Μήνας: Μάιος 2021

Η Epoch Times εκδίδει ανά κεφάλαιο μια μετάφραση από τα Κινεζικά ενός νέου βιβλίου, «Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας», από την συγγραφική ομάδα των «Εννέα Σχολίων στο Κομμουνιστικό Κόμμα».

 

Πίνακας περιεχομένων (συνέχεια)

2. Κομμουνισμός σε Δυτικά πανεπιστήμια

α. Η αριστερή μεροληψία στα πανεπιστημιακά τμήματα

β. Αναμόρφωση των παραδοσιακών ακαδημαϊκών θεμάτων με κομμουνιστική ιδεολογία

γ. Χρήση νέων ακαδημαϊκών πεδίων για ιδεολογική παρείσφρηση

δ. Προώθηση αριστερής ακραίας ιδεολογίας

ε. Άρνηση των σπουδαίων παραδόσεων της Αμερικής

στ. Μάχη κατά της κλασικής γραμματείας του δυτικού πολιτισμού

ζ. Μονοπώλιο σε βιβλία και τέχνες

η. Πανεπιστημιακή «επανεκπαίδευση»: Πλύση εγκεφάλου και ηθική διαφθορά

3. Πως ο κομμουνισμός κατέστρεψε την εκπαίδευση στην Κίνα

4. Επιστροφή στην παραδοσιακή εκπαίδευση

Παραπομπές

 

***

 

2. Κομμουνισμός σε Δυτικά πανεπιστήμια

Τέσσερα έτη εντατικής κατήχησης αφήνουν τους σημερινούς αποφοίτους πανεπιστημίων με μια προδιάθεση για αριστερισμό και προοδευτισμό. Είναι πιο πιθανόν να αποδεχθούν τον αθεϊσμό, την θεωρία της εξέλιξης, και τον υλισμό χωρίς δεύτερη σκέψη. Πολλοί γίνονται στενόμυαλες «χιονονιφάδες» χωρίς κοινή λογική και αναζητούν ηδονιστικούς τρόπους ζωής χωρίς να αναλαμβάνουν ευθύνη των πράξεών τους. Δεν έχουν επαρκείς γνώσεις, έχουν μια στενή κοσμοθεώρηση, γνωρίζουν πολύ λίγα ή τίποτα για την ιστορία της Αμερικής ή του κόσμου, και έχουν γίνει ο κύριος στόχος της κομμουνιστικής εξαπάτησης.

Σε αντίθεση με τους επαναστατικούς αλλά εύγλωττους επικεφαλής φοιτητές της δεκαετίας του 1960, οι σημερινοί νεαροί διαδηλωτές που μιλάνε σε ρεπόρτερ τηλεοπτικών καναλιών σπάνια αρθρώνουν τις απαιτήσεις τους με σαφήνεια. Τους λείπει η βασική κοινή λογική.

Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εσκτρατείας των ΗΠΑ του 2016, η μεγάλης διάρκειας δαιμονοποίηση των συντηρητικών υποψηφίων από τα καθιερωμένα μέσα ενημέρωσης, σε συνδυασμό με παραπλανητικές δημοσκοπήσεις, σήμαινε ότι πολλοί συγκλονίστηκαν – ειδικά νέοι φοιτητές πανεπιστημίων – όταν τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν. Μετά την νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, ένα γελοίο φαινόμενο εμφανίστηκε σε πανεπιστήμια ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάποιοι φοιτητές ένιωσαν τόσο φόβο, εξάντληση, ή συναισθηματικό τραύμα από τις εκλογές που απαίτησαν τα μαθήματα να σταματήσουν και οι εξετάσεις να επαναπρογραμματιστούν. Για την ανακούφιση των φοιτητών από το άγχος και την αγωνία, κάποιες γνωστές σχολές οργάνωσαν διάφορες «θεραπευτικές» δραστηριότητες.

Αυτές περιελάμβαναν το παιχνίδι με Play-Doh ή με τουβλάκια, τον χρωματισμό εικόνων, και το παιχνίδι με σαπουνόφουσκες. Κάποιες παρείχαν ακόμα και γάτες και σκύλους για να παρηγορήσουν τους φοιτητές. Ένας αριθμός πανεπιστημίων έδινε στους φοιτητές ψυχολογική συμβουλευτική, οργάνωσε ομάδες υποστήριξης, ή δημιούργησε «ασφαλείς χώρους» όπου οι φοιτητές θα μπορούσαν να αναζητήσουν βοήθεια στην «ανάρρωση» από και την επεξεργασία των εκλογικών αποτελεσμάτων. [58] Ο παραλογισμός του πως μια φυσιολογική δημοκρατική διαδικασία έγινε πιο τρομακτική από μια φυσική καταστροφή ή μια τρομοκρατική επίθεση δείχνει την ολοκληρωτική αποτυχία του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος. Φοιτητές πανεπιστημίων, που θα έπρεπε να είναι περισσότερο ώριμοι και λογικοί, έχασαν κάθε ανοχή και έγιναν σαν βρέφη όταν αντιμετώπισαν μια αλλαγή και υποτιθέμενη δυσκολία.

Στα μάτια του κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ακόμα ηγέτης στην εκπαίδευση. Για περισσότερο από έναν αιώνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υπάρξει μια πολιτική, οικονομική, και στρατιωτική υπερδύναμη. Οι δαπάνες της στην εκπαίδευση υπερβαίνουν κατά πολύ αυτές άλλων χωρών. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αμερικανική δημοκρατία και ευμάρεια προσέλκυσε ταλαντούχους ανθρώπους από όλον τον κόσμο. Τα μεταπτυχιακά προγράμματά της στις επιστήμες, τεχνολογία, μηχανική, και μαθηματικά (STEM) και οι επαγγελματικές σχολές της δεν έχουν ισάξιό τους.

Παρ’ όλα αυτά, μια κρίση εκτυλισσόταν εκ των έσω. Το ποσοστό αλλοδαπών φοιτητών στα μεταπτυχιακά προγράμματα STEM υπερβαίνει κατά πολύ αυτό των Αμερικανών φοιτητών, και η διαφορά αυξάνεται κάθε χρόνο. [59] Αυτό αντανακλά την διάβρωση της πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας, και μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μαθητές εσκεμμένα υπόκεινται σε διαδικασία μείωσης της διανοητικής ικανότητάς τους και καταστρέφονται.

Θα πρέπει να δοθεί έμφαση ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι του κόσμου, ειδικά αυτοί που πήγαν σε πανεπιστήμιο μετά την δεκαετία του 1960, έχουν εκτεθεί σε κομμουνιστικές επιρροές. Τα τμήματα φιλολογικών και ανθρωπιστικών σπουδών και οι κοινωνικές επιστήμες έχουν επηρεαστεί το περισσότερο. Μόνοι λίγα άτομα είχαν σκοπό να προωθήσουν κομμουνιστική ιδεολογία, αλλά η πλειοψηφία των ανθρώπων σε αυτά τα πεδία δέχτηκαν κατήχηση χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Εδώ εκθέτουμε τους στόχους του κομμουνισμού έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να τους εντοπίσουν και να απομακρυνθούν από αυτούς.

α. Η αριστερή μεροληψία στα πανεπιστημιακά τμήματα

Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που οι φοιτητές ασπάζονται την σοσιαλιστική ή κομμουνιστική ιδεολογία, και αποδέχονται ακραίες ιδεολογίες όπως φεμινισμό και αυτήν του περιβαλλοντικού κινήματος (βλ. Κεφάλαιο 16), είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό του προσωπικού των αμερικανικών πανεπιστημίων κλίνει προς τα αριστερά. Ακαδημαϊκοί με διαφορετικές ιδέες είτε έχουν περιθωριοποιηθεί στις θέσεις διδασκαλίας τους είτε αποτρέπονται από το να εκφράζουν τις απόψεις τους.

Σε μια έρευνα του 2007 με τίτλο «Οι κοινωνικές και πολιτικές απόψεις των Αμερικανών καθηγητών», μεταξύ των 1.417 μελών προσωπικού πανεπιστημιακών τμημάτων πλήρους απασχόλησης που συμμετείχαν, 44,1 τοις εκατό θεωρούσαν εαυτόν αριστερίζοντα, 46,1 τοις εκατό κεντρώο, και μόνο 9,2 τοις εκατό συντηρητικό. Στις σχολές καλών τεχνών, 61 τοις εκατό του προσωπικού ήταν αριστερίζοντες, ενώ συντηρητικοί αποτελούσαν μόνο το 3,9 τοις εκατό. [60]

Έρευνες μετά το 2007 επίσης επιβεβαιώνουν την αριστερή τάση μεταξύ καθηγητών σε πανεπιστήμια τετραετών προγραμμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια έρευνα που εκδόθηκε στο Econ Journal Watch το 2016 ρωτούσε για την κατάσταση εγγραφής ψηφοφόρου καθηγητών σε τμήματα ιστορίας και κοινωνικών επιστημών σε 40 δημοφιλή αμερικανικά πανεπιστήμια. Μεταξύ των 7.243 καθηγητών που συμμετείχαν στην έρευνα, υπήρχαν 3.623 Δημοκρατικοί και 314 Ρεπουμπλικανοί, δηλαδή μια αναλογία 11,5 προς 1. Μεταξύ των πέντε τμημάτων που ερευνήθηκαν, το τμήμα ιστορίας ήταν το λιγότερο ισορροπημένο, με αναλογία 35 προς 1. Συγκρίνετέ το αυτό με μια παρόμοια έρευνα που είχε εκδοθεί το 1968 και βρήκε ότι μεταξύ των καθηγητών ιστορίας, η αναλογία Δημοκρατικών προς Ρεπουμπλικανούς ήταν 2,7 προς 1. [61]

Μια άλλη έρευνα τετραετών κολλεγιακών και πανεπιστημιακών τμημάτων το 2016 βρήκε ότι η πολιτική προτίμηση των καθηγητών είχε ιδιαιτέρως μεγάλη διαφορά στην Νέα Αγγλία. Βάσει δεδομένων του 2014, η έρευνα βρήκε ότι η αναλογία αριστεριζόντων προς συντηρητικών καθηγητών σε κολλέγια και πανεπιστήμια πανεθνικά ήταν 6 προς 1. Στην Νέα Αγγλία, αυτή η αναλογία ήταν 28 προς 1. Μια έρευνα του 2016 από το Pew Research Center βρήκε ότι μεταξύ αυτών που είχαν φοιτήσει σε μεταπτυχιακά προγράμματα, 31 τοις εκατό είχε σταθερά αριστερίζουσες απόψεις, 23 τοις εκατό έτεινε να είναι κυρίως αριστερίζον, 10 τοις εκατό είχε σταθερά συντηρητικές απόψεις, και 17 τοις εκατό έτεινε να είναι κυρίως συντηρητικό. Η έρευνα βρήκε ότι από το 1994, ο αριθμός αυτών που είχαν λάβει μεταπτυχιακού επιπέδου εκπαίδευση και που είχαν σταθερά αριστερίζουσες απόψεις είχε αυξηθεί σημαντικά. [62] Συμμετέχοντες σε συζήτηση σε ένα σεμινάριο του Επιχειρηματικού Αμερικανικού Ινστιτούτου το 2016 είπαν ότι περίπου το 18 τοις εκατό των κοινωνικών επιστημόνων στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούσαν εαυτόν μαρξιστή, ενώ μόνο το 5 τοις εκατό θεωρούσαν τον εαυτό τους συντηρητικό. [63]

Ο γερουσιαστής Τεντ Κρουζ είχε σχολιάσει μια φορά, την νομική σχολή ενός δημοφιλούς πανεπιστημίου στο οποίο φοίτησε: «Υπήρχαν περισσότεροι αυτοαποκαλούμενοι κομμουνιστές [στο τμήμα] απ΄ ό,τι Ρεπουμπλικανοί. … Αν [τους] ρωτούσατε να ψηφίσουν για το αν αυτό το έθνος θα πρέπει να γίνει ένα σοσιαλιστικό έθνος, 80 τοις εκατό του τμήματος θα ψήφιζε ναι και 10 τοις εκατό θα σκεφτόταν ότι αυτό είναι πολύ συντηρητικό.» [64]

Ο κομμουνισμός ξεκίνησε την διείσδυσή του στην αμερικανική εκπαίδευση με τα πανεπιστήμια στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν πολλοί Αμερικανοί λόγιοι άρχισαν να αποδέχονται κομμουνιστικές ιδέες ή την Φαμπιανή σοσιαλιστική εκδοχή τους. [65]

Το κίνημα αντιπαράδοσης της δεκαετίας του 1960 παρήγαγε έναν μεγάλο αριθμό νεαρών αντιπαραδοσιακών φοιτητών. Στα διαμορφωτικά χρόνια αυτών των ανθρώπων, επηρεάστηκαν πολύ από πολιτισμικό μαρξισμό και την θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης. Το 1973, αφότου ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον απομάκρυνε τα αμερικανικά στρατεύματα από το Βιετνάμ, φοιτητικές ομάδες σχετιζόμενες με το αντιπολεμικό κίνημα άρχισαν να φθίνουν, καθώς ο κύριος λόγος διαδήλωσης είχε χαθεί. Αλλά η ακραία νοοτροπία που καλλιεργήθηκε από αυτά τα μεγάλης κλίμακας φοιτητικά κινήματα δεν εξαφανίστηκε.

Ακραίοι φοιτητές πήγαν σε μεταπτυχιακές σπουδές στα κοινωνικά και πολιτισμικά πεδία – στην δημοσιογραφία, λογοτεχνία, φιλοσοφία, κοινωνιολογία, εκπαίδευση, πολιτισμικές σπουδές, και παρόμοια. Αφότου έλαβαν πτυχία, άρχισαν καριέρες στα ιδρύματα με την μεγαλύτερη επιρροή επί της κοινωνίας και πολιτισμού, όπως πανεπιστήμια, μέσα ενημέρωσης, κυβερνητικές υπηρεσίες, και μη κυβερνητικούς οργανισμούς. Αυτό που τους οδηγούσε εκείνο τον καιρό ήταν κυρίως η θεωρία της «μεγάλης πορείας μέσα από τα ιδρύματα» που προτάθηκε από τον Ιταλό μαρξιστή Αντόνιο Γκράμσι. Αυτή η «μεγάλη πορεία» στόχευε να αλλάξει τις πιο σημαντικές παραδόσεις του δυτικού πολιτισμού.

Ο Μαρκούζε θεωρούνταν ως ο «πνευματικός νονός» από επαναστατικούς δυτικούς φοιτητές. Το 1974, είπε ότι η Νέα αριστερά δεν έχει πεθάνει, «και θα αναστηθεί στα πανεπιστήμια.» [66] Στην πραγματικότητα, η Νέα αριστερά δεν έχει μόνο επιβιώσει, αλλά η μεγάλη πορεία της μέσα από τα ιδρύματα υπήρξε τεραστίως επιτυχής.

Όπως ένας ριζοσπάστης καθηγητής είχε γράψει: «Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, πολλοί από εμάς δεν σύρθηκαν απλώς πίσω στα λογοτεχνικά μας γραφειάκια· μπήκαμε σε ακαδημαϊκές θέσεις. Με το τέλος του πολέμου, η δεν φαινόμασταν πλέον, και έμοιαζε για λίγο – σε αυτόν που δεν παρατηρούσε – ότι είχαμε εξαφανιστεί. Τώρα είμαστε καθηγητές τριτοβάθμιας, και το έργο της αναμόρφωσης των πανεπιστημίων έχει αρχίσει για τα καλά.» [67]

Ο όρος «μονιμοποιημένοι ριζοσπάστες» δημιουργήθηκε από τον Ρότζερ Κίμπαλ στο βιβλίο του του 1989 με το ίδιο όνομα, και αναφέρεται στους ριζοσπάστες φοιτητές που ήταν ενεργοί στα κινήματα κατά του πολέμου, πολιτικών δικαιωμάτων, ή στο φεμινιστικό την δεκαετία του 1960, και αργότερα εισήλθαν σε πανεπιστήμια για να διδάξουν και απέκτησαν μόνιμη θέση την δεκαετία του 1980. Από εκεί, ενστάλαξαν στους φοιτητές το σύστημα πολιτικών αξιών τους και δημιούργησαν μία νέα γενιά ριζοσπαστών. Κάποιοι από αυτούς τους ριζοσπάστες του 1960 έγιναν επικεφαλής τμημάτων και πρυτάνεις. Ο σκοπός της ακαδημαϊκής δουλειάς τους δεν ήταν να εξερευνήσουν την αλήθεια, αλλά να χρησιμοποιήσουν την Ακαδημία ως εργαλείο για την υπονόμευση του δυτικού πολιτισμού και παραδόσεων. Στόχευαν να υπονομεύσουν το κυρίως ρεύμα της κοινωνίας και το πολιτικό σύστημα παράγοντας περισσότερους επαναστάτες σαν τον εαυτό τους.

Από την στιγμή που μονιμοποιούνται, οι καθηγητές μπορούν να συμμετάσχουν σε διάφορες επιτροπές και έχουν σημαντικό ρόλο στην πρόσληψη νέου προσωπικού, στην ρύθμιση των ακαδημαϊκών προτύπων, στην επιλογή θεμάτων για πτυχιακές εργασίες, και στον προσδιορισμό της ερευνητικής κατεύθυνσης. Έχουν πολλούς τρόπους να χρησιμοποιήσουν την δύναμή τους για να αποκλείσουν υποψηφίους που δεν συμφωνούν στην ιδεολογία τους. Για αυτόν τον λόγο, άτομα με πιο παραδοσιακή σκέψη που διδάσκουν και κάνουν έρευνα σύμφωνα με παραδοσιακές έννοιες, σταθερά περιθωριοποιούνται. Καθώς οι μεγαλύτεροι καθηγητές σταματούν την εργασία, αυτοί που τους αντικαθιστούν είναι κυρίως αριστεροί ακαδημαϊκοί που έχουν υποστεί κατήχηση κομμουνιστικών ιδεών.

Ο Γκράμσι διαχώρισε τους ακαδημαϊκούς και λογίους σε δύο στρατόπεδα: «παραδοσιακούς» ακαδημαϊκούς και λογίους και «αυτοφυείς». Οι πρώτοι είναι ο βασικός παράγοντας διατήρησης παραδοσιακού πολιτισμού και κοινωνικής τάξης, ενώ οι τελευταίοι ανήκουν σε νεοεμφανιζόμενες τάξεις ή ομάδες και παίζουν έναν βασικό ρόλο στην διαδικασία μάχης για ηγεμονία στις τάξεις ή ομάδες τους. [68] Σε αυτήν την άποψη, το προλεταριάτο χρησιμοποιεί αυτοφυείς ακαδημαϊκούς στο μονοπάτι του προς την υφαρπαγή πολιτισμικής και τελικά πολιτικής δύναμης. Πολλοί μονιμοποιημένοι ριζοσπάστες ορίζουν εαυτόν ως αυτοφυείς ακαδημαϊκούς που αντιτίθενται στο τρέχον σύστημα. Όπως ο Γκράμσι, ακολουθούν το μαρξιανό αξίωμα ότι «οι φιλόσοφοι έχουν μόνο ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους· το νόημα, όμως, είναι να τον αλλάξεις.» [69]

Με αυτόν τον τρόπο, η εκπαίδευση για την αριστερά δεν έχει σχέση με την μετάδοση της ουσίας της γνώσης και του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά με την ρύθμιση των μαθητών ώστε να αποδεχτούν ριζοσπαστική πολιτική, κοινωνικό ακτιβισμό, και «κοινωνική δικαιοσύνη». Μετά την αποφοίτηση και εισερχόμενοι στην κοινωνία, εκφράζουν την απογοήτευσή τους με το τρέχον σύστημα επαναστατώντας κατά του παραδοσιακού πολιτισμού και κάνοντας έκκληση για καταστροφική επανάσταση.

β. Αναμόρφωση των παραδοσιακών ακαδημαϊκών προγραμμάτων με κομμουνιστική ιδεολογία

Ενώ ο μαρξισμός-λενινισμός είναι η καθοδηγητική ιδεολογία για κάθε ακαδημαϊκό πεδίο σε κομμουνιστικές χώρες, η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι μια βασική εστίαση στην Δύση. Πέραν των ηθικών προτύπων και των ακαδημαϊκών συνηθειών, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία μεροληψία προς κάποιες συγκεκριμένες τάσεις στον χώρο της διανόησης. Αλλά από την δεκαετία 1930, σοσιαλισμός, κομμουνισμός, μαρξισμός, και οι θεωρίες της Σχολής της Φρανκφούρτης έχουν εισέλθει στα αμερικανικά πανεπιστήμια με δύναμη, αλλάζοντας δραματικά τις κλασικές σπουδές και τις κοινωνικές επιστήμες.

Επαναστατικός διάλογος κυριαρχεί στις κλασικές σπουδές στην Αμερική

Ο συγγραφέας Μπρους Μπάουερ ρώτησε τον Άλαν Τσαρλς Κορς, έναν ιστορικό στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, ποια τρία βιβλία πιστεύει πως είχαν την βαθύτερη επιρροή στις κλασικές σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σχεδόν χωρίς σκέψη, ο Κορς ονόμασε τα «Σημειωματάρια φυλακής» του Γκράμσι, την «Παιδαγωγική του καταπιεσμένου» του Πάολο Φρέιρε, και τους «Ταλαιπωρημένους της γης» του Φραντς Φάνον. [70]

Ο Γκράμσι, ο Ιταλός μαρξιστής, δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις καθώς το έργο του έχει περιγραφεί σε προηγούμενα κεφάλαια. Ο Φρέιρε, ένας Βραζιλιάνος θεωρητικός της παιδαγωγικής, λάτρευε τους Λένιν, Μάο Τσεντόνγκ, Φιντέλ Κάστρο, και Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα. Η «Παιδαγωγική του καταπιεσμένου» που έγραψε, που εκδόθηκε το 1968 και επανατυπώθηκε στα Αγγλικά δύο χρόνια αργότερα, έχει γίνει υποχρεωτικό σύγγραμα σε πολλά ακαδημαϊκά ινστιτούτα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η «Παιδαγωγική» του Φρέιρε δεν ασχολείται με οποιαδήποτε συγκεκριμένα εκπαιδευτικά προβλήματα, αλλά είναι μάλλον «ένα ουτοπικό πολιτικό φυλλάδιο που καλεί για την ανατροπή της καπιταλιστικής ηγεμονίας και την δημιουργία αταξικών κοινωνιών», όπως περιγράφεται από τον Στερν του City Journal. [71] Το έργο του Φρέιρε δεν κάνει κάτι περισσότερο από το να επαναλαμβάνει την μαρξιστική άποψη ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο: ο καταπιεστής και ο καταπιεζόμενος. Ο καταπιεζόμενος θα πρέπει, τότε, να απορρίψει την εκπαίδευσή του, να αφυπνιστεί και να αντιληφθεί τις κακές συνθήκες του, και να ερεθιστεί από άλλους ώστε να επαναστατήσει.

Ο Φάνον γεννήθηκε στην Νήσο Μαρτινίκ στην Καραϊβική και συμμετείχε στον Αλγεριανό πόλεμο κατά της Γαλλικής αποικιακής κυβέρνησης. Το βιβλίο του «Ταλαιπωρημένοι της γης» εκδόθηκε το 1961 με μια εισαγωγή από τον Γάλλο υπαρξιακό και κομμουνιστή Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που συνόψισε την θεωρία του Φάνον ως εξής: Οι δυτικοί άποικοι είναι η ενσάρκωση του κακού, ενώ οι μη δυτικοί είναι εγγενώς ευγενείς επειδή έχουν αποικιακή κυβέρνηση και δέχονται εκμετάλλευση.

Ο Φάνον κάλεσε τους ανθρώπους στις αποικίες να εμπλακούν σε βίαιη εξέγερση κατά της αποικιακής άρχουσας τάξης. Είπε: «Στο επίπεδο των ατόμων, η βία είναι μια δύναμη λύτρωσης. Απελευθερώνει τον αυτόχθονα από το σύμπλεγμα κατωτερότητάς του και από την απόγνωση και αδράνειά του· τον καθιστά ατρόμητο και επαναφέρει την αυτοεκτίμησή του.» [72]

Υιοθετώντας τις ιδέες του Φάνον, ο Σαρτρ έγραψε στην εισαγωγή: «Επειδή τις πρώτες μέρες της εξέγερσης πρέπει να σκοτώσεις: το να πυροβολήσεις έναν Ευρωπαίο είναι το να σκοτώνεις δύο πουλιά με μία πέτρα, να καταστρέφεις έναν καταπιεστή και τον άντρα που καταπιέζει ταυτόχρονα: απομένουν ένας νεκρός άντρας, και ένας ελεύθερος άντρας· ο επιβιώσας, για πρώτη φορά, νιώθει ένα εθνικό έδαφος κάτω από τα πόδια του.» [73]

Οι ιδέες του Γκράμσι, Φρέιρε, και Φάνον είναι παραπλανητικές αφηγήσεις που παρασύρουν τους ανθρώπους ώστε να βλέπουν την ιστορία και την κοινωνία μέσα από τον φακό της ταξικής πάλης. Μόλις η σπίθα του ταξικού μίσους μπαίνει στις καρδιές τους, οι φοιτητές μαθαίνουν να απεχθάνονται και να αντιτίθενται στην φυσιολογική δομή και λειτουργίες της κοινωνίας, για το οποίο η αναπόφευκτη λύση είναι εξέγερση και επανάσταση.

Ποιος συγκεκριμένα θεωρητικός ή σχολή σκέψης είχε την μέγιστη επιρροή στις κλασικές σπουδές και κοινωνικές επιστήμες στα Αμερικανικά πανεπιστήμια είναι ένα θέμα για το οποίο υπάρχουν πολλές απόψεις. Αυτό που είναι σαφές, όμως, είναι ότι ο μαρξισμός και η Σχολή της Φρανκφούρτης, η φροϋδική θεωρία, και ο μεταμοντερνισμός (που δούλεψε παράλληλα του κομμουνισμού για να καταστρέψει τον πολιτισμό και ηθική) έχουν φτάσει να κυριαρχούν στο πεδίο.

Κομμουνιστική θεωρία εμποτίζει την Ακαδημία

Από την δεκαετία του 1960, το πεδίο της λόγιας έρευνας στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει βιώσει μια θεμελιώδη αλλαγή ιδεολογικής δομής στα διάφορα υποπεδία του. Παραδοσιακά, οι κριτικοί της λόγιας γραμματείας εκτιμούσαν τις ηθικές και αισθητικές αξίες των κλασικών έργων, θεωρώντας τα κλασικά έργα μια σημαντική πηγή για την διεύρυνση των οριζόντων των αναγνωστών, για την ανάπτυξη του ηθικού χαρακτήρα τους, και για την καλλιέργεια της λόγιας αισθητικής τους. Θεωρούνταν δεδομένο, ότι η ακαδημαϊκή φιλολογική θεωρία έρχεται δεύτερη μετά από τα ίδια τα κλασικά κείμενα, και λειτουργεί ως ένα βοήθημα στην κατανόηση και ερμηνεία τους.

Ακολουθώντας τις δημοφιλείς τάσεις στην φιλοσοφία, ψυχολογία, και πολιτισμό, διάφορες νέες φιλολογικές θεωρίες εμφανίστηκαν στην ακαδημαϊκή κοινότητα κατά την διάρκεια της αποκορύφωσης του κινήματος αντιπαράδοσης την δεκαετία 1960. Η σχέση μεταξύ θεωρίας και κειμένων αντιστράφηκε καθώς τα ίδια τα κείμενα μειώθηκαν σε υλικό για επαλήθευση των μοντέρνων ερμηνευτικών προσεγγίσεων. [74]

Τι λένε αυτές οι θεωρίες; Αν τις δούμε συνολικά, χαλάνε τα παραδοσιακά ακαδημαϊκά πεδία, όπως φιλοσοφία, ψυχολογία, κοινωνιολογία, και ψυχοανάλυση, μέσω της στρεβλωμένης παρουσίασης της κοινωνίας και του πολιτισμού. Όπως ο φιλολογικός κριτικός Τζόναθαν Κάλλερ το έθεσε: «Η θεωρία είναι συχνά μια φιλοπόλεμη κριτική των ιδεών κοινής λογικής, και περατέρω, μια προσπάθεια να δείξουν ότι αυτό που θεωρούμε δεδομένο ως “κοινή λογική” είναι, στην πραγματικότητα, ένα ιστορικό κατασκεύασμα, μια συγκεκριμένη θεωρία που έφτασε να μοιάζει τόσο φυσική σε εμάς που δεν την βλέπουμε καν ως θεωρία.» [75]

Με άλλα λόγια, οι μοντέρνες ακαδημαϊκές θεωρίες μειώνουν, αντιστρέφουν, και καταστρέφουν τις κατανοήσεις σωστού και λάθους, καλού και κακού, και ομορφιάς και ασχήμιας που προέρχονται από μια παραδοσιακή οικογενειακή ανατροφή, θρησκευτική πίστη, και ηθική, ενώ τις αντικαθιστούν με ένα κακόβουλο σύστημα χωρίς καμία θετική αξία.

Ξεφλουδίζοντας το δαιδαλώδες ακαδημαϊκό τους περίβλημα, αυτές οι έτσι αποκαλούμενες θεωρίες δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας κυκεώνας κλασικού και νέου μαρξισμού, Σχολής Φρανκφούρτης, ψυχοανάλυσης, αποδομητισμού, μετα-στρουκτουραλισμού, και μεταμοντερνισμού. Μαζί δημιουργούν έναν άξονα που στοχεύει να καταστρέψει τις βάσεις του ανθρώπινου πολιτισμού και υπηρετεί ως καμουφλάζ για τον κομμουνισμό ώστε να παρεισφρήσει στην δυτική ακαδημία. Από την δεκαετία του 1960, ο κομμουνισμός είχε ραγδαία ανάπτυξη σε περιοχές όπως φιλολογία, ιστορία, και φιλοσοφία, καθιερώνοντας την κυριαρχία του στις κλασικές σπουδές και κοινωνικές επιστήμες.

Η «θεωρία», όπως συζητήθηκε, είναι βασικά το ίδιο πράγμα με την «κριτική θεωρία». Οι παραλλαγές της περιλαμβάνουν τις νεοεμφανισθείσες κριτικές σπουδές νομικής, φυλής, φύλου, κοινωνίας, επιστήμης, ιατρικής, και παρόμοια. Η έκταση της παρείσφρησής της είναι αποτέλεσμα της επιτυχούς επέκτασης του κομμουνισμού στην ακαδημία και τα εκπαιδευτικά πεδία, διαφθείροντας τους νέους με διεστραμμένες σκέψεις και ετοιμάζοντας ένα μονοπάτι για την τελική καταστροφή της ανθρωπότητας.

Η πολιτικοποίηση της φιλολογικής έρευνας

Από την οπτική ενός μαρξιστή φιλολογικού κριτικού, η σημασία ενός κλασικού κειμένου δεν βρίσκεται στην εγγενή του αξία, αλλά στο πως αντανακλά την ιδεολογία της άρχουσας τάξης ή την θέση της σε θέματα στα οποία η αριστερά έχει δώσει έμφαση, όπως φύλο και φυλή. Από αυτήν την οπτική, τα κλασικά κείμενα θεωρείται πως δεν έχουν καμία εγγενή αξία. Ένας γνωστός Αμερικανός μαρξιστής θεωρητικός της φιλολογίας διακήρυξε ωμά ότι η πολιτική ερμηνεία της γραμματείας αποτελεί «τον απόλυτο ορίζοντα κάθε ανάγνωσης και κάθε ερμηνείας». [76] Δηλαδή, κάθε έργο της κλασικής γραμματείας θα πρέπει να θεωρείται ως πολιτική αλληγορία, και μόνο όταν τα βαθύτερα νοήματα τάξης, φυλής, φύλου, ή σεξουαλικής καταπίεσης αποκαλύπτονται μπορεί η κατανόηση κάποιου να θεωρηθεί βαθιά ή επαρκής.

Άνθρωποι από κομμουνιστικές χώρες είναι εξοικειωμένοι με αυτό το είδος δογματικής φιλολογικής κριτικής. Ο Κινέζος κομμουνιστής επικεφαλής Μάο Τσεντόνγκ συνόψισε το «Όνειρο Πορφυρών Δωματίων», ένα από τα τέσσερα μεγάλα Κινεζικά κλασικά, ως «τέσσερις οικογένειες, δυνατή ταξική πάλη, και μερικές δεκάδες ανθρώπινες ζωές.»

Σε κομμουνιστικές χώρες, η φιλολογική συζήτηση δεν περιορίζεται πάντα σε πολιτισμένο και εξεζητημένο διάλογο του πύργου ελεφαντοστού. Μερικές φορές μπορεί να γίνει η ώθηση για αιματηρή πάλη. Η για μια δεκαετία βαρβαρότητα της Πολιτιστικής Επανάστασης την δεκαετία του 1960 και ’70 άναψε από την επίσημη επίκριση ενός λογοτεχνικού έργου.

Το 1959, σε απάντηση στο κάλεσμα του Μάο να μάθουν από τον ειλικρινή και ακέραιο αξιωματούχο της Δυναστείας Μινγκ Χάι Ρουί, ο δημοφιλής ιστορικός Γου Χαν πήρε συμβουλή από έναν ανώτατο αξιωματούχο προπαγάνδας να αρχίσει να μελετά την ιστορική μορφή και να γράψει για αυτόν. Το 1961, ο Γου τελείωσε την συγγραφή του θεατρικού δράματος «Ο Χάι Ρουί απολύεται από το αξίωμα», που παρουσίαζε την ζωή του αξιωματούχου που τόλμησε να επικρίνει τον αυτοκράτορα και φυλακίστηκε για αυτό. Αρκετά χρόνια μετά, στις 10 Νοεμβρίου 1965, η περιοδική έκδοση «Γουενχουί Νέα Σαγκάης» εξέδωσε μια επικριτική άποψη για το έργο. Η κριτική είχε προγραμματιστεί από κοινού με την γυναίκα του Μάο, Τζιανγκ Τσινγκ, και τον ριζοσπάστη θεωρητικό Τζανγκ Τσουντσιάο. Ισχυριζόταν πως το έργο ήταν ένας υπαινιγμός στον Πενγκ Ντεχουάι, έναν στρατηγό του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού που εκκαθαρίστηκε επειδή εξέφρασε αντίθεση στις Τρεις Κόκκινες Σημαίες του Κομμουνιστικού Κόμματος – την Γενική Γραμμή για Σοσιαλιστική Οικοδόμηση, το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός, και τις Λαϊκές Κομμούνες. Την δεκαετία του 1950, αυτά τα μέτρα οδήγησαν στον Μεγάλο Λιμό, που πήρε την ζωή μέσω πείνας από δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, και στις αρχές της δεκαετίας του 1960 αποδυνάμωσε την θέση του Μάο στο καθεστώς. Έναν καιρό που ο Μάο και οι υποστηρικτές του έψαχναν τρόπους να ανακτήσουν το κύρος του, η επίκριση του «Ο Χάι Ρουί απολύεται από το αξίωμα» έγινε το φυτίλι για τις πολιτικές αποφάσεις που οδήγησαν στην Πολιτιστική Επανάσταση.

Η ωμή προσέγγιση των Κινέζων κομμουνιστών στην ερμηνεία όλων των κλασικών έργων με όρους ταξικής πάλης δημιουργεί αντίθεση προς την πολύ λεπτότερη επίκριση που βλέπουμε σε Δυτικά πανεπιστήμια τις τελευταίες λίγες δεκαετίες.

Η δυτική νεομαρξιστική φιλολογική επίκριση είναι σαν ένας ιός που γίνεται δυνατότερος και πιο θανατηφόρος μέσω ατελείωτων μεταλλάξεων. Προσαρμόζει άλλες θεωρίες για να γίνουν τα όπλα της, σέρνοντας τα μεγάλα έργα του ανθρωπίνου πολιτισμού – από τα κλασικά της Ελλάδας και Ρώμης έως τον Δάντη, Σέικσπηρ, και τα Βικτωριανά μυθιστορήματα – στην φιλολογική χειρουργική κλίνη για να τα ακρωτηριάσει και να τα επανακατασκευάσει.

Αν και αυτός ο τύπος σχολιασμού χρησιμοποιεί μυστηριακή ορολογία για να δημιουργήσει το προσωπείο της εξεζητημένης σκέψης, τα βασικά επιχειρήματα συνήθως είναι κατηγορίες ότι υπάρχει προκατάληψη κατά στερημένων τάξεων, γυναικών, ή εθνοτικών μειονοτήτων.

Μοντέρνες κριτικές χαρακτηρίζουν αυτά τα έργα ως ανήκοντα στην υπερδομή της άρχουσας τάξης, και τα περιγράφουν ως έχοντα την επίδραση να κοιμίζουν τις μάζες ώστε να μην κατανοούν τις καταπιεστικές συνθήκες τους και να τις αποτρέπουν να επιτύχουν επαναστατική ταξική συνείδηση. Όπως ο Άγγλος φιλόσοφος σερ Ρότζερ Σκρούτον είπε: «Οι μέθοδοι του νέου θεωρητικού φιλολογίας είναι πραγματικά όπλα υπονόμευσης: μια προσπάθεια να καταστρέψουν την ανθρώπινη εκπαίδευση εκ των έσω, να διαρρήξουν την αλυσίδα συμπάθειας που μας ενώνει με τον πολιτισμό μας.» [77]

Η μαρξιστική θεωρία ιδεολογίας

Η «ιδεολογία» είναι μια βασική έννοια στις επηρεασμένες από τον μαρξισμό φιλολογικές και κοινωνικές σπουδές. Ο Μαρξ θεώρησε την ηθική, θρησκεία, και μεταφυσική συλλογικά ως ιδεολογία. Πίστευε ότι η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια ταξικά βασιζόμενη κοινωνία ήταν η ιδεολογία της άρχουσας τάξης, και ότι οι αξίες της δεν αντανακλούν την πραγματικότητα, αλλά το αντίθετό της. [78]

Ο νεομαρξισμός του 20ου αιώνα έκανε την καταστροφή του πολιτισμού ένα απαραίτητο στάδιο της επανάστασης και κάνει εκτενή αναφορά στην ιδεολογία στα βιβλία του. Ο Λούκατς όρισε την ιδεολογία ως την «ψευδή συνείδηση» σε αντίθεση με την πραγματική «ταξική συνείδηση». Ο Γάλλος μαρξιστής Λουί Αλτουσσέρ πρότεινε την ιδέα των «ιδεολογικών κρατικών μηχανισμών», που περιλαμβάνουν θρησκεία, εκπαίδευση, οικογένεια, νόμο, πολιτική, εμπορικές ενώσεις, επικοινωνία, και πολιτισμό, που θα εργάζονταν σε συνδυασμό με έναν βάρβαρο, βίαιο κρατικό μηχανισμό.

Η μαρξιστική έννοια της ιδεολογίας είναι ένα έργο εξαιρετικά πονηρής πανουργίας. Κάθε κοινωνία ή σύστημα έχει τις ατέλειές του που θα πρέπει να συζητηθούν και να διορθωθούν. Παρ’ όλα αυτά, ο Αλτουσσέρ και άλλοι μαρξιστές δεν ασχολούνται με συγκεκριμένα προβλήματα. Αντ΄αυτού, απορρίπτουν το σύστημα στην ολότητά του επειδή [λένε] ότι είναι μια δομή που στήθηκε και διατηρήθηκε από την άρχουσα τάξη για την προάσπιση των συμφερόντων της.

Η δηλητηρίαση του πηγαδιού είναι μια σημαντική πτυχή της μαρξιστικής εμμονής στην ιδεολογία, και μπορεί να ιδωθεί στην πολύπλοκη ιδεολογική κριτική του Αλτουσσέρ. Αντί της εξέτασης των αντικειμενικών πλεονεκτημάτων ενός επιχειρήματος, η ιδεολογική προσέγγιση στηρίζεται στην κατηγορία των αντιπάλων ότι έχουν απώτερα κίνητρα ή ότι έχουν το λάθος υπόβαθρο. Όπως κανένας δεν θέλει να πιεί από ένα δηλητηριασμένο πηγάδι, η υποβολή ενός ατόμου σε φήμες ή άλλες μορφές δολοφονίας χαρακτήρα καθιστά την άποψή του μη αποδεκτή από το κοινό – ασχέτως του πόσο στέρεη ή λογική μπορεί να είναι. Η έννοια του Αλτουσσέρ των «ιδεολογικών κρατικών μηχανισμών» αντανακλά την εξαιρετικά μεγάλη απέχθεια του κομμουνισμού για την ανθρώπινη κοινωνία – τίποτα δεν είναι αποδεκτό εκτός της πλήρους απόρριψης και καταστροφής. Αυτή είναι μια εκδήλωση του στόχου του κομμουνισμού να εξαλείψει τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Η μαρξιστική έννοια της ιδεολογίας βασίζεται ολοκληρωτικά σε αόριστες, γενικευμένες, και ψευδείς υποθέσεις που στοχεύουν να αφανίσουν τις παραδοσιακές ηθικές αξίες. Ενώ μεταμφιέζουν τις πραγματικές προθέσεις τους μέσω της έκφρασης φαινομενικής ηθικής αγανάκτησης, οι μαρξιστές έχουν εξαπατήσει και επηρεάσει τεράστιους αριθμούς ανθρώπων.

Μεταμοντερνιστικός μαρξισμός

Με την έλευση της δεκαετίας του 1960, μια ομάδα Γάλλων φιλοσόφων δημιούργησε αυτό που σύντομα έγινε το πιο ισχυρό ιδεολογικό όπλο του μαρξισμού και κομμουνισμού στην αμερικανική ακαδημαϊκή κοινότητα: αποσυνθετισμό. Αυτοί οι φιλόσοφοι περιελάμβαναν τον Μισέλ Φουκώ και Ζακ Ντερριντά. Το 2007, ο Φουκώ ήταν ο πιο συχνά αναφερόμενος συγγραφέας στις φιλολογικές και κοινωνικές σπουδές, με 2.521 παραπομπές. Ο Ντερριντά ήρθε τρίτος, έχοντας 1.874 παραπομπές. [79] Υπάρχουν βαθιές συνδέσεις μεταξύ μεταμοντερνισμού και μαρξισμού, έτσι το βρίσκουμε λογικό να αναφερθούμε σε αυτό γενικά ως μεταμοντερνιστικό μαρξισμό. [80]

Το γεγονός ότι η γλώσσα μπορεί να κατέχει γενικά και πολλαπλά επίπεδα νοήματος, και ότι ένα κείμενο μπορεί να έχει διαφορετικές ερμηνείες, είναι κοινή γνώση από τουλάχιστον τον καιρό των αρχαίων Ελλήνων και της προ-αυτοκρατορικής Κίνας. Παρ’ όλα αυτά, η θεωρία αποσυνθετισμού του Ντερριντά, μια εξεζητημένη απάτη που συνδυάζει αθεϊσμό και σχετικισμό, δουλεύει μέσω της υπερβολής για την δυνατότητα πολλαπλής ερμηνείας στην γλώσσα ώστε να αποδομήσει κείμενα ακόμα και όταν το νόημα είναι σαφές και καλά ορισμένο.

Σε αντίθεση με τους συμβατικούς αθεϊστές, ο Ντερριντά εξέφρασε τις απόψεις του στην γλώσσα των φιλοσόφων. Ως αποτέλεσμα, οι απόψεις του δεν είναι καταστροφικές μόνο για την ιδέα του Θεού, αλλά επίσης για τις έννοιες τις λογικής, εξουσίας, και νοήματος όπως σχετίζονται με τα παραδοσιακά πιστεύω, καθώς θεωρητικοί συντονισμένοι στον Ντερριντά φέρουν εις πέρας την αποδόμησή τους αυτών των όρων. Έχοντας εξαπατήσει πολλούς με το προσωπείο του ακαδημαϊκού βάθους της, η θεωρία του αποσυνθετισμού έδρασε έξαλλη σε όλο το φάσμα των θεωρητικών σχολών και πήρε την θέση της ως ένα από τα πιο ισχυρά εργαλεία του κομμουνισμού για την καταστροφή πίστης, παράδοσης, και πολιτισμού.

Η ουσία της θεωρίας του Φουκώ περιστρέφεται γύρω από την έννοια ότι δεν υπάρχει αλήθεια, μόνο δύναμη. Καθώς η δύναμη μονοπωλεί το δικαίωμα να ερμηνεύει την αλήθεια, οτιδήποτε ισχυρίζεται ότι είναι αλήθεια είναι υποκριτικό και μη αξιόπιστο. Στο βιβλίο του «Πειθαρχία και τιμωρία: Η γέννηση της φυλακής», ο Φουκώ, που παλιότερα είχε γίνει μέλος του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, ο Φουκώ έθεσε την ερώτηση: «Είναι μη αναμενόμενο ότι οι φυλακές μοιάζουν με εργοστάσια, σχολεία, στρατώνες, νοσοκομεία, τα οποία όλα μοιάζουν με φυλακές;» [81] Εξισώνοντας απαραίτητα ιδρύματα της κοινωνίας με φυλακές και καλώντας τον κόσμο να ανατρέψει αυτές τις «φυλακές», ο Φουκώ εκθέτει πλήρως την αντικοινωνική φύση της θεωρίας του.

Οπλισμένη με τα όπλα του αποσυνθετισμού, της θεωρίας του Φουκώ, και άλλων κριτικών θεωριών, ακαδημαϊκοί έχουν στιγματίσει την παράδοση και ηθική μέσω της σχετικοποίησης των πάντων. Τρέφονται από «αξιώματα» όπως «κάθε ερμηνεία είναι λανθασμένη ερμηνεία», «δεν υπάρχει αλήθεια, μόνο ερμηνείες», ή «δεν υπάρχουν στοιχεία, μόνο ερμηνείες». Έχουν σχετικοποιήσει την κατανόηση βασικών εννοιών όπως αλήθεια, καλοσύνη, ομορφιά, δικαιοσύνη, και ούτω καθεξής, και μετά τις απέρριψαν ως σκουπίδια.

Νεαροί φοιτητές που έχουν μαθήματα φιλολογίας δεν τολμούν να αμφισβητήσουν το «κύρος» των διδασκόντων τους. Το να μείνουν με καθαρό μυαλό υπό τον συνεχή ιδεολογικό βομβαρδισμό που ακολουθεί είναι ακόμα δυσκολότερο. Με το που ρυθμίζονται στο διάβασμα της μεταμοντερνιστικής μαρξιστικής θεωρίας, είναι δύσκολο να τους έχεις να σκεφτούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Αυτός είναι ένας βασικός τρόπος με τον οποίον η κομμουνιστική ιδεολογία ήταν ικανή να δουλέψει έξαλλα στις φιλολογικές σπουδές και κοινωνικές επιστήμες.

γ. Χρήση νέων ακαδημαϊκών πεδίων για ιδεολογική παρείσφρηση

Σε μια φυσιολογική κοινωνία, σπουδές γυναικών, έρευνα στις φυλετικές μειονότητες, και η μελέτη ξένων πολιτισμών αντανακλούν την ευημερία και ποικιλότητα της ακαδημαϊκής κοινότητας. Μετά το κίνημα αντιπαράδοσης της δεκαετίας του 1960, ωστόσο, κάποιοι ακραίοι χρησιμοποίησαν αυτά τα νέα πεδία για να διαδώσουν τις αριστερίζουσες ιδέες τους σε πανεπιστήμια και ερευνητικά ινστιτούτα. Τις πρόσφατες δεκαετίες, ακαδημαϊκά πεδία όπως φεμινιστικές σπουδές, ομοφυλοφιλικές σπουδές, και διάφορα τμήματα εστιασμένα απολύτως σε μη λευκές μειονότητες βρίσκονται εξαιρετικά συχνά στα αμερικανικά πανεπιστήμια.

Η βασική αρχή των σπουδών περί γυναικών είναι ότι οι διαφορές των φύλων δεν είναι αποτέλεσμα βιολογικών διαφορών, αλλά κοινωνικά κατασκευάσματα. Ισχυριζόμενο ότι οι γυναίκες έχουν από καιρό καταπιεστεί από τους άντρες και την πατριαρχία, το πεδίο των σπουδών γυναικών θέλει να προκαλέσει φεμινιστική κοινωνική συνείδηση και να επιφέρει κοινωνική αλλαγή και επανάσταση.

Μία φεμινίστρια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Καλιφόρνια – Σάντα Κρουζ μεγάλωσε σε μια πολύ γνωστή κομμουνιστική οικογένεια. Περήφανα παρουσίαζε τα αρχεία της ως κομμουνίστριας και λεσβίας ακτιβίστριας. Από την δεκαετία του 1980, διδάσκει φεμινισμό και θεωρεί την σεξουαλική της προτίμηση ως τρόπο να εγείρει πολιτική συνείδηση. Η έμπνευσή της για να γίνει καθηγήτρια ήταν μια συνκομμουνίστρια, που της είχε πει ότι ήταν αποστολή της να το κάνει. Σε μια δημόσια δήλωση, είπε ότι «η διδασκαλία έγινε μια μορφή πολιτικού ακτιβισμού για εμένα.» [82] Σε ένα από τα μαθήματά της, έγραψε ότι η θηλυκή ομοφυλοφιλία είναι «η υψηλότερη κατάσταση του φεμινισμού». [83]

Το πανεπιστήμιο Μισσούρι έχει σχεδιάσει τα μαθήματά του ώστε να προετοιμάσει τους φοιτητές να δουν θέματα φεμινισμού, λογοτεχνίας, φύλου, και ειρήνης από την οπτική γωνία της αριστεράς. Για παράδειγμα, ένα μάθημα με τίτλο «Παράνομο φύλο» λέει πως τα φύλα είναι «τεχνητές κατηγορίες που παρήχθησαν από έναν συγκεκριμένο πολιτισμό», αντί να έχουν παραχθεί φυσικά. Μόνο μία θεώρηση ενσταλάχθηκε στους φοιτητές – η αφήγηση της καταπίεσης βάσει φύλου και της διάκρισης κατά των ταυτοτήτων πολλαπλών φύλων. [84]

Όπως συζητήθηκε στο Πέμπτο Κεφάλαιο, το αντιπολεμικό κίνημα στον δυτικό κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επηρεάστηκε βαριά από κομμουνιστές. Τις πρόσφατες δεκαετίες, ένα νέο πεδίο, Σπουδές Ειρήνης, εμφανίστηκε στα αμερικανικά πανεπιστήμια. Οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χόροβιτς και Τζέικομπ Λάσκιν μελέτησαν περισσότερους από 250 οργανισμούς που είχαν κάποια σύνδεση με το νέο ακαδημαϊκό πεδίο. Κατέληξαν ότι αυτοί οι οργανισμοί ήταν πολιτικοί, όχι ακαδημαϊκοί, στην φύση τους, και στόχος τους ήταν να στρατολογήσουν φοιτητές στην αντιπολεμική αριστερά. [85]

Αναφέροντας το πολύ γνωστό βιβλίο που χρησιμοποιείται στις σχολές «Σπουδές ειρήνης και διαμάχης», οι Χόροβιτς και Λάσκιν παρουσίασαν τα ιδεολογικά κίνητρα του πεδίου. Το βιβλίο χρησιμοποιεί μαρξιστικά επιχειρήματα για να εξηγήσει τα προβλήματα της φτώχειας και της λιμοκτονίας. Ο συγγραφέας καταδικάζει τους ιδιοκτήτες γης και τους αγροτικούς εμπόρους, ισχυριζόμενος ότι η απληστία τους οδήγησε στην λιμοκτονία εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Αν και το νόημα είναι φαινομενικά κατά της βίας, υπάρχει μια μορφή βίας στην οποία ο συγγραφέας δεν αντιτίθεται, και στην πραγματικότητα την υμνεί: η βία που διαπράττεται στην διάρκεια της προλεταριακής επανάστασης.

Μια παράγραφος από το «Σπουδές ειρήνης και διαμάχης» λέει το ακόλουθο: «Αν και η Κούβα είναι πολύ μακριά από το να είναι ένας επίγειος παράδεισος, και ορισμένα προσωπικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες δεν ασκούνται ακόμα ευρέως, η περίπτωση της Κούβας δείχνει ότι οι βίαιες επαναστάσεις μπορεί μερικές φορές να έχουν αποτέλεσμα γενικά βελτιωμένες συνθήκες ζωής για πολλούς ανθρώπους.» Το βιβλίο δεν αναφέρει καθόλου την δικτατορία του Κάστρο ή τα καταστροφικά αποτελέσματα της κουβανικής επανάστασης.

Γραμμένο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, το «Σπουδές ειρήνης και διαμάχης» επίσης μιλά για την τρομοκρατία. Προκαλεί έκπληξη, ότι οι συγγραφείς του φαίνεται να έχουν μεγάλη συμπάθεια για τους τρομοκράτες και ότι ο όρος «τρομοκράτης» βρίσκεται σε εισαγωγικά. Υπερασπίζονται την στάση τους λέγοντας: «Το ότι βάλαμε την λέξη “τρομοκράτες” σε εισαγωγικά ίσως είναι ενοχλητικό για κάποιους αναγνώστες που θεωρούν την ονομασία φυσικά κατάλληλη. Το κάναμε αυτό, ωστόσο, όχι για να κρύψουμε την φρίκη τέτοιων πράξεων αλλά για να τονίσουμε την αξία του να αποδεχτούμε την δίκαιη αγανάκτηση ότι συχνά ο “τρομοκράτης” ενός ατόμου είναι ο “μαχητής ελευθερίας” ενός άλλου.» [86]

Το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων σωστά αναφέρεται για την ειρηνική προώθηση που έκαναν οι υποστηρικτές του για μεγαλύτερη αντιπροσώπευση από Αφροαμερικανούς. Ωστόσο, δεν είχε γίνει όλος ο τότε ακτιβισμός με καλή πρόθεση. Σε αμερικανικά πανεπιστήμια, η καθιέρωση τμημάτων αποκλειστικά για Αφροαμερικανικές σπουδές ήταν σε κάποιες περιπτώσεις αποτέλεσμα εκφοβισμού και πολιτικού εκβιασμού. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, φοιτητικές απεργίες και εκφοβισμοί στους χώρους του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σάντα Μπάρμπαρα, και του Πανεπιστημίου Κορνέλ οδήγησαν στην καθιέρωση των πρώτων τμημάτων μαύρων σπουδών της χώρας. Στο Κορνέλ, προσωπικό ενέδωσε αφότου περισσότεροι από εκατό μαύροι φοιτητές εμφανίστηκαν και απαίτησαν την ίδρυση ενός τμήματος μαύρης έρευνας με προσωπικό αποκλειστικά μαύρους. Κάποιοι διαδηλωτές κράδαιναν τυφέκια και πακέτα σφαιρών. [87]

Ο Σέλμπυ Στηλ, που έγινε ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο Χούβερ του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, εξέφρασε την αντίθεσή του στην «θετική διάκριση» και στην ίδρυση τμημάτων μαύρης έρευνας σε πανεπιστήμια. Είπε ότι πανεπιστημιακοί επικεφαλής είχαν μια τόσο ισχυρή αίσθηση «λευκής ενοχής» που θα συμφωνούσαν σε κάθε απαίτηση των αντιπροσώπων των ενώσεων μαύρων φοιτητών. [88]

Η ακαδημαϊκή κοινότητα θα πρέπει να είναι αντικειμενική και να αποφεύγει να διατηρεί πολιτικές ατζέντες. Ωστόσο, αυτά τα νέα ακαδημαϊκά πεδία έχουν υιοθετήσει μια ιδεολογική στάση: Καθηγητές σε τμήματα σπουδών γυναικών πρέπει να ασπάζονται τον φεμινισμό, ενώ καθηγητές που εμπλέκονται σε μαύρες σπουδές πρέπει να πιστεύουν ότι οι πολιτικές, οικονομικές, και πολιτισμικές δυσκολίες των Αφροαμερικανών είναι αποτέλεσμα διάκρισης από λευκούς. Η ύπαρξή τους δεν είναι για να εξερευνήσουν την αλήθεια, αλλά για να προωθήσουν μια ιδεολογική αφήγηση.

Αυτά τα νέα πεδία είναι υποπροϊόντα της αμερικανικής πολιτισμικής επανάστασης. Έχοντας ιδρυθεί σε πανεπιστήμια, αυτά τα νέα πεδία σπουδών έχουν επεκταθεί απαιτώντας μεγαλύτερους προϋπολογισμούς και παίρνοντας περισσότερους φοιτητές, που τα ενισχύουν περαιτέρω. Αυτά τα νέα πεδία, που έχουν ήδη συνυφανθεί στον ακαδημαϊκό χώρο, δημιουργήθηκαν από ανθρώπους που δρούσαν υπό την επιρροή κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ο στόχος τους είναι να καλλιεργήσουν και να επεκτείνουν την διαμάχη μεταξύ διαφορετικών ομάδων και να υποκινήσουν μίσος ως προετοιμασία για βίαιη επανάσταση. Έχουν μικρή σχέση με τους ανθρώπους (Αφροαμερικανούς, γυναίκες, ή άλλους) που ισχυρίζονται ότι υπερασπίζουν.

δ. Προώθηση αριστερού ριζοσπαστισμού

Στο βιβλίο τους «Μονοκομματική τάξη: Πως οι ριζοσπάστες καθηγητές στα κορυφαία πανεπιστήμια της Αμερικής κατηχούν τους φοιτητές και υπονομεύουν την δημοκρατία μας», οι Χόροβιτς και Λάσκιν κατέγραψαν περίπου 150 αριστερά μαθήματα που υπάρχουν σε δώδεκα πανεπιστήμια. Αυτά τα μαθήματα κάλυψαν την πολιτική τους πρόθεση με λόγια γλώσσα, αλλά κάποια εξ αυτών αμέλησαν ακόμα και βασικές ακαδημαϊκές αρχές, πράγμα που τα έκανε να μοιάζουν πολύ με πολιτικά μαθήματα που είναι υποχρεωτικά σε κομμουνιστικές χώρες. Για παράδειγμα, το τμήμα Κομμουνιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Καλιφόρνια-Σάντα Κρουζ παλαιότερα έδινε ένα σεμινάριο με περιγραφή μαθήματος που έλεγε: «Ο στόχος αυτού του σεμιναρίου είναι να μάθετε πως να οργανώσετε μια επανάσταση. Θα μάθουμε τι έχουν κάνει κοινότητες στο παρελθόν και παρόν για να αντισταθούν, προκαλέσουν, και υπερβούν συστήματα εξουσίας όπως (αλλά όχι μόνο) παγκόσμιο καπιταλισμό, κρατική καταστολή, και ρατσισμό.» [89]

Ο Μπιλ Έυερς, παλιότερα γνωστός ως «διακεκριμένος καθηγητής» στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόι-Σικάγο, είναι ένας ριζοσπάστης της εποχής 1960 και συνιδρυτής της Weather Underground, που αρχικά λεγόταν Weatherman, η οποία ήταν τμήμα των Φοιτητών για μια Δημοκρατική Κοινωνία (ΦΔΚ – SDS). Το 1969, όταν η ΦΔΚ κατέρρευσε, η Weather Underground πήρε την θέση της, αφιερώνοντας τις προσπάθειές της στην οργάνωση ριζοσπαστών φοιτητών, που πήραν μέρος σε τρομοκρατικές δραστηριότητες σχεδιασμένες να αναζωπυρώσουν φυλετική διαμάχη. Η Weather Underground, που χαρακτηρίστηκε τελικά εγχώρια τρομοκρατική οργάνωση, διέπραξε βομβαρδισμούς στο Καπιτώλιο, στην έδρα της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, στο Πεντάγωνο, και σε γραφεία της Εθνοφρουράς. Κάποια πολύ γνωστά λόγια του Έυερς είναι: «Σκοτώστε όλους τους πλούσιους. Διαλύστε τα αυτοκίνητα και διαμερίσματά τους. Φέρτε την επανάσταση σπίτι, σκοτώστε τους γονείς σας, αυτό είναι πραγματικά.» Οι ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις του Έυερς είναι αντίστοιχες του βιογραφικού του.

Ένα δίκτυο αριστερών προοδευτικών είχε καταφέρει να αποτρέψει το FBI από την σύλληψη του Έυερς. Επανεμφανίστηκε το 1980 και έγινε μέλος προσωπικού στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόι-Σικάγο, όπου έκανε έρευνα σε εκπαίδευση μικρών παιδικών ηλικιών. Οι πολιτικές απόψεις του δεν άλλαξαν, και δεν έδειξε μετάνοια για τις τρομοκρατικές επιθέσεις του. Ο Έυερς κατάφερε να γίνει αναπληρωτής καθηγητής, καθηγητής, και τελικά έφτασε στην θέση του διακεκριμένου καθηγητή. Έλαβε επίσης τον τίτλο του ανώτερου πανεπιστημιακού λογίου, την υψηλότερη τιμή του ιδρύματος. [90]

Κάθε τίτλος που έλαβε ο Έυερς ήταν αποτέλεσμα μιας κοινής απόφασης των συναδέλφων του στο τμήμα. Αυτό από μόνο του αντανακλά την σιωπηλή αποδοχή του πανεπιστημίου και στήριξη προς το τρομοκρατικό παρελθόν του.

ε. Άρνηση των μεγάλων παραδόσεων της Αμερικής

Μια ομάδα πολιτικά ενεργών φοιτητών στην πανεπιστημιούπολη του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Τέξας έκανε μια έρευνα το 2014 ρωτώντας τρεις ερωτήσεις: ποιος κέρδισε τον Εμφύλιο Πόλεμο· ποιος είναι ο αντιπρόεδρός μας· και από ποιον κερδίσαμε την ανεξαρτησία μας; Πολλοί φοιτητές δεν είχαν ιδέα για τις απαντήσεις. Αν και ευρισκόμενοι σε μια θάλασσα αγνοίας για αυτά τα βασικά γεγονότα για την πολιτική και ιστορία της χώρας τους, οι φοιτητές ήταν καλά εξοικειωμένοι με τις λεπτομέρειες των κινηματογραφικών σταρ και των ρομαντικών τους σχέσεων. [91]

Το 2008, το Ινστιτούτο Διακολλεγιακών Σπουδών διενήργησε μια τυχαία έρευνα 2.508 Αμερικανών και βρήκε ότι μόνο οι μισοί μπορούσαν να ονομάσουν και τους τρεις κλάδους τις κυβέρνησης. [92] Απαντώντας τριαντα τρεις απλές ερωτήσεις σε θέματα πολιτικής δομής, 71 τοις εκατό των συμμετεχόντων έλαβε μια μέση βαθμολογία του 49 τοις εκατό, κάτω από την βάση. [93]

Η εκμάθηση της Αμερικανικής ιστορίας δεν είναι απλώς η διαδικασία κατανόησης του πως το έθνος ιδρύθηκε, αλλά είναι επίσης μια διαδικασία κατανόησης των αξιών πάνω στις οποίες το έθνος χτίστηκε και τι χρειάζεται για να διατηρηθούν αυτές οι παραδόσεις. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα εκτιμήσουν οι άνθρωποί του αυτό που έχουν σήμερα, θα προστατεύσουν την εθνική κληρονομιά τους, και θα την μεταδώσουν στην επόμενη γενιά. Η λήθη ως προς την ιστορία είναι το ίδιο με την καταστροφή της παράδοσης. Όταν ο κόσμος δεν γνωρίζει τα πολιτικά του καθήκοντα, είναι δυνατόν να σχηματιστεί μια απολυταρχική κυβέρνηση.

Είναι δύσκολο να μην αναρωτηθούμε τι συνέβη στην εκπαίδευση Αμερικανικής ιστορίας και πολιτικής. Οι απαντήσεις έγκεινται στα εκπαιδευτικά βιβλία που χρησιμοποιούν οι σημερινοί φοιτητές και στους διδάσκοντές τους. Ο μαρξιστής Χάουαρντ Ζιν είναι ο συγγραφέας του πολυχρησιμοποιημένου βιβλίου ιστορίας με τίτλο «Μια λαϊκή ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών». Αυτό το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από την θέση ότι όλες οι ηρωικές πράξεις και τα λαμπρά επεισόδια που αναφέρονται ως μέρος της Αμερικανικής ιστορίας είναι αδιάντροπα ψεύδη, και ότι η αληθινή ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ένα σκοτεινό ταξίδι καταπίεσης, στέρησης, και γενοκτονίας.

Ένας καθηγητής οικονομικών σε ένα πανεπιστήμιο στην Βοστώνη ισχυρίστηκε ότι οι τρομοκράτες που είναι εχθροί των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν οι πραγματικοί μαχητές της ελευθερίας κατά του κακού, δηλαδή, των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε ένα άρθρο που εκδόθηκε το 2004, εξισώνει τους τρομοκράτες που διέπραξαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου με τους Αμερικανούς επαναστάτες οι οποίοι, το 1775, έριξαν τις πρώτες βολές στο Λέξινγκτον και άρχισαν τον Αμερικανικό Πόλεμο Επανάστασης. [94]

στ. Αντίθεση στα κλασικά έργα του δυτικού πολιτισμού

Το 1988, ριζοσπαστικοί φοιτητές και καθηγητές στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ διαδήλωσαν κατά ενός μαθήματος που ονομαζόταν Δυτικός Πολιτισμός. Φώναζαν το σύνθημα: «Χέι, χέι, χο, χο! Ο Δυτικός Πολ πρέπει να φύγει!» Το Στάνφορντ υπέκυψε στις απαιτήσεις των διαδηλωτών και αντικατέστησε τον Δυτικό Πολιτισμό με ένα μάθημα με όνομα Πολιτισμοί, Ιδέες & Αξίες (ΠΙΑ). Αν και το νέο μάθημα διατήρησε κάποια από την κλασική δυτική γραμματεία όπως Όμηρο, Πλάτωνα, Άγιο Αυγουστίνο, Δάντη Αλιγκιέρι και Σέικσπηρ, απαίτησε η ύλη να περιλαμβάνει έργα από διάφορες γυναίκες, μειονοτικές ομάδες, και άλλες ομάδες ανθρώπων που θεωρήθηκαν ότι είχαν υποστεί καταπίεση.

Ο τότε υπουργός εκπαίδευσης των ΗΠΑ Γουίλλιαμ Μπέννετ καταδίκασε την αλλαγή ως «μια ατυχή συνθηκολόγηση σε μια εκστρατεία πολιτικής της πίεσης και εκφοβισμού.» Παρά την επίκριση, πολλά γνωστά πανεπιστήμια έκαναν το ίδιο, και μικρότερα πανεπιστημιακά τμήματα ακολούθησαν ώστε να μην αφεθούν πίσω. Σε λίγα χρόνια, η εκπαίδευση φιλοσοφικών και κοινωνικών σχολών στα αμερικανικά πανεπιστήμια είχε βιώσει μια τεράστια αλλαγή.

Η «πολιτικά ορθή» πίεση για απομάκρυνση της κλασικής γραμματείας από τα αμερικανικά πανεπιστήμια οδήγησε σε διάφορα επιβλαβή αποτελέσματα, όπως τα ακόλουθα:

1. Χαμηλής ποιότητας κείμενα με ρηχό περιεχόμενο που περιέχει επαναστατικά αφηγήματα ή που θεωρούνται επαρκώς «γραφή θυμάτων» αντικαθιστούν κλασικά έργα και το διαχρονικό τους βάθος.

2. Τα κυρίαρχα θέματα πίσω από την κλασική γραμματεία ερμηνεύονται τώρα με χήση κριτικής θεωρίας, πολιτισμικών σπουδών, πολιτικής ταυτοτήτων, και πολιτικής ορθότητας. Διδάσκοντες ερευνούν ενθουσιωδώς τον «κρυμμένο ρατσισμό και σεξισμό» στα έργα του Σέικσπηρ, για παράδειγμα, διαστρεβλώνοντας και βεβηλώνοντας κλασικά έργα.

4. Φοιτητές που τους έχει εντυπωθεί αυτό το είδος νοητικής συμπεριφοράς βρίσκουν τους ευγενείς χαρακτήρες, τα μεγάλα επιτεύγματα, και τα ηθικά διδάγματα που αναπαριστώνται στα κλασικά έργα δύσκολο να γίνουν πιστευτά, και αναπτύσσουν ένα ένστικτο να τα βλέπουν αντ΄αυτού υπό ένα αρνητικό και κυνικό φως.

Στην παραδοσιακή κλασική εκπαίδευση, τα κύρια θέματα που δίνονται από τα κλασικά έργα ήταν οικουμενική αγάπη, δικαιοσύνη, θάρρος, το πνεύμα της αυτοθυσίας, και άλλες ηθικές αξίες. Η παλαιότερη εκπαίδευση περιστρεφόταν γύρω από τα βασικά γεγονότα που αφορούσαν την ίδρυση και ανάπτυξη του έθνους και τις θεμελιώδεις αξίες του.

Επειδή η κλασική γραμματεία της Δύσης έχει σχεδόν ολοκληρωτικά γραφτεί από λευκούς Ευρωπαίους άντρες, οι αριστεροί σηκώνουν τα λάβαρα του πολυπολιτισμού και φεμινισμού για να επιμείνουν ότι ο κόσμος θα διαβάζει κείμενα από γυναίκες, ανθρώπους άλλων φυλών, και ούτω καθεξής. Όσον αφορά την διδασκαλία της ιστορίας, η μοντέρνα εκπαίδευση προτιμά να περιγράφει το ιστορικό μονοπάτι μιας χώρας ως τελείως σκοτεινό, γεμάτο με σκλαβιά και εκμετάλλευση γυναικών και άλλων μειονοτικών ομάδων. Ο στόχος δεν είναι πλέον να ανακαλείς την παραδοσιακή κληρονομιά, αλλά να ενσταλαχθεί ένα αίσθημα ενοχής προς ομάδες που έχουν κατονομαστεί ως οι «καταπιεστές».

Τα κλασικά έργα έχουν μέσα τους τις σημαντικές εμπειρίες και μαθήματα του παρελθόντος, και η μελέτη τους είναι απαραίτητη για να μάθουν οι φοιτητές ή μαθητές για τον πολιτισμό τους. Όταν τα σχολεία εστιάζονται σε πολιτικά ορθά ή μοντέρνα έργα και αφαιρούν την έμφαση στα κλασικά, οι μαθητές λαμβάνουν λιγότερη έκθεση στην σοφία που περιέχεται στα τελευταία, ή μαθαίνουν να τα βλέπουν υπό ένα επιφανειακό, επικριτικό φως. Ως αποτέλεσμα αυτού του είδους εκπαίδευσης, ολόκληρες γενιές αποξενώνονται από την προέλευση των πολιτισμών τους και του μοναδικού συστήματος πίστης και αξιών τους.

ζ. Μονοπώλιο στα διδακτικά βιβλία και στις κλασικές και κοινωνικές σπουδές

Ο οικονομολόγος Πωλ Σάμιουελσον επισήμανε την δύναμη των διδακτικών βιβλίων όταν είπε: «Δεν με ενδιαφέρει ποιος γράφει τους νόμους ενός έθνους – ή ποιος συνθέτει τις προχωρημένες συνθήκες της – αν μπορώ να γράψω τα διδακτικά βιβλία οικονομικών.» [95] Αυτά τα διδακτικά βιβλία που έχουν μεγάλη κυκλοφορία και φέρουν μια φωνή «επισημότητας» ασκούν τεράστια επίδραση στους μαθητές. Όποιος γράφει τα διδακτικά βιβλία έχει την δύναμη να διαμορφώσει τις ευεπηρέαστες σκέψεις των νέων.

Αφότου ακροαριστεροί ειδικοί και καθηγητές έλαβαν μόνιμες θέσεις και φήμη, απέκτησαν έλεγχο επί των πανεπιστημιακών τμημάτων και επιτροπών εκδόσεως βιβλίων. Χρησιμοποίησαν την θέση τους για να φορτώσουν την διδακτική ύλη με τις ιδεολογίες τους και να αναγκάσουν τους φοιτητές να τις μάθουν. Σε κάποια ακαδημαϊκά πεδία, τα διδακτικά συγγράματα και η απαιτούμενη μελέτη που έχει επιλεχθεί από τους καθηγητές περιέχουν περισσότερα έργα μαρξισμού από οποιαδήποτε άλλη σχολή σκέψης. Το βιβλίο «Μια λαϊκή ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών» είναι απαιτούμενο ανάγνωσμα σε πολλά προγράμματα ιστορίας, οικονομικών, φιλολογίας, και σπουδών γυναικών.

Από την στιγμή που αριστεροί αποτελούν την πλειοψηφία, μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον μηχανισμό εξέτασης από συναδέλφους στην Αμερικανική ακαδημαϊκή κοινότητα για να καταστείλουν ειδικούς με διαφορετικές απόψεις. Μια ακαδημαϊκή εργασία που αμφισβητεί τις αριστερές ιδεολογίες είναι σίγουρο πως θα απορριφθεί από τους αριστερούς και τους συναδέλφους τους.

Πολλά επιστημονικά περιοδικά [έκδοσης ακαδημαϊκών εργασιών] καθοδηγούνται από την κριτική θεωρία και είναι γεμάτα με ακατανόητη τεχνική ορολογία, ενώ το κύριο θέμα είναι να απορρίπτουν το θείον, να απορρίπτουν τον παραδοσιακό πολιτισμό, και να υποκινούν επαναστάσεις για την ανατροπή της τρέχουσας κοινωνικής, πολιτικής, και οικονομικής τάξης. Μια κατηγορία ακαδημαϊκών μελετών στοχεύει να αποδείξει ότι όλη η παραδοσιακή ηθική και πρότυπα, περιλαμβανομένης ακόμα και της επιστημονικής διαδικασίας, είναι κοινωνικά κατασκευάσματα που θέλουν να διατηρούν την δύναμη της άρχουσας τάξης μέσω της επιβολής των τρόπων τους σε όλη την κοινωνία.

Το 1996, ο καθηγητής φυσικής του Πανεπιστημίου Νέας Υόρκης Αλάν Σοκάλ εξέδωσε μια εργασία στο Social Text, το επιστημονικό περιοδικό πολιτισμικών σπουδών του Πανεπιστημίου Ντιουκ, με τίτλο: «Παραβιάζοντας τα όρια: Προς μια μεταμορφωτική ερμηνευτική της κβαντικής βαρύτητας». Έχοντας 109 παραπομπές και αναφέροντας 219 πηγές, η εργασία ισχυρίστηκε πως η «κβαντική βαρύτητα» έχει κατασκευαστεί από την κοινωνία και την γλώσσα. [96] Λίγο μετά, ο Σοκάλ εξέδωσε μια ανακοίνωση σε άλλο περιοδικό, το Lingua Franca, που δήλωνε ότι η αρχική του εργασία ήταν ένα εσκεμμένο αστείο. [97]

Σε συνέντευξη στο National Public Radio, ο Σοκάλ είπε ότι πήρε έμπνευση από το βιβλίο του 1994 «Ανώτερη δεισιδαιμονία: Η Ακαδημαϊκή αριστερά και οι καυγάδες της με την επιστήμη». Ο συγγραφέας του βιβλίου είπε ότι κάποιες εκδόσεις φιλολογικών και κοινωνικών θεμάτων θα εκδώσουν οτιδήποτε εφόσον περιέχει «την πρέπουσα αριστερή σκέψη» και αναφέρει γνωστούς αριστερούς στοχαστές. Ο Σοκάλ το δοκίμασε αυτό γεμίζοντας την εργασία του με αριστερές ιδεολογίες, άσκοπες παραπομπές, και πλήρως ανόητα πράγματα. [98] Αργότερα έγραψε: «Τα αποτελέσματα του μικρού μου πειράματος δείχνουν, τουλάχιστον, ότι κάποιοι μοδάτοι τομείς της αμερικανικής ακαδημαϊκής Αριστεράς γίνονται διανοητικά οκνηροί. Οι επιμελητές του Social Text ένιωσαν καλά με το άρθρο μου επειδή τους άρεσε το συμπέρασμά του: ότι “το περιεχόμενο και η μεθοδολογία της μεταμοντέρνας επιστήμης παρέχουν ισχυρή διανοητική στήριξη στο προοδευτικό πολιτικό πρότζεκτ.” Φαίνεται πως δεν ένιωσαν καμία ανάγκη να αναλύσουν την ποιότητα των στοιχείων, την πειστικότητα των επιχειρημάτων, ή ακόμα και το πόσο σχετικά ήταν τα επιχειρήματα με το ισχυριζόμενο συμπέρασμα.» [99] Η σατιρική προσέγγιση του Σοκάλ τόνισε την απουσία ακαδημαϊκών αρχών ή αξιοπιστίας στα πεδία της κριτικής θεωρίας και πολιτισμικών σπουδών.

Η έκταση στην οποία κομμουνιστική σκέψη έχει διεισδύσει στις κοινωνικές επιστήμες γίνεται εμφανής όταν κάποιος κοιτάξει τους τίτλους των εργασιών που δίνονται στις ετήσιες συναντήσεις μεγάλων αμερικανικών ακαδημαϊκών σωμάτων. Η Ένωση Μοντέρνας Γλώσσας είναι η μεγαλύτερη από αυτές τις ενώσεις, και καυχιέται για είκοσι πέντε χιλιάδες μέλη που είναι κυρίως καθηγητές και ειδικοί στα πεδία έρευνας μοντέρνας γλώσσας και εκπαίδευσης. Χιλιάδες συμμετέχουν στο ετήσιο συνέδριο της ένωσης.

Ένα μεγάλο τμήμα των εργασιών που υπάρχουν στην ιστοσελίδα της ένωσης χρησιμοποιούν το ιδεολογικό πλαίσιο του μαρξισμού, της Σχολής της Φρανκφούρτης, αποδομητισμού, μετα-στρουκτουραλισμού, και άλλων στρεβλών θεωριών. Άλλα χρησιμοποιούν φεμινισμό, έρευνα ομοφυλοφίλων, πολιτική ταυτοτήτων, και άλλες ακραίες τάσεις. Παρόμοιοι οργανισμοί, όπως η Αμερικανική Κοινωνιολογική Ένωση, εκπέμπουν μια πολύ παρόμοια κλίση, αν και σε διάφορους βαθμούς.

Η αμερικανική παράδοση εκπαίδευσης στις κλασικές και κοινωνικές σπουδές απαιτεί ότι οι φοιτητές παίρνουν έναν αριθμό κλασικών μαθημάτων, ανεξαρτήτως των τελικών πτυχίων τους. Σήμερα, αυτά τα απαιτούμενα μαθήματα συνήθως διδάσκονται από αριστερούς καθηγητές από τα πεδία της κλασικής γραμματείας, ιστορίας, φιλοσοφίας, και κοινωνικών επιστημών. Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Σόγουελ έχει σημειώσει ότι τα απαιτούμενα μαθήματα δεν αφήνουν εναλλακτική επιλογή στους φοιτητές πέραν του να ακούν αυτούς τους καθηγητές, που συχνά χρησιμοποιούν τα μαθήματά τους ως ευκαιρίες διάδοσης των αριστερών ιδεολογιών τους, χρησιμοποιώντας ακόμα και τους βαθμούς ως κίνητρο για να αποδεχτούν τις απόψεις τους οι φοιτητές. Στο Πανεπιστήμιο Μίσιγκαν, για παράδειγμα, οι φοιτητές σε ένα εισαγωγικό μάθημα βιολογίας απαιτείται να παρακολουθήσουν ντοκιμαντέρ σχετικά με την πολιτική. Φοιτητές που τολμούν να αμφισβητήσουν τις απόψεις ενός καθηγητή συχνά τιμωρούνται με χαμηλότερους βαθμούς. [100] Οι μαρξιστικές απόψεις αυτών των καθηγητών κλασικών και κοινωνικών σπουδών δεν διαφθείρουν μόνο τους φοιτητές στα ακαδημαϊκά πεδία τους, αλλά επηρεάζουν σχεδόν ολόκληρο το σώμα των φοιτητών.

Οι φοιτητές επιθυμούν να δέχονται τον σεβασμό που δίνεται σε ενηλίκους, αλλά τόσο η γνώση τους και η πρακτική τους εμπειρία είναι περιορισμένες. Στο σχετικά κλειστό περιβάλλον του πανεπιστημίου, λίγοι από αυτούς υποπτεύονται ότι οι αξιοσέβαστοι καθηγητές τους θα εκμεταλλεύονταν την αθωότητα και εμπιστοσύνη τους για να εσταλάξουν μέσα τους ένα σύνολο επιζήμιων ιδεολογιών και αξιών. Οι γονείς πληρώνουν υψηλά δίδακτρα για να μπορέσουν τα παιδιά τους να γίνουν κύριοι της γνώσης και ικανοτήτων που θα χρησιμοποιήσουν ως βάση για να βρουν την θέση τους στην κοινωνία. Πως θα μπορούσαν να φανταστούν ότι τα παιδιά τους στην πραγματικότητα ληστεύονται από τα ανεκτίμητα χρόνια τους, και αντ΄ αυτού μεταμορφώνονται σε ακολούθους ακραίων ιδεολογιών που θα τους επηρεάσουν για το υπόλοιπο των ζωών τους;

Γενιά μετά την γενιά νέων έχουν εισέλθει σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα που έχει υποστεί βαριά παρείσφρηση από κομμουνιστικές ιδεολογίες. Μελετούν συγγράμματα που γράφτηκαν από αριστερούς και αφομοιώνουν τις στρεβλές θεωρίες τους, επισπεύδοντας την παρακμή του πολιτισμού, της ηθικής, και της κοινωνίας.

η. Πανεπιστημιακή «επανεκπαίδευση»: Πλύση εγκεφάλου και ηθική διαφθορά

Με την ανάπτυξη της μαρξιστικής ιδεολογίας στα πανεπιστήμια, οι κανόνες των πανεπιστημιουπόλεων από την δεκαετία του 1980 έχουν όλο και περισσότερο εστιαστεί στην πρόληψη «προσβλητικών» σχολίων, ειδικά σχετικά με την προσβολή γυναικών ή εθνοτικών μειονοτήτων. Σύμφωνα με τον Αμερικανό ακαδημαϊκό Ντόναλντ Αλεξάντερ Ντάουνς, από το 1987 έως το 1992, περίπου τριακόσια αμερικανικά πανεπιστήμια εφάρμοσαν κανονισμούς για τον έλεγχο λόγου, δημιουργώντας ένα παρά του νομικού συστήματος που απαγορεύει λόγο που θεωρείται προσβλητικός σχετικά με ευαίσθητες ομάδες και θέματα. [101]

Όσοι υποστηρίζουν αυτές τις απαγορεύσεις μπορεί να έχουν καλή πρόθεση, αλλά οι πράξεις τους οδηγούν σε γελοία αποτελέσματα, καθώς όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων επιθυμούν να έχουν το δικαίωμα να μην δεχτούν προσβολή για οποιονδήποτε λόγο. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τέτοιο δικαίωμα σύμφωνα με τον νόμο, αλλά η δύναμη που έχει πάρει ο πολιτισμικός μαρξισμός έχει επιτρέψει στον οποιονδήποτε να ισχυρίζεται ότι σχετίζεται με καταπιεζόμενες ομάδες, αναφέροντας λόγους όπως πολιτισμός, καταγωγή, χρώμα δέρματος, φύλο, σεξουαλική προτίμηση, και ούτω καθεξής. Διοικητικό προσωπικό σε πανεπιστήμια συστηματικά δίνουν προνομιούχο μεταχείριση σε αυτούς που ισχυρίζονται πως είναι θύματα.

Σύμφωνα με την μαρξιστική συλλογιστική, οι καταπιεσμένοι είναι ηθικά σωστοί σε κάθε περίσταση, και πολλοί άνθρωποι δεν τολμούν να αμφισβητήσουν την εγκυρότητα των ισχυρισμών τους. Αυτή η παράλογη συλλογιστική βασίζεται στην στρέβλωση των κριτηρίων για το τι είναι ηθικό. Καθώς ταυτότητες ομάδων και αισθήματα εντείνονται (στον λενινισμό και σταλινισμό, αυτό αποκαλείται ένα υψηλό επίπεδο ταξικής συνείδησης), οι άνθρωποι χωρίς να το αντιλαμβάνονται εγκαταλείπουν τα παραδοσιακά πρότυπα καλού και κακού, αντικαθιστώντας τα με σκέψη κολλεκτίβας. Αυτό έχει εμφανέστερα εκδηλωθεί σε απολυταρχικά κομμουνιστικά κράτη, όπου στο «καταπιεσμένο» προλεταριάτο δόθηκε μια δικαιολογία για να σκοτώσει τους ιδιοκτήτες γης και καπιταλιστές «καταπιεστές».

Η τάση του να γίνονται αυθαίρετοι ισχυρισμοί περί προσβλητικής ή μεροληπτικής γλώσσας άρχισε από ακαδημαϊκούς πολιτισμικούς μαρξιστές που κατασκεύασαν μια σειρά νέων εννοιών για την επέκταση του ορισμού της διάκρισης. Μεταξύ αυτών είναι ιδέες όπως «μικροπροσβολές», «προειδοποιήσεις πρόκλησης», «ασφαλείς χώροι», και ούτω καθεξής. Πανεπιστημιακοί διευθύνοντες εισήγαγαν σχετικούς κανονισμούς και υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως εκπαίδευση ευαισθησίας και εκπαίδευση ποικιλότητας.

Οι μικροπροσβολές αναφέρονται σε μια έμμεση μη λεκτική προσβολή που κάποιος συναντά στην καθημερινή ζωή, με τους υποτιθέμενους προσβάλλοντες ίσως να μην έχουν καμία αντίληψη των επιπτώσεών της. Αυτό το είδος ακούσιας προσβολής ή άγνοιας ονομάζεται «μη ευαίσθητο» (ο λενινισμός ή σταλινισμός θα το θεωρούσαν αυτό χαμηλή ταξική συνείδηση). Η εκπαίδευση ευαισθησίας έχει γίνει μια βασική πτυχή του εγκληματισμού πρωτοετών φοιτητών. Στους φοιτητές λένε τι δεν μπορούν να πουν και τι ρούχα δεν μπορούν να φορέσουν, ώστε να μην υπάρξει πιθανότητα να προκαλέσουν κάποια μικροπροσβολή και έτσι παραβιάσουν τους κανονισμούς του πανεπιστημίου.

Σε κάποιες πανεπιστημιουπόλεις, η φράση «καλωσήλθατε στην Αμερική» δεν μπορεί να ειπωθεί επειδή μπορεί να αποτελεί μεροληψία και θεωρείται μικροπροσβολή: Θα μπορούσε να προσβάλει εθνοτικές ομάδες, όπως ιθαγενείς Αμερικανούς, Αφρικανούς, Ιάπωνες, και Κινέζους, που στο ιστορικό παρελθόν είχαν υποφέρει άδικη μεταχείριση στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι ακόλουθες είναι μεταξύ της μακριάς λίστας δηλώσεων που θεωρούνται μικροπροσβολές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια: «Η Αμερική είναι ένα μεγάλο χωνευτήρι» (φυλετική διάκριση), «Η Αμερική είναι η χώρα των ευκαιριών» και «Άντρες και γυναίκες έχουν ίσες ευκαιρίες για να επιτύχουν κάτι» (άρνηση φυλετικής ή εθνοτικής ανισότητας). [102] Οι μικροπροσβολές είναι αίτιο διοικητικής ποινής, και προωθούν την καθιέρωση των «ασφαλών χώρων».

Σε ένα περιστατικό ισχυρισμού μικροπροσβολής στην πανεπιστημιούπολη της Ινδιανάπολης των πανεπιστημίων Ιντιάνα και Περντιού, ένας λευκός φοιτητής που δούλευε ως καθαριστής στο πανεπιστήμιο έμαθε από το γραφείο affirmative action («θετικής διάκρισης») της πανεπιστημιούπολης ότι είχε παραβιάσει έναν κανονισμό φυλετικής παρενόχλησης επειδή διάβαζε το βιβλίο «Η Νοτρ Νταμ εναντίον της Κλαν: Πως οι μαχόμενοι Ιρλανδοί νίκησαν την Κου Κλουξ Κλαν» σε ένα δωμάτιο ελεύθερου χρόνου της πανεπιστημιούπολης. Δύο από τους συναδέλφους συμφοιτητές του ένιωσαν προσβεβλημένοι επειδή το εξώφυλλο του βιβλίου είχε μια φωτογραφία συγκέντρωησης της ΚΚΚ και κατέθεσαν παράπονο ότι η επιλογή του να διαβάσει το βιβλίο στο δωμάτιο ελεύθερου χρόνου αποτελούσε φυλετική παρενόχληση. Μετά από πίεση από ομάδες όπως το Ίδρυμα για Ατομικά Δικαιώματα στην Εκπαίδευση, το πανεπιστήμιο υποχώρησε και είπε πως ο φοιτητής δεν ήταν ένοχος και διέγραψε κάθε καταγραφή του περιστατικού από τα αρχεία του. [103]

Η εκπαίδευση ευαισθησίας και ποικιλότητας είναι συγκρίσιμη στην φύση της με τα προγράμματα επανεκπαίδευσης στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στην Κίνα. Ο σκοπός της επανεκπαίδευσης είναι η ενίσχυση των εννοιών τάξης: Η «μπουρζουαζία» και η «τάξη ιδιοκτητών γης» πρέπει να αναγνωρίσουν την εγγενή τους αμαρτία του να είναι μέλη της καταπιεστικής τάξης, και οι υποτιθέμενες καταπιεσμένες ομάδες πρέπει να έχουν την «σωστή» αντίληψη για τον μπουρζουά πολιτισμό. Πίεση ασκείται σε αυτούς ώστε να διαλύσουν την «εσωτερικευμένη τους καταπίεση» για να μπορέσουν να αντιληφθούν τις καταπιεστικές συνθήκες τους. Αυτό είναι παρόμοιο με το πως η φεμινιστική εκπαίδευση διδάσκει τις γυναίκες να βλέπουν την παραδοσιακή θηλυκότητα ως ένα κατασκεύασμα της πατριαρχίας.

Σύμφωνα με την μαρξιστική ανάλυση της τάξης, το προσωπικό είναι πολιτικό. Θεωρείται λάθος να καταλαβαίνεις ένα πρόβλημα από την οπτική γωνία του ονομασμένου ως καταπιεστή. Συνεπώς, για να μεταμορφωθεί η κοσμοθεώρηση των ανθρώπων και να εξασφαλιστεί ότι ακολουθούν απολύτως το μαρξιστικό πρόγραμμα, οι οποιεσδήποτε λέξεις και πράξεις που αρνούνται την ταξική καταπίεση ή την ταξική πάλη τιμωρούνται αυστηρά. Η εκπαίδευση ευαισθησίας γίνεται για να αποκαλύψει πλήρως «την κοινωνική αδικία» και για να προσανατολίσει εκ νέου τους ανθρώπους στην οπτική γωνία των «καταπιεσμένων» ομάδων.

Για παράδειγμα, το 2013, το Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν απαίτησε από όλους τους φοιτητές να ολοκληρώσουν ένα μάθημα ποικιλότητας πριν αποφοιτήσουν. Σύμφωνα με τις οδηγίες του ιδρύματος, μετά την ολοκλήρωση του μαθήματος, οι φοιτητές θα ήταν ικανοί να «μιλούν για την ικανότητά τους να σκέφτονται κριτικά» (να μαθαίνουν να κατηγοριοποιούν την «τάξη», με την μαρξιστική έννοια), να «αναγνωρίζουν την δική τους τοποθέτηση σε συστήματα ανισότητας» (να αναγνωρίζουν την «ταξική τους σύσταση»), και να «κάνουν ενδοσκόπηση σχετικά με δύναμη και προνόμια» (να βάζουν τον εαυτό τους στην θέση της «καταπιεσμένης» τάξης). [104]

Το Πανεπιστήμιο Ντελαγουέρ άρχισε να εφαρμόζει ένα υποχρεωτικό ιδεολογικό πρόγραμμα επανεκπαίδευσης το 2007 για επτά χιλιάδες από τους φοιτητές τους που διέμεναν μόνιμα στον χώρο του. Αποκαλούμενο «θεραπεία» για λανθασμένες συμπεριφορές και πιστεύω, ο δηλωμένος στόχος του ήταν να κάνει τους φοιτητές να αποδεχθούν καθορισμένες ιδέες σχετικά με θέματα όπως πολιτκή, φυλή, φύλο, και περιβαλλοντισμό. Βοηθοί στις φοιτητικές εστίες στο πανεπιστήμιο απαιτήθηκε να διεξάγουν προσωπικές συνεντεύξεις ένας προς έναν με τους φοιτητές, ρωτώντας τους ερωτήσεις, για παράδειγμα, με ποιες φυλές και φύλα θα ήθελαν να βγουν ραντεβού και πότε ανακάλυψαν την «σεξουαλική τους ταυτότητα». Όταν μια φοιτήτρια απάντησε στην τελευταία ερώτηση λέγοντας ότι δεν ήταν δουλειά του βοηθού, ο βοηθός την ανέφερε στην πανεπιστημιακή διοίκηση. [105] Το πρόγραμμα διαλύθηκε μετά από επίμονη αντίθεση.

Αυτή η μαζική πολιτική κατήχηση όχι μόνο μπερδεύει τα πρότυπα διάκρισης ηθικών αξιών, αλλά επίσης ενισχύει πολύ τον εγωισμό και ατομικισμό. Αυτό που μαθαίνουν οι φοιτητές είναι ότι μπορούν να χρησιμοποιοήσουν τα εντόνως πολιτικοποιημένα αισθήματα μιας ομάδας (πολιτική ταυτοτήτων) για να επιδιώξουν τις δικές τους ατομικές επιθυμίες. Απλώς ισχυριζόμενος ότι κάποιος ανήκει σε μια ομάδα που υποτίθεται ότι υποφέρει από καταπίεση, κάποιος μπορεί να κατηγορήσει και να απειλήσει άλλους ή να χρησιμοποιήσει αυτήν την ταυτότητα για προσωπικό όφελος.

Το αν κάποιος προσβάλλεται ή όχι δεν είναι ένα υποκειμενικό αίσθημα, αλλά σήμερα, ακόμα και τα αισθήματα μετρώνται ως αντικειμενικά στοιχεία. Έφτασε στο σημείο όπου καθηγητές πανεπιστημίων θα πρέπει συνεχώς να μιλούν έμμεσα και να μην λένε ακριβώς αυτό που θέλουν. Πρόσφατα, φοιτητές σε πολλά πανεπιστήμια απαίτησαν ότι πριν την διδασκαλία ορισμένου περιεχομένου, οι καθηγητές θα πρέπει πρώτα να ανακοινώνουν προειδοποιήσεις μικροπροσβολής, καθώς κάποια θέματα συζήτησης ή ύλη μελέτης ίσως προκαλέσουν αρνητικές συναισθηματικές αντιδράσεις. Τα τελευταία λίγα χρόνια, ακόμα και έργα όπως «Ο έμπορος της Βενετίας» του Σέικσπηρ και οι «Μεταμορφώσεις» του αρχαίου Ρωμαίου ποιητή Οβιδίου κατέληξαν στην λίστα έργων που απαιτούν προειδοποιήσεις μικροπροσβολών. Κάποια πανεπιστήμια προτείνουν ακόμα ότι έργα που θεωρούνται ότι προκαλούν την εμφάνιση συναισθημάτων κάποιων φοιτητών να αποφεύγονται το δυνατόν περισσότερο. [106]

Πολλοί φοιτητές που μεγαλώνουν υπό αυτό το είδος ατμόσφαιρας έχουν εγώ που πληγώνονται εύκολα και προσπαθούν όσο μπορούν περισσότερο να αποφεύγουν να νιώθουν προσβεβλημένοι. Η ταυτότητα ομάδας, που προωθείται στις πανεπιστημιουπόλεις, είναι μια άλλη εκδοχή της «ταξικής συνείδησης» που κηρύσσει ο κομμουνισμός, και αφήνει τους φοιτητές αδαείς από ανεξάρτητη σκέψη και προσωπική ευθύνη. Όπως οι ακραίοι φοιτητές του 1960 που είναι τώρα καθηγητές τους, αυτοί οι φοιτητές είναι ενάντια στην παράδοση. Αφήνονται σε μπερδεμένη σεξουαλική ακολασία, εθισμό αλκοόλ, και ναρκωτικά. Αλλά κάτω από την περιφρόνησή τους προς τις κοινωνικές συμβάσεις βρίσκονται ευαίσθητες καρδιές και ψυχές, ανίκανες να υπομείνουν το παραμικρό χτύπημα ή κακοτυχία, πόσω μάλλον να αναλάβουν πραγματική ευθύνη.

Η παραδοσιακή εκπαίδευση καλλιεργεί την αυτοσυγκράτηση, την ανεξάρτητη σκέψη, μια αίσθηση ευθύνης, και κατανόηση για τους άλλους. Το φάντασμα του κομμουνισμού δεν θέλει τίποτα λιγότερο από το να έχει την επόμενη γενιά να εγκαταλείψει πλήρως την ηθική της αίσθηση και να γίνουν υποτακτικοί του για την εξουσία του στον κόσμο.

3. Πως ο κομμουνισμός κατέστρεψε την εκπαίδευση στην Κίνα

Σε σχέση με οποιονδήποτε στόχο, όπως την διαφθορά της εκπαίδευσης στην Δύση, ο κομμουνισμός μπορεί να χρησιμοποιήσει εκατοντάδες χρόνια και σταδιακά να δουλέψει μέσα από αρκετές γενιές, αν χρειάζεται, ώστε να επιτύχει τους σκοπούς του.

Στην Κίνα, οι κομμουνιστές εκμεταλλεύτηκαν την αστάθεια της χώρας που προκλήθηκε από μεγάλες περιόδους πολέμου ώστε να πάρουν δύναμη και να επιβάλουν το ιδεολογικό τους πρόγραμμα στον κόσμο. Αλλά ακόμα και πριν την κατάληψη εξουσίας από το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα το 1949, αριστεροί Κινέζοι ακαδημαϊκοί και ακτιβιστές ήδη επιτίθονταν στην βαθιά πολιτισμική κληρονομιά της Κίνας – αρχίζοντας με το παραδοσιακό σύστημα εκπαίδευσης.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν η προοδευτική εκπαίδευση του Ντούι άρχισε να διαβρώνει τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι κινέζικης εθνικότητας ακόλουθοί του επέστρεψαν στην Κίνα και έγιναν πρωτοπόροι της μοντέρνας κινεζικής εκπαίδευσης. Οι Πόλεμοι του Οπίου κατά των Βρετανών είχαν αποδυναμώσει την αποφασιστικότητα των Κινέζων, και οι λόγιοι ανυπομονούσαν να βρουν έναν τρόπο να ενισχύσουν το έθνος. Οι κομμουνιστές εκμεταλλεύτηκαν αυτές τις συνθήκες για να εκκινήσουν ένα έτσι αποκαλούμενο Κίνημα Νέου Πολιτισμού που κατέκρινε τις παραδόσεις της Κίνας και έδωσε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος.

Αρχίζοντας το 1915 και με διάρκεια έως και εντός της επόμενης δεκαετίας, το Κίνημα Νέου Πολιτισμού είχε τρεις κύριους εκπροσώπους: Χου Σου, έναν μαθητή του Ντούιֹ· Τσεν Ντουσιού, έναν συνιδρυτή του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΚ)· και Λου Σουν, που αργότερα επαινέθηκε από τον Μάο Τσεντόνγκ ως «επικεφαλής διοικητής της Πολιτιστικής Επανάστασης της Κίνας». Ο Λι Ντατζάο, ένας ακόμα συνιδρυτής του ΚΚΚ, επίσης πήρε έναν σημαντικό ρόλο στο πολιτισμικό κίνημα της ύστερης περιόδου.

Εκπρόσωποι του Κινήματος Νέου Πολιτισμού απέδωσαν την εθνική αδυναμία της Κίνας τα τελευταία εκατό χρόνια στην παραδοσιακή Κομφουκιανική σκέψη και προώθησαν την κατάργηση αυτού του «παλιού πολιτισμού». Εν τω μεταξύ, το κίνημα θεώρησε όλον τον δυτικό πολιτισμό ως «νέο πολιτισμό». Το Κίνημα Νέου Πολιτισμού χρησιμοποίησε τις λέξεις «επιστήμη» και «δημοκρατία» ως τα βασικά του συνθήματα για να επικρίνει τον «παλιό» κινεζικό πολιτισμό και πιστεύω.

Υπάρχοντας ταυτόχρονα με το Κίνημα Νέου Πολιτισμού ήταν το φοιτητικό κίνημα Τετάρτης Μαΐου του 1919 στο Πεκίνο. Έχοντας εκκινηθεί από πατριωτική οργή κατά του Ιαπωνικού ιμπεριαλισμού, το κίνημα καταλήφθηκε από τον Λι Ντατζάο και άλλους κομμουνιστές, που το χρησιμοποίησαν για να προωθήσουν το Κίνημα Νέου Πολιτισμού και να ενισχύσουν την απόρριψη της παραδοσιακής Κινεζικής κοσμοθεώρησης. Το 1921, οι Λι, Τσεν Ντουσιού και μερικοί άλλοι συγκεντρώθηκαν στην Σανγκάη για να ιδρύσουν το ΚΚΚ.

Το Κίνημα Νέου Πολιτισμού και το κίνημα Τετάρτης Μαΐου είχαν βασικό ρόλο στο να βοηθήσουν το ΚΚΚ να διαδώσει τις ιδέες του και την οργάνωσή του ανά την Κίνα. Σε έναν καιρό εθνικής κρίσης, το Κόμμα έπεισε πολλούς ότι η μόνη ελπίδα της Κίνας για επιβίωση ήταν να παρατήσει τον «παλιό πολιτισμό» χρησιμοποιώντας τις πιο ακραίες μεθόδους. Αυτά τα αρχικά κινήματα κατά του παραδοσιακού κινεζικού πολιτισμού αργότερα χρησίμευσαν ως ιδεολογική έμπνευση για την Πολιτιστική Επανάσταση.

Μεταξύ των μεγαλύτερων καταστροφών που επέφερε το Κίνημα Νέου Πολιτισμού ήταν η εκστρατεία για την προώθηση της καθομιλουμένης στην γραπτή κινεζική γλώσσα. Όπως προωθήθηκε από τον Χου Σου, τα δημοτικά σχολεία άλλαξαν την διδασκαλία τους στην κινεζική γλώσσα ώστε να απλοποιήσουν την γραπτή κινεζική, ενώ άλλαζαν νοήματα και παρέλειπαν πολλές λέξεις. Ως αποτέλεσμα, μετά από μία γενιά, η πλειοψηφία των Κινέζων μετά βίας μπορούσαν να διαβάσουν και να κατανοήσουν τα κλασικά Κινεζικά. Αυτό σήμαινε ότι το Βιβλίο των Αλλαγών, τα Χρονικά Άνοιξης και Φθινοπώρου, το Τάο Τε Τσινγκ, το Χουάνγκ Ντι Νέι Τζινγκ (Εσωτερικό Κλασικό του Κίτρινου Αυτοκράτορα), και άλλα κλασικά βιβλία ήταν πλέον μη προσβάσιμα στον συνηθισμένο μαθητή. Αντ΄αυτού, θεωρήθηκαν ως εσωτερική ύλη για έρευνα ειδικών. Τα πέντε χιλιάδες χρόνια λαμπρού πολιτισμού της Κίνας έγιναν απλή διακόσμηση.

Στην ανάπτυξη του θεϊκώς οργανωμένου κινεζικού πολιτισμού, η γραπτή κλασική γλώσσα ήταν εσκεμμένα διαχωρισμένη από την προφορική γλώσσα. Στην Κίνα, ανά τον ρου της ιστορίας, υπήρξαν πολλές μεγάλης κλίμακας αφομοιώσεις διαφορετικών εθνοτικών ομάδων και πολλές μετατοπίσεις του πολιτισμικού κέντρου βάρους της Κίνας. Συνεπώς, η προφορική γλώσσα συνεχώς άλλαζε. Αλλά, λόγω του διαχωρισμού μεταξύ προφορικής γλώσσας και κλασικών Κινεζικών που χρησιμοποιούνταν στον γραπτό λόγο, τα κλασικά Κινεζικά παρέμειναν βασικά χωρίς αλλαγή. Μαθητές στην Δυναστεία Τσινγκ (1644-1911) μπορούσαν ακόμα να διαβάσουν και να κατανοήσουν κλασικά κείμενα από τις δυναστείες Σονγκ και Τανγκ, ή ακόμα και από την εποχή πριν την Δυναστεία Τσιν (221-206 π.Χ.). Αυτό επέτρεψε στον παραδοσιακό κινεζικό πολιτισμό και γραμματεία να μεταδοθεί απαραλλάκτος για χιλιάδες χρόνια.

Ωστόσο, ο κομμουνισμός έκανε τους Κινέζους να αποκόψουν τις πολιτισμικές τους ρίζες μέσω της γλώσσας. Την ίδια στιγμή, συνδυάζοντας γραπτό με προφορικό λόγο, έγινε ευκολότερο να αναμειχθούν στρεβλωμένες λέξεις και φράσεις, και έτσι οι Κινέζοι ωθήθηκαν πιο μακριά από την παράδοση.

Οι εκστρατείες αλφαβητισμού και εκλαΐκευσης του πολιτισμού στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση που έκανε το ΚΚΚ πριν και μετά την καθιέρωσή του υπέβαλαν το αιχμάλωτο κοινό σε άμεση και καθαρή πλύση εγκεφάλου. Για παράδειγμα, οι πρώτες φράσεις που μάθαιναν οι μαθητές σε μαθήματα αλφαβητισμού και στον πρώτο χρόνο του δημοτικού σχολείου ήταν προπαγάνδα όπως «να ζήσει ο πρόεδρος Μάο», «η δαιμονική παλιά κοινωνία», και «δαιμονικός αμερικανικός ιμπεριαλισμός» – φράσεις που δείχνουν πλήρως το βασισμένο σε μίσος ήθος ταξικής πάλης που απαιτούσε το Κόμμα.

Σε σύγκριση με στρεβλές ιδέες που η δυτική προοδευτική εκπαίδευση αναμειγνύει στα βιβλία των παιδιών (όπως στο βιβλίο «Η Χέδερ έχει δύο μαμάδες»), τα κινήματα του ΚΚΚ είναι επίσης μια ισχυρή μορφή ιδεολογικής κατήχησης που επιβάλεται στους νέους. Τα παιδιά της Κίνας που εκπαιδεύονται με αυτόν τον τρόπο μεγαλώνουν και γίνονται φανατικοί υπερασπιστές της τυραννίας του ΚΚΚ, δαιμονοποιώντας και περιφρονώντας αυτούς που τολμούν να μιλήσουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή για οικουμενικές αξίες. Εν τω μεταξύ, στο προοδευτικό περιβάλλον στην Δύση, τα παιδιά μεγαλώνουν για να γίνουν μέρος των θυμωμένων μαθητικών όχλωνν που αποτρέπουν ομιλητές από το να δώσουν ομιλίες σχετικές με παραδοσιακές αξίες και τους κατηγουρούν για διάκριση.

Όχι πολύ αφότου το ΚΚΚ πήρε εξουσία, άρχισε την εκστρατεία του αναμόρφωσης σκέψης κατά των λογίων, εστιαζόμενο σε πανεπιστημιουπόλεις και λύκεια. Οι βασικοί στόχοι του ήταν να αναμορφώσει την αντίληψη ζωής των λογίων, να τους αναγκάσει να εγκαταλείψουν παραδοσιακές ηθικές αρχές και να παρατήσουν την φιλοσοφία του να βελτιώνεις αρχικά τον εαυτό πριν το επεκτείνεις αυτό στην οικογένεια, την πολιτεία, και τον κόσμο. Χρησιμοποίησε μια μαρξιστική βασιζόμενη στην τάξη άποψη του κόσμου και της ζωής, από την οπτική της «προλεταριακής» τάξης.

Καθηγητές της παλιότερης γενιάς, ειδικά, έπρεπε να επικρίνουν επανειλημμένα τον εαυτό τους, να ομολογήσουν τα λάθη τους, και να δεχθούν να τους κάνουν μάθημα, να τους παρακολουθούν, και να τους επικρίνουν οι συνάδελφοι και μαθητές τους. Τους ανάγκασαν ακόμη και να αποδεχθούν και να εξαλείψουν «αντεπαναστατικές σκέψεις» στην υποσυνείδητη σκέψη τους, που αποκαλούνταν «επιθετικότητες κατά της προλεταριακής τάξης». Φυσικά, αυτό ήταν πολύ πιο έντονο από την «εκπαίδευση ευαισθησίας» στην Δύση σήμερα. Κάποιοι δεν ήταν ικανοί να αντέξουν την ταπείνωση και πίεση, και διέπραξαν αυτοκτονία. [107]

Στην συνέχεια, το ΚΚΚ άρχισε να αναμορφώνει σχολές και τμήματα σε πανεπιστήμια. Μείωσε σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό, συνένωσε ή εξάλειψε τμήματα όπως φιλοσοφία, κοινωνιολογία, και αυτά που σχετίζονται με τις κλασικές και κοινωνικές σπουδές, αφήνοντας πολλά μεγάλα πανεπιστήμια μόνο με σοβιετικού τύπου τμήματα επιστήμης και πολυτεχνείου. Αυτό έγινε επειδή το ΚΚΚ δεν ήταν ικανό να ανεχθεί την απειλή στην τυραννική εξουσία του από οποιεσδήποτε ανεξάρτητες ιδεολογικές οπτικές γωνίες στην πολιτική και σε κοινωνικά θέματα. Αυτά σχετίζονταν με τα τμήματα κλασικών και κοινωνικών σπουδών, που απολάμβαναν ακαδημαϊκή ελευθερία στις μέρες της Δημοκρατίας της Κίνας.

Το ΚΚΚ επίσης έκανε την μελέτη μαρξιστικής πολιτικής και φιλοσοφίας υποχρεωτική για όλους τους φοιτητές. Ολόκληρη αυτή η διαδικασία ολοκληρωνόταν εντός δύο ή τριών ετών. Στην Δύση, ο κομμουνισμός χρειάστηκε μια ολόκληρη γενιά για να καθιερώσει νέα πεδία με στόχο την ιδεολογική κατήχηση και την ενστάλαξη μαρξιστικής σκέψης στα πανεπιστήμια. Αν και η ταχύτητα διέφερε μεταξύ των δύο, πέτυχαν παρόμοια αποτελέσματα.

Το 1958, το ΚΚΚ άρχισε την εκπαιδευτική του επανάσταση, που είχε τα ακόλουθα αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά:

Πρώτον, δόθηκε έμφαση στην εκπαίδευση ως ένα εργαλείο που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί στην υπηρεσία του προλεταριάτου. Φοιτητές, υπό την ηγεσία της Επιτροπής Κόμματος, οργανώθηκαν για να ετοιμάσουν τα προγράμματα σπουδών και την διδακτική ύλη. Στο Πανεπιστήμιο Πεκίνου, εξήντα φοιτητές στο τμήμα Κινεζικής γλώσσας έγραψαν ένα δοκίμιο 700.000 χαρακτήρων που το αποκάλεσαν «Ιστορία της κινεζικής λογοτεχνίας» σε μόλις τριάντα μέρες. [108] Αυτό το περιστατικό παρουσίασε πλήρως το βασικό πιστεύω της προοδευτικής εκπαίδευσης ότι οι διδακτικές μέθοδοι θα πρέπει να είναι «μαθητοκεντρικές», να εστιάζονται σε «εξερευνητική μάθηση» και «συνεργατική μάθηση» – δηλαδή, το τι θα διδαχθεί και πως θα διδαχθεί ήταν προς συζήτηση και απόφαση από τους ίδιους τους φοιτητές. Ο σκοπός ήταν σαφής: εξάλειψη των «δεισιδαιμονικών πιστεύω» σε φιγούρες κύρους (που είχε στόχο να ενσταλάξει μια συμπεριφορά ενάντια στην παράδοση), μεγέθυνση του εγωκεντρισμού των φοιτητών, και χτίσιμο των θεμελίων για επανάσταση στην Πολιτιστική Επανάσταση που επρόκειτο να έρθει.

Δεύτερον, η εκπαίδευση και η δουλειά παραγωγής επρόκειτο να συνδεθούν. Κάθε σχολή είχε το δικό της εργοστάσιο, και κατά την διάρκεια της αποκορύφωσης του Μεγάλου Άλματος Εμπρός, διδάσκοντες και φοιτητές έλιωναν σίδηρο και καλλιεργούσαν την γη. Ακόμα και το Πανεπιστήμιο Ρενμίν της Κίνας, που παλιότερα εστιαζόταν σε κοινωνικά πεδία, λειτουργούσε 108 εργοστάσια. Υποτίθεται πως αυτό γινόταν ώστε οι φοιτητές να «μάθουν κάνοντας».

Στην Πολιτιστική Επανάσταση που ήρθε μετά, φοιτητές κινητοποιήθηκαν για να καταστρέψουν όλες τις μορφές πολιτισμικής κληρονομιάς σχετιζόμενες με τον παραδοσιακό πολιτισμό, όπως απτά κημείλια και θρησκευτικά πιστεύω (δείτε το Κεφάλαιο Έκτο). Αυτό και πάλι θυμίζει το κίνημα αντιπαράδοσης που συνέβη στην Δύση.

Μετά την αρχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, ο Μάο ένιωσε πως οι «μπουρζουά λόγιοι» δεν πρέπει να διευθύνουν τα πανεπιστήμια. Στις 13 Ιουνίου 1966, το ΚΚΚ εξέδωσε μια ανακοίνωση για την αναμόρφωση των πανεπιστημιακών αποδοχών φοιτητών και άρχισε την «εκστρατεία διορθωτικής δράσης». Οι εισαγωγικές εξετάσεις για τα πανεπιστήμια καταργήθηκαν και μεγάλοι αριθμοί φοιτητών «εργατών-αγροτών-στρατιωτών» εγγράφτηκαν.

Η ταινία του 1975 «Αφήνοντας τις παλιές ιδέες», που δημιοργήθηκε κατά την Πολιτιστική Επανάσταση, αντανακλά το ιδεολογικό πνεύμα αυτής της εκστρατείας: «Ένας νέος που μεγάλωσε σε ένα φτωχό αγρόκτημα δεν είναι επαρκώς μορφωμένος, αλλά οι κάλοι στα χέρια του από την σκληρή δουλειά τον κάνουν κατάλληλο για εγγραφή.» Ένας διευθυντής σχολής είπε: «Μπορείς να πεις ότι εμείς φταίμε για το χαμηλό επίπεδο γνώσεών τους; Όχι! Αυτό το χρέος θα πρέπει να τακτοποιηθεί με τους Εθνικιστές, τους ιδιοκτήτες γης, και την καπιταλιστική τάξη [τους καταπιεστές]!»

Στην Δύση, ένας καθηγητής δημοσίευσε μια εργασία που ισχυριζόταν ότι τα πρότυπα στα μαθηματικά οδήγησαν σε φυλετική διάκριση (επειδή μαθητές ορισμένων ομάδων εθνοτικών μειονοτήτων έχουν χαμηλότερους βαθμούς στα μαθηματικά σε σύγκριση με τους λευκούς μαθητές). [109] Ένας άλλος καθηγητής δημοσίευσε εργασία που έλεγε ότι τα μαθηματικά πρότυπα που βασίζονται στις υψηλότερες βαθμολογίες που επιτυγχάνονται από άρρενες μαθητές οδήγησαν σε φυλετική διάκριση κατά των μαθητριών όταν αυτές εξετάζονταν με τα ίδια πρότυπα. [110] Το να κρίνεις ως κατάλληλους φοιτητές βάσει των κάλων που έχουν ή να αποδίδεις τις χαμηλότερες βαθμολογίες μαθηματικών σε φυλετική διάκριση και διάκριση γένους είναι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο κομμουνισμός για να κάνει τους μαθητές λιγότερο ικανούς και να εμποδίσει την διανοητική τους ανάπτυξη.

Μετά την Πολιτιστική Επανάσταση, η Κίνα επανέφερε τις εισαγωγικές εξετάσεις για τα πανεπιστήμια. Από τότε και στο εξής, η προετοιμασία για αυτές τις εξετάσεις ήταν ο απόλυτος στόχος της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Υπό αυτό το χρηστικό εκπαιδευτικό σύστημα, πολλοί μαθητές έγιναν σαν μηχανές που μαθαίνουν μόνο πως να περνούν εξετάσεις, χωρίς την ικανότητα να σκέφτονται ανεξάρτητα ή να διακρίνουν το σωστό από το λάθος. Την ίδια στιγμή, η μαρξιστική φιλοσοφία, πολιτική, και οικονομικά έχουν παραμείνει υποχρεωτικά θέματα εξετάσεων.

Στα μυαλά των μαθητών που είναι αποκομμένοι από την παράδοση, τα πρότυπα σωστού και λάθους, και καλού και κακού, όλα αξιολογούνται σύμφωνα με κομμουνιστικά πρότυπα. Έτσι μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, πολλοί Κινέζοι μαθητές ζητωκραύγασαν. Μαθητές δημοτικού δηλώνουν ότι θέλουν να γίνουν διεφθαρμένοι αξιωματούχοι όταν μεγαλώσουν. Φοιτήτριες εκπορνεύουν τον εαυτό τους και γίνονται παρένθετες μητέρες για μετρητά.

4. Επιστροφή στην παραδοσιακή εκπαίδευση

Το εκπαιδευτικό σύστημα επωμίζεται το μέλλον μιας χώρας, ενός έθνους, και του ίδιου του ανθρώπινου πολιτισμού. Είναι μια μακροπρόθεσμη προσπάθεια η επίδραση της οποίας εκτείνεται σε αιώνες ή ακόμα και χιλιετίες.

Κοιτώντας πίσω στα τελευταία εκατό χρόνια, το αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει πραγματικά διαλυθεί από την παρείσφρηση και επιρροή κομμουνιστικής ιδεολογίας. Γονείς και διδάσκοντες είδαν τα χέρια τους να δένονται και δεν μπορούν να δώσουν εύκολα στους μαθητές μια καλή εκπαίδευση. Σχολεία, που θα έπρεπε να καλλιεργούν το ταλέντο των μαθητών, αντ΄ αυτού τους έχουν δώσει άσχημες συνήθειες και τους οδήγησαν λάθος.

Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας ανησυχεί βαθιά για την έλλειψη ηθικής των μαθητών, το χαμηλό επίπεδο ικανοτήτων τους, τις ευαίσθητες ψυχές, και τις κακές έξεις, καθώς και για τις χαοτικές, αντιπαραδοσιακές τάσεις στις οποίες είναι μπλεγμένοι.

Εννέα από τους σαρανταπέντε στόχους του κομμουνισμού που καταγράφηκαν στο κλασικό βιβλίο του 1958 «Ο γυμνός κομμουνιστής», σχετίζονται με την εκπαίδευση, όπως ο στόχος «Πάρτε έλεγχο των σχολείων. Χρησιμοποιήστε τα ως ζώνες μετάδοσης για σοσιαλισμό και την τρέχουσα κομμουνιστική προπαγάνδα. Ελαφρύνετε το πρόγραμμα σπουδών. Πάρτε τον έλεγχο των ενώσεων καθηγητών. Βάλτε την κομματική γραμμή στα διδακτικά βιβλία.» [111]

Αυτό όχι μόνο έχει επιτευχθεί, αλλά η κατάσταση έχει γίνει χειρότερη. Λόγω της πολιτικής και οικονομικής ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο αμερικανικός πολιτισμός είναι αντικείμενο θαυμασμού και μίμησης από χώρες ανά τον κόσμο. Πολλές χώρες χρησιμοποιούν τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μοντέλο για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και επηρεάζονται από τις αμερικανικές εκπαιδευτικές έννοιες, διδακτικά υλικά, διδακτικές μεθόδους, και πρακτικές διοίκησης σχολείων. Έτσι, σε έναν βαθμό, η αλλαγή της αμερικανικής εκπαίδευσης είναι ισοδύναμη με την αλλαγή της εκπαίδευσης ανά τον κόσμο.

Φωτισμένοι σοφοί ή άγιοι εμφανίζονται τόσο στην δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού και σε καιρούς που ο πολιτισμός έχει εκπέσει σε ηθική διαφθορά. Αυτοί οι σοφοί και άγιοι παίρνουν τον ρόλο του «δασκάλου». Για παράδειγμα, ο Σωκράτης, ιδρυτής του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, ήταν ένας διδάσκαλος. Στα Ευαγγέλια, ο Ιησούς επίσης αποκάλεσε τον εαυτό του δάσκαλο. Ο Βούδας Σακυαμούνι έχει δέκα ονόματα, ένα εκ των οποίων είναι «ο δάσκαλος ουρανού και ανθρώπου». Ο Κομφούκιος δίδασκε, και ο Λάο Τζι ήταν ο δάσκαλός του. Δίδαξαν στους ανθρώπους πως να είναι άνθρωποι, πως να σέβονται το θείον, πως να ζουν μαζί με άλλους, και πως να βελτιώνουν την ηθική.

Αυτά τα φωτισμένα όντα και άγιοι είναι οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι της ανθρωπότητας. Οι λέξεις τους έχουν διαμορφώσει μεγάλους πολιτισμούς και έγιναν θεμελιώδη κλασικά κείμενα. Οι αξίες που διδάσκουν, και οι τρόποι που έχουν για την βελτίωση της ηθικής, επιτρέπουν σε κάθε έναν άνθρωπο να επιτύχει πνευματική υπέρβαση και υγεία. Άτομα με υγιή μυαλά είναι απαραίτητα για την κοινωνική υγεία. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι αυτοί οι μέγιστοι των διδασκάλων κατέληξαν σε ένα παρόμοιο συμπέρασμα: Ο σκοπός της εκπαίδευσης είναι η καλλιέργεια καλού χαρακτήρα.

Η ανατολική και δυτική κλασική εκπαίδευση, που εφαρμόζονται για χιλιάδες χρόνια, κληρονόμησαν τον πολιτισμό που το θείον έδωσε στους ανθρώπους και διατήρησαν πολύτιμες εμπειρίες και πηγές. Σύμφωνα με το πνεύμα της κλασικής εκπαίδευσης, ταλέντο και ακεραιότητα είναι σημαντικά κριτήρια για την αξιολόγηση της επιτυχίας της εκπαίδευσης. Στην διαδικασία της αναζωογόνησης της παράδοσης της ανθρώπινης εκπαίδευσης, ο θησαυρός της κλασικής εκπαίδευσης αξίζει να διατηρηθεί, να εξερευνηθεί, και να μελετηθεί.

Άνθρωποι με υψηλές ηθικές αξίες είναι ικανοί να κυβερνούν τον εαυτό τους. Αυτό είναι το κοινωνικό ήθος που ήλπισαν οι Ιδρυτές Πατέρες της Αμερικής. Αυτοί που είναι ηθικά ευγενείς θα λάβουν θεϊκές ευλογίες, και μέσω επιμέλειας και σοφίας, θα αποκτήσουν υλική αφθονία και πνευματική ικανοποίηση. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι άνθρωποι με υψηλά ηθικά πρότυπα θα καταστήσουν για την κοινωνία δυνατόν να ανθίσει και να διατηρηθεί για γενεές. Αυτές είναι οι διδασκαλίες των φωτισμένων όντων και αγίων, των μεγαλύτερων δασκάλων της ανθρωπότητας.

 

Διαβάστε το βιβλίο εδώ: Πως το φάντασμα του κομμουνισμού ελέγχει τον κόσμο μας

 

Παραπομπές

 

58. Robby Soave, “Elite Campuses Offer Students Coloring Books, Puppies to Get Over Trump,” Daily Beast, last updated April 13, 2017, accessed on April 20, 2020, https://www.thedailybeast.com/elite-campuses-offer-students-coloring-books-puppies-to-get-over-trump.

59. Elizabeth Redden, “Foreign Students and Graduate STEM Enrollment,” Inside Higher Ed, October 11, 2017, accessed on April 20, 2020, https://www.insidehighered.com/quicktakes/2017/10/11/foreign-students-and-graduate-stem-enrollment.

60. Scott Jaschik, “Professors and Politics: What the Research Says,” Inside Higher Ed, February 27, 2017, https://www.insidehighered.com/news/2017/02/27/research-confirms-professors-lean-left-questions-assumptions-about-what-means.

61. Mitchell Langbert, Anthony J. Quain, and Daniel B. Klein, “Faculty Voter Registration in Economics, History, Journalism, Law, and Psychology,” Econ Journal Watch 13, issue 3, September 2016, 422–51, https://econjwatch.org/articles/faculty-voter-registration-in-economics-history-journalism-communications-law-and-psychology.

62. “The Close-Minded Campus? The Stifling of Ideas in American Universities,” American Enterprise Institute, June 8, 2016, https://www.aei.org/events/the-close-minded-campus-the-stifling-of-ideas-in-american-universities.

63. Jaschik, “Professors and Politics.”

64. Ted Cruz, as quoted in Fred Schwarz and David A. Noebel, You Can Still Trust the Communists … to Be Communists (Socialists, Statists, and Progressives Too), revised edition (Manitou Springs, CO: Christian Anti-Communism Crusade, 2010), 2–3.

65. Zygmund Dobbs, “Chapter III: American Fabianism,” in Keynes at Harvard: Economic Deception as a Political Credo (Web version, 2009, transcribed from revised edition 1969), Keynes at Harvard, accessed on April 20, 2020, http://keynesatharvard.org/book/KeynesatHarvard-ch03.html.

66. Herbert Marcuse, as quoted in Robin S. Eubanks, Credentialed to Destroy: How and Why Education Became a Weapon (CreateSpace Independent Publishing Platform, 2013), 26.

67. Jay Parini, as quoted in Walter E. Williams, More Liberty Means Less Government: Our Founders Knew This Well (Stanford, CA: Hoover Press, 1999), 126.

68. David Macey, “Organic Intellectual,” in The Penguin Dictionary of Critical Theory (London: Penguin Books, 2000), 282.

69. Karl Marx, “Theses on Feuerbach,” in Marx/Engels Selected Works, vol. 1, 13–15, accessed via Marxists Internet Archive on April 20, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1845/theses/theses.pdf.

70. Bruce Bawer, The Victims’ Revolution: The Rise of Identity Studies and the Closing of the Liberal Mind (New York: Broadside Books, 2012), chap. 1.

71. Sol Stern, as quoted in Bawer, The Victims’ Revolution.

72. Frantz Fanon, The Wretched of the Earth, trans. Constance Farrington (New York: Grove Press, 1966), 94.

73. Jean-Paul Sartre, “Preface,” in Frantz Fanon, The Wretched of the Earth, trans. Constance Farrington (New York: Grove Press, 1966), https://www.marxists.org/reference/archive/sartre/1961/preface.htm.

74. Roger Kimball, Tenured Radicals: How Politics Has Corrupted Our Higher Education (Chicago: Ivan R. Dee, 1998), 25–29.

75. Jonathan Culler, Literary Theory: A Very Short Introduction (Oxford: Oxford University Press, 1997), 4.

76. Fredric Jameson, The Political Unconscious: Narrative as a Socially Symbolic Act (Ithaca, NY: Cornell University Press, 1981), chap. 1.

77. Sir Roger Scruton, as quoted in Kimball, Tenured Radicals, xviii.

78. Karl Marx, “The German Ideology” in Marx-Engels Collected Works, vol. 5 (New York: International Publishers Co., 1976), Marxists Internet Archive, accessed on April 21, 2020, https://www.marxists.org/archive/marx/works/1845/german-ideology.

79. Thomson Reuters’ lSI Web of Science,“Most Cited Authors of Books in the Humanities, 2007,” Times Higher Education, March 26, 2009, accessed on April 21, 2020, https://www.uky.edu/~eushe2/Bandura/BanduraTopHumanities.pdf.

80. Joshua Phillip, “Jordan Peterson Exposes the Postmodernist Agenda,” The Epoch Times, June 21, 2017, https://www.theepochtimes.com/jordan-peterson-explains-how-communism-came-under-the-guise-of-identity-politics_2259668.html.

81. Michel Foucault, as quoted in Roger Kimball, “The Perversions of M. Foucault,” The New Criterion, March 1993, https://www.newcriterion.com/issues/1993/3/the-perversions-of-m-foucault.

82. David Horowitz and Jacob Laksin, One Party Classroom: How Radical Professors at America’s Top Colleges Indoctrinate Students and Undermine Our Democracy (New York: Crown Forum, 2009), 3.

83. David Horowitz, The Professors: The 101 Most Dangerous Academics in America (Washington DC: Regnery Publishing, Inc., 2013), Kindle Edition.

84. Horowitz and Laksin, One Party Classroom, 212.

85. David Horowitz, Indoctrination U.: The Left’s War Against Academic Freedom (New York: Encounter Books, 2009).

86. David P. Barash and Charles P. Webel, Peace and Conflict Studies (New York: SAGE Publications Inc., 2008), as quoted in Ibid.

87. Horowitz and Laksin, One Party Classroom, 51–52.

88. Bawer, The Victims’ Revolution, 121–180.

89. Horowitz and Laksin, One Party Classroom, 1–2.

90. Dinitia Smith, “No Regrets for a Love of Explosives; In a Memoir of Sorts, a War Protester Talks of Life With the Weathermen,” The New York Times, September 11, 2001, https://www.nytimes.com/2001/09/11/books/no-regrets-for-love-explosives-memoir-sorts-war-protester-talks-life-with.html.

91. Linton Weeks, “Who Won the Civil War? Tough Question,” National Public Radio, November 18, 2014, https://www.npr.org/sections/theprotojournalist/2014/11/18/364675234/who-won-the-civil-war-tough-question.

92. ISI Archive, “Our Fading Heritage: Americans Fail a Basic Test on Their History and Institutions,” Intercollegiate Studies Institute, November 19, 2008, https://isi.org/lectures/press-conference-our-fading-heritage-americans-fail-a-basic-test-on-their-history-and-institutions/.

93. “Study: Americans Don’t Know Much About History,” NBC News, November 20, 2008, https://www.nbclosangeles.com/news/local/Study-Americans-Dont-Know-About-Much-About-History.html.

94. Horowitz, The Professors, 74.

95. Paul Samuelson, as quoted in foreword to Phillips Saunders and William B. Walstad, eds., The Principles of Economics Course (New York: McGraw-Hill Companies, 1989).

96. Alan D. Sokal, “Transgressing the Boundaries: Toward a Transformative Hermeneutics of Quantum Gravity,” Social Text, no. 46/47 (Spring–Summer 1996): 217–52. https://physics.nyu.edu/faculty/sokal/transgress_v2/transgress_v2_singlefile.html.

97. Alan D. Sokal, “A Physicist Experiments with Cultural Studies,” Lingua Franca, June 5, 1996, http://www.physics.nyu.edu/faculty/sokal/lingua_franca_v4/lingua_franca_v4.html.

98. Alan D. Sokal, “Parody,” National Public Radio, May 15, 1996, https://www.npr.org/templates/story/story.php?storyId=1043441.

99. Alan D. Sokal, “Revelation: A Physicist Experiments with Cultural Studies,” in Sokal Hoax: The Sham That Shook the Academy, ed. Editors of Lingua Franca (Lincoln, NE: Bison Books, 2000), 52. https://physics.nyu.edu/faculty/sokal/lingua_franca_v4/lingua_franca_v4.html.

100. Sowell, Inside, 212–213.

101. Donald Alexander Downs, Restoring Free Speech and Liberty on Campus (Oakland, CA: Independent Institute, 2004), 51.

102. Eugene Volokh, “UC Teaching Faculty Members Not to Criticize Race-Based Affirmative Action, Call America ‘Melting Pot,’ and More,” The Washington Post, June 16, 2015, https://www.washingtonpost.com/news/volokh-conspiracy/wp/2015/06/16/uc-teaching-faculty-members-not-to-criticize-race-based-affirmative-action-call-america-melting-pot-and-more/?utm_term=.c9a452fdb00f.

103. “Victory at IUPUI: Student-Employee Found Guilty of Racial Harassment for Reading a Book Now Cleared of All Charges,” Foundation for Individual Rights in Education, May 1, 2008, https://www.thefire.org/victory-at-iupui-student-employee-found-guilty-of-racial-harassment-for-reading-a-book-now-cleared-of-all-charges/.

104. “Colleges Become Re-Education Camps n Age of Diversity,” Investor’s Business Daily, April 22, 2013, https://www.investors.com/politics/editorials/students-indoctrinated-in-leftist-politics/.

105. “University of Delaware: Students Required to Undergo Ideological Reeducation,” Foundation for Individual Rights in Education, 2007, https://www.thefire.org/cases/university-of-delaware-students-required-to-undergo-ideological-reeducation/.

106. Alison Flood, “US Students Request ‘Trigger Warnings’ on Literature,” The Guardian, May 19, 2014, https://www.theguardian.com/books/2014/may/19/us-students-request-trigger-warnings-in-literature.

107. Zhou Jingwen 周鲸文, Fengbao shinian: Zhongguo hongse zhengquan de zhen mianmao 風暴十年：中國紅色政權的真面貌 [Ten Years of Storm: The True Face of China’s Red Regime], (Hong Kong: Shidai piping she, 1962), https://www.marxists.org/chinese/reference-books/zjw1959/06.htm#2. [In Chinese]

108. Luo Pinghan 罗平汉, “1958 nian de jiaoyu geming” 1958年的教育革命 [“The Educational Revolution of 1958”], in Dangshi xijie 党史细节 [Details in the History of the Communist Party], vol. 34. [In Chinese]

109. Robert Gearty, “White Privilege Bolstered by Teaching Math, University Professor Says,” Fox News, October 24, 2017, http://www.foxnews.com/us/2017/10/24/white-privilege-bolstered-by-teaching-math-university-professor-says.html.

110. Toni Airaksinen, “Prof Complains About ‘Masculinization of Mathematics,’” Campus Reform, August 24, 2017, https://www.campusreform.org/?ID=9544.

111. W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Salt Lake City: The Ensign Publishing Co., 1962), chap. 12.