρια δολάρια.
Ο Λι Χανγκγουέι, ανώτερος ερευνητής στο Γερμανικό Ινστιτούτο Ανάπτυξης και Βιωσιμότητας, δήλωσε στους Epoch Times ότι η Κίνα έχει γίνει «πολύ επιφυλακτική» στην κριτική για τις δραστηριότητές της στην Αφρική.
«Εδώ και πολλά χρόνια ακούμε για τη λεγόμενη «παγίδα χρέους» που υποτίθεται ότι στήνει η Κίνα για τις αναπτυσσόμενες χώρες, και έχουμε ακούσει πώς η Κίνα εξορύσσει αφρικανικά ορυκτά και πολύτιμα μέταλλα και τα παίρνει πίσω στην πατρίδα της για δικό της όφελος, με πολύ μικρή προστιθέμενη αξία στην Αφρική», είπε.
«Στην FOCAC τα σημάδια ήταν σαφή ότι η Κίνα θέλει να απομακρυνθεί από αυτό. Στο μέλλον είναι πιθανό να χρηματοδοτήσει πολλά μικρότερα έργα, όπως ο εξωραϊσμός των αφρικανικών πόλεων, η ενίσχυση της γεωργίας και η μείωση της φτώχειας.
Εμπορευματοκιβώτια ναυτιλίας κάθονται δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές που καταλήγουν στο λιμάνι της Μομπάσα στην Κένυα, την 1η Σεπτεμβρίου 2018. (Luis Tato/Bloomberg μέσω Getty Images)
«Θα εξακολουθήσει να δίνει στην Αφρική πολλά χρήματα, αλλά τα χρήματα θα διανεμηθούν πολύ.»
Τα τελευταία 20 χρόνια, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, η Κίνα έχει γίνει ο μεγαλύτερος διμερής εμπορικός εταίρος της υποσαχάριας Αφρικής.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ανέφερε ότι περίπου το 20% των εξαγωγών της περιοχής πηγαίνει πλέον στην Κίνα και περίπου το 16% των εισαγωγών της Αφρικής προέρχεται από την Κίνα, με συνολικό όγκο εμπορίου ρεκόρ 282 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2023.
Τα μέταλλα, τα ορυκτά προϊόντα και τα καύσιμα αντιπροσωπεύουν περίπου τα τρία πέμπτα των εξαγωγών της Αφρικής προς την Κίνα, ενώ εισάγει κυρίως κινεζικά βιομηχανικά προϊόντα, ηλεκτρονικά είδη και μηχανήματα.
«Ο Σι και πριν από αυτόν, ο Χου Τζίνταο, ήταν οι πρώτοι παγκόσμιοι ηγέτες που αναγνώρισαν πόσο σημαντικά θα είναι τα ορυκτά, τα μέταλλα και τα καύσιμα της Αφρικής στο μέλλον», δήλωσε ο Κόμπους βαν Στάντεν, επικεφαλής του China-Africa Project στο Πανεπιστήμιο Wits της Νότιας Αφρικής.
Τα ορυκτά σπάνιων γαιών, όπως το κοβάλτιο και το λίθιο, είναι ζωτικής σημασίας για την κατασκευή σύγχρονων τεχνολογιών, όπως υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα και εξαρτήματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως μπαταρίες για ηλεκτρικά οχήματα και ανεμογεννήτριες.
Η υποσαχάρια Αφρική κατέχει τη μεγαλύτερη συγκέντρωση αυτών των ορυκτών και μετάλλων, με την Κίνα να κυριαρχεί ήδη στην επεξεργασία και τον εφοδιασμό της περιοχής.
«Ο Σι ήταν επίσης πολύ έξυπνος στην εκμετάλλευση της γεωπολιτικής απογοήτευσης των αφρικανικών χωρών, οι οποίες αισθάνονται αποκλεισμένες από την πραγματική λήψη αποφάσεων σε διεθνή φόρουμ όπως τα Ηνωμένα Έθνη και αδικούνται οικονομικά από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα», δήλωσε ο Βαν Στάντεν στους Epoch Times.
«Ο Σι προσφέρει στον Παγκόσμιο Νότο μια ευκαιρία να ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο και να ξεφύγει από τη λεγόμενη δυτική ηγεμονία, συμμετέχοντας σε ένα είδος αντιδυτικής εξέγερσης για να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή στις παγκόσμιες υποθέσεις», πρόσθεσε.
«Αν συμβεί αυτό, η Κίνα ενισχύεται επίσης οικονομικά και πολιτικά, φυσικά».
Μια γέφυρα στην προκυμαία φορτώνει φορτίο για το κινεζοαφρικανικό πλοίο Shengli Grace στο λιμάνι Γιαντάι, στην επαρχία Σαντόνγκ της Ανατολικής Κίνας, στις 21 Δεκεμβρίου 2021. (Tang Ke/Costfoto/Future Publishing μέσω Getty Images)
Τα τελευταία δύο χρόνια, η προσέγγιση του Σι στον αναπτυσσόμενο κόσμο έχει υποστεί σημαντική αλλαγή, δήλωσε ο Έρικ Ολάντερ, διευθυντής του China-Global South Project (Πρόγραμμα Κίνα-Παγκόσμιος Νότος), ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού που εδρεύει στη Νέα Υόρκη και διερευνά την εμπλοκή της Κίνας με την Αφρική.
«Ο Σι, και φυσικά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας στο σύνολό του, είναι προσηλωμένοι στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους και εταίρους τους», δήλωσε στους Epoch Times.
Αυτή η μετατόπιση, δήλωσε ο Ολάντερ, θα έχει σημαντικές συνέπειες για τις σχέσεις του Πεκίνου με την Αφρική και τον Παγκόσμιο Νότο στο σύνολό του.
Ο Σουμάν δήλωσε ότι ο αντιαμερικανισμός που χαρακτηρίζει πλέον την εξωτερική πολιτική του Σι κινδυνεύει να υπονομεύσει τις αναπτυξιακές του προσπάθειες στην Αφρική.
Και πρόσθεσε: «Ο Σι θέλει να υπονομεύσει τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, δημιουργώντας μια εναλλακτική τάξη υπό κινεζική ηγεσία, βασισμένη σε ανελεύθερες πολιτικές αρχές, η οποία μπορεί να μειώσει την επιρροή των ΗΠΑ και να διαμορφώσει την παγκόσμια διακυβέρνηση μέσω διεθνών θεσμών και φόρουμ».
Ρήξεις με το Πεκίνο
Ο Βαν Στάντεν δήλωσε ότι ενώ όλοι οι Αφρικανοί ηγέτες ήταν «όλο χαμόγελα» στη συνάντηση της FOCAC αυτή την εβδομάδα, εμφανίζονται ρήγματα με το Πεκίνο σε όλη την ήπειρο.
«Μεγάλες οικονομικές δυνάμεις όπως η Νότια Αφρική, η Νιγηρία και η Κένυα έχουν καταστήσει σαφές ότι θέλουν δεσμούς με τη Δύση και με την Κίνα και ότι δεν είναι πρόθυμες να έχουν αποκλειστικές σχέσεις», δήλωσε ο Βαν Στάντεν.
Πριν από τη σύνοδο κορυφής, η Αγκόλα, ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πετρελαίου της Αφρικής, ανέφερε ότι θα προτιμούσε περισσότερες εμπορικές συναλλαγές με την Ευρώπη, μια περιοχή που της παρείχε πρόσφατα περισσότερη χρηματοδότηση για την ανάπτυξη και τη διαφοροποίηση της οικονομίας της, παρά με την Κίνα.
Ο Σουμάν δήλωσε ότι τα κίνητρα για την πολιτική του Σι προς τον Παγκόσμιο Νότο είναι η προστασία της ασφάλειας της Κίνας και η προώθηση των κινεζικών παγκόσμιων συμφερόντων σε ένα περιβάλλον αυξημένου ανταγωνισμού με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πρόσθεσε ότι η ατζέντα του Πεκίνου να στρατολογήσει ηγέτες του Παγκόσμιου Νότου σε ένα «ευρύ αντιαμερικανικό κίνημα» είναι πιο εμφανής στην επιρροή του Σι στην ομάδα των αναπτυσσόμενων χωρών BRICS.
Τα αρχικά μέλη του μπλοκ είναι η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα και η Νότια Αφρική.
Το 2023, ο Σι πίεσε με επιτυχία για τη διεύρυνση των μελών της ομάδας.
Το μπλοκ ενέκρινε τη συμπερίληψη της Αργεντινής, της Αιγύπτου, της Αιθιοπίας, του Ιράν, της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
«Αυτό που έχουν κοινό οι χώρες αυτές είναι ότι η Κίνα έχει οικονομική ή διπλωματική επιρροή πάνω τους ή θέλει να τις δελεάσει σε στενότερες συνεργασίες», δήλωσε ο Σουμάν.
«Η Αίγυπτος και η Αιθιοπία έχουν στενούς πολιτικούς δεσμούς με την Κίνα και είναι υπερχρεωμένες σε μεγάλο βαθμό στους κινέζους δανειστές. Το Πεκίνο μάλιστα βοηθά την Αίγυπτο να χτίσει μια εντελώς νέα πρωτεύουσα».
Όπως και η Ρωσία, δήλωσε ο Σουμάν, το Ιράν τελεί υπό δυτικές κυρώσεις και ως εκ τούτου εξαρτάται από την κινεζική διπλωματική και οικονομική υποστήριξη.
Την εποχή της επέκτασης των BRICS, η Αργεντινή απέφευγε τη χρεοκοπία των δανείων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χρησιμοποιώντας κεφάλαια από την κεντρική τράπεζα της Κίνας.
Ο Σουμάν δήλωσε ότι το Πεκίνο επιθυμεί τους Σαουδάραβες και τους Εμιρατινούς ως εταίρους στη Μέση Ανατολή.
«Ο Σι πιθανότατα σκοπεύει να τους υποστηρίξει τους στόχους και τα συμφέροντα της κινεζικής εξωτερικής πολιτικής, όχι μόνο στο πλαίσιο των BRICS, αλλά και σε άλλα φόρουμ και πρωτοβουλίες», σχολίασε.
Η επέκταση των BRICS και οι προσπάθειες της Κίνας στη σύνοδο κορυφής της FOCAC αυτή την εβδομάδα, δήλωσε ο Σουμάν, αποσκοπούν στη δημιουργία ενός πολυεθνικού κινήματος που «ενδεχομένως θα υποστηρίξει την αντιαμερικανική ατζέντα του Σι και θα τον βοηθήσει να μετατρέψει αυτή την ομάδα και άλλες σε εναλλακτικές λύσεις για την G7 και άλλα διεθνή φόρουμ που επηρεάζονται από τις ΗΠΑ».
Ενόψει της FOCAC, ο Κινέζος υπουργός Εξωτερικών Γουάνγκ Γι προέτρεψε τα αναπτυσσόμενα έθνη να αντιταχθούν στην «πολιτικοποίηση και την ασφαλειοποίηση των οικονομικών ζητημάτων και στην αύξηση των μονομερών κυρώσεων και των τεχνολογικών φραγμών».
«Αυτό που λέει ο Γουάνγκ εδώ είναι ότι τα αναπτυσσόμενα έθνη πρέπει να αντιταχθούν στις αμερικανικές πολιτικές που το Πεκίνο αντιτίθεται», δήλωσε ο Βαν Στάντεν.
Ο Σουμάν δήλωσε ότι όσο περισσότερο «ο αντιαμερικανισμός του Σι καθοδηγεί τις πολιτικές του, τόσο περισσότερο οι σχέσεις του Πεκίνου με τον αναπτυσσόμενο κόσμο θα μπορούσαν να τεθούν υπό πίεση».
«Το Πεκίνο πιέζει εγγενώς και ανοιχτά τις κυβερνήσεις του Παγκόσμιου Νότου να πάρουν θέση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών».
Αναφέρθηκε στην προσδοκία του Πεκίνου ότι οι Αφρικανοί ηγέτες θα εγκρίνουν δημοσίως την Παγκόσμια Πρωτοβουλία Ασφάλειας του Σι, οι αρχές της οποίας είναι αντίθετες με τα ιδανικά και τις πρακτικές των διεθνών υποθέσεων που προτιμούν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους.
Αντίθετα αποτελέσματα
Ο καθηγητής Ουίλιαμ Γκουμέντε, επικεφαλής της Σχολής Διακυβέρνησης του Πανεπιστημίου Wits του Γιοχάνεσμπουργκ, δήλωσε στους Epoch Times ότι οι προσπάθειες της Κίνας να αναγκάσει τις αφρικανικές πολιτικές ελίτ να συνταχθούν μαζί της έναντι της Δύσης, και ιδίως των Ηνωμένων Πολιτειών, «θα μπορούσαν να γυρίσουν σε κάποιο βαθμό μπούμερανγκ».
«Οι αφρικανικές χώρες δεν είναι αποξενωμένες από τη Δύση, όπως η Ρωσία και το Ιράν. Μεγάλο μέρος της Αφρικής επωφελείται πάρα πολύ από τους δεσμούς με την Αμερική και την Ευρώπη. Δεν θα πρέπει να αναμένεται ότι θα διακινδυνεύσουν να αποδυναμώσουν αυτούς τους δεσμούς», δήλωσε.
Ο Γκουμέντε πρόσθεσε ότι πίσω από όλα τα « χτυπήματα στην πλάτη και η καλοσύνη» στο FOCAC, οι Αφρικανοί ηγέτες «δεν τους αρέσει να χρησιμοποιούνται ως εργαλεία στον γεωπολιτικό πόλεμο της Κίνας με την Αμερική».
Είπε ότι αυτό αποτελεί μια ευκαιρία για την Ουάσινγκτον να «έρθει πιο κοντά στην Αφρική, ακριβώς τη στιγμή που η Κίνα προσπαθεί να μπει σφήνα» μεταξύ της Αφρικής και των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Ο Τζο Μπάιντεν ήταν ξεκάθαρος ότι θέλει η Αφρική να έχει πιο δυνατή φωνή στις παγκόσμιες υποθέσεις, δίνοντας για παράδειγμα σε μια αφρικανική χώρα μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας (των Ηνωμένων Εθνών)», δήλωσε ο Γκουμέντε.
Η Αφρική είναι η μόνη περιοχή χωρίς μόνιμη έδρα, παρά το γεγονός ότι αντιπροσωπεύει 54 από τα 193 μέλη του ΟΗΕ και σχεδόν το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Ο Σουμάν δήλωσε: «Το να δώσουμε στην Αφρική περισσότερη δύναμη στη διακυβέρνηση της τρέχουσας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων θα μπορούσε να συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην αντιμετώπιση μιας Κίνας που έχει γίνει πιο πρόθυμη να την επιστρατεύσει σε μια εκστρατεία εναντίον αυτής της τάξης πραγμάτων».
Η τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς και έχει τη δυνατότητα να αλλάξει την αγορά εργασίας, σύμφωνα με έρευνα της Στατιστικής Υπηρεσίας του Καναδά. Ενώ ορισμένες θέσεις εργασίας μπορούν να επωφεληθούν από την τεχνολογία, άλλες μπορεί να αντικατασταθούν από αυτήν.
Η έκθεση με τίτλο «Experimental Estimates of Potential Artificial Intelligence Occupational Exposure in Canada» (Πειραματικές εκτιμήσεις της δυνητικής επαγγελματικής έκθεσης στην τεχνητή νοημοσύνη στον Καναδά) εξέτασε τι είδους θέσεις εργασίας θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από την τεχνολογία ΤΝ και ποιες είναι λιγότερο πιθανό να υποκύψουν στις τεχνολογικές αλλαγές.
Η StatCan δήλωσε ότι η έκθεση εκτιμά τον κίνδυνο για διάφορες ομάδες Καναδών εργαζομένων με βάση τα καθήκοντα των θέσεων εργασίας που έχουν.
Οι εργαζόμενοι χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες: εκείνες των οποίων οι εργασίες θα μπορούσαν να γίνουν παράλληλα με την ΤΝ, εκείνες των οποίων οι εργασίες θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από την ΤΝ και εκείνες των οποίων οι εργασίες δεν είναι πιθανό να αντικατασταθούν από την τεχνολογία.
Η έκθεση χρησιμοποίησε στοιχεία απογραφής από το 2021 για να αναλύσει τον κίνδυνο για τους Καναδούς εργαζόμενους και διαπίστωσε ότι το 29% των θέσεων εργασίας ή 3,9 εκατομμύρια εργαζόμενοι ανήκαν στην πρώτη ομάδα και κατείχαν θέσεις εργασίας που ήταν συμπληρωματικές με την ΤΝ. Το 40 τοις εκατό των θέσεων εργασίας, δηλαδή 5,4 εκατομμύρια εργαζόμενοι, δεν κινδύνευαν από την ανάληψη από την ΤΝ και το 31 τοις εκατό των θέσεων εργασίας, δηλαδή 4,2 εκατομμύρια εργαζόμενοι, θα μπορούσαν να αντικατασταθούν, σύμφωνα με τους συντάκτες.
«Οι πειραματικές εκτιμήσεις που παρουσιάζονται στην παρούσα μελέτη βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στην τεχνολογική δυνατότητα αυτοματοποίησης των εργασιακών καθηκόντων», έγραψαν οι συγγραφείς. «Οι εργοδότες ενδέχεται να μην αντικαταστήσουν αμέσως την ανθρώπινη εργασία με ΤΝ, ακόμη και αν είναι τεχνολογικά εφικτό να το κάνουν, λόγω οικονομικών, νομικών και θεσμικών περιορισμών.»
Η StatCan σημείωσε επίσης ότι ορισμένοι οικονομολόγοι έχουν πει ότι οι κίνδυνοι και τα οφέλη της ΤΝ θα μπορούσαν να είναι μεγαλοποιημένα, συμπεριλαμβανομένης της αύξησης της παραγωγικότητας.
Ένας πρόσθετος παράγοντας είναι ότι οι εργαζόμενοι των οποίων η εργασία επηρεάζεται από την ΤΝ θα μπορούσαν να μεταβούν σε άλλες θέσεις εργασίας, εκτοπίζοντας εργαζόμενους από αυτούς τους κλάδους, σύμφωνα με την έκθεση.
Το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιογραφίας για τα οικονομικά της εργασίας αναφέρει ότι οι λιγότερο μορφωμένοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο, καθώς συχνά βρίσκονται σε θέσεις εργασίας που εκτελούν καθήκοντα ρουτίνας και χειρωνακτικές εργασίες που μπορεί να κάνει η ΤΝ, δήλωσε η StatCan. Ωστόσο, η έκθεση σημειώνει ότι ένα «ευρύτερο τμήμα» του εργατικού δυναμικού θα μπορούσε να επηρεαστεί από την ανάληψη της ΤΝ, καθώς η τεχνολογία μπορεί να εκτελεί μη συνηθισμένα και γνωστικά καθήκοντα.
Θέσεις εργασίας σε κίνδυνο
Οι συντάκτες εξέτασαν ορισμένες από τις θέσεις εργασίας που εντάσσονται σε κάθε κατηγορία. Οι εργασίες που είναι πιο συνηθισμένες και επαναλαμβανόμενες είναι πιο πιθανό να αντικατασταθούν από την ΤΝ. Περιλαμβάνει θέσεις εργασίας όπως:
Καταχώρηση δεδομένων
Τεχνικοί δικτύων υπολογιστών
Προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών
Προγραμματιστές διαδραστικών μέσων
Οικονομολόγοι
Διοικητικές θέσεις εργασίας σε τομείς όπως τα οικονομικά, οι ασφάλειες και οι επιχειρήσεις
Ρόλοι υποστήριξης γραφείου
Εκπρόσωποι πωλήσεων
Εξυπηρέτηση πελατών
Εργαζόμενοι σε συστήματα υπολογιστών και πληροφοριών
«Σε σύγκριση με τους εργαζόμενους σε άλλους κλάδους, η έκθεση στον μετασχηματισμό της εργασίας που σχετίζεται με την ΤΝ είναι υψηλότερη για τους εργαζόμενους στις επαγγελματικές, επιστημονικές και τεχνικές υπηρεσίες, στα χρηματοπιστωτικά και ασφαλιστικά ιδρύματα, στις βιομηχανίες πληροφοριών και πολιτισμού, στις εκπαιδευτικές υπηρεσίες και στην υγειονομική περίθαλψη και κοινωνική βοήθεια», αναφέρει η έκθεση.
Θέσεις εργασίας ανθεκτικές στην ΤΝ
Οι θέσεις εργασίας που απαιτούν χειρωνακτική εργασία είναι λιγότερο πιθανό να αντικατασταθούν από την ΤΝ. Οι θέσεις αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν:
Ξυλουργοί
Υδραυλικοί
Πυροσβέστες
Σερβιτόροι
Εργάτες στη μεταποίηση, την παραγωγή ή τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας
Υποστηρικτικές θέσεις εργασίας στις πωλήσεις ή στις υπηρεσίες
Εμπορικοί υπάλληλοι
Εργάτες οικοδομών
Θέσεις εργασίας που υποστηρίζουν τις υπηρεσίες υγείας
