Μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο σε ελληνική μετάφραση, από προσωπικό της Epoch Times, εδώ.
* * *
Μια μαγική πέτρα, συνομιλεί με την Θεότητα του Απείρου Χώρου και με τον Τάο του Απροσμέτρητου Χρόνου, στον Χωρίς Βάση Λόφο, του Όρους των Απορριφθέντων Στοιχείων.
Έτσι αρχίζει το «Όνειρο Πορφυρών Δωματίων», ένα από τα τέσσερα μεγάλα κλασικά βιβλία της Κίνας, αντίστοιχο σε φήμη της Ιλιάδας και της Οδύσσειας στην Δύση.
Μέσω της ιστορίας των νεαρών μελών μιας μεγάλης πλούσιας οικογένειας στην παλιά Κίνα, δίνεται στον αναγνώστη, ανάγλυφο και ζωντανό, το πνεύμα του κινέζικου πολιτισμού.
Μέσω μεταφράσεων στα Αγγλικά, έγινε προσβάσιμο και σε αναγνώστες της Δύσης, από το τέλος του 19ου αιώνα και έπειτα. Το βιβλίο γράφτηκε στα μέσα του 18ου αιώνα, κατά την Δυναστεία Τσινγκ (1644-1911).
Τα τέσσερα διάσημα κλασικά βιβλία της Κίνας λειτούργησαν ως φορείς πολιτισμού στην Κίνα, για το σύνολο του κινεζικού έθνους, για ανθρώπους κάθε τρόπου ζωής ή επαγγέλματος. Ακόμα και αυτοί που δεν είχαν μάθει ανάγνωση, ήταν εξοικειωμένοι με αυτές τις ιστορίες και τα νοήματά τους, μέσω θεατρικών παραστάσεων και της προφορικής μεταφοράς και συζήτησης. Τα βιβλία αυτά ήταν κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τα έπη του Ομήρου, του ποιητή που «την Ελλάδα πεπαίδευκε», όπως έγραψε ο Πλάτων, και μετέπειτα όλη την Δύση.
Μια διαφορά του Ονείρου Πορφυρών Δωματίων από τα άλλα τρία προγενέστερα κλασικά, είναι πως δεν μιλάει για πολεμιστές. Μιλάει για την ιστορία ζωής μιας οικογένειας, επικεντρωνόμενο στα νεαρά μέλη της, πολλά από τα οποία θηλυκά. Τα χαρακτηριστικά των κεντρικών προσώπων είναι δηλαδή πολύ διαφορετικά.
Μια ομοιότητα είναι πως τα νεαρά αυτά μέλη όλα διαβάζουν τα ίδια βιβλία του Κομφούκιου που διάβαζαν οι πολεμιστές και στρατηγοί στα άλλα τρία κλασικά, και διέπονται από τον ίδιο πολιτισμό. Επίσης, η έννοια της προσωπικής πνευματικής καλλιέργειας και των ανώτερων σφαιρών ύπαρξης, παρουσιάζεται στο βιβλίο, μαζί με άλλα χαρακτηριστικά του πυρήνα του κινέζικου πολιτισμού.
«Είναι η ειλικρινής μου ελπίδα, ότι γνωρίζοντας [για την αγάπη], θα είσαι από εδώ και στο εξής ικανός να απελευθερωθείς από τα δεσμά της, και να αλλάξεις τον προηγούμενο τρόπο σκέψης σου, αφιερώνοντας τον νου σου ειλικρινώς στην μελέτη των βιβλίων του Κομφούκιου και του Μένσιου, και το άτομό σου ολόκαρδα στις αρχές της ηθικής.»
Ο συγγραφέας του Ονείρου, Τσάο Σιουε-Τσιν, αρχίζει λέγοντας για ένα όραμα σε όνειρο που θα μπορούσαμε να καταλάβουμε ότι αυτό τον ώθησε να γράψει το βιβλίο. Λέει πως θέλησε να περιγράψει τις γυναίκες της παλιότερης εποχής που γνώριζε, καθώς, όπως γράφει:
«… Ένιωσα ότι σε πράξεις και λόγο, κάθε μία τους ήταν πολύ καλύτερή μου. Ότι παρά την μεγαλοπρέπεια της αρρενωπότητάς μου, δεν μπορούσα, στην πραγματικότητα, να συγκριθώ με αυτούς τους χαρακτήρες του ωραίου φύλου. Και η ντροπή μου τότε πράγματι δεν είχε όρια· ενώ η μεταμέλεια, από την άλλη πλευρά, δεν είχε νόημα, καθώς δεν υπήρχε ούτε μια μακρινή πιθανότητα για μια μέρα επανόρθωσης.»
Αλλάζει τα ονόματα των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα, που ταιριάζουν στον καθένα, για παράδειγμα, Τζεν Σι-Γιν (ομόηχο του Αλήθεια Καλυπτόμενη-με-Ψέμα, στα Κινέζικα) κλπ.
Το όνειρο αρχίζει
Η δύο θεότητες (του Απείρου Χώρου και Χρόνου), χρησιμοποιούν μια ευκαιρία, μετά από εκδήλωση σχετικής επιθυμίας, για να στείλουν στον ανθρώπινο κόσμο, μαζί με την μαγική πέτρα, και άλλα πνεύματα καρμικής ανταπόδοσης και «παθών».
Μερικά από αυτά είναι ουράνια λουλούδια, στον κήπο ενός ουράνιου βασιλείου, και στέλνονται να ενσαρκωθούν στον ανθρώπινο κόσμο, τον κόσμο του αέρα και της σκόνης, ώστε να τα σώσουν πάλι φέρνοντάς τα στον ουρανό, και να κερδίσουν έτσι μεγάλη αρετή. Οι δύο θεότητες επίσης ενσαρκώνονται στον ανθρώπινο κόσμο, παίρνοντας την μορφή δύο φαινομενικά σαλών μοναχών που σε διαφορετικές στιγμές, αναλόγως με τα παθήματα διαφορετικών ανθρώπων, εμφανίζονται στην ιστορία που θα ακολουθήσει.
Τα λουλούδια αυτά μπορούν να κατανοηθούν όπως στους μύθους των λουλουδιών της αρχαίας Ελλάδας, ή των νυμφών των δέντρων, δηλαδή ανθρωπόμορφων όντων που η ζωή τους είναι συνυφασμένη με ένα λουλούδι ή φυτό.
Και που ενσαρκώνονται αυτά τα όντα;
Όπως γράφεται στο βιβλίο:
«“Η εμφάνισή σου”, είπε γελώντας [η θεότητα στην πέτρα], “μπορεί σαφέστατα να σε ανακηρύξει ως ένα υπερφυσικό αντικείμενο, αλλά καθώς σου λείπουν όλες οι έμφυτες ποιότητες, είναι απαραίτητο να χαράξω μερικούς χαρακτήρες επάνω σου, ώστε όποιος σε δει να μπορεί αμέσως να αναγνωρίσει πως είσαι ένα εκπληκτικό πράγμα. Και συνεπώς, όταν θα σε στείλουμε σε μια χώρα όπου η τιμή και ευμάρεια θα βασιλεύουν, σε μια οικογένεια καλλιεργημένη στο πνεύμα και με αξιωματούχους ως μέλη, σε μια γη όπου λουλούδια και δέντρα θα ανθίζουν πλούσια, σε μια πόλη εξευγενισμού, φήμης και δόξας· όταν βρεθείς εκεί…”»
Η χώρα αυτή είναι η παλιά Κίνα, η πόλη το Πεκίνο.
Έτσι, το όνειρο αρχίζει.
Τα λουλούδια και άλλα όντα, που ενσαρκώνονται ως συγγενείς νεανικής ηλικίας, με την πέτρα που στέλνεται επίσης μαζί τους, είναι περίπου 13 ετών στην αρχή του βιβλίου, έχουν γενικά καλό χαρακτήρα και ποιότητες, όπως και μόρφωση.
Πλαισιώνονται και από πολλούς άλλους ανθρώπους, λίγοι από τους οποίους είναι περισσότερο εγωιστές, ή πονηροί. Συναισθήματα αγάπης, αγωνίας, χαράς, περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο.
Ένα όνειρο πορφυρών δωματίων, είναι ο τίτλος, καθώς τα κορίτσια των πλουσίων οικογενειών είχαν δωμάτια διακοσμημένα με σκούρο κόκκινο.
Το θεϊκό στοιχείο αλληλεπιδρά με τους ανθρώπους και φωτίζει πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας, όπως αισθήματα, απογοητεύσεις, την ανθρώπινη μοίρα, χαρές και λύπες, βοηθώντας τον αναγνώστη να αποστασιοποιηθεί από όλα αυτά και να τα δει πιο ήρεμα.
Το βιβλίο έχει βοηθήσει γενιές νεαρών Κινέζων, αντρών και γυναικών, να κατανοήσουν καλύτερα πως τα αισθήματα και οι αγωνίες της νεότητας, και της ζωής, όσο έντονα κι αν φαίνονται, είναι εν τέλει εφήμερα, και έτσι να μην παρασύρονται τόσο εύκολα από αυτά. Η αλήθεια βρίσκεται πέρα από τα ανθρώπινα, και τα ανθρώπινα δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται.
Οι ιδέες αυτές βρίσκονται στον πυρήνα του κινεζικού πολιτισμού, και συνδέονται με αυτό που αναφέρεται στον κινέζικο πολιτισμό ως άσκηση καλλιέργειας, που μπορεί να οδηγήσει κάποιον σε μια κατανόηση της αλήθειας του σύμπαντος, και σε μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης, λυτρωμένη από την μετενσάρκωση. Είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που παρουσιάζονται στα τέσσερα κλασικά βιβλία, και στο σύνολο του κινεζικού πολιτισμού.
Ειδικά σε ένα από τα βιβλία, το Ταξίδι στην Δύση, οι αρχές αυτές φαίνεται να είναι το βασικό θέμα. Το βιβλίο αυτό αναφέρει το ταξίδι ενός μοναχού της Δυναστείας Τανγκ από την Κίνα στην Ινδία, και σε έναν παράδεισο ταυτόχρονα στο τέλος του ταξιδιού, για να φέρει στην Κίνα τις βουδιστικές γραφές.
Όπως αναφέρει ο φιλόλογος Έβαν Μάντυκ στον πρόλογό του για το Όνειρο Πορφυρών Δωματίων: «Στο Πέμπτο Κεφάλαιο για παράδειγμα, ο Παο-Γιου, [κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας], βλέπει σε όραμα την Νεράιδα Βασίλισσα Απομυθοποίηση (προσέξτε το όνομα), η οποία καθιστά σαφές ότι η ιστορία αγάπης που πρόκειται να διαβάσουμε έχει τον στόχο να δείξει ότι η αγάπη δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται. Η Απομυθοποίηση του λέει ευθέως: “Είναι η ειλικρινής μου ελπίδα, ότι γνωρίζοντας [για την αγάπη], θα είσαι από εδώ και στο εξής ικανός να απελευθερωθείς από τα δεσμά της, και να αλλάξεις τον προηγούμενο τρόπο σκέψης σου, αφιερώνοντας τον νου σου ειλικρινώς στην μελέτη των βιβλίων του Κομφούκιου και του Μένσιου, και το άτομό σου ολόκαρδα στις αρχές της ηθικής.”
Επίσης, η Νεράιδα Βασίλισσα βάζει τις βοηθούς της να εκτελέσουν μια όπερα, με τίτλο “Το όνειρο των πορφυρών δωματίων”, η οποία παρουσιάζει έμμεσα ολόκληρη την ιστορία που πρόκειται να εκτυλιχθεί, αναδεικνύοντας ότι είναι όλα προκαθορισμένα από θεϊκές δυνάμεις, και ότι οι ανθρώπινες αναζητήσεις του Παο-Γιου είναι κατώτερες των πνευματικών φιλοδοξιών. Έτσι, το θέμα της [άσκησης] πνευματικής καλλιέργειας διατηρείται», όπως και στα άλλα τρία κλασικά βιβλία.
Μαζί με αυτό, το βιβλίο προσφέρει δευτερευόντως και ένα πανόραμα του κινεζικού πολιτισμού, του τρόπου καθημερινής ζωής, σκέψης, και του υλικού πολιτισμού.
Ακόμα και οι πιο μικρές λεπτομέρειες περιγράφονται, όπως οι συνταγές φαρμάκων μετά από μια διάγνωση του γιατρού (ο οποίος καταλάβαινε τα πάντα μόνο από την ακρόαση των σφυγμών στον καρπό του χεριού), και συνταγές μαγειρικής, τρόποι, και άλλα. Για παράδειγμα, όλοι θα υπακούσουν σε αυτό που θα πει η αρχαιότερη της οικογένειας (η γιαγιά τους), θα έχουν το θάρρος της γνώμης τους ακόμα και προς τους μεγαλύτερους, οι γονείς θα δίνουν μεγάλη έμφαση στην μόρφωση των παιδιών τους, και πολλά άλλα. Όλα αυτά είναι στοιχεία του κομφουκιανικού πολιτισμού. Με ευχάριστη έκπληξη παρατηρεί κάποιος, ότι είναι επίσης στοιχεία του ελληνικού και δυτικού πολιτισμού.
Το βιβλίο, καθώς περιγράφει όντα συγκεκριμένων χαρακτηριστικών, που έχουν ενσαρκωθεί ως συγγενείς μιας ευκατάστατης οικογένειας, παρουσιάζει πλέον τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους, τα διάφορα αισθήματα, την ευφυία, την πνευματική τους καλλιέργεια, την μερικές φορές ευαίσθητη ή ευέξαπτη φύση τους, και τα διαφορετικά στοιχεία της προσωπικότητας του καθενός, κάποια πιο δυναμική, άλλη πιο ήρεμη, άλλη πιο απαιτητική, αν και τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά είναι αξιαγάπητα. Λόγω της μόρφωσής τους, είναι επίσης δυνατοί εσωτερικά, και οξυδερκείς. Γύρω από αυτούς υπάρχουν πολλοί άλλοι συγγενείς, και υπηρετικό προσωπικό 2000 ατόμων.
Όλοι τους ζουν σε κοντινή απόσταση, ο καθένας με λίγο υπηρετικό προσωπικό στην ατομική του κατοικία, σε έναν μεγάλο κήπο, και το σύνολο του προσωπικού ζει επίσης με τις οικογένειές τους μέσα στον τεράστιο περιφραγμένο χώρο, που μοιάζει με μικρό χωριό. Το όνομά του είναι Οίκος Ρονγκ-Γκουό, από το όνομα ενός προγόνου τους που είχε χριστεί δούκας από τον αυτοκράτορα, λόγω αξιέπαινων συνεισφορών σε πόλεμο και ειρήνη.
Οι μεγαλύτεροι, άνω των 15 ετών, που συνήθως έχουν ήδη κάνει την δική τους οικογένεια, είναι υπεύθυνοι για την διαχείριση των σπιτιών τους, όπως το τι υλικά χρειάζονται να αγοραστούν, που θα διατεθεί ο μισθός τους, επιβλέπουν την μισθοδοσία του υπηρετικού προσωπικού, δέχονται δουλειές από τους ακόμα μεγαλύτερους και άλλα παρόμοια.
Το Όνειρο των Πορφυρών Δωματίων, σε σχέση με τα άλλα τρία κλασικά, είναι περισσότερο προς την γιν πλευρά, την πιο μαλακή πλευρά, τουλάχιστον στην επιφάνεια. Τα πολεμικά βιβλία είναι περισσότερο προς την γιανγκ. Τα βαθύτερα νοήματα για την ζωή και την αλήθεια του κόσμου, παρ΄όλα αυτά, μεταφέρονται με σαφήνεια από όλα. Η αρχή της καρμικής ανταπόδοσης για τις πράξεις κάποιου παρουσιάζεται με διάφορους τρόπους.
Είναι περίεργο ότι πολλές φορές διαβάζοντας το βιβλίο, νιώθεις να επιστρέφεις στους τρόπους και ηθική του πολιτισμού της χώρας σου, ένα πολύ οικείο αίσθημα. Μοιάζει ο πολιτισμός εκείνου του τόπου να είναι ένας πανανθρώπινος πολιτισμός.
Αλήθεια, καλοσύνη, σοφία, ευγένεια, μάθηση και απλότητα, αυτά ήταν κάποτε τα χαρακτηριστικά του κινέζικου λαού, πριν αλλάξει ολοσχερώς, και παρουσιάζονται πολύ φυσικά μέσα από το βιβλίο.
Τα λουλούδια και η πέτρα
Ένα κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, είναι ο νεαρός Παο-Γιού (Πολύτιμος Νεφρίτης), περίπου 13 ετών όταν αρχίζει το βιβλίο, με παρόμοιας ηλικίας αδέλφια και ξαδέλφια γύρω του. Του έδωσαν αυτό το όνομα, καθώς όταν γεννήθηκε είχε στο στόμα του ένα μικρό κομμάτι πράσινου νεφρίτη, το οποίο πλέον φοράει στον λαιμό σαν κόσμημα. Είναι εντυπωσιακά όμορφος στην εμφάνιση, γι΄ αυτό και είναι ο αγαπημένος της γιαγιάς του, της κυρίας Τζια (της αρχαιότερης της οικογένειας Τζια), στην οποία όλοι, μεγάλοι και μικροί υπακούν.
Τζια, το επώνυμο της οικογένειας, είναι ομόηχο του «ψέματος» στα Κινέζικα.
Είναι αθώος, αστείος, καλοκάγαθος και έξυπνος, πολλές φορές μιλάει με τα πουλιά ή ασχολείται με τα πιο ανόητα πράγματα. Ταυτόχρονα, είναι και φορέας του κινέζικου πολιτισμού, μέσα στον οποίον μεγάλωσε.
Όλα αυτά τα παιδιά είναι αρκετά μορφωμένα, και για τους άρρενες απαιτείται να διαβάζουν και να μαθαίνουν τα βιβλία τους καθημερινά αν και ο Παο-Γιου, αρκετές μέρες προτιμά να περνάει τον χρόνο του παίζοντας με τα κορίτσια, ή όντας ανέμελος. Όταν ήταν παιδί, του άρεσε επίσης να δοκιμάζει την γεύση καλλυντικών των γυναικών.
Πραγματικά μαθαίνουν και κάνουν κτήμα τους την γνώση των βιβλίων, κυρίως βιβλίων του Κομφούκιου, αλλά και άλλων που διαβάζουν με δική τους πρωτοβουλία, για διάφορα θέματα.
Αγόρια και κορίτσια μπορούν να απαγγείλουν από μνήμης αρκετά βιβλία. Όσον αφορά τον Παο-Γιου, περίπου 15 ετών μπορούσε να απαγγείλει τα Ανάλεκτα του Κομφούκιου, το Βιβλίο των Ωδών, και δύο ή τρία ακόμα από τον Κομφουκιανικό Κανόνα, και μόνο μερικά μικρά τμήματα από μερικά ακόμα, που αναμενόταν να έχει μάθει ολόκληρα.
Τα παιδιά αυτά έχουν πολύ αξιόλογη μόρφωση στην ποίηση, και όχι μόνο γνωρίζουν ένα μεγάλο σώμα ποίησης, αλλά μπορούν να συνθέτουν έξοχα ποιήματα για διάφορα θέματα οι ίδιοι. Φυσικά, υπάρχουν διαβαθμίσεις, άλλοι είναι καλύτεροι, άλλοι λιγότερο καλοί.
Το βιβλίο είναι γεμάτο με τα ποιήματα που γράφουν όταν παίζουν μαζί, ή στην Εταιρεία Ποιητών που έχουν ιδρύσει.
Στις συναντήσεις της Εταιρείας, ορίζεται ένα θέμα για την συγγραφή, ίσως και μια λέξη στον ήχο της οποίας θα κάνουν ομοικαταληξία, και μετά οι αρχές της ποίησης εμφανίζονται, με απλότητα, μέσα από τις συζητήσεις των ταλαντούχων νέων.
Σε όλα τα παιχνίδια τους, υπάρχουν ποινές για όποιον χάνει.
Κάποιες φορές βάζουν ένα ξυλάκι θυμιάματος να καίει, και μόλις έχει καεί, θα πρέπει να παραδώσουν το έργο τους. Όσοι δεν έχουν προλάβει, θα πιουν για τιμωρία ένα ποτηράκι κρασί (μια πολύ μικρή ποσότητα). Ο Παο-Γιου έχει πιει αρκετά σε αυτές τις συναντήσεις.
Ένα δεύτερο μέρος της παραπάνω ποινής, είναι να πουν πέντε στίχους που να βγάζουν νόημα σαν σύνολο, έναν από: ένα ποίημα, ένα τραγούδι, μια μπαλάντα, ένα λογοτεχνικό βιβλίο, και ένα ρητό. Οι στίχοι πρέπει να διαδέχονται με φυσικότητα ο ένας τον άλλον, παρ΄ όλα αυτά είναι κάτι εντός των δυνατοτήτων τους.
Άλλα παιχνίδια τους ήταν τα αινίγματα. Στην διάρκεια της Μεσοφθινοπωρινής Γιορτής ή Γιορτής των Φανών (μιας σημαντικής γιορτής στην Κίνα), οι Κινέζοι έβαζαν κεριά μέσα σε μια χάρτινη κατασκευή, ένα φωτιστικό δηλαδή, και τα άφηναν να πετάξουν στον ουρανό. Τα παιδιά θα έγραφαν ποίηματα-αινίγματα πάνω στο χαρτί, και θα προσπαθούσαν πρώτα να λύσουν ο ένας του άλλου.
Εδώ είναι ένα αίνιγμα του Παο-Γιού, όταν ήταν 13 ετών:
Βάλε με στον Νότο, κοιτάω στον Βορρά,
Προς τα ανατολικά, κοιτάω δυτικά,
Αν είσαι λυπημένος, είν’ όλα σκοτεινά,
Χαμογέλασέ μου, θα ζούμε στην χαρά.
Τι είναι;
Καθώς ο Παο-Γιου και τα ξαδέλφια του μεγαλώνουν, βλέπουμε και την συγγραφική τους ικανότητα να ανθίζει, φτάνοντας σε ύψη που ξεπερνούν πολλά γνωστά ονόματα της αρχαίας Κίνας σε κάποιες πτυχές, σύμφωνα με το βιβλίο.
Αν και αριστούργημα από άποψη γλώσσας και σύνθεσης, και βιβλίο μιας φαινομενικά μακρινής γης, η απλότητα και ευθύτητά του δίνουν μια τέτοια αίσθηση οικειότητας, χωρίς κανένα εμπόδιο ανάμεσα στον συγγραφέα και τον αναγνώστη, σαν να ακούς κάποιον παλιό φίλο, να μιλάει απευθείας στην καρδιά.
Όσο για την λέξη όνειρο στον τίτλο του βιβλίου, το πιο ωραίο είναι να ανακαλύψει κάποιος το πλήρες νόημά της διαβάζοντας το βιβλίο μέχρι το τέλος. Είναι η αποκάλυψη ακόμα μίας μεγάλης αλήθειας, από την σοφία του κινέζικου πολιτισμού.
[Λύση του αινίγματος: Καθρέφτης.]
Σε επόμενα άρθρα, θα μεταφραστούν τμήματα του 1ου κεφαλαίου και επιλεγμένα επεισόδια του βιβλίου.
Πώς διαφέρει η Epoch Times από άλλες εφημερίδες;
Η Epoch Times είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ανεξάρτητη εφημερίδα στην Αμερική. Είμαστε διαφορετικοί από άλλους οργανισμούς μέσων μαζικής ενημέρωσης επειδή δεν επηρεαζόμαστε από καμία κυβέρνηση, εταιρεία ή πολιτικό κόμμα. Ο μόνος μας στόχος είναι να φέρουμε στους αναγνώστες μας ακριβείς πληροφορίες και να είμαστε υπεύθυνοι στο κοινό.
Δεν ακολουθούμε την ανθυγιεινή τάση στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, της δημοσιογραφίας που έχει μια ατζέντα, και αντ’ αυτού χρησιμοποιούμε τις αρχές μας Αλήθεια και Παράδοση ως πυξίδα.
[give_form id=”3924″]
