EPOCH TIMES

Από τον Michael Courter

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που έρχονται να ζητήσουν βοήθεια από εμένα αγωνίζονται να βρουν μια ισορροπία μεταξύ της εκπλήρωσης των ευθυνών τους και της συμμετοχής σε δραστηριότητες που τους φέρνουν χαρά.

Σύμφωνα με μια έρευνα στο Lancet, οι Αμερικανοί εργάζονται περισσότερες ώρες και βιώνουν περισσότερες ασθένειες που σχετίζονται με το άγχος από άλλες συγκρίσιμες χώρες. Δεν χρειάζεται μια επιστημονική ερευνητική μελέτη για τους περισσότερους ανθρώπους ώστε να καταλάβουν ότι η έλλειψη χαράς οδηγεί σε αυξημένο άγχος, θυμό, θλίψη και άλλα αρνητικά συναισθήματα. Οι άνθρωποι χρειάζονται χαρά, γνήσιες σχέσεις και χαλάρωση για να ζήσουν γεμάτες ζωές.

Οι άνθρωποι μου έχουν πει όλους τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούν, δεν είναι πιθανό ή απλά δεν αξίζουν να έχουν θετικές εμπειρίες. Αυτά είναι μερικά από τα κοινά ρεφρέν που ακούω όταν ρωτώ τους ανθρώπους τι τους κάνει ευτυχισμένους:

«Δεν ξέρω πώς να διασκεδάσω».
«Έχω πάρα πολλά πράγματα να κάνω».
«Δεν το αξίζω».
«Η διασκέδαση είναι για παιδιά».

Αυτές οι πεποιθήσεις, ή οι παραλλαγές τους, μας εμποδίζουν να έχουμε τις ισορροπημένες και ικανοποιητικές ζωές που αναζητούμε.

«Είμαι πολύ πολυάσχολος για να απολαύσω τη ζωή»

Πολλοί από εμάς έχουν την εντύπωση ότι πρέπει να ολοκληρώσουμε τις ευθύνες μας πριν μπορέσουμε να «χαλαρώσουμε και να διασκεδάσουμε». Υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα με αυτό.

Πρώτον, είναι μια ψευδής διχοτομία ότι δεν χρειάζεται να απολαύσουμε διασκέδαση ή χαλάρωση ενώ εκπληρώνουμε τις ευθύνες μας. Εάν πιστεύουμε ότι η χαρά υποτίθεται ότι θα έρθει αργότερα, θα αφήνουμε σκόπιμα μεγάλα άχαρα κομμάτια χρόνου στη ζωή μας.

Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να είναι «οι καλύτεροι εαυτοί τους» — ως μαθητές, γονείς ή εργαζόμενοι — χωρίς ισορροπία. Πολλοί από τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω απλώς καταρρέουν μπροστά στην τηλεόραση όταν είναι πολύ κουρασμένοι για να κάνουν οτιδήποτε άλλο.

Ο μέσος Αμερικανός ενήλικας ξοδεύει πάνω από 35 ώρες την εβδομάδα παρακολουθώντας τηλεόραση. Αυτό είναι περισσότερες από 10 πλήρεις εβδομάδες τον χρόνο. Μόνο το 2017, ο μέσος καταναλωτής των ΗΠΑ αφιερώνει 238 λεπτά καθημερινά (3 ώρες, 58 λεπτά) παρακολουθώντας τηλεόραση, σύμφωνα με μια έκθεση της Nielsen. Αν και αυτή η δραστηριότητα μπορεί να είναι ξεκούραστη, γενικά δεν μας κάνει να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι μετά.

Για να βρούμε τη χαρά μέσα στα πράγματα που κάνουμε κάθε μέρα, πρέπει να εξισορροπήσουμε δύο καταστάσεις του νου: ολοκλήρωση εργασιών και διανοητική παρουσία.

Το ιδίωμα «σταματήστε και μυρίστε τα τριαντάφυλλα» σχετίζεται με την ιδέα του να είμαστε παρόντες. Όταν αναλαμβάνουμε ευθύνες, η ψυχική μας κατάσταση βρίσκεται σε λειτουργία ολοκλήρωσης εργασιών και δεν δίνει πολύ σημασία στις αισθήσεις μας. Με άλλα λόγια, δεν βλέπουμε τα τριαντάφυλλα. Επίσης, δεν δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στα άτομα γύρω μας, εκτός από το πώς μας βοηθούν να ολοκληρώσουμε τις εργασίες μας.

Τείνουμε ακόμη και να αγνοούμε το σώμα μας, χωρίς να παρατηρούμε εάν είμαστε κουρασμένοι ή πεινασμένοι ή πώς αισθανόμαστε.

Το κλειδί για να σπάσει το τείχος αυτής της ψευδούς διχοτομίας είναι να είμαστε παρόντες ενώ φροντίζουμε τις ευθύνες μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα απολαύσετε ξαφνικά ό,τι έχετε να κάνετε στη ζωή σας, αλλά αυτό πράγματι σημαίνει ότι θα είστε ανοιχτοί να παρατηρήσετε πότε έρχεται η χαρά σας.

Το κλειδί για να είστε παρόντες ενώ κάνετε πράγματα είναι να εστιάζετε στην απόδοσή σας — όχι στο αποτέλεσμα ή πότε θα ολοκληρωθεί. Όταν επικεντρωνόμαστε στο να βρούμε το αποτέλεσμα που θέλουμε, αυτό μειώνει την ικανότητά μας να είμαστε παρόντες και την απόδοσή μας. Η κορυφαία απόδοση έρχεται όταν βυθιζόμαστε σε αυτό που κάνουμε. Δηλαδή, είμαστε παρόντες με τους εαυτούς μας, το περιβάλλον μας, τους ανθρώπους γύρω μας, και είμαστε με πλήρη δύναμη εστιασμένοι στην απόδοσή μας. Είμαστε πραγματικά παρόντες και συγκεντρωμένοι. Μερικοί άνθρωποι το αναφέρουν επίσης ως το να βρισκόμαστε «στη ζώνη».

Όταν είναι δυνατόν, είναι επίσης χρήσιμο να προγραμματίζετε πιο παραδοσιακές δραστηριότητες διασκέδασης. Ισχύουν οι ίδιες αρχές. Πρέπει να αντιλαμβάνεστε τα πράγματα γύρω σας και να είστε παρόντες για να τις απολαύσετε πραγματικά.

«Δεν ξέρω πώς να διασκεδάσω»

Πολλοί άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζομαι με προβλήματα κατάθλιψης ή θυμού μου λένε ότι δεν ξέρουν να διασκεδάζουν και ότι δεν τους επιτράπηκε ποτέ να παίξουν. Ωστόσο, όταν αναλύω τις ιδιότητες μιας χαρούμενης εμπειρίας, μπορούν να αναγνωρίσουν στιγμές που συμβαίνει αυτό.

Εδώ είναι τρία πράγματα που συμβαίνουν όταν διασκεδάζουμε. Πρώτον, δεν θέλουμε να τελειώσει η εμπειρία. Δεύτερον, χάνουμε τον χρόνο ή ο χρόνος φαίνεται να πετάει χωρίς να το παρατηρούμε. Και τρίτον, δεν αγχωνόμαστε για το πως φαίνεται ο εαυτός μας, δηλαδή δεν επικεντρωνόμαστε στο πώς μας αντιλαμβάνονται άλλοι άνθρωποι.

Μπορείτε να σκεφτείτε κάτι που κάνετε όπου αυτές οι καταστάσεις συμβαίνουν φυσικά; Εάν κάτι που κάνετε σας κάνει να αισθανθείτε έτσι, προσπαθήστε να προγραμματίσετε περισσότερο χρόνο για αυτό. Εάν υπάρχουν άτομα με τα οποία θέλετε να περάσετε χρόνο, ρωτήστε τους ποιες δραστηριότητες παράγουν αυτές τις καταστάσεις και δείτε αν μοιράζεστε κάτι που θέλετε να κάνετε μαζί. Προγραμματίστε χρόνο μαζί τους για να κάνετε τα πράγματα που σας αρέσουν.

Τέλος, εάν δεν μπορείτε να προγραμματίσετε περισσότερο χρόνο για πράγματα που σας κάνουν να νιώθετε χαρά, δείτε αν μπορείτε να μεταφέρετε αυτές τις καταστάσεις στις καθημερινές σας δραστηριότητες. Με τη σωστή νοητική στάση, ακόμη και οι συνήθεις εργασίες μπορούν να είναι ευχάριστες. Όταν κάνω κάτι που δεν απαιτεί την πλήρη νοητική μου ικανότητα, προσπαθώ να μπω σε μια κατάσταση που μοιάζει με προσευχή, όπου επικεντρώνομαι στη χαρούμενη σύνδεσή μου με το θεϊκό, που μου δίνει νόημα, καθώς προχωράω στη μέρα μου.

«Δεν αξίζω να χαρώ»

Πολλοί από εμάς επιβάλλουμε στον εαυτό μας μια διαταγή ενάντια στη χαρά επειδή πιστεύουμε ότι δεν την αξίζουμε. Αυτό συνήθως συμπίπτει με μια συνεχή αίσθηση ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί που ξεκινά με την προσπάθεια να κερδίσουμε έγκριση από έναν γονέα που φαίνεται να μην μπορεί να ικανοποιηθεί ποτέ. Αυτό που θέλω να ρωτήσω άτομα με τέτοιες πεποιθήσεις είναι: «Γιατί δεν αξίζετε χαρά; Τι θα έπρεπε να κάνετε για να την αξίζετε;» Συνήθως, έχουν εσωτερικεύσει τις πεποιθήσεις τους χωρίς να το έχουν σκεφτεί καθαρά.

Όταν προσπαθείτε να εξηγήσετε τι θα πρέπει να κάνετε για να αξίζετε τη χαρά μιλώντας δυνατά, ίσως να συνειδητοποιήσετε πόσο παράλογο είναι να επιβάλλετε στον εαυτό σας μη ρεαλιστικά πρότυπα που δεν θα επιβάλατε ποτέ σε άλλους ανθρώπους.

Εάν παρατηρήσετε ότι έχετε συναισθήματα ενοχής ή φοβάστε να νιώσετε χαρά, πρέπει να ξεκαθαρίσετε τις πεποιθήσεις που προκαλούν αυτά τα συναισθήματα και σας εμποδίσουν να ζήσετε μια πλήρη ζωή.

Πώς να έχετε χαρά, βήμα προς βήμα

1. Δημιουργήστε μια λίστα με πράγματα που θέλετε να κάνετε τόσο πολύ που δεν θέλετε να τελειώσουν, που σας κάνουν να χάνετε τον χρόνο και της σκέψης για το πώς σας αντιλαμβάνονται άλλοι άνθρωποι. Αναζητήστε πράγματα που σας κάνουν να νιώθετε καλά και για τα οποία νιώθετε καλά. Οι κακίες μας μπορεί επίσης να μας αποσπάσουν από τις ανησυχίες, αλλά δεν μας αφήνουν να νιώθουμε καλά για τον εαυτό μας αφότου τις κάνουμε.

2. Μοιραστείτε τη λίστα σας με την οικογένεια και τους φίλους σας και ρωτήστε τους τι τους αρέσει πραγματικά. Αναζητήστε κοινά πράγματα.

3. Προγραμματίστε χρόνο για τους ανθρώπους και τα πράγματα που σας φέρνουν χαρά. Εάν θεωρείτε τον εαυτό σας πολύ πολυάσχολο, πείτε στον εαυτό σας ότι η εύρεση χαράς είναι απαραίτητη για να είστε ο καλύτερος εαυτός σας.

4. Ξεπεράστε με επιμονή οποιαδήποτε συναισθήματα ή πεποιθήσεις σας εμποδίζουν να αισθανθείτε ότι αξίζετε χαρά. Λάβετε βοήθεια από άτομα που εμπιστεύεστε ή έναν επαγγελματία εάν η ενοχή δεν υποχωρεί.

5. Εκπαιδεύστε τον εαυτό σας να είναι παρών και να αντιλαμβάνεται τη χαρά, είτε βρίσκεστε στη διαδικασία εκπλήρωσης των ευθυνών σας είτε εμπλέκεστε σκόπιμα σε μια ευχάριστη δραστηριότητα.

Ο Μάικλ Κουρτέρ είναι θεραπευτής και σύμβουλος που πιστεύει στη δύναμη της προσωπικής ανάπτυξης, της αποκατάστασης των σχέσεων και στο να ακολουθάμε τα όνειρά μας. Ο ιστότοπός του είναι CourterCounsel.com

Έχετε ερωτήσεις σχετικά με διαπροσωπικές σχέσεις ή με προσωπική ανάπτυξη που θα θέλατε να κάνετε στον Μάικλ; Στείλτε τες στο mc@CourterCounsel.com.

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

Όταν ο Σιν Γκονγκγί [Xin Gongyi] ανέλαβε τα νέα του καθήκοντα ως κυβερνήτης του Μιντζόου, προβληματίστηκε έντονα από ένα σκληρό τοπικό έθιμο. Οι κάτοικοι φοβούνταν τόσο πολύ τις αρρώστιες ώστε, όταν εκδηλωνόταν μία, τα μέλη της οικογένειας εγκατέλειπαν τους άρρωστους συγγενείς τους χωρίς ενδοιασμούς, προκειμένου να σωθούν οι ίδιοι.

Αυτό συνέβαινε την περίοδο της Δυναστείας Σούι (581-618) στην αρχαία Κίνα, όταν το υιικό καθήκον ήταν ήδη καθιερωμένο για εκατοντάδες χρόνια ως κυρίαρχη αξία της παραδοσιακής κινέζικης κοινωνίας.

Ο Σιν Γκονγκγί κατέβαλλε κάθε προσπάθεια να διορθώσει τα πράγματα, και έδωσε το παράδειγμα φροντίζοντας ο ίδιος τους αρρώστους στην πρώτη γραμμή.

Παρόλα αυτά, δεν είχε καταφέρει πολλά μέχρι που μια επιδημία χτύπησε την περιοχή. Όχι μόνο ο ίδιος δεν αρρώστησε, αλλά η συμπόνια και η γενναιοδωρία του κατά τη διάρκεια της επιδημίας άγγιξαν τους κατοίκους, που άλλαξαν τη στάση τους.

Αργότερα, ένας διάσημος γιατρός ανέφερε τον Κυβερνήτη Σιν ως πρότυπο για τους δημόσιους υπαλλήλους.

Ένας χαρισματικός υπάλληλος που νοιάζεται

Ο Σιν Γκονγκγί ήταν από μικρός ένας επιμελής μαθητής, και είχε διδαχθεί ιστορία και τους κλασικούς από τη χήρα μητέρα του.

Προερχόταν από καλή οικογένεια. Ο παππούς και ο πατέρας του είχαν υπάρξει αξιοσέβαστοι κυβερνήτες διαφόρων επαρχιών. Τον ίδιο τον Σιν Γκονγκγί τον θαύμαζαν για τις γνώσεις και για τις απόψεις του. Στις συζητήσεις του με άλλους μελετητές του Κομφούκιου, ενώ ήταν στο Κολλέγιο, κέρδιζε τον σεβασμό τους.

Ήταν επίσης έντιμος και ευθύς και είχε ισχυρό το αίσθημα της ευθύνης. Υπηρέτησε ως χαρισματικός δημόσιος υπάλληλος την περίοδο της Δυναστείας Σούι και είχε υψηλά πόστα σε διάφορα μέρη της Κίνας, προτού διοριστεί κυβερνήτης του Μιντζόου.

Το Μιντζόου βρισκόταν στη θέση της σημερινής Επαρχίας Γκανσού στη βορειοδυτική Κίνα. Το έθιμο της εγκατάλειψης των άρρωστων συγγενών είχε ξεκινήσει στη δυναστική περίοδο που προηγούνταν της Δυναστείας Σούι.

Όταν ο Σιν Γκονγκγί έφτασε στο Μιντζόου και έμαθε για αυτήν τη συνήθεια, ανησύχησε πολύ. Η συνείδηση και τα αισθήματα της στοργής και της αφοσίωσης χάνονταν, και οι αρχές των ανθρώπινων σχέσεων και η υιική ευσέβεια υποχωρούσαν μπροστά στην επιθυμία των ανθρώπων για αυτοσυντήρηση. Πολλοί άρρωστοι πέθαιναν επειδή δεν φροντίζονταν.

Ο Σιν Γκονγκγί έστειλε υπαλλήλους να επιθεωρήσουν τις διάφορες περιοχές του Μιντζόου και να ανακαλύψουν περιπτώσεις εγκαταλελειμμένων αρρώστων. Διέταξε να μεταφερθούν στο γραφείο του, όπου διαμορφώθηκε ένας ειδικός χώρος για να μείνουν και να λάβουν τη φροντίδα που χρειάζονταν.

«Η ζωή και ο θάνατος ορίζονται από τη μοίρα»

Όταν ήρθε το καλοκαίρι, ξέσπασε μια επιδημία και αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι μολύνθηκαν. Ο Σιν Γκονγκγί τους φιλοξένησε γεμίζοντας το κεντρικό χωλ και τους διαδρόμους του γραφείου του με κλίνες. Για τον εαυτό του τοποθέτησε έναν καναπέ, που χρησιμοποιούσε και σαν κρεβάτι, και από εκεί χειριζόταν και τις υποθέσεις της δουλειάς του, ανάμεσα στους ασθενείς.

Ο Σιν Γκονγκγί αγόραζε φάρμακα και πλήρωνε τους γιατρούς, που φρόντιζαν τους νοσούντες, με τον δικό του μισθό. Επίσης, βοηθούσε και ο ίδιος προσωπικά στην φροντίδα των ασθενών.

Σταδιακά, όλοι έγιναν καλά και ο Σιν Γκονγκγί κάλεσε τις οικογένειές τους να τους πάρουν στο σπίτι. Τους μίλησε με ειλικρίνεια για το έθιμό τους.

«Η ζωή και ο θάνατος είναι καθορισμένα από τη μοίρα, και η επαφή με τους αρρώστους δεν σας θέτει αναγκαστικά σε κίνδυνο», τους είπε.

«Στο παρελθόν, οι οικογένειες εγκατέλειπαν τους δικούς τους που ασθενούσαν, και πολλοί πέθαιναν εξαιτίας αυτής της εγκατάλειψης. Αυτήν τη φορά, όπως όλοι είδατε, έφερα όλους τους νοσούντες εδώ μαζί μου και ήμουν μαζί τους νυχθημερόν. Κι όμως δεν μολύνθηκα, παρέμεινα υγιής και ασφαλής, ενώ και όλοι οι ασθενείς ανάρρωσαν», είπε σε όλους ο Σιν Γκονγκγί.

«Δεν πρέπει να εγκαταλείπετε τους αρρώστους σας πια. Εγκαταλείψτε αυτό το παλιό έθιμο», τους συμβούλεψε.

Μια παρατήρηση γιατρού προς όλους τους κρατικούς υπαλλήλους

Όλοι οι συγγενείς ντράπηκαν ακούγοντας όσα τους είπε ο Σιν Γκονγκγί. Τον ευχαρίστησαν και έβαλαν τα λόγια του στην καρδιά τους. Κατόπιν της επιδημίας, οι κάτοικοι του Μιντζόου κατήργησαν το έθιμό τους και άρχισαν να φροντίζουν ο ένας τον άλλον με πιστή καλοσύνη και υιική αφοσίωση.

Η ιστορία του Σιν Γκονγκγί αναφέρεται συνοπτικά στο ιατρικό κείμενο ‘Σόνγκφενγκ Σουογί’ [Songfeng Shuoyi] ή ‘Ο Σόνγκφενγκ για τα επιδημικά νοσήματα’ του Λιου Κούι [Liu Kui], διάσημου γιατρού της Δυναστείας Τσινγκ, ο οποίος χρησιμοποιούσε το ‘Σόνγκφενγκ’ ως ψευδώνυμο.

Ο Λιου Κούι απέτινε φόρο τιμής στον Σιν Γκονγκγί στο βιβλίο του, δηλώνοντας: «Η αιτία που ο Σιν Γκονγκγί δεν μολύνθηκε κατά την επιδημία ήταν ότι ήταν ένας ευθύς, έντιμος, συμπονετικός υπάλληλος. Ήταν η καρμική του ανταμοιβή.»

«Όλοι οι κρατικοί υπάλληλοι στον κόσμο πρέπει να έχουν υπόψη τους αυτό το παράδειγμα», κατέληξε ο Λιου Κούι.

Από την Cindy Chan

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: Αλία Ζάε

Αμερόληπτα και ανεξάρτητα νέα

Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.

Ως γονέας σε αυτόν τον σύγχρονο κόσμο, το να μεταδώσετε στο παιδί σας την αξία της ευγνωμοσύνης μπορεί να είναι πρόκληση. Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι από όλα τα συναισθήματα, η ευγνωμοσύνη είναι αυτή με την πιο θετική επίδραση στην ευτυχία ενός παιδιού. Μελέτες έχουν επίσης βρει ισχυρούς δεσμούς μεταξύ της εκτίμησης και της κοινωνικοποίησης, της σχολικής απόδοσης και της ψυχικής ευεξίας.

Ακολουθούν επτά επιστημονικές συμβουλές που μπορείτε να εφαρμόσετε ως γονέας, για να διδάξετε το παιδί σας πώς να καλλιεργήσει την ευγνωμοσύνη:

1. Καλλιεργήστε το να είστε εσείς οι ίδιοι ένα καλό παράδειγμα ευγνωμοσύνης για το παιδί σας

 

Στα μικρά παιδιά αρέσει να μιμούνται τη συμπεριφορά των γονιών τους. Προσπαθήστε να σας γίνει συνήθεια το να κάνετε καθημερινά πράξεις ευγνωμοσύνης μπροστά στα παιδιά σας. Αφήστε τους να σας δουν να ευχαριστείτε τους ανθρώπους γύρω σας για πράξεις καλοσύνης. Μπορείτε να ζητήσετε στα παιδιά σας να σας βοηθήσουν να γράψετε ευχαριστήριες κάρτες. Να είστε ανοιχτοί εκφράζοντας την εκτίμησή σας για καθημερινές ευλογίες όπως την υγεία, το φαγητό και το ζεστό κρεβάτι. Όλα αυτά μπορεί να τους βοηθήσουν να καταλάβουν την αξία του να είναι κανείς ευγνώμων.

2. Περάστε ποιοτικό χρόνο με το παιδί σας και να είστε παρόντες

 

Ο χρόνος που περνάτε με τα παιδιά σας είναι πολύτιμος και μπορείτε να τους μάθετε να τον εκτιμούν, είναι σημαντικό να αφαιρέσετε όλες τις συνήθειες που σας αποσπούν και να είστε εκεί παρόντες. Ακούστε τι λένε τα παιδιά σας και δείξτε τους ενσυναίσθηση και κατανόηση – ενώ ταυτόχρονα συνδέεστε μαζί τους και μαθαίνετε μαζί ποιες δραστηριότητες απολαμβάνετε να μοιράζεστε.

3. Υποστηρίξτε την αυτονομία των παιδιών σας

 

Αφήστε τα παιδιά σας να αξιοποιήσουν τα δυνατά τους σημεία και να τα αναπτύξουν από μόνα τους. Το να τους δώσετε την ευκαιρία να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους εποικοδομητικά δεν είναι μόνο πολύτιμο για τη συνολική ανάπτυξή τους, αλλά θα τους ενισχύσει επίσης το αίσθημα ευγνωμοσύνης. Περιορίστε τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και ενθαρρύνετέ τα να μεγαλώσουν ως άτομα με ελάχιστες αρνητικές επιρροές.

4. Ενθαρρύνετέ τους να βασίζονται τις δυνάμεις τους

Για να αναπτύξουν ακόμα περισσότερο την αίσθηση της ευγνωμοσύνης, επιτρέψτε τους να χρησιμοποιούν τις ικανότητες τους στην καθημερινότητά τους. Δώστε τους την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν αυτά τα δυνατά τους σημεία για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους μιλώντας απευθείας σε ανθρώπους, γράφοντας επιστολές ή ακόμα και δείχνοντας την εκτίμησή τους δημιουργικά με ένα σχέδιο ή μια ζωγραφιά.

5. Μεταδώστε στο παιδί σας την αξία της προσωπικής ανάπτυξης παρά των υλικών αγαθών

Είναι πολύ πιθανό πολλά παιδιά και έφηβοι να επιθυμούν να έχουν το πιο πρόσφατο μοντέλο smartphone και μάρκες ρούχων, αλλά μην παραλείψετε να τους ενθαρρύνετε να κάνουν πράγματα που δίνουν αξία στη ζωή τους, ενδυναμώνουν την κοινότητά τους και που τους δίνουν την αίσθηση της προόδου. Στη συνέχεια, υπενθυμίστε τους να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους σε όλους όσους προσέφεραν βοήθεια και υποστήριξη στον δρόμο τους, όπως οι δάσκαλοι και φυσικά οι γονείς.

6. Καλλιεργήστε τη γενναιοδωρία τους και ενθαρρύνετέ τους να χτίσουν φιλίες με γερά θεμέλια

 

Όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να βοηθούν τους άλλους, μπορεί να τους βοηθήσει να αντιληφθούν την αξία της ευγένειας. Τους βοηθά επίσης να δημιουργήσουν, να κατανοήσουν και να καλλιεργήσουν θετικές σχέσεις με τους γύρω τους. Τα παιδιά όχι μόνο θα εκτιμήσουν την αξία της γενναιοδωρίας, αλλά μπορούν επίσης να κατανοήσουν την ανάγκη του να δείξουν ευγνωμοσύνη προς τους άλλους.

7. Βοηθήστε τα παιδιά σας να ανακαλύψουν τι είναι σημαντικό για αυτά

Βοηθώντας τα παιδιά να μάθουν να ακολουθούν τα όνειρα και τα πάθη τους μπορεί να τους οδηγήσει να βάλουν στόχους στη ζωή τους. Όταν οι άνθρωποι συνδεθούν με κάτι μεγαλύτερο από αυτούς, μπορούν να αναπτύξουν ένα βαθύ αίσθημα ευγνωμοσύνης και την ικανότητα να γίνουν πολύτιμα μέλη της κοινωνίας καθώς μεγαλώνουν.
Η φύτευση του σπόρου ευγνωμοσύνης στο παιδί σας ίσως να μην μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μια νύχτα. Σύμφωνα με τα λόγια του Βολταίρου, «Η εκτίμηση είναι ένα υπέροχο πράγμα: κάνει αυτό που είναι εξαιρετικό σε άλλους να ανήκει και σε εμάς».

Από την Lori C. Summers

Αμερόληπτα και ανεξάρτητα νέα

Η Epoch Times είναι αμερόληπτη και βασίζεται σε αξίες. Πιστεύουμε ότι η αληθινή δημοσιογραφία στηρίζεται σε ηθικές αρχές. Επικεντρωνόμαστε σε σημαντικά ζητήματα και σε πολιτικές και τον αντίκτυπό τους, όχι σε κομματική μεροληψία. Δεν ακολουθούμε την ανήθικη τάση της δημοσιογραφίας που υπηρετεί μια ατζέντα, αλλά αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα για να γράφουμε με ειλικρίνεια.

Γράφει ο Mike Shotwell.

Τις δεκαετίες του 1920 και ’30, οι «διανοούμενοι» στην Ευρώπη και η αριστερά στις Ηνωμένες Πολιτείες συγκινήθηκαν από τον σοσιαλισμό και το μεγάλο σοβιετικό πείραμα μιας μαρξιστικής ουτοπίας. Και αν και η αυστηρή οικονομική εκδοχή του μαρξισμού στη Ρωσία κατέρρευσε το 1991, το πολιτιστικό του υπόλειμμα είχε από καιρό εισχωρήσει στην τέχνη, τη μουσική και την αρχιτεκτονική σε αυτήν τη χώρα.

Ο κομμουνιστής πατριός και μητέρα μου, μου έκαναν γνωστά στην νεανική ζωή μου από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του ’70, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τις τέχνες και την αρχιτεκτονική που όλα αντηχούσαν με δόγμα και πολιτική ακαμψία. Όσον αφορά την αρχιτεκτονική, το πρωταρχικό παράδειγμα αυτού ήταν το σχολείο Bauhaus (Μπάουχαους) στη Βαϊμάρη της Γερμανίας, το οποίο ιδρύθηκε από τον σοσιαλιστή αρχιτέκτονα-ιδεαλιστή Βάλτερ Γκρόπιους το 1919.

 

Συνδυάζοντας τέχνη και αρχιτεκτονική, το σχολείο Bauhaus δημιουργήθηκε από την αναδυόμενη σοσιαλιστική αφήγηση που, εν μέρει, περιφρόνησε οτιδήποτε θεωρούσε «μπουρζουά». Αυτή η ιδέα μεταφράστηκε στην εξάλειψη της περιττής εξωτερικής διακόσμησης και στην καταδίκη της μεγάλης αρχιτεκτονικής της Ευρώπης.

Αυτή η νέα προσέγγιση στον σχεδιασμό ονομάστηκε «προοδευτική αρχιτεκτονική». Στην πραγματικότητα το κορυφαίο αρχιτεκτονικό περιοδικό της εποχής, Pencil Points, άλλαξε το όνομά του σε Progressive Architecture (Προοδευτική Αρχιτεκτονική) το 1945 για να ευθυγραμμιστεί με το παγκόσμιο προλεταριακό πολιτικό κίνημα.

Το ουτοπικό ιδεώδες του Γκρόπιους οραματίστηκε τους αρχιτέκτονες και τους καλλιτέχνες όλοι μαζί να αναπτύξουν μια νέα «καθομιλουμένη» σχεδιασμού για να βοηθήσουν στη δημιουργία του προλεταριακού παραδείσου των νέων εργαζομένων, όπως οραματίστηκε για πρώτη φορά ο Καρλ Μαρξ, μετά ο Βλαντιμίρ Λένιν και ο Τζόσεφ Στάλιν. Σύμφωνα με τον Γκρόπιους, οι αρχιτέκτονες θα ενεργούσαν ως πολιτιστικοί ευεργέτες των εργατών, καθώς οι εργάτες ήταν «πνευματικά υποανάπτυκτοι».

Το επαναστατικό μανιφέστο του Bauhaus του Γκρόπιους είχε στο εξώφυλλό του μια ξυλογραφία από τον Λυονέλ Φέινινγκερ που απεικόνιζε έναν κυβικό καθεδρικό ναό με την ονομασία «ο καθεδρικός ναός του σοσιαλισμού».

Οι σοβιετικοί πολεοδόμοι ασπάστηκαν με ενθουσιασμό αυτήν την υλική απεικόνιση που αντικατοπτρίζει τα ιδανικά τους, και αυτό οδήγησε στις βάναυσες, άψυχες δομές στην Ανατολική Γερμανία και την Πολωνία, και σε ολόκληρη τη Σοβιετική Αυτοκρατορία.

 

Δυστυχώς, αυτό που έφερε το Bauhaus στον κόσμο ήταν το ανιαρό «διεθνές στυλ» — επίπεδες στέγες, διαφανείς προσόψεις, έλλειψη χρώματος —  αργότερα ενισχύθηκε και παραμορφώθηκε από τους πρώην οπαδούς του σε μεταμοντερνιστικές και άλλες άνοστες παραλλαγές. Αυτά εν γνώσει και μη, έφεραν τη σοσιαλιστική νοοτροπία σχεδιασμού στο σήμερα.

Αυτή η πολιτικά επιβληθείσα «καθομιλουμένη» κυρίευσε στο πέρασμά της τα φιλοαριστερά ακαδημαϊκά ιδρύματα στην Αμερική, ξεκινώντας από το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπου ο Γκρόπιους εγκαταστάθηκε ως πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτονικής. Αργότερα, η «καθομιλουμένη» εμφανίστηκε στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας Άρμορ του Σικάγου (αργότερα μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Ιλινόις), όπου τέθηκε διευθυντής ο τελικός επικεφαλής του Bauhaus, Λούντβινγκ Μις φαν ντε Ρόε. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές σε όλο τον κόσμο σήμερα: τα μουντά κιβώτια από γυαλί και χάλυβα και οι παραλλαγές τους, σε μεγάλες πόλεις σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η λυπηρή ειρωνεία είναι ότι το διεθνές στυλ εμπνευσμένο από το Bauhaus, δεν λειτούργησε ποτέ για τον Αμερικανό εργαζόμενο όπως είχε προγραμματιστεί. Όμως έγινε πολύ επιθυμητό για το μόνο τμήμα της κοινωνίας που θα μπορούσε να προσλάβει αρχιτέκτονες: την μπουρζουαζία, που είχε παλιότερα υποστεί λοιδωρία και χλευασμό.

Ο Μάικ Σότγουελ είναι συνταξιούχος δικανικός αρχιτέκτονας και συγγραφέας του πρόσφατου βιβλίου «Βυθισμένος στο Κόκκινο: Τα μαθητικά χρόνια μου σε μια μαρξιστική οικογένεια».

Ο κομμουνισμός εκτιμάται ότι σκότωσε τουλάχιστον 100 εκατομμύρια ανθρώπους, ωστόσο τα εγκλήματά του δεν έχουν καταγραφεί πλήρως και η ιδεολογία του εξακολουθεί να υφίσταται. Η Epoch Times προσπαθεί να αποκαλύψει την ιστορία και τις πεποιθήσεις αυτού του κινήματος, το οποίο υπήρξε πηγή τυραννίας και καταστροφής από τότε που εμφανίστηκε.

Δείτε ολόκληρη τη σειρά των αγγλικών άρθρων εδώ.

Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;

Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.

Συλλαμβάνοντας την εορταστική ιεροτελεστία της Πρωτομαγιάς, ο ζωγράφος του 19ου αιώνα Λόρενς Άλμα-Ταντέμα αποτυπώνει στον πίνακα «Άνοιξη» μια πομπή όμορφων κοριτσιών και γυναικών με πολύχρωμα λουλούδια στα χέρια και τα μαλλιά τους, την ώρα που κατεβαίνουν τα σκαλιά ενός κλασικού μαρμάρινου οικοδομήματος. Ο ζωγράφος των κλασικών θεμάτων οραματίστηκε εκ νέου το Βικτοριανό έθιμο των παιδιών που μαζεύουν λουλούδια στην εξοχή τα Πρωτομαγιάτικα πρωινά και τοποθέτησε αυτήν την πλούσια σκηνή στην αρχαία Ρώμη. Έτσι, υπαινίσσεται την αρχαιότητα της γιορτής, μέσα από πλήθος λεπτομερειών της αρχιτεκτονικής, της ενδυμασίας, της γλυπτικής και ακόμα και των μουσικών οργάνων, που βασίζονται στα Ρωμαϊκά πρωτότυπα.

 

Στο πρώτο πλάνο του μεγάλου αυτού πίνακα στέκεται μια κοπέλα με γαλάζιο φόρεμα, που παίζει φλάουτο. Κοιτώντας από κοντά, βλέπουμε ότι το επιστόμιο του ασημένιου φλάουτου έχει το σχήμα κάποιου μικρού πλάσματος. Μια τέτοια απειροελάχιστη λεπτομέρεια μοιάζει ακατανόητη! Πώς και γιατί ο Άλμα-Ταντέμα κατέβαλλε τέτοια σχολαστική προσπάθεια για αυτήν τη μικροσκοπική λεπτομέρεια;

Ίσως βρούμε λυτρωτικές απαντήσεις, αν εφαρμόσουμε το πολύτιμο δώρο της συγκέντρωσης της προσοχής στις λεπτομέρειες. Μπορεί να αποδειχτούν θεραπευτικές, καταπραϋντικές και διαφωτιστικές. Αν σιγάσουμε τον εξωτερικό θόρυβο, ίσως καταφέρουμε να αντιληφθούμε και, αν είμαστε καλλιτέχνες, να καταγράψουμε το μεγαλοπρεπές φαινόμενο που αποκαλούμε ζωή.

Οι λεπτομέρειες δίνουν ζωή στην τέχνη

Όταν αφοσιωνόμαστε, ιδίως στα αριστουργήματα, λαμβάνουμε πάρα πολλά σε αντάλλαγμα. Ο θεατής αισθάνεται να είναι ο αποδέκτης φροντίδας και θησαυρών, που αποκαλύπτονται αργά κάτω από το παρατηρητικό του βλέμμα.

Η Ζακλίν Γούντσον [Jacqueline Woodson], βραβευμένη συγγραφέας, έχει πει: «Όσο πιο συγκεκριμένοι είμαστε, τόσο πιο παγκόσμιο μπορεί να γίνει κάτι. Η ζωή βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Η γενίκευση δεν αντηχεί. Είναι οι ιδιαιτερότητες των πραγμάτων, που αντηχούν.»

Όσο πιο αυθεντικός είναι ο τρόπος με τον οποίο αποδίδονται οι φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες – όπως για παράδειγμα στον πίνακα «Άνοιξη», το πόδι ενός μικρού κοριτσιού, ζωγραφισμένο με υψωμένη τη φτέρνα, έτοιμο να αφήσει το έδαφος ή οι χειρονομίες και τα βλέμματα των προσώπων – τόσο πιο αληθινός είναι ο πίνακας και έτσι μπορούμε ευκολότερα να ταυτιστούμε με αυτόν και να τον πιστέψουμε.

Οι λεπτομέρειες είναι ιδιαίτερα σημαντικές όταν αυτό που απεικονίζεται μας είναι ξένο, όπως συμβαίνει στην περίπτωση κόσμων της φαντασίας ή του παρελθόντος.

Γιατί αισθανόμαστε ότι η «Άνοιξη» και η αρχαία μαγιάτικη γιορτή είναι τόσο ζωντανές; Διότι ο ίδιος ο Άλμα-Ταντέμα είχε αφιερώσει τον εαυτό του και τον χρόνο του για να μάθει όσα περισσότερα – περισσότερες λεπτομέρειες – μπορούσε σχετικά με την αρχαία Ελλάδα και Ρώμη.

Το ενδιαφέρον και η όρεξη του Άλμα-Ταντέμα για τον αρχαίο κόσμο ήταν ακόρεστα. Οι γνώσεις που είχε αποκτήσει διοχετεύτηκαν σε περισσότερους από 300 πίνακες με αρχαία αρχιτεκτονικά σχέδια και στοιχεία. Η αφοσίωσή του στην πιστή απόδοση της ιστορίας μας προσφέρει έναν πλούτο πληροφοριών σχετικά με το ντύσιμο, τα μουσικά όργανα και τις αρχιτεκτονικές δομές, όπως γίνεται και μέσω της «Άνοιξης». Όλα μαζί καταφέρνουν να μας μεταδώσουν μια αίσθηση για το πώς πρέπει να ήταν η ζωή στον αρχαίο κόσμο.

Σύμφωνα με το περιοδικό του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου [The Dublin University Magazine], το 1879, ο Άλμα-Ταντέμα είχε πει: «Αν θέλετε να μάθετε πώς έμοιαζαν εκείνοι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι…ελάτε σ’ εμένα. Γιατί εγώ μπορώ να σας δείξω όχι μόνο αυτό που πιστεύω, αλλά και αυτό που γνωρίζω.»

Αναγνωρίζοντας τον Δημιουργό

Σε ένα βίντεο στο διαδίκτυο, ο Γκλεν Βίλπου [Glenn Vilppu], εκπαιδευτής της New Masters Academy, λέει: «Δεν βλέπουμε στ’ αλήθεια κάτι, μέχρι να το σχεδιάσουμε. Νομίζουμε ότι βλέπουμε κάτι, αλλά δεν το βλέπουμε.»

Ο Βίλπου αναφέρεται στο βάθος της ματιάς και της αντίληψής μας και στο πώς αυτό επιφέρει ένα είδος αφοσίωσης στην τέχνη και στο θέμα που έχουμε μπροστά μας. Δημιουργεί τη δέσμευση του καλλιτέχνη να είναι ειλικρινής στην απόδοση του θέματός του και , ως εκ τούτου, να αποκαλύψει μια βαθύτερη αλήθεια του – μια ομορφιά ή μια ουσία.

Παρομοίως, μπορούμε να εκπαιδεύσουμε τα μάτια μας να εντοπίζουν την ομορφιά παντού και πάντα, παρατηρώντας τρυφερά τις λεπτομέρειες της φύσης. Αυτή η διαδικασία ενθαρρύνει και καλλιεργεί μια βαθιά εκτίμηση για τη ζωή και τον φυσικό μας κόσμο.

Όταν μελετάμε κάτι με αμέριστη προσοχή, μοιάζει σαν να μεταφέρεται η συνείδησή μας στα μικρότερα μέρη του χώρου. Θα μπορούσε ίσως να παρομοιαστεί και με προσευχή ή με μια πράξη καθαγίασης της δημιουργίας και του Δημιουργού, που επιτυγχάνεται με την προσφορά της αφοσίωσής μας.

Σύμφωνα με τις ορθόδοξες παραδόσεις, σκοπός των τεχνών είναι να δοξάσουν τον Δημιουργό και τη δημιουργία. Προεκτείνοντας αυτήν την ιδέα, η προσεκτική απόδοση ακόμα και των ελάχιστων λεπτομερειών είναι μια ιερή πράξη. Ο Μιχαήλ Άγγελος είχε πει: «Το αληθινό έργο τέχνης δεν είναι παρά μια σκιά της ουράνιας τελειότητας.» Η αναγνώριση και ο θαυμασμός των λεπτομερειών του φυσικού κόσμου εκ μέρους μας αφ’ ενός αποτίει φόρο τιμής στον Δημιουργό, και κατ’ επέκταση στον δημιουργό μέσα μας, αφ’ ετέρου μας υπενθυμίζει το μεγαλείο και το θαύμα της δημιουργίας.

Καλλιεργώντας την αιώνια υπομονή

Η σωστή απόδοση των λεπτομερειών απαιτεί χρόνο και κόπο, και αυτό απαιτεί μεγάλη υπομονή. Με την περιγραφή και αναζήτηση των φαινομενικά ασήμαντων λεπτομερειών χτίζουμε την ικανότητά μας για υπομονή, καρτερία, αποφασιστικότητα και σταθερότητα.

Αφιερώνοντας τον χρόνο και την προσπάθεια που χρειάζεται για να βρούμε τη σωστή προοπτική, τις σωστές αναλογίες της ανατομικά ακριβούς σκελετικής δομής του χεριού, για να δούμε και να αναπαράγουμε όλες τις διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου και του ροζ στο μπουκέτο των λουλουδιών, που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, για να καταλάβουμε τις λεπτές και δραστικές εναλλαγές του φωτός και της σκιάς στις πτυχές του υφάσματος – αυτές είναι μερικές από τις μύριες λεπτομέρειες που βελτιώνουν τις δεξιότητές μας και την ικανότητά μας να δείχνουμε υπομονή, που αναπτύσσουν τον σεβασμό μας για την αλήθεια και που καλλιεργούν μέσα μας την αγάπη για την ομορφιά, που μας ωθεί να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να την απεικονίσουμε. Κι έτσι, συνεπακόλουθα, θα μπορέσουμε να εμπνεύσουμε αυτά τα αισθήματα και στους άλλους.

Ίσως μπούμε στον πειρασμό να σκεφτούμε ότι στον κόσμο μας της άμεσης ευχαρίστησης και γρήγορης κατανάλωσης τέτοιου είδους προσπάθεια δεν αξίζει τον κόπο. Όταν η προσπάθεια που αφιερώνουμε στις λεπτομέρειες δεν αναγνωρίζεται, μήπως σπαταλάμε τον χρόνο μας;

Όχι. Στο βιβλίο «Στο μπαλέτο: στη σκηνή και στα παρασκήνια» των Σάντρα Λι, Τόμας Χαντ και Τομ Χαντ [“At the Ballet: On Stage, Backstage” by Sandra Lee, Thomas Hunt, and Tom Hunt], απευθύνεται η εξής ερώτηση σε μια σχεδιάστρια κοστουμιών του Μπαλέτου του Σαν Φρανσίσκο [San Francisco Ballet]: «Γιατί αφιερώνεις τόσο χρόνο σε απειροελάχιστες λεπτομέρειες των κοστουμιών, που το κοινό δεν θα παρατηρήσει ποτέ;» Η απάντησή της ήταν: «Θα τις δουν όμως οι χορευτές και θα χορέψουν καλύτερα χάρη σε αυτές.»

΄Έτσι, ο χρόνος και ο κόπος που αφιερώνουμε σε μια εργασία, έχει πάντα κάποιον θετικό αντίκτυπο.

«Η ιδιοφυΐα είναι αιώνια υπομονή», είχε πει ο Μιχαήλ Άγγελος.

Οι λεπτομέρειες εμπνέουν

Οι πίνακες του Άλμα-Ταντέμα έχαιραν ευρείας αποδοχής, όταν οι μεγάλες του πανοραμικές συνθέσεις της αρχαιοελληνικής και ρωμαϊκής ζωής τράβηξαν την προσοχή του Χόλιγουντ. Κάποιες σκηνές στην ταινία του Σεσίλ ΝτεΜίλ «Κλεοπάτρα» (1934) ήταν εμπνευσμένες από τον πίνακα «Άνοιξη».

Όταν αφιερώνουμε όσο χρόνο χρειάζεται για να κάνουμε τα πράγματα καλά, ό,τι έργο κι αν είναι αυτό που έχουμε αναλάβει, τότε η προσοχή με την οποία ετοιμάσαμε ένα γεύμα, βαθμολογήσαμε τα διαγωνίσματα, φροντίσαμε κάποιον άνθρωπο ή δημιουργήσαμε έναν πίνακα, θα εμπνεύσει και άλλους να κάνουν το ίδιο – το καλύτερο που μπορούν.

Και όταν δίνουμε προσοχή σε αυτά που μπορεί να μοιάζουν με ασήμαντες λεπτομέρειες, τότε δείχνουμε φροντίδα για τον εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο όλο.

Η Μάσα Σάβιτζ είναι ανεξάρτητη συγγραφέας και δημιουργός ταινιών στην περιοχή του Λος Άντζελες.

Μετάφραση και επιμέλεια κειμένου: Αλία Ζάε