Του James Sale, 25/6/2022
Μετάφραση: Αλία Ζάε, 16/7/2022
Υπάρχει η κόλαση;
Ο Τζόρνταν Μπ. Πήτερσον είπε σε μια πρόσφατη ομιλία του στο Κολέγιο Χίλσντεηλ ότι «αν δεν πιστεύετε ότι υπάρχει η κόλαση, τότε μάλλον δεν έχετε σκεφτεί αυτό το θέμα και πολύ καλά!»
Υπάρχει μια υπέροχη σκηνή στον “Φάουστ”, όπου ο Δόκτωρ Φάουστους ρωτά τον Μεφιστοφελή γιατί δεν βρίσκεται στην κόλαση εφόσον είναι ο Σατανάς.
“Μα αυτή είναι η κόλαση και δεν είμαι έξω από αυτήν:
Πιστεύεις ότι εγώ, που είδα το πρόσωπο του Θεού
και δοκίμασα τις αιώνιες χαρές του Παραδείσου,
δεν βασανίζομαι χίλιες φορές περισσότερο
τώρα που τις έχω στερηθεί;”
Οι παραπάνω στίχοι υπαινίσσονται ότι η κόλαση δεν είναι ένα μέρος που ανήκει αποκλειστικά στον κόσμο του επέκεινα, αλλά υπάρχει ήδη εδώ, σε αυτήν τη γη. Αν και δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτό ήταν το νόημα του σχολίου του Τζ. Μπ. Πήτερσον, σίγουρα μπορούμε να διαπιστώσουμε την αλήθεια που περιέχει, απλώς αναλογιζόμενοι τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας – όπως τον πόλεμο στην Ουκρανία, για παράδειγμα ή την πανδημία και τις επιπτώσεις που έχει επιφέρει στις ζωές των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Πράγματι, η κόλαση βρίσκεται ήδη εδώ στον κόσμο μας. Υπάρχει όμως και στον άλλον κόσμο; Και άραγε υπάρχει όντως κάποιος άλλος κόσμος και μεταθανάτια ζωή;
Η μετά θάνατον κόλαση
Από τα πολύ παλιά χρόνια, οι άνθρωποι πίστευαν στην ύπαρξη μιας κόλασης, πίστη που διαπιστώνουμε από την ύπαρξη αρχαίων κειμένων, όπως τα “Ποιήματα της αρχαίας Μεσοποταμίας για τον Παράδεισο και την Κόλαση”:
“Κάτω από το βουνό του κόσμου υπάρχει ένα σπίτι,
Ένας δρόμος κάτω κατεβαίνει, το βουνό το σκεπάζει
Και κανείς για ‘κεί το δρόμο δεν γνωρίζει. Αυτό το σπίτι
τους κακούς τους δένει με σκοινιά, σε μια γωνιά στριμωγμένους τους κρατά.
Είναι ένα σπίτι που χωρίζει τους κακούς απ’ τους καλούς…” 1
Και στην αρχαία Αίγυπτο πίστευαν στην ύπαρξη της κόλασης. Όσοι δεν περνούσαν τις πύλες του Πεδίου των Προσφορών ( το Α’αρού, που αντιστοιχεί στον δικό μας Παράδεισο), αντιμετωπίζει “τα ξίφη, τα φίδια και τη φωτιά της κόλασης”.2
Πολλοί μύθοι και αναφορές στην κόλαση – τον κάτω κόσμο – προέρχονται από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Η Ομήρου Οδύσσεια, οι Άθλοι του Ηρακλέους, ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης αφηγούνται την κάθοδο ηρώων – του Οδυσσέα, του Ηρακλή, του Ορφέα – στον Άδη και την επιστροφή τους από εκεί.
Πέρα όμως από τις μυθολογίες, “ακόμα κι αν δεν πιστεύουμε σε κάποια θρησκεία, όλοι νιώθουμε ότι βαθιά μέσα μας υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μας που δεν πρέπει να ξεπουληθεί, προδοθεί ή χαθεί για κανέναν λόγο.” 3
Ακόμα και θρησκείες όπως ο Βουδισμός απηχούν τα μαρτύρια της κόλασης με κάποιον τρόπο: γιατί τι άλλο είναι ο κύκλος των μετενσαρκώσεων, παρά ένας ατέρμων κύκλος τιμωριών, μέχρις ώτου πετύχει κάποιος την κάθαρση και τη φώτιση (Νιρβάνα);
Άλλα στοιχεία που υποδεικνύουν την πραγματικότητα της μεταθανάτιας κόλασης είναι οι μαρτυρίες των ανθρώπων που βρέθηκαν σε κατάσταση νεκροφάνειας και οι οποίες ήρθαν στη δημοσιότητα κυρίως χάρη στην εργασία του Ρέυμοντ Μούντυ τη δεκαετία του 1970. Το πιο ενδιαφέρον βιβλίο που έχω διαβάσει πάνω σε αυτό το θέμα είναι το “Proof of Heaven: A Neurosurgeon’s Journey Into the Afterlife” [“Αποδείξεις για τον Παράδεισο: το ταξίδι ενός νευροχειρουργού στο επέκεινα”] του Δρος. Ήμπεν Αλεξάντερ, ο οποίος είχε “την πιο συνταρακτική εμπειρία, που έχω ακούσει στα σαράντα χρόνια που μελετώ αυτό το φαινόμενο. … Οι απίστευτες συνθήκες της ασθένειάς του και τα άψογα διαπιστευτήριά του καθιστούν σχεδόν αδύνατη οποιαδήποτε μη υπερφυσική εξήγηση”. (Δρ. Ρέυμοντ Μούντυ)
Ο Δρ. Αλεξάντερ έπασχε από βακτηριακή μηνιγγίτιδα και έμοιαζε νεκρός για οκτώ ημέρες. Όσο κι αυτό που είδε και το πώς το είδε έχουν αμφισβητηθεί, η μαρτυρία του δεν είναι η μοναδική του είδους. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που άφησαν το σώμα τους σε κατάσταση νεκροφάνειας και είδαν και βίωσαν πράγματα που δεν θα μπορούσαν να δουν με κανένα “φυσιολογικό” τρόπο.4
Η κόλαση και το ανθρώπινο θράσος
Στη Δύση έχει εμφανιστεί μια τάση τα τελεταία χρόνια να θεωρούμε πιστεύουμε στον Παράδεισο και να απορρίπτουμε την Κόλαση. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Μήπως έχουμε παρερμηνεύσει τη θεϊκή αγάπη και νομίζουμε ότι είναι ασυμβίβαστη με την τιμωρία της κόλασης;
Δεν θα έπρεπε να πάνε εκεί τα αβάφτιστα μωρά, λέμε, ούτε οι παγανιστές που δεν έχουν ακούσει για τον Θεό. Κανείς δεν θα έπρεπε να σταλεί εκεί, γιατί όλοι είχαν μια καλή δικαιολογία τις πράξεις τους. Νομίζουμε ότι ξέρουμε καλύτερα από τον ίδιο τον Θεό και έχουμε πολλά επιχειρήματα για το γιατί δεν θα έπρεπε να καταλήξουν πολλοί άνθρωποι στην κόλαση. Όμως έτσι αγνοούμε τις μεταθανάτιες εμπειρίες πολλών ανθρώπων.
Και δεν είναι μόνο οι άθεοι που κοροϊδεύουν και υπονομεύουν την ιδέα της κόλασης. Ακόμα και οι ίδιοι οι Χριστιανοί έχουν φτάσει στο σημείο να αντιστρατεύονται την πίστη στην ύπαρξή της, πίστη που ήταν εγγενής σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες και θρησκείες του παρελθόντος.
Υπονομεύοντας την πραγματικότητα
Ο εξαίρετος θεολόγος Κήθ Γουώρντ έχει γράψει πολλές απολογίες για τον Χριστιανισμό. Όμως στο βιβλίο του “Re-Thinking Christianity” [“Μια νέα ματιά στον Χριστιανισμό”] υποστηρίζει την άποψη ότι όλοι θα σωθούν και κανείς δεν θα καταδικαστεί.
Τα επιχειρήματά του, τα οποία αντλεί από εδάφια της Βίβλου, ακολουθούν το εξής σκεπτικό: εφόσον ο Θεός είναι Παντοδύναμος και Πανάγαθος, όλοι και όλα υποτάσσονται στη θέλησή Του. Συνεπώς, κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί ένοχος, εφόσον όλοι υποτάσσονται στη θεϊκή βούληση.
Ωστόσο, αυτή η επιχειρηματολογία ακολουθεί μόνο την ανθρώπινη λογική, αγνοώντας και υποκαθιστώντας τόσο την αποκάλυψη όσο και την εμπειρία. Αλλά και ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός είναι αποκαλυπτικές θρησκείες θεμελιωμένες σε ιστορικές μαρτυρίες για πράγματα που συνέβησαν και βιώθηκαν.
Στο Κατά Ματθαίον διαβάζουμε το σχόλιο του Ιησού για τον Ιούδα Ισκαριώτη: “Θα ήταν καλύτερα γι’ αυτόν να μην είχε γεννηθεί”. Θα μιλούσε ποτέ έτσι ο Χριστός, Αυτός που δίδαξε την αγάπη και τη συγχώρεση, αν δεν υπήρχε κόλαση όπου ο προδότης θα βασανίζεται εσαεί; Μάλλον όχι.
Όλες οι μεγάλες παραδόσεις από καταβολής κόσμου μιλούν για την πιθανότητα και τις φρικτές συνέπειες του να χάσει κάποιος την ψυχή του. Η λέξη “συνέπειες” μας παραπέμπει και στη δυσκολία της σύγχρονης ανθρωπότητας να αποδεχθεί την ύπαρξη της κόλασης – με άλλα λόγια, τις δυσάρεστες συνέπειες των πράξεών της. Ή αλλιώς, “την ευχαρίστηση να κάνεις μονίμως το δικό σου”.5
Οι άνθρωποι που καταλήγουν στην κόλαση, πηγαίνουν από επιλογή τους, ακολουθώντας την επιθυμία της καρδιάς τους. Η κόλαση δεν είναι μια τιμωρία που ένας εκδικητικός θεός μας επιβάλλει, αλλά η φυσική συνέπεια των κριμάτων μας. Όπως λέει μια παραδοσιακή βουσιστική ρήση: “Δεν θα τιμωρηθείς για τον θυμό σου. Θα τιμωηθείς από τον θυμό σου.”
Για όποιον πιστεύει στην ελεύθερη βούληση και τον Θεό, είναι λογικό επακόλουθο ότι κάποιοι άνθρωποι θα επιλέξουν να απομακρυνθούν για πάντα από Αυτόν, καταλήγοντας στην κόλαση.
Είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι η ιδέα της κόλασης είναι τόσο δυσάρεστη όσο και η ιδέα της ελεύθερης βούλησης και επιλογής. Είναι πολύ ευκολότερο να είμαστε τα θύματα. Αποποιούμενοι την ιδέα της κόλασης, αποποιούμαστε και την ευθύνη για τις πράξεις μας. Αν και υπερασπιζόμαστε με πάθος τα δικαιώματά μας, ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας, τις ευθύνες μας και τις συνέπειες που μας περιμένουν…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά από τη μετάφραση του “Poems of Heaven and Hell From Ancient Mesopotamia” (εκδόσεις Penguin Classic, μετάφραση N.K. Sandars).
2. Από το “Oxford Essential Guide to Egyptian Mythology”.
3. Patrick Harpur, “A Complete Guide to the Soul”.
4. Σχετικά με το φαινόμενο της νεκροφάνειας, διαβάστε στην Epoch Times για την περίπτωση της Tricia Barker, η οποία σύμφωνα με τον Δρα Γιαν Χόλντεν “είχε μια εμπειρία ανεξήγητη με τους φυσικούς νόμους”.
5. Ντόροθυ Λ. Σέυερς: “Hell is the enjoyment of your own way forever.”
