OPINION

Ενημέρωση μετάφρασης: 28 Ιαν.

 

Από τον Μάικλ Γουόλς

Σχολιασμός

 

Τα αντισυνταγματικά λοκντάουν που προκλήθηκαν από τον ιό του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν διαρκέσει σχεδόν έναν χρόνο τώρα, με την «πανδημία» να μην δείχνει κανένα σημάδι υποχώρησης. «Δύο εβδομάδες για να επιβραδυνθεί η εξάπλωση» και «δεκαπέντε ημέρες για να εξομαλυνθεί η καμπύλη» – είναι πράγματα που ακούμε πολύ καιρό τώρα, και τελικά έχουν μετατραπεί σε μήνες και σύντομα σε αρκετά χρόνια.

Εν τω μεταξύ, τα μέσα ενημέρωσης έχουν υπάρξει παραπάνω από πρόθυμα στο να γιορτάσουν – συγγνώμη, να «πενθήσουν» ήθελα να πω – για τον αυξανόμενο αριθμό θανάτων που αποδίδονται στην Covid-19, εφόσον ήταν κάτι που μπορούσε να βλάψει την διοίκηση Τραμπ, τα οποία κατευθύνονται πλέον από μια στρατιωτικά κατεχόμενη Ουάσινγκτον. Σχεδόν όλα όσα έχουν συμβεί φέτος, απ’ ότι φαίνεται, θα μπορούσαν να αποδοθούν στον ιό του Κ.Κ.Κ, που ήρθε από την Γουχάν, είτε σκόπιμα είτε εξ ατυχήματος.

Όχι ότι έχει σημασία πλέον. Η διοίκηση Μπάιντεν απ’ ότι φαίνεται δεν πρόκειται να θεωρήσει την κομμουνιστική Κίνα υπεύθυνη για την κακοήθη απροσεξία της – ή την σκόπιμη κακοδιαχείρισή της – και το ίδιο απίθανο είναι ο Χάντερ Μπάιντεν να βρεθεί καθαρός σε σχέση με τις επιχειρηματικές συμφωνίες του σε Κίνα και Ουκρανία.

Πράγματι, ο νέος πρόεδρος Τζόζεφ Ρομπινέτ Μπάιντεν, είναι πιο πιθανό να ευχαριστήσει παρά να κατηγορήσει τους Κινέζους για την βοήθεια που του προσφέρανε στο να εκδιώξει τον Τραμπ, ενώ τα «ρομπινετάκια» των καθιερωμένων μέσων ενημέρωσης κελαηδούν χαρωπά στα παρασκήνια.

Μην έχετε αυταπάτες: Τα εξ ολοκλήρου ανέντιμα μέσα ενημέρωσης, τα οποία πλέον λειτουργούν ως προπαγανδιστική πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, φέρουν το βάρος της ευθύνης για την εκτεταμένη καταστροφή που προκλήθηκε όχι από το κινέζικο σφάλμα, αλλά από την καταστροφική υπερβολική αντίδραση σε αυτό.

Μέσω διαρκούς τρομολαγνείας και μετατόπισης στόχων, τα μέσα ενημέρωσης έχουν μετατρέψει μια κατά τ’ άλλα φυσιολογική (αλλά φυσικά και τρομακτική για όσους είναι θύματα) επιδημία επί του πληθυσμού, σε έναν μπαμπούλα για να ενσταλάξουν τρόμο σε ευάλωτους στον φόβο, «πάνω απ’ όλα η ασφάλεια»-τύπους  ανθρώπων οι οποίοι είναι διατεθειμένοι -κυριολεκτικά- να ανταλλάξουν ό,τι μας δίνει χαρά για μια δήθεν ασφάλεια ενός φιμώτρου σκλάβου.

Γη των ελευθέρων και χώρα των γενναίων, πράγματι. Η διαφωνία και ανυπακοή, η «υψηλότερη εκδήλωση πατριωτισμού» για την Αριστερά, θεωρείται πλέον συνώνυμο της προδοσίας. Τα μέσα ενημέρωσης και η κυβέρνηση ζητούν ανοιχτά την «επανεκπαίδευση» των υποστηρικτών του Τραμπ, των Ρεπουμπλικανών, των συντηρητικών ή όσων διαφωνούν με το «προοδευτικό» πρόγραμμα. Οποιοσδήποτε, ακόμη και αόριστα, συνδέεται με τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου στο Καπιτώλιο φαίνεται να απειλείται με σύλληψη. Η διαφωνία είναι πλέον ισοδύναμο της εξέγερσης. Οι Δημοκρατικοί δεν θέλουν πλέον μόνο «ενότητα», αλλά και ομοφωνία – ειδάλλως…

Η δημόσια ζωή «πεθαίνει»

Μέχρι και αυτήν την στιγμή, ο αριθμός των θανάτων – ο οποίος ορίζεται πολύ γενναιόδωρα, όπως πλέον γνωρίζουμε, ως οποιοσδήποτε ασθενής πεθάνει ενώ είχε βρεθεί θετικός στη νόσο στον δρόμο του προς τον τάφο – ανέρχεται σε 420.000, που είναι το 0,00127% από τα 330 εκατομμύρια του αμερικανικού πληθυσμού. Ή, εάν λάβουμε υπόψιν μόνο τα «κρούσματα», τους φορείς του ιού (ένα νέο σημείο αναφοράς, το οποίο είναι η εκδήλωση αυξημένων τεστ και όχι αυξημένης μολυσματικότητας) έχουν υπάρξει 25,3 εκατομμύρια κρούσματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, εκ των οποίων μόνο το 0,0166% έχει αποβιώσει.

Είναι αυτό «απαράδεκτο»; Εάν ναι, γιατί; Για να αντιστρέψουμε το ρητό που αποδίδεται στον Στάλιν, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι μια τραγωδία, αλλά ένας θάνατος είναι μια στατιστική – και μία που έχει χρησιμοποιηθεί ως όπλο εναντίον των Αμερικανών πολιτών.

Μουσική, τέχνη, χορός, θέατρο, κινηματογραφικές ταινίες – όλα πλέον οδεύουν στον θάνατό τους, πολύ περισσότερο από τους 85χρονους παχύσαρκους διαβητικούς με καρδιακές παθήσεις και άλλες συνοσηρότητες, των οποίων οι θάνατοι αποτελούν την μερίδα του λέοντος των θανάτων που καταλογίζονται απευθείας στον ιό. Το ίδιο και οι δημόσιες συναθροίσεις – εκτός φυσικά από τις βίαιες συγκεντρώσεις των Black Lives Matter και Antifa, τους εκδικητικούς αναρχικούς και φασίστες που χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την πανδημία για να διευθετήσουν παλιές βεντέτες ή απλά για να σπάσουν και να κάψουν πράγματα.

Άλλα πραγματικά θύματα είναι ο κλάδος της φιλοξενίας, συμπεριλαμβανομένων των αεροπορικών εταιρειών, των ταξιδιωτικών πρακτόρων, των ξενοδοχείων, των εστιατορίων και των μπαρ, τα οποία είναι από καιρό στο στόχαστρο των παραφρόνων της «κλιματικής αλλαγής» και των Λουδιτών. Και κυρίως μην ξεχνάμε τις εκκλησίες και τις Συναγωγές, τις οποίες οι άθεοι μαχητές επιθυμούν από καιρό να κλείσουν, αφού η ίδια η σκέψη του Θεού είναι ανάθεμα για αυτούς.

Σχεδόν ολόκληρη η δημόσια ζωή μας, τα πράγματα που κάνουν την ζωή να αξίζει, έχουν κλείσει, καταστραφεί, τεθεί εκτός λειτουργίας, και ρημάχτηκαν με μια πλήρη παραβίαση του Συντάγματος. Για να μην αναφέρουμε την ασφάλεια του εκλογικού μας συστήματος, του οποίου οι ασφαλιστικοί μηχανισμοί σε πολλές πολιτείες ρίχτηκαν στα σκουπίδια στα γρήγορα στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Εάν και όταν όλα ανοίξουν ξανά, θα είναι υπό τις συνθήκες του «νέου φυσιολογικού», που σημαίνει ότι στην πράξη, δεν θα μας αφήσουν ποτέ μα ποτέ ξανά ελεύθερους.

Κοιτώντας πίσω, πολλά πράγματα κόστισαν στον Ντόναλτ Τραμπ τις εκλογές, το καίριο χτύπημα όμως ήταν ο ιός του Κ.Κ.Κ. και, πολύ χειρότερα, η απόφασή του να βάλει για εβδομάδες τον μεγαλομανή Άντονι Φάουτσι στο παναμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο να κατατρομάζει το αμερικανικό κοινό και να ανοίγει τον δρόμο στην σταλινική συμμόρφωση με την οποία το κοινό παρακινείται και ελέγχεται.

Ίσως το χειρότερο από όλα, που επηρεάζει την ίδια την ανθρώπινη φύση μας, είναι η έννοια της «κοινωνικής απόστασης», η οποία έχει χωρίσει σκληρά τόσο τα άτομα όσο και τις γενιές, εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους να θεωρούν τον συνάνθρωπό τους όχι ως παιδί του Θεού αλλά ως έναν ραδιενεργό εφιάλτη που μπορεί να σε σκοτώσει με την ματιά του. Ειδικότερα στα παιδιά, έχει διδαχθεί το πιο χρήσιμο μάθημα που η άρχουσα τάξη πίσω από αυτήν την τερατώδη πολιτική θα μπορούσε να ελπίζει: φόβος, υπακοή και υποταγή.

Θυσία για ποιον σκοπό;

Άξιζε όλο αυτό; Αν κάποιος το εξετάσει με οποιαδήποτε μη συναισθηματική και λογική προσέγγιση, η απάντηση είναι όχι.

Αυτό φαίνεται να είναι ένα βάναυσο ερώτημα, για το οποίο η απάντηση είναι ένα βάναυσος συμβιβασμός. Και τι με αυτό; Πολιτισμοί και κοινωνίες κάνουν αυτή την επιλογή από την αρχή της ιστορίας. Οι Σπαρτιάτες λέγεται πως θυσίαζαν χωρίς έλεος κάποια από τα αδύναμα νεογνά τους, ώστε οι στρατοί τους να παραμείνουν δυνατοί. Στην Μασάδα, 960 Εβραίοι επαναστάτες που εναντιώθηκαν στην πανίσχυρη Ρώμη επέλεξαν τον θάνατο από τα ίδια τους τα χέρια αντί να υποταχθούν στον αυτοκράτορα. Κατά την διάρκεια της φρικτής Άλωσης της Ρώμης το 1527, όπου ήταν και η χαριστική βολή για την Ιταλική Αναγέννηση, μια ομάδα Ελβετών Φρουρών φυγάδευσε τον Πάπα πέρα από τον Τίβερη στο ασφαλές Κάστρο των Αγγέλων- το παλιό μαυσωλείο του Αδριανού – με τίμημα την ίδια τους την ζωή.

Όπως γράφω και στο νέο μου μπεστ σέλερ, «Last Stands», «αν δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει να πεθάνεις, τότε γιατί να ζεις;» Μετά από έναν χρόνο με τον COVID, κατά τον οποίον παραδώσαμε τις πολιτικές μας ελευθερίες και τον τρόπο ζωής μας σε μια χούφτα διανοητικά μετρίων και ηθικά αξιοκατάκριτων γραφειοκρατών, με μερικούς να είναι μη εκλεγμένοι, τι συμπεραίνουμε από όλο αυτό;  Ότι ζούμε, ουσιαστικά, υπό κατ’ οίκον περιορισμό.

Για να πάρουμε μόνο ένα παράδειγμα αυτού που διακινδυνεύουμε «για να σώσουμε μία ζωή»: Τα θέατρα στην αρχαία Ελλάδα ήταν τεράστιοι χώροι, χωρητικότητας άνω των 15.000 πολιτών. Κάτι πέρα  από απλή διασκέδαση – μια έννοια ουσιαστικά άγνωστη για τους αρχαίους – αποτελούσαν κέντρα των ελληνικών αστικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών και ηθικών τελετών στις οποίες συμμετείχε ολόκληρη η πόλη.

Οι θεατές ήταν εξοικειωμένοι με τις ομηρικές ιστορίες όπου θεοί και άνθρωποι αλληλεπιδρούσαν, αλλά ήταν ο μοναδικός χειρισμός του υλικού από τον τραγωδό που παρείχε τόσο το δράμα όσο και τις πολιτιστικές και πολιτικές διδαχές που ήταν απαραίτητες για την μετάδοση των αξιών του ελληνικού πολιτισμού στην επόμενη γενιά.

Οι Έλληνες, στις μάχες τους με τους Πέρσες και ακόμη και με άλλους Έλληνες, ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν τον εαυτό τους για να προασπιστούν τον πολιτισμό τους, ο οποίος με την μία ή την άλλη μορφή κράτησε για χιλιάδες χρόνια. Σήμερα, είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τον πολιτισμό μας για να κερδίσουμε για τον εαυτό μας μερικά ακόμη χρόνια κατ’ οίκον φυλάκισης. Και μετά ευχαριστούμε τους ανωτέρους μας που κληροδοτούμε στα παιδιά μας το τίποτα.

Αυτό είναι δειλία, όχι θάρρος. Αυτό είναι εγωισμός, όχι αλτρουισμός. Αυτός είναι ο καρπός ενός άθρησκου έθνους με μια αόριστα καθορισμένη «ελπίδα» για το μέλλον, αλλά με κανένα μερίδιο σε αυτό.

Αυτή είναι, δυστυχώς, η Αμερική του Έτους του Κυρίου μας  2021.

 

Ο Michael Walsh είναι ο συντάκτης του The-Pipeline.org και ο συγγραφέας του “The Devil’s Pleasure Palace” και του “The Fiery Angel”, που εκδόθηκαν από το Encounter Books. Πρόσφατα δημοσιεύτηκε το τελευταίο του βιβλίο, «Last Stands», μια πολιτιστική μελέτη στρατιωτικής ιστορίας από τους Έλληνες έως τον πόλεμο της Κορέας.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.

 

Ακολουθήστε μας στο Telegram @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece
Ακολουθήστε μας στο SafeChat @epochtimesgreece

Εγγραφή στο Newsletter της Epoch Times

Από τον Dennis Prager

Σχολιασμός

Όπως οι ακροατές και αναγνώστες μου μπορούν ελπίζω να βεβαιώσουν, είμαι σε όλη μου την ζωή σε μια προσπάθεια να καταλάβω την ανθρώπινη φύση και ανθρώπινη συμπεριφορά. Λυπούμαι που λέω ότι έχω μάθει περισσότερο τα τελευταία χρόνια, ειδικά το 2020, από ότι σε κάθε άλλη περίοδο ίδιου χρόνου.

Μία από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις σχετίζεται με ερώτηση που με βάραινε συνεχώς: Πως εξηγεί κάποιος τον «καλό Γερμανό», όρο που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τον μέσο, υποθετικά σεμνό Γερμανό, που δεν έκανε τίποτα εναντίον των Εβραίων αλλά επίσης δεν έκανε τίποτα προς βοήθειά τους και δεν έκανε τίποτα για την υπονόμευση του καθεστώτος των Ναζί; Η ίδια ερώτηση θα μπορούσε να τεθεί για τον μέσο Γάλλο κατά την περίοδο Βισύ, τον μέσο Ρώσο υπό τον Λένιν, Ιωσήφ Στάλιν, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, και τους επόμενους, και τα εκατομμύρια άλλους που δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν τους συμπολίτες τους υπό απολυταρχικές δικτατορίες.

Αυτά τα τελευταία λίγα χρόνια μου δίδαξαν να μην κρίνω τόσο γρήγορα τον σιωπηλό Γερμανό, Ρώσο κλπ. Φυσικά, ακόμα κρίνω Γερμανούς που βοήθησαν τους Ναζί και Γερμανούς που ζημίωσαν Εβραίους με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά τους Γερμανούς που δεν έκαναν τίποτα; Όχι τόσο γρήγορα.

Αυτό που άλλαξε την σκέψη μου είναι ότι έβλεπα τι συμβαίνει στην Αμερική (και στον Καναδά και στην Αυστραλία και αλλού, σε αυτό το θέμα.)

Η ευκολία με την οποία δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν αποδεχθεί τους παράλογους, αντισυνταγματικούς, και πρωτοφανείς τύπου αστυνομικού κράτους περιορισμούς στις ελευθερίες τους, ακόμα και στην ελευθερία να δουλέψεις για να ζήσεις, ήταν, για να πω το λιγότερο, μια τρανταχτή αποκάλυψη.

Το ίδιο ισχύει για την αποδοχή από τους περισσότερους Αμερικανούς της τρομερής λογοκρισίας στο Τουίτερ και άλλες μεγάλες πλατφόρμες κοινωνικών μέσων. Ακόμα και γιατροί και άλλοι επιστήμονες δεν είχαν την ελευθερία του λόγου, αν για παράδειγμα, έδιναν επιστημονική υποστήριξη στην υδροξυχλωροκίνη μαζί με ψευδάργυρο για αντιμετώπιση της COVID-19 σε αρχικά στάδια. Ο πιστοποιημένος από την ιατρική ένωση γιατρός Βλαντιμίρ Ζελένκο, που έχει σώσει εκατοντάδες ασθενείς COVID-19 από βάσανα ή και θάνατο, έχει αποβληθεί από το Τουίτερ λόγω δημοσίευσης της σωτήριας θεραπείας του με υδροξυχλωροκίνη και ψευδάργυρο.

Η μισή Αμερική, το μη αριστερό ήμισυ, φοβάται να μιλήσει σε βασικά κάθε ένα πανεπιστήμιο, κινηματογραφικό στούντιο, και μεγάλη εταιρεία – πράγματι, σε κάθε χώρο εργασίας. Καθηγητές που λένε οτιδήποτε προσβάλλει την αριστερά, φοβούνται τον εξοστρακισμό αν έχουν αξίωμα και την απόλυση αν δεν έχουν. Άνθρωποι εξοστρακίζονται κοινωνικά, ταπεινώνονται δημοσίως και/ή απολύονται λόγω διαφορετικών απόψεων από το Black Lives Matter, την ομάδα που μισεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην ιστορία, την Αμερική και τους λευκούς. Και λίγοι Αμερικανοί αντιτίθενται λεκτικά σε αυτό. Αντιθέτως, όταν διαδηλωτές του BLM απαιτούν από ανθρώπους (σε εξωτερικό χώρο) ενός εστιατορίου να σηκώσουν τις γροθιές τους για να δείξουν υποστήριξη στο BLM, σχεδόν κάθε παρευρισκόμενος το κάνει.

Έτσι, τότε, ποιοι είμαστε εμείς που θα καταδικάσουμε τον μέσο Γερμανό που αντιμετώπιζε την Γκεστάπο, αν δεν χαιρετούσε τον Χίτλερ, ή τον μέσο Ρώσο που αντιμετώπιζε την NKVD (την μυστική αστυνομία και υπηρεσία πληροφοριών που προηγήθηκε της KGB) αν δεν εκδήλωνε επαρκή ενθουσιασμό για τον Στάλιν; Οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν τον «πολιτισμό ακύρωσης» της αριστεράς, αλλά όχι αριστερή μυστική αστυνομία ή στρατόπεδα επανεκπαίδευσης. (Τουλάχιστον όχι ακόμα – δεν αμφιβάλλω πολύ ότι η αριστερά θα έστελνε δημοφιλείς συντηρητικούς σε στρατόπεδα επανεκπαίδευσης αν μπορούσαν.)

Μπόρεσα να καταλάβω τον μέσο Γερμανό που ζούσε υπό Ναζισμό και τον μέσο Ρώσο υπό κομμουνισμό για ακόμα έναν λόγο: την δύναμη των μέσων ενημέρωσης να κάνουν πλύση εγκεφάλου.

Ως μαθητής του απολυταρχισμού από τις μεταπτυχιακές σπουδές μου στο Ρωσικό Ινστιτούτο της Σχολής Διεθνών Υποθέσεων του Κολούμπια (όπως λεγόταν τότε), πίστευα πάντοτε ότι μόνο σε μια δικτατορία θα μπορούσε μια κοινωνία να υποστεί πλύση εγκεφάλου. Ήμουν λάθος. Τώρα καταλαβαίνω ότι η μαζική πλύση εγκεφάλου μπορεί να γίνει σε μια κατ΄ όνομα ελεύθερη κοινωνία. Ο μανιώδης αριστερός ρυθμός της New York Times, Washington Post, Los Angeles Times, και σχεδόν κάθε άλλης μεγάλης εφημερίδας, συν της Atlantic, New Yorker, CNN, ABC, CBS, NBC, PBS, NPR, ολόκληρου του Χόλιγουντ, και σχεδόν κάθε σχολείου από τον παιδικό σταθμό έως τα μεταπτυχιακά, έχει κάνει πλύση εγκεφάλου σε τουλάχιστον την μισή Αμερική ακριβώς το ίδιο αποτελεσματικά όσο και ο γερμανικός, σοβιετικός, και κινέζικος κομμουνιστικός τύπος έκανε (και στην τελευταία, ακόμα κάνει.) Ότι χιλιάδες σχολεία θα δίδασκαν το ψέμα που είναι το «Πρότζεκτ 1619» της New York Times, είναι ένα από τα αμέτρητα παραδείγματα.

Πριν από τα κλεισίματα, πετούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα του χρόνου, και έτσι με προσέγγιζαν άνθρωποι που με αναγνώριζαν, σε τακτική βάση. Όλο και περισσότερο, έβλεπα ότι άνθρωποι θα κοίταζαν τριγύρω να δουν αν υπήρχε κανείς που μπορεί να ακούσει, και μετά θα μου έλεγαν ψιθυριστά: «Υποστηρίζω τον Τραμπ», ή «είμαι συντηρητικός». Η τελευταία φορά που οι άνθρωποι κοίταζαν τριγύρω και ψιθύριζαν πράγματα σε εμένα ήταν όταν επισκεπτόμουν την Σοβιετική Ένωση.

Στο Κεμπέκ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, όπως μπορείτε να δείτε στο δημοφιλές βίντεο, μια οικογένεια δέχτηκε πρόστιμο και μέλη της συνελήφθησαν επειδή έξι – ναι, έξι – άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να εορτάσουν τον νέο χρόνο. Ένας γείτονας τους κρυφοκοίταξε, και οι εορτάζοντες συνελήφθησαν άμεσα. Η κυβέρνηση του Κεμπέκ χαιρέτισε το καρφί και ζήτησε περισσότερη «συνεργασία» για τέτοιες πράξεις.

Τα καρφιά επίσης χαιρετίστηκαν και ενθαρρύνθηκαν σε κάποιες Δημοκρατικές πολιτείες και πόλεις στην Αμερική (ο δήμαρχος του Λος Άντζελες Έρικ Γκαρσέττι τον Μάρτιο: «Τα καρφιά ανταμοίβονται») και από αριστερές κυβερνήσεις στην Αυστραλία. Πολλοί Αμερικανοί, Καναδοί, και Αυστραλοί είναι πολύ πρόθυμοι να καρφώσουν άλλους που αρνούνται να κλείσουν τις ζωές τους.

Όλο αυτό συμβαίνει χωρίς στρατόπεδα συγκέντρωσης, χωρίς Γκεστάπο, χωρίς KGB, και χωρίς μαοϊκά στρατόπεδα επανεκπαίδευσης.

Για αυτό δεν κρίνω πλέον τον μέσο Γερμανό τόσο εύκολα όπως παλιότερα. Η απάθεια ενώπιον τυραννίας φαίνεται να μην είναι γερμανικό ή ρωσικό χαρακτηριστικό. Απλώς δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσε να συμβεί στην Αμερική.

Ο Ντέννις Πράγκερ είναι παρουσιαστής ραδιοφωνικής εκπομπής εθνικής εμβέλειας και αρθρογράφος.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

 

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την αλήθεια, μοιραστείτε αυτό το άρθρο με φίλους σας.

Σχολιασμός

Ένα δυστοπικό χολιγουντιανό κλισέ απεικονίζει μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες ως δεσποτικούς εκμεταλλευτές που ελέγχουν την κοινωνία και χειρίζονται τα άτομα για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.

Σκεφτείτε την «Alien». Σκεφτείτε την «Blade Runner». Σκεφτείτε την «Robocop».

Πάντα σκεφτόμουν ότι αυτή η πλοκή των εγκληματικών εταιρειών ήταν υπερβολή. Οι ελεύθερες κοινωνίες δεν θα άφηναν ποτέ, υπέθετα, την προσωπική ελευθερία στον έλεγχο μεγάλων εταιρειών. Αλλά πρόσφατες εξελίξεις με έχουν πείσει ότι ήμουν λάθος.

Οι μεγάλες επιχειρήσεις ασκούν όλο και μεγαλύτερο έλεγχο επί των ζωών μας και καθιερώνουν ακόμα και τους δικούς τους ημικρατικούς νόμους. Και, όπως φαίνεται, αυτή η εταιρική ηγεμονία δεν έχει να κάνει τόσο με την μεγιστοποίηση κερδών – όπως στην πλοκή των ταινιών – όσο επιβάλλει μερικές «woke» [μαρξιστικές] πολιτισμικές και τεχνοκρατικές «ορθοδοξίες».

Σκεφτείτε τι έγινε το 2015, όταν η Ιντιάνα πέρασε τον Νόμο Επανάκτησης Θρησκευτικής Ελευθερίας (ΝΕΘΕ). Οι πιο ισχυρές εταιρείες της χώρας απείλησαν να κόψουν δεσμούς με την πολιτεία, ισχυριζόμενες ότι ο νόμος θα επέτρεπε την διάκριση κατά της LGBT κοινότητας. Ανήσυχοι για μια τεράστια απώλεια επιχειρηματικών ευκαιριών, ένας δεύτερος νόμος ψηφίστηκε σύντομα, που μείωνε σημαντικά την εμβέλεια προστασίας του ΝΕΘΕ.

Η ίδια συνταγή εφαρμόστηκε από εταιρικούς επικεφαλής το 2016, όταν η Βόρεια Καρολίνα ψήφισε νόμο που απαιτούσε ανθρώπους που χρησιμοποιούν τουαλέτες κυβερνητικών κτηρίων να χρησιμοποιούν τους χώρους που αντιστοιχούν στο βιολογικό τους φύλο. «Φανατισμός!» ούρλιαξαν οι πολιτισμικοί μας επιβλέποντες – πολλοί εκ των οποίων κάνουν χαρούμενα δουλειές με τους Κινέζους κομμουνιστές που αφαιρούν τα όργανα των πολιτικών κρατουμένων Φάλουν Γκονγκ. Σύντομα, η πολιτειακή νομοθεσία υπέκυψε στην πίεση και περιόρισε σημαντικά τον νόμο.

Η έλευση της COVID-19 προσέθεσε πολύ βάρος στην δύναμη των μεγάλων εταιρειών ώστε να μπορούν να επιβάλλουν κυβερνητικά μέτρα.

Πρώτον, ήταν ιδιωτικές εταιρείες που απαίτησαν μάσκες να φορούνται από όλους τους πελάτες – είτε το απαιτούσε ο νόμος είτε όχι. Δεδομένης της πιθανότητας απόδοσης ευθύνης, που οι προστατευτικές μάσκες μπορεί να φέρουν στους εργαζομένους, και στις έκπληκτες συμπεριφορές πολλών αγοραστών, οι απαιτήσεις μασκοφορίας δεν είναι μια μεγάλη εισβολή στην προσωπική ελευθερία.

Αλλά αυτοί οι κανόνες καθιέρωσαν την αρχή ότι είναι σωστό για τον ιδιωτικό τομέα να επιβάλλει δημόσια υγειονομικά μέτρα, και ακόμα, «εθελοντικές» οδηγίες.

Συνεπώς, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει ότι υπάρχουν σοβαρές προτάσεις να επιτραπεί στον ιδιωτικό τομέα να «ενθαρρύνει» την χρήση εμβολίου, απαιτώντας από εμάς να έχουμε «διαβατήρια εμβολιασμού» που θα αποδεικνύουν ότι λάβαμε την ένεση COVID-19 πριν μας επιτραπεί να ψωνίσουμε, να ταξιδέψουμε, και να πάμε σε συναυλίες ή αθλητικούς αγώνες. Σκεφτείτε το. Αντί να διακινδυνεύσουν πολιτική επίκριση λόγω του ότι η κυβέρνηση εκδίδει κανονισμούς εμβολιασμού, οι δυνάμεις που δουλεύουν θα μπορούσαν απλώς να αφήσουν τις εταιρείες να το κάνουν.

Απολυταρχισμός ιδιωτικού τομέα

Αλλά βρισκόμαστε σε μια κρίση δημοσίας υγείας, Γουέσλυ! Ναι, το ξέρω. Αλλά ο απολυταρχισμός ιδιωτικού τομέα δεν θα τελειώσει με την αποδυνάμωση της πανδημίας. Ήδη, μέλη της άρχουσας τάξης προτείνουν παρόμοιες στρατηγικές που περιορίζουν την ελευθερία, να εφαρμοστούν ως μέσο καταπολέμησης της «κλιματικής κρίσης».

Οι μεγάλοι και τρανοί του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (ΠΟΦ), για παράδειγμα, εξήγησαν σε στήλη του Ιουνίου ότι το «θετικό» της πανδημίας ήταν πως η συμμόρφωσή μας στα μέτρα για την COVID-19 έδειξε «πόσο γρήγορα μπορούμε να κάνουμε ριζοσπαστικές αλλαγές στον τρόπο ζωής μας». Όταν ακούς τέτοια λόγια, σκέψου την πηγή, και τρέξε για τα βουνά!

Για να ενθαρρύνει ακόμα μεγαλύτερη δημόσια δουλικότητα, το ΠΟΦ εκκίνησε το «Πρόγραμμα Great Reset [Μεγάλης Επαναρύθμισης]» ώστε να αλλάξει «κάθε πτυχή των κοινωνιών μας και των οικονομιών μας, από την εκπαίδευση έως τις κοινωνικές συμβάσεις και τις εργασιακές συνθήκες» με «κάθε βιομηχανία, από το πετρέλαιο και το αέριο έως την τεχνολογία, μεταμορφωμένη».

Παρομοίως, ο γκουρού της πανδημικής καταπολέμησης δρ. Άνθονυ Φαούτσι προέτρεψε για επαναχτίσιμο «της δομής της ανθρώπινης ύπαρξης, από πόλεις και σπίτια έως χώρους εργασίας, έως την ύδρευση και το αποχετευτικό σύστημα, έως χώρους αναψυχής και συγκεντρώσεων». Αυτά τα γιγαντιαία προγράμματα δεν θα φέρονταν εις πέρας κυρίως από την κυβέρνηση, αλλά, σε πολύ μεγάλο βαθμό, θα γίνονταν προσπάθειες για αυτά και θα επιβάλλονταν από τον ιδιωτικό τομέα.

Αυτή η αναδυόμενη εταιρειοκρατία ήδη κάνει επίδειξη δύναμης. Το Youtube αρνείται να αναρτά βίντεο επιστημόνων με ετερόδοξες απόψεις για την καταπολέμηση της COVID-19 με ολικά κλεισίματα. Το Facebook έχει απαγορεύσει την συλλογή χρημάτων και την διαφήμιση για σκοπούς και ιδέες που το woke εργασιακό του δυναμικό βρίσει ενοχλητικές.

Οϊμέ, το Twitter άσκησε λογοκρισία σε ένα έγκυρο και ελέγξιμα αληθινό δημοσιογραφικό άρθρο της New York Post για τις επιχειρηματικές συναλλαγές του Χάντερ Μπάιντεν, σε μια επιτυχή προσπάθεια να βοηθήσει τις πιθανότητες εκλογής του πατέρα του.

Δημιουργία κυβερνητικών κανόνων

Εν τω μεταξύ, ιδιωτικές εταιρείες έχουν αρχίσει να δημιουργούν τους δικούς τους ημικυβερνητικούς κανόνες, που έχουν προχωρήσει πολύ πέρα από την ήδη αναφερθείσα πίεση επί της Ιντιάνα και Βόρειας Καρολίνα.

Οι τράπεζες έχουν αρχίσει να εξοστρακίζουν νόμιμες αλλά αμφιλεγόμενες βιομηχανίες. Για παράδειγμα, η Τράπεζα της Αμερικής αρνείται να δανείσει χρήματα σε κατασκευαστές «επιθετικών όπλων» ως μια προσπάθεια του ιδιωτικού τομέα «να μειώσει τις επιθέσεις πυροβολισμού».

Τον τελευταίο Οκτώβριο, το οικονομικό μεγαθήριο JPMorgan ανακοίνωσε ότι θα πιέσει τους πελάτες του να συμμορφώσουν τις επιχειρηματικές τους πρακτικές με τους στόχους της Κλιματικής Συμφωνίας Παρισιού – αν και η επίσημη αμερικανική στάση εκείνου του καιρού ήταν η έξοδος από την συμφωνία.

Μπορούμε εύκολα να οραματιστούμε ακόμα ευρύτερα εταιρικά ιδεολογικά παραδείγματα επιβολής να εμφανίζονται στις ασφαλίσεις, στα μεσιτικά, στις κατασκευές και σε άλλους επιχειρηματικούς τομείς.

Όλο αυτό είναι ανησυχτικά παρόμοιο με το δικτατορικό «σύστημα κοινωνικής πίστωσης» του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο χρησιμοποιεί υπολογιστικές τεχνολογίες αιχμής για να κατασκοπεύει τους πολίτες του. Συμμορφώσου με τα κρατικά διατάγματα, και το ενοίκιο μπορεί να μειωθεί. Αν λάβεις πολλούς αρνητικούς βαθμούς αψηφώντας τους κομμουνιστικούς κανόνες, τότε μπορεί να υποστείς έξωση από τον ενοικιαζόμενο χώρο, να χάσεις την δουλειά σου, ή να μην μπορείς να χρησιμοποιήσεις μαζική συγκοινωνία.

Αν δεν είμαστε προσκεκτικοί, οι μεγαλύτερες και ισχυρότερες εταιρείες του πλανήτη θα μπορούσαν να παγιώσουν έναν παρόμοιο απολυταρχισμό ιδιωτικού τομέα – όχι για να επιβάλουν υπακοή στο κράτος, αλλά συγκατάθεση σε κοινωνικές και πολιτισμικές ορθοδοξίες που υπαγορεύονται από «ειδικούς» και πολιτιστικούς «έχοντες επιρροή.» Και δεν θα υπάρχει τρόπος να «διώξεις τους απατεώνες», όπως μπορεί να γίνει σε δημοκρατική διακυβέρνηση, καθώς θα είναι απλά θέμα ιδιωτικών επιχειρήσεων που δημιουργούν τις δικές τους επιθυμητές επιχειρηματικές πρακτικές.

Εδώ είναι η ουσία (αν μου επιτρέπεται η λέξη): Αν πρόκειται να αποτρέψουμε την ελλοχεύουσα εταιρειοκρατία, θα πρέπει να έχουμε δυνατούς ελέγχους και περιορισμούς εξουσίας, που θα περιόριζαν την δύναμη των μεγάλων εταιρειών να μας επιβάλλουν πως θα συμπεριφερόμαστε σε ατομικό επίπεδο. Καλύτερα να δράσουμε νωρίς. Η ελευθερία που χάνεται μπορεί να είναι η δική μας.

Ο βραβευμένος συγγραφέας Γουέσλυ Τ. Σμιθ είναι πρόεδρος του Κέντρου Ανθρώπινης Αριστείας του Ινστιτούτου Discovery.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Το 2020 θα είναι μια χρονιά που σίγουρα θα την θυμόμαστε για καιρό. Η πανδημία του κορωνοϊού ήρθε και άλλαξε κατά πολύ τη ζωή μας, δημιουργώντας πρωτόγνωρες καταστάσεις που όμοιές της, είχε πολύ καιρό η ανθρωπότητα να συναντήσει. Όπως όλα δείχνουν, οι περιορισμοί, οι αποστάσεις ασφαλείας, οι μάσκες και οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας ήρθαν για να μείνουν και να λειτουργήσουν ως ένα μέσο αντιμετώπισης του ιού, ακόμα και κατά τη διάρκεια της καινούργιας χρονιάς.

Αυτή η δοκιμασία λοιπόν της ανθρωπότητας, συνέπεσε χρονικά με ένα άλλο μεγάλο γεγονός, αυτό της εκλογής του νέου Αμερικανού προέδρου.

Η ιστορία λίγο πολύ είναι γνωστή και καταλήγει σήμερα σε ένα μεγάλο αδιέξοδο, με τους δύο υποψήφιους να ισχυρίζονται νίκη στις εκλογές. Όχι, ο Τζο Μπάιντεν δεν είναι ο νέος πρόεδρος της Αμερικής όπως τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά μέσα αναπαράγουν. Θα ήθελα όμως από αυτό το παράδειγμα των εκλογών στην Αμερική, να επικεντρωθώ στην ενημέρωση. Στην ενημέρωση του κόσμου.

Μισή αλήθεια

Γνωρίζαμε πως σε ορισμένα μέρη του πλανήτη, όπου κυριαρχούν απολυταρχικά καθεστώτα, όπως αυτά της Κίνας, της Βόρειας Κορέας, της Βενεζουέλας και άλλων, ψευδή νέα δημοσιεύονταν και αληθή νέα κατακρίνονταν, με σκοπό τον έλεγχο του νου, ώστε να κατευθύνουν τα πλήθη της εκάστοτε χώρας ή και του κόσμου, προς μια ορισμένη κατεύθυνση, πάντα προς όφελος του  καθεστώτος.

Για παράδειγμα στην Κίνα το 1999, όταν ξεκίνησε η δίωξη εναντίον της ειρηνικής, διαλογιστικής άσκησης Φάλουν Γκονγκ, δίωξη που διαπράχθηκε από το αθεϊστικό Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ξεκίνησε επίσης μια τεράστια προσπάθεια παραπληροφόρησης του κοινού, που στόχο είχε την εξαφάνιση της άσκησης από την χώρα. Σύντομα, η παραπληροφόρηση του ΚΚΚ επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ύπαρξη μέσων μαζικής ενημέρωσης που, είτε λόγω διαφθοράς είτε λόγω φόβου, λειτουργούν ως φερέφωνα, είναι απαραίτητη για τα εκάστοτε καθεστώτα.

Ωστόσο, αυτές οι χώρες είναι μακριά. Στη δυτική κοινωνία και στη χώρα μας έχουμε την ελευθερία να ενημερωνόμαστε από πολλές και διαφορετικές πηγές. Όποιο νέο βλέπουμε είναι πραγματικότητα, θα έλεγε κάποιος.

Ναι, έχεις την δυνατότητα να διαβάζεις σήμερα αυτό το άρθρο, όμως θεωρώ ότι είμαστε ένα βήμα από το να μην την έχουμε.

Στην περίπτωση των Αμερικανικών εκλογών, οι περιπτώσεις νοθείας που παρατηρήθηκαν ήταν πολλές και πολύ σοβαρές. Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες σχετικά με αυτό, αφού εάν είστε αναγνώστης αυτής της εφημερίδας θα έχετε ενημερωθεί σχετικά.

Έχουμε δει όμως, πως τα περιστατικά απάτης και οι λεπτομέρειές τους, ελάχιστα έως καθόλου εμφανίζονται στα μεγάλα ξένα και ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σε κάποια περασμένη δεκαετία, θα υπέθετα, ότι τα περισσότερα ειδησεογραφικά μέσα στερούνται πληροφοριών και πόρων σχετικά με αυτό το θέμα, καθώς δεν είχε την δυνατότητα ο καθένας να καλύψει λεπτομέρειες για θέματα σε κάθε μέρος του κόσμου.

Όμως ζούμε στην εποχή του διαδικτύου και των πληροφοριών. Όλες οι πληροφορίες βρίσκονται εκεί αναρτημένες. Γιατί αναπαράγεται η μισή αλήθεια; Τι συμβαίνει με τα ΜΜΕ;

Πως γίνεται και κάποιος δημοσιογράφος που σέβεται τους αναγνώστες του να μην διερωτάται όταν παράγει έργο;

Τα αποτελέσματα των εκλογών άλλαξαν μέσα σε λίγες ώρες και τα μεγάλα ονόματα της ενημέρωσης δεν έκαναν κάποια σημαντική αναφορά σε αυτό. Αντιθέτως, ανακοίνωσαν στις 7 Νοεμβρίου, ως προβλεπόμενο νικητή τον Δημοκρατικό Τζο Μπάιντεν.

Την τεταμένη περίοδο των δικαστικών προσφυγών για τις εκλογές, όπου τα νέα έπεφταν σαν βροχή, έπεσα πάνω σε ένα ρεπορτάζ μεγάλου ελληνικού καναλιού οπού αντί να αναφέρει τις τελευταίες εξελίξεις, επικεντρωνόταν στον υποτιθέμενο χωρισμό του Ντόναλντ με την Μελάνια Τραμπ.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως μια νέα μορφή ενημέρωσης

Σε έναν ιδανικό κόσμο, κάποιος θα σκεπτόταν πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι η αντιπροσώπευση των ελευθεριών του λόγου, αφού κάποιος θα μπορούσε να εκφέρει ελεύθερα την άποψή του στον διαδικτυακό του κύκλο.

Ωστόσο, είδαμε πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν πάρει διαφορετικές πορείες εξέλιξης, ενώ το κοινό βασίζεται όλο και περισσότερο σε αυτά για ενημέρωση.

To Facebook, όσο πλησιάζαμε προς τις Αμερικανικές προεδρικές εκλογές, αύξησε κατά πολύ τον έλεγχο των ειδήσεων που εμφανίζονται στην πλατφόρμα και εγκαθίδρυσε τον έλεγχο γεγονότων. Όπως αναφέρει η πλατφόρμα, οι ελεγκτές γεγονότων αποτελούνται από ανεξάρτητες ομάδες και οργανισμούς τρίτων, πιστοποιημένους από το International Fact-Checking Network (IFCN). Ωστόσο σύμφωνα με έρευνα της Epoch Times, οι «ανεξάρτητοι» ελεγκτές γεγονότων δεν είναι και τόσο «ανεξάρτητοι».

Οι ελεγκτές γεγονότων του Facebook χρηματοδοτούνται με «κινέζικα» λεφτά μέσω του TikTok

Σε όλη αυτή την περίοδο των Αμερικανικών προεδρικών εκλογών μέχρι και σήμερα, άρθρα, φωτογραφίες, βίντεο και απόψεις σχετικά με τα αδιάσειστα στοιχεία που έχουν αποκαλυφθεί για την εκλογική απάτη, λογοκρίνονται στην πλατφόρμα, και υπάρχει μια αισθητή υποστήριξη υπέρ του Δημοκρατικού κόμματος και του υποψήφιου προέδρου Μπάιντεν.

Την ώρα που οι κινήσεις του Facebook δημιουργούν πολλά ερωτήματα στον κόσμο, παρόμοια περιστατικά έχουν εμφανιστεί και στο Twitter το οποίο δεν έχει διστάσει να διαγράψει πολλές φορές τα Tweets του Αμερικανού προέδρου Τραμπ.

Προ λίγων ημερών το Youtube, γνωστό εδώ και καιρό για την πολιτική της διαγραφής καναλιών όταν αυτά δεν ακολουθούν την «γραμμή» του, αλλά και για την αυτόματη διαγραφή σχόλιων που επικρίνουν το ΚΚΚ, ανακοίνωσε πως θα απαγορεύει τα βίντεο που ισχυρίζονται απάτη στις Αμερικανικές εκλογές του 2020, η οποία έχει αλλάξει το αποτέλεσμα των εκλογών.  

Συμπερασματικά, ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, είτε υποστηρίζει κάποιον υποψήφιο είτε όχι, θα θέλει να γνωρίζει οποιεσδήποτε πληροφορίες σχετικά με κάποιο συγκεκριμένο θέμα που τον απασχολεί.

Παρατηρούμε πως, τόσο τα δημοσιογραφικά μέσα, όσο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λειτουργούν με έναν κοινό τους στόχο. Αυτή η κατευθυνόμενη προσπάθεια συγκάλυψης και διαστρέβλωσης, είναι προσβολή στην νοημοσύνη του κόσμου, και είναι λυπηρό για τους ανθρώπους που παραπλανούνται από αυτό. Επίσης, λόγω του ότι έχουμε να κάνουμε με τις Αμερικανικές εκλογές, τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εκεί πρέπει να εκτεθούν πλήρως, καθώς επηρεάζουν όχι μόνο τους Αμερικανούς πολίτες, αλλά και τους πολίτες ολόκληρου του κόσμου. Εάν δεν εκτεθούν, αυτό θα σημαίνει πιθανόν πως οι ελευθερίες μας και τα δικαιώματά μας και εδώ στην Ελλάδα θα υποτιμηθούν ακόμη περισσότερο.

Ελπίζω πως οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από αυτή την προσπάθεια να συνειδητοποιήσουν πως η ζημία που προκαλούν είναι μεγαλύτερη από τα όποια οφέλη λαμβάνουν.

Ελπίζω, πως με την καινούρια χρονιά εκτός των περιοριστικών μέτρων που θα μας ακολουθήσουν, η λογοκρισία και η συγκάλυψη των ειδήσεων να μείνουν πίσω.

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

 

Από τον Roger L. Simon

Σχολιασμός

Όταν διάβασα στις 5 Δεκεμβρίου ότι ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος της Βουλής της Αριζόνα είχε δηλώσει ότι το νομοθετικό σώμα της πολιτείας του «δεν μπορεί και δεν θα ανατρέψει τις εκλογές», προτού ακόμη αρχίσει ο συμφωνημένος εγκληματολογικός έλεγχος των μηχανών ψηφοφορίας Dominion στην κομητεία Μαρικόπα, ένιωσα απλώς σίγουρος για αυτό που υποψιαζόμουν αρκετό καιρό: Το 2021 θα είναι έτος μαζικής κοινωνικής ανυπακοής στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Πώς θα εκδηλωθεί αυτή η κοινωνική ανυπακοή, δεν είμαι σίγουρος, αλλά θα έρθει.

Αλλά μην ανησυχείτε… όχι υπερβολικά… επειδή τα 74 εκατομμύρια περίπου υποστηρικτές του Τραμπ που αισθάνονται ότι τους στέρησαν το δικαίωμα ψήφου – όχι μόνο από τους χειρισμούς του αντίπαλου κόμματος και των φίλων του στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά και από τον σημαντικό αριθμό των επικεφαλής που κοιτάζουν το συμφέρον τους, στο δικό τους κόμμα, που τους έχουν προδώσει – δεν είναι πιθανό να καταφύγουν σε βία όπως οι κοινωνιοπαθείς της Antifa.

Αυτοί είναι καλοί, πατριώτες άνθρωποι.

Συνειδητά ή μη, θα ακολουθήσουν τα παραδείγματα από το διάσημο δοκίμιο του Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ του 1849 «Κοινωνική Ανυπακοή» – πρωτότυπος τίτλος: «Αντίσταση στην Πολιτική Κυβέρνηση» – που ξεκινά ως εξής: «Αποδέχομαι θερμά το σύνθημα, “Η καλύτερη κυβέρνηση είναι αυτή που κυβερνά λιγότερο”, και θα ήθελα να το δω να πραγματώνεται πιο γρήγορα και συστηματικά.»

Αλλά αν αυτοί οι ίδιοι πατριώτες, γνωστοί ως οι «αξιοθρήνητοι», δεχτούν βίαιη αντίσταση, όλες οι υποθέσεις καταργούνται. Η κοινωνική ανυπακοή θα μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο.

Στην αρχή, ωστόσο, υποθέτω ότι αυτή η νέα (και πιο γνήσια) «αντίσταση» θα έχει τρεις μορφές: 1. Μαζικές και συνεχώς μεγαλύτερες διαδηλώσεις. 2. Μη καταβολή φόρων, με απειλή να χρεοκοπήσουν το εθνικό ταμείο, καθώς τα περισσότερα από αυτά τα άτομα είναι πολύ εργατικά και έχουν δουλειά. 3. Μια γενική κίνηση αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Τζον Γκαλτ-ισμό, από τον χαρακτήρα του «Atlas Shrugged» της Άυν Ραντ. Τεράστιοι αριθμοί πολιτών μας απλώς θα φύγουν και θα επιστρέψουν στα δικά τους αγροκτήματα, ή σε εκδοχές αυτού, όπως ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Σινσιννάτους λέγεται ότι έκανε.

Αυτό το τελευταίο έχει την ικανότητα να σταματήσει απλώς τη χώρα, καθώς πολλοί από αυτούς τους ίδιους τους «αξιοθρήνητους» είναι οι υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, πυροσβέστες, αγρότες, επισκευαστές θέρμανσης και ψύξης, εργάτες οικοδομών, εργαζόμενοι στη γραμμή συναρμολόγησης, αστυνομικοί, πιλότοι, μηχανικοί, τεχνικοί κ.ο.κ., επίσης, επιχειρηματίες, άντρες και γυναίκες, που κάνουν την κοινωνία να λειτουργεί.

Οι γιγάντιες εταιρείες, ακόμη και η Big Tech, δεν μπορούν να υπάρχουν χωρίς αυτούς.

Δεν γίνεται τίποτα.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, ζούμε σε ιστορικούς χρόνους. Δεν υπήρξε κάτι τέτοιο από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε καν οι διαδηλώσεις κατά του Πολέμου του Βιετνάμ.

Κάθε μέρα, το ήδη σημαντικό βουνό μαρτυριών που μιλούν για εκλογική απάτη σε ολόκληρο το έθνος μεγαλώνει, και σε μεγάλο βαθμό αγνοείται από τους πολιτικούς και αγνοείται εντελώς από τα κύρια μέσα ενημέρωσης.

Έχοντας ζήσει σε άγνοια, πολλοί από εμάς αναρωτιόμαστε αν είμαστε δημοκρατία μπανάνας όσον αφορά τις εκλογές μας, πολύ περισσότερο από ό,τι γνωρίζαμε. Ποιος πραγματικά αξίζει να είναι στον Λευκό Οίκο; Τους κοιτάμε στα μάτια.

Το ότι η πανδημία της COVID-19 έχει χρησιμοποιηθεί αδιάντροπα για πολιτικούς σκοπούς επιδεινώνει μόνο την κατάσταση.

Ζούμε σε συνεχή ανησυχία. Ήδη βλέπουμε τους προδρόμους αυτής της μαζικής πολιτικής ανυπακοής.

Πρώιμες εκδηλώσεις εμφανίστηκαν στην Καλιφόρνια, όπου πολλοί αγνοούν τις διαταγές του ελιτιστή κυβερνήτη Γκάβιν «Γαλλικό εστιατόριο για μένα αλλά όχι για σένα» Νιούσομ, ακόμη και οι σερίφηδες. Το ίδιο και στην άλλη άκρη της χώρας στο Στέιτεν Άιλαντ της Νέας Υόρκης, όπου οι διαδηλωτές υποστηρίζουν το δικαίωμα των ιδιοκτητών Mac’s Public House να παραμένουν ανοιχτοί για να επιβιώσουν οικονομικά ενόψει των συνεχώς μεταβαλλόμενων κανόνων που επιβάλλει ο άσεμνος δήμαρχός τους, κάποτε γνωστός ως Γουόρεν Βίλχελμ Τζ. (Μπιλ ντε Μπλάσιο).

Όπως λέει το τραγούδι, μόλις έχει ξεκινήσει. Τόσα πολλά ανεξερεύνητα ψέματα και βρώμικοι χειρισμοί δεν έχουν επιλυθεί.

Ακόμα κι αν μας απογοητεύσει ο ειδικός σύμβουλος Τζον Ντούραμ. Ακόμα κι αν – και αυτό είναι εξαιρετικά πιθανό – ένας νέος γενικός εισαγγελέας κάνει τα πάντα για να βάλει κάτω από το χαλί [να αποκρύψει] οτιδήποτε σχετίζεται έστω και λίγο με την νέα διοίκηση – εάν συμβεί αυτό – πολλοί από εμάς θα ξοδεύουμε όλες τις ώρες που είμαστε ξυπνητοί για να κρυφοκοιτάζουμε κάτω από το παροιμιώδες χαλί για κάθε ίχνος διαφθοράς.

Μπορώ να σας το υποσχεθώ αυτό.

Δεν θα σταματήσουμε έως ότου όλα έχουν εκτεθεί και όλοι θα είναι πλήρως ενημερωμένοι – εκτός από εκείνους που δεν θέλουν να μάθουν και υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε γι ‘αυτό – δεδομένου του τι συνέβη στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, ιδιαίτερα από την εκλογή του Ντόναλντ Τζ. Τραμπ το 2016.

Και, όπως συσσωρεύονται εκείνα τα βουνά των εκλογικών μαρτυριών από γενναίους και δίκαιους πολίτες, ίσως, λόγω του παραδείγματός τους, άλλοι πολίτες θα εμφανιστούν για να συμπληρώσουν τα κενά σε άλλα θέματα, από τη φάρσα της Ρωσίας έως την Ουκρανία έως την Κίνα.

Είναι δύσκολο να κρύψεις την αλήθεια για πάντα και μπορεί να εμφανιστεί στις πιο μη αναμενόμενες στιγμές.

Και παρόλο που ο ήρωας της παιδικής μου ηλικίας Γιόγκι Μπέρα μπορεί να μας έλεγε διασκεδαστικά, «Είναι δύσκολο να κάνω προβλέψεις, ειδικά για το μέλλον», προβλέπω κατηγορηματικά, όπως έκανα στην αρχή, μαζική κοινωνική ανυπακοή να έρχεται σύντομα.

Και αν αυτή η κοινωνική ανυπακοή συνεχιστεί αρκετά, αν είμαστε σταθεροί, θα υπάρξει αλλαγή και η Αμερική θα είναι και πάλι αυτό που προοριζόταν να είναι.

Ο Roger L. Simon είναι βραβευμένος συγγραφέας, υποψήφιος για Όσκαρ σεναριογράφος, συνιδρυτής της PJ Media, και τώρα, αρθρογράφος διαφόρων θεμάτων στην Epoch Times. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι «Ξέρω Καλύτερα: Πώς ο ηθικός ναρκισσισμός καταστρέφει την χώρα μας, εάν δεν το έχει ήδη κάνει» και το «GOAT» (μυθιστόρημα).
Βρείτε τον στο Parler @rogerlsimon.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

 

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την αλήθεια, μοιραστείτε αυτό το άρθρο με φίλους σας.

Γράφει ο Roger L. Simon

Σχολιασμός

 

Πολλοί έχουν συζητήσει και ο Ρούντυ Τζουλιάνι εξήγησε αόριστα μόνο στην εκπομπή του Λόου Ντομπς, λέγοντας ότι είχαν «διαφορετικές θεωρίες» της υπόθεσης, το γιατί η νομική ομάδα του Τραμπ διαχωρίστηκε από την Σίντνεϊ Πάουελ.

Η απλούστερη υπόθεση έχει ως εξής: Αυτό που διερευνά η Πάουελ – περίπλοκη διακρατική απάτη με υπολογιστές, που περιλαμβάνει πολλές χώρες, όχι μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες, με τεράστιες συνέπειες για το δημοκρατικό σύστημα παγκοσμίως – χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο για να εξηγηθεί και να αποδειχθεί, από τον διαθέσιμο χρόνο για μια ένσταση στις προεδρικές εκλογές πριν από την επικύρωση των ψήφων και την συνάντηση του Κολλεγίου Εκλεκτόρων.

Αυτό επιβεβαιώθηκε από συζητήσεις που διεξήγαγα με δύο άντρες σε θέση να καταλάβουν πολλά για αυτήν την απάτη για την οποία λένε ότι προήλθε και εξακολουθεί να αναδίδεται σε μεγάλο βαθμό από την Βενεζουέλα (με λίγη βοήθεια από φίλους στην Κούβα, το Ιράν και την Χεζμπολάχ, πιθανώς και άλλους).

Αυτοί οι άντρες επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμοι επειδή φοβούνται για την ασφάλειά τους όταν εργάζονται σε ξένα εδάφη, όπως συμβαίνει συχνά.

Ένας από αυτούς είναι πρώην αξιωματικός της CIA που υπηρέτησε στη Διεύθυνση Επιχειρήσεων, και ως αρχηγός σταθμού σε διάφορες χώρες. Ο άλλος έχει γεννηθεί στην Βενεζουέλα και ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τα τελευταία χρόνια, σε συνεργασία με την Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών (DEA) και άλλους, εργάστηκαν για να «αλλάξουν» επικεφαλής και στρατιωτικό προσωπικό εντός του κατεστημένου της Βενεζουέλας και της Κούβας, πολλοί από τους οποίους ασχολήθηκαν ή είχαν πληροφορίες σχετικά με το εκτεταμένο εμπόριο ναρκωτικών που πραγματοποιείται από αυτές τις δύο χώρες, καθώς και από το Ιράν και τη Χεζμπολάχ.

Αυτή η εγκληματική επιχείρηση δισεκατομμυρίων δολαρίων, ιδιαίτερα όσον αφορά τη Χεζμπολάχ σε αυτήν την περίπτωση, βρισκόταν στο χείλος δημόσιας έκθεσης και ποινικής δίωξης που τελικά αγνοήθηκε, όπως ανέφερε το Politico, από την κυβέρνηση Ομπάμα μετά από τις προτροπές των μουλάδων, προκειμένου να προστατευτεί η τότε νέα Συμφωνία Ιράν.

Μερικά από αυτά που μου είπαν αυτοί οι άντρες μπορούν να επιβεβαιωθούν, άλλα όχι, για λόγους εκτός του ελέγχου του οποιουδήποτε αυτή τη στιγμή. Το αφήνω στους αναγνώστες να αποφασίσουν μόνοι τους.

Παρ’ όλα αυτά, ως αναφορά, και για να κατανοήσουμε τι αντιμετωπίζουμε, τα ακόλουθα μέλη της ηγεσίας της Βενεζουέλας κατηγορούνται επί του παρόντος στις Ηνωμένες Πολιτείες για διακίνηση ναρκωτικών: Πρόεδρος Νίκολας Μαδούρο, επικεφαλής της Εθνικής Συνέλευσης Ντιοσδάδο Τσαμπέλλο, υπουργός πετρελαίου Ταρέκ Ελ Αϊσσαμί, αντιπρόεδρος Ντέλσι Ροντρίγκεζ, πρώην αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών, Ούγκο Καρβαγιάλ, και ο αρχηγός του στρατού της Βενεζουέλας, Βλαντιμίρ Παντρίνο.

Για να δοθεί μια ιδέα της έκτασης του εγκλήματος, ο κακόφημος Μεξικανός «narcotrafficante» Ελ Τσάπο λεγόταν ότι άξιζε 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Ντιοσδάδο Τσαμπέλλο, μου είπε ένας από τους πληροφοριοδότες μου, αξίζει πάνω από 20 δισεκατομμύρια δολάρια! Αυτό τον βάζει ανάμεσα στους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο. Βάλτε μέσα και τα πετροδολάρια – η Βενεζουέλα, σε οποιαδήποτε κατάσταση, έχει μια από τις πλουσιότερες πετρελαιοπαραγωγές στον πλανήτη – με δολάρια ναρκωτικών και έχετε ένα κοκτέιλ τεράστιων κερδών.

Smartmatic

Οι δύο άνδρες μίλησαν μαζί μου σχετικά με την προέλευση του συστήματος Smartmatic, το οποίο σύγκριναν σε κάποιες πτυχές με την 9/11 [11η Σεπτεμβρίου], αναφέροντας ότι ήταν ένα άλλο παράδειγμα του πώς τείνουμε να υποτιμούμε τους αντιπάλους μας, σε αυτήν την περίπτωση τις δυνατότητες του υπολογιστή τους.

Με την Κίνα και τη Ρωσία για να ανησυχούμε, η Βενεζουέλα ήταν λίγο πολύ εκτός του ραντάρ μας, αλλά, λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω στοιχεία, δεν θα έπρεπε. Η άρχουσα τάξη τους – όχι ο λαός τους, σαφώς – έχει αρκετό κεφάλαιο κίνησης για να κάνει τόση ζημιά όσο οποιοσδήποτε.

Περισσότερο από μια απλή Δημοκρατία Μπανάνας, είναι ένα μεγεθυνόμενο εγκληματικό κράτος με πλοκάμια που φτάνουν στην Κολομβία και πέρα από τον Ατλαντικό, σε ένα από τα μεγάλα κόμματα της συμμάχου μας στο ΝΑΤΟ, Ισπανίας, μου είπαν.

Αλλά πίσω στην Smartmatic.

Το 1998, ο σοσιαλιστής Ούγκο Τσάβες, στον δρόμο του να είναι ισόβια ο μέγιστος ηγέτης, άλλαξε το σύνταγμα της χώρας του, και έτσι μπόρεσε να υπηρετήσει μια εξαετή θητεία αντί για πενταετή – με την επιφύλαξη ότι αν το 20 τοις εκατό των πολιτών της Βενεζουέλας υπέγραφε έκκληση που απαιτεί ανάκληση, θα διεξάγονταν εκλογές.

Προς έκπληξη του Τσάβες, μια τέτοια έκκληση επρόκειτο να γίνει, και η προσπάθειά του να ακυρώσει τις υπογραφές απέτυχε.

Ένα σύστημα έπρεπε να επινοηθεί για να εγγυηθεί τη νίκη του caudillo στο επικείμενο δημοψήφισμα ανάκλησης της προεδρίας.

Εδώ αρχίζει η Smartmatic, μια εταιρεία που ιδρύθηκε στο Ντελαγουέρ τον Απρίλιο του 2000 από τρεις νέους μηχανικούς λογισμικού της Βενεζουέλας.

Τον Ιανουάριο του 2004, μια κυβερνητική υπηρεσία της Βενεζουέλας, ανέφερε η New York Times, επένδυσε 200.000 δολάρια σε μια εταιρεία τεχνολογίας που ανήκε σε αυτούς τους τρεις.

Επένδυση ενός επιχειρηματία

Σύμφωνα με τους κυρίους με τους οποίους μίλησα, τα χρήματα αυτά προέρχονταν από έναν επιχειρηματία που είχε προσεγγιστεί από την κουβανική υπηρεσία πληροφοριών για να πραγματοποιήσει την απαραίτητη επένδυση στην νεογέννητη Smartmatic προκειμένου να βελτιώσει την τεχνολογία της στο απαραίτητο επίπεδο.

(Σημείωση: Από τον καιρό του Τσάβες, η κουβανική υπηρεσία πληροφοριών είχε σχεδόν πλήρη έλεγχο σημαντικών ενεργειών της Βενεζουέλας, συμπεριλαμβανομένης της επιλογής του Μαδούρο για αντικατάσταση του Τσάβες όταν πέθανε από καρκίνο, σύμφωνα με τις πηγές μου.)

Αυτός ο ίδιος επιχειρηματίας, μου είπαν, «αυτομόλησε» και επί του παρόντος προστατεύεται από μια από τις υπηρεσίες μας – πιθανώς την DEA – σε μια ξένη χώρα όπου δίνει ενοχοποιητικά στοιχεία σε ποινική δίωξη κατά της κυβέρνησης της Βενεζουέλας.

Μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αλιεύονται πληροφορίες από τις οποίες θα μπορούμε να μάθουμε κάτι. Μία από τις λυπηρές πτυχές της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι ότι οι υπηρεσίες μας, όπως η DEA, φαίνεται να εξακολουθούν να κρατούν μυστικά η μία από την άλλη. Στο βαθμό που είναι γνωστό, το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν συμμετέχει ακόμη.

Αυτός ο επιχειρηματίας είναι ο δεύτερος που έκανε ένορκες βεβαιώσεις για αυτό το ζήτημα μετά από τον αξιωματικό του στρατού της Βενεζουέλας που ανέφερε η Σίντνεϊ Πάουελ πριν από μερικές εβδομάδες.

Λίγο μετά την επένδυση αυτού του επιχειρηματία (Αύγουστος 2004), ο Ούγκο Τσάβες κέρδισε το δημοψήφισμα μόνο για καταγγελθεί ως δόλιο από τοπικές οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων.

Αυτό το τελευταίο επιβεβαιώνεται σε μια εκτενή συνέντευξη στην Αγγλική γλώσσα στην Ντέμπι Ντ’Σούζα, της Μαρία Κορίνα Ματσάδο, επικεφαλής ενός οργανισμού πολιτικών δικαιωμάτων και πολιτικού της Βενεζουέλας, η οποία έχει υποστεί δίωξη.

Μεταξύ άλλων, η κ. Κορίνα Ματσάδο μιλάει για την σύσταση της Súmate, μιας ad hoc ομάδας που μπόρεσε να συγκεντρώσει τις απαραίτητες υπογραφές για τις εκλογές ανάκλησης σε μια μέρα (2 Φεβρουαρίου 2003), συγκεντρώνοντας συνολικά 3 εκατομμύρια όταν μόνο 2,4 εκατομμύρια ήταν απαραίτητες.

Αλλά αυτό ήταν ένα εξαιρετικά ευτυχισμένο διάλειμμα στην τραγωδία που είναι η Βενεζουέλα. Ένας Βολιβιανός φίλος μου, πρόσφατος επισκέπτης της χώρας, μου είπε ότι είδε ανθρώπους να λιμοκτονούν στους δρόμους τους, που έμοιαζαν με εικόνες από το Ολοκαύτωμα.

Ιδιοκτησία

Αλλά πίσω στην Smartmatic. Ποιος την κατέχει; Δεν είναι σαφές, παρόλο που υποτίθεται ότι ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες (βλ. παραπάνω). Μέχρι το 2006 χρησιμοποιήθηκε σε αμφισβητούμενες εκλογές στην Αργεντινή, όπως λέγεται για την επίλυση τους, και το 2011 εμφανίστηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο από τον αναπληρωτή γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Λόρδο Μάλλοκ-Μπράουν, «ο οποίος ανέλαβε ηγετικές θέσεις σε ταμεία και ινστιτούτα του [Τζορτζ] Σόρος το 2007.»

Χμμμ…

Εξίσου σημαντικό, ένα e-mail που διέρρευσε μέσω της WikiLeaks του 2006 λέει αυτήν την ιστορία:

«Η Smartmatic ισχυρίστηκε ότι είναι προέλευσης ΗΠΑ, αλλά οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της – πιθανότατα ελίτ Βενεζουελιανοί πολλών πολιτικών φατριών – παραμένουν κρυμμένοι πίσω από έναν ιστό εταιρειών στις Κάτω Χώρες και στα Μπαρμπάντος. … Η εταιρεία θεωρείται ότι τώρα απομακρύνεται από εκλογικά γεγονότα της Βενεζουέλας, εστιάζοντας πλέον σε άλλα μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών μέσω της θυγατρικής της, Sequoia.»

Πέρα από τους τρεις αρχικούς μηχανικούς λογισμικού, η Smartmatic και μετά η Sequoia, είχαν τουλάχιστον τριάντα ανώνυμους επενδυτές, συμπεριλαμβανομένου, πιθανώς, ενός τότε αντιπροέδρου της Βενεζουέλας, όπως βρέθηκε στο σύστημα του WikiLeaks στο CARACAS 00002063 001.2 OF 004.

Dominion

Αλλά πού συνδέεται η Dominion; Δεν ήταν αυτοί που είχαν τις μηχανές ψηφοφορίας των ΗΠΑ; Λοιπόν, το 2010, αφού εργάστηκε πάνω από πέντε χρόνια για την Smartmatic, ο πρώην αντιπρόεδρος της Sequoia, που ήταν επίσης ο αρχιτέκτονας λογισμικού τους, Έρικ Κούμερ, πήγε στην Dominion Voting Systems ως αντιπρόεδρος ανάπτυξης λογισμικού των ΗΠΑ.

Οι απαντήσεις από ανθρώπους των Dominion/Smartmatic/Sequoia ήταν από εσκεμμένα αδιαφανείς έως αηδιαστικά ανειλικρινείς δημόσιες σχέσεις. Μόνο μια αληθινή εγκληματολογική έρευνα στα πληροφοριακά συστήματά τους θα λύσει τα πάντα, για να μην αναφέρουμε την πλήρη εγκατάλειψη της ψηφοφορίας μέσω υπολογιστή (πιθανώς τη σωστή προσέγγιση).

Τα μυστήρια αφθονούν, και, χωρίς αμφιβολία, η Σίντνεϊ Πάουελ θα συμφωνούσε. Ανεξάρτητα από το μέγεθος Κράκεν που θα δημοσιοποιήσει, μπορεί να υπάρχουν πάντα περισσότερα.

Ένα από αυτά που ισχυρίζονται οι πηγές μου, και κάτι που δεν μπορώ να ελέγξω, είναι ότι κάποιος ψηλά στη Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή [του Δημοκρατικού κόμματος ΗΠΑ] είναι «πρώην» Τσαβίστα.

Δολιοφθορά των εκλογών μας

Ένας άλλος σχετίζεται με ένα ταξίδι στην Πόλη του Μεξικού στις 21 Οκτωβρίου 2020, που πραγματοποίησε ο Πρέσβης Ρίτσαρντ Γκρενέλ – ένας άντρας που χαίρει μεγάλου θαυμασμού από τις πηγές μου και από εμένα.

Ο πρέσβης Γκρενέλ πήγε εκεί για να συναντηθεί με τον Χόργκε Ροντρίγκες, τον αδελφό της σημερινής αντιπροέδρου της Βενεζουέλας Ντέλσι Ροντρίγκες (δείτε τη λίστα των κατηγοριών παραπάνω). Ο Χόργκε είναι ένας άνθρωπος, μπορούμε να υποθέσουμε, τεράστιου πλούτου και κάτι σαν «δύναμη πίσω από τον θρόνο», όπως και η αδελφή του Ντέλσι.

Όπως εξηγεί η New York Times, εν μέσω της αναμενόμενης για αυτήν έκπληξης και διόγκωσης του γεγονότος ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν ενημερώθηκε για τη συνάντηση, ο σκοπός ήταν να διαπραγματευτεί την αναχώρηση του Μαδούρο και Σία, απελευθερώνοντας έτσι τον λαό της Βενεζουέλας από τον μακρύ εθνικό τους εφιάλτη.

Ήταν ένας αξιέπαινος στόχος, σίγουρα, αλλά σίγουρος για αποτυχία για λόγους άγνωστους στον πρέσβη Γκρενέλ. (Επικοινώνησα μαζί του για να το συζητήσω αυτό, αλλά δεν δέχτηκε.)

Σύμφωνα με τις πηγές μου, ο Ροντρίγκες γνώριζε καλά τότε ότι η ηγεσία της χώρας του συμμετείχε στο σαμποτάζ των εκλογών μας μέσω του συστήματος υπολογιστών τους.

Αυτό κάνει κάθε διαπραγμάτευση χωρίς πρακτική αξία, αλλά περισσότερο από αυτό ο Ροντρίγκες περιφρόνησε πραγματικά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε τέτοιο βαθμό που δεν θα ήθελε ούτε να ακούσει για συμφωνία.

Ο Γκρενέλ δεν θα μπορούσε να το ξέρει αυτό, ανέφεραν οι πηγές μου, αλλά το μίσος του Χόργκε θα είχε ως κίνητρο περισσότερα από τον συνηθισμένο αντι-αμερικανισμό. Είχε εκδίκηση μέσα του. Παρόλο που ο ίδιος ο Χόργκε μπορεί πλέον να αποκαλείται άνετα «μπολιγάρχης» (οι σημερινοί πλούσιοι επιχειρηματίες της Βενεζουέλας – ολιγάρχες της επανάστασης των Μπολιβάρων), ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής αντάρτης που, πριν από πολλά χρόνια, σκοτώθηκε.

Ο Χόργκε κατηγορεί την CIA.

Καθώς πληκτρολογώ αυτό, έχουν έρθει νέα ότι η Σίντνεϊ Πάουελ πρόκειται να απελευθερώσει το πρώτο «Κράκεν» της, σχετικά με εκλογική απάτη στην Γεωργία. Όπως έγραψα πριν από κάποιες μέρες, νίκη, ήττα, ή ισοπαλία, τα στοιχεία της πρέπει να δημοσιοποιηθούν για το δικό μας καλό, αλλά περισσότερο για αυτό των παιδιών και εγγονών μας.

Κάτι έχει πάει πραγματικά στραβά.

Ο Roger L. Simon είναι βραβευμένος συγγραφέας, υποψήφιος για Όσκαρ σεναριογράφος, συνιδρυτής της PJ Media, και τώρα, αρθρογράφος διαφόρων θεμάτων στην Epoch Times. Τα πιο πρόσφατα βιβλία του είναι «Ξέρω Καλύτερα: Πώς ο ηθικός ναρκισσισμός καταστρέφει την χώρα μας, εάν δεν το έχει ήδη κάνει» και το «GOAT» (μυθιστόρημα).
Βρείτε τον στο Parler @rogerlsimon.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι η γνώμη του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

 

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την αλήθεια, μοιραστείτε αυτό το άρθρο με φίλους σας.

Από τον Wesley J. Smith.
Ενημέρωση: 24 Δεκεμβρίου

 

Σχολιασμός

«Τώρα είναι η ώρα να κάνετε ό,τι σας λένε», είπε ο γιατρός Άντονυ Φαούτσι στους Αμερικανούς στις 12 Νοεμβρίου. Ο Φαούτσι είχε καλές προθέσεις: Πίσω από τον αυταρχικό τόνο, επιθυμεί με όλη του την καρδιά να μην αρρωστήσουν οι άνθρωποι. Αλλά αυτή η απλή πρόταση διακήρυξης, εξέθεσε την πεποίθησή του ότι οι «ειδικοί» πρέπει να αποφασίζουν τα σημαντικά ζητήματα και οι υπόλοιποι από εμάς θα πρέπει να ακολουθούν υπάκουα.

Οι τεχνοκρατικές παρορμήσεις του Φαούτσι εκτέθηκαν ακόμη περισσότερο σε ένα συλλογικό άρθρο στην έκδοση του Cell της 3ης Σεπτεμβρίου, ενός γνωστού επιστημονικού περιοδικού, στο οποίο προειδοποίησε για μια επικείμενη «πανδημική εποχή» κατά την οποία θα υπομείνουμε επανειλημμένα επεισόδια παγκόσμιας ασθένειας.

Για να αποφευχθεί η καταστροφή, έγραψε ο Φαούτσι, πρέπει να εξουσιοδοτήσουμε τον ΟΗΕ και άλλους διεθνείς οργανισμούς να «ξαναχτίσουν την υποδομή της ανθρώπινης ύπαρξης, από πόλεις μέχρι σπίτια και χώρους εργασίας, από συστήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, μέχρι χώρους αναψυχής και συγκέντρωσης.»

Μια τέτοια τεράστια επανάσταση θα απαιτούσε την εξαναγκαστική πλήρη μεταστροφή των κοινωνιών από πάνω μέχρι κάτω και από μέσα μέχρι έξω. Όλα θα βρίσκονταν υπό συζήτηση. «Το μεγαλύτερο ανάμεσά τους», είπε ο Φαούτσι με πόμπο, «είναι να μειώσουμε την πολυκοσμία στο σπίτι, στην εργασία και σε δημόσιους χώρους, καθώς και η ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών διαταραχών όπως η αποψίλωση των δασών, η έντονη αστικοποίηση και η εντατική κτηνοτροφία.»

Δεν είναι μόνο ο Φαούτσι που έχει τέτοιες σκέψεις. Η παγκόσμια συνεργασία με τους πανδημικούς περιορισμούς απελευθέρωσε την επιθυμία της άρχουσας τάξης να θεσπίσει μια υπερ-τεχνοκρατική επικυριαρχία. Το τσούρμο του Νταβός ηγείται της επίθεσης. Όπως εξήγησε ο Κλάους Σβαμπ, ιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (ΠΟΦ, WEF), σε μια στήλη του Ιουνίου, η «καλή πλευρά» της πανδημίας ήταν ότι έδειξε «πόσο γρήγορα μπορούμε να κάνουμε ριζικές αλλαγές στον τρόπο ζωής μας».

Για να ενθαρρύνει ακόμη μεγαλύτερη διεθνή υποταγή, το WEF ξεκίνησε την «Πρωτοβουλία Μεγάλης Επαναφοράς (Great Reset)» με τον μετριοπαθή στόχο (έγραψε σαρκαστικά) της καθολικής «αναβάθμισης όλων των πτυχών των κοινωνιών και των οικονομιών μας, από την εκπαίδευση έως τις κοινωνικές συμβάσεις και τις συνθήκες εργασίας» με «κάθε κλάδο, από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο ως την τεχνολογία, μεταμορφωμένο.» Αυτός είναι κεντρικός έλεγχος με μεθαμφεταμίνη!

Ας την ονομάσουμε Νέα Τάξη Πραγμάτων της Μεγάλης Επαναφοράς. Ο απώτερος στόχος της; Να εφαρμόσει στρατηγικές ελέγχου της συμπεριφοράς κατά της πανδημίας στο όνομα της διάσωσης του πλανήτη από την – ΕΚΠΛΗΞΗ! – κλιματική αλλαγή.

«Καθώς τα μέτρα παραμονής στο σπίτι εφαρμόστηκαν σε όλο τον κόσμο», αναφέρει ο ιστότοπος Great Reset, «στο Διαδίκτυο εμφανίστηκαν εντυπωσιακές εικόνες καθαρών ουρανών πάνω από το Λος Άντζελες, ξαφνικά εμφανίστηκαν βουνοκορφές των Ιμαλαΐων στην Ινδία και δορυφορικές εικόνες μειωμένης ρύπανσης στην Κίνα. Αν και πολύ μικρής διάρκειας, αυτές οι σκηνές παρείχαν μια γεύση του τι θα μπορούσε να είναι εφικτό… αν δεν μολύναμε τον αέρα και δεν επιταχυνόταν η κλιματική καταστροφή.»

Θυμάστε τους απαίσιους περιορισμούς για τον ιό; Σίγουρα, αύξησαν την κοινωνική απομόνωση, τις ιδέες αυτοκτονίας και τον εθισμό στα οπιοειδή, για να μην αναφέρουμε ότι προκαλούν οικονομική κατάρρευση. Αλλά έι! Ήταν υπέροχοι για το περιβάλλον! Και μαντέψτε τι, αγόρια και κορίτσια! Πρέπει να πληρώνουμε περισσότερα για τον άνθρακα. «Οι οικονομολόγοι έχουν προσδιορίσει δύο μορφές τιμολόγησης άνθρακα ως ιδιαίτερα ευέλικτες και αποτελεσματικές: Συστήματα ελέγχου ποσότητας εκπομπών (ή «αγορές άνθρακα») και τέλη ή φόρους άνθρακα, συνήθως με έσοδα που επιστρέφονται στο κοινό.» Ακούγεται σαν σχέδιο Πόντζι σε εμένα. [Εξαπατητικά προγράμματα «επενδύσεων»].

Όπως κάθε επαναστατικό κίνημα, η Νέα Τάξη Πραγμάτων της Μεγάλης Επαναφοράς χρειάζεται έναν ολέθριο εχθρό. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι αυτός ο αντίπαλος ρόλος αποδίδεται στην πίστη στο έθνος-κράτος, που δυσφημίζεται ως άμυαλος ξενοφοβικός εθνικισμός.

«Η εθνικιστική αντίδραση έχει καταστήσει την αποτελεσματική παγκόσμια διακυβέρνηση πιο δύσκολη και πιο απαραίτητη», δηλώνει η WEF χωρίς ειρωνεία. Με άλλα λόγια, όταν όσοι πιστεύουν στην εθνική κυριαρχία αντιστέκονται πραγματικά στην τεχνοκρατία, οι παγκοσμιοποιητές δεν χρειάζεται να ακούσουν. Απλώς σημαίνει ότι πρέπει να διπλασιάσουν τις προσπάθειές τους.

Οι κυβερνώσες ελίτ και οι ιεράρχες του παγκοσμίου πολιτιστικού κατεστημένου έχουν επίσης προσφερθεί εθελοντικά στην υπηρεσία της Μεγάλης Επαναφοράς. Ο πρίγκιπας – να ζήσει η βασίλισσα – Κάρολος πιστεύει ότι η COVID-19 παρείχε μια «χρυσή ευκαιρία» να «επαναπροσδιορίσουμε (reset) τον εαυτό μας» και, μεταξύ άλλων δράσεων, να δημιουργήσουμε έναν τρόπο που θα παράγει «μηδενικές εκπομπές άνθρακα» – που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την πανδημία.

Πιο δυσοίωνα ακόμα, ο Πάπας Φραγκίσκος υποστήριξε πρόσφατα την ενίσχυση των εξουσιών των Ηνωμένων Εθνών, ώστε «η έννοια της οικογένειας των εθνών να αποκτήσει πραγματικά δόντια». Άουτς.

Με ομοιωματικά, έρχεται ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος είπε ότι γεγονότα όπως μια μάστιγα «είναι η αιτία για κοινωνική και οικονομική αλλαγή». Ο πρωθυπουργός του Καναδά Τρουντώ φάνηκε ακόμη πιο ενθουσιώδης, αποκαλώντας την πανδημία «μια ευκαιρία για επαναφορά (reset)» ώστε «να φανταστούμε εκ νέου οικονομικά συστήματα που αντιμετωπίζουν πραγματικά παγκόσμιες προκλήσεις όπως η ακραία φτώχεια, η ανισότητα και η αλλαγή του κλίματος», τα οποία, και πάλι, απέχουν πολύ από την αντιμετώπιση της COVID-19.

Τα καθιερωμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι επίσης σύμμαχοι. Το περιοδικό Time, ως ένα μόνο παράδειγμα, αφιέρωσε πρόσφατα μια ιστορία εξωφύλλου στην Μεγάλη Επαναφορά, που περιλάμβανε συνεντεύξεις με «κορυφαίους στοχαστές» που έλεγαν «πώς να μεταμορφώσουμε τον τρόπο που ζούμε και εργαζόμαστε».

Περιττό να πούμε ότι οι μεγάλοι εγκέφαλοι υποστηρίζουν τεχνοκρατικές λύσεις. Ο Κένγκο Σακουράντα, διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου Σόμπο ΑΕ, δηλώνει: «Στην παρούσα μορφή του, ο καπιταλισμός δεν συνεισφέρει πραγματικά στην ευμάρεια της ανθρωπότητας. Πρέπει να φανταστούμε εκ νέου τον καπιταλισμό, να βάλουμε μέσα κοινωνική βιωσιμότητα και την ευμάρεια των ανθρώπων.»

Επιτρέψτε μου να μεταφράσω: Ο ιδιωτικός τομέας θα γίνει ο κύριος μοχλός εξαναγκασμού της κοινωνικής μεταμόρφωσης της Μεγάλης Επαναφοράς – τάση που ήδη εκδηλώνεται.

Πράγματι, σε άλλο άρθρο, ο πρίγκιπας Χάρρυ και η Μέγκαν Μαρκλ (οϊμέ!) «συζητούν την παραπληροφόρηση με τους μεγαλύτερους επικριτές της Σίλικον Βάλεϋ.» Δεν με εξέπληξε, ότι το άρθρο υποστηρίζει ακόμα μεγαλύτερη λογοκρισία των κοινωνικών πλατφόρμων από ό,τι έχουμε δει ήδη. «Εξαρτάται από τις εταιρείες τεχνολογίας να περιορίζουν οι ίδιες το περιεχόμενό τους – ή, αν δεν μπορέσουν, οι κυβερνήσεις να έλθουν και να επιβάλλουν περιορισμούς.» Σε μια τόσο αυταρχικά ελεγχόμενη συζήτηση, μαντέψτε ποιες απόψεις θα επιτρέπεται να διαδίδονται ανοιχτά, και ποιες θα καταπνίγονται.

Έως τώρα, η Μεγάλη Επαναφορά ήταν κυρίως λόγια και όχι δράσεις. Αυτό ίσως λόγω του προέδρου Τραμπ, που δεν είναι ένας από τους υποστηρικτές της επαναφοράς και επαναδημιουργίας.

Αν έχουμε έναν πρόεδρο Τζο Μπάιντεν – που καυχήθηκε ότι θα «ακολουθήσει την επιστήμη» – μπορείτε να αναμένετε να τον δείτε να συμμετέχει σε συστήματα συγκεντρωτικού ελέγχου για την επαναδημιουργία της υποδομής της ανθρώπινης ύπαρξης, την εγκαθίδρυση μιας Μεγάλης Επαναφοράς, ή όπως θέλει κάποιος να ονομάσει την μεγάλη εκκολαπτόμενη τεχνοκρατία. Αν συμβεί αυτό, ο Φαούτσι δεν θα είναι ο μόνος που θα μας κάνει μάθημα να «κάνουμε αυτό που μας λένε».

Ο βραβευμένος συγγραφέας Γουέσλυ Τ. Σμιθ είναι πρόεδρος του Κέντρου Ανθρώπινης Αριστείας στο Ινστιτούτο Discovery.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα την γνώμη της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece

Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την αλήθεια, μοιραστείτε αυτό το άρθρο με φίλους σας.

Σχολιασμός

Γράφει ο Wesley J. Smith

«Φανταστείτε έναν κόσμο που κυβερνάται από επιστήμονες και όχι από πολιτικούς», διακήρυσσε ένα tweet από τον ιστότοπο Physics-astronomy.org. Ο υπαινιγμός του μηνύματος είναι σαφής: Η κοινωνία θα ήταν καλύτερη εάν οι επιστήμονες ήλεγχαν τη δημόσια πολιτική.

Τι επικίνδυνη ιδέα! Κυβερνώμενοι από επιστήμονες είναι κάτι που όχι μόνο θα απαιτούσε την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού τεχνοκρατισμού – ένα καθεστώς εμπειρογνωμόνων, αλλά θα ήταν επίσης κάτι το αντιεπιστημονικό, διότι έτσι συνδυάζεται η ζωτικής σημασίας συνεισφορά της επιστήμης στην πρόοδο και την εκμάθηση με τα εντελώς διαφορετικά καθήκοντα της δημιουργίας αποτελεσματικής πολιτικής και καθορισμού προτεραιοτήτων.

Σκεφτείτε το. Η επιστήμη, κατανοώντας την σωστά, είναι μια ισχυρή μέθοδος για την κατανόηση του φυσικού μας κόσμου. Τα εργαλεία της Επιστήμης είναι η παρατήρηση, η υπόθεση, ο πειραματισμός, οι δοκιμές, το συμπέρασμα, η διάψευση και τα παρόμοια.

Για να είναι αποτελεσματική, η επιστήμη πρέπει να εφαρμόζεται αντικειμενικά. Σκοπός της δεν είναι να βρει αυτό που οι επιστήμονες θέλουν να είναι αληθινό, αλλά μάλλον να εξακριβώσουν στοιχεία σχετικά με τη λειτουργία του φυσικού κόσμου.

Υπό αυτήν την έννοια, η επιστήμη είναι ανήθικη. Έτσι, ενώ η επιστήμη είναι πολύ αποτελεσματική στην απόκτηση γνώσης, δεν μπορεί να μας ενημερώσει για το τι είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, ηθικό ή ανήθικο. Αυτή είναι η δουλειά της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της ηθικής και τα παρόμοια.

Η «διακυβέρνηση» είναι μια περίπλοκη δέσμευση. Ναι, η δημιουργία αποτελεσματικής δημόσιας πολιτικής απαιτεί ακριβή δεδομένα. Αλλά σε αντίθεση με την επιστήμη, η διακυβέρνηση είναι ουσιαστικά ένα υποκειμενικό εγχείρημα. Απαιτεί ένα σύστημα αξιών βάση του οποίου να κρίνει και να εφαρμόζει τις πληροφορίες που η επιστήμη διακρίνει.

Πάρτε το ηθικά αμφιλεγόμενο ζήτημα της έκτρωσης. Η επιστήμη μας ενημερώνει ότι ένα ανθρώπινο έμβρυο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Η επιστήμη περιγράφει επίσης τις ιδιότητες του εμβρύου σε διαφορετικά στάδια της ανθρώπινης ανάπτυξης, για παράδειγμα, όταν η καρδιά αρχίζει να χτυπά.

Αλλά η επιστήμη δεν μπορεί να μας πει εάν η έκτρωση ενός εμβρύου είναι ηθικά σωστό. Ούτε μπορεί να εξισορροπήσει τις ανταγωνιστικές έννοιες του καλού, στην περίπτωση της άμβλωσης, την σωματική αυτονομία μιας γυναίκας με την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ως εκ τούτου, οι «κυβερνώντες» επιστήμονες δεν θα είναι πιο ικανοί στο να αποφασίσουν για την πολιτική των αμβλώσεων, σε σύγκριση με τους πολιτικούς.

Η διακυβέρνηση συνεπάγεται επίσης τη σύναψη συμβιβασμών, το οποίο δεν θεωρείται γνώρισμα της επιστημονικής έρευνας. Πάρτε για παράδειγμα την COVID. Η επιστήμη μπορεί να μας πει τη φύση της νόσου, τα συμπτώματά της, τον τρόπο με τον οποίο εξαπλώνεται και τα βήματα που θα οδηγήσουν στην απόλυτη εξάλειψή της.

Όμως η επιστήμη δεν μπορεί να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις στο πως να εφαρμοστούν αποτελεσματικά τα μέτρα που θα εξισορροπήσουν την κατάσταση στο σύνολό της. Για παράδειγμα, πώς να εξισορροπηθεί η οικονομική βλάβη, που προκαλείται από τις επαναλαμβανόμενες καραντίνες και η κατάθλιψη, που προκύπτει από την απομόνωση των ηλικιωμένων, έναντι της πιθανότητας ότι ένας γενικός εγκλεισμός θα εμποδίσει την εξάπλωση της ασθένειας; Αυτό δεν είναι ένα αυστηρά επιστημονικό ζήτημα.

Επίσης, αν ο εξαναγκαστικός εμβολιασμός προκαλέσει την έντονη αντίσταση του κόσμου, δε θα ήταν επιζήμιος στην καταπολέμηση της πανδημίας συνολικά; Και πάλι, αυτό είναι πέρα από τον έλεγχο της επιστήμης.

Οι υποστηρικτές του συνθήματος «ακολουθήστε τους επιστήμονες» το γνωρίζουν. Τότε λοιπόν, ποιο είναι το νόημα της προώθησης του «αφήστε τους επιστήμονες να αποφασίσουν;»

Η σύντομη απάντηση; Ιδεολογία. Ο επιστημονικός τομέας γίνεται όλο και περισσότερο ιδεολογικός, με μεγάλα επιστημονικά περιοδικά να προωθούν συχνά ακραία προοδευτικές πολιτικές ατζέντες, κρύβοντας την προκατάληψή τους πίσω από την εξουσία που το κοινό χορηγεί στην επιστήμη.

Πέρα από την πολιτική, οι υποστηρικτές της διακυβέρνησης από επιστήμονες προωθούν ένα σύστημα πεποιθήσεων γνωστό ως «επιστημονισμός». Παρά τις ομοιότητες των λέξεων, η «επιστήμη» και ο «επιστημονισμός» είναι έννοιες παράδοξες. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η επιστήμη είναι μια μέθοδος εκμάθησης αντικειμενικών στοιχείων. Αλλά στην εφαρμογή της είναι ανήθικη – γι’ αυτό η αναζήτηση επιστημονικής γνώσης πρέπει να διέπεται από ηθικούς περιορισμούς, όπως για παράδειγμα ο Κώδικας της Νυρεμβέργης που προστατεύει τους ανθρώπους από το να μετατραπούν σε πειραματόζωα χωρίς τη θέλησή τους.

Αντίθετα, ο επιστημονισμός προωθεί μια υποκειμενική κοσμοθεωρία. Όπως γράφει ο συνάδελφός μου στο Discovery Institute Τζον Γουέστ στο «The Magician’s Twin», ο επιστημονισμός είναι «η λανθασμένη πεποίθηση ότι η σύγχρονη επιστήμη παρέχει τη μόνη αξιόπιστη μέθοδο γνώσης για τον κόσμο και το συμπέρασμα ότι οι επιστήμονες έχουν το δικαίωμα να υπαγορεύουν την ηθική μιας κοινωνίας, τα θρησκευτικά πιστεύω, ακόμη και κυβερνητικές πολιτικές μόνο και μόνο εξαιτίας της επιστημονικής τους εμπειρίας».

Πώς να ξεχωρίσουμε αυτές τις δύο έννοιες στον πραγματικό κόσμο; Η γενετική είναι επιστήμη, ένας κλάδος της βιολογίας που ασχολείται με τη μελέτη των γονιδίων και της κληρονομικότητας των οργανισμών. Για παράδειγμα, οι επιστήμονες έχουν εντοπίσει οκτώ γονίδια που οδηγούν έναν άνθρωπο να έχει κόκκινα μαλλιά. Αυτό είναι απλά αυτό που είναι. Δεν προϋποθέτει την εκχώρηση οποιασδήποτε αξίας σε αυτό το χαρακτηριστικό.

Αντιθέτως, η ευγονική είναι ένα παράδειγμα επιστημονισμού. Η ευγονική υποστηρίζει ότι επιστημονικά, κάποια ανθρώπινα όντα είναι «κατάλληλα» και άξια ζωής, έναντι άλλων που θεωρούνται «ακατάλληλοι», και είναι επιτακτική ανάγκη να αποβληθούν από την αλυσίδα της κληρονομικότητας.

Δυστυχώς για την Αμερική, πολλές πολιτείες ακολούθησαν την ψευδοεπιστήμη και θέσπισαν νόμους ακούσιας στείρωσης σύμφωνα με τους οποίους περισσότεροι από 60.000 αθώοι άνθρωποι στερήθηκαν του δικαιώματός τους να αποκτήσουν παιδιά. Βλέπετε τον κίνδυνο τώρα στο «να αφήσουμε τους επιστήμονες να κυβερνήσουν;»

Λοιπόν, ας μη συνηγορούμε πλέον στην επιβολή της τάξης από ειδικούς. Σίγουρα χρειαζόμαστε επιστήμονες να ενημερώνουν τους κυβερνητικούς ηγέτες με ακρίβεια για τα γεγονότα του φυσικού κόσμου και να παρέχουν τις καλύτερες, αντικειμενικές προβλέψεις τους σχετικά με τα πιθανά οφέλη και τις συνέπειες διαφόρων πολιτικών προσεγγίσεων.

Αλλά για τη δημιουργία νομοσχεδίων, κανόνων, κανονισμών και οδηγιών απαιτούνται πολλά περισσότερα. Χρειάζεται σοφία, ηθική και η ικανότητα δημιουργίας απαραίτητων συμβιβασμών μεταξύ ανταγωνιστικών πολιτικών συνιστωσών, κάτι που είναι πολύ πιο πέρα από την ικανότητα των επιστημόνων.

Ο βραβευμένος συγγραφέας Wesley J. Smith είναι πρόεδρος του Discovery Institute’s Center on Human Exceptionalism.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι οι απόψεις του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις της Epoch Times.

Ακολουθήστε μας στο Facebook @epochtimesgreece