Πριν από μερικά χρόνια, στην κρεβατοκάμαρά μου πρόσθεσα άλλη μία βιβλιοθήκη. Καθώς η μεγάλη, εντοιχισμένη βιβλιοθήκη που προϋπήρχε στο δωμάτιο είχε αρχίσει να αποκτά διπλές σειρές και πολλά βιβλία είχαν αρχίσει να στοιβάζονται μέσα στο δωμάτιο ή έμπαιναν όπως-όπως σε ντουλάπες, η αγορά κρίθηκε αναγκαία.
Η νέα βιβλιοθήκη ανακούφισε για λίγο τα πράγματα, αλλά σύντομα χρειάστηκε να αγοράσω και τρίτη βιβλιοθήκη. Και αυτή, όμως, φαίνεται να γεμίζει γρήγορα και θα χρειαστεί αρκετή σκέψη για να βολευτεί μία τέταρτη βιβλιοθήκη…
Υποθέτω ότι η δημοσιογράφος Ντόρι Σέβλεν (Dorie Chevlen) έγραψε το τελευταίο της άρθρο για ανθρώπους σαν κι εμένα. Στο «Ξεφορτωθείτε τα βιβλία σας», που δημοσιεύτηκε στο Slate, κα Σέβλεν υποστηρίζει ότι τα βιβλία «πρέπει να διαβάζονται και μετά να φεύγουν γρήγορα από το σπίτι».
Αν και συμμερίζομαι μέχρι ένα σημείο τις απόψεις της κας Σέβλεν για τη μείωση των αντικειμένων που τείνουν να συσσωρεύονται σε ένα σπίτι και για το μοίρασμα των βιβλίων μας με άλλους, πιστεύω ότι στο βάθος αυτό το σκεπτικό, που υποστηρίζει ότι οι ιδιοκτήτες πρέπει να δίνουν τα βιβλία μόλις τα διαβάσουν, στην πραγματικότητα υποβιβάζει την αξία των βιβλίων. Τα βιβλία είναι κάτι περισσότερο από αντικείμενα που διακοσμούν τα ράφια μας ή ιστορίες που εξαντλούνται γρήγορα – είναι φορείς γνώσεων και παρελθόντων κοινωνιών, άλλων νοοτροπία και πολύτιμων παραδόσεων. Η συλλογή βιβλίων συνδέεται, στην πραγματικότητα με μια ιδιαίτερη νοοτροπία, που ο πολιτισμός μας τείνει να αποβάλλει. Ωστόσο, η ενθάρρυνση αυτής της νοοτροπίας είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της κοινωνίας, όπως υποστηρίζει και ο Κ.Σ. Λιούις.
Τα βιβλία μάς βοηθούν και μάς παραστέκουν σε κάθε περίοδο της ζωής μας. (Biba Kayewich)
Τα βιβλία προκαλούν τη σκέψη μας
«Πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός στα αναγνώσματα που επιλέγει ένας νεαρός που επιθυμεί να παραμείνει πραγματικά άθεος», γράφει ο Κ.Σ. Λιούις στο «Surprised by Joy» (Ξαφνιασμένος από τη χαρά). «Υπάρχουν παγίδες παντού». Με άλλα λόγια, το να περιβάλλουμε τον εαυτό μας με βιβλία μάς επιτρέπει να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας και να καλλιεργήσουμε τον νου μας.
Ως ερευνήτρια και συγγραφέας, έχω διαβάσει πολλά διακεκριμένα έργα. Θα μπορούσα να διαγράψω αυτά τα έργα από τη λίστα μου, δίνοντας συγχαρητήρια στον εαυτό μου για την κατάκτηση του άλφα ή του βήτα τόμου. Αντ’ αυτού, επιστρέφω σε πολλά από αυτά επανειλημμένα, με άλλη ωριμότητα, αποκομίζοντας νέες γνώσεις, ανάλογα με την εμπειρία ή τις προκλήσεις που έχω αντιμετωπίσει στη ζωή μου. Όπως υπαινίσσεται ο κος Λιούις, τα βιβλία προκαλούν τη σκέψη μας και όταν γεμίζουμε την προσωπική μας βιβλιοθήκη με καλά βιβλία, στα οποία επανερχόμαστε τακτικά, ο νους μας παραμένει νέος και η κρίση μας διαυγής, ικανή να μας οδηγήσει μέσα από το πλήθος των αντικρουόμενων ιδεών και απόψεων του σύγχρονου πνευματικού πολιτισμού.
Τα βιβλία περιέχουν όμορφες αναμνήσεις
«Υπάρχει κάτι φοβερά ωραίο στο να ξαναδιαβάζεις ένα βιβλίο, με όλες τις μισο-συνειδητές αναμνήσεις που σου φέρνει», έγραφε ο κος Λιούις σε μια επιστολή του προς τον Άρθουρ Γκρηβς, σημειώνοντας ότι ένα συγκεκριμένο βιβλίο τού θύμισε έναν περίπατο που είχαν κάνει κάποτε οι δυο τους, «επειδή το διάβαζα τότε».
Πολλοί θα έχουν βιώσει κάτι παρόμοιο συναίσθημα. Για παράδειγμα, οι βραχώδεις παραλίες της λίμνης Σουπήριορ, όπου άρχισα να μελετώ για πρώτη φορά την «Τζέην Έυρ», θα μου θυμίζουν πάντα αυτό το κλασικό έργο. Παίρνοντας στα χέρια μου το «The Story of Holly and Ivy» (Η ιστορία του κισσού και του μηλοπούρναρου») μού φέρνει στη μνήμη τα Χριστούγεννα που, παιδάκι ακόμα ξενύχτησα μαζί με τη μαμά μου, διαβάζοντάς το δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Άλλα βιβλία, κάποια με σκισμένες σελίδες και πολλές υπογραμμίσεις, μου θυμίζουν δύσκολες στιγμές, αλλά με κάνουν επίσης να χαίρομαι που θυμάμαι τις αλήθειες που μου πρόσφεραν σε στιγμές συναισθηματικής ανάγκης.
Έτσι, η διατήρηση των βιβλίων και η προσεκτική αποθήκευσή τους στις βιβλιοθήκες μας μάς βοηθούν να θυμόμαστε το παρελθόν, αλλά και να σημειώνουμε το χρόνο, χαρτογραφώντας την πνευματική, νοητική, σωματική και συναισθηματική μας ανάπτυξη στη ζωή.
Τα βιβλία μάς βοηθούν να απολαμβάνουμε την ομορφιά
Είναι ο «αγράμματος άνθρωπος … αυτός που διαβάζει τα βιβλία μόνο μία φορά», έγραψε ο κος Λιούις στο «Of Other Worlds» («Για άλλους κόσμους»). «Δεν απολαμβάνουμε πλήρως μια ιστορία με την πρώτη ανάγνωση», συνέχισε. «Μόνο όταν η περιέργεια, η καθαρή αφηγηματική λαγνεία, έχει ικανοποιηθεί, μπορούμε πραγματικά να απολαύσουμε τα αληθινά χαρίσματα του έργου.»
Συμφωνώ. Η σειρά της Λ. Μ. Μοντγκόμερυ «Anne of Green Gables» (Η Άννα των αγρών) είναι μια συλλογή βιβλίων που έχω διαβάσει ξανά και ξανά. Η επανάληψη έχει δημιουργήσει μια βαθύτερη σχέση με αυτά τα βιβλία και το περιεχόμενό τους, που με βοηθά να βρίσκω εύκολα τα αποσπάσματα που χρειάζομαι σε μια συζήτηση ή μια ροή σκέψεων, σαν να έχουν γίνει μέρος του εαυτού μου με κάποιον τρόπο, αποκαλύπτοντάς μου καινούρια ψήγματα σοφίας σε κάθε νέα ανάγνωση. Τι κι αν δεν είναι συλλεκτικοί ή ιδιατέρως καλαίσθητοι – η εξοικείωση μαζί τους μου δίνουν μια διορατικότητα στη ζωή που δεν θα είχα, αν δεν τους είχα κρατήσει ώστε να μπορώ να ανατρέχω σε αυτούς επανειλημμένα.
Παρακάμπτοντας τις ηλικιακές κατηγορίες
Στο «Τρεις τρόποι να γράφετε για παιδιά», ο Κ.Σ. Λιούις επισημαίνει ότι ο διαχωρισμός των βιβλίων σε ηλικιακές κατηγορίες ελάχιστα έχει να κάνει με τις συνήθειες των γνήσιων αναγνωστών. «Όσοι από εμάς κατηγορούμαστε ότι διαβάζουμε βιβλία για παιδιά, κατηγορούμασταν και όταν ήμαστε παιδιά ότι διαβάζαμε μεγαλίστικα βιβλία. Αλλά κανένας αναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του δεν υπακούει σε τέτοιου είδους χρονοδιαγράμματα.»
Όταν φυλάμε τα βιβλία που διαβάσαμε, δίνουμε στον εαυτό μας, στα παιδιά και στα εγγόνια μας την ευκαιρία να πάρουν μια γεύση παλαιότερων εποχών και γενεών, να μοιραστούμε τα αναγνωστικά βιώματά μας και να συνδεθούν καλύτερα οι διαφορετικές γενιές. Τα βιβλία αποτελούν τόσο ένα κληροδότημα που βοηθά τους νεότερους να προχωρήσουν προς την ωριμότητα και τη σοφία με πιο σταθερά βήματα όσο και ένα παράθυρο μέσω του οποίου οι μεγαλύτεροι ξαναβρίσκουν τη χαρά και την αθωότητα της νιότης.
Στο στάδιο της άσκησης πειθαρχικών διώξεων βρίσκεται, μετά την ολοκλήρωση της ΕΔΕ, η υπόθεση που σχετίζεται με τις άδειες εξαγωγών του Predator. Σε αυτή τη φάση, η διαδικασία καλύπτεται από «απόλυτη μυστικότητα», βάσει του υπαλληλικού κώδικα. Ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης διαβίβασε στη Βουλή έγγραφο, προς απάντηση, σχετικής ερώτησης που του είχαν απευθύνει 16 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία ζητούσαν να ενημερωθούν πότε θα δοθεί στη δημοσιότητα το πόρισμα της Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης που διατάχθηκε από το υπουργείο Εξωτερικών, από τις 16 Νοέμβριου του 2022, «επειδή από την αρμόδια Γενική Διεύθυνση για την Οικονομική Διπλωματία δόθηκαν άδειες εξαγωγής για προϊόντα διττής υπόστασης της εταιρείας Intellexa SA».
Όπως αναφέρει στην έγγραφη απάντησή του ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης, «μετά την ολοκλήρωση της ΕΔΕ για τις διαδικασίες αδειοδότησης εξαγωγών προϊόντων διττής χρήσεως από τη Β6 Διεύθυνση, η υπόθεση βρίσκεται στο στάδιο της άσκησης πειθαρχικών διώξεων. Όπως δε έχει ειδικότερα κριθεί, η απόλυτη μυστικότητα της ΕΔΕ του άρθρου 127 παρ.5 του Υπαλληλικού Κώδικα (ν.3528/2007) δεν αίρεται με την υποβολή αιτιολογημένης έκθεσης από τον διενεργήσαντα αυτήν, αντιθέτως διατηρείται μέχρι την άσκηση πειθαρχικής δίωξης κατά του υπαλλήλου για τον οποίο προκύπτουν πειθαρχικές ευθύνες, βάσει των διαπιστώσεων της ΕΔΕ και μέχρι τη θέση της υπόθεσης στο αρχείο».
Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, στις 24 Ιουλίου 2023, είχαν καταθέσει ερώτηση προς τους υπουργούς Εξωτερικών και Δικαιοσύνης στην οποία έκαναν μνεία στα δημοσιεύματα που «έχουν αποκαλύψει τις διευκολύνσεις που παρείχε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στις Intellexa και Krikel για την εξαγωγή του Predator από την Ελλάδα, με άδεια μάλιστα του υπουργείου Εξωτερικών».
Υπενθύμιζαν ότι από τον Απρίλιο του 2023, ο ΣΥΡΙΖΑ με τις υπογραφές 41 βουλευτών είχε απευθύνει αίτηση προς το υπουργείο Εξωτερικών προκειμένου να τους δοθεί το πόρισμα της Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης του Υπουργείου, αναφορικά με τον τρόπο που δόθηκαν οι άδειες εξαγωγών του Predator στην Intellexa και στη σχετιζόμενη με αυτή εταιρεία Krikel, «χωρίς αυτό το αίτημα να απαντηθεί από το Υπουργείο».
Ανάμεσα στα ερωτήματα που έθεσαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και το «πότε θα δοθεί στη δημοσιότητα το πόρισμα της Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης του υπουργείου Εξωτερικών αναφορικά με το πως δόθηκαν οι άδειες εξαγωγών του Predator στην Intellexa και στη σχετιζόμενη με αυτή εταιρεία Krikel».
Στην ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαβιβαστεί απαντητικό έγγραφο και από τον υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Φλωρίδη, o οποίος αναφέρει πως «από τη στιγμή που ανέλαβαν οι δικαστικές Αρχές οφείλουμε να αναμένουμε τα αποτελέσματα των ερευνών τους, χωρίς να κρίνουμε τον τρόπο διεξαγωγής αυτών, καθώς, σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή του άρθρου 26 του Συντάγματος με το οποίο κατοχυρώνεται η αρχή της διάκρισης των εξουσιών, ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν παρεμβαίνει στο έργο απονομής της Δικαιοσύνης».
Στο έγγραφο του ο Γιώργος Φλωρίδης υπενθυμίζει ότι σύμφωνα με τις θεμελιώδεις αρχές της ανεξαρτησίας και του αυτοδιοίκητου της δικαιοσύνης (άρθρα 26,87,88 και 90 του Συντάγματος) οι δικαστικές αρχές ασκούν το έργο τους με απόλυτη ανεξαρτησία και είναι αποκλειστικά αρμόδιες για την εκτίμηση των πληροφοριών και των στοιχείων που περιέρχονται σε γνώση τους, την τυχόν αξιοποίησή τους και βεβαίως τις περαιτέρω ενέργειες τους. «Ως εκ τούτου είναι βέβαιο, και δεν πρέπει να υπάρχει σε κανέναν η παραμικρή αμφιβολία, πως οι δικαστικές και εισαγγελικές αρχές παρεμβαίνουν άμεσα στο πλαίσιο των -κατά νόμο-αρμοδιοτήτων τους προκειμένου να διερευνήσουν την τέλεση κάποιας αξιόποινης πράξης», υπογραμμίζει ο υπουργός Δικαιοσύνης. Επίσης, είναι σαφές, τονίζει ο Γιώργος Φλωρίδης, ότι η Δικαιοσύνη γνωρίζει άριστα το νομοθετικό πλαίσιο και παρέχει τα ασφαλέστερα εχέγγυα κατά την άσκηση του συνταγματικώς διακριτού και ανεξαρτήτου δικαιοδοτικού της έργου.
Στην ερώτηση που είχαν καταθέσει οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καλούσαν την κυβέρνηση να απαντήσει αν «προτίθεται να αναλάβει άλλες πρωτοβουλίες διερεύνησης της υπόθεσης παρακολούθησης πολιτών από το κακόβουλο λογισμικό Predator, πέραν των ενεργειών που έχει αναλάβει η Δικαιοσύνη και οι Ανεξάρτητες Αρχές, με δεδομένο ότι η αναφορά της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, καταδεικνύει ότι η χρήση του κακόβουλου λογισμικού έχει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από όσα αρχικά είχαν αποκαλύψει διάφορα δημοσιεύματα». Ζητούσαν επίσης ενημέρωση «σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί η κυβέρνηση προκειμένου να ελεγχθούν και να αποφευχθούν νέες απόπειρες μαζικής επιμόλυνσης κινητών τηλεφώνων πολιτών με κακόβουλο λογισμικό».
Η αγγλική ιδιωματική έκφραση «τρικυμία σε μια τσαγιέρα» (“tempest in a teapot”) σημαίνει να κάνουμε πολύ φασαρία για το τίποτα – για κάτι ουσιαστικά ασήμαντο. Στις 25 Οκτωβρίου 1774, στο Ήντεντον της Βόρειας Καρολίνας, 51 γυναίκες έκαναν τον συγκεκριμένο ιδιωματισμό κυριολεξία, ξεσηκώνοντας από τις τσαγιέρες τους μια καταιγίδα που συνέτεινε στη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Υπό την ηγεσία της Πενέλοπε Πάτζετ Μπάρκερ (Penelope Pagett Barker, 1728-1796) και εμπνευσμένες από το Κίνημα του Τσαγιού (Tea Party) της Βοστώνης του προηγούμενου Δεκεμβρίου, οι γυναίκες του Ήντεντον συναντήθηκαν στο σπίτι της Ελίζαμπεθ Κινγκ, όπου υπέγραψαν ένα έγγραφο με το οποίο διαμαρτύρονταν επίσημα για τη φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση – τη φορολόγηση δηλαδή των Αμερικανών εποίκων από τη Βρετανία, χωρίς να μπορούν να συμμετέχουν στα πολιτικά πράγματα της χώρας αυτής. Δεσμεύτηκαν «να μην ξαναπιούν τσάι ούτε να ξαναφορέσουν βρετανικά υφάσματα». Δήλωναν επίσης ότι «αποφάσισαν να δώσουν μια αξιομνημόνευτη απόδειξη του πατριωτισμού τους και ως εκ τούτου προχωρούν στην ακόλουθη έντιμη και δυναμική ένωση».
Τα νέα αυτής της γυναικείας διαμαρτυρίας έφτασαν σύντομα στην Αγγλία, προκαλώντας την περιφρόνηση και δυνατά γέλια. Τον Ιανουάριο του 1775, σε μια επιστολή από το Λονδίνο προς τον αδελφό του Τζέημς, δικηγόρο του Ήντεντον, ο οποίος αργότερα υπηρέτησε στο πρώτο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, ο Άρθουρ Ίρεντελ χλεύασε τις «κυρίες του Ήντεντον», αναρωτώμενος αν σε αυτό το «γυναικείο πυροβολικό» περιλαμβάνονταν συγγενείς της κουνιάδας του. «Εμείς οι Άγγλοι», ειρωνεύτηκε,
«φοβόμαστε το ανδρικό Κογκρέσο, αλλά αν οι κυρίες, οι οποίες από την εποχή των Αμαζόνων θεωρούνται οι πιο τρομεροί εχθροί, αν, λέω εγώ, μας επιτεθούν, πρέπει να φοβόμαστε τις πιο θανατηφόρες συνέπειες. Τόσο επιδέξιες στο χειρισμό ενός βέλους, κάθε πληγή που προκαλούν είναι θανάσιμη – ενώ εμείς, τόσο άσχημα πλασμένοι από τη φύση, όσο περισσότερο προσπαθούμε να τις κατακτήσουμε τόσο περισσότερο κατακτιόμαστε.»
Έξι εβδομάδες αργότερα, μια εφημερίδα του Λονδίνου δημοσίευσε μια καυστική γελοιογραφία του Φίλιπ Ντάου, που απεικόνιζε ορισμένες από τις γυναίκες να υπογράφουν το έγγραφο σε ένα τραπέζι, ενώ άλλες συγκεντρώνονταν γύρω από ένα μπολ με παντς. Ο καλλιτέχνης έδωσε σε αυτές τις γυναίκες ανδρικά χαρακτηριστικά και τις απεικόνισε ως ένα μπερδεμένο και κάπως αφηνιασμένο συρφετό που δεν είχε ιδέα τι έκανε.
Το Λονδίνο γέλασε, αλλά οι πατριώτισσες με τα μεσοφόρια θα γελούσαν τελευταίες.
Η γελοιογραφία του Άγγλου σκιτσογράφου Φίλιπ Ντάου για το μποϊκοτάζ των γυναικών του Ήντεντον, «A Society of Patriotic Ladies, at Edenton in North Carolina», δημοσιεύθηκε από τους R. Sayer & J. Bennett στις 25 Μαρτίου 1775. Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. (Public Domain)
Μια αξιοθαύμαστη ηγέτιδα
Η διοργανώτρια αυτής της διαμαρτυρίας, Πηνελόπη Μπάρκερ, ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη στην πολύβουη αποικιακή πόλη του Ήντεντον. Ο ιστορικός Ρίτσαρντ Ντίλλαρντ έγραψε για αυτήν: «Ήταν μια από εκείνες τις ευγενείς, υψηλόφρονες, ατρόμητες, αριστοκρατικές γυναίκες που μοιάζουν γεννημένες για να ηγούνται. Ήταν πραγματικά άφοβη… Ήταν λαμπρή συζητήτρια και ηγέτις της κοινωνίας της εποχής της».
Η Μπάρκερ επέδειξε αυτές τις ιδιότητες από νωρίς στη ζωή της. Σε ηλικία 17 ετών, ανέλαβε την ευθύνη για τα τρία παιδιά της εκλιπούσας αδελφής της και σύντομα παντρεύτηκε τον σύζυγο της αδελφής της, Τζον Χότζσον. Δύο χρόνια αργότερα, όταν κυοφορούσε το δεύτερο παιδί τους, ο Χότζσον πέθανε. Η Μπάρκερ θα παντρευτεί και θα θάψει άλλους δύο συζύγους, ενώ μόνο ένα από τα εννέα παιδιά που γέννησε ή ανέλαβε μέσω γάμου έζησε περισσότερο από εκείνη.
Παρά τις προσωπικές της τραγωδίες, η Μπάρκερ ήταν και μια έξυπνη επιχειρηματίας. Ευλογημένη με μια κληρονομιά που της άφησε ο δεύτερος σύζυγός της, έγινε μια από τις πλουσιότερες γυναίκες στις Αποικίες. Από το 1761 έως το 1778, ενώ ο τρίτος σύζυγός της Τόμας Μπάρκερ βρισκόταν στην Αγγλία ως αντιπρόσωπος των Αποικιών, είχε την ευθύνη των υποθέσεων της οικογένειας και κατάφερε να διατηρήσει με θαυμαστό τρόπο το κύρος και τον πλούτο της.
Πορτρέτο της Πηνελόπης Μπάρκερ, προέδρου του Κόμματος του Τσαγιού του Ήντεντον, από το «The Historic Tea Party of Edenton» του Ρίτσαρντ Ντίλαρντ, 25 Οκτωβρίου 1774. Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. (Public Domain)
Πιθανώς λόγω της εμπλοκής του συζύγου της στην πολιτική, η Μπάρκερ έδειξε επίσης ενεργό ενδιαφέρον για τα γεγονότα που οδήγησαν στην αντιπαράθεση με τη Μεγάλη Βρετανία. Όταν το 1774 το Πρώτο Ηπειρωτικό Κογκρέσο απηύθυνε έκκληση στους εποίκους να απαρνηθούν τα βρετανικά προϊόντα, η Μπάρκερ έπαιξε ενεργό ρόλο στη διάδοση αυτής της διαμαρτυρίας. Οι γυναίκες τις οποίες συγκέντρωσε εκείνη την ημέρα του Οκτωβρίου και οι οποίες έβαλαν τις υπογραφές τους σε μια δημόσια δήλωση ορκίστηκαν να μην ξαναπιούν αγγλικό τσάι, αντικαθιστώντας το με βότανα από τον κήπο ή τα δάση, και να απαρνηθούν τα ωραία φορέματα που τους έστελναν από την Αγγλία με ρούχα που θα έφτιαχναν οι ίδιες στο σπίτι. Η Μπάρκερ σημείωσε:
«Ίσως μέχρι τώρα να ήταν μόνο άνδρες αυτοί που διαμαρτύρονταν στον βασιλιά. Αυτό σημαίνει μόνο ότι εμείς οι γυναίκες αργήσαμε πολύ να αφήσουμε τη φωνή μας να ακουστεί. Υπογράφουμε τα ονόματά μας σε ένα έγγραφο και δεν κρυβόμαστε πίσω από κοστούμια, όπως έκαναν οι άνδρες στη Βοστώνη στο δικό τους Κίνημα του Τσαγιού. Οι Βρετανοί θα γνωρίζουν ποιες είμαστε.»
Παρά τις χλευαστικές ιαχές από τη ‘μητέρα-πατρίδα’, πολλές άλλες Αμερικανίδες προσχώρησαν στο μποϊκοτάζ που πρότειναν οι κυρίες του Ήντεντον. Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε ότι η αποχή από το τσάι δεν ήταν μια μικρή θυσία. Το ρόφημα αυτό αποτελούσε βασικό είδος σε πολλά νοικοκυριά και τα σπιτικά υποκατάστατα είχαν γενικά απαίσια γεύση σε σύγκριση με το πραγματικό τσάι που ερχόταν από την Αγγλία.
Κι αν και η πένα είναι ισχυρότερη από το σπαθί, η Μπάρκερ χειριζόταν επιδέξια και τα δύο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν ένας υπηρέτης της έφερε την είδηση ότι Βρετανοί στρατιώτες έπαιρναν άλογα από τον στάβλο, η Μπάρκερ άρπαξε το σπαθί του συζύγου της από τον τοίχο, έτρεξε έξω, έκοψε τα χαλινάρια ενός αλόγου που το τραβούσε ένας στρατιώτης και οδήγησε το ζώο πίσω στον στάβλο. Ο επικεφαλής αξιωματικός εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από το θάρρος της που της επέστρεψε τα άλλα άλογα και διέταξε τους άνδρες του να αφήσουν ανενόχλητοι την περιουσία της.
Με πίστη και αποφασιστικότητα
Η Πηνελόπη Μπάρκερ και οι γυναίκες του Κινήματος του Τσαγιού του Ήντεντον όχι μόνο συνέβαλλαν στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Αμερικής, αλλά η κίνησή τους αναγνωρίζεται και ως «η πρώτη καταγεγραμμένη πολιτική κινητοποίηση γυναικών σε αυτό που θα γινόταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής». Πολλά χρόνια αργότερα, τον 20ο αιώνα, ο Μαχάτμα Γκάντι παρομοίως θα αποκηρύξει τα βρετανικά υφάσματα, αγωνιζόμενος για την ελευθερία της δικής του πατρίδας.
Η διαμαρτυρία τους θα πρέπει επίσης να μας θυμίζει ότι πολλές άλλες γυναίκες έχουν στηρίξει δυναμικά όχι μόνο τον αμερικανικό αγώνα, αλλά και πολλούς άλλους αγώνες και κινήματα για ελευθερία ανά τον κόσμο. Και ακόμα κι αν οι ταυτότητες τους είναι γνωστές μόνο στους απογόνους τους, ο ρόλος τους στο εκάστοτε κίνημα καθόλου δεν μειούται. Αυτές οι γυναίκες, οι μητέρες, οι σύζυγοι, οι αδελφές και οι κόρες, όλες τους δόθηκαν με θέρμη στον σκοπό τους όσο και οι άνδρες γύρω τους – και μερικές φορές ακόμα περισσότερο.
Το σπίτι της Ελίζαμπεθ Κινγκ, όπου οι γυναίκες του Ήντεντον υπέγραψαν επίσημα ένα έγγραφο διαμαρτυρίας για τη φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση από τη Βρετανία. Σχέδιο από το «The Historic Tea Party of Edenton» του Ρίτσαρντ Ντίλλαρντ, 25 Οκτωβρίου 1774. (Public Domain)
Στη Μέση Ανατολή, το κινεζικό καθεστώς έχει ταχθεί ως σταθερός σύμμαχος του Ιράν και της Συρίας, δεδομένης της εχθρότητάς τους προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εν τω μεταξύ, το κινεζικό καθεστώς προσπαθεί επίσης να επεκτείνει την επιρροή του στους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή του Περσικού Κόλπου. Στις 11 Οκτωβρίου, τα κινεζικά κρατικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι μια κινεζική ναυτική ομάδα κρούσης επισκέφθηκε το Ομάν για να διευκολύνει τη «φιλία» και τη «συνεργασία» με τη χώρα. Το Ομάν είναι μέλος του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (GCC) και είναι παραδοσιακά σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Λευκός Οίκος αποκάλυψε στις 10 Νοεμβρίου ότι ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν μίλησε με τον σουλτάνο του Ομάν για να επιβεβαιώσει τους σταθερούς δεσμούς μεταξύ των δύο χωρών εν μέσω του πολέμου Ισραήλ-Χαμάς. Αυτό έγινε μόλις 5 ημέρες πριν από την πολυαναμενόμενη συνάντηση μεταξύ του κ. Μπάιντεν και του Κινέζου ηγέτη Σι Τζινπίνγκ.
Στρατιωτικοί αξιωματούχοι του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (PLA) φέρεται να πρότειναν την ιδέα μιας κινεζικής στρατιωτικής βάσης στο Ομάν στους ομολόγους τους από το Ομάν τον περασμένο μήνα. Η κίνηση αυτή θα αποτελούσε μέρος της προσπάθειας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας (ΚΚΚ) να δημιουργήσει βάσεις στη Μέση Ανατολή και τον Ινδικό Ωκεανό, σύμφωνα με την επεκτατική στρατιωτική ατζέντα του.
Το Ομάν βρίσκεται στη νοτιοανατολική ακτή της Αραβικής Χερσονήσου και συνορεύει με την Αραβική Θάλασσα στα νότια και ανατολικά και με τον Κόλπο του Ομάν στα βορειοανατολικά. Το πιο σημαντικό είναι ότι το Στενό του Ορμούζ διέρχεται μεταξύ του Ιράν και του Ομάν, το οποίο αποτελεί στρατηγική θέση, καθώς είναι η μόνη θαλάσσια δίοδος από τον πλούσιο σε πετρέλαιο Περσικό Κόλπο προς τον υπόλοιπο κόσμο.
Η επέκταση της Κίνας στη Μέση Ανατολή
Ο Καρλ Σούστερ, πρώην διευθυντής επιχειρήσεων στο Κοινό Κέντρο Πληροφοριών της Διοίκησης Ειρηνικού των ΗΠΑ στη Χαβάη, μίλησε στους Epoch Times: «Η επιδίωξη της Κίνας για βάσεις στη Μέση Ανατολή σηματοδοτεί τα αυξανόμενα συμφέροντα της Κίνας στη Μέση Ανατολή γενικά και στον Περσικό Κόλπο ειδικότερα. Πιστεύω ότι το Πεκίνο ελπίζει να δημιουργήσει μια περιορισμένη αλλά σημαντική μόνιμη παρουσία στον δυτικό Ινδικό Ωκεανό και στη Μέση Ανατολή».
Ο κ. Σούστερ εξήγησε ότι η Κίνα επέλεξε να δημιουργήσει στρατιωτική βάση στο Ομάν λόγω της στρατηγικής του θέσης. «Το Ομάν είναι στρατηγικά τοποθετημένο ώστε να παρακολουθεί και, αν χρειαστεί, να ελέγχει την πρόσβαση στον Περσικό Κόλπο, ο οποίος αποτελεί την πηγή για περίπου το 50% των εισαγωγών πετρελαίου της Κίνας. Επίσης, παρέχει στον κινεζικό στρατό μια βάση κοντά στο Γκουαντάρ, διευκολύνοντας την ικανότητα της Κίνας να προστατεύει τα φορτία πετρελαίου και υγροποιημένου φυσικού αερίου προς αυτό το λιμάνι για χερσαία μεταφορά με αγωγό. Το Ομάν παρέχει επίσης στην Κίνα επιλογές εάν οι σχέσεις με το Ιράν ή το Πακιστάν ξινίσουν».
Εκτός από την προστασία της πετρελαϊκής γραμμής ζωής της Κίνας, το Ομάν είναι επίσης στρατιωτικά σημαντικό για το κινεζικό καθεστώς. «Θα αλλάξει τη θαλάσσια ισορροπία δυνάμεων στον δυτικό Ινδικό Ωκεανό», δήλωσε ο κ. Σούστερ. «Οι επιχειρήσεις του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ στον Ινδικό Ωκεανό, καθώς και της Ινδίας, θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους την παρουσία του κινεζικού στρατού κατά τη διάρκεια αυξημένων εντάσεων ή κρίσεων».
Το 2017, η Κίνα δημιούργησε στρατιωτική βάση στην αφρικανική χώρα Τζιμπουτί, σηματοδοτώντας την πρώτη της υπερπόντια στρατιωτική βάση. «Το Ομάν απέχει 1330 ν.μ. από την κινεζική βάση στο Τζιμπουτί. Τα αεροσκάφη ναυτικής περιπολίας και στις δύο τοποθεσίες θα παρέχουν πλεονάζουσα και συμπληρωματική κάλυψη του Αραβικού Κόλπου και του Κόλπου του Άντεν, καθώς και του δυτικού Ινδικού Ωκεανού», δήλωσε ο Σούστερ. «Επίσης, μια βάση στο Ομάν θα διευκόλυνε τις επιχειρήσεις του Κινεζικού Ναυτικού στον Περσικό Κόλπο και θα παρείχε ένα αντίβαρο στη βάση του Αμερικανικού Ναυτικού στο Μπαχρέιν και στη Δυτική Διοίκηση της Ινδίας».
Το λιμάνι του Γκουαντάρ στο Πακιστάν αποτελεί κρίσιμο κομμάτι της πρωτοβουλίας «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» του ΚΚΚ και της «στρατηγικής εταιρικής σχέσης συνεργασίας παντός καιρού» Κίνας-Πακιστάν. Το λιμάνι του Γκουαντάρ βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του Κόλπου του Ομάν, στα ανοικτά του Στενού του Ορμούζ, απέναντι από το Ομάν.
Το ΚΚΚ έχει ήδη μισθώσει αρκετά λιμάνια στον Ινδικό Ωκεανό. Εκτός από το λιμάνι του Γκουαντάρ, η Κίνα ελέγχει επίσης το λιμάνι στο Κολόμπο της Σρι Λάνκα. Η China Harbour Engineering Company επένδυσε 1,4 δισεκατομμύρια δολάρια στη Σρι Λάνκα για να ανακτήσει από τη θάλασσα μια έκταση 665 στρεμμάτων στο Κολόμπο. Σε αντάλλαγμα, η εταιρεία έλαβε το 43% της γης με 99ετή μίσθωση. Ο κ. Σούστερ πιστεύει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας θα περικυκλώσει την Ινδία με μια σειρά από βάσεις και λιμάνια κατά μήκος των ακτών του Ινδικού Ωκεανού.
«Το Ομάν απέχει περίπου 1.500 ναυτικά μίλια από το Γκουαντάρ του Πακιστάν και 2.200 ναυτικά μίλια από το Κολόμπο της Σρι Λάνκα», είπε. «Είναι πεποίθησή μου ότι η Κίνα εξετάζει μια σειρά βάσεων στον Ινδικό Ωκεανό μέχρι το 2030, οι οποίες θα εκτείνονται από τη Μιανμάρ στις Μαλδίβες, στη συνέχεια στις Σεϋχέλλες, στο Τζιμπουτί και στο Ντέρμπιν της Νότιας Αφρικής. Αυτό θα περικύκλωνε την Ινδία και θα παρείχε τις βάσεις του Κινεζικού Ναυτικού για την προστασία των κρίσιμων θαλάσσιων οδών της Κίνας, μέσω των οποίων πρέπει να διέρχονται το μεγαλύτερο μέρος του πετρελαίου και των κρίσιμων πρώτων υλών της».
Η φιλοδοξία της Κίνας να δημιουργήσει παγκόσμιο δίκτυο στρατιωτικών υποδομών
Ο Άντερς Κορ, ιδρυτής της Corr Analytics και εκδότης του Journal of Political Risk, δήλωσε στους Epoch Times ότι το κινεζικό καθεστώς προσπαθεί εδώ και χρόνια να οικοδομήσει ένα παγκόσμιο δίκτυο στρατιωτικών βάσεων.
«Η Κίνα προσπαθεί εδώ και χρόνια να οικοδομήσει ένα δίκτυο παγκόσμιων στρατιωτικών βάσεων», δήλωσε. «Μια νέα βάση στο Ομάν θα την βοηθήσει σε πολλαπλά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της στρατηγικής της “αλυσίδας μαργαριταριών” για τον έλεγχο του εμπορίου με την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, καθώς και της προφανής προσπάθειάς της να περικυκλώσει την Ινδία μέσω ενισχυμένων οικονομικών και στρατιωτικών δεσμών με χώρες στα χερσαία και θαλάσσια σύνορά της».
Η λεγόμενη στρατηγική της «αλυσίδας μαργαριταριών» είναι μια έννοια που αναπτύχθηκε από Ινδούς πολιτικούς σχολιαστές, για να περιγράψουν τις εικασίες τους σχετικά με τις προθέσεις της Κίνας να ασκήσει επιρροή στον Ινδικό Ωκεανό. Αναφέρεται στις κινεζικές πολιτικές και στρατιωτικές εγκαταστάσεις του ΚΚΚ μεταξύ της Κίνας και του λιμανιού του Σουδάν στην άκρη του Κέρατος της Αφρικής, και στη σημασία του για τις ζωτικές θαλάσσιες οδούς της Κίνας.
GUÉDELON, Γαλλία – Τον Μεσαίωνα, τα κάστρα καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό τη διαμόρφωση της ευρύτερης περιοχής. Όταν χτιζόταν ένα κάστρο, κοντά του ξεφύτρωναν χωριά, όπου κατοικούσαν οι τεχνίτες και τις οικογένειές τους. Ένα δάσος, ένα λατομείο και το χώμα με στρώματα πηλού ήταν απαραίτητα για την παροχή των υλικών για την οικοδόμηση.
Πριν από 26 χρόνια, ένας Γάλλος ξεκίνησε ένα μεγαλόπνοο εγχείρημα, για να αναδείξει τις μεσαιωνικές μεθόδους εργασίας, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, στο χτίσιμο ενός κάστρου. Αποκάλεσε δε το έργο αυτό Γκεντελόν (Guédelon).
Το κάστρο Γκεντελόν είναι το πνευματικό παιδί του Μισέλ Γκιγιό, ενός ανθρώπου που τον αποκάλεσαν θεοπάλαβο όταν αποφάσισε να χτίσει ένα κάστρο του 13ου αιώνα, με μεθόδους και εργαλεία του 13ου αιώνα, στη Γαλλία του 21ου αιώνα. Ακόμα κι αν ήταν μια πραγματοποιήσιμη ιδέα, γιατί να θέλει κανείς να κάνει κάτι τέτοιο; Αλλά η αφοσίωση του κου Γκιγιό στην επιθυμία του να παρουσιάσει τη μεσαιωνική ζωή στο κοινό, οδήγησαν τελικά στη γέννηση του εγχειρήματος Γκεντελόν.
Ένα κάστρο πρέπει να χτιστεί στο κατάλληλο περιβάλλον, κοντά σε δάσος και λατομείο. (ευγενική παραχώρηση του Guédelon)
Η διάρκεια κατασκευής του Γκεντελόν υπολογίστηκε σε περίπου 25 χρόνια. Οι τεχνίτες, ντυμένοι με ρούχα εποχής, δεσμεύτηκαν για τη σχεδόν τριακονταετή διαδικασία και τον μεθοδικό, αργό, αλλά αποφασιστικό ρυθμό της κατασκευής με τους πέτρινους όγκους. Οι κότες και οι χήνες τσιμπολογούν ελεύθερα το έδαφος και τα μαντρωμένα πρόβατα περιμένουν υπομονετικά να κουρευτεί το μαλλί τους, για να το πάρει ο ανυφαντής. Ο ήχος της πέτρας που δουλεύεται με σφυρί και καλέμι ή του σιδήρου που σφυρηλατείται με σπίθες να πετούν έχει μια ρυθμική ποιότητα που αναμειγνύεται με το οργανικό περιβάλλον. Το παρελθόν είναι παρόν σε κάθε στροφή στο Γκεντελόν.
Το Γκεντελόν πρόκειται να αποτελέσει ένα παράδειγμα πειραματικής αρχαιολογίας τεραστίων διαστάσεων για την καλύτερη κατανόηση του έργου των αρχιμαστόρων του 13ου αιώνα. Ο λόγος που επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος αιώνας ήταν γιατί γενικά θεωρείται ως η «χρυσή εποχή» του Μεσαίωνα. Ο καιρός τότε ευνοούσε τόσο τις καλλιέργειες όσο και τις οικοδομές, ο κόσμος ευημερούσε και γενικά ήταν μια ειρηνική εποχή με λίγες σχετικά πολεμικές συρράξεις. Ήταν μια εποχή μεγάλων καινοτομιών, πολλές από τις οποίες χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα.
Ένας χειροποίητος νερόμυλος. (ευγενική παραχώρηση του Guédelon)
Η αποστολή του κου Γκιγιό
Ο κος Γκιγιό ανέπτυξε το πάθος του για τα κάστρα μεγαλώνοντας στη Γαλλία της δεκαετίας του 1950, ανάμεσα σε άφθονα μεσαιωνικά ερείπια που αποτελούσαν συνηθισμένο προορισμό οικογενειακών διακοπών. Αυτό δεν ήταν και τόσο διασκεδαστικό για τον κο Γκιγιό εκείνη την εποχή. Αν έχεις δει ένα ερείπιο, τα έχεις δει όλα, σκεφτόταν – όμως παρά την απέχθειά του (ή ίσως εξαιτίας της) για τα ερειπωμένα μεσαιωνικά κάστρα, γεννήθηκε μέσα του η επιθυμία να δει ένα κάστρο να ζωντανεύει. Θα μπορούσε να χτίσει ο ίδιος ένα; Ήταν ένα μεγαλεπήβολο όνειρο, αλλά στη γενέτειρά του, το Μπερί, στην κοιλάδα του Λίγηρα, τα μεγάλα όνειρα ήταν αρκετά συχνό φαινόμενο. Το Μπερί ήταν, επίσης, η πατρίδα της Ιωάννας της Λωραίνης.
Μεγαλώνοντας, ο κος Γκιγιό σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι ζωγραφική, ιστορία της τέχνης και γεωμετρία, ενώ στη συνέχεια άρχισε να ενδιαφέρεται για τα άλογα και τις ιππικές τέχνες. Με τα χρήματα που κέρδισε από τη διδασκαλία μαθημάτων ιππασίας και, σε συνδυασμό με τον αχαλίνωτο ενθουσιασμό του, κατάφερε να πείσει την τράπεζα να του δανείσει τα χρήματα για να αγοράσει το πρώτο του κάστρο, το Λα Ρος (La Roche). Το Λα Ρος ήταν το πρώτο από τα πολλά κάστρα του κου Γκιγιό και το μοναδικό που απέκτησε στην πατρίδα του, το Μπερί.
Το 1979, οι επιστάτες ενός ερειπωμένου κάστρου του 15ου αιώνα, του Σατώ Σαιν-Φαρζώ (Château Saint-Fargeau), θεώρησαν ότι ο κος Γκιγιό ήταν αυτός που έπρεπε να αναλάβει την αποκατάσταση του παραμελημένου κτίσματος στην περιοχή Πουιζέ της Γαλλίας. Το Σαιν-Φαρζώ βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Βουργουνδίας, μόλις δύο ώρες οδήγησης νότια του Παρισιού, στα μισά της διαδρομής μεταξύ της Πόλης του Φωτός και της Ντιζόν.
Το κάστρο του Σαιν-Φαρζώ ήταν η ιδανική τοποθεσία για την υλοποίηση της μεσαιωνικής θεατρικής παράστασης που ήθελε να υλοποιήσει ο κος Γκιγιό. Κάθε χρόνο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, 600 ηθοποιοί και 60 άλογα αναπαριστούν ένα ιστορικό θέαμα που καλύπτει 1.000 χρόνια και φέρνει τη μεσαιωνική εποχή στο προσκήνιο.
Η ξυλεία για την κατασκευή του κάστρου μεταφέρεται με κάρο. (ευγενική παραχώρηση του Guédelon)
Μετά την επιτυχημένη ανακαίνιση του Σαιν-Φαρζώ, χρειαζόταν μια μεγαλύτερη πρόκληση. Το Σαιν-Φαρζώ τον είχε πείσει για την αγάπη του κοινού για τον Μεσαίωνα και ότι ένα πειραματικό μεσαιωνικό εργοτάξιο, αυθεντικό σε κάθε λεπτομέρεια, θα είχε ευρεία απήχηση.
«Είπα στον εαυτό μου ότι οι τρελές πράξεις είναι τα μόνα πράγματα για τα οποία δεν μετανιώνει κανείς στη ζωή του», δηλώνει ο κος Γκιγιό στο βιβλίο «Guedelon: Fanatics for a Fortress» των Φιλίπ Μινάρ και Φρανσουά Φοτσέ. Αλλά, για να γίνει το όνειρό του πραγματικότητα, χρειαζόταν ένα ακόμη άτομο: τη Μαριλίν Μαρτάν.
Η Κυρά του κάστρου
Ο κος Γκιγιό χρειαζόταν κάποιον που θα τον βοηθούσε στην εποπτεία του έργου, στην αγορά του οικοπέδου, στη χρηματοδότηση του κτισίματος και στη συγκρότηση του συνεργείου. Αυτός ο κάποιος ήταν η κα Μαρτάν, η οποία έγινε γνωστή ως η «Κυρά του κάστρου».
Η κα Μαρτάν είχε ιδρύσει λίγο καιρό πριν την Emeraude, μια ένωση αποκατάστασης που ειδικευόταν στη συντήρηση των παραποτάμιων όχθεων, βοηθώντας αρκετούς ανέργους της περιοχής να βρουν εργασία. Για να αξιοποιήσει στο έπακρο την επιχείρησή της, επέστρεψε στα θρανία για να σπουδάσει δασολογία. Μέσω της εργασίας της, γνώρισε τον κο Γκιγιό και έφερε μερικούς από τους εργάτες της στο εγχείρημα Γκεντελόν.
Αυτό που έλειπε μόνο ήταν το οικόπεδο. Ένας γεωγραφικός χάρτης της περιοχής μετατράπηκε σε χάρτη θησαυρού για την ανεύρεση του μεγαλύτερου κοιτάσματος ψαμμίτη στην περιοχή. Το μέρος που εντοπίστηκε ήταν ιδιόκτητο, χωρίς εμπορική αξία, αλλά αποτελούσε χρυσωρυχείο για την παροχή της πέτρας, του ξύλου, του νερού και της άμμου που χρειάζονταν για την κατασκευή.
Οι ιδιοκτήτες δεν ήθελαν να πουλήσουν τη γη τους, παρόλο που δεν τη χρησιμοποιούσαν. Αλλά ένα από τα χαρακτηριστικά της κας Μαρτάν είναι η επιμονή. Έτσι, η κατασκευή άρχισε το 1997.
Κατασκευή
Ο Ζακ Μουλάν, ο επικεφαλής αρχιτέκτονας ιστορικών μνημείων στη Γαλλία, έκανε το σχέδιο του κάστρου ακολουθώντας τους οικοδομικούς κανόνες του 13ου αιώνα, κανόνες που είχε θέσει η Καθολική Εκκλησία. Αλλά, η αυθεντικότητα είναι το κλειδί για το Γκεντελόν, ξεκινώντας από τα πλούσια υλικά που παρέχει η γη, όπως οι γέρικες βελανιδιές και ο σιδηρούχος ψαμμίτης που μεταφέρθηκε από το λατομείο.
Ο σιδεράς συντηρεί τη φωτιά του σιδηρουργείου. (ευγενική παραχώρηση του Guédelon)
Οι τεχνίτες εκπαιδεύτηκαν στις μεθόδους κατασκευής κάστρων που χρησιμοποιούνταν πριν από οκτώ αιώνες. Η ικανότητα προσαρμογής ήταν το μοναδικό απαιτούμενο προσόν για να συμμετέχει κανείς στο έργο. Άνθρωποι από διαφορετικά επαγγέλματα, από αρτοποιούς μέχρι ηλεκτρολόγους, έλαβαν ειδική εκπαίδευση για να δουλέψουν ως τεχνίτες του 13ου αιώνα.
Ένα από τα θέλγητρα της δουλειάς ήταν η εξασφαλισμένη εργασία για τουλάχιστον 23 χρόνια που θα διαρκούσε το έργο. Επίσης θα μάθαιναν μια νέα τέχνη, θα στεγάζονταν στις εγκαταστάσεις και τα έξοδα διαβίωσής τους θα ήταν ελάχιστα.
Λιθοξόοι τοποθετούν μια πέτρα στην οικοδομή. (ευγενική παραχώρηση του Guédelon)
Το αρχικό συνεργείο αποτελούνταν από 50 λιθοξόους, ξυλουργούς, λατόμους, κεραμοποιούς, μαστόρους, ξυλοκόπους, αγγειοπλάστες, κατασκευαστές σχοινιών και καλαθιών, υφαντές, εργάτες και έναν σιδερά, οι οποίοι διδάχθηκαν και δούλεψαν με τις αρχαίες τεχνικές που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή των κάστρων τον Μεσαίωνα.
Τεχνικές κατασκευής
Οι εργασίες άρχισαν με τα εργαλεία που σφυρηλάτησε ο σιδηρουργός. Η ξυλεία κόπηκε και δουλεύτηκε με το χέρι και οι πέτρες από το λατομείο σμιλεύτηκαν μία μία και τοποθετήθηκαν προσεκτικά στη θέση τους με το χέρι και με το νήμα της στάθμης μόνο να τους καθοδηγεί.
Τα υλικά δένονταν με σχοινιά από κάνναβη και μεταφέρονταν με χειροποίητα ιππήλατα κάρα. Για την κατασκευή της σταθερής γέφυρας που χρησιμοποιήθηκε, κόπηκαν 57 βελανιδιές από το δάσος Γκεντελόν, τετραγωνίστηκαν και πριονίστηκαν από τους ξυλοκόπους, κόπηκαν και συναρμολογήθηκαν από τους ξυλουργούς με 670 καρφιά, που σφυρηλατήθηκαν ένα προς ένα από τον σιδηρουργό.
Προετοιμάζοντας μια πέτρα για να λαξευτεί. (ευγενική παραχώρηση του Guédelon)
Το 2006, ο αρχιμάστορας Πατρίς Στεφάν εξήγησε στους επισκέπτες τη χρήση του κονιάματος που χρησιμοποιούσαν: «Αυτό το κονίαμα είναι διαφορετικό από αυτό που χρησιμοποιείται στις σύγχρονες κατασκευές. Στεγνώνει αργά, γεγονός που επιτρέπει την ευελιξία των τοίχων, κάτι πολύ καλό όταν τους κτυπούσαν πολεμικές φατρίες. Χρειάζονται χρόνια για να στεγνώσει πλήρως». Κάποιος θα μπορούσε επίσης να το αποκαλέσει μεσαιωνική αντισεισμική προστασία.
Για την παρασκευή του κονιάματος χρειαζόταν ασβεστόλιθος, ένα από τα λίγα υλικά που δεν υπήρχαν στο Γκεντελόν. Ένα γειτονικό λατομείο παρείχε την πέτρα, η οποία στη συνέχεια ψηνόταν σε κλίβανο, για να παραχθεί ο ασβέστης που ήταν απαραίτητος για το κονίαμα και το ασβέστωμα των τοίχων. Η μέθοδος του ασβεστόλιθου μελετάται σήμερα εκ νέου για να χρησιμοποιηθεί στις σύγχρονες κατασκευές αντί του τσιμέντου.
Παρόλο που το έργο απαιτούσε οικοδομικά εργαλεία και μεθόδους του 13ου αιώνα, επιτράπηκαν ορισμένες σύγχρονες προσθήκες για λόγους ασφαλείας. Παραδείγματος χάριν, ο νόμος για τις οικοδομικές κατασκευές στη Γαλλία απαιτεί γυαλιά ασφαλείας και μπότες ενισχυμένες με σίδερο μπροστά – ακόμη και για την κατασκευή ενός μεσαιωνικού κάστρου. Επιπλέον, ειδικά σχοινιά συνέδεαν το βαρούλκο με τον τροχό του πέλματος για την ανύψωση των λίθων του ενός τόνου.
Στον λαχανόκηπο του εργοταξίου καλλιεργείται κάνναβη για την κατασκευή των σχοινιών. (ευγενική παραχώρηση του Guédelon)
Όσοι συμμετείχαν εθελοντικά πλήρωσαν ένα μικρό ποσό για να μάθουν τις απαραίτητες για το Γκεντελόν τέχνες. Μια νεαρή γυναίκα από τη Σουηδία, η οποία δούλευε στην κοπή της πέτρας, είπε: «Αισθάνομαι προνομιούχα που συμμετέχω σε μια τέτοια προσπάθεια που θα προσφέρει στο κοινό, ιδίως στα παιδιά, μια εικόνα της ζωής του 13ου αιώνα».
Το Γκεντελόν υπήρξε ένα τεράστιο επιστημονικό πείραμα που παρείχε ένα νέο μέσο για την καλύτερη χρήση των πόρων της γης, κάτι που ήταν μέρος αυτού που ήθελε ο κος Γκιγιό, μαζί με την εκπαιδευτική αξία που θα είχε για τους μελλοντικούς επισκέπτες.
Το Γκεντελόν είχε ολοκληρωθεί κατά το ένα τρίτο όταν γιόρτασε τα 10α γενέθλιά του το 2007. Το κάστρο αναμένεται να ολοκληρωθεί μέχρι το 2033, και στη συνέχεια θα αρχίσει η κατασκευή ενός παρεκκλησιού και ενός χωριού, παρέχοντας σε μια άλλη γενιά την ευκαιρία να δει τον Μεσαίωνα να ζωντανεύει.
Η γράφουσα επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Γκεντελόν το 2006. Ξαναπήγε τον Μάιο του 2023, για να διαπιστώσει την πρόοδο που έχει συντελεστεί μέσα σε αυτά τα 17 χρόνια. Στο β΄μέρος του αφιερώματος, παρουσιάζεται το κάστρο Γκεντελόν όπως είναι το 2023.
Εγκρίνουν οι Καθολικοί Χριστιανοί της Κίνας τη δίωξη του Φάλουν Γκονγκ που συμβαίνει στη χώρα τα τελευταία 24 χρόνια;
Φαίνεται πως αυτή την εντύπωση θέλει να δημιουργήσει το κινεζικό καθεστώς, με την πρόσφατη αναδημοσίευση καταδίκης της πνευματικής άσκησης που ο Φου Τιεσάν, τότε επικεφαλής της Πατριωτικής Καθολικής Ένωσης (PCA) ή Πατριωτικής Καθολικής Εκκλησίας είχε δημοσιεύσει το 2001.
Η δήλωση, η οποία τώρα αναδημοσιεύτηκε από την Ένωση της Κίνας κατά των Κακόβουλων Λατρειών (China Anti-Cult Association), ουσιαστικά υποστηρίζει την προσπάθεια του ΚΚΚ να εξαλείψει την πρακτική.
Φυσικά, δεδομένου ότι ο Φου (1931-2007) είχε αποσχιστεί από τη Ρώμη, απορρίπτοντας κάθε προσπάθεια συμφιλίωσης, μάλλον δεν θα έπρεπε να θεωρείται αυθεντία για το τι συνιστά «αίρεση». Στην πραγματικότητα, ως επικεφαλής της Πατριωτικής Καθολικής Ένωσης, η οποία ιδρύθηκε από το ΚΚΚ το 1957 για την επιτήρηση, τον συμβιβασμό και τον έλεγχο των Καθολικών της Κίνας, ήταν μέρος του ίδιου του ΚΚΚ. Για να υπογραμμίσει ακόμη περισσότερο τους στενούς δεσμούς του με τους κομμουνιστές, αναδείχθηκε σε αντιπρόεδρο της μόνιμης επιτροπής του νομοθετικού σώματος της Κίνας, του Εθνικού Λαϊκού Κογκρέσου, από το 2003 μέχρι τον θάνατό του το 2007.
Σε κάθε περίπτωση, η καταγγελία του Φου για το Φάλουν Γκονγκ ήταν δριμεία. Υποστήριξε ότι «αγνοούσε τις βασικές ηθικές και δεοντολογικές αρχές των ανθρώπων … και απερίσκεπτα καταπατούσε τα ανθρώπινα όντα, κατέστρεφε την ανθρώπινη φύση και δεν είχε κανένα σεβασμό για τις ανθρώπινες ζωές».
Ωστόσο, αυτό ακούγεται περισσότερο σαν περιγραφή του ΚΚΚ παρά του Φάλουν Γκονγκ, το οποίο είναι μια πρακτική διαλογισμού βασισμένη στις αρχές της «αλήθειας, της καλοσύνης και της ανεκτικότητας».
Είναι πιθανό ότι το 2001 ο Φου δεν γνώριζε ότι μια πανεθνική εκστρατεία βρισκόταν σε εξέλιξη για τη συντριβή του κινήματος και ότι ένας τεράστιος αριθμός ασκουμένων είχε ήδη συλληφθεί και βασανιστεί βάναυσα, ενώ κάποιοι εξ αυτών δολοφονούνταν κρυφά για τα όργανά τους. Η δίωξη είχε ξεκινήσει το καλοκαίρι του 1999 και εξακολουθούσε να εντείνεται. Δεδομένου, ωστόσο, του πόσο καλά δικτυωμένος ήταν μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα, προσωπικά δεν θα έδινα σε αυτόν τον «πατριώτη επίσκοπο» το πλεονέκτημα της αμφιβολίας.
Τώρα, βέβαια, δύο δεκαετίες αργότερα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι σημερινοί ηγέτες της Πατριωτικής Καθολικής Ένωσης της Κίνας είναι ενήμεροι για τη συνεχιζόμενη δίωξη. Πράγματι, ολόκληρος ο κόσμος γνωρίζει τις φρικαλεότητες που υφίστανται οι ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ στην Κίνα. Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, μαζί με πολλούς άλλους διεθνείς οργανισμούς και χώρες, έχει δημοσιεύσει εκθέσεις που τεκμηριώνουν το πλήθος των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που έχει διαπράξει το ΚΚΚ στην προσπάθειά του να εξαλείψει το Φάλουν Γκονγκ.
Ασκούμενοι του Φάλουν Γκονγκ αναπαριστούν κατά τη διάρκεια εκδήλωσης μια εξαναγκαστική αφαίρεση οργάνων, για να καταγγείλουν την εν λόγω πρακτική που το ΚΚΚ εφαρμόζει όλα τα χρόνια της δίωξης σε ασκούμενους του Φάλουν Γκονγκ. Ταϊβάν, 23 Απριλίου 2006. (Patrick Lin/AFP μέσω Getty Images)
Τι μπορούμε λοιπόν να σκεφτούμε για τον ισχυρισμό της Ένωσης κατά των Κακόβουλων Λατρειών ότι η αναδημοσίευση της επίθεσης του Φου κατά του Φάλουν Γκονγκ εγκρίθηκε από την Πατριωτική Καθολική Ένωση;
Δεδομένου ότι η Πατριωτική Καθολική Ένωση, όπως και όλες οι εγκεκριμένες θρησκευτικές ομάδες στην Κίνα του Σι Τζινπίνγκ, βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο του Τμήματος Εργασίας του Ενιαίου Μετώπου του ΚΚΚ, αυτό είναι πιθανώς αλήθεια. Ο σημερινός ηγέτης της, ο Επίσκοπος του Πεκίνου Λι Σαν, έχει την εμπιστοσύνη του ΚΚΚ για «να ενώσει και να οδηγήσει τον τεράστιο αριθμό των καθολικών να αποδεχτούν τη σκέψη του Σι Τζινπίνγκ ως οδηγό τους». Πράγματι, έχει δεσμευτεί να το κάνει.
Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ο Επίσκοπος Λι να αλλάξει τη γραμμή του, αλλά δεν θα έπρεπε το Βατικανό να διαμαρτυρηθεί για την απατηλή προσπάθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος να εμπλέξει την Πατριωτική Καθολική Ένωση της Κίνας στη συνεχιζόμενη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ασκουμένων του Φάλουν Γκονγκ;
Πριν από την υπογραφή της Συμφωνίας Κίνας-Βατικανού του 2018, οποιαδήποτε δήλωση της Πατριωτικής Καθολικής Ένωσης σχετικά με το Φάλουν Γκονγκ θα είχε απορριφθεί αμέσως από το Βατικανό. Εξάλλου, η ΠΚΕ ήταν κάτι ελάχιστα περισσότερο από ένα δημιούργημα του ΚΚΚ. Αν τα κομμουνιστικά αφεντικά της της έλεγαν να επιτεθεί σε μια ανεξάρτητη θρησκευτική οργάνωση που αρνούνταν να υποταχθεί στο επίσημα αθεϊστικό ΚΚΚ, θα το έκανε.
Αλλά το ζήτημα περιπλέκεται από τη συγκεκριμένη συμφωνία, η οποία δημιούργησε μια αύρα νομιμότητας γύρω από την Πατριωτική Καθολική Ένωση αναγνωρίζοντας τους επισκόπους-μέλη της ως νόμιμους. Ο Επίσκοπος Λι, για παράδειγμα, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Φου Τιεσάν, είναι νόμιμος επίσκοπος και έχει καλή σχέση με την Καθολική Εκκλησία.
Τον Μάιο του 2018, συναντήθηκα με τον γραμματέα του Βατικανού, τον καρδινάλιο Πιέτρο Παρολίν, και εξέθεσα τους λόγους για τους οποίους η υπογραφή οποιασδήποτε συμφωνίας με το ΚΚΚ θα ήταν λάθος. Ανέφερα τους νέους κανονισμούς που διέπουν τη θρησκευτική δραστηριότητα, οι οποίοι τέθηκαν σε ισχύ την 1η Φεβρουαρίου 2018 και καλούσαν τους κρυφούς επισκόπους και τους ιερείς να υποταχθούν στις κομμουνιστικές αρχές ως προϋπόθεση για να παραμείνουν στη διακονία.
Ο καρδινάλιος Παρολίν απέρριψε την ανησυχία μου, λέγοντας: «Δεν έχουμε αντίρρηση στην απαίτηση να εγγραφούν όλοι στις αρχές».
Αλλά αυτή δεν ήταν μια απλή «εγγραφή». Στα χέρια του Κομμουνιστικού Κόμματος, διαστρεβλώθηκε σε απαίτηση να ενταχθούν όλοι οι κληρικοί στη σχισματική Πατριωτική Καθολική Ένωση και να ομολογήσουν ότι η πρώτη τους πίστη ήταν στο επίσημα αθεϊστικό Κόμμα-Κράτος και όχι στον Θεό.
Τον επόμενο χρόνο, το Βατικανό επέτεινε τη σύγχυση με την έκδοση «ποιμαντικών οδηγιών», που πρότειναν σε όσους κληρικούς δέχονταν πιέσεις να ενταχθούν στην Πατριωτική Καθολική Εκκλησία να «διευκρινίσουν εγγράφως» ότι εντάσσονται υπό διαμαρτυρία και εξακολουθούν να «παραμένουν πιστοί στις αρχές του Καθολικού δόγματος». Ή, αν αυτό δεν είναι δυνατόν, ότι θα πρέπει να διαμαρτυρηθούν προφορικά και παρουσία μάρτυρα.
Ως κάποιος που έχει συλληφθεί στην Κίνα και έχει αναγκαστεί να γράψει μια «ομολογία», μπορώ προσωπικά να βεβαιώσω ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως πιθανότητα να επιτραπεί σε έναν «πολιορκημένο» ιερέα είτε να καλέσει μάρτυρες είτε να τροποποιήσει την «εγγραφή» του με οποιονδήποτε τρόπο. Η πρόταση θα ήταν γελοία αν δεν ήταν τόσο παράλογη.
Αλλά το σαφές συμπέρασμα των «ποιμαντικών κατευθυντήριων γραμμών» είναι ότι η Πατριωτική Καθολική Ένωση δεν βρίσκεται σε κοινωνία με τη Ρώμη.
Η ένωση παραμένει σήμερα, όπως ήταν πάντα, μια ομάδα που ελέγχεται από το ΚΚΚ, τα τελευταία χρόνια μέσω του τμήματος του Ενιαίου Μετώπου.
Είναι γεγονός ότι το Βατικανό προσπαθεί να αγνοεί τον τρόπο με τον οποίο το ΚΚΚ παραβιάζει τη συμφωνία Κίνας-Βατικανού. Απέστρεψε τα μάτια του όταν πιστοί επίσκοποι και κληρικοί εξαναγκάστηκαν να ενταχθούν στην Πατριωτική Καθολική Ένωση. Κάνει μόνο ήπια παράπονα όταν χρίζονται ή μετατίθενται επίσκοποι χωρίς την προηγούμενη έγκρισή του.
Αλλά μου φαίνεται ότι η τελευταία κατάχρηση της Πατριωτικής Καθολικής Ένωσης πρέπει να προκαλέσει μία απάντηση από τη Ρώμη.
Το να υπονοείται ότι οποιαδήποτε επίσημα αναγνωρισμένη οργάνωση της Καθολικής Εκκλησίας εγκρίνει τις μαζικές συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις μελών μιας ειρηνικής πρακτικής, τις οποίες πραγματοποιεί το ΚΚΚ ασύδοτα, αποτελεί προσβολή για κάθε ζωντανό Καθολικό. Ο καρδινάλιος Ζεν του Χονγκ Κονγκ θεωρεί εδώ και καιρό ότι η δίωξη του Φάλουν Γκονγκ συνιστά παραβίαση της ελευθερίας της πίστης.
Η Ρώμη πρέπει να δηλώσει ξεκάθαρα ότι η Πατριωτική Καθολική Ένωση δεν εκπροσωπεί την Καθολική Εκκλησία και ότι δεν εγκρίνει την επίθεσή της στο Φάλουν Γκονγκ.
Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντανακλούν απαραίτητα τις απόψεις της εφημερίδας The Epoch Times.
Η Ουκρανία μπορεί να χρειαστεί 10 ή περισσότερα χρόνια διεθνούς βοήθειας στον τομέα της ασφάλειας για να αποτρέψει τη Ρωσία από το να κατακτήσει περαιτέρω την Ευρώπη, σύμφωνα με έναν Ευρωπαίο αξιωματούχο.
Τουλάχιστον 10 χρόνια κάποιας μορφής βοήθειας μπορεί να χρειαστούν για να οικοδομηθούν επαρκώς αποτρεπτικές ικανότητες, ακόμη και αν οι μάχες στην Ουκρανία δεν διαρκέσουν τόσο πολύ, δήλωσε ο Τσέχος σύμβουλος εθνικής ασφάλειας Τόμας Πόγιαρ.
«Πρέπει πραγματικά να γίνει μακροπρόθεσμα, και νομίζω ότι η ροή όπλων προς την Ουκρανία πρέπει να υπάρχει για άλλα 10 χρόνια», δήλωσε ο κ. Πόγιαρ σε δημοσιογράφους στην Ουάσινγκτον τον περασμένο μήνα.
«Δεν λέω ότι θα υπάρχουν μάχες για 10 ακόμη χρόνια, αλλά προκειμένου να κρατήσουμε τη Ρωσία όσο το δυνατόν πιο μακριά από τα σύνορά μας, τότε αυτό θα πρέπει να στηριχθεί».
Η Ευρώπη πρέπει μακροπρόθεσμα να χρηματοδοτήσει τον στρατιωτικό εκσυγχρονισμό
Ο κ. Πόγιαρ δήλωσε ότι τα ευρωπαϊκά έθνη θα πρέπει να τα πάνε καλύτερα από ό,τι στο παρελθόν για να επενδύσουν επαρκώς στην άμυνά τους, αλλά ότι η συνεχιζόμενη ηγετική θέση των Ηνωμένων Πολιτειών είναι υψίστης σημασίας για να διασφαλιστεί ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί.
Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσυρθούν ξαφνικά από την υποστήριξη της άμυνας της Ουκρανίας, είπε, η Ευρώπη θα δυσκολευτεί να διατηρήσει την ενότητα στην παροχή της.
«Ο πόλεμος απέδειξε και πάλι ότι πρέπει να υπάρχει και είναι απαραίτητη η αμερικανική ηγεσία», δήλωσε ο κ. Πόγιαρ.
«Εάν υπάρχει ηγεσία από πλευράς ΗΠΑ, εμείς οι Ευρωπαίοι θα ακολουθήσουμε και θα κάνουμε τη δουλειά μας. Αν οι ΗΠΑ παραιτηθούν ή αλλάξουν πορεία, εμείς οι Ευρωπαίοι δεν θα είμαστε σε θέση να ακολουθήσουμε τόσο δυναμικά όσο κάνουμε τώρα».
Για το σκοπό αυτό, ο κ. Πόγιαρ δήλωσε ότι η δημιουργία μακροπρόθεσμων μηχανισμών προμηθειών για τη διασφάλιση της βοήθειας ασφαλείας μέσω πολλαπλών διοικήσεων είναι ζωτικής σημασίας για την αποτροπή της ρωσικής επιθετικότητας από το να φτάσει περαιτέρω στην Ευρώπη.
«Νομίζω ότι γίνεται όλο και πιο σημαντικό να το διατηρήσουμε και να το διατηρήσουμε μακροπρόθεσμα», δήλωσε.
«Νομίζω ότι αυτό που μπορούμε να δούμε δεν είναι ο σχεδιασμός των αυριανών προμηθειών, αλλά βασικά η δημιουργία συστημάτων για προμήθειες σε πολλούς μήνες και χρόνια μπροστά, συμπεριλαμβανομένων κοινών πρότζεκτ, κοινής παραγωγής στην Ουκρανία και εκτός Ουκρανίας, για να διατηρηθεί μακροπρόθεσμα».
Ο κ. Πόγιαρ πρόσθεσε ότι η ελπίδα ορισμένων για μια διευθέτηση του πολέμου με διαπραγματεύσεις -στην οποία η Ρωσία θα διατηρούσε τον έλεγχο ορισμένων ή όλων των ουκρανικών εδαφών που κατέχει σήμερα- είχε τις ρίζες της σε μια λανθασμένη πεποίθηση σχετικά με τη φύση της ρωσικής απειλής.
Η ρωσική ηγεσία, δήλωσε, επιζητά να κατακτήσει.
«Νομίζω ότι είναι λάθος στοίχημα να πούμε ότι εντάξει, θα τους δώσουμε ένα μέρος της επικράτειας και μετά θα είναι ικανοποιημένοι. Δεν θα είναι ικανοποιημένοι και, παρεμπιπτόντως, το λένε ανοιχτά αυτό», είπε.
Για το σκοπό αυτό, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε ότι δεν μπορεί να επιτραπεί σε κανένα τμήμα της Ουκρανίας που ελέγχεται από τη δημοκρατική κυβέρνηση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι να κατέχει όπλα που θα μπορούσαν να απειλήσουν τη Ρωσία.
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, ομοίως, έχει δηλώσει ότι ο σκοπός του πολέμου είναι να εξαναγκάσει την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, η οποία ουσιαστικά θα υπέτασσε το κράτος σε υποτελή της Ρωσίας.
Ένας τέτοιος στόχος συμπίπτει με τον από καιρό διακηρυγμένο στόχο του κ. Πούτιν να επανενώσει τα εδάφη που έχασε η Σοβιετική Ένωση στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τα οποία θεωρεί ως την «ιστορική Ρωσία».
Η πατρίδα του κ. Πόγιαρ, η Τσεχία, βρίσκεται σε αυτόν τον κατάλογο. Πιστεύει ότι η κατάσταση αυτή αναδεικνύει την ανάγκη τα ευρωπαϊκά έθνη να χρηματοδοτήσουν πιο σοβαρά τη δική τους άμυνα και να μην βασίζονται σε υπερβολικό βαθμό στις Ηνωμένες Πολιτείες για υποστήριξη.
«Νομίζω ότι ο Τραμπ και ο Ομπάμα και όλοι οι πρόεδροι σας είχαν δίκιο όταν είπαν ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να ξοδεύουν περισσότερα για τη δική τους άμυνα. Δεν θα πρέπει να επιβαρύνουν [τους] Αμερικανούς φορολογούμενους», δήλωσε.
«Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε, και άλλοι προσπαθούν να κάνουν, είναι να δαπανήσουν επιτέλους για την άμυνα και να εκσυγχρονίσουν τους στρατούς και να κάνουν συμφωνίες με τις ΗΠΑ».
Η Ρωσία επιδιώκει να υπερνικήσει την αμερικανική χρηματοδότηση
Το αν η ηγεσία των ΗΠΑ επιμένει να υπερασπίζεται την Ουκρανία και μαζί της την Ευρώπη παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα.
Τρεις υποψήφιοι για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων -ο πρώην πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, ο κυβερνήτης της Φλόριντα Ρον ΝτεΣάντις και ο Βίβεκ Ραμασβάμι- έχουν υποσχεθεί να διακόψουν την αμερικανική υποστήριξη προς την Ουκρανία και να πιέσουν για ειρήνη με τον κ. Πούτιν.
Το γεγονός αυτό δεν έχει περάσει απαρατήρητο από τον κ. Πούτιν, δήλωσε ο κ. Πόγιαρ.
«Ο Πούτιν δεν πρόκειται να είναι έτοιμος να σταματήσει μέσα σε ένα χρόνο», δήλωσε ο κ. Πόγιαρ. «Σίγουρα περιμένει τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών».
Από την πλευρά της, η αμερικανική ηγεσία συμφωνεί με το παραπάνω σκεπτικό.
Ο βοηθός υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Ο’ Μπράιαν δήλωσε σε ακρόαση της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας στις 8 Νοεμβρίου ότι ο κ. Πούτιν «παίζει ένα παιχνίδι αναμονής».
«Νομίζει ότι αν μπορεί να περιμένει τις εκλογές μας ή να κουραστεί η Ουκρανία, τότε θα μπορέσει να επιβιώσει», δήλωσε ο κ. O’Μπράιαν.
«Ο Πούτιν λέει ότι αν απομακρυνθούμε, η Ουκρανία θα πέσει μέσα σε λίγες εβδομάδες».
Ο κ. O’Μπράιαν επεσήμανε τις αυξανόμενες προσπάθειες της Ρωσίας να συνεργαστεί άμεσα με την τρομοκρατική ομάδα Χαμάς, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα ως λόγο για τη συνεχή υποστήριξη της Ουκρανίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο τύπος της αστάθειας που δημιουργεί η Ρωσία στην Ανατολική Ευρώπη, είπε, είναι ο ίδιος τύπος που «ανάγκασε την Αμερική σε δύο παγκόσμιους πολέμους» και πρέπει να αντιμετωπιστεί γρήγορα πριν επεκταθεί.
«Αν γυρίσουμε την πλάτη μας εδώ, γυρίζουμε την πλάτη μας σε εκείνους που θα μας αντιμετωπίσουν σε όλο τον κόσμο», δήλωσε ο κ. O’Μπράιαν.
Μέχρι σήμερα, τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν παράσχει περίπου 20 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερη βοήθεια στην Ουκρανία από ό,τι οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν και το συνολικό ΑΕΠ της ηπείρου είναι μικρότερο από αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν επίσης υποδεχθεί τη συντριπτική πλειονότητα των 6 εκατομμυρίων Ουκρανών προσφύγων, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση εξετάζει πρόταση ύψους 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων για χρηματοδότηση της Ουκρανίας για τέσσερα χρόνια.
Το μέλλον αυτού του πακέτου, ωστόσο, θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επενδύουν με παρόμοιο τρόπο.
«Εάν αποτύχουμε να παράσχουμε τη βοήθεια, αυτό θα θέσει υπό αμφισβήτηση για [την Ευρώπη] εάν οι προσπάθειές τους θα είναι αρκετές και εάν θα πρέπει να προχωρήσουν», δήλωσε ο κ. O’Μπράιαν. «Οι σύμμαχοί μας πρέπει να γνωρίζουν ότι είμαστε μαζί τους».
Η οστεοπόρωση είναι μια ασθένεια που προσβάλλει τα οστά, κάνοντάς τα αδύναμα και εύθραυστα.
Αν και η οστεοπόρωση συνήθως εμφανίζεται σε άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών, οι νεότερες ηλικιακές ομάδες κινδυνεύουν και αυτές. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη αυτής της ασθένειας, όπως η γενετική, η ηλικία και ο τρόπος ζωής.
«Για την οστεοπόρωση, η θεραπεία στοχεύει στην προστασία και την ενδυνάμωση των οστών. Αυτά περιλαμβάνουν διατροφή, άσκηση, συμπληρώματα συμπεριλαμβανομένων ασβεστίου και βιταμίνης D, και φάρμακα για την οστεοπόρωση», σύμφωνα με το WebMD.
Αν και θα πρέπει να λαμβάνονται προληπτικά μέτρα με τη βοήθεια του γιατρού σας, μια νέα ανάλυση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nutrients υποδηλώνει ότι τα διαφορετικά πρότυπα διατροφής μπορεί να βοηθήσουν στην πρόληψη της ανάπτυξης της οστεοπόρωσης. Η μελέτη δείχνει τη σημασία της μεσογειακής διατροφής στην πρόληψη της απώλειας της οστικής μάζας και των καταγμάτων.
«Ένα δημοφιλές εναλλακτικό διατροφικό μοτντέλο, η μεσογειακή δίαιτα, έχει πρόσφατα αποδειχθεί ότι έχει θετικά αποτελέσματα στη μυοσκελετική υγεία και μειώνει τη συχνότητα των καταγμάτων του ισχίου», ανέφερε η μελέτη. «Η υψηλότερη προσκόλληση στη μεσογειακή διατροφή σχετίζεται επίσης με αυξημένη πρόσληψη ασβεστίου σε γυναίκες πριν και μετά την εμμηνόπαυση».
«Το ελαιόλαδο είναι πλούσιο σε πολυφαινόλες ελιάς, οι οποίες είναι αποτελεσματικές στη μείωση του οξειδωτικού στρες και της φλεγμονής. Η τακτική κατανάλωση ελαιολάδου μπορεί να αποτρέψει την απώλεια οστικής μάζας και να βελτιώσει τα ποσοστά οστικής απώλειας», συνεχίζει η μελέτη.
«Η μεσογειακή διατροφή επικεντρώνεται στο να γεμίζεις το πιάτο σου με μια ποικιλία τροφών, μεταξύ των οποίων τα λαχανικά, τα φρούτα και το ελαιόλαδο έχουν κυρίαρχο ρόλο. Ανάμεσα στα πολλά οφέλη της δίαιτας είναι η ικανότητά της να μειώνει τον κίνδυνο ορισμένων χρόνιων προβλημάτων υγείας, όπως οι καρδιακές παθήσεις και ο διαβήτης τύπου 2», αναφέρει το The Atlanta Journal-Constitution.
μέτρια κατανάλωση πουλερικών, αυγών και γιαουρτιού.
περιορισμένη κατανάλωση κόκκινου κρέατος και γλυκών – κυρίως σε ειδικές περιστάσεις.
περιορισμένη κατανάλωση αλκοόλ – ένα ποτήρι κόκκινο κρασί μια στο τόσο.
Εκτός από τη διατροφή, η τακτική άσκηση και η αποφυγή του καπνίσματος είναι δύο ακόμα σημαντικοί παράγοντες οστικής υγείας.
Εάν ανησυχείτε για την υγεία των οστών σας, συμβουλευτείτε το γιατρό σας. Μπορεί να αξιολογήσει τους παράγοντες κινδύνου για οστεοπόρωση και να συστήσει στρατηγικές πρόληψης και θεραπείας.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της ΕΕ κατέληξαν σε προσωρινή συμφωνία στις 8 Νοεμβρίου σχετικά με τη θέσπιση ενός νέου πλαισίου για την ευρωπαϊκή ψηφιακή ταυτότητα (eID).
Το εργαλείο αυτό, που συχνά αναφέρεται ως πορτοφόλι ψηφιακής ταυτότητας της ΕΕ (EUDI), έχει ως στόχο να διασφαλίσει ότι όλοι οι πολίτες, οι κάτοικοι και οι επιχειρήσεις της ΕΕ θα έχουν πρόσβαση σε «ασφαλή και αξιόπιστη ηλεκτρονική ταυτοποίηση και πιστοποίηση» στο εγγύς μέλλον, σύμφωνα με αξιωματούχους.
Στο πλαίσιο του EUDI, τα κράτη μέλη θα «προσφέρουν» στους πολίτες της ΕΕ «ψηφιακά πορτοφόλια» που θα συνδέονται με τις εθνικές ψηφιακές ταυτότητές τους μαζί με άλλα αποδεικτικά στοιχεία ταυτοποίησης, όπως οι άδειες οδήγησης και οι τραπεζικοί λογαριασμοί τους.
Θα αποθηκεύουν επίσης επίσημα έγγραφα, όπως το εκπαιδευτικό ιστορικό του ατόμου, τις ιατρικές συνταγές και τα προσόντα του.
Στη συνέχεια, οι πολίτες θα χρησιμοποιούν τα EUDIs για να αποδεικνύουν την ταυτότητά τους, να έχουν πρόσβαση σε δημόσιες και ιδιωτικές διαδικτυακές υπηρεσίες, να ανοίγουν τραπεζικούς λογαριασμούς, να πραγματοποιούν πληρωμές και να μοιράζονται ηλεκτρονικά έγγραφα μέσω των κινητών τους τηλεφώνων, καταργώντας την ανάγκη «παροχής ιδιωτικών μεθόδων ταυτοποίησης» ή «άσκοπης ανταλλαγής προσωπικών δεδομένων».
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το εν λόγω εργαλείο θα παρέχει «πλήρη ασφάλεια και προστασία των προσωπικών δεδομένων σε όλη την Ευρώπη».
Σύμφωνα με την προσωρινή συμφωνία της 8ης Νοεμβρίου, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο αποφάσισαν ότι το ψηφιακό πορτοφόλι θα είναι «εξ ορισμού ελεύθερο προς χρήση για τα φυσικά πρόσωπα», αλλά τα κράτη μέλη μπορούν επίσης να θεσπίσουν διάφορα μέτρα για να «διασφαλίσουν ότι η δωρεάν χρήση περιορίζεται σε μη επαγγελματικούς σκοπούς».
Συμφώνησαν επίσης για το «επιχειρηματικό μοντέλο» του πορτοφολιού, για τον κωδικό που θα χρησιμοποιούν τα πορτοφόλια και ότι «διασφαλίστηκε η συνοχή μεταξύ του πορτοφολιού ως μέσου ηλεκτρονικής ταυτότητας και του υποστηρικτικού συστήματος βάσει του οποίου εκδίδεται».
Σύμφωνα με τους αξιωματούχους, τα μέσα ταυτοποίησης θα χρησιμοποιούν στοιχεία λογισμικού ανοικτού κώδικα, αλλά τα κράτη μέλη της ΕΕ που τα παρέχουν θα έχουν επίσης «το απαραίτητο περιθώριο» για διάφορους «δικαιολογημένους λόγους», οπότε «συγκεκριμένα στοιχεία εκτός από εκείνα που εγκαθίστανται στις συσκευές των χρηστών δεν μπορούν να αποκαλυφθούν».
Η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αρμόδια για μια Ευρώπη κατάλληλη για την ψηφιακή εποχή, Μαργκρέτε Βεστάγκερ, παραχωρεί συνέντευξη Τύπου με τον επίτροπο της ΕΕ για την εσωτερική αγορά σχετικά με τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πλαισίου ψηφιακής ταυτότητας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στις Βρυξέλλες, στις 3 Ιουνίου 2021. (Stephanie Lecocq/Pool/AFP via Getty Images)
«Μοναδική, ασφαλής ευρωπαϊκή ψηφιακή ταυτότητα»
Οι αξιωματούχοι καθόρισαν επίσης ότι τα κράτη μέλη θα παρέχουν δωρεάν μηχανισμούς επικύρωσης για την «επαλήθευση της γνησιότητας και της εγκυρότητας του πορτοφολιού και της ταυτότητας των συμβαλλομένων μερών».
Η προσωρινή συμφωνία αποσαφηνίζει το «πεδίο εφαρμογής των αναγνωρισμένων πιστοποιητικών ελέγχου ταυτότητας ιστού (QWAC), το οποίο διασφαλίζει ότι οι χρήστες μπορούν να επαληθεύουν ποιος βρίσκεται πίσω από έναν ιστότοπο, διατηρώντας παράλληλα τους ισχύοντες καθιερωμένους κανόνες και πρότυπα ασφαλείας του κλάδου».
«Με την έγκριση του ευρωπαϊκού κανονισμού για την ψηφιακή ταυτότητα, κάνουμε ένα θεμελιώδες βήμα ώστε οι πολίτες να μπορούν να έχουν μια μοναδική και ασφαλή ευρωπαϊκή ψηφιακή ταυτότητα», δήλωσε η Νάντια Καλβίνιο, εκτελούσα χρέη πρώτης αντιπροέδρου της Ισπανίας και υπουργού Οικονομίας και Ψηφιοποίησης.
«Πρόκειται για μια σημαντική πρόοδο για να αποτελέσει η Ευρωπαϊκή Ένωση παγκόσμιο σημείο αναφοράς στον ψηφιακό τομέα, προστατεύοντας τα δημοκρατικά μας δικαιώματα και τις αξίες μας».
Οι αξιωματούχοι θα επεξεργαστούν τώρα το συνοδευτικό νομικό κείμενο της προσωρινής συμφωνίας, το οποίο θα υποβληθεί στους εκπροσώπους των κρατών μελών για έγκριση.
Μετά από νομική εξέταση, η προσωρινή συμφωνία θα πρέπει να εγκριθεί επίσημα από το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο προτού δημοσιευθεί στην Επίσημη Εφημερίδα της ΕΕ και τεθεί σε ισχύ.
Στη συνέχεια, τα κράτη μέλη θα πρέπει να παρέχουν στους πολίτες τους πορτοφόλια ψηφιακής ταυτότητας της ΕΕ εντός 24 μηνών.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εγκαινίασε τον Απρίλιο τέσσερα πιλοτικά προγράμματα μεγάλης κλίμακας του πορτοφολιού ψηφιακής ταυτότητας, τα οποία επικεντρώνονται στην άδεια οδήγησης στο κινητό, την ηλεκτρονική υγεία, τις ψηφιακές πληρωμές καθώς και την εκπαίδευση και τα επαγγελματικά προσόντα, επενδύοντας συνολικά 46 εκατομμύρια ευρώ στα πιλοτικά προγράμματα. Στο πιλοτικό πρόγραμμα συμμετέχουν περισσότερες από 250 ιδιωτικές εταιρείες και δημόσιες αρχές σε 25 κράτη μέλη και στη Νορβηγία, την Ισλανδία και την Ουκρανία.
Στο πλαίσιο του νέου προγράμματος, πλατφόρμες μεγάλης κλίμακας, όπως η Amazon και το Facebook, θα υποχρεωθούν επίσης νομικά να αποδέχονται το πορτοφόλι ψηφιακής ταυτότητας.
Μια κάμερα παρακολούθησης τοποθετείται σε ένα αυτοκίνητο έξω από το ποινικό δικαστήριο του Μανχάταν στη Νέα Υόρκη στις 3 Απριλίου 2023. (Kena Betancur/Getty Images)
Ανησυχίες για την ιδιωτική ζωή, την ελευθερία
Ενώ οι αξιωματούχοι έχουν προβάλει τα διάφορα πλεονεκτήματα του ψηφιακού πορτοφολιού ταυτότητας, επισημαίνοντας ότι οι χρήστες θα μπορούν να μην μοιράζονται προσωπικά δεδομένα και υποστηρίζοντας ότι δεν θα χρησιμοποιείται για «παράνομη παρακολούθηση, ιχνηλάτηση ή κυβερνητική υποκλοπή», οι εμπειρογνώμονες έχουν εκφράσει ανησυχίες.
Σε ανοιχτή επιστολή που υπογράφηκε από οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, ακαδημαϊκούς και ερευνητικά ιδρύματα τον Ιούνιο, εμπειρογνώμονες προειδοποίησαν ότι το πορτοφόλι ταυτότητας της ΕΕ έχει τη δυνατότητα να «δημιουργήσει έναν άνευ προηγουμένου κίνδυνο για κάθε Ευρωπαίο στην ηλεκτρονική και μη ηλεκτρονική του ζωή».
«Οι τρέχουσες τριμερείς διαπραγματεύσεις έχουν κάνει κακή διάκριση μεταξύ των νόμιμων περιπτώσεων χρήσης και των δόλιων ή καταχρηστικών σεναρίων», γράφουν.
«Οι λειτουργίες που σέβονται την ιδιωτική ζωή δεν προτιμώνται έναντι των παρεμβατικών λειτουργιών του πορτοφολιού».
Οι εμπειρογνώμονες δήλωσαν ότι οι νομικές απαιτήσεις των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιρειών για τη γνώση του πελάτη «τίθενται σε ίσο επίπεδο με τα επιχειρηματικά μοντέλα των εταιρειών Μεγάλης Τεχνολογίας που βασίζονται στην επιτήρηση».
«Στην τρέχουσα μορφή του, το Ευρωπαϊκό Σύστημα Ψηφιακής Ταυτότητας θα ήταν ένα δώρο για την Google και το Facebook για την υπονόμευση της ιδιωτικής ζωής των πολιτών της ΕΕ. Αυτό θα επηρεάσει όλους τους πολίτες της ΕΕ και θα τους θέσει σε χαμηλότερο επίπεδο προστασίας της ιδιωτικής ζωής από ό,τι τους πολίτες σε άλλες περιοχές του κόσμου», ανέφεραν.
Ο Ρομπ Ρους, ολλανδός πολιτικός και νυν ανεξάρτητο μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, χαρακτήρισε την τελευταία συμφωνία «πολύ κακά νέα».
Σε δήλωσή του στο X, παλαιότερα γνωστό ως Twitter, ο κ. Ρους εξέφρασε ανησυχίες σχετικά με τη σύνδεση μεταξύ του ψηφιακού πορτοφολιού ταυτότητας και των ψηφιακών νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών, τα οποία οι ειδικοί πιστεύουν ότι παρουσιάζουν «σημαντικούς κινδύνους» για το χρηματοπιστωτικό σύστημα και την ιδιωτικότητα των καταναλωτών, και υποστήριξε ότι οι ειδικοί σε θέματα προστασίας της ιδιωτικής ζωής και ασφάλειας «αγνοήθηκαν» κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για την τελευταία προσωρινή συμφωνία.
«Το προωθούν σε όλο το μήκος του δρόμου. Δεν είμαι αισιόδοξος. Αλλά δεν είναι ακόμη πολύ αργά. Το Κοινοβούλιο πρέπει ακόμη να ψηφίσει σχετικά με αυτό. Ενημερώστε τον ευρωβουλευτή σας [μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου] ότι αντιτίθεστε στην ψηφιακή ταυτότητα και ότι θέλετε ο ευρωβουλευτής σας να ψηφίσει εναντίον της», έγραψε.
Η τελευταία εξέλιξη είναι άσχημα νέα για την «ιδιωτικότητα και την ελευθερία» των Ευρωπαίων, δήλωσε ο κ. Ρους.
«Πολλές είναι οι φυλές που κοντεύουν να εξαφανιστούν, συνεχίζοντας να υπάρχουν μόνο ως γλυπτά που εκτίθενται σε αυτή την αίθουσα [Hall of Man]», έγραφε ο έφορος του τμήματος ανθρωπολογίας του Μουσείου Field Μπέρτολντ Λάουφερ το 1933. Η παγκόσμια ανάπτυξη κατέστρεφε άμεσα τις εθνοτικές μειονότητες, προειδοποιούσε ήδη από τότε, αν και χρησιμοποιώντας την ορολογία της εποχής.
Τα γλυπτά στα οποία αναφερόταν ο Λάουφερ ήταν μια από τις μεγαλύτερες και πιο φιλόδοξες παραγγελίες τέχνης που έγιναν ποτέ: 104 έργα, περιλαμβανομένων κεφαλών, προτομών και ολόσωμων μορφών, για την «Αίθουσα του Ανθρώπου» στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Φηλντ, όπως ήταν τότε γνωστό το Μουσείο Φηλντ στο Σικάγο.
Ήδη από το 1915, το τμήμα του Λάουφερ είχε την ιδέα για έναν νέο τύπο Αίθουσας Ανθρωπολογίας, διαφορετικής από το πρότυπο της εποχής, που συνιστάτο σε γυάλινες προθήκες με κούκλες από γύψο ή πριονίδι, με αληθινά μαλλιά και γυάλινα μάτια. Το όραμά του για την Αίθουσα της Ανθρωπολογίας υλοποιήθηκε δεκαετίες αργότερα.
Το 1929, η Αμερικανίδα γλύπτρια Μαλβίνα Χόφμαν (Malvina Hoffman, 1885-1966) έλαβε ένα ενδιαφέρον τηλεγράφημα από τον πρόεδρο του Μουσείου Φηλντ, Στάνλεϋ Φηλντ: «Έχω να κάνω μια πρόταση, θα θέλατε να την εξετάσετε; Φυλετικοί τύποι που θα φιλοτεχνηθούν ενώ ταξιδεύετε ανά τον κόσμο».
Το τηλεγράφημα αυτό αναζωπύρωσε την αγάπη της Χόφμαν για την τέχνη της και την περιπέτεια. «Ξαφνικά, εικόνες απομακρυσμένων νησιών και μυστηριωδών οριζόντων πλημμύρισαν τη φαντασία μου – φυγή από το αστικό τοπίο, ανακάλυψη νέων κόσμων, σύγκρουση με τα στοιχεία της φύσης. Άπειρες νέες προοπτικές έμοιαζαν να ανοίγονται μπροστά μου», θυμάται στην αυτοβιογραφία της του 1936, «Heads and Tales» («Κορώνα γράμματα»).
Η Αμερικανίδα γλύπτρια Μαλβίνα Χόφμαν μπροστά από το γλυπτό του Κροάτη γλύπτη Ιβάν Μεστρόβιτς, γύρω στα 1928. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από την Κλάρα Σίπρελ. Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων, Ίδρυμα Smithsonian, Ουάσιγκτον. (Public Domain)
Τον Φεβρουάριο του 1930, η Χόφμαν ταξίδεψε στο Σικάγο για να συναντήσει τον Φηλντ και τους συναδέλφους του και μέσα σε 18 ώρες η πορεία της ζωής της άλλαξε.
Μια μοναδική πρόταση
Ο Φηλντ και το συμβούλιο του μουσείου αναζητούσαν τέσσερεις ή πέντε καλλιτέχνες για να σμιλέψουν τις φυλές της ανθρωπότητας σε γύψο, με αληθινά μαλλιά και γυάλινα μάτια. Κάθε καλλιτέχνης θα ταξίδευε σε διάφορες χώρες και θα φιλοτεχνούσε τον χαρακτηριστικότερο εκπρόσωπο κάθε φυλής. Τα ομοιώματα αυτών των ανθρώπων έπρεπε να αποδίδονται ως ρεαλιστικά κεφάλια ή ολόσωμες μορφές, ώστε κάποιος της ίδιας φυλής να τους αναγνωρίζει αμέσως ως συγγενείς.
Πάνω από 100 γλυπτά θα κατασκευάζονταν και θα εκτίθεντο στη νέα αίθουσα ανθρωπολογίας του μουσείου που ονομάστηκε «Αίθουσα του Ανθρώπου». Η Χόφμαν, ωστόσο, είχε μιαν άλλη ιδέα και ζήτησε από το διοικητικό συμβούλιο να διατυπώσει την πρότασή της εκείνο το βράδυ και να τους την παρουσιάσει την επόμενη μέρα.
Η Χόφμαν πίστευε ότι μόνο ένας καλλιτέχνης θα έπρεπε να αναλάβει αυτό το έργο, ώστε να εξασφαλιστεί ένα «ομοιογενές σύνολο» – και ήθελε να αναλάβει η ίδια αυτό τον ρόλο.
Σε λιγότερο από μία ημέρα, είχε κερδίσει τη μεγαλύτερη και πιο θαυμαστή παραγγελία της καριέρας της.
Εκεί έξω
Έχοντας ήδη φιλοτεχνήσει προσωπογραφίες στα Βαλκάνια (το 1919) και στην Αφρική (το 1926 και το 1927), η Χόφμαν είχε εμπειρία στο να εργάζεται σε άγνωστα εδάφη. Το 1931, η ίδια και ο σύζυγός της, Σάμιουελ Μπ. Γκρίμσον, ξεκίνησαν την παγκόσμια αποστολή τους: να αναζητήσουν και να αποτυπώσουν αυθεντικούς ανθρώπους.
Η Ντεσιντέρια Μοντόγια Σάντσες, μια γυναίκα του Σαν Ιλντεφόνσο Πουέμπλο από το Νέο Μεξικό. (Μαλβίνα Χόφμαν, Μουσείο Field)
Μια σημαντική πτυχή της αποστολής ήταν να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ιθαγενών. «Αυτοί οι άνθρωποι, που γενικά αποκαλούνται άγριοι, είναι πολύ πιο διαισθητικοί και ψυχικοί από εμάς. Χρειάζονται μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να ανακαλύψουν αν είμαστε ειλικρινείς ή αν απλώς μπλοφάρουμε», έγραψε.
Διηγήθηκε την περίπτωση ενός εκπροσώπου του Χόλιγουντ, ο οποίος είχε καταγράψει μια ομάδα Αμερικανών Ινδιάνων να ψέλνει. Χρόνια αργότερα, ένας Ινδιάνος επισκέπτης αποκάλυψε ότι η μελωδική ψαλμωδία δεν ήταν αυθεντική. Οι ιθαγενείς έψελναν επανειλημμένα μόνο μία φράση: «Νομίζει ο λευκός άνθρωπος ότι μπορεί να αγοράσει τα μυστικά μας;».
Εκπρόσωπος της φυλής των Κράου (Crow) από τις Ηνωμένες Πολιτείες. ( Μαλβίνα Χόφμαν, Μουσείο Field)
Και δεν ήταν λίγες οι φορές που το ζευγάρι συνάντησε φυλές για τις οποίες οι σκαλισμένες εικόνες αποτελούσαν ταμπού.
Μόλις έβρισκε το κατάλληλο μοντέλο, η Χόφμαν αφιέρωνε χρόνο παρατηρώντας το στις καθημερινές του ασχολίες για να διακρίνει τις στάσεις και τις χειρονομίες που χαρακτήριζαν τη φυλή του. Ο Γκρίμσον τράβηξε περισσότερες από 2.000 φωτογραφίες, καθώς και κινηματογραφικό υλικό από αυτές τις στιγμές. Λίγο περισσότερα από 24 λεπτά από το υλικό της «Hall of Man Expedition», που τραβήχτηκε το 1931, είναι διαθέσιμα στον ιστότοπο Internet Archive.
Στην αυτοβιογραφία της, η Χόφμαν δίνει μια ζωντανή περιγραφή του τρόπου με τον οποίο σχημάτιζε τα θέματά της επιτόπου, ενώ ταξίδευε. «Έπρεπε να εξαλείψω εντελώς τη δική μου προσωπικότητα και να αφήσω την εικόνα να κυλήσει μέσα από μένα απευθείας από το μοντέλο στον πηλό, χωρίς να παρεμποδίζεται από οποιαδήποτε υποκειμενική διάθεση ή συνειδητό καλλιτεχνικό μανιερισμό εκ μέρους μου», έγραψε. Αλλά το βωβό υλικό από το 1931 μας δίνει μια εικόνα του καταπληκτικού χαρακτήρα της και του εξαιρετικού ταλέντου της, το οποίο προκαλούσαν οι συχνά δύσκολες συνθήκες.
Προσωπογραφία του Γάλλου Ευγένιου Ρυντιέ. Ο Ρυντιέ είχε το χυτήριο Ρυντιέ στο Παρίσι, το οποίο χρησιμοποιούσε η Χόφμαν, όπως και πολλοί άλλοι αξιόλογους γλύπτες, περιλαμβανομένου του δασκάλου της Αυγουστίνου Ροντέν. (Μαλβίνα Χόφμαν, Μουσείο Field)
Στο εναρκτήριο πλάνο, τη βλέπουμε σε ένα αυτοσχέδιο εργαστήριο στην Ιαπωνία να δουλεύει χαρούμενη ένα πρόπλασμα από πηλό ενός άνδρα Αίνου, ο οποίος ποζάρει μπροστά της, ενώ καπνίζει και χαμογελάει κατά διαστήματα στην κάμερα. Η φυλή Αϊνού, ιθαγενής του Χοκάιντο, της Σαχαλίνης και των νησιών Κουρίλ της Ιαπωνίας, συνδέεται με την προϊστορική Ιαπωνία.
Σε ένα άλλο απόσπασμα, η Χόφμαν βρίσκεται στα υψίπεδα Κάμερον, στο Περάκ, στη βορειοανατολική Μαλαισία, πλάθοντας τις μορφές δύο ανδρών Σακάι στην άκρη του δρόμου, ακουμπώντας επιδέξια το πήλινο μοντέλο της στην πλάτη ενός κορμού. Οι άνθρωποι Σακάι είναι ιθαγενείς της Σουμάτρας και της χερσονήσου της Μαλαισίας.
Αργότερα τη βλέπουμε στο Μαντράς (το σημερινό Τσενάι), στη νοτιοανατολική Ινδία, να παρακολουθεί δύο άνδρες Ταμίλ να σκαρφαλώνουν σε φοίνικες για να τους χτυπήσουν (μια παράνομη δραστηριότητα εκείνη την εποχή). Οι άντρες έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας. Ο μεγαλύτερος από τους δύο μοιάζει σαν να ασκεί το επάγγελμά του εδώ και χρόνια- το ξεραμένο από τον ήλιο δέρμα του είναι σκαμμένο από ρυτίδες ηλικίας και εμπειρίας και τα πόδια του έχουν γίνει εύκαμπτα από τα χρόνια αναρρίχησης σε δέντρα που μπορεί να έχουν ύψος 25 μέτρα. Η Χόφμαν επέλεξε να απεικονίσει τον νεότερο να σκαρφαλώνει. Αυτός, αργότερα, κάνει μια αργή περιστροφή για την κάμερα, ώστε να μπορέσει η Χόφμαν να σμιλέψει και τις λεπτότερες λεπτομέρειες των χαρακτηριστικών του προσώπου του στο στούντιό της – οι φωτογραφίες που τραβούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού της εξυπηρετούσαν και αυτόν τον σκοπό.
Ένας Ταμίλ σκαρφαλώνει σε φοίνικα στο Μαντράς (σημερινό Τσενάι) στο Ταμίλ Ναντού της νοτιοανατολικής Ινδίας. (Μαλβίνα Χόφμαν, Μουσείο Field)
Παραδόξως, η Χόφμαν φιλοτέχνησε στη Νέα Υόρκη μια «γυναίκα-καμηλοπάρδαλη» της φυλής Παντάουνγκ, με την πληθώρα των χάλκινων δαχτυλιδιών γύρω από το λαιμό της. Είχε ανακαλύψει τρεις νεαρές κοπέλες Παντάουνγκ από την Μπούρμα ή φυλή Καγιά (η οποία ανήκει στην εθνοτική ομάδα Κάρεϊ των βόρειων λόφων), που εργάζονταν για το τσίρκο Ρίνγκλινγκ. Ωστόσο, όταν η Χόφμαν ζήτησε από τη γυναίκα να πάει να της ποζάρει την Κυριακή, εκείνη αρνήθηκε κατηγορηματικά, λέγοντας: «Είμαστε Καθολικοί». Όλες τους είχαν ραντεβού με την Παναγία εκείνη την ημέρα.
Γυναίκα της φυλής Καγιάν από τους βόρειους λόφους της Βιρμανίας. (Μαλβίνα Χόφμαν, Μουσείο Field)
Καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες
Η Χόφμαν πήρε ένα υπολογισμένο ρίσκο και δεν έφτιαξε τίποτα από γύψο. Τα πρώτα ολόσωμα μοντέλα – ένας Ινδιάνος της φυλής των Μαυροπόδαρων και ένας Σκανδιναβός – τα έφτιαξε από πηλό, συμπεριλαμβανομένων των ματιών και των μαλλιών. Βλέποντάς τα, το μουσείο εγκατέλειψε την απαίτηση για αληθινά μαλλιά και γυάλινα μάτια.
Αργότερα, πήρε άλλο ένα ρίσκο: Όταν επέστρεψε στο Παρίσι, δημιούργησε δύο ολόσωμους Αφρικανούς σε μπρούντζο, ζωγραφίζοντας τους τόνους του δέρματός τους. Όταν ο Στάνλεϊ Φηλντ είδε τα γλυπτά στο Παρίσι, τηλεγράφησε αμέσως στο Σικάγο απαιτώντας να βρεθεί χρηματοδότηση για τη χύτευση κάθε γλυπτού σε μπρούντζο.
Ένας πολεμιστής Σιλούκ από το Σουδάν, Ανατολική Αφρική. (Μαλβίνα Χόφμαν, Μουσείο Field)
Ενώ τελείωνε τα μπρούντζινα έργα, έφτιαξε ένα μοντέλο της έκθεσης σε μικρή κλίμακα, σχεδιάζοντας τα χωρίσματα, τους τοίχους, το δάπεδο και τον φωτισμό και προσθέτοντας τα μπρούντζινα κεφάλια, τις προτομές και τις φιγούρες της. Η αίθουσα ήταν φωτεινή και ευάερη, με ψηλά ταβάνια και δάπεδο σε φυσικό ξύλινο χρώμα, που συμπλήρωνε ωραία τα σκούρα βάθρα και τις βάσεις από καρυδιά των γλυπτών .
Παρόλο που η Χόφμαν έπρεπε να ολοκληρώσει ακόμη 20 γλυπτά, η «Αίθουσα του Ανθρώπου» άνοιξε στις 6 Ιουνίου 1933.
Η πρώτη αίθουσα της έκθεσης «Αίθουσα του Ανθρώπου» στο Μουσείο Φηλντ στο Σικάγο, το 1933. (αριστερά) Αγάλματα ενός Αυστραλού, ενός Πυγμαίου Σεμάνγκ από τη χερσόνησο της Μαλαισίας, ενός ιθαγενή των Νησιών του Σολομώντα και ενός Χαβανέζου. (δεξιά) Αγάλματα Αφρικανών σε φυσικό μέγεθος. (κέντρο) Ένα ηρωικό γλυπτό που αναπαριστά την ενότητα της ανθρωπότητας και απεικονίζει τη λευκή, την κίτρινη και τη μαύρη φυλή με επιστέγασμα μια υδρόγειο σφαίρα. (Μουσείο Field)
Τέχνη και Επιστήμη
Την εποχή της Χόφμαν η «Αίθουσα του Ανθρώπου» ήταν ένα επιστημονικό εγχείρημα και τα γλυπτά έφεραν τίτλους με αναφορά στις φυλετικές τους ομάδες και όχι με τα ατομικά τους ονόματα. Στον πρόλογο του φυλλαδίου που παρουσίαζε την έκθεση, ο επιμελητής του τμήματος ανθρωπολογίας Μπέρτολντ Λάουφερ έγραφε: «Φυλή σημαίνει καταγωγή και αναφέρεται στα φυσικά χαρακτηριστικά που αποκτήθηκαν από την κληρονομικότητα, σε αντίθεση με την εμπειρία και το συνολικό σύμπλεγμα συνηθειών και σκέψεων που αποκτούνται από την ομάδα στην οποία ανήκουμε – με άλλα λόγια, την κοινωνική κληρονομιά που ονομάζεται πολιτισμός. Η συμπεριφορά ενός έθνους δεν καθορίζεται από τη βιολογική του καταγωγή, αλλά από τις πολιτιστικές του παραδόσεις».
Ο δικτυακός τόπος της Αμερικανικής Ένωσης Ανθρωπολογίας περιγράφει τις προκλήσεις της φυλής στη «Δήλωση για τη φυλή» του 1998:
«Στις Ηνωμένες Πολιτείες τόσο οι επιστήμονες όσο και το ευρύ κοινό έχουν συνηθίσει να θεωρούν τις ανθρώπινες φυλές ως φυσικές και ξεχωριστές διαιρέσεις εντός του ανθρώπινου είδους που βασίζονται σε ορατές φυσικές διαφορές. Με την τεράστια επέκταση της επιστημονικής γνώσης σε αυτόν τον [20ό] αιώνα, ωστόσο, έχει καταστεί σαφές ότι οι ανθρώπινοι πληθυσμοί δεν είναι μονοσήμαντες, σαφώς οριοθετημένες, βιολογικά διακριτές ομάδες. Στοιχεία από την ανάλυση της γενετικής (π.χ. DNA) δείχνουν ότι οι περισσότερες φυσικές διαφορές, περίπου το 94%, βρίσκονται εντός των λεγόμενων φυλετικών ομάδων. Οι συμβατικές γεωγραφικές “φυλετικές” ομάδες διαφέρουν μεταξύ τους μόνο σε περίπου 6% των γονιδίων τους. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη παραλλακτικότητα εντός των “φυλετικών” ομάδων παρά μεταξύ τους.»
Το 2013, οι συντηρητές του μουσείου αφιέρωσαν 16 μήνες για την αποκατάσταση 87 γλυπτών της «Αίθουσας του Ανθρώπου» της Χόφμαν, ενώ το 2016 το μουσείο πρόσθεσε τα ονόματα των μοντέλων σε ορισμένα από τα γλυπτά.
Η βοηθός συντηρήτρια Άλισον Κάσιντυ αποκαθιστά το γλυπτό μιας Σουδανής γυναίκας της Μαλβίνα Χόφμαν (Μουσείο Field).
Η συμβολή της Χόφμαν στην καταγραφή των φυλών ήταν αξιοσημείωτη και τώρα, 90 χρόνια μετά, ορισμένες από αυτές τις εθνοτικές ομάδες μπορεί να απειλούνται με εξαφάνιση, να έχουν εξαφανιστεί ή να έχουν αφομοιωθεί σε άλλες ομάδες. Η Χόφμαν αντιμετώπισε την ανάθεση ως «μια γλυπτική ερμηνεία της Ανθρωπότητας, μελετημένη από τρεις οπτικές γωνίες – της Τέχνης, της Επιστήμης και της Ψυχολογίας».
Μέσα από τις εκατοντάδες προσωπογραφίες που φιλοτέχνησε, ανέδειξε αυτή την ανθρωπότητα: «Το να καταλάβεις το πάθος που καίει μέσα στο ανθρώπινο μάτι, το να διαβάσεις τα ιερογλυφικά του πόνου που είναι χαραγμένα στις γραμμές ενός ανθρώπινου προσώπου, άλλοτε προσθέτοντας ομορφιά και βάθος έκφρασης κι άλλοτε απλώς ανιχνεύοντας τα αποτυπώματα της σύγκρουσης και της αντίστασής τους – το να παρακολουθήσεις τη χειρονομία ενός χεριού ή να αφουγκραστείς τις ψεύτικες νότες και τις αληθινή στην ανθρώπινη φωνή – αυτά ήταν τα μυστήρια στα οποία θεώρησα ότι πρέπει να εμβαθύνω και να ερευνήσω, φτιάχνοντας κάθε προσωπογραφία».
Η έκθεση «Looking at Ourselves: Rethinking the Sculptures of Malvina Hoffman» («Κοιτάζοντας τον εαυτό μας: Επανεξετάζοντας τα γλυπτά της Μαλβίνας Χόφμαν») βρίσκεται στο Field Museum, στο Σικάγο. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε το FieldMuseum.org
